Δευτέρα, Ιανουαρίου 19, 2009

panini stickers

Όχι ότι είναι και το θέμα του αιώνα. Ποιο θέμα δηλαδής, εδώ ο κόσμος καίγεται κανονικά... Απλά επειδή το ακούμε ή το διαβάζουμε συνέχεια σε πολλές μεριές και νιώθουμε και λίγο άσχημα είναι η αλήθεια, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η αντιαισθητική αυτοκολλητάρα πάνω στο CD μας δεν ήταν δική μας ιδέα σε καμία περίπτωση. Ούτε του Θανάση. Η αλήθεια είναι ότι όταν περνάς κοντά από το ράφι, είναι λίγο επικίνδυνο, γιατί το μέγεθος της (καρα-bold) γραμματοσειράς με την οποία αναγράφεται το όνομα του παραγωγού, μπορεί να σου βγάλει το μάτι. Πάλι καλά βέβαια, γιατί θα μπορούσε το αυτοκόλλητο να ξεπερνάει και το ίδιο το CD ή να είχε λαμπάκια τριγύρω. Πως είναι, ένα πράμα, τα γυναικεία περιοδικά που δίνουν δώρο τσάντες και κλαπαρχίδατα και ξεπερνούν κατά πολύ το χώρο που τους αναλογεί -παραδοσιακά- στο περίπτερο... Με αποτέλεσμα, βέβαια, να έχουμε τις γυναίκες ευχαριστημένες, αλλά περιπτεράδες και διανομείς να κατεβάζουν καντήλια σε άπταιστη γαλλική. Και για να μείνουν και ευχαριστημένα τα αγόρια, πάρε και μια φωτογραφία από το ράφι του Metropolis, να μας καμαρώσεις δίπλα δίπλα στην Αννούλα τη Βίσσσσσσση. (να'ναι καλά η Εύη για τη φωτό, θενξ!).
Πάντως, οι πιο μπασμένοι στα κόλπα και τα νταραβέρια, μπορούν να βρουν και εναλλακτικές χρήσεις ή τρόπους εκμετάλλευσης του αυτοκόλλητου. Μπορούμε λ.χ. να τα χρίσουμε συλλεκτικά και να αρχίσει νταραβέρι όπως παλιά, τύπου panini, έχω διπλό το Μπατσινίλα, το θέλεις; ναι, έχω και το Μανωλά, αλλά έχω και πολλά διπλότριπλα από το άλμπουμ των Μάστερς Οφ Δε Γιούνιβερς αν γουστάρεις. Τέτοια φάση δηλαδή. Ωραία φάση.

5 σχόλια:

Καλά, δε χρειάζεται να νιώθετε άσχημα ρε παιδιά! Αναμενόμενο είναι μια εταιρεία να θέλει να εκμεταλλευτεί το όνομα ενός τόσο γνωστού καλλιτέχνη για να διαφημίσει το προιόν της. Εδώ και χρόνια υπάρχουν αυτά τα στίκερ στην παγκόσμια δισκογραφία.

costinho είπε...

Αλήθεια είναι αυτό. Μόνο που δεν έχω ματαδεί αυτοκόλλητο τέτοιου μεγέθους -από αυτή την άποψη είναι πράγματι συλλεκτικό. Και, μάλιστα, με τόση γραφιστική σύγχυση. Για να μη σχολιάσουμε το πόσο αλλοιώνει τελικά το εικαστικό του εξωφύλλου. Συνήθως τα αντίστοιχα αυτοκόλλητα, αυτά του "εξωτερικού", είναι διάφανα, ακριβώς γι αυτό το λόγο.

Αλλά το θέμα είναι ότι η λογική του συγκεκριμένου αυτοκόλλητου (του τόοοσο μεγάλου δηλαδή) ακυρώνει με τη μία τη διακριτικότητα που χαρακτηρίζει την παραγωγή στο σύνολό της -κυρίως όσο αφορά τον παραγωγό και, ταυτόχρονα, συνθέτη και στιχουργό. Τέσπα, πάμε παρακάτω.

Ανώνυμος είπε...

Καλά η Sony δεν παίζεται σε κάτι τέτοια. Όταν βγήκε το "Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος" λησμονήσαν να γραψουν στο εξώφυλλό η έτσω στον οπισθόφυλλο το συνθέτη του δίσκου, η ενημέρωση του αγοραστή πάνω σε αυτό το θέμα έγινε με αντίστοιχο αυτοκολητάκι με ψιλά ψιλά γραμματάκια και καθόλου bold. Τα δε στικεράκια έχουν συλλεκτική αξία μόνο αν είσαι συλλέκτης της ηλιθιότητας των εταιριών !! (χι, χι..)

Υ.Γ.: Όντως, πάμε παρακάτω!

Α, είπα να σας το πω, αλλά το άφησα για να μη σας πληγώσω!... Ναι, το αυτοκόλλητο ΕΙΝΑΙ χάλια κι ευτυχώς που ήταν πάνω στη ζελατίνα (φαντάζεστε να ήταν πάνω στο εξώφυλλο;)
Εννοείται ότι κανείς δε φαντάστηκε ότι μια τέτοια μπούρδα μπορεί να την προτείνατε εσείς ή ο Θανάσης. Αυτό φωνάζει 100% "Εταιρία!"

Το παραβλέπουμε γιατί ο δίσκος είναι φοβερός!!

M είπε...

Καλά, άμα είναι συλλεκτικό, έκανα μαλ@κία που το πέταξα δηλαδή;

Πάντως κι εγώ, αν και παραξενεύτηκα, δεν έδωσα σημασία, ούτε σας το... χρέωσα, οπότε χαλλλλλλαρώστε παιδιά. Αν ο δίσκος ήταν μούφα μπορεί και να γκρίνιαζα για το αυτοκόλλητο, δεν είναι μούφα οπότε...

:-)

 
 
 
 
Edited by © bananiotis