Τετάρτη, Ιανουαρίου 07, 2009

θάνατος από καημό

Έτσι λέγεται το τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου. Από τα 'Τροπάρια για φονιάδες' σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. Το ερμήνευε η Μαρία Δημητριάδη.

'στον κρεμαστό τον κήπο της αυγής
μεσάνυχτα μας μήνυσες θα βγεις,
μα πως να σε ξαναβρώ μες στης γης
λουλούδι μαύρο της Αραγωνίας
[...]
τώρα φυλάξου στην πορτοκαλιά
με τις κιθάρες μπροστά στα σκαλιά
σε κάθε πόρτα φυλάνε φασίστες'

Στον ίδιο δίσκο, η Μαρία Δημητριάδη τραγουδούσε με οργή και πάθος
'θα'ρθει καιρός που θα φανούν οι κήρυκες
κι όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι'.

Στο 'Εμπάργκο', κι αυτό του Μικρούτσικου, σε στίχους Άλκη Αλκαίου, η Μαρία Δημητριάδη τραγουδούσε πάλι με οργή και ένταση
'χέρσα μου μάτια, τι αλκοολικός καιρός
με Βάγκνερ νανουρίζονται οι πρεζονόμοι
[...]
τώρα μαθαίνεις στο Ικόνιο αποκλεισμένος
ποιοι σαμποτάρουν με καλώδια το κορμί σου
πατριωτάκι, τρώει τα νύχια ο ανακριτής σου
κι είναι το ίδιο αγέλαστος και γελασμένος
Γρηγορείτε, παιδιά, μες στο Χημείο του Μαγιού!'

Η Μαρία Δημητριάδη έφυγε σήμερα από κοντά μας, νικημένη από τη συνήθη κατάρα. Η Μαρία Δημητριάδη ήταν μια μεγάλη ερμηνεύτρια, που ποτέ δεν θα μνημονευτεί ανάμεσα στις "μεγάλες κυρίες του ελληνικού τραγουδιού", μια καλλιτέχνις που δεν είχε ποτέ καμία θέση ανάμεσα στους αγέλαστους και τους γελασμένους. Καλό κατευόδιο Μαρία Δημητριάδη. 'Ένα κλαδάκι ουρανός ήταν μονάχα ο κλήρος σου'...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κρίμα, μιλάμε για φωνάρα και ψυχάρα....

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. 'Ομως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. 'Εβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσις σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Θάνος Μικρούτσικος - Μανώλης Αναγνωστάκης απ τα τραγούδια της Λευτεριάς ....



Και να τι θέλω τώρα να σας πω
μες στης ινδίες, μέσα στην πόλη της καλκούτας
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο
αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε
Να το λοιπόν γιατί δεν καταδέχομαι
να υψώσω το κεφάλι στ' αστροφώτιστα διαστήματα
Θα πείτε: «τ' άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόσο δα μικρή»
Ε, το λοιπόν, ότι και να είναι τ' άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω
Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληκτικό
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
είν’ ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει
είν’ ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε

Μικρόκοσμος - Θάνος Μικρούτσικος - Ναζίμ Χικμέτ - Πολιτικά Τραγούδια

Καλή στράτα, Μαρία!...

 
 
 
 
Edited by © bananiotis