Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2007

Live your Greece in myth...

Δεν έχω ιδέα τι θα βγάλουν οι κάλπες το βράδυ της Κυριακής. Δεν ξέρω αν με νοιάζει τελικά. Ποτέ δεν προέκυψαν ούτε ακούστηκαν τόσα πολλά και διαφορετικά σενάρια σχετικά με την έκβαση μιας διαδικασίας, η νόρμα της οποίας –από την ερχόμενη Δευτέρα κιόλας- θα εξακολουθήσει ως έχει, απρόσκοπτα, (ω)σάν να μην είχε συμβεί τίποτα. Δεν ξέρω που θα καταχωνιάσουμε (και πάλι) όλη αυτή την απαξίωση και την οργή που –υποτίθεται πως- ξεχείλισε τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν ξέρω πότε επιτέλους θα βάλουμε το μυαλό μας στη θέση του και θα πατήσουμε το on, ώστε (τότε και μόνο τότε) να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε το μέγεθος της ζημιάς. Όπου «ζημιά» φυσικά δεν είναι απλώς οι πυρκαγιές που κατέκαψαν την Πελοπόννησο ούτε η θλιβερή αποκάλυψη της καθολικής ανικανότητας των μηχανισμών και των θεσμών να αποκτήσουν –επιτέλους!- οργανικό και λειτουργικό δεσμό με την κοινωνία, να αφουγκραστούν τις ανάγκες της και να λειτουργήσουν με βάση το (στοιχειώδες) συμφέρον της. «Ζημιά» είναι όλα όσα δεν ειπώθηκαν και δεν χώρεσαν στην πρόσφατη και όψιμη οργή μας και δεν έγιναν ποτέ το κύριο άιτημά μας στη διεκδίκηση μιας άλλης ζωής, μιας άλλου ήθους καθημερινότητας, μιας αξιοπρέπειας που δεν μετριέται και δεν αντιστοιχεί με τίποτα στις επιλογές που θα κάνει ο καθένας μας την ερχόμενη Κυριακή.

Ζημιά είναι το ότι ποτέ πριν από εκλογές, αλλά και μετά, δεν κάναμε λόγο για πολιτισμό, και όχι με την έννοια του «άρτου και θεάματος», αλλά στοχεύοντας στο ουσιαστικό νόημα που φανερώνει αυτή η έννοια, στην κατάκτηση ενός άλλου ήθους στην επικοινωνία μας, στον τρόπο που συναλλασόμαστε και συναντιόμαστε, στην ολότητα των ανθρωπίνων πράξεων που δεν διαχωρίζει την τελετουργία του μεσημεριανού φαγητού από εκείνη μιας θεατρικής παράστασης –αλλά αντίθετα τις ανάγει και τις δύο σε ζωτικής σημασίας ανάγκες. Ζημιά είναι το ότι ποτέ μας δεν θεωρήσαμε ότι το περιβάλλον και η προστασία του είναι ένα ζήτημα που πρέπει να ορίζει την καθημερινότητά μας, γιατί πολύ απλά η ίδια η καθημερινότητά μας καθορίζεται από αυτό –και όταν η σχέση αυτή αποσχιστεί από τούτο το μόνιμο και αμφίδρομο αίτημά της, οι συνέπειες αγγίζουν τραγικά εκείνον που βιαίως χάλασε την αλυσίδα (κοινώς: η φύση θα βρει τον τρόπο να κάνει τις στάχτες, ζωή –εμείς πότε θα κοιτάξουμε προς μια άλλη κατεύθυνση περά από το να κάνουμε τη ζωή, στάχτες;).

Ζημιά είναι το ότι βλέπαμε πολλά και μας εξόργιζαν ακόμα περισσότερα και το πλέον ιερό μας καθήκον απέναντι σε αυτή την οργή ήταν απλώς να το αναφέρουμε στην παρέα μας σε κάποιο απογευματινό καφέ ή ανάμεσα στα ξύδια της σαββατιάτικης ματαιοδοξίας, κάπου στου Ψυρρή ή στην Πανόρμου. Ακόμα χειρότερα, μάθαμε να βλέπουμε και να μη μιλάμε, να μη συγχρονίζουμε το βλέμμα μας με το νου μας, να αναφερόμαστε στην απάθεια ως κατάκτηση και όχι ως κατάντια. Ζημιά είναι το ότι μάθαμε προπαντώς να δεχόμαστε και να κατανοούμε, αντί να ζητάμε και να αντιδρούμε. Ζημιά είναι να καθόμαστε στον καναπέ χασκογελώντας με τους καθυστερημένους στο γυαλί απέναντι, αντί να βγαίνουμε βόλτες και να γνωριζόμαστε. Επίσης ζημιά είναι το ότι δεν έχουμε ιδέα ποιος ακριβώς είναι ο εθνικός μας πλούτος, ούτε καν ο φυσικός. Δεν έχουμε ιδέα αν στο κατάλογο των εξαγώγιμων προϊόντων μας, υλικών και άϋλων, οι μετοχές του Καβάφη έχουν πιθανώς μεγαλύτερη αξία από εκείνες της καλλιέργειας πορτοκαλιού. Δεν μας περνάει από το μυαλό ούτε καν η πιθανότητα να ισχύει κάτι τέτοιο. Μιλούσαμε για εθνικά συμφέροντα και εννοούσαμε το φόρεμα της Βίσση και την κατοχύρωση της ελληνικής φέτας.

Ζημιά είναι ότι όλα αυτά έγιναν με τη δική μας συναίνεση, ενίοτε και δική μας πρωτοβουλία. Ζημιά είναι το ότι ποτέ δεν βρήκαμε σοβαρό λόγο για να δακρύσουμε όπως ο περήφανος τσολιάς της φωτογραφίας, παρά μόνο όταν το κακό χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας (ή την έκαψε...) ή το καλό σήκωνε κούπες και μετάλλια. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου φυσικά. Η υιοθέτηση του πρώτου πληθυντικού δεν είναι ούτε ειρωνεία ούτε σχήμα λόγου, αλλά η έκφραση της αναπόφευκτης και σκληρής παραδοχής της συμμετοχής μου στο κακό. Ούτε ικανότερος είμαι ούτε ο πιο αξιοπρεπής ούτε έχω τις λύσεις για να τις προτείνω.

Θα συνεχίσω να αφιερώνω τις δυνάμεις μου και να εξαντλώ την αφοσίωσή μου στη μουσική και στις διάφορες μορφές δημιουργίας που μπορώ να κουμαντάρω ή έχει εγνωστεί κάποιο minimum ταλέντου και θα το υπηρετήσω ως το πιο έντιμο καθήκον που μπορώ να αναγνωρίσω -και ίσως το μόνο αποτελεσματικό. Θα συνεχίσω ως ηλίθιος ρομαντικός (και ας κοντράρομαι συχνά με τον έξυπνο ορθολογιστή που επίσης κρύβω και ενίοτε φανερώνω) να πιστεύω, να περιμένω, να απαιτώ, να θέτω όρους, να προσφέρω, να λειτουργώ με ιδανικά, να παρασύρομαι και να ενδίδω σε αυταπάτες, να ζω το δικό μου μύθο.

Και όταν βγάζω περισσότερα χρήματα, θα επισκέπτομαι επαγγελματία ψυχαναλυτή (με πτυχίο), αντί να γράφω σε blogs...

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το παραπάνω κείμενο μου το στείλανε με e-mail. . .Διαδώστε το όσο μπορείτε

Μαζική κίνηση για παραπλάνηση στα Exit Polls . . .

http://demek.pblogs.gr/2007/09/mazikh-kinhsh-gia-paraplanhsh-sta-exit-polls.html

Πόσοι όμως θα διαφωνούσαν ότι το πιο βρώμικο παιχνίδι παίζεται από τις εταιρίες δημοσκοπήσεων, τα τηλεοπτικά κανάλια και τους πιο προβεβλημένους από τους δημοσιογράφους; Τώρα έχουμε μια σπουδαία ευκαιρία, αν όχι να τους τιμωρήσουμε, τουλάχιστον να τους γελοιοποιήσουμε…

Πώς; Παραπλανώντας τους στις απαντήσεις των exit-poles.

Το διαδίκτυο έχει δύναμη. Το μήνυμα αυτό μπορεί να περάσει σε εκατομμύρια χρήστες ακόμη και προφορικά.

costinho είπε...

μάλλον εννοείς "το παρακάτω κείμενο", αλλιώς αιωρείται η υπόνοια ότι "το παραπάνω" αναφέρεται στο post μου και η ύποπτη σκέψη ότι το εν λόγω post δεν αποτελεί δική μου κρίση συγγραφικής ματαιοδοξίας. αλοίμονό μου!...

saltwater & Jim είπε...

costinho / νομίζω οτι τα blog τελικά κάνουν καλυτερη ψυχοθεραπεία..

Ανώνυμος είπε...

όταν με το καλό βγάζεις τα περισσότερα λεφτά, ξεκίνα τον τον ψυχοθεραπευτή, αλλά πλήρωνε και κάποια γραμματέα να σου περνάει στο blog κείμενα,
έτσι για να σηκωνεται λίγο και η δική μας τρίχα,
για να ανοίγει το ματάκι μας,
να καθαρίζει το μυαλό...
Ξέρεις, όλα αυτά που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ το κρύο νερό τα πρωινά που ξυπνάμε.

Γεια χαρα Κωστή

costinho είπε...

...μάλλον κάποιος που με γνωρίζει (και σίγουρα με αναγνωρίζει πίσω από το χαϊδευτικό Costinho)...

Καλή σου μέρα. Καλή μας μέρα. Καλές μας μέρες!

Ανώνυμος είπε...

πολύ καλά τα λες και συγκλονιστική η φωτο

 
 
 
 
Edited by © bananiotis