Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2007

Black Soul

Μετά από την εμπειρία της αποψινής μοναδικής συναυλίας του Yusef Lateef και των Belmondo Brothers, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε αυθόρμητα στο νου, έχοντας την εικόνα του μαγεμένου και κυριλέ Παλλάς, ήταν η διαπίστωση ότι η μεγαλύτερη εκδίκηση της μαύρης φύλης για όσα πέρασε (και περνά ακόμα ίσως) είναι και θα είναι -περισσότερο και από την "κυριαρχία" της στον αθλητισμό- η μουσική της και μάλιστα η jazz. Άνθρωποι κατατρεγμένοι για χρόνια -όχι απαραίτητα βέβαια ο Lateef- που βίωσαν όλη τη βαρβαρότητα του ρατσισμού, που έτρωγαν σφαλιάρες και τους την έπεφτε ο κάθε μάγκας λευκός στο δρόμο, που έπρεπε να κατουράνε σε ξεχωριστές τουαλέτες και να πηγαίνουν σε ξεχωριστά σχολεία, ακόμα και ξεχωριστά εστιατόρια και λεωφορεία, που έπαιζαν την πολύτιμη jazz τους σε γάμους και συνεστιάσεις για να χορεύουν τα λευκά ζευγάρια, που έπαιζαν μουσική για ένα πιάτο φαί. Αλλά κυρίως: έπαιζαν γιατί η ψυχή τους έλεγε ότι δεν γινόταν αλλιώς. Και αυτό το επιτακτικό και βασανιστικό "δεν γίνεται αλλιώς" έβγαλε την πιο όμορφη, πλούσια και δυναμική μουσική του αιώνα. Η οποία, τώρα που τα θέματα φυλετικής διάκρισης "έχουν λυθεί", δεν χρειάζεται πλέον να στριμώχνεται στα καπνισμένα καταγώγια των αμερικάνικων γκέτο με τα "διαχωρισμένα ακροατήρια". Τώρα πια, μπορεί να πατά σε κόκκινα χαλιά, να παίζεται σε μεγαλοπρεπή θέατρα όπου μαζεύεται όλη η καλή κοινωνία και δεν βγαίνει άχνα, να περιοδεύει σε όλο τον κόσμο και να διασκεδάζει ακόμα και τα μεγαλύτερα κοσμικά γκαλά -ακόμα και το Λευκό Οίκο- να αξιώνει τρελά νούμερα έναντι αμοιβής και άλλα τέτοια πλουσιοπάροχα κλισέ. Αλλά πάνω απ'όλα: να μπορεί ακόμα να ξεκινά από την ίδια ψυχή, από το ίδιο "δεν γίνεται αλλιώς" και να θέλει να ευχαριστήσει την ίδια ψυχή, το ίδιο "δεν γίνεται αλλιώς", καμιά φορά και μόνο αυτά. Και μέσα στο κατάμεστο μεγαλοαστικό Παλλάς, με τους διάφορους δήθεν και ξέμπαρκους της νεοπλουτικής κουλτούρας στις πρώτες σειρές, τους κάθε λογής in και trendy, τους υποψιασμένους και τους ανυποψίαστους δίπλα δίπλα να μοιράζονται την ίδια σπουδαία εμπειρία, το "δεν γίνεται αλλιώς" του μεγάλου Yusef Lateef ήταν κάτι παραπάνω από γενναιόδωρο. Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι από τη στιγμή που ανεβαίνεις στη σκηνή δεν έχει καμία σημασία εκείνη την ώρα τι θα κερδίσεις από αυτό. Το μόνο που έχει σημασία είναι να ακούσεις αυτή την ψυχή, να τη φυσήξεις στο σαξόφωνο και στο φλάουτο και να τη μοιράσεις όσο μπορείς πιο ανοιχτόχερα στους άλλους. Τόσο ανοιχτόχερα ώστε να καταφέρει να πάρει ο καθένας ένα κομμάτι της φεύγοντας. Yusef Lateef, 87 ετών. Ένας ταπεινός υπηρέτης της ψυχής του. [Και μην ξεχνιόμαστε: την άλλη εβδομάδα έρχεται και ο θρύλος Lee Konitz για τρεις εμφανίσεις στο Guru].

 
 
 
 
Edited by © bananiotis