μέσα στη θάλασσα

Καθένας είναι μια πληγή
Κι ένα παράπονο κρυφό στάζει σαν βρύση
Και περιμένει τη στιγμή
Που όρθιος θα σηκωθεί και θα το τραγουδήσει

Καθένας είναι μια πηγή
Που περιμένει να εκραγεί να βγει και να κυλήσει
Κι από ψηλά μόλις την δει
Τη θάλασσα σαν εραστής διψάει να συναντήσει

Κάποτε εγώ κι εσύ θα βγούμε δεν μπορεί
κάτω στη θάλασσα
Θα διαλυθούμε μαζί όπως ορμάει η βροχή
μέσα στη θάλασσα
Δεν θα'μαι εγώ το σφυρί δεν θα'σαι εσύ η πληγή
θα'μαστε η θάλασσα
Δεν θα'μαι εγώ η πληγή δεν θα'σαι εσύ το σφυρί
θα'μαστε η θάλασσα

Γιάννη, σ'ευχαριστούμε άλλη μια φορά για τις λέξεις και τις ανάσες...

Γιάννης Αγγελάκας & Νίκος Βελιώτης - Μέσα στη θάλασσα
[ από το νέο δίσκο τους με τίτλο 'Πότε θα φτάσουμε εδώ' ]

τα νέα της ημέρας

Αλλάζει ο κόσμος. Κάθε μέρα πλέον. Και όλα τα μεγάλα πράγματα κάποτε τελειώνουν. Οι μεγάλες στιγμές βαφτίστηκαν μεγάλες, ακριβώς επειδή κρίθηκαν από το χρόνο. Αφού πρώτα διαπιστώθηκε πως έγιναν και πέρασαν και πήραν τη θέση τους ανάμεσα στο σύνολο όλων εκείνων των στιγμών, των προσώπων και των ιδεών, εκείνο το σύνολο που οι άνθρωποι συνηθίζουν να προστατεύουν ευλαβικά και που αξιωματικά ανήκει σε ένα σχεδόν ιερό απυρόβλητο: το παρελθόν. Οι μεγάλοι άνδρες ονομάστηκαν έτσι από την Ιστορία. Αφού πέρασαν. Οι πράξεις ονομάστηκαν μεγάλες όχι τη στιγμή που έγιναν, αλλά αφού μετά από καιρό αναμετρήθηκαν με τις άλλες δυνατές επιλογές και απέδειξαν ότι εκείνες ήταν οι αδύνατες. Και έτσι κάπως παίρνουν όλα τα πράγματα αξία. Όταν ολοκληρώσουν τον κύκλο τους και μπορεί κανείς να τα πιάσει και από τις δύο άκρες. Όταν ξεφύγουν από την πάλη με την καθημερινή φθορά και διεκδικήσουν το δικό τους κομματάκι από την Αιωνιότητα. Όταν αποφορτιστούν από το βάρος της συγκυρίας, της φύσης τους και των κινήτρων τους και αποκτήσουν το βάρος της σημασίας τους -δηλαδή το καθρέφτισμά τους πάνω στις άλλες στιγμές, στις άλλες πράξεις, σε άλλους καιρούς. Κάθε στιγμή μπορεί να είναι μεγάλη, αλλά αυτό θα το ξέρουμε όταν θα έχει περάσει. Τα νέα της ημέρας μπορεί να είναι τα νέα του αιώνα. Δεν έχει και πολλή σημασία ποια είναι ακριβώς. Διάβασέ τα εδώ λοιπόν, αν θέλεις. "Ό,τι να'ναι σκέψεις" θα μου πεις. Ίσως. Καλή σου μέρα.

μεγαλείο

...είναι οι κουβέντες της Ρούλας Πατεράκη στη συνέντευξή της στη LiFO:
"-Τι θα είχε συμβεί αν δεν είχες κάνει συμβιβασμούς;
-Μπορεί να μην είχα κάνει βήμα. Από την άλλη, όμως, μπορεί και μέσα από μια ακραία πρόκληση να κατάφερνα πολύ περισσότερα. Αυτό ακριβώς δεν άντεξα. Το να αναμετρηθώ με ένα πράγμα που ήταν απολύτως άγνωστο.
[...] Ακόμη και σήμερα θεωρούμαι αιρετική, κάτι που είναι τελείως ψευδές. [...] Εμένα θα με ενδιέφερε να λένε ότι ήμουν κλασική σκηνοθέτις. [...] Κλασικός είναι ένας άνθρωπος που ανοίγει δρόμο στην τέχνη του. [...] Υπάρχει ένα έργο και σαν υστεροφημία αυτό θέλω να αφήσω πίσω μου. Όχι από ελπίδα αλλά από απελπισία. Εγωιστικά. [...] Θα ήθελα, πριν μου τύχει κανένα ουρανοκατέβατο κακό, να έχω ελέγξει αρκετά το παιχνίδι. Όχι υπέρ του θέατρου ούτε υπέρ της τέχνης. Υπέρ της ασφάλειας του εαυτού μου".

...είναι η συγκλονιστική ερμηνεία της Chavela Vargas στο 'La Llorona' απ'το Carnegie Hall [εδώ για να το κατεβάσεις]. Μας το θύμισε υπέροχα η Κική και οι άλλες Σανάδες χτες στο Bios.

...είναι η χτεσινή εμπειρία αυτής της κοριτσοπαρέας που μας συγκίνησε βαθιά, όχι μόνο με τις ερμηνείες τους, αλλά γιατί επιβεβαίωσαν γλυκά και παρήγορα για άλλη μια φορά το σαββοπουλικό στίχο που θέλει να φτιάχνουν "οι έλληνες κυκλώματα και ιστορία οι παρέες".

...είναι ο δίσκος του Δημήτρη Μυστακίδη '16 Ρεμπέτικα Τραγούδια Παιγμένα με Κιθάρα', η πενιά του και τα ειλικρινά και ταπεινά του λόγια στο εσώφυλλο: "Στο ερώτημα τι νόημα έχει η επανεκτέλεση αυτών των τραγουδιών σήμερα, οι απαντήσεις μπορεί να είναι δύο. Μπορεί αυτό το ηχογράφημα να γίνει αφορμή για μία νέα επίσκεψη της λαϊκής μουσικής που θα επιτρέψει μία νέα ανάγνωση του παλιού υλικού και της αισθητικής του. Μπορεί πάλι, όπως λέει ο φίλος μου Θανάσης Παπακωνσταντίνου, απλώς το τέρας της ματαιοδοξίας να με νίκησε για ακόμα μια φορά". [άκου εδώ το 'Βουνό με βουνό'. Το CD θα το βρεις αποκλειστικά στο Music Corner, Πανεπιστημίου 56]

...είναι το πρωινό τσάι και το ξύπνημα με ένα όμορφο τραγούδι.

...είναι το βλέμμα σου όταν νομίζεις πως δεν σε κοιτάζω. "Ροδανθός μες στα ρεμάλια και θεά μες στους θνητούς". Α happy man.

...είναι που "κάποιον αγαπάς και δεν το ξέρει"...

...είναι αυτές οι μέρες που ζητάνε τα πάντα. "Κι αυτή τη φορά ήταν σαν ποτέ και πάντα: πάμε εκεί που δεν περιμένει τίποτα και θα βρούμε ολ'αυτά που περιμένουν"...

death is a job

I'm running across an intersection
To avoid the bullet of a sniper
From the hill when I walk straight into some photographers
Oh well, they're doing their job, in deep cover
If a bullet hit me they'd get a shot
Worth so much more than my life
That I'm not even sure who to hate
The sniper or the monkey with the Nikon

Life has been narrowed down completely
Reduced to gestures... Death is a job!
For the Chetniks I'm just a simple target
But those others only confirm my utter helplessness
And even want to take advantage of it

It's a man with a newspaper on his head on the street with the sniper
In Sarajevo, death is a job for all of them...

Charming Hostess - Death Is A Job
[album: Sarajevo Blues, 2004]

ερωτευμένες κατσίκες

Ναι, τελευταία στιγμή στο λέω, αλλά κι εσύ έπρεπε να το θυμάσαι. Οι καλές μας οι κατσικούλες, οι Σανάδες, ανήμερα του Αγιοβαλεντίνου, δηλαδή ....σήμερα Πέμπτη, ξανά στο Bios. Το έκαναν βούκινο και οι εφημερίδες. Και αν δε με πιστεύεις, διάβασε αυτό το link (εφ'όσον το πατήσεις πρώτα). Γύρω στις 11 το βράδι. Τα λέμε εκεί. Έλα, θα μοιράσουν και καραμελίτσες.

σκέψεις πάνω σε λόγια

Τίποτα παραπάνω από κάποιες αυτόματες σκέψεις πάνω σε σκόρπια λόγια που διάβασα σε εφημερίδες της προηγούμενης εβδομάδας. (Πάντα καθυστερημένα...)

"Με το ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε για τους Rolling Stones αρχίζει το Φεστιβάλ του Βερολίνου" (Ελευθεροτυπία, 03/02).
Κουράστηκα να βλέπω γέρους (πιο κομψό: βετεράνους) και κατάκοπους της μουσικής να αποτελούν τα "νέα" της μουσικής και της τέχνης. Δυστυχώς οι ρυτίδες των Stones είναι ένα θέαμα που σε θλίβει, αν και περισσότερο με θλίβει όταν νιώθω ότι τέτοιες "ρυτίδες" έχουν και κάποιοι συνομήλικοί μου. Οκ με τα sixties και τις χρυσές γενιές και γενιάδες. Δεν πάμε λίγο παραπέρα;

"Μας έβαλαν σ'αυτή την κατηγορία, γιατί υπάρχει ένας σίριαλ κίλερ και κανιβαλισμός. Αλλά ο συνδυασμός με γέμισε ελπίδα πως στο Χόλιγουντ υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που είναι έτοιμοι να δοκιμάσουν καινούρια πράματα".
[...] -Πως βλέπετε την απεργία των σεναριογράφων και τον αντίκτυπό της στις Χρυσές Σφαίρες και ίσως στην απονομή των Όσκαρ;
"Δεν ήμουν εκεί αυτές τις μέρες και δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη. Αλλά πιστεύω πως μια σύγκρουση δεν πρέπει να έχει αντίκτυπο στις ταινίες και στο πώς ο κόσμος τις βλέπει. Είναι πάντως ένα σημαντικό, θλιβερό γεγονός, το ότι πολλές ταινίες δεν θα μπορέσουν να γυριστούν, γι'αυτό και πρέπει σύντομα να λυθεί". (συνέντευξη του Τιμ Μπάρτον, Ελευθεροτυπία 03/02).
Για την ταμπακέρα ούτε λόγος. Αφού πλέξει το εγκώμιο του "ανοιχτόμυαλου Χόλιγουντ" στην αρχή, ο Τιμ βλέπει καθαρά και ξάστερα προς τη μεριά του box office. Το θέμα είναι να μη σταματήσει επ'ουδενί η ροή των κερδών. Θα είναι ένα "θλιβερό γεγονός". Και σιγά μην απαντήσει ευθέως στην ερώτηση. Ούτε καν να αναγνωρίσει ότι οι μόνοι ίσως παγκοσμίως που υψώνουν -αυτή τη στιγμή- αγωνιστικό ανάστημα στο χώρο της κινηματογραφικής μπίζνας και κουλτούρας είναι οι εργαζόμενοι στο Χόλιγουντ (οι σεναριογράφοι, που ήδη τίναξαν την απονομή των Χρυσών Σφαιρών στον αέρα). Αλλά για τον Μπάρτον, το "ανοιχτό Χόλιγουντ" είναι προφανώς οι παραγωγοί. Και -δη- οι παραγωγοί του...

"Η μουσική στις μέρες μας μοιάζει περισσότερο με επίπλωση. Οι άνθρωποι τρέχουν με τα i-pod στα αφτιά τους, έχουν χιλιάδες τραγούδια στη δισκοθήκη τους, τα οποία ακούν για 30 δευτερόλεπτα και μετά πάνε στο επόμενο". (συνέντευξη της Ούτε Λέμπερ, Ελευθεροτυπία 03/02).
Καμία σκέψη. Απλώς σκεπτικισμός. Μήπως στο μέλλον μειωθεί και αυτό το περιθώριο των "30 δευτερολέπτων". Σταματάω προσωρινά το downloading. Έχω ήδη πολλά ν'ακούσω.

"Ήμουν τριών χρονών κι έξω από μένα έκανε μεταπολίτευση. Καβαλούσα στο χολ ένα ψεύτικο αλογάκι κι άκουγα τη φωνή της μάνας μου από την κουζίνα να σιγοτραγουδάει μαζί με το ραδιοφωνάκι: "Θέλει νεκροί χιλιάδες να'ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους". Μέσα μου σκέφτηκα: "Ποια είναι αυτή η Ζωντανίνα;" και για πολύ καιρό φανταζόμουν μια θεόρατη γυναίκα γεμάτη από ζωή να διατάζει τους νεκρούς να δώσουν το αίμα τους για κείνην". (Φοίβος Δεληβοριάς, Ποντίκι Art 31/01).
Δεν υπάρχει περίπτωση, νομίζω, να έχεις μεγαλώσει σε αντίστοιχο οικογενειακό περιβάλλον και να μην έχεις κάνει την ίδια σκέψη -να μην έχεις, δηλαδή, δημιουργήσει με τη φαντασία σου το τρομερό τέρας της Ζωντανίνας που τρώει το αίμα των (ήδη) νεκρών. Πολύ splatter τραγούδι αλήθεια. Λίγο 'μοβόρικο για μικρά παιδιά...

"Με δάκρυ έτοιμο να κυλήσει από τα βουρκωμένα μάτια του ο Τέρενς Κουίκ στο άκουσμα της θλιβερής είδησης περί "κοίμησης" του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, ανάμεσα στα άλλα πονεμένα δήλωσε και την αδυναμία του να σβήσει από το κινητό του το τηλέφωνο του Χριστόδουλου". (Ποντίκι Art 31/01).
Ενδιαφέρον. Άραγε η εταιρεία κινητής τηλεφωνίας με την οποία έχει σύμβαση ο Τέρενς, καλύπτει και δίκτυο στον άλλο κόσμο; Βρε λες;

"Μέχρι σήμερα στην καμένη Αρχαία Ολυμπία δεν έχει φυτευτεί ούτε ένα φυλλαράκι! Υποτίθεται ότι θα είχε ολοκληρωθεί η δενδροφύτευση για να μη γίνουμε ρεζίλι όταν σε δύο μόλις μήνες, στις 24 Μαρτίου, θα φιλοξενήσουμε την τελετή αφής της Ολυμπιακής Φλόγας για τους Αγώνες του Πεκίνου. Και τώρα; Έρχονται οι Κινέζοι! Η ελληνική απραξία οδήγησε 2.000 Κινέζους να δηλώσουν ότι προτίθενται να βοηθήσουν ως εθελοντές στις φυτεύσεις των πρώτων 30.000 δένδρων προκειμένου να αποκτήσει η Ολυμπία το πράσινο που χρειάζεται. Πανικοβλήθηκαν οι άνθρωποι..." (Ποντίκι Art 31/01).
"Αχ Ελλάδα σ'αγαπώ και βαθιά σ'ευχαριστώ, γιατί μ'έμαθες και ξέρω να πεθαίνω όπου πατώ και να μη σε υποφέρω"...

"Την Ασκληπιού δεν μπορείς να την περπατήσεις. Έχει μπάζα, σκουπίδια, αυτοκίνητα, μηχανάκια, σπασμένα καγκελάκια, αλλά οι Αθηναίοι είναι ευχαριστημένοι με τις 15 αθλητικές εφημερίδες στα περίπτερα. Το χειρότερο λοιπόν δεν είναι ότι μας περνάνε για μαλάκες, το χειρότερο είναι ότι είμαστε μαλάκες". (Γεράσιμος Γεννατάς, Lifo 31/01-06/02).
"Η Αθήνα είναι η πόλη μου. Θυμάμαι, όταν ήμουν μαθητής, μοσχοβολούσε. Περπατούσες ανάμεσα σε γαζίες, γιασεμιά και κλήματα. Είχες την ευχαρίστηση να κάνεις υπέροχες βόλτες. [...] Εξεγείρομαι, γιατί μια πόλη μου δόθηκε και μένα και την κάνανε μπουρδέλο". (Περικλής Κοροβέσης, Lifo 31/01-06/02).
"- Είναι κακό να μην αγαπάς τον τόπο που μεγάλωσες;" (απο ταινία)
Ναι ρε γαμώτο, είναι κακό. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο και στενάχωρο να ψάχνεις λόγους για να αγαπήσεις κάτι με το ζόρι. Και αυτό ολοένα και να σε διώχνει.

"Πολεμώντας τη χούντα, δεν κατάλαβα ποτέ χούντα. Ζούσα με το δικό μου τρόπο ζωής και δεν επέτρεπα σε κανέναν να μου επιβάλει τίποτα". (Περικλής Κοροβέσης, Lifo 31/01-06/02).
Να αλλάζεις το σκηνικό. Να ζεις το δικό σου παραμύθι. Ίσως και να είναι μάταιο. Αλλά σίγουρα κυλά αλλιώς ο χρόνος. (και εκεί είναι που μου έρχεται και ο Μπόρχες: "γράφω για μένα, για τους φίλους μου και για ν'απαλύνω το χρόνο που περνάει"...)

Καληνύχτα.

9 κατσίκες

Σανάδα: 1. το θηλυκό κρι-κρι, αίγαγρος, αγριοκάτσικο της Κρήτης [Capra Aegagra Cretensis].
2. (πληθ. Σανάδες) φωνητικό σύνολο που αποτελείται από 9 (εννέα) τραγουδίστριες με ετερόκλητες μουσικές καταβολές. Αναζητώντας τη μουσική τους ταυτότητα, αλλά και τη θέση τους στο ζωικό βασίλειο, αποφάσισαν ότι ταυτίζονται ιδεολογικά και μουσικοχορευτικά με τα εριφοειδή (εξ ου και ο δανεισμός του ονόματος). Μέσα από τα μονοπάτια της πολυφωνικής παράδοσης εξερευνούν τα όρια της ανθρώπινης φωνής, διασκευάζουν κομμάτια απ'όλο τον κόσμο και πειραματίζονται με δικές τους συνθέσεις. Αποτελούνται από τις: Μάρθα Μαυροειδή, Μαρία Κώττη, Σπυριδούλα Μπάκα, Μαρία Μελαχρινού, Μάτα Κούρτη, Μαριαστέλλα Τζανουδάκη, Κική Τουμπανάκη, Μαρία Σταύρακα, Σοφία Σαρρή (you know, Sophia...)

Οι καλές μας Σανάδες (τις θυμάστε από τη συναυλία μας στο Κύτταρο το Δεκέμβρη, που άνοιξαν με χάρη, αλλά και συμπράξαμε μετά) εμφανίζονται ζωντανά-ζωντανότατα την Πέμπτη 7 Φλεβάρη και την άλλη Πέμπτη, των ερωτευμένων, σε φουλ πρόγραμμα στο Bios της οδού Πειραιώς. Γύρω στις 10.30.

απόψε αυτοσχεδιάζουμε!

Οι παραστάσεις του 'Happy End' ξεκίνησαν και πηγαίνουν περίφημα και ελπίζουμε να πάνε έτσι μέχρι τις 24 Φλεβάρη -οπότε και σταματάνε. Σας περιμένουμε anyway και για πληροφορίες, απλώς διαβάστε το αμέσως προηγούμενο post με το σχετικό τίτλο.

Με ιδιαίτερη χαρά, όμως, σας περιμένουμε στο αυτοσχεδιαστικό διήμερο 'The Impro Sessions #01' που επιμελούμαστε (εν είδει curators) και συμμετέχουμε, στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, την Τετάρτη 30 και την Πέμπτη 31 αυτού τη μήνα. Ένα διήμερο "αυτοσχεδιαστικής διάθεσης και μουσικών συνευρέσεων", όπως γράφει και το δελτίο τύπου. Εμείς θα εμφανιστούμε με το αυτοσχεδιαστικό μας project, δηλαδή ως Night On Earth Impro, (εγ)καλώντας στη σκηνή εκλεκτούς φίλους μουσικούς-πραγματική έκπληξη, αλλά και στήνοντας αναπάντεχες αυτοσχεδιαστικές συμπράξεις. Η εμφάνιση αυτή συμπίπτει χρονικά (και συμβολικά) με την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων που κάναμε για την ταινία μικρού μήκους 'Hoy No Vengo A Cenar' των Θανάση Τότσικα και Γιώργου Πανταζόπουλου -υλικό που αποτελείται από πλήρως αυτοσχεδιαστικό παίξιμο. [και επειδή προέκυψε αρκετό υλικό, μάλλον σιγά σιγά θα βρει και τον -αυτόνομο- δρόμο του προς τα έξω].

Την Πέμπτη, 31 του μήνα, παρουσιάζουμε δύο εκλεκτά έγχορδα σχήματα, τους Underwater Chess -ντούετο έκλπηξη από τη Θεσσαλονίκη από τους οποίους απλά κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να περιμένει- και τους αγαπημένους μας Sancho_003, δηλαδή το Φώτη Σιώτα και τον Κώστα Παντέλη. Τους Underwater Chess πιθανώς τους θυμάστε από την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα, πριν δυο χρόνια, ως support του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων. Δυο τρελαμένοι τύποι, ο Πάνος και ο Μιχάλης, με μια ηλεκτρική κιθάρα, ένα βιολί και ένα σωρό εφέ και πεταλάκια, που περιγράφουν τη μουσική τους ως "κατάλληλη υπόκρουση για ξύρισμα ποδιών, για δείπλνο με τον Greg Sage και τη Lisa Gerrard, για παιδικά πάρτυ, γάμους, κηδείες, strip shows, σκυλομαχίες, προεκλογικές καμπάνιες και γηροκομεία". Οι Sancho_003 δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις στους υποψιασμένους παροικούντες της Αττικής περιφέρειας. Ανατρέξτε σε παλιότερο post μας (για να μην ταλαιπωρήστε ένα κλικ εδώ) για κάποια περαιτέρω στοιχεία για αυτό το μοναδικό ντουέτο (στην ίδια φόρμα: βιολί-κιθάρα-πεταλάκια, άντε και βιόλα) του Φώτη και του Κώστα. Αυτοί κι αν δεν χρειάζονται συστάσεις μεμονωμένα: βασικό μέλος των Λαϊκεδέλικα του Θανάση Παπακωνσταντίνου και των Επισκεπτών του Γιάννη Αγγελάκα και με προϋπηρεσία σε γκρουπ όπως Ευοί Ευάν και Boomstate (ο Φώτης) και βετεράνος ιστορικών σαλονικιώτικων γκρουπ όπως Ξύλινα Σπαθιά, Ziggy Was, Πίσσα και Πούπουλα κ.α. (ο Κώστας).

Κοινή συνισταμένη όλων μας, η ανοιχτή διάθεση για αναπάντεχες αυτοσχεδιαστικές συνευρέσεις ανά πάσα στιγμή. Για περισσότερες πληροφορίες και πιο αναλυτικά "βιογραφικά", κάντε μια επίσκεψη στη σελίδα του Μικρού Μουσικού Θεάτρου. Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.30 και λίγο μετά ξεκινά και η μουσική. Η είσοδος για κάθε μέρα είναι 8 ευρώ, ενώ υπάρχει και ενιαίο εισιτήριο για τις δύο μέρες με 12 ευρώ.

από'δω και πέρα μόνο χάπι εντ

(Καιρός πάλι να blogήσουμε λίγο τα γένια μας και να διαφημίσουμε λίγο τους κόπους μας).

Ναι, αυτός είναι και ο τίτλος της παράστασης. Το ορίτζιναλ είναι το κλασικό βιβλίο του Truman Capote με τίτλο 'Breakfast At Tiffany's'. Και στη συνέχεια, κάπου στις αρχές του '60, η ταινία του Blake Edwards με την αξέχαστη Audrey Hepburn στο ρόλο της Holly Golightly. Η διασκευή και η θεατρική απόδοση είναι της Γεωργίας Μαυραγάνη. Όπως και η σκηνοθεσία. Τη θυμάστε από το 'Ένα μεγάλο νοσταλγικό τραγούδι' και το 'Όταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα'. Όπως και τα παιδιά που παίζουν. Τη Βάσω Καβαλλιεράτου που παίζει την Holly και τον Αντώνη Ντουράκη που υποδύεται το συγγραφέα Paul Varjak. Με καινούριο μέλος στην παρέα, το Χρήστο Θεοδωρίδη που εναλάσσει περίπου 5 ρόλους, μαζί με εκείνο του αφηγητή-κομπέρ!

Με ζωντανή μουσική από το Μάνο Ροβίθη (κιθάρα, live electronics) και δύο νυχτονερθικά παιδιά, τον Costinho στο πιάνο-που-τα-παίζει-όλα και τη Sophia στο τραγούδι. Με "ερωτικά τραγούδια εποχής, αλλά και σύγχρονα" (βλέπε μέχρι και Elliott Smith...).

Η πρεμιέρα (μας) το Σάββατο 19 Γενάρη (κοντή γιορτή δηλαδή) με διπλή παράσταση στις 19.00 και στις 21.00. Το ίδιο και την Κυριακή. Και μετά, από Πέμπτη μέχρι Κυριακή (κάθε Κυριακή διπλή παράσταση) και όλο αυτό μέχρι τις 24 του Φλεβάρη. Στο Θέατρο Χώρα (Αμοργού 20 & Δροσοπούλου, Κυψέλη).


Λέει η σκηνοθέτις για την παράσταση:

"Η ιστορία του Τρούμαν Καπότε είναι η αφορμή για να ειπωθεί μια ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού που αναζητά το happy end. Δε μιλάμε για πιστή αναπαράσταση του βιβλίου ούτε της ταινίας αφού εδώ μπαίνουν εμβόλιμα καινούρια κείμενα και πολύ γνωστά ερωτικά τραγούδια. Η κύρια επιδίωξή μας είναι να μιλήσουμε για τον έρωτα και το πολυπόθητο happy end με όρους του σήμερα. Να κάνουμε μια ιστορία τόσο παλιά και τόσο σύγχρονη συνάμα, ικανή να αφουγκραστεί τους χτύπους της καρδιάς της δικής μας γενιάς. Οι ηθοποιοί είναι τρεις. Το κεντρικό ζευγάρι, που υπάρχει τόσο στο μυθιστόρημα όσο και στην ταινία, και ο αφηγητής που παίζει όλους τους υπόλοιπους ρόλους. Όλοι μαζί, και με τη βοήθεια τριών μουσικών αφηγούνται και αναπαριστούν μια ιστορία που όλοι αναμένουμε να οδηγήσει σε happy end. Είναι, άλλωστε, καταγεγραμμένο στη συνείδηση του κόσμου όλα να τελειώνουν όμορφα. Πρόκειται, όμως, για το άπιαστο που όλοι θέλουμε να έχουμε αλλά δεν τολμάμε, δεν επιτρέπουμε να μας συμβεί. Ετσι, το αναζητάμε μόνο στη μυθοπλασία".

Περισσότερες πληροφορίες θα βρεις εδώ, εδώ κι εδώ, ενώ μπορείς να διαβάσεις τι έγραψε την προηγούμενη Τετάρτη η Ελευθεροτυπία και Τα Νέα.

μια νύχτα στον κόσμο

Τι γαμάτος ταρίφας...! Αν δεν έριχνα μια δεύτερη ματιά θα ορκιζόμουν ότι είναι μέλος των Earthbound. Έφερνε πολύ στο συμπαθή ευτραφή ντράμερ τους. Κυρίως στο στυλ. Η ταρίφα (διπλή) είχε γράψει 5 ευρώ και 23 λεπτά. Ένα τάλιρο μου λέει κι είμαστε εντάξει, μη μου ψάχνεις για ψιλά. Καλή χρονιά μπήκε, σκέφτηκα. Του δίνω δεκάρικο. "Ανταλλαγή υλικών" μου λέει και μου δίνει ρέστα το τάλιρο που υποσχέθηκε και με δυσκολία πίστεψα. Πιο πριν, είχαμε γίνει μάρτυρες μιας αλλόκοτης σκηνής στη μέση του δρόμου, από αυτές που είθισται να βλέπεις μετά τα μεσάνυχτα και που για τους ταρίφες είναι ψωμοτύρι. Μου λέει "ξέρεις πόσα τέτοια βλέπω κάθε μέρα; Η μοναξιά πολλές φορές είναι δημιουργική". Και συνεχίζει: "αυτά είναι τα τυχερά για εμάς τους borderliners"... Πολλές φορές σκέφτομαι ότι στην περίφημη ταινία του Τζάρμους (απ'όπου και η άγαρμπη κλοπή του ονόματος του γκρουπ) λείπει ένα επεισόδιο με έλληνα ταξιτζή. Και ίσως να μπορούσε να γυριστεί μια ταινία αποκλειστικά με ταξιτζήδες στην Ελλάδα. 'Άλλη μια νύχτα στον κόσμο'. Ή καλύτερα, 'Μια νύχτα σε έναν άλλο κόσμο...'

Oscar Peterson R.I.P. 1925-2007

Ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες της jazz, έφυγε χτες, Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου, για να συναντήσει κι αυτός τη μεγάλη μπάντα εκεί ψηλά (αν δηλαδή δεν τζαμάρουν κολασμένα στα έγκατα του κάτω κόσμου!), τη μπάντα του Miles Davis, του John Coltrane, του Elvin Jones, του Charlie Parker, του Art Tatum, του Dizzy Gillespie, του Thelonious Monk και πόσων άλλων... Ο Oscar Peterson επηρέασε όσο λίγοι το πιανιστικό στυλ, ενώ ήταν από αυτούς που ώθησαν το παλιομοδίτικο swing ένα βήμα πιο πέρα. Αλλά τι να πρωτοπει κανείς όταν αναφέρεται σε θρύλους, σε καλλιτέχνες "bigger than life", που μπορούν και προσφέρουν απλόχερα την τέχνη τους, παραμένοντας ενεργοί στο μετερίζι της πρωτοποριακής μουσικής, ακόμα και μέχρι τα 82 τους. Αδιάκοπα, με συνέπεια, με έμπνευση, με χάρη. Ο θρύλος Duke Ellington αναφερόταν σ'αυτόν ως ο "Μαχαραγιάς των πλήκτρων". Εδώ, η δήλωση του άλλου μεγάλου Herbie Hancock:

"Oscar Peterson redefined swing for modern jazz pianists for the latter half of the 20th century up until today. I consider him the major influence that formed my roots in jazz piano playing. He mastered the balance between technique, hard blues grooving, and tenderness. You’ll find Oscar Peterson’s influence in the generations that came after him. No one will ever be able to take his place".

Και εδώ του μεγάλου Quincy Jones:

"One of my biggest memories was hearing that Jazz at the Philharmonic ... had signed a young pianist from Canada who played like he ate fire and iron for breakfast. Oscar more than lived up to the description. It was a blessing to have known and worked with him. He was one of the last of the giants, but his music and contributions will be eternal.''

σίγουρος Μιχάλης

«Τα τραγούδια μου είναι έντεχνα, με την έννοια ότι διαθέτουν καλό στίχο, αξιοπρεπή μελωδία και καλές παραγωγές. Θα τα έβαζα στην κατηγορία του καλού τραγουδιού».

Είναι ένα θέμα, να δουλεύεις πάνω σε τραγούδια ενός δημιουργού, όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος πολλές φορές δημόσια έχει δηλώσει πως θεωρεί τον εαυτό του "άτεχνο" και "πρωτόγονο" -όσο αφορά τη θέση του στη μουσική δημιουργία. Και όταν ο δημιουργός -και παραγωγός σου- αναφέρεται με αυτόν τον τρόπο στο έργο του και το υλικό του, πως να το πω, προχωράς κι εσύ με κάποιες αμφιβολίες. Άραγε, είναι έντεχνα ή όχι τα τραγούδια αυτά; Είναι άραγε καλά; Μ'αρέσουν όντως ή νόμιζω πως μ'αρέσουν; Και γιατί να τρώμε το χρόνο μας με αυτά, όταν ο ίδιος ο δημιουργός τους δεν τα διαφημίζει ποτέ και δεν αναγνωρίζει πόσο "καλό στίχο" έχουν, πόσο "αξιοπρεπή μελωδία" έχουν και πόσο "καλές παραγωγές" κάνει; Μήπως, τελικά, οι συνεργασίες που αξίζουν τον κόπο είναι εκείνες όπου δεν χωράει καμία αμφιβολία; Που ο δημιουργός, το υπέρτατο ον, είναι σίγουρος για όλα και, κυρίως, για το πόσο σπουδαίος είναι. Που το ωράριο της δουλειάς σου, της τέχνης σου, είναι καθορισμένο με ακρίβεια, όσο και η τιμή της φιάλης ουίσκυ. Που η γιγαντοαφίσα με την όμορφη φάτσα σου αναδεικνύει τη γυαλιστερή σου εκδοχή και αποτυπώνει με σιγουριά το σίγουρο βλέμμα του καλλιτέχνη, το οποίο (αν ακολουθήσεις τη σίγουρη κατεύθυνσή του) στοχεύει με σίγουρη σιγουριά στο πορτοφόλι σου. Που το μόνο θολό σημείο μέσα σε αυτή την υπέρμετρη σιγουρευμένη σιγουριά είναι το για πότε μπερδεύονται οι λέξεις "ακροατής" και "καταναλωτής".

«Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Για μένα το τραγούδι σημαίνει έρωτας, πάθος, ρομαντισμός. Με εμπνέει η συναισθηματική πλευρά της ζωής. Τα περισσότερα τραγούδια μου είναι μελαγχολικά. Το χαρούμενο και το λάιτ μού κάνουν λίγο φλώρικο. Η στενοχώρια και η θλίψη έχουν βάθος και μυστήριο».

Μελαγχολία, στενοχώρια, θλίψη, βάθος και μυστήριο... Μιχάλη, αν (λέμε αν -χτύπα ξύλο!) ποτέ οι δουλειές πέσουν έξω, μια θέση στους Night On Earth την έχεις. Σίγουρα. Και μη μου στεναχωριέσαι για τους φλώρους. Δεν ξέρουν από καλό τραγούδι...


ΥΓ. Αξίζει πάντως να προσέξει ο αναγνώστης τη λεπτομέρεια στην ιεράρχηση των σίγουρων κρίσεων. Αν για κάτι είναι περήφανος ο καλλιτέχνης, περισσότερο απ'ό,τιδήποτε άλλο, αυτό είναι ο "καλός στίχος". "Χέρια ψηλά κι όλα τα πιάνω" ας πούμε...

Κατερίνα Ισμαϊλοβα

Η σκηνοθεσία της καλής Μάρθας Φριντζήλα. Λαμπρή, απέριττη και γενναιόδωρη. Τολμηρή όσο χρειαζόταν, αρνούμενη να υποκύψει στους πειρασμούς των μεταμοντερνιστικών εμμονών -που τα τελευταία χρόνια έχουν χτυπήσει σαν επιδημία τις θεατρικές παραστάσεις. Το κείμενο είναι θεατρική απόδοση της νουβέλας του Νικολάι Λέσκοφ και του λιμπρέτου της όπερας του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Από την ίδια τη Φριντζήλα. Οι ερμηνείες εξαιρετικές. Χωρίς στόμφο, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς εφέ, χωρίς θεατρικά "κόλπα". Πάνω απ'όλα, χωρίς να αισθάνεσαι κείμενο και υποκριτική. Φυσικές, αβίαστες και ευγενικές. Αίσθηση μοναδική, καθηλωτική, κυρίως στην απόδοση των ονείρων/εφιαλτών της Κατερίνας 'Λαίδης Μάκβεθ'.

θέλω να σταθώ όμως ιδιαίτερα στην υπέροχη μουσική του Βασίλη Μαντζούκη. Αν και ο Βασίλης έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος γραφής, συγκεκριμένο και αναγνωρίσιμο στ'αυτιά μου πλέον μετά και το 'Baumstrasse', η εικόνα του Χατζιδάκι και του Κουρτ Βάιλ μαζί σε ένα δωμάτιο να τα λένε και να τραγουδάνε (ο Βάιλ να παίζει και ο Χατζιδάκις να τραγουδάει) δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό, καθώς άκουγα τη μουσική και τα τραγούδια που έγραψε για την παράσταση. Μέχρι βέβαια να μας "στείλει" με το djkrushικό "όλα-τα-λεφτά" finale, οπότε και ο Χατζιδάκις αποχώρησε διακριτικά από την αίθουσα, αποποιούμενος κάθε ευθύνη και υποδεικνύοντάς μας το προφανές: μόλις είχαμε απολαύσει την παράσταση της Μάρθας και του Βασίλη. Και της Μαρίας και του Λαέρτη και του Γιώργου και της Δέσποινας. Αξίζει τον κόπο. Να πάτε. Πληροφορίες εδώ.

κορίτσια στο Κύτταρο!

Η εμφάνιση στο ιστορικό Κύτταρο πλησιάζει. Τρίτη κοντή γιορτή δηλαδή. 18 του μήνα. Και η αλήθεια είναι ότι ανυπομονούμε, γιατί έχουμε να παίξουμε full set (δηλαδή πάνω από μία ώρα) με την μπάντα σε πλήρη απαρτία εδώ και κάτι μήνες -για την ακρίβεια παραπάνω από ένα χρόνο! Και θα τα παίξουμε όλα (για όλα)! Αρκετά κομμάτια από το πρώτο διπλό μας album (*) -κάποια από αυτά διασκευασμένα (!!!)- καινούρια κομμάτια, αυτοσχεδιασμοί και, φυσικά, αρκετά κομμάτια από το υλικό που μόλις ηχογραφήσαμε (ναι, επιτέλους, τελειώσαμε!), δηλαδή τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου -κάποια από αυτά σχεδόν αγνώριστα μετά την εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκαν κατά τις επισκέψεις μας στο όμορφο Μεταξοχώρι. Και κρατώντας για το τέλος το καλύτερο: εννιά κορίτσια (όσες και οι Μούσες) θα γεμίσουν τη σκηνή και τα αυτιά μας με τις υπέροχες μελωδίες-αρμονίες-διφωνίες-διαφωνίες-πολυφωνίες τους. Είναι οι καλές μας Σανάδες και ό,τι και να πούμε γι αυτές είναι περιττό. Εννιά ξεχωριστές φωνές, όλες τους μία και μία (μία από αυτές μας είναι και κατιτίς πιο γνωστή...), σίγουρα η έκπληξη της βραδιάς. Και που'στε ακόμα...


(*) Σχετικά με τη διανομή του πρώτου album, η κατάσταση είναι προβληματική και ζητάμε συγγνώμη γι αυτό. Όσοι βρίσκονται στην Αθήνα, μπορούν να το προμηθευτούν από το Vinyl Microstore (Διδότου 24, Εξάρχεια), ενώ για τη Θεσσαλονίκη καθαρίζει προς το παρόν ο Λωτός (Σκρα 7). Εμείς στέλνουμε με αντικαταβολή οπουδήποτε (απλώς μας στέλνετε ένα mail), όπως και οι φίλοι μας από το νεοσύστατο και δραστήριο label PlayOurMusic -επισκεφτείτε το νέο site τους για να δείτε όλα τα άλλα καλά που έχουν. Σύντομα, ελπίζουμε να έχει λυθεί το θέμα. Άλλωστε, έρχεται και το καινούριο σιγά σιγά...

UPDATE: Ένας καλός φίλος παρατήρησε ότι στην αφίσα δεν αναγράφεται η τιμή εισόδου. Μην ανησυχείτε, δεν υπάρχει δόλος. Κάποιος δαίμων προφανώς... Η είσοδος για το συγκεκριμένο live κοστίζει 8 ευρώ.

κενό

«Αισθανόμαστε ένα κενό γιατί βγάζουμε νέο δίσκο αλλά δεν θα περιοδεύσουμε».
Η δήλωση θα μπορούσε να ανήκει στους Night On Earth ή σε ένα άλλο νέο/ανερχόμενο/άγνωστο/underground/άσημο/ασήμαντο/ερασιτεχνικό/whatever σχήμα. Ή ακόμα και σε ένα διάσημο/γνωστό/λιγότερο γνωστό εν ενεργεία σχήμα. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν θα προξενούσε και καμία εντύπωση ούτε θα έκρυβε και κάτι το αξιοσημείωτο/αξιοπερίεργο πίσω της. Ειδικότερα για την πρώτη περίπτωση, δεν θα έμπαινε κανείς στον κόπο να τη σχολιάσει ίσως. Ακριβώς γιατί δεν θα υπονοούσε κάτι περισσότερο από το προφανές και αυτονόητο -ούτε καν θα είχε κάποια σημασία. Η δήλωση, όμως, ανήκει στον Kevin Haskins, τον drummer των Bauhaus και αναφέρεται στο νέο (!!!) δίσκο του ιστορικού σχήματος που πρόκειται να κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Μάρτιο. Η πρώτη σκέψη που έρχεται διαβάζοντάς τη, παλεύει για μια πιο ευγενική και μετριοπαθή διατύπωση του "διάολε, μιλάμε για το γκρουπ που δεν έβγαλε ποτέ δίσκο, που άφησε τη μουσική του μόνη της να ταξιδέψει και να κερδίσει όποιον ήταν να κερδίσει, αδυνατώντας να τη συμβιβάσει ή έστω να τη χωρέσει μέσα στα καλούπια -στενά ή μη- του εμπορίου και των νόμων του κόσμου του θεάματος". Μιλάμε, δηλαδή, για ένα γκρουπ που έγινε γνωστό (σχεδόν θρύλος) αφ'ενός για την ιδιαίτερη μουσική του και τη συνεισφορά του στην εξέλιξη μιας (και όχι μόνο) σκηνής και αφ'ετέρου (και ίσως αυτό να έπαιξε και σοβαρότερο ρόλο στη φήμη του) για το γεγονός ότι δεν ήθελε να γίνει γνωστό. Και επανέρχονται, ενδίδοντας κι αυτοί αβίαστα στην πρόσφατη σειρήνα των (επικερδών, μην ξεχνάμε) reunions ιστορικών γκρουπ που πλέον περισσότερο τα λυπάσαι, παρά τα χαίρεσαι -με κυκλοφορίες και εμφανίσεις για τις οποίες βρίσκεις περισσότερες δικαιολογίες παρά λόγους.

Αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό το θέμα. Πιο πολύ με προβληματίζει το γεγονός ότι όσο κι αν κοιτάζω το ημερολόγιό μου ξανά και ξανά, επιμένει να γράφει "2007" και με κάνει να αμφιβάλλω τόσο για την αντίληψή μου όσο και για την αισθητική μου (και ίσως και για την όρασή μου). Με προβληματίζει το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες συναυλίες των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας, θα μπορούσαν να ήταν και οι μεγαλύτερες πριν από 20 χρόνια. (Πως το είπε και ο αγαπητός Μάκης Μηλάτος; "Ζούμε στη χώρα που εν έτει 2007 γίνεται sold-out η συναυλία των Pavlov's Dog"). Με προβληματίζει ότι τα playlists ραδιοφώνων και μαγαζιών καταρτίζονται σε μεγάλο μέρος από μοδάτες/stylish (δηλαδή πρώτιστα lounge) διασκευές/ανασκευές παλιών -σχεδόν ρετρό- κομματιών και πλέον μόνο η ψαγμένη διασκευή (ή ακόμα χειρότερα, το re-edit) κάνει μούρη το set ενός dj. Με προβληματίζει που για να ονοματίσουμε πλέον κάτι ως πρωτοποριακό, αρχίζουμε και σκάβουμε μέχρι να συναντήσουμε το παλιό και το ξεπερασμένο -και μάλιστα, ούτε καν κάτι σαν κι αυτό που πιθανώς να παραμένει ακόμα πρωτοπoριακό. Με προβληματίζει, επίσης, το ότι ο μουσικός που παίζει μόνο διασκευές μπορεί και να έχει σταθερή δουλειά και ένα πιο αξιοπρεπές εισόδημα (το "επαρκές" είναι ένα ανέκδοτο ούτως ή άλλως, το συζητάμε άλλη φορά). Με προβληματίζουν όλα αυτά, γιατί μελετώντας την ισορροπία ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, διαπιστώνω κάποιες μικρές και μεγάλες αδικίες που συμβαίνουν και αναπαράγονται εις βάρος και του παλιού και του καινούριου. Όσο αφορά το καινούριο, είναι κρίμα γιατί πλέον έχουν επεκταθεί τόσο τα όρια σχετικά με την πρόσβαση που μπορεί να έχει κανείς στην τέχνη -είτε είναι δημιουργός είτε αποδέκτης- που θα μπορούσε να κερδιθεί ίσως και αυτό το στοίχημα: να γίνει επιτέλους δυνατή και λειτουργική η σύνδεση της τέχνης με την καθημερινότητα και την ίδια τη ζωή του ανθρώπου -και να αποτινάξει πια το χαρακτήρα της πολυτέλειας και της διακόσμησης. Είναι, επίσης, κρίμα, γιατί σε όλο τον κόσμο -από ένα μεγάλο stage μέχρι ένα υπόγειο στην Κυψέλη- προκύπτουν αγνές και καθάριες μουσικές προτάσεις, τόσο ενδιαφέρουσες και τόσες πολλές που πλέον μπαίνει και το ερώτημα μήπως δεν αντέχουμε αυτή την υπερπροσφορά. Όσο για το παλιό, αδικείται και αυτό κατά κάποιο τρόπο, γιατί εκείνο που επανέρχεται στο προσκήνιο είναι μια αναβίωση -ακριβέστερα: αναπαραγωγή- μια ανώδυνη επανάληψη, μια στείρα υπενθύμιση που περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, φέρνει τη γεύση του ξαναζεστάμενου χτεσινού (και πολλές φορές καραπροχτεσινού) φαγητού. Την ίδια στιγμή, χάνουν τη δεύτερη ευκαιρία που πιθανώς να τους αντιστοιχούσε, άλλες περιπτώσεις που στον καιρό τους προσπεράστηκαν άγαρμπα ή παρεξηγήθηκαν σκόπιμα και στριμώχτηκαν σε κάποιο συρτάρι του περίφημου χρονοντούλαπου της Ιστορίας -για το οποίο θαρρείς πως έχει σπάσει η κλειδαριά και δεν ξανανοίγει με τίποτα. Και αναφέρομαι σε περιπτώσεις που πιθανώς ακόμη και σήμερα, να ταρακουνούσαν για τα καλά την κατάσταση και την όλη εξέλιξη. Αυτούσιες, απείραχτες, παρμένες κατευθείαν από το χτες. Χωρίς σύγχρονα φτιασίδια, χωρίς remaster, χωρίς αναβίωση. Με μια απλή ακρόαση ίσως.

Σκέψου τώρα, δηλάδη, ποια είναι η ανησυχία των Bauhaus (εν έτει 2007 πάντα): ένα κενό επειδή βγαίνει ο δίσκος και δεν θα περιοδεύσουν. Και το δεύτερο υποτίθεται ότι είναι κρίμα. Ενώ πραγματικό κρίμα ακριβώς είναι το πρώτο.

ΥΓ. Φυσικά δεν ισχύει το ίδιο για όλα τα reunions ούτε έχουν το χαρακτήρα ισοπεδωτικής γενίκευσης οι σκέψεις μου γύρω από τις αναχρονιστικές επιταγές των καιρών. Ας πούμε, το reunion των Last Drive ήταν ένα από εκείνα τα χρέη της Ιστορίας, η οποία ξέρει πολύ καλά να τα δημιουργεί -προς απογοήτευση και πικρία όλων και εξ αιτίας μιας ατυχούς εποχικής συγκυρίας- και σπανίως να μας τα ξεπληρώνει. Το ότι το Gagarin έσφυζε από κόσμο και ενέργεια για τρεις μέρες (σημειώστε: η μία από λαϊκή απαίτηση) ήταν και μια χειροπιαστή απόδειξη (προς απάντηση όλων εκείνων που όψιμα αναλώνονται σε και-καλά-βαθυστόχαστες αναλύσεις τύπου "παλιά δεν γινόταν τίποτα, τώρα πια υπάρχει σκηνή που μπορεί να ανταγωνιστεί εκείνη του εξωτερικού") ότι αναφερόμαστε με κάθε σιγουριά σε ένα πραγματικό συγκρότημα, με πραγματική απήχηση, με πραγματική προσφορά, με πραγματική αντοχή στο χρόνο, με πραγματική μουσική δεινότητα (συνθετική και εκτελεστική), με πραγματικούς ακροατές, ακόμα και με πραγματικούς fans, στους όποιους έχουν δημιουργήσει πραγματική επιθυμία να τους βλέπουν για πάντα επάνω στη σκηνή, να ακούνε τους δίσκους τους για πάντα και να τους εντάσσουν στις προτιμήσεις τους ανάμεσα στα διάφορα ξένα του είδους (χωρίς να ακολουθεί το ενοχλητικό "για ελληνικό καλό είναι"). Κοινώς, το reunion αυτό εκβίασε -και επιτέλους κέρδισε- την ιστορική δικαίωση (ως του οφειλόταν) και όχι το γέμισμα της τσέπης. Άσχετα αν γέμισαν και οι τσέπες. Αλλά ακόμα και αυτό να είναι θέμα, δικές τους είναι οι τσέπες και δική τους η μαγκιά που κατάφεραν σε αυτή τη δύσκολη αγορά να τις γεμίσουν. Εντελώς δική τους. Πραγματική.

Black Soul

Μετά από την εμπειρία της αποψινής μοναδικής συναυλίας του Yusef Lateef και των Belmondo Brothers, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε αυθόρμητα στο νου, έχοντας την εικόνα του μαγεμένου και κυριλέ Παλλάς, ήταν η διαπίστωση ότι η μεγαλύτερη εκδίκηση της μαύρης φύλης για όσα πέρασε (και περνά ακόμα ίσως) είναι και θα είναι -περισσότερο και από την "κυριαρχία" της στον αθλητισμό- η μουσική της και μάλιστα η jazz. Άνθρωποι κατατρεγμένοι για χρόνια -όχι απαραίτητα βέβαια ο Lateef- που βίωσαν όλη τη βαρβαρότητα του ρατσισμού, που έτρωγαν σφαλιάρες και τους την έπεφτε ο κάθε μάγκας λευκός στο δρόμο, που έπρεπε να κατουράνε σε ξεχωριστές τουαλέτες και να πηγαίνουν σε ξεχωριστά σχολεία, ακόμα και ξεχωριστά εστιατόρια και λεωφορεία, που έπαιζαν την πολύτιμη jazz τους σε γάμους και συνεστιάσεις για να χορεύουν τα λευκά ζευγάρια, που έπαιζαν μουσική για ένα πιάτο φαί. Αλλά κυρίως: έπαιζαν γιατί η ψυχή τους έλεγε ότι δεν γινόταν αλλιώς. Και αυτό το επιτακτικό και βασανιστικό "δεν γίνεται αλλιώς" έβγαλε την πιο όμορφη, πλούσια και δυναμική μουσική του αιώνα. Η οποία, τώρα που τα θέματα φυλετικής διάκρισης "έχουν λυθεί", δεν χρειάζεται πλέον να στριμώχνεται στα καπνισμένα καταγώγια των αμερικάνικων γκέτο με τα "διαχωρισμένα ακροατήρια". Τώρα πια, μπορεί να πατά σε κόκκινα χαλιά, να παίζεται σε μεγαλοπρεπή θέατρα όπου μαζεύεται όλη η καλή κοινωνία και δεν βγαίνει άχνα, να περιοδεύει σε όλο τον κόσμο και να διασκεδάζει ακόμα και τα μεγαλύτερα κοσμικά γκαλά -ακόμα και το Λευκό Οίκο- να αξιώνει τρελά νούμερα έναντι αμοιβής και άλλα τέτοια πλουσιοπάροχα κλισέ. Αλλά πάνω απ'όλα: να μπορεί ακόμα να ξεκινά από την ίδια ψυχή, από το ίδιο "δεν γίνεται αλλιώς" και να θέλει να ευχαριστήσει την ίδια ψυχή, το ίδιο "δεν γίνεται αλλιώς", καμιά φορά και μόνο αυτά. Και μέσα στο κατάμεστο μεγαλοαστικό Παλλάς, με τους διάφορους δήθεν και ξέμπαρκους της νεοπλουτικής κουλτούρας στις πρώτες σειρές, τους κάθε λογής in και trendy, τους υποψιασμένους και τους ανυποψίαστους δίπλα δίπλα να μοιράζονται την ίδια σπουδαία εμπειρία, το "δεν γίνεται αλλιώς" του μεγάλου Yusef Lateef ήταν κάτι παραπάνω από γενναιόδωρο. Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι από τη στιγμή που ανεβαίνεις στη σκηνή δεν έχει καμία σημασία εκείνη την ώρα τι θα κερδίσεις από αυτό. Το μόνο που έχει σημασία είναι να ακούσεις αυτή την ψυχή, να τη φυσήξεις στο σαξόφωνο και στο φλάουτο και να τη μοιράσεις όσο μπορείς πιο ανοιχτόχερα στους άλλους. Τόσο ανοιχτόχερα ώστε να καταφέρει να πάρει ο καθένας ένα κομμάτι της φεύγοντας. Yusef Lateef, 87 ετών. Ένας ταπεινός υπηρέτης της ψυχής του. [Και μην ξεχνιόμαστε: την άλλη εβδομάδα έρχεται και ο θρύλος Lee Konitz για τρεις εμφανίσεις στο Guru].

in a silent way (καλό χειμώνα!)

Το ξαναγράφουμε ως τελευταία υπενθύμιση, γιατί το προηγούμενο σχετικό post προχώρησε πολύ κάτω και που να κάνεις τώρα scroll down... Λοιπόν, ο χειμώνας μπήκε (σιγά την είδηση μεγάλε) και οι 'in a silent way' βραδιές αρχίζουν -γιατί είναι ό,τι πρέπει για χειμώνα. Αρχή την Παρασκευή, μεθαύριο, στο Μικρό Μουσικό Θέατρο με το γνωστό silent τρίο (Sophia, Costinho, Juanito), αλλά και -για πρώτη φορά- με τη συμμετοχή του τρομερού μας Lagos στην κιθάρα! Με καινούριο υλικό και πλήρως (σχεδόν) ανανεωμένο ρεπερτόριο, που σημαίνει: πρώτη εκτέλεση σε κομμάτια του Θανάση Παπακωνσταντίνου από το δίσκο που ετοιμάζουμε μαζί του -σε ακουστική βερσιόν και με αλλαγμένα τα φώτα (μέχρι και αγγλικό στίχο!)- (ξανα)αναθεωρημένες εκτελέσεις παλιότερων δικών μας, καινούριες διασκευές αγαπημένων σκοπών, καθώς και αρκετούς αυτοσχεδιασμούς. Όλα αυτά μετά τις 22.00 και με είσοδο 8 ευρώ στο γνώριμο κουκάκειο στέκι (Βεϊκου 33, στάση Συγγρού-Φιξ). Κεράκια και κατάνυξη. Και σαμπσκράημπ -αυτό ήταν για το Θέμη.

Sancho 003

Οι Sancho -ή πιο σωστά οι Sancho_003- είναι το ντουέτο του Φώτη Σιώτα και του Κώστα Παντέλη. Ο Φώτης παίζει βιολί και βιόλα και είναι ευρύτερα γνωστός για τη συμμετοχή του στην κομπανία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, στους Επισκέπτες του Γιάννη Αγγελάκα, στους Ευοί Ευάν, στους Boomstate, στους Ποδηλάτες του Μανώλη Φάμελλου και λοιπά και λοιπά. Ο Κώστας παίζει ηλεκτρική κιθάρα και έχει θητεύσει σε ιστορικά punk γκρουπ της συμπρωτεύουσας -όπως οι Πίσσα & Πούπουλα- ενώ έπαιζε τα τελευταία χρόνια στα Ξύλινα Σπαθιά. Απλώνοντας στο πάτωμα ένα σωρό πεταλάκια και μπιχλιμπίδια, καταφέρνουν στα live τους να κάνουν αλοιφή τα μισά τουλάχιστον γκρουπ της Fat Cat και της Constellation και να μας αποδεικνύουν συνέχεια πόσο αδικούνται που παίζουν ακόμα σε αυτή τη χώρα μόνο. Δεν είναι και τόσο χρήσιμο να κάνω περιγραφή της μουσικής τους, γιατί πιθανώς να αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω ως κοντινές αναφορές όρους που πιθανώς δεν λένε τίποτα (σε μένα τουλάχιστον), αλλά και σίγουρα θα τους αδικούν ή θα τους κατηγοριοποιούν πολύ πρόχειρα. Οι Sancho παίζουν μια χαρά μουσική, μουσική που σε συνεπαίρνει, μουσική που έχει κάτι το ωραίο, το χειροποίητο, το ευγενικό, μουσική πηγαία και ειλικρινή. Ούτε μιμήσεις ούτε αντιγραφές ούτε μεγαλοπιασίματα, κι ας σου θυμίζουν χίλια δυο καμιά φορά. Να πας να τους δεις την ερχόμενη Τετάρτη στους Αφανείς (Αριστοφάνους 13, Ψυρρή) και να βγάλεις κι εσύ το συμπέρασμά σου. Και να ξέρεις ότι παίζουν και το καλύτερο soundtrack για το 'Man With A Movie Camera' που έχει παιχτεί μέχρι τώρα. Ναι, καλύτερο από των Cinematic Orchestra. Θα το έχουν και την Τετάρτη να παίζει πίσω τους. Να πας και να τους δεις και ν'αφήσεις comment. Άσε που έχει και τσάμπα είσοδο. Viva Sancho!

Λαμία τέλος

Κι όμως, το λάιβ στη Λαμία (για μεθαύριο Σάββατο 17) ακυρώθηκε.

Για την ακρίβεια, όλη η διοργάνωση ακυρώθηκε, οπότε θα πάμε στην πορεία τελικά.

Τι άλλο να πει κανείς. Ίσως να πατήσει μερικά enter ώστε να έχει χώρο το post και να ξεχωρίζει.











Καλό, ε;

κάποιες ημερομηνίες συναυλιών

Επιτέλους, έχουμε και κάποιες ημερομηνίες για συναυλίες! Καιρός ήταν γιατί είχαμε αρχίσει να σκουριάζουμε...

Για όσους είναι κοντά στη Λαμία το Σάββατο -και όχι στην πορεία στο Πολυτεχνείο- εμείς θα παίζουμε στο Παλιό Νοσοκομείο (για την ακρίβεια στην αίθουσα του ...νεκροτομείου!) μαζί με τους Misuse και τους Hues & Separation, καλεσμένοι της έκθεσης Belle Arte Lamia. Κάντε κλικ στην παρακάτω αφίσα για να μεγαλώσει (μια μέρα).



Για όσους είναι στην Αθήνα την άλλη Παρασκευή, 23 του μήνα, και ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν το 'in a silent way' project μας, κάντε κλικ στην παρακάτω αφίσα και θα σας μεταφέρει απευθείας για περισσότερες πληροφορίες στο site του Μικρού Μουσικού Θέατρου. Το σίγουρο είναι ότι θα παίξουμε κάποια νέα κομμάτια, σε ακουστική version, από αυτά που ετοιμάζουμε τώρα για το νέο άλμπουμ, καθώς και νέες αγαπημένες διασκευές!


Και το Δεκέμβρη, στις 18, έχουμε το μεγάλο λάιβ στο ιστορικό Κύτταρο, αλλά γι αυτό θα επανέρθουμε όταν θα υπάρχει και η αφίσα. Γιατί που θα κάνετε κλικ για να μάθετε περισσότερα; (αν δεν τελειώνει με άκυρο χιούμορ το post, δεν λέει...)