Δευτέρα, Ιουνίου 09, 2008

(κακοήθης)

"Ήρθα, για να σκοτώσω. Ο κόσμος με έχει κουράσει. Ήθελα να σκοτώσω οποιονδήποτε. Ήρθα μόνος". Αυτά είπε ο 25χρονος Ιάπωνας, αφού προηγουμένως είχε σπείρει τυφλό θανατικό στο σταθμό μετρό του Ακιχαμπάρα -αρχικά οδηγώντας ένα φορτηγό, παρασέρνοντας όποιον έβρισκε μπροστά του και στη συνέχεια τρέχοντας μέσα στο πλήθος, κρατώντας ένα μαχαίρι.

Γιατί ήρθε μόνος.

Η φίλη μου η Γεωργία δεν είχε κουραστεί από τον κόσμο. Ίσα ίσα, ήθελε να τον αυξήσει, να τον μεγαλώσει. Τον αγαπούσε τον κόσμο. Δεν ήρθε για το κακό οποιουδήποτε. Ίσα ίσα. Ήρθε για να φέρει μια νέα ζωή σ'αυτό τον κόσμο. Ήθελε το καλό, αν όχι οποιουδήποτε, έστω κάποιου. Ένα καλό που με κόπο και αγάπη, με ευθύνη και θυσία, στοργικά και υπομονετικά -όπως η φύση όμορφα ορίζει- μεγάλωνε για 8 μήνες και περίμενε την ώρα και τη στιγμή να το δει να ξεπροβάλλει, να γίνει ζωή, να ξεκινήσει κι αυτό τη δική του αποστολή, να αυξήσει κι άλλο τον κόσμο. Και μαζί της, περιμέναμε όλοι την ώρα και τη στιγμή που ένα κλάμα -το πρώτο κλάμα- θα έφερνε ακόμα μεγαλύτερη χαρά σ'αυτό τον καριόλη κόσμο. Την ώρα και τη στιγμή που ένα απλό τηλεφώνημα θα αύξανε τον κόσμο.

Έφυγε μόνη.

Κι όλα αυτά τα άνετα ευαισθητούλικα κλισέ περί "ισορροπίας της Φύσης", "η Φύση είναι δίκαιη", "η Φύση εκδικείται όταν την προκαλέσεις" και άλλα οικολογικά, κάτι τέτοιες στιγμές, απλά δεν τα χωράει ο νους μου. Δεν είναι απλώς ειρωνεία. Είναι ύβρις. Της Φύσης απέναντι στα παιδιά της.

Εκείνη αφιέρωσε τις μέρες της, τη μέρα της, για να φέρει ένα υπέροχο πλάσμα στη ζωή. Και δεν πρόλαβε ούτε καν να το χαρεί, να το πάρει στην αγκαλιά της -όπως η Φύση αξιωματικά ορίζει για κάθε ζωντανό πλάσμα. Κι ο άλλος, ο κουρασμένος από τη ζωή, αφιέρωσε τη μέρα του για να στείλει στο διάολο 7 ψυχές -και χωρίς μετά να διαπράξει το (σύνηθες και) προφανές φινάλε. Δηλαδή, αυτός έζησε. Και θα ζει. Και αν κουραστεί από τη φυλακή και τον κόσμο (ξανά), μπορεί να βγει παγανιά και να πάρει κι άλλους. Ε, άντε και γαμήσου μαλάκα Ιάπωνα! Άντε και γαμήσου! Μαζί με τη φύση σου.
Μαζί με τη Φύση.


Στο καλό Γιωργίτσα μου, καλή μου Κοντέσσα.

2 σχόλια:

χ.ζ. είπε...

Είναι πραγματικά σοκαριστικό...Τόσο ζωντανή και φρέσκια ύπαρξη.
Εδώ φαίνεται η τυχαιότητα που κυβερνά τον κόσμο. Και η ανοησία με την οποία χτίζουμε τη ζωή μας ...

Niemandsrose είπε...

At a loss for words... :(

 
 
 
 
Edited by © bananiotis