Τετάρτη, Ιανουαρίου 20, 2010

ο Χατζιδάκις περί της εθνικής ταυτότητας

[Σχεδόν αναδημοσιεύω το απόσπασμα που είχε επιλέξει και ο Πάνος Ζέρβας στο μπλογκ του (εδώ), το οποίο προέρχεται από συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι στα Νέα, το Μάρτιο του 1978. Θα επανέλθω με καίρια (πιο καίρια δεν γίνεται) κείμενα-παρεμβάσεις του Χατζιδάκι που ανακαλύπτω αυτό τον καιρό στο βιβλίο του 'Ο καθρέφτης και το μαχαίρι' και τα οποία χρονολογούνται δύο δεκαετίες πίσω. Κι όμως...]

'Όσο για τον Σεφέρη και τους άλλους, εκπροσωπούσαν τον ελληνικό χώρο μια πολύ κρίσιμη εποχή. Η Ελλάς είχε χάσει τον πόλεμο. Ο τόπος μας είχε ανάγκη να σκύψει στον εαυτό του. Όταν λέω είχε χάσει τον πόλεμο, θέλω να τονίσω ότι η Ελλάς είχε νικήσει κατ’ επιφάνειαν, αλλά είχε χάσει κατ’ ουσίαν. Δηλαδή, ονειρεύτηκε μια διαφορετική μετέπειτα τοποθέτηση των πραγμάτων και η πραγματικότητα την απογοήτευσε. Την απογήτευσε ακόμα και στα πρόσωπα που την κυβέρνησαν. Ηχούσε το γκονγκ στο ραδιόφωνο και ακουγόταν μια φωνή που μιλούσε για τους πάνω από 3.000 ετών Έλληνες!

‘Ηρθαν, λοιπόν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι ήσαν πάρα πολύ σημαντικοί, και σκύψανε στον κορμό του τόπου και ανακαλύψανε το στοιχείο εκείνο το χαρακτηριστικό που έδινε ταυτότητα στον τόπο, έξω από αυτές τις αυθαίρετες συνδέσεις με το παρελθόν. Η ταυτότητα του τόπου, δηλαδή, δεν ήταν το ότι ήμασταν οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που είναι μια εντελώς αφελής και ηλίθια άποψη. Ήταν κάτι άλλο. Και το ‘φεραν στην επιφάνεια αυτοί οι άνθρωποι.

Έτσι ανακαλύψαμε το Αιγαίο, τον Θεόφιλο, τον Μακρυγιάννη, τον Καραγκιόζη – ό,τι θα μας έδινε μια ταυτότητα αληθινή. Αγνοώντας τα μεγαλεία, αυτά τα αυθαίρετα και αφελή μεγαλεία του επίσημου κράτους. Και αυτά τα στοιχεία, τα αληθινά, δημιουργούσαν τη νεότερη Ελλάδα. Μέσα σ’ αυτή την υπόθεση της ανευρέσεως της ταυτότητάς μας, ένας βενιαμίν, ένας μαθητής υπήρξα και του λόγου μου. Το αποτέλεσμα της δουλειάς μου είναι ακριβώς αυτό.

Τώρα είναι γεγονός ότι έγινε μια πολύ σημαντική τομή σ’ αυτόν τον τόπο. Την εποχή που θα μεταφερόμασταν από το γραφικό στο ουσιαστικό και θα παύαμε να ασχολούμεθα με το γραφικό, γιατί ό,τι είχαμε να πάρουμε το είχαμε πάρει. Την εποχή αυτή που θα πηγαίναμε σε ουσιαστικότερες ανακαλύψεις του εαυτού μας, ήρθε η δικτατορία και ανέτρεψε τα πάντα. Η δικτατορία, που εκμεταλλεύτηκε τουριστικώς το γραφικό. Και έτσι, η απαραίτητη μετάβαση πιο πέρα, για να αποκτήσουμε την αληθινή πνευματική μας υπόσταση, δεν έγινε ποτέ'.

Αυτά, λοιπόν, από τον "δεξιό" και "συντηρητικό" Χατζιδάκι. Και έπεται συνέχεια...

5 σχόλια:

Πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα αυτό! Μου φαίνεται ήρθε η ώρα να ψάξω κι εγώ τα γραπτά του Χατζιδάκι... Καλημέρα!

χ.ζ. είπε...

« Μέσα σ’ αυτή την υπόθεση της ανευρέσεως της ταυτότητάς μας, ένας βενιαμίν, ένας μαθητής υπήρξα και του λόγου μου. Το αποτέλεσμα της δουλειάς μου είναι ακριβώς αυτό. »

Ωραίος τύπος...

costinho είπε...

Ωραίος τύπος δε λες τίποτα!... Κάτσε να δεις τι ετοιμάζω...

Ναι, σύντεκνοι, να τον ψάξετε. Για να καταρρίπτονται και οι μύθοι.

Σε αντιπαράθεση με τον Θεοδωράκη...;

costinho είπε...

Ναι, τον αριστερό.

 
 
 
 
Edited by © bananiotis