Σάββατο, Δεκεμβρίου 06, 2008

fuck them and the horse they rode on

Το post αυτό γράφεται κάτω από μεγάλη οργή και φόρτιση, η οποία ως γνωστόν δεν είναι ο καλύτερος και ψυχραιμότερος οδηγός. Ας είναι όμως. Όταν καλμάρω, ίσως τα δω και πιο ψύχραιμα όλα.

Έβγαινα από την αίθουσα του κινηματογράφου, όπου μόλις είχα απολαύσει το νέο έπος του Clint Eastwood, 'Changeling' ('Ανταλλαγή' στα ελληνικά). Και ενημερώθηκα από φίλη για το συμβάν. Γυρίζω γρήγορα σπίτι, αναζητώντας καλύτερη ενημέρωση. Κανάλια τίποτα. Η μπουζουκλερί των κρατικών στο χαβά της, χορέψετε χορέψετε. Τα περισσότερα ραδιόφωνα παραδομένα στη συνήθη lounge νιρβάνα τους. Ευτυχώς ο "Κόκκινος" έχει συνεχείς ανταποκρίσεις από τα Εξάρχεια και μπαίνω στο κλίμα. 'Εν ψυχρώ δολοφονία' ακούω συνέχεια από αυτόπτες μάρτυρες και ρεπόρτερς. Μπαίνω internet. Διαβάζω στο in.gr: "νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού". Στο Σκάι: "
τραυματίστηκε θανάσιμα από σφαίρες". Δεν ήταν ανθρώπινο χέρι ούτε ανθρώπινος νους. Ήταν απλώς σφαίρες. Ατάκτως εριμμένες. Πολύ ατάκτως για άλλη μια φορά. Οι οποίες εξοστρακίζονται, αλλά καταλήγουν στην καρδιά. Και πάλι. Καρδιά ή κεφάλι πάντα βρίσκουν οι άτιμες. Στο flash.gr διαβάζω για "ατυχές περιστατικό". Ο Ελεύθερος Τύπος στο on-line του περιγράφει το συμβάν πιο σουρρεαλιστικά: "ο ειδικός φρουρός πυροβόλησε στον άερα, τραυματίζοντας τον νεαρό". Πυροβολείς στον αέρα, αλλά βρίσκεις στόχο. Στην καρδιά.

"Τραυματίστηκε θανάσιμα", "νεκρός από σφαίρα", "στο νοσοκομείο εξέπνευσε", "η σφαίρα εξοστρακίστηκε"
.
Δολοφονήθηκε λένε γαμώ το κέρατό μου. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝHΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. Γιατί να μη χρησιμοποιείται η κατάλληλη λέξη γαμώ την πλούσια ελληνική μου γλώσσα; Οι πρετεντέρηδες αυτού του κόσμου τη χρησιμοποιούν έτσι κι αλλιώς αβίαστα σε αλλες περιπτώσεις. Όταν ο τρομοκράτης (ή ο "τρομοκράτης", ψιλά γράμματα αυτά...) δολοφονεί τον αθώο (ή τον "αθώο", πάλι ψιλά γράμματα...) πολίτη. Κι ας μην έχει αποφανθεί η δικαιοσύνη με ετημυγορία ακόμα. Όταν ο διαιτητής "δολοφονεί" με σφύριγμα την αγαπημένη τους ομάδα και εξοργίζονται. Είναι τόσο δύσκολο να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Ό,τι κι αν έγινε στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλλα -που δεν έγινε δηλαδή- όποιος και να έφταιγε, όποιος και να ξεκίνησε τον τσαμπουκά, όσες σφαίρες κι αν "πετούσαν" στον αέρα, ένα γεγονός μόνο είναι πραγματικά γεγονός: ΟΤΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. Και είναι η μόνη λέξη που περιγράφει αυτό που έγινε. Φόνος με δόλο. ΦΟΝΟΣ και ΔΟΛΟΣ. Με στόχο και αποτέλεσμα. Κι αν κάτι εξοστρακίστηκε αυτό δεν είναι ούτε καν η αλήθεια. Ούτε η λογική. Είναι οι λέξεις. Οι λέξεις ως νόημα. Οι λέξεις ως τρόπος να συνεννοούμαστε. Να επικοινωνούμε. Ο λόγος ως ανθρώπινη κατάκτηση, ως χαρακτηριστικό του ανθρώπινου πολιτισμού, ως διακριτό χαρακτηριστικό ανάμεσα στα είδη του ζωικού βασιλείου. Τελικά, δεν είναι ότι είναι δύσκολο να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι δύσκολο να μιλάμε για τα πράγματα. 'Το ψέμα δεν βρίσκεται στην περιγραφή, βρίσκεται στα ίδια τα πράγματα' γράφει ο Καλβίνο στις 'Αόρατες πόλεις'.
'Γάμησέ τους, κι αυτούς και την εξουσία που έχουν' λέει η συγκρατούμενος Carol στην Christine Collins στην ταινία του Eastwood. 'Μήπως δεν είναι λόγια αυτά για μια κυρία;' ρωτά η Collins. 'Καμιά φορά, είναι τα μόνα λόγια που μπορείς να πεις' απαντά η Carol. Για να το επαναλάβει αργότερα η Collins στο δεσμοφύλακα-γιατρό της: 'Fuck you and the horse you rode on'.

Κοίτα να δεις τι γίνεται λοιπόν. Στην τέχνη -λαμβάνοντας φυσικά υπ'όψη τα μεγέθη και την ευθύνη- ο πιο γνήσιος αντιμερικανισμός πλέον δηλώνεται -και μάλιστα με σαφές πολιτικό στίγμα, αλλά και πολιτική και ιστορική ευθύνη- από σκηνοθέτες όπως ο Clint Eastwood. Εδώ και αρκετές ταινίες βέβαια. Και δεν είναι ο μόνος. 'Three burials' του Tomy Lee Jones, 'There will be blood' του Anderson και πόσες άλλες τελευταία... Ακόμα και ο ανώδυνος mainstream πολιτικός κινηματογράφος του Oliver Stone και του Michael Moore, στην αποκαθήλωση στοχεύει. Η πιο αντιαμερικάνικη φωνή τα τελευταία χρόνια έρχεται από την ίδια την Αμερική.

Εμείς εδώ ακόμα δίνουμε μαθήματα υποτέλειας. Να δείξουμε καλά σκυλιά. Εδώ ακόμα κυνηγάμε τους κακούς και παίζουμε όλοι το παραμύθι.
Η αστυνομία, η κυβέρνηση, οι πραίτωρες, τα κανάλια, οι πρετεντέρηδες. Οι δε κινηματογραφιστές κυνηγάνε τον Ελ Γκρέκο τους και άλλα βραβεία. Fuck them κι αυτούς και το horse they rode on.

Κλείνω με τους στίχους που τραγούδησε η Joan Baez για τον Joe Hill:

'The copper bosses killed you Joe, they shot you Joe', says I
'Takes more than a gun to kill a man', says Joe, 'I didn't die'
Says Joe 'I didn't die'...


ΥΓ. Μέχρι να ολοκληρώσω το post και να πατήσω το publish, διαπιστώνω ότι στο flash.gr η είδηση άλλαξε από "νεκρός από σφαίρα" σε "δολοφονία 16χρονου από αστυνομικό". Μαθαίνω, επίσης, ότι ο αστυνομικός ομολόγησε πως "η βολή του ήταν ευθεία προς τον νεαρό και όχι στον άερα". Και;
Και ότι υπέβαλαν παραίτηση Παυλόπουλος και Χηνοφώτης. Και; ΚΑΙ;
FUCK THEM AND THE HORSE THEY RODE ON!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Και ότι υπέβαλαν παραίτηση Παυλόπουλος και Χηνοφώτης. Και; ΚΑΙ;

Δεν έγινε φυσικά (;!) δεκτή από τον Καραμανλή.
Αφού, όπως δήλωσαν οι υπουργοί, πρόκειται για άλλο ένα "μεμονωμένο" κρούσμα...Και, πολύ περισσότερο, ζήτησαν και συγγνώμη κιόλας.

Είναι άραγε τυχαίο ότι και πάλι συμβαίνουν τέτοια σκηνικά όταν η κυβέρνηση είναι πιο στριμωγμένη παρά ποτέ;

Να είμαστε έτοιμοι για πολιτικές πρωτοβουλίες του, όπως πάντα, οργισμένου πρωθυπουργού μας.

Ζήτω η Ελληνική Δημοκρατία!

χ.ζ. είπε...

Και το κλασσικό Fuck pigs

 
 
 
 
Edited by © bananiotis