Τετάρτη, Φεβρουαρίου 10, 2010

χύμα

Το'χω γενικά με τους ταξιτζήδες, μα τελευταία δεν έχει πλάκα. Δεν ακούω πια απίθανες ιστορίες και διηγήσεις, ούτε μεγάλα γνωμικά, ούτε καζανόβικες περιπέτειες -δήθεν και πραγματικές- ούτε αστειάκια και οπαδικό χιούμορ. Ίσως ναι'ναι ιδέα μου, ίσως να σφάλλει και η στατιστική επιστήμη, πάντως όποτε μπαίνω σε ταξί τον τελευταίο καιρό, ή (αν είναι αργά το βράδι) θα βαράει στη διαπασών αυτό το ηλίθιο talk radio με τον κάθε πικραμένο που τηλεφωνεί και νομίζει ότι έχει πιάσει τον παπά από τ'αρχίδια ή (αν είναι πρωί ή μεσημέρι και έχει κίνηση) θα λούζομαι ένα ρατσιστικό, συνωμοσιολογικό, αντισιωνιστικό κήρυγμα, από έναν ημίτρελο (ή θεότρελο), λες και είναι ο Άδωνις και πουλάει τάπερ, μπροσούρες και Ελλήνων ανέγερση. Και δεν μπορείς να κοντράρεις και σοβαρά, γιατί μπορεί και να τα πάρει κρανίο (ειδικά ο θεότρελος) και αντί για Πατήσια, να σε πάει στο Λιόπεσι. Όλοι τους μικροί Πλεύρηδες, μικροί Τσε Γκεβάρα, με λύσεις για όλα, με γνώση συμπαντική και σιγουριά solid as a rock, πραγματικοί κακομοίρηδες, φτωχομεροκαματιάρηδες στο νοίκι και στην πίκρα, που κάνουν το κομμάτι τους ξεκαυλώνοντας με μία αγόρευση ανά κούρσα -διαδικασία κατά την οποία το διεθνές εβραϊκό λόμπι και οι εξουσιαστές απανταχού, υποφέρουν και κλωνίζονται. Με τίποτα δικό τους να καυχηθούν, τίποτα δικό τους ως ιδιοκτησία -ούτε καν το όχημα- τίποτα πραγματικό και τίποτα το περήφανο, με την ετυμηγορία έτοιμη στο στόμα, απευθείας copy paste από το Τηλε Άστυ: φταίει μόνο ο πιο φτωχός, ο ξένος, ο κακομοίρης, ο ανταγωνιστής στη μιζέρια. Kill the poor, που'λεγε κι ο γερο Jello.

Για αυτούς, η εξουσία έχει όλες τις δικαιολογίες, οι βουλευτάδες είναι απλά πιόνια των πολυεθνικών και των μασόνων, δεν έχουν πραγματική ισχύ, ή είναι τα λαμόγια, οι καβαντζωμένοι, οι untouchables και, προς θεού, πως να τα βάλουμε μαζί τους; Σωστά. Απάθεια και εμπάθεια, σουρεαλιστικά αδερφωμένες σε μια μισαλλόδοξη και στείρα διαλεκτική -που δεν είναι και διαλεκτική. Αλλά κυρίως, είναι κάτι παραπάνω από γραφική. Είναι βαρετή.

Δεν ψηφίζω Καρατζαφέρη, αλλά σωστά τα λέει. Λέει αλήθειες. Έξω οι ξένοι, η μόνιμη επωδός. Μας παίρνουν τις δουλειές. Μάλιστα. Ποιοι ξένοι όμως; Οι φτωχοί -οι μη έχοντες στον ήλιο μοίρα- ή το ξένο κεφάλαιο -αυτοί που ορίζουν και τη μοίρα των άλλων; Και ποιες δουλειές παίρνουν; Αυτές που αναζητά κι ο απόφοιτος πανεπιστημίου; Γιατί να μην πούμε και για τους άλλους ξένους; Για τα αγγλικά γκέτο του αηδιαστικού φτηνοτουρισμού στη Ρόδο, στην Κρήτη και στην Κέρκυρα. Για τα φτωχομπινεδιάρικα γκρουπ των ταξιδιωτικών πακέτων που έχουν κάνει τα νησιά, μπουρδελοντισκοτέκ. Γιατί δεν μας πειράζουν αυτοί οι ξένοι; Μήπως επειδή μας δίνουν δουλειά, αντί να μας παίρνουν; Πολλά λεφτά, αλήθεια... Όπως και αυτοί που φέρνουν τα μετάλλια, στις ολυμπιακές αθλοπανήγυρεις, τους οποίους αν δεν ελληνοποιούσαμε (για καλόν και αγαθόν σκοπό βεβαίως βεβαίως), θα τους πετούσαμε σε καμιά οικοδομή και ένα μεροκάματο του κώλου, που κυρίως εξασφαλίζει τον κάματο, γιατί τη μέρα όχι και τόσο. Αυτοί δεν είναι ξένοι μάλλον. Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι, σωστά. Αλλά αν χρειαστεί, γίνεσαι κιόλας. Αλλά και όσοι γεννήθηκαν, δεν εξυπακούεται ότι είναι και απαραίτητα. Χρειάζεται πιστοποιητικό φρονήματος, πλάι σε κείνο της γέννησης.

Η Ελλάδα στους Έλληνες. Μάλιστα. Ποια Ελλάδα ακριβώς; Ποια απ'όλες; Και ποιοι Έλληνες; Ποιοι απ'όλους; Απ'ό,τι διαπιστώνω, κάποιοι έχουν ήδη αποκλειστεί από το σχέδιο και την παλιγγενεσία.. Κάτι περίεργοι σαν και μένα, κάτι ευαίσθητοι, κάτι θολοκουλτουριάρηδες, κάτι γνωστικοί. Όπως και οι σοβαροί ιστορικοί, οι νηφάλιοι επιστήμονες, εκείνοι που αρθρώνουν λόγο κριτικό, εμπεριστατωμένο, ευαίσθητο και υπεύθυνο και όχι φανφαρόνικο, φωνακλάδικο, μισαλλόδοξο, τηλεοπτικό, πασαλειφτικό, χοντροκομμένο, αγενή και αμπλαούμπλικο. Έξω και οι αριστεροί και οι φίλοι τους, ούτε αυτοί είναι Έλληνες, έξω κι οι Συριζαίοι, έξω οι διασαλευτές, έξω οι κουκούλες, έξω οι φιλόξενοι και οι ανοιχτόμυαλοι, έξω οι γκέη, έξω τα Εξάρχεια, έξω τα κωλόπαιδα, έξω οι κακοί μαθητές, έξω οι μαύροι σημαιοφόροι, έξω όσοι ξέρουν πραγματική ιστορία, όσοι την ψάχνουν, όσοι διεκδικούν, όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο, όσοι δεν είναι ρουφιάνοι. Τι μας μένει από την αφαίρεση; Μια Ελλάδα της ντροπής, ένα γκέτο αμόρφωτων μπουρτζόβλαχων που ληστεύουν τα ταμεία και κατασπαταλούν στις Μυκόνους το δημόσιο χρήμα, που έχουν ορίσει ως ανέκδοτο τις έννοιες κοινωνικό κράτος, περίθαλψη, ασφάλιση και πουλάνε τη γη στους πάπαρδους. Ένας περιφερόμενος θίασος λοβοτομημένων μπουνταλάδων που ανάγει σε εθνική κουλτούρα το Ρουβά και τη Γιουροβίζιον -λόγω επιτυχίας βεβαίως βεβαίως, δηλαδή κατάταξης- και αγνοεί τις αξίες του ελληνισμού -του όποιου ελληνισμού, του κάθε ελληνισμού, του ελληνισμού κάθε εποχής. Που βαυκαλίζεται με τηλεοπτικούς διαγωνισμούς Μεγάλων Ελλήνων, αλλά αγνοεί στην ουσία και στην επίφαση τον Ιάννη Ξενάκη, το Γιάννη Χρήστου, το Γιάννη Κουνέλλη, το Γιαννούλη Χαλεπά, τον Ανέστη Λογοθέτη, το Μίλτο Σαχτούρη, το Νίκο Καρούζο, το Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα, το Νίκο Πουλαντζά, το Δημήτρη Μπάτση, το Νίκο Πλουμπίδη, την Ηλέκτρα Αποστόλου, τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου, το Σωτήρη Πέτρουλα, το Δημήτρη Γληνό, το Μανώλη Καλομοίρη, τον Ανδρέα Ροδινό, το Θανάση Σκορδαλό, τον Τάσο Χαλκιά, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, το Γιώργου Μπάτη, το Γιοβάν Τσαούς, το Σπύρο Περιστέρη, τον Κώστα Βίρβο, τον Άκη Πάνου, το Θόδωρο Αγγελόπουλο, το Ροβήρο Μανθούλη, το Δήμο Θέο, τον Παύλο Ζάννα, τον Κωνσταντίνο Κυδωνιάτη, το Δημήτρη Δραγατάκη, το Μενέλαο Παλλάντιο, το Γιώργο Σισιλιάνο, το Γεράσιμο Σκλάβο, το Δημήτρη Πικιώνη, το Γιάννη Κωνσταντινίδη, τον Άρη Κωνσταντινίδη, το Μιλτιάδη Καρύδη, το Γρηγόρη Σεμιτέκολο, το Γιάννη Σπυρόπουλο, το Γιάννη Μόραλη, το Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τον Ανδρέα Φωκά, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, την Έλλη Αλεξίου, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή και πόσους και πόσους που τώρα δεν θα θυμηθώ να γράψω. Που αγνοεί ή περιφρονεί τους άλλους μεγάλους ποιητές της (ή ακόμα χειρότερα: τους τιμά με κρατικά βραβεία), το Ρίτσο, το Σεφέρη, το Σικελιανό, τον Εμπειρίκο, το Βάρναλη, τον Παλαμά, το Λειβαδίτη, τον Εγγονόπουλο. Καταδικάζει -στην καλύτερη- στη λαϊκάτζα του αγοραίου διασκεδαστηρίου το μεγάλο Μάρκο, τον Τσιτσάνη, το Χατζιδάκι, τη Μπέλλου, στριμώχνοντάς τους ανάμεσα σε Νότηδες, Σότηδες, πότηδες, μπαλέτα, γαμησέτα, αδιαφορώντας για το φως του έργου τους, φως που θα μας έφτανε στον ουρανό, αν εμείς δεν κοιτούσαμε πεισματικά τη λάσπη.

Που είναι όλοι αυτοί στην κουλτούρα του κακού μεταφραστή αρχαίων πασαλειμμάτων Άδωνι, του κάθε υπέρμαχου ψευδοπατριώτη και όσων ανερυθρίαστα τους παραδέχονται ως ιστορικούς και εθνοκύρηκες;
Ποια είναι η κουλτούρα της Ελλάδας -αυτή η δήθεν ανώτερη- αν δεν είναι όλοι αυτοί;
Ο κουτσουρεμένος Ισοκράτης και ο ταλαιπωρημένος Ηρόδοτος, που αν είχαν σάρκα και οστά θα άνοιγαν το κεφάλι σ'όλους αυτούς τους αμόρφωτους που τους καπηλεύονται;
Η γενική και αόριστη αρχαιολατρεία, επιπέδου σλόγκαν του ΕΟΤ, do you like μαμαζέλ the Greece και πλέει μπουζούκι για μένα;
Παράγουμε πολιτισμό σήμερα και υπέρ ποιου μαχόμαστε;
Ή είναι αρκετή η αρχαία γραμματεία και η όποια μακραίωνη παράδοση να μας συντηρεί ως φωστήρες της ανθρωπότητας στον αιώνα τον άπαντα;
Μια παράδοση, βέβαια, που προτιμάμε να μας μεταφέρεται συνθηματικά και οπαδικά από την τηλεόραση, παρά να κάτσουμε να τη μελετήσουμε.


Ο Ίων Δραγούμης υποστήριζε κάποτε πως η πολιτιστική και εμπορική δραστηριότητα και μόνο, ήταν αρκετή για να επιβληθεί ο Μικρασιατικός Ελληνισμός ως δύναμη στο Αιγαίο και στην πλευρά των ανατολικών παραλίων. Έμεινε ως εθνικιστής στην ιστορία. Τώρα κλαίμε τις στρατιωτικές αποτυχίες και τη σφαγή και μας φταίει η Ρεπούση και ο όρος συνωστισμός στο τρομερό εκείνο βιβλίο της Ιστορίας της έκτης Δημοτικού. Όχι ότι με την εθνική μαλακία μας καταστρέψαμε εκεί 3.000 χρόνια ελληνικού πολιτισμού. Όχι ότι εκείνοι που έσφαζαν τους πρόσφυγες στα λιμάνια, είναι οι ίδιοι που σήμερα υπόσχονται εθνικές λύσεις με δάνεια και απίθανες χρεώσεις και όρους. Όχι ότι όσους ήρθαν, εδώ πλέον, πρόσφυγες έφτιαξαν οι ταλαίπωροι τις διάφορες συνοικίες, μόνοι τους και απόμερα από τους άλλους, τους κανονικούς Έλληνες, γιατί εκείνοι τους είχαν βαφτίσει τουρκόσπορους και τις γυναίκες τους παστρικές, δηλαδή πουτάνες -κι αυτό επειδή πλένονταν συχνά... Όχι ότι τα παιδάκια στο σχολείο μαθαίνουν μπούρδες για κρυφά σχολειά και διάφορα τέτοια ξανθοπουλικά μελοδράματα και παπαρρηγοπούλειες παραχαράξεις.

Οι ξένοι μας μαράνανε λοιπόν. Και γιατί να τους πετάξουμε έξω; Γιατί να μην αφήσουμε τουλάχιστον τους εργατικούς εδώ βρε παιδιά; Εγώ, πάλι, θα πρότεινα αν είναι να καθαρίζουμε τον τόπο -μιας και είμαστε πολλοί καθώς λες μίστερ ταρίφα- να ξεκινήσουμε από μερικούς Έλληνες, αυτούς που σου'λεγα πιο πριν και που εσύ δεν τους αγγίζεις. Αν θέλουμε λοιπόν να καθαρίσουμε απο τη βρώμα, ας καθαρίσουμε από τη βρώμα. Βρώμα είναι αυτό που κάθεται πάνω στα πράγματα, κολλάει και τα μολύνει. Και όσο κάθεται, επεκτείνεται και μολύνει τα πάντα.
Η μούργα, τα καθιζήματα που έλεγε και ο πρόεδρος.

ΥΓ. Σόρρυ, όταν γίνομαι εμπαθής και πιάνει ταξική τσίμπλα στο μάτι, ο λόγος αδυνατίζει και ίσως χάνει το χιούμορ του. Και όσο σταράτος κι αν φαίνεται, δεν ξέρω τελικά σε ποια μάτια, σε ποια αυτιά και σε ποιον νου, μπορεί να έχει νόημα και υπόσταση: σε εκείνους που ήδη τα ξέρουν όλα αυτά πάνω κάτω και τα βρίσκουμε (ή τα βρίσκουν κάθε μέρα μπροστά τους) ή σε κείνους που δεν ακούνε κανένα χριστό, και νηφάλιοι μέσα στο νέο παραμύθι της εθνονιρβάνας, ζητάνε να ακούνε μόνο αλήθειες; Αλήθειες από τους ψεύτες, βεβαίως βεβαίως. Με κακούς λύκους, τέρατα και δράκους. Ξένους πάντα, όχι Έλληνες.

13 σχόλια:

Πολλά, πολλά θέματα!...

Ξεκίνησες με τους ταξιτζήδες...

1)Πηγή έμπνευσης. "Μια βραδιά στο λούκι" που λένε...

ή

2)Μούγκα. Αν απαντάς μονολεκτικά ή καθόλου, δε συνεχίζουν τα ξερόλα τους...

Συνεχισες με τους "Ελληνομανείς"...

1)Ανάξιοι λόγου. Αν γίνουν πλειοψηφία, την κάνουμε απ' τη χώρα...

2)Ο Ισοκράτης δεν έλεγε "Έλληνες εισί οι την ημετέραν παιδεία μετέχοντες"; Τί ζητάνε τώρα αυτοί; Να πάνε κόντρα στον αρχαίο ημών πρόγονο;

3)Ποιοί καταστρέφουν τη χώρα; Οι ξένοι που δεν κυβερνούν ή οι έλληνες που κυβερνάνε;;

4)Πες μου τώρα ότι το "Καρατζαφέρης" είναι ελληνικό επώνυμο!...


Υ.Γ. Δεν ήξερα κάμποσους από τους ανθρώπους του πνεύματος που ανέφερες. Και δεν είμαι του Νότη, Σότη, πότη. Μαθαίνω...

bananiotis είπε...

Ξέρω γιατί σου τι δίνουν οι ταξιτζίδες. Επειδή η πάλη είναι ταξική...

costinho είπε...

Το κεφάλαιο κυβερνάει και όχι κάποιο θεσμικό σώμα αυστηρά. Ξένος ή Έλληνας δεν έχει σημασία, η ιδιοκτησία δεν έχει σημαία.

Όσο για τους ταρίφες, μάλλον μπλέκω μόνο με θεότρελους, οι οποίοι βάζω στοίχημα πως συνεχίζουν την αγόρευση και μόλις κατέβω, σε άδειο ταξί.

costinho είπε...

Και να συμπληρώσω στη λίστα των ονομάτων τον Κώστα Αξελό, που κηδεύτηκε σήμερα στο Παρίσι. Και το μεγάλο Νίκο Σκαλκώτα, που αναίτια ξέχασα. Και πολλούς άλλους φυσικά, που θα μου έρθουν με τον καιρό, μόλις καταλαγιάσει αυτός ο γυμνασιακός θυμός.

kosmas o ninjas είπε...

Σε όλα τα παραπάνω δεν έχεις άδικο. Ωστόσο οι ταρίφες είναι το αντιπροσωπευτικό δείγμα "ανθρώπου". Εκτός από όλα αυτά που έχουν στο "κεφαλί" τους (για τα οποία φυσικά και δεν ευθύνονται), είναι και δέκτες όλης της γενικότερης ομαδικής-κοινωνικής ψύχωσης. Είναι θύματα της tv, της κακοπληρωμένης εργασίας, της κινησης, της γκόμενας-γκόμενου, του χαλασμένου θερμοσύφωνα κτλ κτλ Όπως όλοι μας σε έναν βαθμό πιστεύω. Ωστόσο το να αγνοούν τον Αξελό ή τον Σαχτούρη ή τον Καστοριάδη, δεν τρέχει και τπτ, άλλωστε σε απόλυτα μεγέθη, στο εξωτερικό, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Το πρόβλημα είναι η μισαλοδοξία και αυτή η παρανοική καταδίκη του ο,τιδήποτε μη ορθό-δοξου μη πατριωτικού- μη χριστιανικού κτλ κτλ που σωστά ανέφερες. Απλά όσο η καθημερινή ζωή γίνεται όλο και χειρότερh, τόσο θα εμφανίζονται ακόμα περισσότεροι ταριφές, ταριφές-γιατροί, ταρίφες-δικηγόροι, ταρίφες-Ninja κτλ κτλ. Μήπως υπάρχει ένα x-file με τον κωδικό όνομα ταρίφας; Μήπως βολεύει όλο αυτό; Αντί να βρούμε τι σκατά φταίει, μήπως είναι βολικότερο να ξεσπάει κανείς σε όλους του Μη- που ανέφερες παραπάνω; Μήπως το να αποκλείει ότιδήποτε τον κάνει να σκεφτεί κάτι έξω απο το βάζελο, το γαύρο και τον Λιακόπουλο, είναι ένας επίκτητος απο την κοινωνία -σύνηθης βέβαια στην σύγχρονη ιστορία- μηχανισμός ελέγχου της ανθρώπινης συμπεριφοράς? Σαν συμπέρασμα; Ο κάθε ταρίφας δεν πρέπει να συνηδοποιήσεi το νόημα του : I don't like Mondays

Rodia είπε...

Μπραβο!!! :))) Ωραιο παραληρημα, αν και στους ταριφες ειμαι τυχερη.. Εχω συναντησει ενα σουπερ ταξιτζη (ειχα ανεβασει και ποστ παλιοτερα) και σου ευχομαι να τον πετυχεις επισης. Η διαδοδρομη σου θα γινει απολαυση και δεν θα θελεις να τελειωσει! :)
..φυσικα, καταλαβαινω πως ο ταξιτζης ειναι το προσχημα να εκθεσεις τα στραβα που (ως ποτε, αραγε? θα) ταλανιζουν το τοπο μας..

costinho είπε...

Εγώ πάλι σκέφτομαι να συνεχίσω και να επεκτείνω τη λίστα, γιατί τελικά, ναι, αυτό είναι το σημαντικό και το ιδιαίτερο. Γιατί ακόμα και σε απόλυτα μεγέθη θα μπορούσαν να είναι όλοι αυτοί κάτι παραπάνω στο εξωτερικό και το φως τους να λάμπει. Μερικοί, μάλιστα, ΕΙΝΑΙ παγκοσμίως απόλυτα μεγέθη, και τεράστια, αλλά το αγνοούμε, όπως και τόσα άλλα -πρόσωπα, ιδέες, ιστορία.

Ξέχασα σίγουρα τον Κάρολο Κουν, τον Αλέξη Μινωτή, την Κατίνα Παξινού, το Μίμη Κουγιουμτζή, το Γρηγόρη Γρηγορίου, το Γιώργο Αρβανίτη, το Γιάννη Κορδάτο, το Βασίλη Ραφαηλίδη, τον Κορνήλιο Καστοριάδη (ναι!), το Γιάννη Τσαρούχη, τον Παναγιώτη Τέτση, το Θόδωρο Αντωνίου, το Δημήτρη Μητρόπουλο, τον Πάνο Μουφλουζέλη, τον Αττίκ, το Νάσο Δετζώρτζη, τον Τάσο Λιγνάδη, τη Ραλλού Μάνου, τη Ζουζού Νικολούδη, το Χρήστο Σαμάρα, το Ναπολέοντα Λαμπελέτ, το Λουκά Σαμαρά, το Θόδωρο Κουρεντζή, το Διονύσιο Λαυράγκα, το Γεώργιο Νάζο, το Μάριο Βάρβογλη, το Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Κωνσταντίνο Ψάχο, το Γιώργο Χατζηνίκο, το Δημοσθένη Αγραφιώτη, το Δημήτρη Αγραφιώτη, το Χρήστο Βακαλόπουλο, τη Λίνα Λαλάντη, τη Ντόρα Μπακοπούλου, το Δημήτρη Φάμπα, το Δημήτρη Σέμση, τον Αλέκο Πατσιφά, "την Ελλάδα που αντιστέκεται, την Ελλάδα που επιμένει" που λέει κι ο Σαββόπουλος και συνεχίζει "κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει".

Ακόμα και την ουσία της ποίησης του Σολωμού, που όλοι σχεδόν οι συντοπίτες του αγνοούν. Αφού είναι εθνικός, δεν χρειάζεται περαιτέρω ψάξιμο, δεν χρειάζεται σπουδή. Αντικειμενική αξία. Ακόμα κι αν δεν γνωρίζουμε γιατί είναι "αντικειμενική" και ποια είναι η "αξία".

Και πάλι, είναι ακόμα πολλοί, πάρα πολλοί.

Εγώ θα πρότεινα αντί του άλλου δημοψηφίσματος, να κάναμε ένα άλλο και να δούμε πόσοι Έλληνες γνωρίζουν τους Έλληνες που ανέφερα.

@Rodia
Κι εγώ ήμουν πάντα τυχερός με τους ταρίφες και συνήθως οι διαδρομές μου ήταν απόλαυση. Και ποστ τους έχω αφιερώσει και μουσική τους έχω γράψει. Το ότι δεν πετυχαίνω πλέον τέτοιους, μάλλον κάτι λέει για τη γενικότερη ισοπέδωση και μαλάκυνση.

costinho είπε...

Το θέμα τέλοσπάντων είναι να ξεκαθαρίσουμε ποιο είναι το "σημαντικό" και το "ιδιαίτερο" όταν μιλάμε γι αυτή τη γαμοχώρα. Είναι τα σύνορά της και τα τετραγωνικά της έκτασής της; Είναι η ιδιοκτησιακή προσέγγιση οποιασδήποτε ιδέας, εποχής και εδάφους έχει αγγιχτεί κάπου κάπως κάποτε από χέρι "ελληνικό"; Είναι μια γενική και αόριστη -και πάντα επιφανειακή- αναφορά στην παράδοση; Ποια απ'όλες τις παραδόσεις; Αυτός ο ελληνορθόδοξος συμφυρμός της βλακείας και της αμορφωσιάς;

Είναι, μήπως, απλά η διευθέτηση των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής;

Είναι ο πολιτισμός της Ελλάδας, ζωτικό στοιχείο του ρόλου της στην Ιστορία, ναι ή όχι;

Είναι ο πολιτισμός έννοια συνεκτική για το έθνος ή τους παροικούντες εδώ -πες τους οπως θες;

Όταν λέμε πολιτισμό εννοούμε τη διασκέδαση ή κανά βιβλίο να περάσει η ώρα;

Αυτά έχουμε να απαντήσουμε ως "έθνος". Και όχι το πόσο φοβάται ο "πολιτισμός" μας τους "άλλους" πολιτισμούς.

bananiotis είπε...

Σε μια τηλεοπτική εκπομπή στην Ιταλία, πριν λίγα χρόνια, ρωτούσαν βουλευτές και πολιτικούς αν γνωρίζουν κάποιους βασικότατους Ιταλούς συγγραφείς και ποιητές.
Τα αποτελέσματα ήταν τόσο τραγικά που 4 βουλευτές αναγκάστηκαν να μην ξανακατέβουν στις επόμενες εκλογές.

Φαντάσου τώρα να ρωτήσεις τον Άδωνι ποιος είναι ο Πουλαντζάς ή ο Πλουμπίδης ή ο Καστοριάδης ή ο Σαχτούρης. Αφού δεν τους αναφέρει ούτε καν ο Ισοκράτης στους λόγους του...

costinho είπε...

Το χειρότερο είναι ότι δεν γνωρίζει ούτε τι γράφει ο Ισοκράτης.

Επίσης, για τον Πουλαντζά, υπάρχει ετοιμηγορία (δηλαδή έτοιμη ετυμηγορία-κατηγορία): μαρξιστής. Άρα θολοκουλτουριάρης.

Ο Πλουμπίδης κομμουνιστής. Άρα το ίδιο. Αλλά και σύμφωνα με τη νέα μόδα των ΛΑΟυτζίκων, αφού ήταν προδότης για το κόμμα, άρα στη συνείδησή μας είναι ρουφιάνος. Και, φυσικά, ασχολούμαστε με τέτοιες περιπτώσεις μόνο όταν υπάρχει κάτι που μπορείς να τους προσάψεις από αριστερά. Πονηρός ο βλάχος...

Καστοριάδης και Σαχτούρης δεν κλάνουν μία μπροστά στο μεγαλείο του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Άσχετα αν δεν γνωρίζουμε καν το μεγαλείο αυτό.

costinho είπε...

@μπακάληδες αρχαιολάτρες:

Εύκολη η εργολαβία του παρελθόντος, ιδιαίτερα του απομακρυσμένου. Μπορούμε να λέμε ό,τι θέμε και αυτό να θεωρείται ακόμα και άποψη -και μόνο επειδή εκφέρεται από χείλη ή γράφεται από πένα. Ιδιαίτερα δε βολική αυτή η εργολαβία, αφού κερδίζει χρόνο και χώρο: χρόνο από την ενασχόληση με το παρόν και το μέλλον, και χώρο από το κενό που κατά τ'άλλα ενυπαρχει και είναι χαώδες -πολιτιστικά, ιδεολογικά, αισθητικά, πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά.

Θα μαλλιάσει η γλώσσα μου, αλλά θα το λέω. Αν η γαμοχώρα αυτή, η επικράτεια, το εδαφικό γουατέβερ που εντάσσεται στην ιστορική συνέχεια τέλοσπάντων, ΔΕΝ είναι ο πολιτισμός της, τότε τι άλλο είναι;

Όταν ο υπέρμαχος-και-καθόλου-ωραίος-ως-Άδωνις ακούει στο i-pod Ρουβά την ώρα που η γυναίκα του προσπαθεί να ακούσει τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης, ποιον Ισοκράτη και ποιον πολιτισμό υπερασπίζεται ακριβώς; Ίσως το πρότυπο Αποτυχημένου Διευθυντή Ορχήστρας και Συνθέτη (παύλα) Τηλεπαρουσιαστή Ρηάλιτη και Μπασκλάς Διαφημίσεων;

χ.ζ. είπε...

Αυτή τη φορά η γκρίνια σου ήταν ουσιαστικότατη.
Ας μην το διαβάζαμε μόνο οι συμφωνούντες το ποστ σου...

ΙΙΜανιάτης είπε...

Να προσθέσω: Σπύρος Βασιλείου, Τζίνα Μπαχάουερ, Γιάννης Αγγελόπουλος, Οδυσσέας Λάππας, Παύλος Δούκας (Ο γνωστός συνθέτης Paul Dukas), Σπύρος Σαμάρας, Θοδωρής Ζιούτος, Νικόλαος Κάλας, Νικήτας Ράντος, Κώστας Βάρναλης, Γιώργος Σαραντάρης, Ζήσιμος Λορεντζάτος, Ε.Χ. Γονατάς, Νικος Καχτίτσης, Οδυσσέας Δημητριάδης, Κώστας Ουράνης, Μπανανιώτης, Κώστας Νούρος, Θεόφιλος, Αντώνης Νταλγκάς, Νίκος Γούναρης...και πολλοί πολλοί άλλοι...όχι πως έχει σημασία...αλλά για να δείξουμε πως υπάρχουν δύο Ελλάδες (όπωσ δύο Αμερικές, Γερμανίες κ.ο.κ.)

 
 
 
 
Edited by © bananiotis