tag:blogger.com,1999:blog-372607742024-03-07T09:11:03.154+02:00night on earthδικτυακος τοπος αναρτησεων σχετικα<br>
με τη δραση, τα νεα και τις φιλοδοξιες
του μουσικου γκρουπ, <br>καθως και
χωρος φιλοξενιας για
αυθαιρετες σκεψεις <br>μεμονωμενων
και απονενοημενων μελων τουnightonearthhttp://www.blogger.com/profile/14101215616040546038noreply@blogger.comBlogger288125tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-20011585359137947392012-03-19T10:13:00.004+02:002012-03-19T10:29:48.197+02:00PURGATORIUM LIVE! (at last...) @baumstrasse<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; line-height: normal; font-style: italic; text-align: justify;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">Nαι, φίλες, φίλοι, γκρούπις, φανς, αγρίμια κι αγριμάκια μας! Είναι γεγονός και είναι αλήθεια και κοντοζυγώνει!</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; line-height: normal; font-style: italic;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRBdA5x0VutTlT25RPj-gcvRrTCNAgRq9V8rEJc75_4OxJ4tHkytvBNmX9l901KaHuS_hG31Ed5Gyabw8gpUb5apXE8ZIxZkeSMN5r78rCGD17POiJlyoYqHDan58TYtKd-BtR/s1600/poster_banner_01.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 405px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRBdA5x0VutTlT25RPj-gcvRrTCNAgRq9V8rEJc75_4OxJ4tHkytvBNmX9l901KaHuS_hG31Ed5Gyabw8gpUb5apXE8ZIxZkeSMN5r78rCGD17POiJlyoYqHDan58TYtKd-BtR/s400/poster_banner_01.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5721521943823200306" border="0" /></a></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; line-height: normal; font-family: verdana; text-align: justify;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">Κι ας το γράψουμε όπως το δώσαμε στο δελτίο τύπου (για τους τύπους):</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; line-height: normal; font-family: verdana; text-align: justify;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">Μετά από σχεδόν δύο χρόνια συναυλιακής απουσίας –με τελευταία εμφάνιση προ μνημονιακής λαίλαπας- επιστρέφουμε στην ηχητική δράση. Σε πλήρη απαρτία επί σκηνής και μαζί με φίλους μουσικούς, θα κάνουμε μια αναδρομή σε ό,τι μας έχει λείψει όλο αυτό το διάστημα, καθώς και σε αναμνήσεις από το άμεσο μέλλον, δοκιμάζοντας μια τελετουργία εν είδει <i style="mso-bidi-font-style:normal">καθαρτηρίου</i> ήχων, εικόνων και λέξεων· μια ελεγεία των καιρών που μας ζώνουν, των σκοτεινών καιρών που έρχονται, τον ήχο του σκοταδιού που μας ζώνει. Ακολουθώντας τη σημειολογική τάση των καλλιτεχνικών παρεμβάσεων της εποχής, επιλέγουμε την <span style="font-weight: bold;">25</span><sup style="font-weight: bold;">η</sup><span style="font-weight: bold;"> Μαρτίου</span> -μέρα εθνοσωτήρια, μέρα ανάτασης, με ιδιαίτερο συμβολισμό, αλλά προπαντός <i style="mso-bidi-font-style:normal">μέρα αργίας, <span style="font-weight: bold;">μέρα Κυριακή</span></i>- και <a href="http://dentra.gr/">τον υπέροχο και υπέροχα φιλόξενο χώρο του <i style="mso-bidi-font-style:normal">δρόμου με τα δέντρα</i>, <span style="font-weight: bold;" lang="EN-US">Baumstrasse</span> στο Βοτανικό (Σερβίων 8)</a>. Η καθαρτική εμπειρία θα αρχίσει στις <span style="font-weight: bold;">21.30</span> και το αντίτιμο μύησης ανέρχεται στα 10 ευρώ.</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; line-height: normal; text-align: justify;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">Όπως είπαμε, στη σκηνή απαρτία προσώπων: <span style="font-style: italic; font-weight: bold;">Κοστίνιο, Χουανίτο, Λαγός, Πετράκης, τίντζιταλ άλκχεμιστ (ή Κώστας) </span><span style="font-style: italic;">και η</span><span style="font-style: italic; font-weight: bold;"> Σοφία </span><span style="font-style: italic;">μας</span>. Αλλά και ο θεόπνευστος <span style="font-weight: bold;">Κλείτος Κυριακίδης</span>, και ο θεόσταλτος <span style="font-weight: bold;">Γιώργος Κοντογιάννης</span> στην κρητική λύρα. Αφανής ήρωας του ήχου, όπως πάντα, ο <span style="font-weight: bold;">Μυγιάγκι</span>, ενώ στις εικόνες ο καλός μας<span style="font-weight: bold;"> Νίκος Νικολόπουλος</span>.</span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 6pt; line-height: normal; text-align: justify;font-family:verdana;"><span style="font-style: italic;font-size:100%;" >Τι άλλο θέλετε να ξέρετε λοιπόν;</span><span style="font-size:100%;"><br /></span></p>nightonearthhttp://www.blogger.com/profile/14101215616040546038noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-40272322063533795302012-03-13T02:58:00.003+02:002012-03-13T03:08:31.269+02:00το ποστ αυτό θα αυτοκαταστραφεί (σε λίγες μέρες)<span style="font-family: verdana;font-size:100%;" >Σαν πολύς καιρός δεν πέρασε;.. Εδώ είμαστε όμως. Και σύντομα θα μετακινηθούμε σε νέα διεύθυνση, απαλλαγμένη από το βραχνά των ρυθμίσεων της google. Σύντομα λοιπόν σούπερ ανανεωμένο μπλογκ μέσα <a href="http://noeband.gr/">στο website μας -αυτό, ναι, το γνωστό</a>. Για να δούμε όμως τους τίτλους των ειδήσεων...<br /><br /></span><div style="text-align: center;"><span style="font-family: verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">PURGATORIUM ήτοι NIGHT ON EARTH FULL BAND LIVE!</span></span><br style="font-weight: bold;"><span style="font-family: verdana;font-size:100%;" ><span style="font-weight: bold;">@BAUMSTRASSE, ΚΥΡΙΑΚΗ 25.03.12</span></span><br /></div><span style="font-family: verdana;font-size:100%;" ><br />Πάρε αφίσα εδώ και σε επόμενο ποστ το πλήρες κάλεσμα. <span style="font-style: italic;">Καιρός να μαζευόμαστε. Καιρός να ανταμώσουμε ξανά.</span><br /><br /></span><span style="font-size:100%;"><a style="font-family: verdana;" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8bfXs9m3eAVhdlM-aem3cYZVBLBera_fUmceAvJX1BtpA5DbxFbVe71lxU1oj1zthX8sgkHtElLntrmZlIxxEeKSVd-d1x2xqsz71vR4nb0vKV8T6LJT2zSEdpC1FAf9Mo2J4/s1600/poster_small_web.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 266px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8bfXs9m3eAVhdlM-aem3cYZVBLBera_fUmceAvJX1BtpA5DbxFbVe71lxU1oj1zthX8sgkHtElLntrmZlIxxEeKSVd-d1x2xqsz71vR4nb0vKV8T6LJT2zSEdpC1FAf9Mo2J4/s400/poster_small_web.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5719181261234417186" border="0" /></a><span style="font-family: verdana;">Αρχίσαμε και <a href="https://twitter.com/#%21/nightonearthgr">τα τιτιβίσματα στο <span style="font-weight: bold;">twitter</span></a>. Για σένα που τα θες όλα σε 140 χαρακτήρες.</span><br style="font-family: verdana;"></span>nightonearthhttp://www.blogger.com/profile/14101215616040546038noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-88331131507922437292011-06-30T00:50:00.000+03:002011-06-23T12:21:37.943+03:00μήνυμα εκ costinhoυ<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Το στέκι ψιλοάλλαξε παίδες. Θέλω να πω πως τα δικά μου τα ποστ, θα τα βρίσκετε όλα μαζί στο νέο υπερσύγχρονο μοντέρνο υπερμπλόγκ, όπου είναι μαζεμένα πλέον τα κομμάτια μου -και σιγά σιγά θα περναώ και τα περασμένα, απ'όλες τις μεριές (<span style="font-style: italic;">και από <span style="font-weight: bold;">εδώ</span>, και από </span><a style="font-style: italic; font-weight: bold;" href="http://www.nailwords.blogspot.com/">λέξεις πρόκες</a><span style="font-style: italic;">, και άλλα που δεν χωρούσαν <span style="font-weight: bold;">εδώ</span> και στις <span style="font-weight: bold;">πρόκες</span>, και κείμενα άλλων που διαβάζω και μ'αρέζουνε, κι άλλα κι άλλα</span>). Το νέο συγκεντρωτικό μπλογκ είναι μέρος του προσωπικού σάητ μου (το οποίο ανοίγει σύντομα, φυλαχτείτε) και για να βάζετε στα μπούκμαρκς σας, πάτε με χάρη εδώ:</span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span><a href="http://blog.costinho.gr/"><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;"><a href="http://blog.costinho.gr/"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;">http://blog.costinho.gr</span></span></a></span><br /></div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Εδώ</span> θα συνεχίσω να αναδημοσιεύω από <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">εκεί</span>, όσα <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">εδώ</span> ταιριάζουν. Κυρίως όμως, <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">εδώ</span> θα αναρτώνται τα πλέον άμεσα σχετιζόμενα με τη δράση του γκρουπ και των τριγύρω πρότζεκτς, όπως ήταν και από την αρχή σχεδιασμένο, αλλά ξεφύγαμε, ήταν να μη γίνει η αρχή, ήταν να μη μείνει στην αρχή. Για σχόλια και τηλεφωνήματα, παρακαλώ <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">εκεί</span>.</span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-56033041306023180442011-06-23T12:21:00.003+03:002011-06-23T12:24:30.576+03:00ένας καλός άνθρωπος<div style="text-align: justify;"><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCHIUvzK0pocQRfVH_U-qUtfWvl-TU5tqIL0gEE5E6fVNazsWxP8Wunbjbpol-zw7YgJyLKJ2IdP0Asz_Zr2zOpPqUydX1MNQxoYF1a-S1IVlOrzlTmwPIsn1OLTPQs_W3KYLV7Q/s1600/mano%2527s.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 268px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCHIUvzK0pocQRfVH_U-qUtfWvl-TU5tqIL0gEE5E6fVNazsWxP8Wunbjbpol-zw7YgJyLKJ2IdP0Asz_Zr2zOpPqUydX1MNQxoYF1a-S1IVlOrzlTmwPIsn1OLTPQs_W3KYLV7Q/s400/mano%2527s.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5621343209351008594" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-size:10pt;"><em>"Τι βλέπεις άποψε;"</em>, ρωτάω μέσω sms ένα φίλο χτές βράδι, πιθανολογώντας πως κρατάει μετερίζι στην πλατεία στο Σύνταγμα -την <em>κάτω</em>. <em>"Αραιά, ωραίες φάτσες"</em> μου απαντάει κι αυτός με μήνυμα, ελλείψει άλλων πολιτικών συμπερασμάτων και εκτιμήσεων. Χαμογελάω. Εκείνη την ώρα, εγώ βρίσκομαι λίγο πιο πάνω, ανεβαίνοντας τη Βασιλίσσης Σοφίας. Κοιτάζω γύρω μου και νιώθω τυχερός. Επειδή είμαι κάπου που βλέπω πολλές, πάρα πολλές ωραίες φάτσες. Πυκνά, όχι αραιά. Πιο πυκνά δεν γίνεται· πιο πολλές δεν μπορώ να φανταστώ, γι'απόψε. Και ενώ στην πλατεία (την <em>κάτω</em>) επαναδιατυπώνονται, κάπως αδέξια και ατελέσφορα, κάποιες από τις αρχές του κοινού μας βίου, εγώ μοιράζομαι με πλήθος κόσμου -ωραίου κόσμου- κάποιες από αυτές· <em>από αυτές </em>που εγώ, τουλάχιστον, αισθάνομαι ως βασικές αρχές του κοινού μας βίου κι όχι <em>από αυτές που κρατάνε οι φοιτητές</em>, <em>που ξεσκίζει ο χαφιές</em>...</span></span> </div><p style="text-align: justify;font-family:verdana;" ><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:10pt;">Η συναυλία στο πάρκο του Μεγάρου ξεκινάει. Χάνω τις πρώτες νότες, λόγω του συνωστισμού στο μονοπάτι που οδηγεί στους ήχους. Χαμογελάω. Κόσμος παντού -ωραίος κόσμος- όπου πέφτει το μάτι σου, αλλά κι όπου δεν πέφτει. Στη σκηνή, ο <strong>Δημήτρης Καλαντζής</strong>, πίσω από τα πλήκτρα του πιάνου, με το κουιντέτο του -τον <strong>Τάκη Πατερέλη </strong>στο σαξόφωνο, τον <strong>Ανδρέα Πολυζωγόπουλο</strong> στη τρομπέτα, τον Γ<strong>ιώργο Γεωργιάδη</strong> στο κοντραμπάσο και τον <strong>Δράκο Κτιστάκη</strong> στα τύμπανα- και ο <strong>Μίλτος Λογιάδης</strong> που χορεύει καλοκαιρινά τα έγχορδα της Καμεράτας με τα χέρια του. Στα αυτιά μας, ο <strong>Μάνος Χατζιδάκις</strong>, έτσι όπως πολύ θα διασκέδαζε να ακούει παιγμένη τη μουσική του. Το σκέφτομαι αυτό, και -εγώ που δεν ξέρω να νοσταλγώ, που δεν νιώθω τις ελλείψεις παρά μόνο μέσα από την ανάγκη- αντιλαμβάνομαι εκείνη τη στιγμή χειροπιαστά, για πρώτη φορά ίσως, την απουσία του Χατζιδάκι: λείπει να απολαύσει τους καρπούς του ταλέντου του, να δει τη συνέχεια, να νιώσει το φως μετά από εκείνον -χωρίς να κοπιάζει πλέον, χωρίς να γκρινιάζει, χωρίς να εξεγείρεται. Να προλογίσει γενναιόδωρα, όπως συνήθιζε, τους νέους μουσικούς, να εκπέμψει φως και άπλα βλέμματος και να καθίσει κάπου ήσυχα και διακριτικά για να διαπιστώσει, μια νύχτα ωραία καλοκαιρινή, μια ιδέα μόνο του μεγαλείου που άφησε πίσω.<br /></span></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;font-family:verdana;" ><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:10pt;">Το μεγαλείο όμως δεν πιστώνεται μόνο από την απουσία, μα κι απ'την παρουσία -<em>κυρίως </em>από την παρουσία. Ο Καλαντζής είχε το όραμα, είχε δει την άπλα και το φως των ήχων, καθώς καθόταν ένα απόγευμα πίσω από το πιάνο και ψηλαφούσε νωχελικά και εμπνευσμένα <em>μια Παναγιά</em> ή <a href="http://www.youtube.com/watch?v=ssqHgSdyjDc"><em>μια μπάλαντα αισθήσεων και παραισθήσεων</em></a>. Το όραμα μάζεψε την παρέα, πήρε όνομα και βγήκε δύο βράδια στο Παράφωνο. Back then. Με συστολή και ευγένεια, όπως κάνει πάντα ο Δημήτρης. Και με αυτιστική πίστη, με άγνοια κινδύνου, μα και με άγνοια μεγαλείου. <em></em><em>"Χατζιδάκις, αλλά αλλιώς· τζαζ...",</em> το έλεγε απλά. <span style="font-size:10pt;"><em>MANO'S</em>. <em></em></span><br /></span></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;font-family:verdana;" ><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:10pt;">Στο μεταξύ, το Παράφωνο έκλεισε. Η πόλη άρχισε να σφαλίζει τα τζαζ στέκια της. Το όραμα όμως συνέχισε, μεγάλωσε, η πίστη έδωσε ώθηση, τα έγχορδα ήρθαν και έπλεξαν τον χατζιδακικό ιστό τους γύρω από τις φευγάτες και αέρινες ρυθμολογίες του Δημήτρη -που τόλμησε να παραλλάξει τις αυθεντικές, τις σχεδόν ιερές. Μία sold out συναυλία στο Μέγαρο το Γενάρη και, τώρα πλέον, ακόμα παραπέρα. Μέχρι την ιστορική <strong>Verve</strong>. Την εταιρεία που φιλοξένησε και μας παρέδωσε τα μεγαλεία <em>της Ella Fitzgerald, του Louis Armstrong, του John Coltrane, του McCoy Tyner, του Count Basie, του Wes Montgomery, του Oscar Peterson, του Jimmy Smith, του Sergio Mendes</em>, και πόσων και πόσων άλλων, αληθινά μεγάλων... Η <a href="http://www.vervemusicgroup.com/default.aspx">εταιρεία Verve </a>είναι αυτή που πίστεψε στο <em>MANO'S</em>, στον Μάνο του Δημήτρη, την ίδια ώρα που η χώρα του Μάνου αναγκάζει την ορχήστρα του Μάνου σε μαρασμό. Είναι η πρώτη φορά που η εταιρεία αυτή κυκλοφορεί δίσκο έλληνα μουσικού. Και είναι από αυτές τις πρωτιές που δύσκολα τις εξηγείς στους φίλους σου, δύσκολα μπορείς να τις καυχηθείς και να τις εννοήσουν οι πλατείες και οι αντέννες, δύσκολα μπορείς να περιγράψεις πόσο πραγματικές και σημαντικές είναι -<em>miles ahead</em> από τις καλές θέσεις στις γιουροβίζιτες, τα διαφημιστικά με τα τζατζίκια και την υπέροχη γεύση μιας γκρηκ σάλαντ (με φέτα). Είναι από τις πρωτιές για τις οποίες δεν θα κομπάσει περήφανα κανένας έλληνας, κανένας υπερπατριώτης, κανένας αγανακτισμένος, ούτε καν κάποιος δήθεν φιλόμουσος. Είναι από τις πρωτιές που δεν χρειάζονται καταμέτρηση και κριτήρια, κι αυτό γιατί τα τεκμήρια ύπαρξης τους είναι ίχνη μαγείας και άπλας βλεμμάτων και κινήσεων· είναι πρόσφορα πραγματικού ανθρωπισμού και όχι περιχαρακωμένων πολιτικών πλαισίων· είναι σταλάγματα μόχθου, αγώνα και έμπνευσης, και όχι αθλητικοί ψυχαναγκασμοί κατακτήσεων εθνικών κορυφών. Είναι ανάσες και όχι βεβαιότητες. Είναι ο άλλος κόσμος που είναι εφικτός -τόσο εφικτός, όσο και ονειρικός. Την ίδια στιγμή.</span></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;font-family:verdana;" ><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:10pt;">Είναι η ομορφιά, <a href="http://blog.costinho.gr/%CE%9F%CE%9B%CE%91-%CE%A4%CE%91-%CE%9B%CE%99%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91/%CE%B6%CE%B1%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC/80-%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1">που έλεγα παρακάτω ντοστογιεφσκικά</a>, που θα σώσει τον κόσμο.<br /></span></span></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;font-family:verdana;" ><span style="font-size:100%;"><span style="font-size:10pt;"><a href="http://www.sendspace.com/file/ergfmn">Είναι ο Δημήτρης ο Καλαντζής (<em>στο 3'.07''</em>)...</a></span></span></p><p face="verdana" style="text-align: justify; font-family: verdana;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitqp1SnMcOtktRxHVUx9CNr23050JvHP-synoh7wMBHv1TExx2Q-E2Bu0kgFVnSkY7t1gX5g2ymPUtb-dSkUUW7C5Qf0PYjh3HJNkLpeZ6wgZ7Da8nWed63J1m2p4OPMEW8jcNig/s1600/kalantzino.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 282px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitqp1SnMcOtktRxHVUx9CNr23050JvHP-synoh7wMBHv1TExx2Q-E2Bu0kgFVnSkY7t1gX5g2ymPUtb-dSkUUW7C5Qf0PYjh3HJNkLpeZ6wgZ7Da8nWed63J1m2p4OPMEW8jcNig/s400/kalantzino.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5621343323052556226" border="0" /></a></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-53922873295694521592011-05-16T01:05:00.001+03:002011-05-16T01:06:44.461+03:00ηπείρου και μπαγκλαντές<p style="text-align: justify; font-family: verdana;" style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;"><em>Ηπείρου κι Αχαρνών.</em> Σταυροδρόμι στοιχειωμένο από ανάσες και σκιές, ιδρωμένα ίχνη από το καθημερινό συναξάρι της βιοπάλης, βήματα που μαρτυράνε μόχθο και όνειρα -<a href="http://www.youtube.com/watch?v=6nR7rKxCbmM" href="http://www.youtube.com/watch?v=6nR7rKxCbmM">για κόσμους άλλους κι ουρανούς, πιο φωτεινούς</a>- βήματα που μαρτυράνε -ζωές μάρτυρες. Ο κάτω από την Πατησίων κόσμος, εκεί διαβαίνει την πύλη για να ανέβει στον πάνω κόσμο·εκεί στρίβει το τρόλεϊ για ν'ανέβει προς το κέντρο, επιβάτες συνωστίζονται με την ελπίδα να συναντηθούν, τρεις στάσεις παρακάτω, με τα όνειρά τους, τις δουλειές τους, τη δουλειά, μια δουλειά.<br /></span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: verdana;" style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;">Σταυροδρόμι <a href="http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_14/05/2011_1295187" href="http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_14/05/2011_1295187">στοιχειωμένο από φονικά</a>. Ο Καζάκος, πάνε δώδεκα χρόνια τώρα, συναντούσε εκεί -σταυροδρόμι Ηπείρου και Φυλής, λίγο μετά τα μεσάνυχτα- το θύμα αριθμός οκτώ, τον γεωργιανό Γκιόργκι Κουντεσιάνι, ο οποίος λίγες σφαίρες μέτα έγινε ο νεκρός αριθμός δύο, <a href="http://www.mjourney.com/news/News_from_Greece/817.Ratsistiko_AMOK.shtml" href="http://www.mjourney.com/news/News_from_Greece/817.Ratsistiko_AMOK.shtml">στην κανιβαλική βόλτα του Καζάκου </a>που άφησε παρακαταθήκη αίματος άλλον ένα νεκρό και εφτά ανθρώπους σακατεμένους -κάποιοι σήμερα με ολική αναπηρία. <a href="http://old-boy.blogspot.com/2008/03/blog-post_8160.html" href="http://old-boy.blogspot.com/2008/03/blog-post_8160.html">Πριν τρία χρόνια, το στοιχειό μίλησε ακόμα πιο πεζά</a>, πιο ελληνικά πιο ανατολίτικα, αφήνοντας στην άσφαλτο ένα νεκρό σώμα, μετά από διαμάχη οδηγών για την προτεραιότητα. <em>Έλληνας που τουφεκάει έλληνα.</em><br /></span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: verdana;" style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;">Το σταυροδρόμι έχει καταγράψει πάνω του θύτες και θύματα όλων των πιθανών -φυλετικών και κοινωνικών, ας πούμε- συνδυασμών: <em>ξένος πάει από έλληνα, έλληνας πάει από έλληνα, έλληνας πάει από ξένους </em>-και την πάντα ανάξια, ως "συνήθη", λόγου περίπτωση του <em>ξένος πάει από ξένο</em>. Την πρώτη φορά, μειδιάσαμε με ενόχληση·<em>ενόχληση</em> που χτυπούσε κατευθείαν το θυμικό της αξιοπρέπειας μας, σύμφωνα με το οποίο ακόμα κι αν οι ρατσιστικές ιδέες νομιμοποιούνταν σε κάποιο μυαλό, το βήμα από το ρατσισμό στο φόνο από κάποιο χέρι, και όχι μυαλό, παρέμενε αποκρουστικό. Ο Καζάκος ήταν ένας παράφρων, ένας πειραγμένος, ένας απολωλός απομακρυσμένος εντελώς από τα κοινωνικά ανακλαστικά μας και τις νόρμες του δημοσίου βίου μας. Γρήγορα τον ξεχάσαμε -κι αυτόν και τα ανακλαστικά μας.</span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: verdana;" style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;">Το <em>έλληνας από έλληνα </em>δεν ήταν παρά ένα παράδοξο ακραίο του δελτίου συμβάντων της αστυνομίας·μια κλισέ κουβέντα στο στόμα κάθε ταρίφα με κοινωνική συνείδηση, αν τύχαινε να σε περάσει από εκείνο το σημείο: <em>"Σικάγο γίναμε, τσ τσ τσ..."</em>.<br /></span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: verdana;" style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;">Στην πρόσφατη δολοφονία του 44χρονου, στη συμβολή της μαρτυρικής Ηπείρου με την Γ'Σεπτεμβρίου, η δολοφονία απέκτησε πρόσημο -θυμίζοντάς μας χυδαία ότι ως κοινωνία μέχρι τώρα δεν είχαμε αξιωθεί να δώσουμε ήδη ένα πρόσημο, το χειρότερο πρόσημο, στην πράξη της δολοφονίας καθεαυτή, στην αφαίρεση ζωής·της κάθε ζωής. Η δολοφονία ως μέσο του οργανωμένου ή λιγότερο οργανωμένου εγκλήματος για να βιοποριστεί ή να πλουτίσει, έγινε αίφνης κοινωνικό ζήτημα, πυροδότησε αντιδράσεις και απελευθέρωσε περόνες στα μετερίζια της κοινωνικής έντασης, αλλά όχι επειδή ο φόνος ως μέσο μας ήταν πάντα απεχθής. Στο λόγο που συνόδευσε το γεγονός, δεν ήταν ο φόνος καθαυτός που ενόχλησε και όργισε κάποιους -ο φόνος ως η απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής- αλλά τα άκρα του διανύσματος που διέγραψε το μαχαίρι. Δεν σκοτώθηκε άνθρωπος, σκοτώθηκε έλληνας. Από ξένο. Και το επόμενο ξημέρωμα, δεν σκοτώθηκε άνθρωπος, σκοτώθηκε κάποιος από το Μπαγκλαντές. Οπότε άλλη κουβέντα αυτή.<br /></span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: verdana;" style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;">Γιατί αν ο φόνος ήταν πράγματι το αποκρουστικό απότοκο μιας κοινωνίας <em>που δεν μας κάνει,</em> αν το έγκλημα σε όλες του τις μορφές ήταν ο κοινός εχθρός μας, τότε κάθε φορά που κάποιος έπεφτε στοιχειώνοντας το τετράγωνο Ηπείρου και Αχαρνών, θα ματώναμε μέσα μας. Και ούτε πορείες και διαμαρτυρίες, ούτε γκρουπάκια στο φέησμπουκ. Οι τόσο οργισμένοι κάτοικοι (και <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2010/12/blog-post.html" href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2010/12/blog-post.html"><em>κάτοικοι</em></a>) της περιοχής, δεν άφησαν την οργή να ξεχειλίσει όσο ο δρόμος στοίχειωνε με αίμα όλα αυτά τα χρόνια. Δεν την άφηναν να ξεχειλίσει όσο το στοιχειό έγραφε πάνω στις ζωές των διαβατών ότι όλο και πιο ληγμένοι μπορεί να περνούν από αυτό το σταυροδρόμι καθώς πάνε να συναντήσουν τα όνειρά τους, όλο και πιο νεκροί, όλο και πιο νεκροί ως ζωντανοί. Ο κάτω από την Πατησίων κόσμος σιγά σιγά γινόταν απλά <em>ο κάτω κόσμος</em>, όσο οι ζωές των ανθρώπων -όλων των ανθρώπων, ντόπιων και ξένων- έπεφταν, και έπεφταν, και έπεφταν, καταδυόμενες σε βάθη απροσμέτρητα, εκεί που συναντά κανείς μόνο όρια και πάτο: τα όρια της επιβίωσης, τον πάτο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το βάρβαρο παζάρεμα για τα στοιχειώδη και τα αυτονόητα.<br /></span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: verdana;" style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;">Τα ανακλαστικά μας όμως δεν επανήλθαν στην εποχή του Καζάκου. <em>Ξένος πήγε από έλληνα</em> -και πήγε πάλι <em>επειδή ήταν ξένος</em>. Αλλά αυτή τη φορά δεν τον σκότωσε κάποιος παράφρονας, κάποιος απολωλός του συστήματος. Τώρα πλέον έναν τέτοιο φόνο, μπορούμε να τον συμψηφίσουμε, μπορούμε να τον ζυγίσουμε, μπορούμε και να τον προσπεράσουμε. Τώρα πλέον το συζητάμε το θέμα: <em>έχουμε γεμίσει λαθρομετανάστες, δεν χωράμε άλλους, μας παίρνουν τις δουλειές, να τους φιλοξενήσεις εσύ σπίτι σου</em> και άλλα τέτοια όμορφα που ακούς από κάθε ταρίφα, τεκμήριο ότι ακόμα κι <em>αυτή η βόλτα*</em> ασχήμηνε σ'αυτή την πόλη.</span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: verdana;" style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;">Κατά τ'άλλα, <a href="http://toportatif.blogspot.com/2011/05/blog-post_13.html" href="http://toportatif.blogspot.com/2011/05/blog-post_13.html"><em>τον αδικοχαμένο από το Μπαγκλαντές, τον λέγαν Μπαγκλαντές, επίθετο Μπαγκλαντές, είχε παιδιά Μπαγκλαντές, διέμενε Ελλάδα Μπαγκλαντές χρόνια</em></a>.</span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: verdana;" style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><br /><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;"></span></span></p><p style="text-align: justify; font-family: verdana;" style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;"><em>*[<a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2010/02/blog-post_10.html" href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2010/02/blog-post_10.html">ένα</a>, και <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2009/05/blog-post_18.html" href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2009/05/blog-post_18.html">δύο</a>, και <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2008/06/blog-post_04.html" href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2008/06/blog-post_04.html">τρία</a>, και <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2008/01/blog-post.html" href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2008/01/blog-post.html">τέσσερα</a> ποστ]</em></span></span></p><p style="font-family: verdana;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 10pt;" style="font-size: 10pt; font-family: verdana,geneva;"><em></em><a><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://blog.costinho.gr/images/stories/food/3septemvriouno45-47_1900_1915jpg.jpg" alt="alt" src="images/stories/food/3septemvriouno45-47_1900_1915jpg.jpg" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" height="509" width="491" /></a></span></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-69862019288009467292011-05-02T11:39:00.004+03:002011-05-02T12:00:34.044+03:00recycle bin laden<span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Πάει κι ο Οσάμα. Δηλαδή απέθανε.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Σενάριο συνομωσίας ένα:</span> ΛΕΝΕ ότι πέθανε.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Σενάριο συνομωσίας δύο:</span> Σιγά, λες και υπήρξε ποτέ...<br /></span></span><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj64h4NQ8GhVEaU7g4YMGB5fo8WmV53E6m7R8wfVuGnYbMc2CPKWM3mnZjyJKBWnqoKhEaO-pf6R0ey48LQo6nWXK7sCg7bpe1JPloJ5cxwQiblpaIqtyv2ehMEokdkuC_ehzObhw/s1600/Osama-Bin-Laden-Dead.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj64h4NQ8GhVEaU7g4YMGB5fo8WmV53E6m7R8wfVuGnYbMc2CPKWM3mnZjyJKBWnqoKhEaO-pf6R0ey48LQo6nWXK7sCg7bpe1JPloJ5cxwQiblpaIqtyv2ehMEokdkuC_ehzObhw/s400/Osama-Bin-Laden-Dead.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5602040385445160418" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-style: italic;">Σενάριο πραγματικότητας μηδέν:</span> Και τώρα, οι Γιουεσέη σίτιζενς μπορούν να επιστρέψουν στη βιαίως διακοπείσα ειρήνη τους, να ζήσουν χωρίς βία και τρόμο, να ρουφήξουν δημοκρατία και ασφάλεια από τους εκλεγμένους ηγέτες τους, ακόμα περισσότερη δημοκρατία, πολύ ασφάλεια, σούπερ γουάου ελευθερία, ακόμα πιο πολλή ελευθερία, κι άλλη ελευθερία, καραγουάου δημοκρατία, σούπερ ειρήνη, μάξιμουμ ειρήνη, ειρήνη στο φουλ, ειρήνη σ'αγαπώ, ειρήνη μάτια μου, ειρήνη μου ειρήνη μου, τι σου κάνω ειρήνη μου, αχ ειρήνη μου.</span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-style: italic;">Σενάριο πραγματικότητας βέρσιον μηδέν τελεία ένα:</span> Ο υπόλοιπος κόσμος, η πλάση, η οικουμένη, φωτισμένη από τη νίκη των Γιουεσέη πάνω στο Απόλυτο Κακό, μπορεί να κοιμάται πλέον ήσυχη. Να απολαύσει την παγκόσμια ειρήνη, να ανακουφιστεί για τις δημοκρατίες της, να οραματιστεί μια άλλη κοινωνία που είναι εφικτή, άλλες πολιτείες, που δεν θα'χουν φτώχια, μίση και κακία. Και μετά από αυτό το ευχάριστο διάλειμμα, να επιστρέψει ήσυχα-ήσυχα στις αγορές, άντε γιατί πολύ ξεφύγαμε...</span></span><br /></div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><br /><br /></span></span>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-85676550850197030202011-04-17T16:28:00.005+03:002011-04-17T18:23:14.080+03:00ψυχη βαριά<span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;">Το winamp παίζει το <a href="http://www.youtube.com/watch?v=Et1sBsJnJ_Q"><span style="font-weight: bold;">Heavy Soul</span></a> του <span style="font-weight: bold;">Paul Weller</span>. Το πρώτο κομμάτι, το ομώνυμο. <span style="font-style: italic;">We're words upon a window, written there in steam / In the heat of the moment, at the birth of a dream...</span> Ένα κλικ δεξιά, ανανεώνω την κυριακάτικη ενημέρωσή μου. "Έφυγε", λέει, ο <span style="font-weight: bold;">Νίκος Παπάζογλου</span>. Έφυγε.. Για που, αλήθεια; Απ'όσο θυμόμουν, το πέρασμά του εδώ τραγουδούσε. Όπως όλοι. Δεν παίζει να έφυγε.<br /><br />Θα'θελα να γράψω κάτι για τον Παπάζογλου. Για το πόσο πασέ πλέον έκανε στον καθένα μας η φιγούρα του και η παρουσία του. Με το κόκκινο φουλάρι και τη μόνιμη (εκ των αμερικάνικων φυλακών) τζιν περιβολή, με τον <span style="font-style: italic;">Βούδα και τον Κούδα</span> που βαρεθήκαμε να τον ακούμε, αδυνατώντας -μέχρι πρότινος που η συγκίνηση μας κάλεσε να το αφουγκραστούμε- να σταθούμε λίγο και να νιώσουμε βαθιά τι πάει να πει το <span style="font-style: italic;">"εδώ είναι του Ρασούλη"</span>, μα και τι πόνο και ψυχή έκρυβε το <span style="font-style: italic;">"έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι"</span>. Αλλά και τον απαρχαιωμένο <span style="font-style: italic;">Υδροχόο</span> -πασέ και τρε μπανάλ πλέον για τους διονυσιασμούς μας- τον γλυκανάλατο <span style="font-style: italic;">Αύγουστο</span> που καταχωρήθηκε με τα χρόνια στις μελό κοριτσίστικες παραγγελιές και οι ψαγμένοι της παρέας παριστάναμε ότι το έχουμε ξεπεράσει -και το τραγούδι, αλλά και το σκηνικό αυτό, <span style="font-style: italic;">να ενδίδεις ελαφρά στον πειρασμό της κοινοτοπίας μιας αυγουστιάτικης βραδιάς με κιθάρα και φίλους, έτσι στα χαζά, έτσι στα ωραία. </span>Και γενικά όλα αυτά του Παπάζογλου τα όπαρτα -πληθυντικός του όπα, απίθανος νεολογισμός της γιαγιάς μου. Τον είχαμε βαρεθεί τον Παπάζογλου και καλά, τον είχαμε ξεπεράσει. Δεν τα ακούγαμε πια αυτά τα τραγούδια. Τα είχαμε κρύψει σε κείνο το μπαουλάκι που τρέχουν να κρυφτούν όλες οι μνήμες όταν γυμνές από την ανάγκη μας και τις επιθυμίες μας, τρέχουν ακίνδυνες να κρυφτούν εκεί για να μην ξεθωριάσουν, για να προστατευτούν. Δεν τα είχαμε κρύψει με δική μας θέληση βέβαια -μάλλον τα είχαμε άτσαλα προσπεράσει, κάπου τα είχαμε παραπετάξει, ενοχλημένοι ίσως, αλλά αυτά φαίνεται πως βρήκαν το δρόμο για το καταφύγιο. Και, ναι, το ξέρουμε ότι βρίσκονται εκεί. Αν δεν το ξέρεις, σημαίνει πως δεν υπήρξες έφηβος. Πως δεν ενέδωσες ποτέ σε ένα ελαφρύ κάλεσμα της στιγμής, που το σώμα και η ψυχή δεν ζητούν κάτι παραπάνω από ένα <span style="font-style: italic;">όπα</span> μετά το ρεφρέν και ένα ξέδωμα. Μια στιγμιαία απόδραση από τη βαριά ψυχή σου. Μια ξαφνική ανάληψη. Για λίγο.<br /><br />Γυρίζω με το νου πίσω στην εποχή που <span style="font-style: italic;">το σήμερα μπανάλ</span> δεν ήταν ακόμα μπανάλ, <span style="font-style: italic;">το σήμερα πασέ</span> δεν είχε παίξει τόσες φορές στο repeat και ούτε που φανταζόταν πόσο πασέ θα γίνει κάποτε, τότε που ως απλά κλάσικ και όχι πασέ, τα τραγούδια του Παπάζογλου έπαιζαν το ρόλο τους στις γιορτές μας και τους χορούς, άναβαν τα αίματα όταν οι ψαγμενιές στο τραγούδισμα δυσκόλευαν τη μέθεξη και ο χορός αναπαυόταν απογοητευμένος στις καρέκλες, <span style="font-style: italic;">"βάλε μας κανένα Παπάζογλου ν'ανέβουμε ρε"</span>, <span style="font-style: italic;">"παίξε μας το Ραγίζει απόψε η καρδιά..."</span> και τέτοια. Η εποχή που τα κλάσικς για χορό τα μνημόνευε κανείς με τον πρώτο στίχο και όχι με τον τίτλο του σουξέ. Ξέρουμε <span style="font-style: italic;">αυτό που ακούμε και χορεύουμε</span>, όχι <span style="font-style: italic;">αυτό που είναι στο δίσκο</span>. Γνώση βιωματική, γνώση χορευτική. Πραγματική.<br /><br />Μπανάλ λοιπόν η μικρή μας ζωή, <span style="font-style: italic;">η μικρή και ταπεινή μα και μεγάλη</span>. Στη μικρή ζωή του καθενός, ο Νίκος Παπάζογλου πέρασε και τραγούδησε. Όσο μπανάλ και να βλέπεις σήμερα τις υπομνήσεις των βιωμάτων σου, δεν μπορείς να αρνηθείς το πόσο πραγματικές υπήρξαν. Και αυτός ο ρόλος τους, ο πραγματικός, ο λειτουργικός, είναι που αχρηστεύει τις θεωρήσεις σου περί μπανάλ. Και έλα να μου πεις πως αλλιώς θα χόρευες και πως θα έριχνες εκείνη την κοπέλα, αν δεν της σιγοτραγουδούσες <span style="font-style: italic;">"σ'αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω"</span>, ενώ μέσα σου σίγουρα μουρμούριζες όλο και πιο φωναχτά, όλο και πιο πραγματικά, <span style="font-style: italic;">"θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό"</span>... Για να μη σου πω ότι στον Παπάζογλου χρωστάς τη μαγκιά που πουλούσες πιο μικρός, να ξέρεις τις Τρύπες στην εποχή του πρώτου δίσκου τους, αλλά και τα πρώτα περίεργα λαϊκά που άκουσες, και ήταν κάποιος Μάλαμας -σαπόρτ κάποτε στον Παπάζογλου, να του πετάνε κέρματα και γιούχες ενώ έλεγε τη <span style="font-style: italic;">Στέλλα</span>- κάποιος Περίδης, κάποιος Θανάσης Παπακωνσταντίνου.<br /><br />Μαθαίνω το φευγιό του Παπάζογλου, καθώς τυχαία ακούω το <span style="font-style: italic;">Heavy Soul</span>. Το τι είναι τελικά τυχαίο και τι όχι, και τι πραγματικά σημαίνει αυτό, το συζητάμε άλλη ώρα. Όλα σημαδιακά και μετρημένα μέσα στην τυχαιότητά μας. Ή όλα τυχαία μέσα στο καλοκουρδισμένο σύμπαν. Διάλεξε και πάρε, ανάλογα με το πόσο Κοέλιο διαβάζεις. Εγώ δεν διαβάζω.<br />Είναι το πόστ νούμερο 300. Αρχίζει η Μεγάλη Βδομάδα.<br />Συνεχίζουν οι μικρές μέρες. Συνεχίζουν τα ποστ. Συνεχίζει η ζωή.<br />Και τα περάσματα.<br />It's a joy to know I got a heavy soul.<br /><br /><br />Και δεν ήταν μόνο η φωνή. Ούτε η ψυχή.<br /><a href="http://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=2731">Έγραφε και σπουδαίους στίχος ο μπαγάσας.</a><br /></span></span>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-86024336623228364572011-04-10T20:40:00.006+03:002011-04-10T21:24:07.629+03:00Μίκης Πορτοσάλτε<div style="text-align: left;"><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Πανούργο και σατανικό το απεργοσπατικό κόλπο που κάποιος σφύριξε στο επιτελείο του ραδιοτηλεοπτικού Αλαφούζειου Ουρανού -τον αρχαιοελληνικής γραμματοσειράς και προφοράς, πλην όμως ξενικής ετυμολογίας, ΣΚΑΪ. Όχι ακριβώς άμεσα απεργοσπαστικό δηλαδή, αλλά κόλπο που σίγουρα θα μπορούσε να αποτελέσει μελλοντικά ένα πολύ ισχυρό όπλο στον αγώνα της απεργοσπασίας -ίσως, μάλιστα, και να παίξει καταλυτικό ρόλο στην αθρόα απελευθέρωση των απολύσεων και την ηθική διευκόλυνση των μηντιακών εργοδοτών, αφού διαφαίνεται πολύ σοβαρά η πιθανότητα οι προς απόλυση εργαζόμενοι να αποζητούν στο εξής μια ώρα αρχύτερα την ανεργία και να αποτάσσονται κάθε έννοια αποζημίωσης. Και το όπλο αυτό είναι ο Μίκης. Ο Μίκης ο γνωστός, όχι ο Μάους.</span><br /></div><div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Τέσσερις μέρες διήρκησε η απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΕ -πρωτοφανές σερί για τα απεργιακά δεδομένα του κλάδου. Τέσσερις μέρες πλέημπακ μια (πολύωρη) αρχειακή συνέντευξη του Μίκη, επί παντός επιστητού, ήταν η απάντηση του αλαφουζέϊκου, για χάρη των ακροατών του. Καλύτερα απ'ό,τι θα έκανε ένας Πάγκαλος και τα διάφορα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια που ξεφυρτώνουν σαν τσουτσέκια παντού, ο φαληριώτικος ραδιοσταθμός βρήκε αποτελεσματικότερο τρόπο να φορτώσει την ευθύνη στους κακούς απεργούς δημοσιογράφους και τους άλλους εργαζόμενους του σταθμού. Απεργείτε εσείς; Μίκη εμείς. Και Μίκη να εξηγεί πως <span style="font-style: italic;">δεν μπορεί να κουνηθεί βήμα από τις αριστερότατες ρίζες του, πως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς</span>, αλλά όταν καλείται να εξηγήσει πως έγινε και έκανε αλλιώς κάπου κάπως κάποτε, πέφτουν λίγες διαφημίσεις, οι απαραίτητες διαφημίσεις, για να μη μείνει το χάσκον στόμα του συνθέτη έκθετο. Οι αριστερές ρίζες να'ναι καλά. Και η απολογία στο αλαφουζέϊκο. Ναι, ομολογώ: αν ήμουν δημοσιογράφος θα έκανα τα πάντα για να μην υποφέρει ο ακροατής τέσσερις μέρες αυτό το μαρτύριο. Μέχρι και αμισθί θα δούλευα να φτιάχνω πλέηλιστ. Θα μου πεις, μπορείς να το κλείσεις το γαμοκούτι και να πας μια βόλτα, μια βαρκάδα, μια εκδρομή.</span><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Η απάντηση των άλλων μηντιακών εγκεφάλων στην απεργία ήταν πιο επίκαιρη και κοινότυπη. Οι εφημερίδες της Κυριακής -οι μόνες εφημερίδες με πραγματικά έσοδα- κυκλοφόρησαν Πέμπτη. Προς θεού, μην χαθούν οι προσφορές (μέσα κι ο Μίκης). Μη χαθεί το διαφημιστικό πακέτο. Μη χαθούν οι μαγειρικές και τα τόσα έξοδα που γίνονται σε τρίτους για να αγοραστούν βιβλία, σιντί, ντιβιντί, ειδικές εκδόσεις, ένθετα, παρένθετα και διάφορα τέτοια έκθετα.</span><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a href="http://old-boy.blogspot.com/2011/01/h.html">Αν οι δημοκρατίες πλέον κρίνονται από τις αγορές και η τελευταία τους ελπίδα σωτηρίας είναι να συμμορφωθούν στην κρίση τους</a> -τη διττή κρίση: εκείνη που υποφέρουν οι αγορές, αλλά και εκείνη που καλούνται να κάνουν ως εκτίμηση στις διάφορες δημοκρατίες- τα εργασιακά δικαιώματα θα κριθούν από τις προσφορές. Τις προσφορές της Κυριακής, που μπορούν να γίνουν και Πέμπτη άμα λάχει. Το δε δικαίωμα στην απεργία θα κριθεί από το πόσο ακόμα <span style="font-style: italic;">Μαουτχάουζεν αντάμα με καφενειακό συμψηφισμό κυβερνητικής διαπλοκής αριστερόφρονων σελέμπριτις</span> αντέχει να ακούσει κανείς.</span><br /></div><br /><br /><iframe title="YouTube video player" src="http://www.youtube.com/embed/jb02da2BTC0" allowfullscreen="" frameborder="0" height="390" width="480"></iframe></div>Unknownnoreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-60226488125192340502011-03-15T13:04:00.007+02:002011-03-16T16:29:48.144+02:00ένας κανένας που σας σεργιανά<div style="text-align: justify;font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">Είναι μεγάλη απώλεια ο Ρασούλης. Μεγάλη, τεράστια, και ψάχνω τις λέξεις για να το συντάξω να γίνει κατανοητό. Ψάχνω να βρω κανά βίωμα που να ταιριάζει, αφού εξ ορισμού τα βιώματα κουβαλούν ως εικόνες και ως μήνυμα, ασύγκριτα πιο βαρύ αφηγηματικό φορτίο, που κάνουν αμέσως ρέστα στο ταμείο της ψυχής. Όχι, δεν έχω κανένα βίωμα, καμία παράσταση. Μόνο ότι τον έβλεπα κάποιες φορές στον ηλεκτρικό και σκεφτόμουν </span><span style="font-style: italic;font-size:100%;" >"κοίτα, ο Ρασούλης".</span><span style="font-size:100%;"> Το λες βίωμα αυτό; Όχι, δεν το λες. Αλλά ίσως είναι μια παράσταση, μια εικόνα που μου λέει ότι ο Ρασούλης υπήρξε ανάμεσά μας, μετακινιόταν ταπεινά με το τρένο, τους καθημερινούς πληβείους, τους ξένους, τους πιο ξένους, τους νόμιμα ξένους και τους παράνομα ξένους. Είναι μια εικόνα που την έχω δίπλα μου, εντελώς δίπλα μου, μέσα στη μέρα μου, μέσα στο βλέμμα μου, και όχι στην τηλεόραση, που και πάλι βλέμμα μου είναι, αλλά όχι βλέμμα φιλικό, όχι βλέμμα διερευνητικό, όχι βλέμμα άμεσο και, προπάντων, είναι βλέμμα ανώδυνο: δεν μπορεί να σε δει ο άλλος, δεν μπορεί να ανταποδώσει.<br /></span></div><div style="text-align: justify;"><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Τον θυμάμαι, πέρσι το Πάσχα, αγέρωχο, να τριγυρνάει στα καντούνια της Κέρκυρας και να επισκέπτεται τον Πλου -τον Πλου που η<a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2008/07/blog-post_23.html"> Ουρανίτσα πρωτοταξίδεψε και άφησε κι εκείνη πολλά στο ταμείο της ψυχής</a>- και να λέμε μαζί με τον Δήμο, <span style="font-style: italic;">"κοίτα, ο Ρασούλης"</span>. Δεν ανταλλάξαμε ούτε κουβέντα, σχεδόν ούτε βλέμμα, άρα πάλι δεν μπορώ να μιλάω για βίωμα. Για δες όμως:<span style="font-style: italic;"> άλλο ένα</span> τεκμήριο του περάσματός του ανάμεσά μας. Αυτή τη φορά, στο δικό μας χώρο -τυχαία, ξετυχαία, δεν έχει σημασία- στο δικό μας αγαπημένο στέκι, στο δικό μας τεκμήριο ύπαρξης, συνευρέσεων, βιωμάτων. Σε ένα χώρο που όποιος βρέθηκε και στάθηκε -έστω και για λίγο- έγινε κουβέντα και ανάμνηση·κατεγράφη το πέρασμά του -τα βήματά του είναι ακόμα εκεί, μαζί με τα τόσα βήματα. Υπήρξε κι εκεί, ξαναπέρασε δίπλα μας.</span><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Δεν ξέρω τι να γράψω για τον Μανώλη Ρασούλη. Ξέρω μόνο πως οι στίχοι του υπήρξαν, πως τραγούδησα τους στίχους του, πως χόρεψα με τους στίχους του, πως συγκλονίστηκα από τους στίχους του, πως συγκλονίστηκαν πολλοί από τους στίχους του, και τους χόρεψαν ακόμα περισσότεροι. Ξέρω ότι τον πόνεσα βαθιά, έστω και για λίγο, όταν τον έδιωχνε από τη χώρα το νταλαριστάν. Ξέρω επίσης ότι ένιωσα τα λόγια του, τις λέξεις του, σαν λόγια φίλου, όχι ξένου. Σαν λόγια που απευθύνονται σε μένα, όχι σε πολλούς. Με κάποιο τρόπο δηλαδή, μου μιλούσε. Μιλούσε σε μένα. Κι αυτό, μάλλον, είναι βίωμα. Ξέρω επίσης πως υπήρξε ανάμεσά μας.</span><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Το <span style="font-style: italic;">"εδώ είναι του Ρασούλη"</span>, <a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=5760">για τον ίδιο έκρυβε ταπεινότητα, διατύπωνε σκωπτικά την ασημαντότητα και την κατάντια</a>, μπροστά στο χαμένο, απόμακρα ηρωικό, Σούλι. Έλα όμως που κρύβει μεγαλείο. Τεράστιο.</span><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjee5Mkz8AlW-e-X3kOsT3LQIcLojCgTjRjP5a9yxEKTIVCTYhekbsj8i1BO2TYH9V5KU5jYSLnFZatPauS52N-w3RlHdqg2RUEE5-VY65fnOOpWka_s-ngV5KJmaxv2VJJz5Rv9Q/s1600/rasoulis_506_355.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 261px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjee5Mkz8AlW-e-X3kOsT3LQIcLojCgTjRjP5a9yxEKTIVCTYhekbsj8i1BO2TYH9V5KU5jYSLnFZatPauS52N-w3RlHdqg2RUEE5-VY65fnOOpWka_s-ngV5KJmaxv2VJJz5Rv9Q/s400/rasoulis_506_355.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5584276643031401250" border="0" /></a><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><br />ΥΓ1. Δύο, σχεδόν συγκλονιστικά, κείμενα για τον Ρασούλη:<br /><a href="http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=84414">του Πάνου Θεοδωρίδη</a> και <a href="http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=5754">του Οδυσσέα Ιωάννου</a>.</span><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >ΥΓ2. <a style="font-style: italic;" href="http://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=32306">Παρακαλώ τη μοναξιά, γλυκά να μου ξηγήσει</a></span><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a style="font-style: italic;" href="http://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=32306">τι ένα ανθό στην ερημιά τον έκανε ν'ανθίσει</a></span><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a style="font-style: italic;" href="http://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=32306">(αφού κανένας δεν περνά να σκύψει, να μυρίσει,</a></span><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><a style="font-style: italic;" href="http://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=32306">αυτός γλυκά μοσχοβολά) κι εμένα να σαστίσει.</a></span><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >ΥΓ3. <a href="http://www.youtube.com/watch?v=5pCLyetHKVw"><span style="font-style: italic;">...Το'χω νιώσει όταν πονώ, σαν θα γίνεσαι ένας ξένος, πιο βαθιά να σ'αγαπώ.</span></a></span><br /><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-3628938169497917462011-03-08T14:10:00.005+02:002011-03-08T18:06:06.052+02:00στην Ελλάδα<span style="font-size:100%;"><a style="font-family: verdana;" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYoEFMaSKrfhopvYoQ9YnboyV6VRkEIqr8_-5bHblJhWzEOM_rfOEED3wuvObiYMOeypuvhVmjinROkOrQEkF3BRNTmSsWhx03O6XEQVSblMuhy_hvAY_NmxK4Lq1LjbO6OsTagA/s1600/kynodontas3_176.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 261px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYoEFMaSKrfhopvYoQ9YnboyV6VRkEIqr8_-5bHblJhWzEOM_rfOEED3wuvObiYMOeypuvhVmjinROkOrQEkF3BRNTmSsWhx03O6XEQVSblMuhy_hvAY_NmxK4Lq1LjbO6OsTagA/s400/kynodontas3_176.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5581679489728052946" border="0" /></a></span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Γύρισε πάλι πίσω στην Ελλάδα, ο Κυνόδοντας. Πήγε μέχρι τη Αμερική και γύρισε. Και γύρισε, έτσι όπως πήγε.</span><span style="font-style: italic;font-family:verdana;font-size:100%;" > Όπως πήγε;</span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > Όχι ακριβώς.</span><br /><span style="font-size:100%;"><br /></span><span style="font-size:100%;">Στο μεσοδιάστημα, ξαναπροβλήθηκε, δημιούργησε κουβέντες, όμορφα κείμενα, ποστ, άρθρα, διαμάχες, αναλύσεις, πόλωσε, ξεβόλεψε, ενόχλησε, επαινέθηκε, έγινε σημείο αναφοράς, άφησε στίγμα -<span style="font-style: italic;">το δικό του στίγμα</span>. Στο μεταξύ επίσης, είδα κι εγώ την ταινία. Δυστυχώς</span><span style="font-size:100%;"> (και αναγκαστικά τότε) σε ντιβιντί, λόγω ενοχικών σκέψεων που φούντωσαν μετά και το αναπάντεχο σούσουρο που έκανε ιντερνετικά <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2011/01/blog-post_26.html">η προηγούμενη αναφορά μου</a>. Και είναι βδομάδες που σκέφτομαι πως θα'πρεπε να γράψω κάτις, τώρα που έχω και άποψη επί του έργου -σαν να χρωστάω μια ουσιαστική αναφορά στην ίδια την ταινία, πέρα από τα εμόσιοναλ τριγύρω της. Και ήθελα, είναι η αλήθεια, να γράψω πολλά -γιατί με έκανε να σκεφτώ και να'χω να πω πολλά. Γιατί αυτό είναι οι μεγάλες ταινίες. Κρύβουν περισσότερα απ'όσα φανερώνουν και σ'αφήνουν γενναιόδωρα να βρεις εσύ τις λέξεις στα ανείπωτα, αλλά και να προσθέσεις και τις δικές σου λέξεις, να συνεχίσεις μόνος σου τις προτάσεις, να πάρεις τους χαρακτήρες και τις ατάκες και να κάνεις τις δικές σου προβολές: στην πραγματικότητα, στην πραγματικότητά σου, στην πραγματικότητα που γράφεται ερήμην σου, έξω από τα όρια της αυλής σου, έξω από την ασφάλεια που οι προσλαμβάνουσές σου ορίζουν, έξω από τα νοήματα που σε συγκινούν.<br /><br />Ήθελα να γράψω για το αριστοτεχνικά αποστασιοποιημένο γύρισμα του Λάνθιμου, τις μπρεχτικές τεχνικές στην αφήγηση, για το σενάριο που έλαμπε δια της οικονομίας του, για τα τόσα κερδισμένα κινηματογραφικά στοιχήματα, για τη σαγήνη της τολμηρής δημιουργίας που δεν κολώνει μπροστά σε αγορές και νόρμες πώλησης και προμόσιον, για το ότι ίσως τελικά η ταινία και να </span><span style="font-style: italic;font-size:100%;" >γύρισε όπως ακριβώς πήγε</span><span style="font-size:100%;">, ακριβώς γιατί δεν άλλαξε σε τίποτα, δεν την βρήκε καμία έκπτωση στο δρόμο, κανένας συμβιβασμός στο μοντάζ και στις ερμηνείες. Για να πάει μέχρι εκεί, μόνο έτσι μπορούσε να πάει: ακέραιη. Ακριβώς </span><span style="font-style: italic;font-size:100%;" >έτσι όπως πήγε</span><span style="font-size:100%;">. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος της.<br /></span><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Ήθελα να μετρήσω όλους τους νοηματικούς παραλληλισμούς, να εξηγήσω στους αδαείς όλο το συμβολισμό -και την ιστορική σημειολογία- της αιμομιξίας, να κάνω και μια ελάχιστη πραγματεία για τους προτυπικούς εφιάλτες που κατατρέχουν -και κατατρύχουν- κάθε φοβική κοινωνία, όπως η δική μας, και οι οποίοι βρίσκονται σχεδόν σε κάθε πλάνο του Λάνθιμου. Ήθελα επίσης να καταγράψω τους τόσους μα τόσους αδιάβαστους περί τέχνης και αισθητικού κώδικα, που δεν λένε να εννοήσουν πως οι ταινίες μπορούν να είναι και συμβολικές και να περιγράφουν συμπεριφορικές αναγωγές (ναι, το μπορούν αυτό οι ταινίες) και πως όταν βλέπουμε στην οθόνη κάποια λ.χ. αιμομικτική σχέση, η σκηνή δεν φέρει αναγκαστικά τη βαρύτητα ενός διαφημιστικού τρέηλερ και δεν προβάλλεται ως πρότυπο ή αξία, αλλά μάλλον <span style="font-style: italic;">κάτι άλλο </span>θα σημαίνει, <span style="font-style: italic;">κάτι άλλο</span> θέλει να μας πει, <span style="font-style: italic;">μάλλον</span> κάτι θέλει να μας πει. Κι ενώ μηνγουάηλ, θεωρείται φυσικό να μασουλάς ποπ κορν σε χάη κλιματιζόμενη αίθουσα, και να παρακολουθείς φόνους και πολέμους, ενώ καμακώνεις και γκόμενα στο μεταξύ. Ή χρίζονται τολμηρά κάτι νερόβραστα αρρωστημένα σκουπίδια σαν το <span style="font-style: italic;">Brokeback Mountain</span>.</span><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Μον Ντιε...</span><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Έκανε λοιπόν τον κύκλο της η ταινία, αίθουσες, βραβεία, διακρίσεις, όσκαρ, ξανά αίθουσες, προσφορά σε εφημερίδα. Γύρισε και από τα ξένα και βρήκε πάλι τους δικούς της. Βρήκε και τους χαρακτήρες του σεναρίου της. Όπως εκείνον τον θλιβερό καπελάκια Σούπερ Μπίνγκο -ναι, αυτό το όρθιο λείψανο που κάποτε γύριζε με φόρα την τροφό της τύχης, με λιπαντικό τους τηλεοπτικούς χυμούς της Κρίστας και σάουντρακ τις φωνές φοιτητών από τα κρατητήρια της χούντας- ο οποίος δήλωσε, πάντα ωραίος ως Έλληνας, πως </span><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-style: italic;">χάρηκε για την υποψηφιότητα, επειδή ακούστηκε η Ελλάδα, αλλά χάρηκε επίσης που δεν πήρε το βραβείο, γιατί θεωρεί την ταινία απαράδεκτη και θα ήταν προσβλητική για την Ελλάδα, αν είχε κερδίσει. "Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ένας άνθρωπος",</span><span> αναρωτιέται ένας φίλος στο φέησμπουκ. <span style="font-style: italic;">Πόσο ωμά αποκαλυπτικός είναι</span>, σκέφτομαι εγώ -αφού ο άνθρωπας καταφέρνει μέσα σε μία πρόταση να εκφράσει γλαφυρά τις δύο σπουδαιότερες εθνικές αξίες μας. Από τη μία, το καμάρι σαν γύφτικο σκερπάνι που νιώθουμε κάθε φορά που κάτι (το ο,τιδήποτε) με αποστολέα Greece, ταξιδεύει και κερδίζει φως σε κάποιο σημείο του πλανήτη, και το φως αυτό ανήκει δικαιωματικά σε όλους μας -αφού όλοι πληρώνουμε φόρους και όλοι είμαστε ίσοι και όλοι ένα πράμα γενικά, εθνικά, πλανητικά- και όχι μόνο ανήκει σε όλους μας, αλλά μπορούμε και να το καμαρώνουμε για εντελώς δική μας επιτυχία, αφού γενικά ιτς οκέη να καμαρώνεις προσωπικά τις επιτυχίες των άλλων, τις επιτυχίες που ίσως ποτέ σου δεν αξιώθηκες (πάντα με την αβάντα του νοηματικού εθνικού πλαισίου που μας δίνει το <span style="font-style: italic;">όλοι</span>) και να ανεμίζουμε τη γαλανόλευκη αφού ο Έλληνας -ο κάθε Έλληνας, εγώ, εσύ, ο Λάνθιμος, δεν έχει σημασία- πάλι κέρδισε. Από την άλλη, και στο δια ταύτα, η μισαλλοδοξία γεμίζει κάθε σπιθαμή του ζωοδότη πνεύμονα της ιδιοσυγκρασίας μας, η υπονόμευση κάθε πραγματικής επιτυχίας που ξεφεύγει από τις προσλαμβάνουσές μας είναι εξ ορισμού ύποπτη, είναι αξιοπερίεργη, ίσως είχε και κάνα μέσο, ίσως αβαντάρεται από σκοτεινά κέντρα και πάντα εις βάρος μας, αλλά και ποιος είναι άλλωστε ο Λάνθιμος που θα πάει στα όσκαρ, σιγά το πράμα, κι εγώ το κάνω αυτό, ο καθένας μας μπορεί, ο κάθε Έλληνας μπορεί (αφού, είπαμε, ο Έλληνας κέρδισε), ο Λάνθιμος μέχρι προχτές γύριζε βιντεοκλίπ της σειράς, η ταινία είναι άρρωστη και δεν έχει το χαμόγελο του Sakis, κουλτούρα να φύγουμε, ο κόσμος δεν τα καταλαβαίνει αυτά, ο κόσμος έχει προβλήματα, θέλει να ξεσκάσει, ο κόσμος αυτά θέλει, και όλη αυτή η παραφιλολογία. Με δυο λόγια, καμάρι για επιτυχίες που δεν μας ανήκουν και φθόνο γι'αυτές ακριβώς επειδή δεν μας ανήκουν.</span></span><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Σκέφτομαι όμως και πόσο λανθάνον δίκαιο κρύβουν τα λόγια του χουντοκονφερανσιέ. Γιατί πράγματι η ταινία είναι προσβλητική για την Ελλάδα. Και προσβάλλει την Ελλάδα εκείνη που, εκμεταλλευόμενη τους νόμους της άνωσης και της κενότητας, αγκομαχεί βροντόφωνα να επιπλεύσει -και μαζί της (και μέσα της) επιπλέουν με τον ίδιο τρόπο ένας σωρός φελλοί, όπως κακή ώρα κάτι περσόνες τύπου Μαστοράκης, κάτι ανθρωπόμορφοι απόπατοι σαν τον Θέμο, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=PkT2gr099-8&feature=related">κάτι σκιές που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν και λένε <span style="font-style: italic;">αγάπη μου</span> με ολόιδιες φωνές</a>. Προσβάλλει την Ελλάδα που χαριεντίζεται στα τηλεοπτικά πάνελ, την ώρα που στο Υπατία μια άλλη Ελλάδα αναστενάζει (και επίσης προσβάλλει) -ναι, η Ελλάδα των ξένων, γιατί κι αυτή Ελλάδα είναι- προσβάλλει την Ελλάδα που περιμένει να γελάσει με το σάπιο και άνυδρο χιούμορ της ραδιοαρβύλας, να γαργαλιστεί με το σεξιστικό ακκισμό του Όλα, να ρουφήξει πολιτική σκέψη από το λαϊκισμό του Λάκη και να χορτάσει ενημέρωση από την κλειδαρότρυπα του Μάκη. Προσβάλλει καίρια το συμπεριφορικό πρότυπο της κυρίαρχης αισθητικής -η οποία δεν είναι παρά το κενό της αισθητικής, με την έννοια της απουσίας οποιουδήποτε στίγματος αισθητικής- πρότυπο που συγχρονίζεται με τις επίπλαστες ανάγκες και αναγκαιότητες της ίδιας αυτής Ελλάδας, που επιτάσσει και ασπάζεται όλα τα in και τα must, ενώ (όχι και πολύ) βαθιά μέσα της κρύβει αποκρουστικά τέρατα και γαλουχεί την αυτιστική συνέχειά της -κάτι σαν τα παιδιά της οικογένειας του Κυνόδοντα. Είναι μια Ελλάδα που σ'όλους αρέσει να κερδίζει, να φέρνει κούπες, να φέρνει επιτυχίες από ψηφοφορίες, παζάρια και καλάθια, που προσπερνάει τη ντόπα και τη μπαγαποντιά, αλλά την καταβρίσκει με τα εθνοστεντόν και τα ελληνικά DNA, την καταβρίσκει να καμαρώνει ως ανώτερη μπροστά στους κατσαπλιάδες ξένους και φτωχούς -ή φτωχούς ξένους- μια Ελλάδα που φτάνει μέχρι τον Κεντέρη και άλλες τέτοιες πανεθνικές μαλακισμένες στιγμές που μπορούν να συνοδευτούν από μια εικόνα της γαλανόλευκης και ένα σχολικό ποίημα, κουβαλώντας εν είδει βιβλιογραφικής τεκμηρίωσης το Αιγαίο του Ελύτη και τα μάρμαρα των μνημείων, για τα οποία όμως δεν γνωρίζει τίποτα. Μια Ελλάδα που, σαν τα παιδιά του Κυνόδοντα, έχει εκπαιδευτεί πλέον άριστα να συμφύρει λέξεις και έννοιες, να υπολείπεται νοημάτων και παραστάσεων, να απωθεί το βίωμα και τη μνήμη, να χάνει την όποια ανθρωπιά της -<span style="font-style: italic;">μα και τους βαθμούς συγγενείας, τη συνοχή της, την αλληλεγγύη της</span>- μπροστά στο συμφέρον, στο ίδιον όφελος, όπου όφελος είναι -ακριβώς όπως και στην ταινία- το βραβείο της ημέρας, άλλη μια μικροαστική δικαίωση, άλλο ένα καρότο.</span><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Το συμφυρμό των εννοιών και τη στρέβλωση των μεγεθών τη ζούμε πλέον ως αυτονόητο, σχεδόν ως κεκτημένο. Αρκεί να αντρέξει κανείς στο λεξιλόγιο που συνοδεύει την απεργία στο Υπατία, την απεργία γενικά ως έννοια, τα εργασιακά δικαιώματα, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στο λόγο, το δικαίωμα να χαλάσεις μια θεαθήνικη φιέστα του Πάγκαλου χωρίς να κατηγορηθείς ως τρομοκράτης και απορρυθμιστής του πολιτεύματος. Αρκεί να δεις πλέον πως αλλάζουν τα δεδομένα στο google και στρεψοδικούν τα τεκμήρια, άμα λ.χ. αναζητήσεις πληροφορίες για τον Ιωάννη Μεταξά και το Γεώργιο Γρίβα, ακόμα και για τη Δραγώνα και τον Τατσόπουλο -την ίδια ώρα που κάποια πειραγμένη και επικίνδυνη δασκάλα στον Έβρο εξαίρεται από την Ακαδημία για την πατριωτική στάση της. Αρκεί να σταθείς για λίγο έξω από τον εαυτό σου, από την ιδιωτικότητα και ιδιωτεία σου, έξω από το κυνήγι της επικαιρότητας, έξω από το μικρό σου κράτος, έξω από την όποια εξουσία σου ν'αλλάξεις τα πράγματα, για να δεις τότε ξεκάθαρα πως καμία εξουσία δεν έχεις ν'αλλάξεις τα πράγματα -</span><!--[if gte mso 9]><xml> <w:worddocument> <w:view>Normal</w:View> <w:zoom>0</w:Zoom> <w:trackmoves/> <w:trackformatting/> <w:punctuationkerning/> <w:validateagainstschemas/> <w:saveifxmlinvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:ignoremixedcontent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:alwaysshowplaceholdertext>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:donotpromoteqf/> <w:lidthemeother>EL</w:LidThemeOther> <w:lidthemeasian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:lidthemecomplexscript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:compatibility> <w:breakwrappedtables/> <w:snaptogridincell/> <w:wraptextwithpunct/> <w:useasianbreakrules/> <w:dontgrowautofit/> <w:splitpgbreakandparamark/> <w:dontvertaligncellwithsp/> <w:dontbreakconstrainedforcedtables/> <w:dontvertalignintxbx/> <w:word11kerningpairs/> <w:cachedcolbalance/> </w:Compatibility> <w:browserlevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> <m:mathpr> <m:mathfont val="Cambria Math"> <m:brkbin val="before"> <m:brkbinsub val="--"> <m:smallfrac val="off"> <m:dispdef/> <m:lmargin val="0"> <m:rmargin val="0"> <m:defjc val="centerGroup"> <m:wrapindent val="1440"> <m:intlim val="subSup"> <m:narylim val="undOvr"> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:latentstyles deflockedstate="false" defunhidewhenused="true" defsemihidden="true" defqformat="false" defpriority="99" latentstylecount="267"> <w:lsdexception locked="false" priority="0" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Normal"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="heading 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 7"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 8"> <w:lsdexception locked="false" priority="9" qformat="true" name="heading 9"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 7"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 8"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" name="toc 9"> <w:lsdexception locked="false" priority="35" qformat="true" name="caption"> <w:lsdexception locked="false" priority="10" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Title"> <w:lsdexception locked="false" priority="1" name="Default Paragraph Font"> <w:lsdexception locked="false" priority="11" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtitle"> <w:lsdexception locked="false" priority="22" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Strong"> <w:lsdexception locked="false" priority="20" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="59" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Table Grid"> <w:lsdexception locked="false" unhidewhenused="false" name="Placeholder Text"> <w:lsdexception locked="false" priority="1" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="No Spacing"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" unhidewhenused="false" name="Revision"> <w:lsdexception locked="false" priority="34" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="List Paragraph"> <w:lsdexception locked="false" priority="29" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Quote"> <w:lsdexception locked="false" priority="30" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Quote"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 1"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 2"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 3"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 4"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 5"> <w:lsdexception locked="false" priority="60" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Shading Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="61" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="62" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Light Grid Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="63" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="64" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Shading 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="65" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="66" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium List 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="67" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 1 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="68" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 2 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="69" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Medium Grid 3 Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="70" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Dark List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="71" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Shading Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="72" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful List Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="73" semihidden="false" unhidewhenused="false" name="Colorful Grid Accent 6"> <w:lsdexception locked="false" priority="19" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtle Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="21" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Emphasis"> <w:lsdexception locked="false" priority="31" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Subtle Reference"> <w:lsdexception locked="false" priority="32" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Intense Reference"> <w:lsdexception locked="false" priority="33" semihidden="false" unhidewhenused="false" qformat="true" name="Book Title"> <w:lsdexception locked="false" priority="37" name="Bibliography"> <w:lsdexception locked="false" priority="39" qformat="true" name="TOC Heading"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin-top:0cm; mso-para-margin-right:0cm; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0cm; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin;} </style> <![endif]--><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" ><span style="font-style: italic;">δυνατότητα</span> έχεις, αλλά <span style="font-style: italic;">εξουσία</span> όχι, ενώ και την περίπτωση να κάνεις εξουσία τη δυνατότητα, την έχεις απωθήσει, την έχεις σχεδόν ξεφτιλίσει- πως η απόδραση από τον αυτισμό ισοδυναμεί σχεδόν με υπέρβαση, αν όχι με θαύμα, πως την επικαιρότητα απλώς την παρακολουθείς αντί να τη διαμορφώνεις, πως το μικρό σου κράτος είναι μεν ασφαλές, αλλά είναι για γέλια, πως η ιδιωτεία σου δεν έχει εξασφαλίσει τίποτα το ανθρώπινο πέρα από την ανταπόκρισή σου σε δυο-τρεις προτάσεις του Αθηνοράματος, άντε και ένα εξοχικό να ηρεμείς τα σαββατοκύριακα. Να δεις τότε ξεκάθαρα πως όχι μόνο δεν έχεις χάσει τον κυνόδοντά σου -το τεκμήριο της ωρίμανσης- αλλά και πως δεν επιθυμείς, αντίθετα από την Αγγελική στην ταινία, να τον χάσεις ή -ακόμα χειρότερα- συμπεριφέρεσαι σαν να σου έχει πέσει, αλλά τον έχεις ξανακολλήσει στα κρυφά, γιατί φοβάσαι να βγεις εκεί έξω. Γιατί φοβάσαι τις γάτες τέρατα και εκείνους που σκότωσαν το (φανταστικό και άγνωστο) αδερφό σου. Γιατί όλα αυτά για σένα δεν είναι πρόκληση και γιατί δεν σου πέρασε από το μυαλό πως η κοινωνία έξω από την αυλή, ενδεχομένως να είναι διαφορετική και να κρύβει άλλες βεβαιότητες και σταθερές, άλλες προκλήσεις και άλλες απολαύσεις, και πως ίσως σ'αυτήν την πολιτεία, την έξω από την αυλή σου, την ίσως πολύ μακριά από την αυλή σου, μπορείς να ξαναορίσεις τις λέξεις, μπορείς ακόμα και να φτιάξεις τις δικές σου λέξεις, μπορείς να πεις <span style="font-style: italic;">φίλο </span>τον<span style="font-style: italic;"> ξένο</span>, μπορεί εκεί να μη χρειάζεται να ορίσεις τους ανθρώπους για να τους δεχτείς, να μη χρειάζεται να χωρίσεις τους ανθρώπους για να βρεις τη θέση σου ανάμεσά τους, να μη χρειάζεται ούτε ο βαθμός συγγένειας για να καθορίσει το μέτρο της αγάπης και της εξάρτησης, να μη χρειάζεται κανείς πάνω από σένα που θα συντάσσει κανονισμούς για τις νομοτέλειες της ζωής σου και των δοντιών σου -πόσο μάλλον για τη σύνδεση της ζωής σου με τα δόντια σου. Αρκεί να έχεις την περιέργεια για να τα συναντήσεις όλα αυτά. Ή τη φαντασία για να τα οραματιστείς και να τα δημιουργήσεις.</span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><a style="font-family: verdana;" href="http://www.youtube.com/watch?v=00awEDZa5Bg&feature=player_embedded">Γιατί υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου που αλλάζεις όσο δεν έχεις αλλάξει σ'όλα σου τα υπόλοιπα χρόνια. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αν είσαι έτοιμος, έφυγες... Που πας; Μα, πας παραπέρα. Εκτιμάς αστραπιαία ό,τι έχεις κάνει μέχρις εκείνη τη στιγμή στη ζωή και αισθάνεσαι, ξαφνικά, σαν να πετάς. Διότι μόνο πετώντας προλαβαίνεις να κάνεις αυτά που ήθελες να κάνεις και δεν είχες προλάβει να κάνεις μέχρις εκείνη τη στιγμή. Κατάλαβες;</a></span><br /><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" > </span>Unknownnoreply@blogger.com26tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-32130618019293546512011-02-19T14:12:00.003+02:002011-02-19T15:03:20.584+02:00πως προσχωρεί κάποιος στο κίνημα "δεν πληρώνω"<div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3xqklu0zRnRPQmUtCMMsQ5URSeitKhdaLl99ZzEo1Z4QiHc389BoRQZOrsh8ZyNiXbq_MAdAeo4ZiMcKRCzptg1lPsdbsVKNJdE1TR7sdaioenmlwWUPUAsQCq_aYT3A5bLePMg/s1600/themos+003.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 243px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3xqklu0zRnRPQmUtCMMsQ5URSeitKhdaLl99ZzEo1Z4QiHc389BoRQZOrsh8ZyNiXbq_MAdAeo4ZiMcKRCzptg1lPsdbsVKNJdE1TR7sdaioenmlwWUPUAsQCq_aYT3A5bLePMg/s400/themos+003.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5575377200112935810" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7xwNR0Zd_4Oh7HK58RZsAkh9kL_oGr_88LY4p9KZ9lDa5CnREhIzKA4WpSpBK9xLeT9GQOhw_t7fydAXRrUQxjqGTmIbZnTfDFihmvftITT4M1dljEyDG859hYgfP8y2_LzbQbw/s1600/DEH_ERT.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 288px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7xwNR0Zd_4Oh7HK58RZsAkh9kL_oGr_88LY4p9KZ9lDa5CnREhIzKA4WpSpBK9xLeT9GQOhw_t7fydAXRrUQxjqGTmIbZnTfDFihmvftITT4M1dljEyDG859hYgfP8y2_LzbQbw/s400/DEH_ERT.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5575377205744411938" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXFQdK9Qrg7hU7ZP_hhSbo3THC-sYGTuFi0yw_b0k8x1cUu9XsYVsXm6V2V0utoUz2VJx7Vv1APjhJfBXYfdEilYvn76-FFLoCQxOgvdg_FAgw_ROEP3TCh3zWcg21R7XuESANBA/s1600/themos+006.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 335px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXFQdK9Qrg7hU7ZP_hhSbo3THC-sYGTuFi0yw_b0k8x1cUu9XsYVsXm6V2V0utoUz2VJx7Vv1APjhJfBXYfdEilYvn76-FFLoCQxOgvdg_FAgw_ROEP3TCh3zWcg21R7XuESANBA/s400/themos+006.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5575377202215660514" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;">Απλό. Με τρία βήματα. Για τα οποία αρκεί η εικόνα και η γνώση (πίσω από αυτές τις εικόνες). Καθώς και η γνώση πως ο επίτιμος καλεσμένος στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του κρατικού (ΚΑΙ δημόσιου ΚΑΙ εθνικού) καναλιού, βρισκόταν εκεί:</span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;">-για να σχολιάσει γενικώς και αορίστως τα θέματα της επικαιρότητας και να αναλύσει σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης με τη διεισδυτική ματιά του, μια που δεν ήταν εύκαιρος ο Νόαμ Τσόμσκυ ή κάποιος άλλος πολιτικός επιστήμων.</span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;">-για να σχολιάσει γενικώς και αορίστως τα θέματα της επικαιρότητας για ΑΛΛΗ μια φορά, αφού η οικοδέσποινα και φίλη του -όπως οι ίδιοι μας πληροφορούν- τον υποδέχεται σχεδόν εθιμικά, προφανώς σε τακτή χρονική βάση.</span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;">-για να μας ενημερώσει πως το βίντεο που έπαιξε μόλις πριν, με έναν μετανάστη από τους απεργούς πείνας της Πατησίων, ήταν καραμπινάτο θέατρο και πως πάνω-κάτω δεν αντιμετώπιζε κανένα βιωτικό ζήτημα η σκελετωμένη όψη που μόλις είδαμε να λυποθυμά -στην οποία όψη, το δέρμα κατά σύμπτωση βρισκόταν ακόμα πάνω, αφού είναι βέβαιο πως με λίγες μέρες απεργίας ακόμα, μπορεί να θεωρηθεί κλινικά νεκρός. Όχι για το Θέμο όμως, που ξέρει από καλό θέατρο. <span style="font-style: italic;">Μα, είναι άλλοι 7 στο νοσοκομείο</span>, επιμένει η Έλλη, προσπαθώντας να αποσπάσει ένα αξιοπρεπές Χ στη μάχη Προσχήματα-Βαρβαρότητα. <span style="font-style: italic;">Εσείς δηλαδή δεν βλέπετε θέατρο</span>, ανταπαντά με ερωτηματική θυμηδία ο έγκριτος σχολιαστής. Η ισοπαλία απομακρύνεται. Ξανακοιτάζω το λογαριασμό της ΔΕΗ. Ξέρω ότι πληρώνω γι'αυτό που βλέπω.</span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;"></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;">-για να εκφράσει το λόγο των ποινικών εγκληματιών, αφού όντας ένας από αυτούς, έχει επιπλέον το δικαίωμα να μιλάει δημόσια και δεν του στερούν οι μπάρες τα βασικά πολιτικά δικαιώματα -όπως αυτό του <span style="font-style: italic;">σκανδαλίζειν και σκανδαλίζεσθαι</span>, του <span style="font-style: italic;">χρηματίζειν και χρηματίζεσθαι</span>, του <span style="font-style: italic;">δικάζειν και μη δικάζεσθαι</span>.<br /><br />-για να μας ενημερώσει έξω από τα δόντια -δύσκολο βέβαια, γιατί είναι από αυτούς που μιλάνε μέσα από τα δόντια- για το επικείμενο σκάνδαλο της συγχώνευσης των τραπεζών, αλλά και για το σκάνδαλο των 50 δις που ζητάει η τρόικα. Γενικά: ο Θέμος στο κρατικό κανάλι θα μας μιλήσει για σκάνδαλα. Ο ειδικός. Στο σπίτι του κρεμασμένου, όχι μόνο μιλάνε για σκοινί, αλλά το κάνουν και ό,τι γουστάρουν: πότε λάστιχο, πότε τριχιά.<br /><br />Δεν είναι φάρσα. Είναι αυτό για το οποίο πληρώνεις στο λογαριασμό κάθε μήνα. Συν το ντέρμπι που θα δεις σήμερα.<br /></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family: verdana;"></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-621037520586132882011-02-17T12:14:00.007+02:002011-02-19T18:29:32.653+02:00κάλαντα Αιγύπτου<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwhlA607y34ukqREma1qpBtaDZJA7oMhcsI-uDF9yqs-dLDIrDmnMQoYsozkHMPyoVnU3_wVhWBUpnBQ02n-XVYkhgTSblrfkicp0wTEG-6bVwAF4GOiVriL2nHX3KsJJxy-_Cdg/s1600/Egypt_celebrates_democracy.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 184px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwhlA607y34ukqREma1qpBtaDZJA7oMhcsI-uDF9yqs-dLDIrDmnMQoYsozkHMPyoVnU3_wVhWBUpnBQ02n-XVYkhgTSblrfkicp0wTEG-6bVwAF4GOiVriL2nHX3KsJJxy-_Cdg/s400/Egypt_celebrates_democracy.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5574602535245918658" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Πάει το παλιό απαγορεύεται</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Ας γιορτάσουμε παιδιά</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Ήρθε το νέο απαγορεύεται</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Με στρατό και με χαρά</span><br /><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Γέρο-απαγορεύεται φύγε τώρα</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Πάει η δική σου η σειρά</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Ήρθε το νέο με το ζόρι</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Με στρατό και με χαρά</span><br /><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Τι κι αν φεύγεις μακριά μας</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Στην καρδιά μας πάντα ζει</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Κάθε λύπη και Μουμπάρακ</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Που περάσαμε μαζί</span><br /><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Ταχρίρ χρονιά, Ταχρίρ χρονιά</span><br /></span><span style="font-size:130%;"><span style=";font-family:verdana;font-size:100%;" >Στρατοκρατούμενη για πάντα η λευτεριά!</span><br /></span></div><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><br /></span></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4ohkuQBCT31tVQ2nJY35GgORxCVRFFfvzSJCUwANVNekw0FYhL171FetI-wSCtyiwbcwroiWLHmJZeWWeMI9cXLeHaKe6_0gm2EihW5U7g7xF2xntTb3PwQk1e6wvDXZSk-dj2Q/s1600/Egyptians_celebrate.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 289px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4ohkuQBCT31tVQ2nJY35GgORxCVRFFfvzSJCUwANVNekw0FYhL171FetI-wSCtyiwbcwroiWLHmJZeWWeMI9cXLeHaKe6_0gm2EihW5U7g7xF2xntTb3PwQk1e6wvDXZSk-dj2Q/s400/Egyptians_celebrate.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5574602544462471458" border="0" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivsvP5ICy17by6xRDVJZ0GdgGrP-sV7mZv5nTizXEFryJ0EM6SeLAQA8HirmpuzEMovC_YVq7URA_RjrmGfJs6WPRabRxgF0TQSHCDY_3NZcNjEthtspIGGxU0IFISQOCIgfF6nQ/s1600/Egypt_truck.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 224px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivsvP5ICy17by6xRDVJZ0GdgGrP-sV7mZv5nTizXEFryJ0EM6SeLAQA8HirmpuzEMovC_YVq7URA_RjrmGfJs6WPRabRxgF0TQSHCDY_3NZcNjEthtspIGGxU0IFISQOCIgfF6nQ/s400/Egypt_truck.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5574602539388888642" border="0" /></a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-9517013982054832772011-02-15T14:15:00.001+02:002011-02-15T14:17:18.857+02:00πλατεία Αιγύπτου (τρεις στάσεις πιο πέρα)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPlm9XnEQ9pICMrUvLVujvcB0OuB9N2kX6RKZCVMfEekP0iz5rV9Q3u68nXAtltICbLEwdZfc7sjRQJUQFyFFi0dTo0N3FURKKc2DF87L31XD8Kw0F-fPAPHRLdLYYmrZe2Wv9Dw/s1600/tahrir_sixtir_costinho.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPlm9XnEQ9pICMrUvLVujvcB0OuB9N2kX6RKZCVMfEekP0iz5rV9Q3u68nXAtltICbLEwdZfc7sjRQJUQFyFFi0dTo0N3FURKKc2DF87L31XD8Kw0F-fPAPHRLdLYYmrZe2Wv9Dw/s400/tahrir_sixtir_costinho.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5573888905434156866" border="0" /></a>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-25324413609698987882011-02-08T11:49:00.010+02:002011-02-19T18:30:21.016+02:00δημοκρατίες και δημοκρατιάκια μου<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg3LZqCx0X0Wo-fAiD6zr-AaX1nsxQpWdYNG21WxNG4kh51STQJivE6ckGAolUP2C0Kwm68me-dlnaTbE39jqgs45ODVQoaiklF_P-8-KcdCJ-gp5noO-VUxcFPo-RBcMz9ammCQ/s1600/facebook_egypt01.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 367px; height: 315px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg3LZqCx0X0Wo-fAiD6zr-AaX1nsxQpWdYNG21WxNG4kh51STQJivE6ckGAolUP2C0Kwm68me-dlnaTbE39jqgs45ODVQoaiklF_P-8-KcdCJ-gp5noO-VUxcFPo-RBcMz9ammCQ/s400/facebook_egypt01.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5571261402732202738" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrHMZdgxEnQksyNSB31MFlDDYoXsh1s6XKOYOq3r2yugWXdFrr7RlOb_SYQwlDeloKz9FXMGzp_e6_N1oJuKp9ofSLci5YRPU0c-pviYgiIXOjb5FXNmG2v4j3qaiNl4ree3DrJw/s1600/facebook_egypt02.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 369px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrHMZdgxEnQksyNSB31MFlDDYoXsh1s6XKOYOq3r2yugWXdFrr7RlOb_SYQwlDeloKz9FXMGzp_e6_N1oJuKp9ofSLci5YRPU0c-pviYgiIXOjb5FXNmG2v4j3qaiNl4ree3DrJw/s400/facebook_egypt02.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5571259739193105938" border="0" /></a><span style="font-family:verdana;font-size:100%;">Στη χώρα που τώρα εξεγείρεται και ματώνει για τη δημοκρατία, το <span style="font-weight: bold;">facebook</span> είναι ένα αίτημα, ένα πρόταγμα, <span style="font-style: italic;">ένα ακόμα κανάλι προς την ελευθερία</span>. Το ίδιο κανάλι, στις χώρες που την ίδια ώρα σφύζουν από δημοκρατία, δεν είναι παρά μια από τις καταχρήσεις τους, μια κατάχρηση της δημοκρατίας, ένα από τα πολυτελή περιττά γκατζετάκια της. Δεν είναι αίτημα. Είναι τα έτοιμα. Τα παρεχόμενα μαζί με το πακέτο σύνδεσης. Τα δεδομένα. Όπως και οι δημοκρατίες τους. </span></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-48186021067371053852011-01-31T13:12:00.007+02:002011-02-19T18:30:38.488+02:00on his majesty's secret service<div style="text-align: justify;"><span style="font-family:verdana;font-size:100%;">Και μόνο το ανυπέρβλητο κουλ των μουσικών θεμάτων του James Bond θα αρκούσε. <span style="font-style: italic;">Midnight Cowboy, The Ipcress File, The Knack, Vendetta, Danny Scipio, Out Of Africa, Born Free, The Persuaders, Beat Girl, Moonraker, The Scarlet Letter, Game Of Death</span> και πόσα άλλα... Πόσες αφηνιασμένα εμπνευσμένες μελωδίες και εξωπραγματικές ορχήστρες... Ένας στυλίστας των ήχων, εργάτης της πλέον εκλεπτυσμένης μουσικής γραφής, έφυγε στα 77 του, από καρδιακή ανακοπή. Με ένα χατζιδακικής απόχρωσης θέμα του, το <span style="font-style: italic;">Wednesday's Child</span> από το <span style="font-style: italic;">The Quiller Memorandum</span>, αποχαιρετούμε τον μεγάλο <span style="font-weight: bold;">John Barry</span>. Diamonds are forever...</span><br /></div><br /><div style="text-align: center;"><br /><iframe title="YouTube video player" class="youtube-player" type="text/html" src="http://www.youtube.com/embed/oJygEq3E5nE" allowfullscreen="" frameborder="0" height="360" width="400"></iframe><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-9631715643266540502011-01-26T01:16:00.008+02:002011-02-19T18:31:09.654+02:00στην Αμερική<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqqufZzQnz1N2K3kdLMYvpQES3XZbbYDSirszR76QE4z0RHSvmY13JwPrH5NVXd-NKCmWtSP22OIlaV6aGlwoBtnsAIg_BkTvwOxLptNUKPbrAelJJH_9HVTL6YN6TdsZHLO0RUA/s1600/dogtooth3.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqqufZzQnz1N2K3kdLMYvpQES3XZbbYDSirszR76QE4z0RHSvmY13JwPrH5NVXd-NKCmWtSP22OIlaV6aGlwoBtnsAIg_BkTvwOxLptNUKPbrAelJJH_9HVTL6YN6TdsZHLO0RUA/s400/dogtooth3.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5566293583417765186" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Δεν έχω δει ακόμα τον <span style="font-weight: bold;">Κυνόδοντα</span>. Κακώς. Κακώς, γιατί αν θέλω να χορταίνω την πλάνη μου ότι η παραγωγή τέχνης στον περιβάλλοντα χώρο μου -που λέγεται Αθήνα ή Ελλάδα- είναι κάτι που με αφορά -ειδικά όταν είναι φορτισμένη με το πρόσημο της εντοπιότητας, με την έννοια του <span style="font-style: italic;">κινείται δίπλα μου</span>, <span style="font-style: italic;">αναπνέει μαζί μου</span>- τότε τα όχι και τόσα πολλά σημαντικά που συμβαίνουν κάθε εβδομάδα στην πόλη και στα οποία έχω πρόσβαση, οφείλω να τα τσεκάρω -πριν τα διαολοστείλουν οι διανομείς, οι έμποροι και οι ανάγκες της αγοράς. Με άλλα λόγια, αν καμώνομαι μια άλλη ευαισθησία περί της κινηματογραφικής τέχνης των διπλανών μου δημιουργών, έπρεπε να είχα δει την ταινία από την πρώτη μέρα. Εξυπακούεται πως αν το βλέμμα μου τελικά συναντιόταν στη σκοτεινή αίθουσα με εκείνο του Γιώργου Λάνθιμου, μικρή σημασία έχει. Φτάνει που θα συναντιόταν η δημιουργική ενέργεια ενός ανήσυχου δημιουργού με την ανήσυχη ματιά ενός δημιουργικού θεατή. Αυτές οι συναντήσεις είναι το θέμα πάντα, και όχι το προσωπικό γούστο. Στο κάτω-κάτω, το πολύ να μη μου άρεσε η ταινία. Το πολύ να μη μου αρέσει κι όταν θα τη δω.</span><br /><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Χάρηκα όταν έμαθα ότι ο Κυνόδοντας θα είναι υποψήφιος, μαζί με άλλες τέσσερις ταινίες, για το Όσκαρ ξένης ταινίας. Χάρηκα πολύ. Και καλώς. Καλώς, όχι γιατί την έβρισκα ποτέ να καμαρώνω σαν γύφτικο σκερπάνι για δήθεν εθνικές επιτυχίες. Άλλωστε και τώρα, την επιτυχία του Κυνόδοντα δεν την θεωρώ εθνική, ούτε μπορώ να συνδεθώ μαζί της περισσότερο από μια αυθαίρετη συμπάθεια που τρέφω για κάποιους από τους δημιουργούς της. Καλώς επίσης, αλλά όχι γιατί έχω περί πολλού τον θεσμό των Όσκαρ, ούτε επειδή περιμένω τους εκεί ακαδημαϊκούς να δικαιώσουν τον underground κινηματογράφο της γενιάς μου. Παρ'όλα αυτά, αν αυτή <a href="http://www.youtube.com/watch?v=QtshY8fikeQ">η ταινία με το "περίεργο" trailer</a> το κερδίσει κιόλας το αγαλματάκι, θα χαρώ ακόμα περισσότερο. Θα χαρώ γιατί, βιώνοντας κι εγώ, από πρώτο χέρι, πόσο σκοτεινή είναι η ατραπός στην οποία βαδίζουν οι ευαισθησίες ενός δημιουργού που ζει και ονειρεύεται σ'αυτή την πόλη -χώρα, γουατέβερ...- θα έχω την τύχη να έχω παρακολουθήσει όλη αυτή τη διαδρομή προς το φως, έξω από τη σκοτεινή ατραπό: από τις κουβέντες φίλων που συμμετέχουν στην "περίεργη" ταινία που στήνει κάποιος "βιντεοκλιπάς" μέχρι το κόκκινο χαλί του Χόλιγουντ (και πιθανώς το αγαλματάκι), σε μια διαδρομή χωρίς την παραμικρή έκπτωση, χωρίς σταγόνα νερό στο κρασί, χωρίς κανείς από τους δημιουργούς να έχει μπει στον κόπο να "αφουγκραστεί τις ανάγκες της αγοράς".</span><br /><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Θα χαρώ ακόμα περισσότερο, γιατί δεν θα κερδίσει γενικά κι αόριστα "η Ελλάδα", αλλά μια πολύ συγκεκριμένη Ελλάδα: αυτή που είναι καταδικασμένη να δημιουργεί στη λάσπη, αυτή που μαζί με το μόχθο της δημιουργικής καταδίκης της, έχει να αντέξει και την υπόλοιπη Ελλάδα, δηλαδή όλες τις άλλες Ελλάδες που την κοιτάζουν με μισό μάτι και τη δείχνουν με το δάχτυλο -ακόμα και τώρα, λίγο πριν την απόλυτη παγκόσμια δικαίωσή της. Η μόνη Ελλάδα που κερδίζει, που αναπνέει, που μας δείχνει το δρόμο στο φως και μας δίνει το χέρι να ακολουθήσουμε, είναι αυτή που επίσημα και φανερά δεν υπάρχει πουθενά. Δεν υπάρχει στα δελτία ειδήσεων, δεν υπάρχει στην πολιτική ατζέντα, δεν υπάρχει στην τηλεόραση. Ούτε στο δρόμο καλά καλά υπάρχει. Την κρύβουν οι άπειρες κλούβες και οι διμοιρίες των ανέραστων, οι εκθαμβωτικές βιτρίνες που διαφημίζουν το γυαλιστερό τίποτα, οι βιασμένες προσόψεις των κτιρίων μιας πόλης που κατεδαφίζεται, οι άσχημοι βιαστικοί άνθρωποι και οι οδηγοί-ωρολογιακές βόμβες σε κάθε φανάρι, οι ροπαλοφόροι μισάνθρωποι που κυνηγάνε τις σκιές τους, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=fsxAp_aoBNE">οι αντεκαιγαμήσου</a>, η franchised μιζέρια της νεοαστικής μας συνύπαρξης. Αυτή η Ελλάδα -Αθήνα, γουατέβερ...- υπάρχει στα χείλη των υποψιασμένων που ανταλλάσσουν ενημέρωση "για μια καλή ταινία", στα υπόγεια προβάδικα όπου κοντράρονται ιδρώτας και όνειρα, στα μικρά βιβλιοπωλεία που βγάζουν στο δρόμο πάγκους με παλιούς εξαντλημένους τίτλους, στα καφέ που η κουβέντα για μια συγκλονιστική ταινία γυρίζει, για πλάκα, σε ερωτίστικο πείραγμα ενός κοριτσιού που περνάει και η μισάωρη ραθυμία γίνεται το βάλσαμο της δύσκολης μέρας. Κυρίως, όμως, υπάρχει στους ανθρώπους που μοχθούν νύχτα μέρα για να δουν τα όνειρά τους να πηγαίνουν ένα βήμα πιο πέρα. Να τα μεγαλώνουν, για να μεγαλώνουν κι εκείνοι, για να μεγαλώνουμε όλοι, για να μεγαλώνει ο κόσμος, να μην μικραίνει.</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Να τα μεγαλώνουν, για να ταξιδεύουν. Και αυτά και εκείνοι.</span><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=a8uxqzokc0w">Ως την Αμερική.</a></span></span><span style="display: block;font-size:100%;" id="formatbar_Buttons" ><span class="" style="display: block;" id="formatbar_CreateLink" title="Link" onmouseover="ButtonHoverOn(this);" onmouseout="ButtonHoverOff(this);" onmouseup="" onmousedown="CheckFormatting(event);FormatbarButton('richeditorframe', this, 8);ButtonMouseDown(this);"><img src="http://www.blogger.com/img/blank.gif" alt="Link" class="gl_link" border="0" /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-28219216987937213162011-01-17T13:10:00.004+02:002011-01-17T13:57:51.085+02:00τα καλά λάηβ (αυτές τις δύο βδομάδες φαίνονται)<span style=";font-family:verdana;font-size:85%;" >Πάρε κόσμε. Τώρα που δεν έχει ακόμα λάηβ κάποιας νύχτας στη γη, οι συμμορίτες τριγυρίζουν τα πάλκα και παρουσιάζουν διαφορετικά κόλπα. Έχουμε και λέμε:</span><br /><div style="text-align: justify;"><br /><span style=";font-family:verdana;font-size:85%;" >Κατ'αρχήν, οι <span style="font-weight: bold;">δύο Δευτέρες</span> στο <a href="http://www.cafealavastron.gr/"><span style="font-weight: bold;">Καφέ Αλάβαστρον</span></a> -αρχής γενομένης από <span style="font-weight: bold;">σήμερα, 17 Γενάρη</span>- με την λαϊκή αβανγκάρντ κομπανία <span style="font-weight: bold;">ΡΕΜΠΕΤΕΗΤΟΡΣ</span>, δηλαδή τον <span style="font-weight: bold;">JOHNIETHIN</span> (Slim Shine Musik Box, Dustbowl, <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2009/04/johniethin.html">αυτός</a>) και τον <span style="font-weight: bold;">COSTINHO</span> (παρένθεση χωρίς λόγο). Και οι δύο μέλη των J<a href="http://www.myspace.com/thejukejointalligators"><span style="font-weight: bold;">UKEJOINT ALLIGATORS</span></a>, και οι δύο συγκάτοικοι στην έμπνευση (αν και δεν πληρώνουν νοίκι και κινδυνεύουν με έξωση), και οι δύο δυό, στη μπανιέρα δυο-δυο. Και όπως τα λέει και το δελτιάκι που φτιάσαμε, απόψες ταιριάζουμε</span><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;"> <span style="font-style: italic;">τα μπλουζ του αμερικάνικου νότου και τους αμανέδες της Σμύρνης, τα δερβίσικα κουρδίσματα και τα τραγούδια των σκλάβων στις βαμβακοφυτείες, την κάπνα των τεκέδων του Πειραιά και τ</span></span><span class="text_exposed_show" style="font-family:verdana;"><span style="font-style: italic;">ων jukejoints του Σικάγο, τους νταλκάδες του ρεμπέτη και τον καημό του αγρότη της Λουιζιάνα, την άγρια country και την πενιά του Μάρκου, τον stoner ηλεκτρισμό και τους ταμπαχανιώτικους αμανέδες, το hillbilly και τον Ζαμπέτα, τις φυσαρμόνικες και τους μπαγλαμάδες...</span><br /><br />Με λίγα λόγια, αυτή μα <span style="font-weight: bold;">και την άλλη Δευτέρα (24)</span>, νταλκαδέησον και μπλουζ κιθαρέησον στο Παγκράτι, τη γνωστή γιάφκα της οδού Δαμάρεως (78). Με τρόλλεϋ all night long (η νύχτα δεν μασάει από απεργίες). Ξεκινάμε λίγο μετά τις 22.00. Να και η αφίσα -έχει όμως και συνέχεια...<br /><br /></span></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKkHUiMNKtgGCa0bXlEknnNsVZHpcufmrlRruVKXKB3CRTgaDWIvboipG7slAd88dOihCTReusG5dWnSG0j5AS7gln9mG3RGRY3swzi1CA6eMKmjqW2vHy032UbIpYUlUtkweMWw/s1600/17240111_alavastron_web.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 283px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKkHUiMNKtgGCa0bXlEknnNsVZHpcufmrlRruVKXKB3CRTgaDWIvboipG7slAd88dOihCTReusG5dWnSG0j5AS7gln9mG3RGRY3swzi1CA6eMKmjqW2vHy032UbIpYUlUtkweMWw/s400/17240111_alavastron_web.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5563121779521979554" border="0" /></a><span style="font-size:85%;"><span class="text_exposed_show" style="font-family:verdana;"><span style="font-weight: bold;">ΔΥΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ</span> με τον <span style="font-weight: bold;">COSTINHO</span> (πάλι), μόνο του, να επεξεργάζεται ζωντανά την έννοια του (δικού του) νεολογισμού <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">σολοπιάνω</span>. <span style="font-weight: bold;">Παρασκευή 21</span> και <span style="font-weight: bold;">Παρασκευή 28</span> (του Γενάρη πάντα), στον καινούριο υπέροχο χώρο <span style="font-weight: bold;">Baumstrasse</span> της ομάδας <span style="font-style: italic;">Δρόμος με Δέντρα</span> (δηλαδή Φριτζήλα, Μαντζούκης και λοιπή συμμορία). Τσάμπα βέβαια ο τρίτος ενικός, αφού εγώ τα γράφω, εγώ θα παίξω (άραγε και εγώ θα ακούσω;...). Στις 21.00 ξεκινά η κάθε συναυλία-φαινόμενο, στην οδό Σερβίων (αριθμός 8, δεύτερος όροφος) το έγκλημα -είχα ξαναγράψει <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2010/12/blog-post.html">γι'αυτό το χώρο, δες</a>. Το ρεπερτόριο; Ανάλογα με τις διαθέσεις και τη θέση του φεγγαριού (και του ζωδιακού μου κύκλου). Αυτοσχεδιασμοί, κατανυκτικές αναπτύξεις (στα όρια της νύστας για τους αμύητους), αγαπημένα θέματα από ταινίες ή δίσκους, μικρές πιανιστικές συνθέσεις, λίγο θόρυβο από κιθάρα ίσως, καλέσματα σε φίλους μουσικούς, λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και το ζόρι μου... Πάρε αφίσα χωρίς πολλά πολλά και κάλεσε όποιον πιστεύεις πως θα νιώσει.<br /><br /></span></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGMKNsmTT-or-LdatPM68UXj_x4lBnHhEXKbEw-3znPoQLkecXb7wuwXwwFsDQ3WH53HP3O6Ohv87_HQ7JbulBk9gVpegZxmzkPwKIjd6YzR90B25hetGqNwD5NUgWSmKHahhtOQ/s1600/solo_baumstrasse_21280111_small.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 283px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGMKNsmTT-or-LdatPM68UXj_x4lBnHhEXKbEw-3znPoQLkecXb7wuwXwwFsDQ3WH53HP3O6Ohv87_HQ7JbulBk9gVpegZxmzkPwKIjd6YzR90B25hetGqNwD5NUgWSmKHahhtOQ/s400/solo_baumstrasse_21280111_small.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5563121780317781218" border="0" /></a><br /><span style="font-size:85%;"><span class="text_exposed_show" style="font-family:verdana;"><br /><br /></span></span></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-62947867259701020432011-01-11T16:22:00.015+02:002011-01-11T16:56:26.632+02:00Στο μυαλό του Keith Jarrett<div style="text-align: left;"><object height="322px" width="409px"><param name="movie" value="http://video.ted.com/assets/player/swf/EmbedPlayer.swf"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><param name="wmode" value="transparent"><param name="bgColor" value="#ffffff"> <param name="flashvars" value="vu=http://video.ted.com/talks/dynamic/CharlesLimb_2010X-medium.flv&su=http://images.ted.com/images/ted/tedindex/embed-posters/CharlesLimb-2010X.embed_thumbnail.jpg&vw=400&vh=240&ap=0&ti=1046&introDuration=15330&adDuration=4000&postAdDuration=830&adKeys=talk=charles_limb_your_brain_on_improv;year=2010;theme=new_on_ted_com;theme=how_the_mind_works;theme=spectacular_performance;theme=a_taste_of_tedx;theme=the_creative_spark;event=TEDxMidAtlantic;&preAdTag=tconf.ted/embed;tile=1;sz=400x288;"><embed width="409px" height="322px" flashvars="vu=http://video.ted.com/talks/dynamic/CharlesLimb_2010X-medium.flv&su=http://images.ted.com/images/ted/tedindex/embed-posters/CharlesLimb-2010X.embed_thumbnail.jpg&vw=400&vh=240&ap=0&ti=1046&introDuration=15330&adDuration=4000&postAdDuration=830&adKeys=talk=charles_limb_your_brain_on_improv;year=2010;theme=new_on_ted_com;theme=how_the_mind_works;theme=spectacular_performance;theme=a_taste_of_tedx;theme=the_creative_spark;event=TEDxMidAtlantic;" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" bgcolor="#ffffff" wmode="transparent" type="application/x-shockwave-flash" pluginspace="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer" src="http://video.ted.com/assets/player/swf/EmbedPlayer.swf" processed="true" com_veoh_index="0"></embed></object><br /></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;">Και από το μυαλό στα χέρια...</span></span><br /></div><br /><div style="text-align: left;"><object height="360" width="400"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/HPqK1JJOFxw?fs=1&hl=en_US"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/HPqK1JJOFxw?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="360" width="400"></embed></object><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-25907589576387350032010-12-06T16:41:00.004+02:002011-02-19T18:35:53.483+02:00επαίτειος<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;"><span style="font-size:100%;">Δεν θυμάμαι ποτέ να έχει κηρυχθεί πλήρης απαγόρευση της κυκλοφορίας σε ολόκληρο το κέντρο της πόλης που ζω, για μια ολόκληρη μέρα. Δεν είναι φυσικά καθόλου περίεργο που η πόλη αυτή έχει πλέον λειτουργία on/off. Ανοίγει-κλείνει, σαν διακόπτης. Κάποιος μπορεί να την κλείνει και να την ανοίγει, όπως ένα μαγαζί. Απόλυτα λογικό θέλω να πω, αφού η πόλη αυτή (και η χώρα) έχει γίνει προ πολλού το μαγαζί του. Απόλυτα λογικό επίσης, χτες που άκουγα έναν υπουργό να ορύεται </span><span style="font-style: italic;font-size:100%;" >πως έχει καθήκον να σώσει τη χώρα του</span><span style="font-size:100%;">, να σκεφτώ πως μάλλον δεν εννοούσε τη χώρα </span><span style="font-style: italic;font-size:100%;" >στην οποία</span><span style="font-size:100%;"> ανήκει, αλλά τη χώρα που </span><span style="font-style: italic;font-size:100%;" >του</span><span style="font-size:100%;"> ανήκει. Τέλος, απόλυτα λογικό να μένω ήσυχος που η βιτρίνα του μαγαζιού από χτες δεν κινδυνεύει -τουλάχιστον για κάποιο καιρό- αφού οι υποψήφιοι ταραξίες προδώθηκαν από τα νερομπίστολά τους και έπεσαν στα χέρια της δικαιοσύνης. Μια είδηση βέβαια που έπεσε έκτακτα και άτακτα, πάνω που θα μάθαινα πόσο ακόμα σκοπεύει να ξεφτιλίσει τις συλλογικές συμβάσεις και τα εργασιακά δικαιώματα ο πρόεδρος των συνδικαλιστών, αλλά και πόσες ακόμα ατομικές και συλλογικές ελευθερίες πρόκειται να καταπατηθούν το επόμενο σαββατοκύριακο. Παραλίγο δηλαδή.</span></span></span><br /></div><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;"><br /></span></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI2F3LAbhChX67UUVb3zqAN4lRrku3M_0PIy04hto1xyY7PDTtpEgG1aGudVsq-128j39-qwyP7m4PUxhp6onJBkNhLf0O9gFWqjGpLw1dGOs7ZmneGvW69-SgvWzPwGfneRXEJA/s1600/kaltezas_koumis.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 252px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI2F3LAbhChX67UUVb3zqAN4lRrku3M_0PIy04hto1xyY7PDTtpEgG1aGudVsq-128j39-qwyP7m4PUxhp6onJBkNhLf0O9gFWqjGpLw1dGOs7ZmneGvW69-SgvWzPwGfneRXEJA/s400/kaltezas_koumis.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5547590160559420162" border="0" /></a><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;"><br /><br /></span></span>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-25681292028515714172010-12-04T12:07:00.003+02:002011-02-19T18:58:21.553+02:00ματωμένη πόλη<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Θυμήθηκα πριν από χρόνια, αρκετά χρόνια, μια εμπειρία που με είχε σοκάρει. Σάββατο βράδι, πήγαινα με μια φίλη να δω το <span style="font-weight: bold;">Σαββόπουλο</span> -όχι, δεν ήταν αυτό το σοκ της εμπειρίας- που παρουσίαζε τότε σ'ένα εξ ημισείας πρόγραμμα, τον νέο φέρελπι τότε τραγουδοποιό <span style="font-weight: bold;">Φοίβο Δεληβοριά</span>, στη Σφεντόνα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Στη διαδρομή με το ταξί, κάπου στο ύψος της Κεφαλληνίας -που βρίσκονταν τότε τα γραφεία της Χρυσής Αυγής- μια σκηνή από αυτές που τώρα έχουν βρει και δημοκρατική επιχειρηματολογία και σιγά σιγά μπαίνουν και στο κοινοβούλιο: πέντε καλά παιδιά με ξυρισμένα -απ'έξω κι από μέσα- κεφάλια, έχουν βάλει κάτω έναν και τον παλουκώνουν με δέκα τρόπους, στη μέση του δρόμου. Ο ταλαίπωρος καταφέρνει κάπως να ξεφύγει και το πρώτο όχημα που βρίσκει καταφύγιο, είναι το ταξί μας. Με το πρόσωπο τίγκα στα αίματα και τα μισά δόντια να έχουν σπάσει, εκλιπαρεί τον ταρίφα να γκαζώσει για λίγο παρακάτω. Από το μισάνοιχτο παράθυρο, τα καλά παιδιά προσπαθούν να φιλοδωρίσουν με λίγα ακόμα μπουκέτα, μαζί με καθαρά ελληνικά του λιμανιού και της συμφοράς. Λίγα μέτρα πιο κάτω, ο ταλαίπωρος κατεβαίνει και η σκηνή παίρνει τέλος. Όσο για εμάς, μόνο όρεξη να δούμε συναυλία του Σαββόπουλου δεν είχαμε πλέον. Τελικά πήγαμε στη Σφεντόνα και βρήκαμε αδιάφορα μια θέση στα σκαλάκια του εξώστη, χαζεύοντας τις παράτες του Νιόνιου, με το μυαλό μας γεμάτο αίματα, σπασμένα δόντια και εθνική παλιγγενεσία. Μέχρι που σε μια στιγμή -νομίζω καθώς έπαιζε η <span style="font-style: italic;">Συννεφούλα</span>- ξεδιπλώνεται πίσω από τη σκηνή μια τεράστια -τεράστια όμως- ελληνική σημαία, ενώ ο Νιόνιος κάτι αρχίζει να υμνεί σε γλώσσα ευρωπαϊκής ένωσης και ενότητας. <span style="font-style: italic;">Άντε γαμήσου </span>λέω από μέσα μου κι απ'έξω μου, και σηκωνόμαστε αμέσως και φεύγουμε. Ο Νιόνιος συνεχίζει να τραγουδάει για <a href="http://www.youtube.com/watch?v=9CUxPpj9YDU"><span style="font-style: italic;">έναν καράφλα απ'έξω κι από μέσα.</span></a> Εγώ τον είχα δει πιο πριν σε λάηβ βερσιόν.</span><br /><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Χτες Παρασκευή, ξεκίνησα να πάω στον αγιασμό <a href="http://dentra.gr/">του νέου χώρου της ομάδας <span style="font-weight: bold;">Δρόμος με Δέντρα</span></a>. Βγαίνοντας από το Μετρό στο Μεταξουργείο, πέφτω πάνω σε μια συμμορία από αγανακτισμένα σκουτεράκια, που εκκινούσαν για κάποια εκκαθαριστική επιχείρηση στην Πλατεία Καραϊσκάκη, κάτω από το πρόσταγμα <a href="http://fih.gr/images/30dsc_3978ab.jpg">της γνωστής άσχημης ξανθιάς</a> που σουλατσάρει στα κανάλια ως <span style="font-style: italic;">κάτοικος του Άγιου Παντελεήμονα</span> (αλλά και στις τριγύρω περιοχές ως έποικος της Χρυσής Αυγής). <span style="font-style: italic;">Παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας</span> και <span style="font-style: italic;">αυτοάμυνα</span> ήταν μέχρι πρότινος τα προτάγματα των <span style="font-style: italic;">αγανακτισμένων κατοίκων</span>, τα οποία κατακτήθηκαν ως δικαιώματα, μετά από τόσο αγώνα και αίμα (των άλλων). <span style="font-style: italic;">Ξεφτιλίζουμε τους νόμους με τα χέρια μας</span> και <span style="font-style: italic;">προληπτική επίθεση</span> είναι η άμεση συνέχεια, θύμα της οποίας <a href="http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1231398">υπήρξε το κατάστημα ενός Άραβα</a>, αρκετά πιο πέρα από τον Άγιο Παντελεήμονα... Δεν σοκάρομαι όμως πλέον. Ξέρω πως αυτοί κυνηγώντας <span style="font-style: italic;">τον άλλον, τον ξένο</span>, κυνηγάνε τη δική τους Ελλάδα, έχουν οραματιστεί <span style="font-style: italic;">έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός</span>. Και αυτό τον κόσμο τον κάνουν εφικτό μέρα-νύχτα, κάθε μέρα και κάθε νύχτα. Είναι μια Ελλάδα της ασχήμιας, της μιζέριας και του μίσους, που εχθρεύεται όχι μόνο τους ξένους, αλλά και τη γνώση, την παιδεία, την τέχνη, τον πολιτισμό, την αλληλεγγύη των ανθρώπων, καθώς και κάθε τι όμορφο συμβαίνει έξω από εθνικότητες, έξω από ιδιοκτησίες, έξω από συναλλαγές. Είναι μια Ελλάδα που μικραίνει τα πάντα, δεν τα μεγαλώνει. Κι έτσι, μικραίνει κι η ίδια.</span><br /><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Η δική μου Ελλάδα ήταν λίγα στενά πιο κάτω. Στον υπέροχο χώρο <a style="font-weight: bold;" href="http://dentra.gr/">Baumstrasse</a> (δηλαδή <span style="font-style: italic;">δρόμος με δέντρα</span>) -το νέο πνευματικό παιδί </span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">της <span style="font-weight: bold;">Μάρθας Φριτζήλα </span>και του <span style="font-weight: bold;">Βασίλη Μαντζούκη</span>, στην οδό Σερβίων, αριθμός 8- ξεκινούσε η συναυλία του κόντρα-τενόρου <span style="font-weight: bold;">Νικόλα Σπανού</span> και του πιανίστα <span style="font-weight: bold;">Νίκου Ζαφρανά</span>, σε ρεπερτόριο εποχής Μπελ Επόκ και προκλασικών τραγουδιών. Στο δεύτερο μέρος, τα τραγούδια του <span style="font-weight: bold;">Μάνου Χατζιδάκι</span> και του <span style="font-weight: bold;">Νίκου Γκάτσου</span> από το <span style="font-style: italic; font-weight: bold;">Ματωμένο Γάμο</span>, αλλά και οι πέντε <span style="font-style: italic;">Ελληνικές Μελωδίες</span> του<span style="font-weight: bold;"> Μορίς Ραβέλ</span>. Μόνο ομορφιά. Χωρίς μικρόφωνα, χωρίς την παραμικρή ενίσχυση -πέρα από τα κρασοκεράσματα- μια άλλη συνωμοσία, έβρισκε τους δικούς της μύστες. </span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Με τις πρώτες νότες από το πιάνο, η ασχήμια είχε φύγει από τις παραστάσεις μου. Για την ακρίβεια, αυτή η σαπισμένη Ελλάδα που αλάφιαζε λίγα μέτρα πιο πάνω, μου φαινόταν ήδη πολύ μακρινή, σχεδόν απόκοσμη και μη υπαρκτή. Η καθάρια τέχνη μιλούσε, όπως μιλάει σε όποιον τη χρειάζεται. Ευγενικά, απλόχερα, συμπαντικά. Μια ωραία συναυλία, ανάμεσα σε ωραίους ανθρώπους -που δεν χασκογελάνε, δεν αναπαράγουν ατάκες διαφημιστικών, δεν φωνάζουν για ν'ακουστούν, δεν βρίζονται, δεν κοιτάνε με μισό μάτι ο ένας τον άλλον, δεν κοιτάνε το ρολόι, δεν στέλνουν νευρικά sms.</span><br /><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Στις επιλογές εξόδου της Παρασκευής, γύρω από την Πλατεία Καραϊσκάκη, κάποιοι τριγύριζαν μανουριάζοντας και δέρνοντας ανθρώπους και κάποιοι κάθονταν με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι να μαγεύονται από τραγούδια. Μέσα στο ίδιο οικοδομικό μπλοκ, δυο Ελλάδες ανέπνεαν και ζούσαν -η μία ασθμαίνοντας, η άλλη δίνοντας οξυγόνο. Θυμήθηκα τη δασκάλα μου να μου λέει πως <span style="font-style: italic;">είμαστε τόσες Ελλάδες, όσοι κι οι Έλληνες</span>. Στον ξένο μετανάστη, που δεν μπορώ όλα αυτά να του τα εξηγήσω ακόμα, ας του ψιθυρίσει ο Γκάτσος πως <a href="http://www.youtube.com/watch?v=Go5i2PJI_mo"><span style="font-style: italic;">"η χαραυγή θα γιάνει τον πόνο της νυχτιάς"...</span></a></span></span><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-2192262638103691002010-10-21T11:15:00.004+03:002010-10-21T11:41:59.898+03:00death by drowning #2<span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;">Η τελευταία φορά που πολιτικοί αξιωματούχοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για εγκλήματα κατά της Ελλάδας πάει αρκετά πίσω, στη Δίκη των Έξι για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Από τότε, ακολούθησε μια σειρά από εγκλήματα κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων, ίσως μικρότερα ίσως και μεγαλύτερα, αλλά όχι και καταδίκες. Για την ακρίβεια, δεν ακολούθησαν ούτε καν δίκες. [<span style="font-style: italic;">Εξαιρούμε τη (θεσμική) τιμωρία των (εξωθεσμικών) πραξικοπηματιών του '67 που δικάστηκαν για απορρύθμιση του πολιτεύματος και όχι για εγκλήματα μέσα στα πλαίσια του πολιτεύματος</span>].<br /><br />Και ενώ συζητιέται πλέον -σχεδόν ως κοινωνική επιταγή- η περίπτωση ποινικής δίωξης κυβερνητικών στελεχών για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, καθώς και αυτού τη Siemens και των Vodafone υποκλοπών, ο Άρειος Πάγος αποφασίζει να δικαιώσει τους κεκοιμημένους και να άρει την μοναδική πολιτική καταδίκη που κατεγράφη στον ελλαδικό χώρο τον 20ο αιώνα, <a href="http://www.nooz.gr/greece/a8ooi-oi-eksi-gia-ti-mikrasiatiki-katastrofi">αθωώνοντας τους εξι (νεκρούς) υπαίτιους της Μικρασιατικής Καταστροφής.</a> Άλλη μια ιστορική δικαίωση για τους έσχατους προδότες, μια ωραία αφίσα κάρτα κορνίζα πλάι στις προνομιακές συνθήκες κράτησεις του Στυλιανού Παττακού (...στο σπίτι του και στα χουντοκάναλα), στις φάτσες του Βουλγαράκη και του Ρουσόπουλου που μας χαμογελάνε πάνω σ'ένα κότερο στη Μύκονο, στο πασοκικό μειδίαμα του Τσουκάτου (ή του μαγαζιού του) που λεφτά πήρε αλλά απόδειξη δεν έκοψε, πλάι στους δοσίλογους συνεργάτες των Γερμανών (τους μόνους συνεργάτες των Γερμανών στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που ο λαός δεν δίκασε, παρά μόνο κάνοντας εμφύλιο πόλεμο), πλάι σε τόσους και τόσους λαμoγιογιακάδες που τώρα κρύβονται πίσω από την αναγκαιότητα του ΔΝΤ και των ξένων νταβατζήδων και τη μία λένε πως "λεφτά υπάρχουν", την άλλη -όταν τα πράγματα ζορίσουν και δεν αρκούν οι Ανατροπές του Πρετεντέρη να ξηγηθούμε- λένε "μαζί τα φάγαμε".<br /><br />Στο'χα πει ότι θα ξαναγίνει αυτή η δίκη παρωδία. <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2009/12/death-by-drowning.html">Να, εδώ.</a><br />Ακραίο; Δε νομίζω. Κάτι θέλουν να μας πουν σου λέω...<br /></span></span>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-23859802680911734672010-09-20T15:51:00.005+03:002011-04-01T16:34:52.344+03:00plusμάτικ<div style="text-align: justify;"><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;"><a href="http://nhelmet.blogspot.com/2010/09/blog-post.html">'Ένα δωρεάν περιοδικό πόλης για μια γενιά που δεν διαβάζει έντυπα, στην αρχή ακουγόταν σαν κακόγουστο αστείο. Σχεδόν αδιανόητο. Τι να γράψεις που να μην το ξέρουν ήδη, ειδικά σε μια εποχή που μέχρι να φτάσει στα αυτιά σου μια είδηση έχει ήδη παλιώσει; Κι όμως, το επιχειρήσαμε, με μεγάλη δόση τρέλας, δοκιμάζοντας να φτιάξουμε το περιοδικό που θα μας άρεσε να διαβάζουμε. Ή περίπου. Το πρώτο τεύχος στήθηκε μέσα σε τρεις εβδομάδες, με πολύ κόπο, ξενύχτια και κούραση, αλλά και με άπειρο ενθουσιασμό και κέφι και είναι μόνο η αρχή. Το όραμά μας χρειάζεται χρόνο για να πάρει σχήμα, αλλά το στοίχημα είναι να σχεδιάσουμε ξανά το χάρτη μιας πόλης που σφύζει από ζωή, από δημιουργία και ταλέντα και έχει ένα σωρό υλικό που παραμένει κρυφό και αγνοημένο'.</a></span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;">Αυτό είναι το ανυπόγραφο editorial του νέου εντύπου της Ελευθεροτυπίας, που κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη εν είδει free press, με αυτόνομη διανομή σε διάφορα hot spots -όπως θα τα ονομάζουν μεταξύ τους στην αρχισυνταξία για να γουστάρουν. <span style="font-style: italic;">"Άλλο ένα"</span> free press σκέφτομαι βιαστικά και το ξεφυλλίζω, αναζητώντας με όλη την ελπίδα μήπως είναι <span style="font-style: italic;">"ένα άλλο"</span>. Μπα. Στο εξώφυλλο "νέες", "hot", "φάτσες της πόλης", φάτσες με λουκ σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να ζούμε στη νέα εποχή του κουλ, την εποχή που έχουμε όλο το χρόνο και όλη την πολυτέλεια, να διαβάζουμε τα λαηφσταηλάδικα κατάλοιπα που άφησε ως επιγόνους η εκδοτική διάρροια του Κωστόπουλου. Στη σελίδα 30, ενημερώνομαι πως οι χοτ φάτσες αντιστοιχούν σε κάποιο νέο συγκρότημα, από αυτά που σφύζουν με νεανική ορμή και συγκαταλέγονται στους φορείς της ελπίδας μας αναφορικά με τη ντόπια μουσική δημιουργία. Κάνω το κλικ για <a href="http://www.myspace.com/acidbabyjesus">τη σελίδα τους στο myspace</a> και διαπιστώνω πως αυτή η νεανική ορμή εξαντλείται σε μια ανέμπνευστη αναπροσαρμογή των κλισέ που άφησαν πίσω τους οι Velvet Underground (στην καλύτερη) και το γκαραζιέρικο τουπέ των Stooges (ας πούμε), χρόνια τώρα. Παρ'όλα αυτά ο συνήθης ύποπτος κύριος Υλό, ανακαλύπτει διάφορα εντυπωσιακά στοιχεία γύρω από την αναγνωρισιμότητα και το σουξέ αυτής της φιλόδοξης μπάντας. Προφανώς και δεν έχω τίποτα με την μπάντα. Με τις υπερβολές τα έχω και με το ηλίθιο hype, το χωρίς αντίκρυσμα λιβάνισμα, που απ'ό,τι φαίνεται αποτελεί το βασικό συστατικό κάθε εκδοτικής προσπάθειας στο χώρο του free press. Πάω παρακάτω.</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;">Ξεφυλλίζοντας και διαβάζοντας, αναζητώ στοιχεία που να αποκαλύπτουν το εκδοτικό "όραμα που χρειάζεται χρόνο για να πάρει σχήμα", του οποίου όμως το σχήμα μια χαρά το αναγνωρίζω ήδη, κάτω από τις λέξεις, τις φωτογραφίες και -φευ- τις διαφημίσεις. Το στοίχημα να σχεδιαστεί ξανά ο χάρτης της πόλης -αυτής που "σφύζει από ζωή"- δεν είναι παρά το κερδισμένο για τους Γεωργελέδες -πλην χρεωκοπημένο στα μάτια των εραστών του αληθινού λόγου και της αυθεντικής επικοινωνίας- στοίχημα της νέας λαηφστάηλ ελαφρότητας που ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό για τη γενική μαλακία που μας περιβάλλει, και η οποία βρήκε την απόλυτη έκφρασή της στις φυλλάδες, που ενίοτε αποτέλεσαν και "οδηγούς πόλης" -ενημερώνοντάς μας τακτικά πως <span style="font-style: italic;">αυτά</span> συμβαίνουν στην πόλη, <span style="font-style: italic;">αυτά</span> είναι η πόλη και όχι <span style="font-style: italic;">άλλα</span>. Ανάμεσα σε μερικά ενδιαφέροντα κείμενα και κάποιες σεβαστές υπογραφές, ατάκτως εριμμένες και οι απαραίτητες διαφημίσεις για τη νεολαία: τα ΙΕΚ της συμφοράς και τα διάφορα freestyle πιασοκωλάδικα τρεντόμπαρα (εναλλακτικά και μη) -στα οποία </span></span><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;">παίζουν οι τρομεροί ντιτζέη, </span></span><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;">γίνονται τα σούπερ λάηβ και βραδιές γεμάτες ρούμι και ενέργεια και ό,τι άλλη μαλακία τους φορέσει καπέλο ο διαφημιστής προκειμένου να γίνει ένα λάηβ της προκοπής. Προσπερνάω τα διάφορα υπέροχα τίποτα του μεσιέ Υλό, αποτυπωμένα σε πληθώρα λέξεων κενών πραγματικού νοήματος, και φτάνω στις τελευταίες σελίδες όπου αράζει ο συνήθης οδηγός πόλης, μια πληρέστατη καταγραφή όλων των πιασοκωλάδικων -και όχι μόνο μπαρ- στα οποία μπορείς να απολαύσεις σούσια και μούσια, σε απίστευτες για την τσέπη και την ηρεμία σου τιμές. Εννοείται πως δεν λείπουν οι επιλογές στην καλύτερη κουζίνα της εβδομάδας και το τάμα στο νέο πωλητήριο υγρών βομβών στο Γκάζι, την αληθινή μας clubland -αυτή που τόσο χρειαζόμαστε άλλωστε.</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;">Ετοιμάζομαι να πετάξω στον κάλαθο, αυτό το "άλλο ένα", σχεδόν απογοητευμένος που κάτι σοβαρές πένες σαν του Δημήτρη Αναστασόπουλου -αυτές που στα μάτια μας διαχώριζαν πάντα την αληθινή δημοσιογραφία και τον πραγματικό Λόγο, από την ανώδυνη και ακατάσχετα ανόητη φλυαρία των free φυλλαδίων- κάτι τέτοιες πένες λοιπόν, συμμετέχουν και συνυπογράφουν αυτό το κενό. Το χέρι μου καταλάθος σκαλώνει σε κάτι σελίδες που είχα προσπεράσει βιαστικά, στις οποίες φιλοξενείται ένα μικρό αφιέρωμα στην πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης με τίτλο <span style="font-style: italic;">'Δεν έχω φράγκο μες στην τσέπη'</span>. Την ξαφνική ανανέωση του ενδιαφέροντός μου διαδέχεται άμεσα η οργισμένη πίκρα. Στο άρθρο, πάνω κάτω προτείνονται κάποιοι τρόποι για να τη βγάλει καθαρή ένας νέος τη σήμερον, από την κρίση. Όλως τυχαίως είναι οι ίδιες ανώδυνες ανοησίες που δημοσιεύονται τον τελευταίο καιρό στις Λαηφοβόης: να κλέβεις wireless απ'το γείτονα, να τρως τα ληγμένα των σούπερ μάρκετ και της Βαρβακείου αγοράς, να λαδώνεις τον πορτιέρη για να μπαίνεις στα λάηβ μισοτιμή, να βλέπεις το πρωί σινεμά στις δημοσιογραφικές προβολές, να αρπάζεις στη ζούλα πράγματα για το σπίτι σου και άλλα τέτοια κακομοίρικα. Η κρίση σε θέλει κακομοίρη και το λαηφστάηλ μετερίζι κάνει ό,τι μπορεί για να σε καταρτίσει κατάλληλα: <span style="font-style: italic;">ζήσε σαν κακομοίρης, ζήσε μίζερος</span>. Και η εναλλακτική Ελευθεροτυπία στο κόλπο πλέον.</span></span><br /><br /><span style="font-size:85%;"><span style="font-family:verdana;">Και προς θεού, καμία αναφορά στα αίτια αυτής της κρίσης, καμία αναφορά στις χαραμάδες εκείνες απ'όπου μπορεί να μπουκάρει καθάρια η νεανική μας ορμή και να τους πάρει τα σώβρακα (και αυτά που της ανήκουν, γαμώ το χριστό μου), καμία αναφορά σε κείνους που χειραγωγούν την κρίση και βγαίνουν κερδισμένοι, καμία αναφορά στα τρωτά σημεία των εξουσιών που δημιουργούν κρίσεις και διαιρούν για να βασιλεύουν, καμία αναφορά στην πλασματική εικόνα της κρίσης, ναι, στα πιασοκωλάδικα που διαφημίζονται πέντε σελίδες πιο πέρα, στην υπεραξία που λατρεύεται στις σελίδες περί clubbing, στη γενικευμένη χαζομάρα και την ηθική κατάπτωση της διασκέδασης, καμία αναφορά στους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αντιπαρέλθουμε και να επιβιώσουμε ως άνθρωποι μέσα στο χαμό, καμία αναφορά σε όσα μας ανήκουν τα οποία αυτό το άλλοθι της κρίσης μας τα αρπάζει και τα στέλνει στο διάολο, είτε μιλάμε για εργασιακά δικαιώματα είτε για τη χειραφέτησή μας. Στα ανόητα αυτά άρθρα, η αναφορά στην κρίση δεν είναι παρά η επίκληση ενός έξωθεν Κακού, μιας απάλευτης συγκυρίας, ενός καταστροφικού φαινομένου -κάτι σαν τον φονικό τυφώνα- που ήρθε και κάθησε στα κεφάλια μας. Δεν είναι άραγε η διαπίστωση μιας γενικής χρεωκοπίας, δεν είναι ένα συμπέρασμα συνεχών πτώσεων. Η κρίση είναι ένα φαινόμενο που μας ήρθε απ'όξω, είναι ένα τρεντ, είναι μια φάση. Και ας μην μιζεριάζουμε βρε αδερφέ. Φρη πρες να έχουμε, κώλους να χαζεύουμε και πάρτι με ωραία μοχίτο για να το ρίχνουμε έξω, να ξεσαλώνουμε, να ξεχνάμε την κρίση, να ξεχνάμε τις σκυθρωπές φάτσες και τους άστεγους, να γυρνάμε στις 5 το πρωί στο σπίτι, να είμαστε χοτ φάτσες, να συχνάζουμε στα χοτ σποτς, να κατεβάζουμε μουσική χωρίς να την ακούμε, να λατρεύουμε το vintage και την κάθε παπαριά που δικαιολογεί τον λίγο κόπο μας και την ελαφρότητά μας, να έχουμε μπλογκ να κάνουμε τους έξυπνους, να ανεβάζουμε βιντεάκια στο φέησμπουκ με τις συναυλιάρες που πηγαίνουμε, να μιλάμε χωρίς να ακούμε, να ακούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε, να καταλαβαίνουμε χωρίς να χρειάζεται να ακούμε και να μιλάμε. Η κρίση είναι μέσα μας τελικά. Κι όσο φωνάζουμε για εκείνην που είναι έξω μας, απλά μεγαλώνουμε το κενό. Το οποίο, με μαθηματική βεβαιότητα, θα ρουφήξει τους πιο αδύναμους. Οι πιο συνετοί, ελπίζω, να σωθούν και να μη χαθούν σ'αυτό το νέο τυφώνα βαρβαρότητας. Αμήν.</span></span><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com39tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-90327985215581116932010-08-30T20:10:00.012+03:002011-03-24T02:22:22.240+02:00DECEPTION<div style="text-align: center;"><div style="text-align: left;"><span style="font-weight: bold;font-size:100%;" ><span style="font-family:verdana;">ή Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΤΑΛΑΒΙΣΤΙΚΟΥ</span></span><span style="font-size:100%;"><br /></span></div><span style="font-size:100%;"><br /></span></div><span style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgubOvlL3iJ_tSiNuKYhN34mtZ7ZulWde-BNos-o0To60XlnHu_-GFHwpQQbOqCRx6lVg-_Mg04MLrdDdFypP4f4IwAq7I8IHSliQrNAeQfVkXetwkg8Il5kXutGyKggtw8QQEomw/s1600/Inception_still2323.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 166px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgubOvlL3iJ_tSiNuKYhN34mtZ7ZulWde-BNos-o0To60XlnHu_-GFHwpQQbOqCRx6lVg-_Mg04MLrdDdFypP4f4IwAq7I8IHSliQrNAeQfVkXetwkg8Il5kXutGyKggtw8QQEomw/s400/Inception_still2323.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5511722209781525506" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Ο Λεονάρντο στην ταινία είναι, λέει, ένας Συλλέκτης ονείρων -<span style="font-style: italic;">το Σ κεφαλαίο πάντα, να θυμίζουν όλα ντεμέκ μασονική ορολογία</span>. Ως Συλλέκτης μπορεί να μπαίνει στα όνειρα των άλλων και να εισχωρεί στο υποσυνείδητό τους, με την ικανότητα μάλιστα να κλέβει ακόμα και παραστάσεις τους, αλλά και να παρεμβαίνει στην πραγματικότητά τους, για την ακρίβεια στην πραγματικότητα των ονείρων τους -αφού έτσι κι αλλιώς είναι ξεκάθαρο πως πραγματικότητα και όνειρο αποτελούν δύο ολότελα διαφορετικούς και απομακρυσμένους κόσμους, με ρητή την αδυναμία να τέμνονται σε κάποιο σημείο. Ο Συλλέκτης όμως είναι επαγγελματίας συλλέκτης και παρεμβαίνει στα υποσυνείδητα των άλλων για να βιοποριστεί -και έτσι τα σημεία τομής των δύο κόσμων κάνουν την εμφάνισή τους, αφού ακόμα και μέσα στο φαντασιακό κόσμο ο Συλλέκτης καλείται να λειτουργήσει άκρως επαγγελματικά, σαν στην πραγματικότητα, χωρίς περιθώριο λάθους (αφού αν χαλάσει το όνειρο, καθώς ισχυρίζεται, θα απολυθεί), επιστρατεύοντας το μάξιμουμ της φαντασίας του, όχι όμως για να βαδίσει ελεύθερος σε ένα φαντασιακό κόσμο που αυτός και μόνο αυτός θα έκανε κουμάντο (όπως είθισται στα όνειρα άλλωστε), αλλά προκειμένου να συνεχίσει ακόμα και στο βαθύ του ύπνο τη μάταιη περιπλάνηση στις ψυχώσεις του σύγχρονου ανθρώπου, λεφτά, καριέρα, οικογένεια και άλλα χολιγουντιανά, δουλειά, δουλειά, δουλειά. Μέσα στο όνειρο, ο Μεροκαματιάρης Συλλέκτης μπορεί και συνεννοείται, μπορεί και κάνει λογικές κινήσεις και συζητήσεις, παίρνει λογικές αποφάσεις, γενικά δρα με όλους εκείνους τους τρόπους που στην ουσία ακυρώνουν την έννοια του ονείρου, αλλά και τη γοητεία των βασικών συστατικών του, αίροντας τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου -όχι όμως προς όφελος του ονείρου, αλλά για χάρη της πραγματικότητας και των ματαιόδοξων επιταγών της. Η νοηματική αυθαιρεσία του ονειρικού κόσμου, μαζί με τη βολική ανυπαρξία οποιασδήποτε νομοτέλειας εκεί στα έγκατα της ύπνωσης, επιστρατεύονται σεναριακά μόνο όποτε η δουλειά σκαλώνει ή όταν ο δημιουργός αποφασίζει πως ένα νοηματικό άλμα θα βγάλει και εκείνον από τη ζόρικη θέση, αλλά και δεν θα πειράξει κανέναν, αφού όσο πιο ακαταλαβίστικο γίνεται, τόσο περισσότερο εντυπωσιάζει, τόσο κερδίζει σε κύρος και υπόληψη. Όσο πιο περίπλοκο και γριφώδες το όλον του νοήματος, τόσο πιο στιβαρό και ελκυστικό.<br /><br /><span style="font-style: italic;">'Δεν έχω ιδέα τι γίνεται. Γυρίζουμε πλάνα και πολλοί από εμάς δεν έχουν καταλάβει τίποτα για την ταινία'</span> εξομολογούταν αφοπλιστικά ο Λεονάρντο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Και ποιος λέει ότι πρέπει καλά και σώνει να καταλάβουν; Άλλωστε, δεν ήταν ποτέ υποχρέωση των λειτουργών της τέχνης να αντιλαμβάνονται το έργο που υπογράφουν ή, έστω, να εκλογικεύουν τα διάφορα στάδια της παραγωγής του. Αλλά ας το δούμε από την πλευρά του δέκτη, του θεατή. Οι ορκισμένοι φαν του Λιντς, ας πούμε, δεν βρίσκουν στα έργα του κάποια πραγματική -και χρήσιμη- αλήθεια που ενδεχομένως επιθυμεί ο δημιουργός να μας μεταφέρει μέσα από τις εικόνες του, αλλά επειδή εκείνοι γοητεύονται -</span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">φετιχιστικά, αόριστα και θολά- από </span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">την (επιφανειακή) έλλειψη αφηγηματικής σύνδεσης των σκηνών και των νοημάτων. Κοινώς, η οικοδόμηση της αφήγησης με ασυνέχειες και όρους ονειρικούς δεν είναι απλά τεχνική και στυλ γραφής, αλλά γίνεται το ίδιο το νόημα του έργου. Στα μάτια μας πλέον η φόρμα και η μορφή ξεπερνούν την ουσία. Και είναι δυνατόν η φόρμα, αυτή και μόνο, να κάνει μεγάλο τον δημιουργό -στη συνείδηση του κοινού- ενώ η ουσία του έργου του, αυτό που θα μπορούσε να είναι το πραγματικά μεγάλο, μένει για πάντα θαμμένη, ελπίζοντας σε μια άλλου είδους αποκρυπτογράφηση -πιθανώς από μια άλλη εποχή, από άλλα μάτια.<br /><br /></span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Στη συνείδηση των καταναλωτών της τέχνης, ο όρος <span style="font-style: italic;">'κουλτουριάρης'</span> αντιστοιχεί σε κάποιον που δημιουργεί ακαταλαβίστικα ανοσιουργήματα. Ή σκέτο ακαταλαβίστικα. Πολιτίκαλλυ σπίκηνγκ, για τον βάρβαρο Άδωνι και τους συνπλευρίτες του, οι <span style="font-style: italic;">θολοκουλτουριαραίοι</span> είναι εκείνοι που με πονηρές και περίπλοκες βερμπαλιστικές διατυπώσεις προσπαθούν σκόπιμα να <span style="font-style: italic;">θολώσουν</span> το νόημα των πάντων και να μπερδέψουν το λαουτζίκο -τον λαουντζίκο που τα θέλει όλα λάουντζ βεβαίως βεβαίως και δεν μπορεί να παρακολουθεί δύσκολες λέξεις και περίτεχνη γλώσσα. Έτσι, η κουλτούρα ταυτίζεται με το ακατανόητο, την α-νοησία, το κενό νοήματος. Το εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο δεν είναι μια κατάκτηση της -ελληνικής- γλώσσας και του ανθρωπίνου νου, αλλά μια περιττή φιοριτούρα που θέλει μόνο να κάνει τα απλά, απρόσιτα στον λαϊκό άνθρωπο -όπου <span style="font-style: italic;">απλά</span> βλέπε το μισθουλάκο μου και την τηλεόρασή μου, όπου <span style="font-style: italic;">μουσική</span> βλέπε Ρουβά και κώλους στην παραλιακή (και την τηλεόρασή μου), όπου <span style="font-style: italic;">λογοτεχνία</span> βλέπε κακομεταφρασμένα και κακοτυπωμένα αρχαία κοψοραψίματα από το βιβλιοπωλείο του Άδωνι ή σαβουροσμυρνέϊκα δράματα στις διαφημίσεις του Άλτερ (άρα πάλι την τηλεόρασή μου), όπου <span style="font-style: italic;">χιούμορ</span> τα μουγκρητά του Θέμου και τα τιτιβίσματα της Τζούλιας (την τηλεόραση μου...), όπου <span style="font-style: italic;">σκέψη</span> βλέπε Λιακόπουλους και εκπομπές Χαρδαβέλλα (γαμώ την τηλεόρασή μου...).<br /><br />Έτσι, φτάσαμε να λογίζουμε την επιστήμη ως δόγμα, αφού οι εκφάνσεις της όντας περίπλοκες (και δη ακαταλαβίστικες στον απλό και λαϊκό) μόνο ως δόγμα ή θέσφατον μπορούν να γίνουν δεκτές, ποτέ όμως κατανοητές και χειροπιαστές. Έτσι, φτάσαμε να θεωρούμε την επιστήμη ως ένα plus, ένα εξτραδάκι, που αφορά μουρλούς Ιάπωνες που αυνανίζονται με ρομποτάκια και σκοτεινούς γενετιστές που προετοιμάζουν τη συντέλεια του κόσμου στα εργαστήριά τους και όχι ως μια αξία του ανθρώπινου πολιτισμού, η οποία πιστώνεται ως αξία ακριβώς επειδή είναι χρήσιμη -<span style="font-style: italic;">μας</span> είναι χρήσιμη- ακριβώς επειδή μπορεί να μελετήσει το καθημερινό και να μας μεταφέρει κάτι χειροπιαστό, κάτι αληθινό. Η επιστημονικοφανής διατύπωση γίνεται πλέον το όχημα όποιου τραχανά κομπογιαννίτη βρίσκει βήμα να εκφέρει ασυναρτησίες και παντός είδους λαθροχειρίες -ιστορικές, επιστημονικές, πολιτικές. Διόλου παράξενη διαπίστωση φυσικά, αν σκεφτεί κανείς πως η επιστημονική έρευνα κατά τον περασμένο αιώνα -και όχι μόνο- πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε -ή ακόμα και κατευθύνθηκε- στη βάση εξουσιαστικών και άλλων πολιτικών συμφερόντων, ακριβώς γιατί κατόρθωσε να μεγεθύνει την απόσταση μεταξύ εκείνων που είχαν πρόσβαση στη γνώση και εκείνων που δεν είχαν πρόσβαση σε πολλά πράγματα εδώ που τα λέμε, αλλά παρ'όλα αυτά ήταν εκείνοι που αποτελούσαν τη βάση της σταθερότητας των συστημάτων και των πολιτειακών μοντέλων διαβίωσης, οπότε και η χειραγώγησή τους ήταν ένα από τα πρώτα και κύρια μελήματα των γνωστικών αρχόντων ανά την Ιστορία.<br /><br />Και η <span style="font-style: italic;">κουλτούρα</span> -η έννοια που συμπυκνώνει τις κατακτήσεις του ανθρωπίνου νου και τα κατορθώματα της καθημερινής εμπειρίας που θεμελιώνονται πάνω σε λογικά βήματα, σε λογικές σκέψεις, στις ικανότητες και στο μόχθο του ανθρώπου και όχι κάποιας ανώτερης δύναμης ή κάποιου εξωγήινου, πάνω σε κείνα που μπορεί ο άνθρωπος να επινοήσει, να ανακαλύψει, να επεξεργαστεί και να κατανοήσει- η έννοια αυτή, φτάνει πλέον να σημαίνει ακριβώς το αντίθετό της, σημαίνει πλέον την ακύρωσή της. Για να γίνουν αποδεκτά τα σπουδαία πλέον οφείλουν να είναι ακαταλαβίστικα. Μόνο που αυτό δεν ισχύει αντίστροφα και δεν είναι κάθε τι ακαταλαβίστικο και σπουδαίο. Πάρε παράδειγμα τη Lady Gaga, στην οποία δεν έχει εγνωστεί κανένα πραγματικό ταλέντο, πέρα από το να φοράει -ακαταλαβίστικα- εκκεντρικά ρούχα, ας πούμε ρούχα δηλαδή, αφού μπορεί κανείς σε ένα βιντεοκλίπ να τη δει με ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στο κεφάλι της ή σε μια φωτογραφία με μια βουβουζέλα στο χέρι και ένα μπεγλέρι νερομπίστολο στις τσέπες που εξέχουν από έναν ολόσωμο καθρέφτη πάνω στον οποίο έχει σχεδιαστεί ένας Τσεγκεβάρα με κούρεμα emo.<br /><br />Με αφορμή την ταινία έκανα κι άλλες σκέψεις: σχετικά με την αμηχανία που μου προκαλεί η υπερπερσόνα του Λεονάρντο η οποία καλύπτει εκκωφαντικά κάθε ρόλο που παίζει και γι αυτό τελικά σε κάθε ταινία του δεν μπορείς να δεις τον ρόλο που υποδύεται, αλλά τον ίδιο τον Λεονάρντο, την περσόνα που υποδύεται μόνιμα. Επίσης, την αμηχανία που μου προκαλούν τα ακαταλαβίστικα πιστολίδια στα οποία αρέσκεται ο Κρίστοφερ Νόλαν και που από το Μπάτμαν προσπαθώ να καταλάβω ποιοι βαράνε ποιους και γιατί. Την αμηχανία που μου προκαλούν οι διάλογοι με ταχύτητα ριπής πολυβόλου, η οποία -μέσα στη γενική επική ακαταλαβίστικη ατμόσφαιρα- δεν μ'αφήνει να μετρήσω τα όποια σεναριακά κενά, αλλά δεν μου δίνει και να καταλάβω (μη χαθεί και η ακαταλαβίστικη εσάνς, προς θεού). Με λίγα λόγια, ο Νόλαν ξέρει να κάνει ταινίες στις οποίες κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά τίποτα, κανείς δεν χρειάζεται αληθινά αυτό που πιθανώς θα καταλάβει (μετά από πολύ κόπο), κανείς δεν θα αναρωτηθεί παραπάνω -αφού ό,τι δεν κατάλαβε, είναι σπουδαίο- αλλά για κάποιο διαστροφικό λόγο αυτό αγγίζει τις μέηνστρημ ανησυχίες και τα ποπκορνάτα ήθη που διψάνε και για λίγη κουλτούρα (δηλαδή ...κάτι δυσνόητο). Επίσης, είναι μοναδικός στο να κάνει ταινίες που έχουν τελειώσει στο πρώτο μισάωρο, αλλά τυραννιέσαι άλλες δυο ώρες να χάσκεις μπροστά σε (ακαταλαβίστικα) μπαμ μπουμ και πηγαινέλα, βιώνοντας ανυπόφορα την αίσθηση μιας κινηματογραφικής νεκροφάνειας: η ταινία έχει ήδη σταματήσει να ζει, αλλά δεν λέει να πεθάνει. Και θαρρείς πως ακόμα και η έξοδος του σινεμά είναι κλειδωμένη.<br /></span></span>Unknownnoreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-23887024145589198232010-08-27T14:20:00.005+03:002011-04-01T16:42:35.111+03:00κάθε Σεπτέμβρη<span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Κάθε καλοκαίρι που επιστρέφω από διακοπές με πιάνει η γκρίνια. Λογικό ακούγεται -ποιος δεν θα γκρίνιαζε όταν η άμεση προσαρμογή από τη ραθυμία του νησιού στη χειμερινή καθημερινότητα ακούει στο όνομα Αθήνα... Διαπιστώνω ότι κάθε χρόνο, με την επιστροφή μου, γράφω <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2008/08/blog-post_14.html">τα ίδια</a> και <a href="http://littlenightmusic.blogspot.com/2009/08/blog-post_25.html">τα ίδια</a>. Διαπιστώνω παράλληλα το ιδιαίτερο ταλέντο που έχω να ανακαλύπτω την ασχήμια και να τη βγάζω μπροστά, να στέκομαι σ'αυτήν σαν να ήταν το πιο άξιο παρατήρησης σημείο που διάβασαν τα μάτια μου μέσα στη θερινή ραστώνη. Διαβάζοντάς τα κανείς θα νομίζει πως υποφέρω στις διακοπές και δεν ευχαριστιέμαι τίποτα. Αν η ζωή όμως ήταν μόνο τα μπλογκ και οι λέξεις, τότε γιατί να κλείνω εισιτήρια και να πηγαινοέρχομαι στον χάρτη της Ελλάδας μάτια μου;...<br /><br />Ο ήλιος που γέρνει και χάνεται στη θάλασσα σε δευτερόλεπτα -αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που σου επιτρέπουν να χωρέσεις μέσα σε μια αγκαλιά μια φωτογραφία που δεν θα τραβήξεις ποτέ, που δεν χρειάζεται να τραβήξεις ποτέ- αυτός ο ήλιος, αυτή η στιγμή, <a href="http://old-boy.blogspot.com/2010/08/blog-post_23.html">αυτό το πορτοκαλί </a>δεν χωράει στο μαύρο του μπλογκ, δεν χωράει στις εικόνες του χειμώνα που έρχεται, δεν χωράει καν <a href="http://www.youtube.com/watch?v=MyTaRXRn-Kc&feature=related">στο Σεπτέμβρη που τα γεμίζει όλα φως</a>. Η ζόρικη χώνεψη μιας υπερμακαρονάδας στα Κύθηρα δεν είναι το ίδιο ζόρικη με τη χώνεψη στα Πατήσια, είναι ευχάριστα ζόρικη, γιατί και ο εσπρέσο είναι αλλιώς, και η βόλτα μετά στο πουθενά είναι μια λύση -μέχρι την άκρη του γιαλού και πάλι πίσω, αυτό είναι το πουθενά- και το άραγμα στη σκηνή ή στην άμμο είναι μια λύση, λύση σε ένα πρόβλημα που δεν είναι και τόσο πρόβλημα όταν το σκεφτείς, που όμως στις διακοπές σου είναι το απόλυτο πρόβλημα, γιατί αυτά είναι τα προβλήματα στις διακοπές, το μόνιμο αίτημα είναι εκείνο για περισσότερη ρομαντζάδα, περισσότερες στιγμές, περισσότερο ήλιο.<br /><br />Πίσω από την ανάδειξη κάθε ασχήμιας κρύβεται πάντα και η χώνεψη της απόλυτης ομορφιάς, μιας ομορφιάς που δεν μοιράζεται, που την αφήνες λυσσαλέα να τρυπώσει σε κάθε κύτταρό σου, ακριβώς για να μπορεί να αντέξει την ασχήμια του χειμώνα, την ασχήμια που ξέρεις που και πως σε περιμένει. Ακόμα και η ασχήμια των διακοπών -αυτά τα ίδια και τα ίδια που γράφω κάθε χρόνο- δεν είναι το πρόβλημά σου στις διακοπές, δεν είναι η ασχήμια που σε μπλοκάρει. Είναι μόνο μια σημείωση στο μπλοκ σου, ένα ποστ στο μπλογκ σου. Την είδες και την προσπέρασες. Στο μεταξύ, περνούσες καλά, και αυτή η ομορφιά δεν περιγράφεται. Η ευτυχία δεν χορεύεται.<br /><br />Και ξέρεις κάτι, όσο για την ασχήμια, πλέον τη συνήθισα. Εκεί ήταν πάλι, στη θέση της, λίγο ξεθωριασμένη φέτος, σαν να'χει αρχίσει να σαπίζει ένα πράμα. Οι γκλαμούρ παραλίες γεμάτες με αγόρια πλαδαρά σώμα και ψυχή, με τις λουλουδάτες βερμούδες σύμβολο μιας άλλης αξίωσης για τον καλοκαιρινό πολιτισμό μας, κορίτσια που εχουν ασχοληθεί ώρες (μέρες μήνες χρόνια) για το πόσα εκατοστά επίμαχης σάρκας θα αφήσουν φέτος να φανούν, η μουσική των μπιτς μπαρ ξέφρενη και ας πούμε μέηνστρημ, μόνο που κανένας δεν χορεύει, κανένας δεν γουστάρει ακριβώς, κανένας δεν είναι πραγματικά χαρούμενος μέσα σ'αυτή την εικόνα. Η απόλυτη ασχήμια των διακοπών λοιπόν ήταν και είναι αυτή: δεν είδα ανθρώπους χαρούμενους. Δεν είδα ανθρώπους πράγματι σε διακοπές, απεγκλωβισμένους από τις ψυχώσεις της πόλης και της εκεί ζωής τους. Και δεν μιλάω για το άγχος που το γαμημένο μεροκάματο πλέον έχει φυτεύσει μέσα στο μεδούλι όλων, ένηταημ ένηπλεης. Μιλάω για τα φέησμπουκ, τα κινητά, τα λάδια, τις γκαρίδες, τις κατσάδες, τις τηλεοπτικές ατάκες και τα παρωχημένα αστεία του (περασμένου) χειμώνα, τις συστολές στις γνωριμίες, την αγένεια, τις ψυχωτικές μαμάδες, τους στραβωμένους που θέλουν παραλίες καρτ ποστάλ, χωρίς σκηνές, χωρίς ελεύθερους ανθρώπους, χωρίς καλοπέραση άλλου τύπο, παρά μόνο τουρίστες, λεγεωνάριους της επι χρήμασι ξαπλώστρας, του ενοικιαζόμενου, του φρέντο των 4 ευρώ, του αυτοκινήτου παντού και πάντα. Ένας πολιτισμός που χρεωκόπησε και σβήνει εκκωφαντικά.<br /><br />Η ομορφιά ήταν απέραντη. Λίγους, πολύ λίγους, κόκκους αυτής της ομορφιάς αποτύπωσα με τη μηχανή μου και θα στις ανεβάσω. Και εύχομαι ο Σεπτέμβρης να τα γεμίσει πάλι όλα φως.<br /></span></span>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-37260774.post-64025501377177247372010-07-21T13:09:00.007+03:002011-04-01T16:45:20.467+03:00back to the eighties<span style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbPvoeRoG1Md6OHozIqplAQ8ba9eBRkYzW90hcVXYvN7UdomeqGtDfEdusXbP68n3OesKHWYva5djHTT8AbKOeD-PD6jj5O-wAoiRMVhWRmNkfe-WCc7WuoyXoq6_HRPAEkCQtig/s1600/272759_psaltis70.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 261px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbPvoeRoG1Md6OHozIqplAQ8ba9eBRkYzW90hcVXYvN7UdomeqGtDfEdusXbP68n3OesKHWYva5djHTT8AbKOeD-PD6jj5O-wAoiRMVhWRmNkfe-WCc7WuoyXoq6_HRPAEkCQtig/s400/272759_psaltis70.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5496326150208714818" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Θυμάμαι τις υπέροχες ελληνικές ταινίες των 80's, αυτές του σχολικού ενδιαφέροντος (αλλά κάπως γηραιότερου κάστινγκ), που πάντα συνδυάζονταν αρμονικά τα ναρκωτικά και οι ρόδες (μαζί με την κοπάνα και την τσάντα). Αν και η ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου δεν έχει καταγράψει το γεγονός πως οι αρχές του dogmaτος και της παρέας του Φον Τρίερ μεγαλουργούσαν στην εδώ πλευρά της Μεσογείου, ήδη κανά δυο δεκαετίες πριν τις χρεωθούν οι σκανδιναβοί ανέραστοι εγκεφαλικοί οραματιστές, ένα άλλο κινηματογραφικό αξιοσημείωτο (και μάλιστα σε επίπεδο παγκόσμιας καινοτομίας) υπήρξαν οι σεναριακές διευκολύνσεις προς χάριν της απλής παραγωγής και του χαμηλού μπάτζετ. Έτσι, στις προαναφερθείσες σχολικές ταινίες φερ'ειπείν (αυτές της ρόδας και της κοπάνας), υπήρχε <span style="font-weight: bold;">ένα</span> σχολείο, <span style="font-weight: bold;">ένας</span> διευθυντής (Φωτόπουλος ή Ηλιόπουλος συνήθως), <span style="font-weight: bold;">ένας</span> καθηγητής, <span style="font-weight: bold;">μία</span> τάξη και καμιά εικοσαριά κομπάρσοι να πλαισιώνουν τους πεντέξι πρωταγωνιστές που, φυσικά, ανήκαν στην ίδια τάξη και έβγαιναν στη ντίσκο μόνο σε παρέες ανά μεταξύ των, αρνούμενοι πεισματικά να ανταμωθούν με παρέες από άλλες τάξεις ή τη γειτονιά (σεναριακή υπέρβαση που θα αύξανε κατά πολύ το κόστος και την προσέλευση επιπλέον κομπάρσων στο κάδρο). <span style="font-style: italic;">Λίγοι και καλοί</span> ήταν πάντα το δόγμα του κάδρου και της κάθε σεναριακής σελίδας (αν αυτή υπήρχε βέβαια και δεν επρόκειτο για αυτοσχεδιασμό ή παραλλαγή πάνω στη χρήση της νεολαιίστικης αργκό που ψυχαναγκαστικά περιελάμβανε τους όρους <span style="font-style: italic;">μανούλι, τη βρίσκω στο πολύ έτσι, έχει φάση, σπάσε</span> και <span style="font-style: italic;">μου τη δίνεις</span> -το τελευταίο με την έννοια <span style="font-style: italic;">μου αρέσεις</span>).<br /><br />Η πολιτική ιστορία του τόπου μας την τελευταία δεκαετία, όπως αυτή αποτυπώνεται σε εγκληματικές και άλλες πράξεις που εμπίπτουν στο ποινικό δίκαιο (ας τις πούμε <span style="font-style: italic;">τρομοκρατικές</span> για να συνεννοούμαστε), καταγράφεται ακολουθώντας με ζηλευτή συνέπεια το κινηματογραφικό δόγμα των 80's. Από τις μεγάλες συλλήψεις του 2003 (που πολύ θα ήθελαν να είναι κινηματογραφικές, αλλά δεν έκατσε) -προς χάριν των χορηγών μας και των προστάτιδων δυνάμεων των Ολυμπιακών Αγώνων βεβαίως βεβαίως- μέχρι τα τώρα, τις Σέχτες και τους Πυρήνες, το σενάριο διαμορφώνεται πάντα με ιδανική, σχεδόν ιδεαλιστική, νοηματική σαφήνεια, εποικοδομώντας πάντα στο βασικό πλάνο: <span style="font-weight: bold;">μία</span> τρομοκρατική οργάνωση, <span style="font-weight: bold;">ένα </span>όπλο, <span style="font-weight: bold;">ένας</span> ύποπτος, <span style="font-weight: bold;">μία</span> γιάφκα. Παραπάνω από <span style="font-weight: bold;">ένα</span>, θα μπερδέψουν το θεατή. Σωστά, ειδικά αν αναλογιστούμε πως η ενημέρωση πλέον απευθύνεται σε <span style="font-style: italic;">θεατή</span> όχι σε <span style="font-style: italic;">πολίτη</span>. Απευθύνεται σε κάποιον που μόνο να παρακολουθήσει μπορεί, χωρίς δικαίωμα παρέμβασης, χωρίς περιθώριο προβληματισμού, χωρίς την πολυτέλεια της διασταύρωσης και της τεκμηρίωσης. Απευθύνεται ως θέαμα εν είδει ταινίας, μασημένη τροφή, απλά ελληνικά, απλό σενάριο, πλοκή, δράση, ενίοτε και μεταγλώττιση για όσους εξακολουθούν να δυσκολεύονται.<br /><br />Το δόγμα επίσης επιτάσσει πάντα τρομοκρατική εξήγηση αντί οποιασδήποτε άλλης. Δεν υπάρχουν πλέον φονικά συμβόλαια, δεν υπάρχουν ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, πάνε οι μαφιόζοι και οι νονοί, πήραν όλοι τους σύνταξη, πάει η νύχτα, πάει κι η παλιά φρουρά. Στην υπηρεσία του Κακού από το 2001 και δώθε, παρατηρείται <span style="font-style: italic;">νταλαροποίηση του εγκλήματος</span>: ένας για όλους (κι όλοι από έναν). Εδώ ο καλός τρομοκράτης, όλα τα σφάζει, όλους τους μαχαιρώνει. Ο μπάτσος, η μπατσίνα, ο ειδικός φρουρός, ο σεκιούριτι, ο δημοσιογράφος, ο εκδότης, ο πολιτικός, όλοι τους φαίνεται πως είχαν προηγούμενα με τον (<span style="font-weight: bold;">ένα</span>) κακό τρομοκράτη -ο οποίος φυσικά έχει ως μοναδικό κίνητρο την επικράτηση του Απόλυτου Κακού, αφού άλλο χαρακτηριστικό δεν φαίνεται να συνδέει ως ίδιον συμφέρον τους στόχους.<br /></span></span><span style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghb_zYea3mIyUpB_K2d3f447g3U40skp7R_nbB8MGToPgIgEcCJwsRGBruKgEgHW4lTUiTxJGb-NnRMWVM033FS2oS59c-244pMaEtdvQA-AIuWUud1WR11oCgbnZkbTcWseOGlg/s1600/%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A7%CE%9F%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%9F%CE%A3+%CE%92%CE%91%CE%A1%CE%92%CE%91%CE%A1%CE%91+.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 282px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghb_zYea3mIyUpB_K2d3f447g3U40skp7R_nbB8MGToPgIgEcCJwsRGBruKgEgHW4lTUiTxJGb-NnRMWVM033FS2oS59c-244pMaEtdvQA-AIuWUud1WR11oCgbnZkbTcWseOGlg/s400/%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A7%CE%9F%CE%9D%CE%9F%CE%9C%CE%9F%CE%A3+%CE%92%CE%91%CE%A1%CE%92%CE%91%CE%A1%CE%91+.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5496326155874768306" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">Οι απαραίτητες σεναριακές σφήνες παίζουν κι αυτές το ρόλο τους, κάτι σαν τον ξέμπαρκο (κομπάρσο συνήθως) που καμακώνει στη ντίσκο τη Ρένα Παγκράτη, απλά και μόνο για να εμφανιστεί ο Ψάλτης ή ο Γαρδέλης και να του σπάσει τα μούτρα -ή να γίνουν όλοι μαλλιά κουβάρια για χάρη ενός εντυπωσιακού πλάνου που θα δώσει και σεναριακή συνέχεια την επόμενη μέρα στο σχολείο (τιμωρίες, αποβολές, ανακρίσεις, ίντριγκες, καρφώματα, φάπες, βρισίδια). Εγκληματολογικά speaking, ο απαραίτητος κομπάρσος είναι η επιτροπή βαλλιστικής έρευνας και ο σπίκερ εκ μέρους της αστυνομίας (αν δεν είναι ο διευθυντής της, αναλαμβάνει ο Πάνος Σόμπολος). Ο δραματουργικός ρόλος της επιτροπής αυτής κρατάει από αρχαιοτάτους χρόνους, από τη χρυσή εποχή των τραγωδών, στα κείμενα των οποίων ο απο μηχανής θεός έδινε τη λύση του δράματος. Η επιτροπή εν είδει θεϊκής δύναμης απεφάνθη: είναι το ίδιο όπλο που σκότωσε τον τάδε. Καμία σημασία δεν έχει αν ποτέ δεν είδαμε το όπλο αυτό όταν σκότωσε τον τάδε, αν ποτέ δεν ονομάστηκε αυτό το όπλο, αν ποτέ δεν είδαμε έστω ένα τεκμήριο που να αντιστοιχεί σ'αυτό το όπλο, καμία σημασία δεν έχει αν ποτέ δεν είδαμε το όπλο που κάποιοι σκίζουν τα ρούχα τους ότι είναι το ίδιο, αν πάλι απουσιάζουν τα (λογικά) στοιχεία και ευρήματα που συνδέουν το όπλο τότε και το όπλο τώρα. Ο βαθμός βεβαιότητας της εκδοχής αυτής δεν τρομάζει απλά (ως πρότυπο ενημέρωσης και δημοσιογραφικής κάλυψης), αλλά πλέον έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα τους λειτουργούς της ενημέρωσης να γράφουν τα κείμενα τους in advance: <a href="http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231052915">ήδη προαναγγέλεται η προκήρυξη της Σέχτας</a>. Και φυσικά είναι παραπάνω από βέβαιο ότι την τρίτη μέρα, η προκήρυξη θα εμφανιστεί.<br /><br />Το σενάριο πάει κατά γράμμα (και κατ'ευχήν Χρυσοχοϊδη): <span style="font-style: italic;">πρώτη μέρα</span>, το γεγονός, τα μελοδραματικά περί θανάτου της δημοσιογραφίας, οι πρώτες (και οι τελευταίες) υποψίες, αναφορά κάποιας κλίσης ή παράγωγου της λέξης τρομοκρατίας </span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">σε κάθε πρόταση -<span style="font-style: italic;">δεύτερη μέρα</span>, πόρισμα βαλλιστικής, ταυτοποίηση με προηγούμενες ενέργειες (εννοείται: τις αμέσως προηγούμενες), λίβελοι κατά της τρομοκρατίας, απεταξάμην το Κακό, στην πυρά οι σατανάδες, περιμένουμε τους σατανάδες, προαναγγελία της προκήρυξης των σατανάδων -<span style="font-style: italic;">τρίτη μέρα</span>, οι σατανάδες τηλεφωνούν ή στέλνουν γράμμα στην Ελευθεροτυπία, ταυτοποίηση δεν χρειάζεται, αφού έτσι κι αλλιώς ήταν αναμενόμενη η κίνηση, η αστυνομία λαμβάνει παράγγελμα για εντατικοποίηση των ερευνών, οι δολοφόνοι είναι οι πλέον σεσημασμένοι, είναι όμως ελεύθεροι, άρα πλέον η λύση είναι μόνοδρομος: <span style="font-style: italic;">τους ψάχνουμε όλους</span>. Από τέταρτη μέρα και μετά, το αποτέλεσμα είναι ένα και γνωστό: ακόμα περισσότεροι μπάτσοι στους δρόμους, ακόμα περισσότερη αγένεια και μπρουταλιτέ, ακόμα περισσότερα δικαιώματα στον κάδο απορριμάτων, ακόμα περισσότερη δικαίωση του πάντα άγρυπνου Χρυσοχοϊδη, ακόμα περισσότερα χημικά στις πορείες </span></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;">και η μιζέρια μεγαλώνει μαζί με την οργή. </span></span><span style="font-size:100%;"><br /></span><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:verdana;"><br />Αν αυτό κάποτε λεγόταν <span style="font-style: italic;">προβοκάτσια</span>, τώρα απλά θα το λέμε <span style="font-style: italic;">ενημέρωση</span> και <span style="font-style: italic;">δημοσιογραφία</span>. Αστυνομία και κανάλια, ένα σώμα, μια ψυχή. Κι εμείς με το χέρι στο τηλεκοντρόλ, χάσκωντας ενώ το κενό μεγαλώνει, αδυνατώντας να ξεχωρίσουμε την πραγματική εικόνα από την εικονική πραγματικότητα, αδιαφορώντας για το όριο που χωρίζει το ψεύδος από την αλήθεια. Εδώ δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις ειδήσεις του Σταρ Τσάνελ και τις ειδήσεις του Μέγκα... Τι κώλοι της Τζούλιας, τι σφαίρες στο σώμα του Γκιόλια. <span style="font-style: italic;">Δελτία ειδήσεων</span> λέγονται και στις δύο περιπτώσεις.<br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBPAAOMgJogZ9tgrMtUUs_kZzYYXoRpTDCj0TMFnhuk42J6Lj8ghgF3wO0pTF_-G-jTSO9CC0_pRMOfbBsj9pucn2Cmde8roYSEc2f4dQ4t0QoqEf6cH8F8Cn8Ice0wKXnDufBtg/s1600/xouligkans-kato-ta-xeria-apo-ta-niata.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 307px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBPAAOMgJogZ9tgrMtUUs_kZzYYXoRpTDCj0TMFnhuk42J6Lj8ghgF3wO0pTF_-G-jTSO9CC0_pRMOfbBsj9pucn2Cmde8roYSEc2f4dQ4t0QoqEf6cH8F8Cn8Ice0wKXnDufBtg/s400/xouligkans-kato-ta-xeria-apo-ta-niata.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5496321882214772962" border="0" /></a></span>Unknownnoreply@blogger.com4