Τρίτη, Ιουνίου 01, 2010

η γλώσσα της αλήθειας

"Τα σημερινά τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν τη στρατιωτική επέμβαση κατά στολίσκου πλοίων ακτιβιστών με κατεύθυνση τη Γάζα, είναι καταδικαστέα και απαράδεκτα", η δήλωση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.

Τα γεγονότα, όχι οι φόνοι. Τα γεγονότα μετά, όχι η ίδια η στρατιωτική επέμβαση. Απαράδεκτα, όχι εκτός διεθνούς δικαίου. Καταδικαστέα, και όχι έξω από οποιαδήποτε έννοια ηθικής ή ανθρωπισμού. Οι σωστές λέξεις θα λέγονταν απ'το στόμα του πιθανώς αν άνηκε ακόμα στην αντιπολίτευση. Αυτή η λεπτή γραμμή είναι που ορίζει και την ηθική του πολιτικού άλλωστε: το κίνητρο, όχι η πράξη.

"Η βία που ασκήθηκε είχε τραγικά αποτελέσματα που μας προκαλούν βαθύτατη θλίψη" συνέχισε.
Η βία που ασκήθηκε. Τρίτος ενικός, με σύνταξη παθητικής φωνής. Ασκήθηκε, γενικά και αόριστα, από κάποιον, κάπου. Ή και από μόνη της, who knows... Τα αποτελέσματά της, βέβαια, μας προκαλούν τη θλίψη. Τη βαθύτατη. Τα αποτελέσματα, όχι οι θάνατοι. Ελληνικά, η πλέον πλούσια γλώσσα. Σου επιτρέπει να τα πεις με τόσους διαφορετικούς τρόπους, όσες και οι θέσεις του κοινοβουλίου. Ανάλογα σε ποια κάθεσαι.

"Οι στρατιώτες αντέδρασαν όπως έπρεπε. Θεωρούσαν ότι είχαν να κάνουν με υπέρμαχους ενός ανθρωπιστικού σκοπού, αλλά τελικά είχαν να κάνουν με αλήτες. Δεν σκοτώθηκαν εννιά ειρηνιστές, αλλά εννιά αλήτες", από τη δήλωση του υφυπουργού Άμυνας του Ισραήλ, Ματάν Βιλνάι.
Ακριβώς. Στους ειρηνιστές, να το συζητήσουμε. Αν αποδειχθεί στη νεκροψία ότι ήσαν όλοι τους ειρηνισταί, τότε ναι, να ζητήσουμε και μια συγγνώμη, ναι, να πούμε ότι μάλλον οι στρατιώτες δεν αντέδρασαν ακριβώς όπως έπρεπε, αυτό να πούμε. Ήταν αλήτες όμως, άρα τους έπρεπε ο θάνατος. Αυτό δεν το συζητάμε. Ποιος θα το συζητούσε άλλωστε;

Στην από δω μεριά μας, όταν πεθαίνει κανένας αλήτης -ας πούμε δεκαπεντάχρονος που λέει κι ο συνήγορος- βγαίνουμε για καμιά διαδήλωση, κανά κάψιμο, αλλά όχι όλοι, μόνο οι όμοιοι, οι αλήτες. Αυτοί που υποστηρίζουν και τα καράβια που πάνε στην άλλη μεριά. Και ούτε το συζητάμε παραπάνω. Ποιοι τον φάγαν τον αλήτη, γιατί τον φάγαν, πως τον φάγαν... Όχι. 6 Ιουνίου σπίτια τους.

Στα αλήτικα μέρα πεθαίνουν οι αλήτες. Στα μέρη υπεράνω πάσης υποψίας -στις τράπεζες ας πούμε- πεθαίνουν οι αθώοι. Και στις δύο περιπτώσεις κάποιοι πεθαίνουν, αλλά δεν είναι αυτό ουσιαστικά που μας πειράζει και μας οργίζει, αλλά κάτι άλλο πίσω από αυτό. Δεν είναι ο θάνατος που φορτίζει τη θλίψη μας ή την οργή μας. Δεν είναι η ίδια η απώλεια. Ούτε αυτή η αδυσώπητη νομιμοποίηση
-ηθική ή νομοθετική- κάθε άδικης απώλειας. ...Είναι η γλώσσα της αλήθειας που κομπιάζει, που διχαλώνει, και δεν μας αφήνει να λέμε τα πράγματα με τ'όνομα που τους δώσαμε back then: φόνος, θάνατος, απώλεια, ανθρώπινη ζωή. Όσο δεχόμαστε αντ'αυτών τους νεολογισμούς γεγονότα, αποτελέσματα, καταδικαστέα, απαράδεκτα, βία που ασκήθηκε, τόσο η γλώσσα θα ξεχνάει, θα διχαλώνει κι άλλο, θα σκίζεται στα δύο, θα αιμορραγεί, και σε λίγο -σε πολύ λίγο- δεν θα μπορεί ούτε κραυγή να βγάλει. Ως γνωστόν, ο μουγκός ούτε να κραυγάσει μπορεί.

 
 
 
 
Edited by © bananiotis