everything counts

'Why can't it be like before?'...
'Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;' αναρωτιέται η Μπέι Λινγκ -η πανέμορφη Ζανγκ Ζιγί- στην τελευταία σεκάνς του '2046'. 'Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;' αναρωτιέται μετά από μέσα του και ο Τσόου Μο Γουάν -ο υπέροχος Τόνυ Λιούνγκ- αφού την έχει εγκαταλείψει χωρίς να της απαντήσει. Γιατί η απάντηση που ποτέ δεν της δίνει, είναι κάτι παραπάνω από προφανής: 'Γιατί τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν'... Όλα έχουν παίξει το ρόλο τους και όλα μετράνε. Και αυτοί οι δύο, μάλιστα, σκέψου ότι το βασανίζουν για μια ερωτική σχέση. Σιγά. Αυτή κάποτε θα ξεπεραστεί ή θα κάνει τον κύκλο της, θα πάρει τη θέση της στην ιστορία της μνήμης, θα ωριμάσει ή θα σαπίσει, θα διαλυθεί ή θα μείνει 'till death do us apart, θα γίνει αέρας ή αίμα, θα χωρέσει, εύκολα ή δύσκολα, επώδυνα ή ανώδυνα, με κέρδη και απώλειες. Κι αυτό που μένει είναι κάποιες αναμνήσεις. Ούτε ευχάριστες ούτε δυσάρεστες. Αναμνήσεις σκέτο. Έτσι κι αλλιώς, all memories are traces of tears. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Ούτε καλές στιγμές ούτε κακές. Απλά στιγμές. Με όλη τη φόρτιση και τον πλούτο που αυτές κουβαλάνε. Από μόνες τους. Χωρίς τη δική μας ταξινόμηση, χωρίς το δικό μας ρετουσάρισμα, χωρίς την εκβιαστική μας συναισθηλαγνική μανία να τις φυλακίζουμε σε φωτογραφίες, κάρτες, αφιερώσεις, μηνύματα, υποσχέσεις.

Υπάρχουν όμως κι άλλες σχέσεις. Υπάρχουν οι σχέσεις που η ενέργεια π.χ. δύο φίλων ή αδερφών, ο μεταξύ τους δεσμός, ορατός ή αόρατος, ανομολόγητος ή μη, ξεπερνάει το 'γαμώτο', το απωθημένο, το συμφέρον. Υπάρχουν σχέσεις που βασανίζονται και υποφέρουν από το 'Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;'. Και δοκιμάζονται σκληρά. Και καμιά φορά κλατάρουν. Για λίγο ή για πολύ. Ή και για πάντα. Υπάρχουν σχέσεις που παρ'ότι η φύση τους δεν τους παρέχει καμία τέτοια πολυτέλεια, τη διεκδικούν όλο και πιο επιτακτικά. Με απώλειες. Μόνο. Αλλά, αν κάτι μας κάνει ανώτερους,... -βαριά κουβέντα θα μου πεις... Αν κάτι τέλοσπάντων μας πάει παραπέρα, μας ανεβάζει κάπου άλλου, μας δίνει δύναμη και μας κάνει να καταλαβαίνουμε πόσο χωράμε, πόσο αντέχουμε, πόσο απόθεμα υπάρχει, πόση ενέργεια ακόμα να παράγουμε (και να μετατρέψουμε σε θερμότητα), αυτό το κάτι είναι η επιβίωση με απώλειες. Η συναίσθηση της απώλειας -χωρίς όμως να χάνεις πραγματικά κάτι. Η μικρή ρήξη σήμερα, η οποία αυτή -ναι αυτή- είναι που υπόσχεται τις μεγάλες στιγμές αύριο. Ή μεθαύριο. Και πιο μετά. Γιατί είναι πραγματικά ασήμαντες πέντε πικρές κουβέντες μπροστά στο παντοτινό που υπόσχεται η αληθινή φιλία. Γιατί ο,τιδήποτε που συμβαίνει τώρα είναι μικρό μπροστά στο παντοτινό. Αλλά παρ'όλ αυτά, όλα -μα όλα- συνεχίζουν να μετράνε. Και να επηρεάζουν. Και να δυσκολεύουν και να μας δοκιμάζουν. Όλα. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Όλα. Οι κουβέντες, οι ανάσες, τα βλέμματα, τα γαμώτο, οι συμβουλές, οι υποδείξεις, οι παρεξηγήσεις, οι εξηγήσεις, οι ιστορίες, τα ανόητα αστεία, όσα δεν είπα, εκείνα που ποτέ δεν θα πω, αυτά που δεν θέλω να πω, αυτά που δεν θέλω να σκεφτώ, αυτά που δεν ξέρω, αυτά που μαθαίνω, αυτά που μαθαίνω χωρίς να θέλω, αυτά που κάνω χωρίς να θέλω, αυτά που θέλω χωρίς να τα κάνω, αυτά που ονειρεύομαι, αυτά που δεν τολμώ να ονειρεύομαι, "...το αγόρι που σε κάνει να κλαις μετά το σχολείο, όλες οι σκιές επάνω στον τοίχο, οι φόβοι σου...", όλα αυτά. Όλα αυτά που ίσως κάποιος θα χαρακτήριζε με ευκολία 'μελό'. Και που δεν είναι. Γιατί υπάρχει κάτι που δεν τους επιτρέπει να είναι μελό: η πραγματικότητα. Όχι η αντικειμενική. Η πραγματικότητά τους. Η ύπαρξή τους και η ειλικρίνειά τους. Είναι εκεί γιατί ήταν από πάντα. Και θα παραμείνουν. Ό,τι κι αν πούμε. Εμείς είμαστε οι μικροί της υπόθεσης πιτσιρίκο!...

- Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;
- Γιατί τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν...

Ξεκινώντας να γράφω αυτό το ποστ, σκόπευα να κλείσω με αυτό το διάλογο, έχοντας κατά νου ένα στενάχωρο και ζόρικο 'δυστυχώς' ως σχόλιο. Λάθος. Ευτυχώς. Πράγματι, τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν.
Ευτυχώς.

ελεύθερες νεανικές καρδιές

...από αυτές τουλάχιστον υπογράφεται το απολαυστικότατο δισέλιδο που διανεμήθηκε κατά την πρόσφατη συναυλία των Kiss (για την ακρίβεια, βρέθηκε στα παρ-μπριζ των παρκαρισμένων αυτοκινήτων στο TerraVibe), για το οποίο είχε την έμπνευση και τη διάθεση να σκανάρει και να ποστάρει ο αγαπητός Λευτέρης στο blog του και να, ιδού, το παραθέτω χωρίς πολλά πολλά κλικ:

ΥΓ. Εννοείται πως κάθε σχολιασμός είναι περιττός, αφού κάθε πρόταση είναι όργιο και άξια να την εξιστορεί κανείς όταν βρεθεί σε σχετικά γνωστή παρέα και θέλει να εντυπωσιάσει ως ο μεγαλύτερος χαβαλές που ξέρετε παιδιά, έχω φοβερές ιστορίες να σας πω, ακούστε κι αυτή, ένας γνωστός ενός φίλου μου κλπ κλπ. Ένα θέμα όμως προκύπτει, λίγες παραγράφους πριν το τέλος, κάπου στη δεύτερη σελίδα, το οποίο μας αφορά έστω και πλαγίως. Αφού μας ενημερώνει διεξοδικά για τα συνήθη ανάποδα σατανιστικά μηνύματα που εγγράφονται στους δίσκους αλλοδαπών υπηρετών του Σατανά (όπως κακή ώρα οι Μπλακ Σάμπαθ, οι Κις, οι Λεντ Ζέπελιν, οι Κουήν, οι Άλις Κούπερ, οι Μπομπ Ντύλαν), κάνει και μια αναφορά σε ημεδαπούς καλλιτέχνες-υπηρέτες του Σατανά, με ονοματεπώνυμο μάλιστα. Ενδεικτικά αναφέρεται η Δήμητρα Γαλάνη, η Καιτούλα η Γαρμπή, η Σοφία Αρβανίτη (τη θυμάστε;), ο Νίκος Καρβέλας, η καλή του η Αννούλα, αλλά και ένα ξέμπαρκο επίθετο 'Παπακωνσταντίνου'. Και να το θέμα λοιπόν. Γιατί αν δεν εννοεί τον ξακουστό και γνωστό τοις πάση (πόσους γνωστούς έχει πια αυτή η πάση;...) ιερέα του Σατανά, τον λέτζεντ κατα-κατα-κατα-καταρρέω Βασίλη, τότε... ...κύριε Θανάση, ...έχουμε πρόβλημα!...

δύο ποστ την ημέρα, κάποιον θα τον κάνουν πέρα!

...Όμως, δεν γινόταν αλλιώς. Γιατί μόλις διάβασα τις δηλώσεις του Ντιέγκο, κατευθείαν από τις Κάννες όπου βρίσκεται για την επίσημη προβολή του ντοκιμαντέρ που γύρισε για τη ζωή του ο Εμίρ Κουστουρίτσα, και οι οποίες στέκουν ως απάντηση στις αθλιότητες που εκστόμισε πριν λίγο καιρό ο "αρχιγύφτουλας του αθλητικού σύμπαντος" Πελέ: «Αν δεν έκανα τα λάθη που έκανα, ο Πελέ δεν θα ήταν καν νούμερο 2 πίσω μου. Η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορείς να διαπραγματευτείς. Ο τρόπος με τον οποίο μιλά για μένα δεν είναι καθόλου αξιοπρεπής». Και λίγα που είπε δηλαδή... Γιατί για να μπορέσεις να προσβάλλεις κάτι, πρέπει πρώτα να το φτάσεις. Αλλά γουστάρω αυτογνωσία σε συνδυασμό με επίδειξη δύναμης από Ντιέγκο -δεν θα ήταν καν νούμερο 2...

Και αν θυμηθούμε και την υπουργική υπόσταση του και-πάλι-αξιολύπητου-πλέον Πελέ, οι υπόλοιπες δηλώσεις του Ντιέγκο φαίνεται ότι τον αφορούν έστω και πλαγίως: «Σήμερα γίνεται απεργία των αγροτών. Σέβομαι τον πρόεδρο, αλλά είμαι με τους αγρότες. Είμαι με το πλευρό των ανθρώπων που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους οπουδήποτε στη Λατινική Αμερική».

καθώς ο Θωμάς περιμένει

- What's wrong with the world?
- We are buried beneath the weight of information, which is being confused with knowledge; quantity is being confused with abundance and wealth with happiness. Leona Helmsley's dog made 12 million last year... and Dean McLaine, a farmer in Ohio made $30,000. It's just a gigantic version of the madness that grows in every one of our brains. We are monkeys with money and guns.

- Can you tell me an odd thing that happened in an odd place? Any thoughts?
- A Japanese freighter had been torpedoed during WWII and it's at the bottom of Tokyo Harbor with a large hole in her hull. A team of engineers was called together to solve the problem of raising the wounded vessel to the surface. One of the engineers tackling this puzzle said he remembered seeing a Donald Duck cartoon when he was a boy where there was a boat at the bottom of the ocean with a hole in its hull, and they injected it with ping-pong balls and it floated up. The skeptical group laughed but one of the experts was willing to give it a try.

Of course, where in the world would you find twenty million ping-pong balls but in Tokyo?.. It turned out to be the perfect solution. The balls were injected into the hull and it floated to the surface, the engineer was altered. Moral- solutions to problems are always found at an entirely different level; also, believe in yourself in the face of impossible odds.

- What is a gentleman?
- A man who can play the accordion, but doesn't.

- What's scary to you?
- [...] Officers, in offices, being official. [...]


...είναι μόνο μερικά αποσπάσματα από την απολαυστική συνέντευξη του Tom Waits, τεκμήριο της ιδιοφυίας και του σπάνιου ταμπεραμέντου ενός αυθεντικού γητευτή των ήχων και των λέξεων. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνομιλία, κάνοντας κλικ εδώ.

As Tom Waits...

την παρασκευή

Επιτέλους! Η μπάντα σε πλήρη διάταξη επί αθηναϊκού εδάφους με πλήρες πρόγραμμα και πλήρη λιπαρά -παρουσιάζοντας αρκετό υλικό από το επερχόμενο album (ήδη μεταμορφωμένο σε σχέση με το ηχογράφημα), παλιότερο υλικό, αλλά και εντελώς καινούριο (πιο καινούριο από τα καινούρια!). Παρουσιάζοντας, επίσης, τα νέα περήφανα μέλη της παρέας, τον Αλεξέι Σταυρόπουλο πίσω από τα τύμπανα και τον Πέτρο Λαμπρίδη στο ηλεκτρικό μπάσο. Και τον Κλείτο Κυριακίδη στα πνευστά, μετά από πολύ καιρό. Και με πιθανές εκπλήξεις, ευχάριστες πάντα.

Φιλοξενούμενοι της τρομερής θεατρικής ομάδας AbOvo, στα πλαίσια του σούπερ φεστιβαλικής θεατρομουσικής εβδομάδας με τίτλο 'Bob Theatre Festival' που διοργανώνουν μόνοι τους και η οποία ήδη ξεκίνησε στο θέατρο Χώρα (Αμοργού 34 & Δροσοπούλου, Κυψέλη), θα ανέβουμε στην κεντρική σκηνή (Νέα Χώρα) την Παρασκευή 15 του Μαγιού, γύρω στις 11 το βράδι, δηλαδή μετά το τέλος των θεατρικών παραστάσεων. Για το πλήρες πρόγραμμα του φεστιβάλ (από το οποίο οφείλετε να δείτε τουλάχιστον μία από τις απίθανες παραστάσεις-αποκάλυψη των AbOvo, αλλά και το καλό μας Happy End σε one-off παράσταση την Κυριακή), μπορείτε να τσεκάρετε εδώ κι εδώ. Η είσοδος στη συναυλία κοστίζει 10 ευρώ, ενώ το εισιτήριο ημέρας (για όλα τα θεάματα) είναι στα 25 ευρώ (αξίζει και συμφέρει, believe us!).

ΥΓ. Στο Ηράκλειο της Κρήτης περάσαμε απίθανα και θέλουμε και από εδώ να ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά όλα τα παιδιά που στήνουν με αγάπη και πραγματικό μεράκι το MusicForYourEyesFestival. Έβαλαν και πάλι τα γυαλιά σε πολλούς επαγγελματίες του είδους! We'll be back! Ανέκ ή Μινόαν όμως;
ΥΓ 2. Και ένα μέγα respect στους For What Is Worth. Τα'σπασαν (και 'μεις μαζί τους) άσχημα!

ερωτήματα που πείθουν

"Οι απαντήσεις είναι πάντα φτωχές. Οι ερωτήσεις είναι που έχουν μεγάλο πλούτο, όλες οι ερωτήσεις. Εϊναι ωραίες για κουβέντα. Όταν αρχίζεις να δίνεις απαντήσεις, είναι μια τραγωδία. [...] Αυτή είναι και η αντίθεση ανάμεσα στο μυθιστόρημα και το δοκίμιο. Το δοκίμιο δίνει λύσεις, ενώ το μυθιστόρημα δημιουργεί απορίες. Εγώ πάντως βρίσκω πολύ καλό το να κλείνεις ένα βιβλίο με μια απορία στο κεφάλι, την οποία δεν είχες καν υποψιαστεί εκ των προτέρων".
Βασίλης Αλεξάκης (συνέντευξη στο Θανάση Λάλα, εφημερίδα FAQ, 8/5/08)

"Πρόσεξα, είπε ο κ.Κ., ότι κάνουμε πολλούς να τρομάζουν με τη θεωρία μας, επειδή βρίσκουμε στο κάθε αρώτημα και μιαν απάντηση. Δεν θα μπορούσαμε, για το καλό της προπαγάνδας, να κάνουμε έναν κατάλογο των ερωτημάτων που μας φαίνονται τελείως αναπάντητα;"
Μπέρτολτ Μπρέχτ, Ιστορίες του κ.Κόυνερ - η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής (σελ.35)

ηράκλειο here we come!

Ένα post καθαρά κρητικού χαρακτήρα... Ίσως και για όσους ψάχνονται για τριημεράκι στο Ηράκλειο και στην ευρύτερη περιφέρεια που οι γεωγράφοι αποκαλούν Κρήτη. Εμείς πάντως θα είμαστε εκεί, free, alive and kicking:

ντου από παντού

Κι εκεί που κάθεσαι όμορφα και καλά στο Cusco, περασμένες δύο τα μεσάνυχτα και μετά από ένα απολαυστικό κοκτέηλ στο Kazu (μια εικόνα ρέκλας και χαρακτηριστικής αττικής ραθυμίας -εξαρχειώτικης για την ακρίβεια), ανησυχία, ξαφνικός πανικός (μικρός) και παιδιά να έρχονται τρέχοντας σαν κυνηγημένοι από τον πεζόδρομο της Μεσολογγίου. Και, ναι, 2 η ώρα τα μεσάνυχτα τους κυνηγούν. Παιδιά που μέχρι πριν κανά μισάωρο κάθονταν ανάμεσά μας και επιβεβαίωναν κι αυτά την εικόνα της ρέκλας και της καρέκλας. Γιατί τους κυνηγούσαν; Ποιοι τους κυνηγούσαν; Ποιοι έχουν καύλες μεσανυχτιάτικα και ενώ ο καιρός και η βραδιά είναι για τσίπουρα και όχι για καταδιώξεις; Ποιοι; Ποιοι, ποιοι, ποιοι μωρό μου, ποιοι; Μα ποιοι άλλοι;...

Για να διαλυθεί και η όποια αμφιβολία (και ταυτόχρονα το ηθικό μας και η διάθεσή μας) κάνουν και αυτοί την εμφάνισή τους. Όπως ξέρουν τόσα χρόνια. Μία διμοιρία από τη μεριά της Μεσολογγίου, μία στην κορυφή της Κωλέττη και μια κάτω, στη Μπενάκη. Συνειδητοποιείς ότι στο οπτικό σου πεδίο, ολούθεν, έχεις μπάτσους. Παντού ένστολοι χωρίς κανένα (προφανή στα μάτια μας και στη ροή της νύχτας) λόγο. Αρματωμένοι, με τις ασπίδες ανά χείρας, ετοιμοπόλεμοι. Τι σκατά έγινε πάλι; Σε τι διασαλεύθη πάλι η δημόσια τάξη; Γιατί πάλι δεν έχω μαζί μου την αντιασφυξιογόνο μάσκα; Μα πως βγαίνω κι εγώ έτσι έξω; Που νομίζω ότι ζω;

"Εδώ, φίλε μου, έχουμε χούντα. Υπάρχει εξουσία. Και αν δεν φαίνεται και δεν την καταλαβαίνεις, είμαστε εδώ για να στη δείξουμε. Όχι να την προστατεύσουμε. Να τη δείξουμε. Δεν πα' να'ναι καλοκαίρι, δεν πα' να χαλαρώνεις... Αν εμείς χαλαρώσουμε, πάει η εξουσία. Η εικόνα της δηλαδή. Γιατί η εξουσία δεν είναι αυτό που είναι, είναι αυτό που φαίνεται. Το θέμα είναι να ψαρώνεις. Το θέμα είναι να νομίζεις πως υπάρχουμε. Και να φοβάσαι. Γι αυτό, χρειάζεται να τρέχουμε που και που. Να κάνουμε κανένα ντου. Να μας βλέπεις παντού τριγύρω. Να μας θυμάσαι. Δεν μας νοιάζει αν θα είσαι ασφαλής. Αυτά τα κάνουν στα Βερολίνα και στις άλλες μαλακίες που πηγαίνεις. Εκεί είναι διακριτικοί οι μαλάκες. Εκεί όμως υπάρχει εξουσία. Και τάξη. Και μέτρο. Και το ξέρουν όλοι. Και γι αυτό δεν φοβούνται, ούτε θα φοβηθούν. Αν κουνηθεί κανείς βέβαια, θα τον πάρει κι εκεί ο διάολος -και χειρότερα. Εδώ, όμως, είμαστε Τρίτος Κόσμος. Κι αυτό που δεν έχουμε, πρέπει να κάνουμε ότι το έχουμε. Και να το φυλάμε με νύχια και με δόντια. Όχι για να μην πάθει κάτι. Αλλά, μπας και υπάρξει..."

Αυτά μου είπε ο μπάτσος όταν τον ρώτησα τι συμβαίνει. Ή αυτά υπέθεσα ότι μου είπε.


[ αφιερώνεται εξαιρετικά και το μεγάλο άσμα του Τσιτσάνη "θα κάνω ντου βρε πόνηρη στα στέκια που συχνάζεις"... ]

κι όμως είναι ακόμα εδώ

...κι αυτό το καλοκαίρι. Ποιος να το περίμενε. Για τσέκαρε εδώ.

δημοσιεύσεις

Πάει πολύς καιρός που έχουμε να ενημερώσουμε, ως γκρουπ, για τις μη ζωντανές εμφανίσεις μας. Αυτές, δηλαδή, σε έντυπα και άλλα λογής φυλλάδια, όπου και αφιερώνεται χώρος για αυτό το πάντα αυθαίρετο -όσο και ματαιόδοξο- παιχνίδι των ερωτήσεων-απαντήσεων (μαζί και με καμιά φωτογραφία) πάνω στη βάση της δράσης μας ως ομάδα και όσων πρεσβεύει αυτή η ομάδα στο μουσικό στερέωμα (πσσσσσσσ......). Με σοβαρή την πιθανότητα να μας διαφεύγει κάποια από αυτές στα κάτωθι λινκς που ακολουθούν (είπαμε, πάει και καιρός...) και μη έχοντας κάτι σοβαρότερο ως θέμα για postάρισμα αυτό το καλοκαιριάτικο απόγευμα Δευτέρας, ιδού κάποιες από τις πρόσφατες (ή και παλαιότερες) δημοσιεύσεις που αφορούν τους Night On Earth:

Κατ'αρχήν, δύο πολύ όμορφες κριτικές για τις πρόσφατες συναυλίες μας στο Kinky Kong, πατώντας εδώ και εδώ. (με την ευκαιρία να ευχαριστήσουμε την Ευαγγελία Πανταζοπούλου του mixtape.gr και τη Ναταλί Χατζηαντωνίου από την Ελευθεροτυπία). Επίσης, ένα review του Avopolis για το live των Τούρκων Gevende (σούπερ μπάντα!) που ανοίξαμε την περασμένη Πέμπτη μαζί με τους Sugah Galore. Για να τη διαβάσετε, πατήστε εδώ.

Πατώντας εδώ, έχετε μια μικρή (πλην περιεκτική...) συνέντευξη-παρουσίαση στον Ελεύθερο Τύπο από τη Χριστίνα Φαραζή (την οποία επίσης ευχαριστούμε, μαζί με το φωτογράφο Χρήστο Κισατζεκιάν). Πατώντας εδώ κι εδώ, άλλη μια συνέντευξη, στον Παντελή Αντωνιάδη για λογαριασμό του Blow Magazine.

Και ανατρέχοντας κάτι μήνες πριν, μια συνέντευξη-παρουσίαση από το Δημήτρη Αναστασόπουλο στην Ελευθεροτυπία, με αφορμή το αυτοσχεδιαστικό διήμερο 'The Impro Sessions', το Γενάρη στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, το οποίο είχαμε επιμεληθεί (το σχετικό λινκ εδώ). Και μια συνέντευξη στην καλή μας Λυδία Τζανουδάκη και τη Μαρία Κουτρούμπα για το enjoy.gr (το σχετικό λινκ εδώ). Τους ευχαριστούμε όλους!

Και μια και μιλάμε για δημοσιεύσεις -ευκαιρία που είναι- ιδού ένα review που έκανε η αφεντιά μου για τη συναυλία των Portishead στο Βερολίνο και δημοσίευσε ευγενικά το mixtape.gr (θενξ Ηλία!). Πατάς εδώ και το διαβάζεις.

Και, άσχετο -μα εντελώς όμως- μια αισχρή είδηση (πάτα εδώ) που αφορά τον αρχιγύφτουλα του αθλητικού σύμπαντος Πελέ, ο οποίος ακόμα αδυνατεί να δεχτεί ότι δεν μπαίνει θέμα σύγκρισης ανάμεσα στους μεγάλους παίχτες ούτε κινδύνευσε ποτέ από αυτή τη σύγκριση. Είναι (ήταν και θα είναι) ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του περασμένου αιώνα, ίσως και του επόμενου. Ποδοσφαιριστής. Επίσης, όμως, φαίνεται ότι δεν μπορεί να δεχτεί το γεγονός ότι, για τον ίδιο αιώνα που μιλάμε, ο θεός, ο ύψιστος, ο παμμέγιστος, ο τρισυπόστατος, ο Ένας, ο ζωοδότης, πράγματι έκανε την εμφάνισή του στη γη. Και είχε και όνομα: Diego Armando Maradona. Θεός.

y for yiorgos

Αυτά είναι post. Να σου φτιάχνουν τη μέρα. Πάρε το link για να το διαβάσεις να γελάσει και το δικό σου χειλάκι. Γεια στο στόμα σου ρε OldBoy, πάλι έγραψες. Κι η κατακλείδα, όλα τα λεφτά. Θ'ανέβω και θα σου postάρω στο πιο ψηλότερο το blog...

χαρά

Όμορφα ήταν χτες και προχτές στο Kinky Kong. Πολλή μαυρίλα βέβαια και black metal, ενώ έξω ο καιρός δείχνει να σηκώνει πια άλλες διαθέσεις και εξωστρέφεια. Γι αυτό κιόλας, μαζεύουμε τη full band (τα κομμάτια μας, που θα'λεγε και ο νεοαφιχθείς μπασίστας Πέτρος) και αρχίζουμε τα γιούρια στα κάθε λογής stages. Σύντομα θα είμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε αρκετές ημερομηνίες για εμφανίσεις στην Αθήνα (και ίσως κα πιο έξω), για το δίμηνο Μάϊος-Ιούνιος. Σύντομα επίσης θα είμαστε στην ακόμα πιο ευχάριστη θέση να βλέπουμε το νέο μας αλμπουμάκι στα ράφια των δισκοπωλείων (μιας και το πρώτο, το είδαμε για λίγο και δεν το χαρήκαμε -ρουφιάνα διανομή...). Προς το παρόν, μπορούμε να χαιρόμαστε (και πιθανώς και εσείς) για τη support-kamikaze εμφάνιση που θα κάνουμε μεθαύριο Πέμπτη, 17 του μήνα, στο Αν Club στα Εξάρχεια, στη συναυλία των Gevende από την Τουρκία, ενός εξαιρετικού σχήματος folk-γκαζάτης ψυχεδέλειας (με την καλή έννοια όμως). Διοργάνωση της Spinalonga Records (που σημαίνει όλα με επιμέλεια και φροντίδα) και δεύτερο support act, οι Sugah Galore. Πάρε και αφίσα (που περιγράφει τους Night On Earth ως 'better than Waits & Jarmusch combined'!!! ...θα φάμε ξύλο μάλλον...).

Αρχίζει στις 21.30 και παίζουμε πρώτοι. Το εισιτήριο είναι ξεφτίλα τιμή, μόνο 10 ευρώ, αξίζει και μόνο να έρθεις να πάρεις μια γεύση -τι διάολο, τρία γκρουπ θα'ναι...

Επίσης, χαιρόμαστε γιατί θα παίξουμε, και μάλιστα ένα πλήρες live set, στο Bob Theatre Festival που διοργανώνει η τρομερή θεατρική ομάδα των AbOvo το Μάϊο και αξίζει φυσικά τον κόπο να το παρακολουθήσει κανείς στο σύνολό του. Η συναυλία μας θα γίνει μία μέρα πριν το κλείσιμο του φεστιβάλ, το Σάββατο 17 Μαϊου. Εννοείται πως θα επανέλθουμε με λεπτομέρειες. Και για το πλήρες πρόγραμμα του φεστιβάλ. Λίγο πιο πριν, στις 11 του Μαγιού, έχουμε την εμφάνισή μας στο Ηράκλειο της Κρήτης, τιμώντας το έθιμο του MusicForYourEyesFestival, μαζί με τους Your Hand In Mine από τη Θεσσαλονίκη και τους αγαπημένους Old House Playground. Και για τούτο θα επανέλθουμε.
Και είναι και κάτι άλλα που ψήνουμε για το Μάϊο...

Και που να'ρθει κι ο Ιούνιος. Και τα καλύτερα. Που έρχονται δηλαδή.

live at last

Και, ναι, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσουμε ημερομηνίες για συναυλίες. Κυριακή κοντή γιορτή. Και Δευτέρα. Δηλαδή, Κυριακή 13 και Δευτέρα 14 Απρίλη. Στο φιλόξενο Kinky Kong της οδού Αβραμιώτου στο Μοναστηράκι. Με τον 'in a silent way' συνδυασμό μας, δηλαδή τη Σοφία στο μικρόφωνο, το μικρό Juanito στο βιολί (και τα πεταλάκια), τον Costinho στο πιάνο (και τα ξενέρωτα ανέκδοτα) και -τζουμ τζουμ ταρατατζουμ- ο περίφημος Lagos (me petra1000) στην κιθάρα (και τα πεταλάκια, δικά του και μη). Θα παίξουμε ένα σεβαστό μέρος του επερχόμενου album (οκ, ντοντ γουόρυ, έρχεται πολύ σύντομα), το οποίο -κοινό μυστικό- αποτελεί τη συνεργασία μας με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και βασίζεται σε παλιότερες συνθέσεις του ίδιου, στις οποίες έχουμε αλλάξει τα φώτα (και τη γλώσσα) με τη συγκατάθεση, επίβλεψη και παραγωγή του δημιουργού. Επίσης, ως συνήθως, έχουμε ξανα-αναθεωρήσει παλιότερες συνθέσεις μας και τις προτείνουμε σε εναλλακτική εκδοχή, ενώ έχουμε ανακαλύψει κι άλλες αγαπημένες μελωδίες και σκοπούς, που θα αποπειραθούμε να διασκευάσουμε με προφανή στόχο να περάσουμε όλοι καλά! Για το ζέσταμα, θα έχουμε βοήθεια από εκλεκτό αγαπημένο σχήμα-έκπληξη που θα ανοίξει, όπως λένε, την κάθε βραδιά.



Και τώρα λίγη γεωγραφία: το Kinky Kong τοποθετείται εδώ και κάποια χρόνια στην οδό Αβραμιώτου (αριθμός 6-8), η οποία είναι πρώτη παράλληλη της Αθηνάς και βρίσκεται κάτω από την πλατεία της Αγίας Ειρήνης. Αν έρχεσαι από ηλεκτρικό Μοναστηράκι, απλά στρίβεις δεξιά στην πρώτη κάθετη της Αθηνάς (Αγίας Ειρήνης) και αμέσως αριστερά στο γοητευτικά παρακμιακό στενάκι (Αβραμιώτου). Τρία μαγαζιά στη σειρά, αυτό με τους καναπέδες έξω, είναι αυτό που ψάχνεις.
Λίγη Ελβετία: στις 21.00 καλό είναι να είσαι, γιατί αρχίζουμε.
Λίγη Εφορία: 8 ευρώ για να μπεις και ν'ακούσεις.
Λίγη τεχνολογία: www.kinkykong.blogspot.com, www.myspace.com/kinkykongevents.
Λίγη θάλασσα. Και τ'αγόρι μου.

αηδίασμα

Αυτά είναι. Να γυρίζεις από το Βερολίνο, να έχεις έρθει σε επαφή με τον πραγματικό πολιτισμό, εκεί που οι άνθρωποι δεν βρίζονται όλη μέρα στο δρόμο ούτε χρησιμοποιούν την κόρνα ως έκφραση του εσώτερου κόσμου τους, εκεί που τα μουσεία και μόνο που στέκεσαι στην είσοδο και τα βλέπεις σου πέφτει το σαγόνι, εκεί που αναπνέεις καθαρό αέρα (κανονικό αέρα) και τα πεζοδρόμια είναι όσο τα δύο ρεύματα της Πατησίων μαζί, να έχεις χορτάσει τέλοσπάντων από όλα αυτά, από μια πραγματικά ανθρώπινη πόλη που σφύζει από πολιτισμό σε κάθε γωνία (και όχι στα souvenirs shops), να γυρίζεις back home που λένε και να συνειδητοποιείς για άλλη μια φορά πόσο back είναι αυτό το home. Σε όλα. Όπως γράφει και ο σούπερ Λένος Χρηστίδης στο νέο του βιβλίο (by the way: αξίζει με τα χίλια, 'Μόνολογκ' ο τίτλος, θα επανέλθω σ'αυτό): '[...] η μόνη χώρα που ρίχνουνε φόλες στα ζώα, η μόνη χώρα που έχει φροντιστήρια, η μόνη χώρα που η γυναίκα του υπουργού λέει τις ειδήσεις, η χώρα που οι κάτοικοί της συνηθίζουν να λένε ότι θα ταξιδέψουν "στην Ευρώπη" σαν να πρόκειται για άλλη ήπειρο, προφανώς πρόκειται για άλλη ήπειρο [...]'. Αλλά και ειδικά: ανοίγεις το ιντερνέτο να ενημερωθείς γι αυτά που άφησες πίσω όσο έλειπες και άραζες στα μπαράκια της Friedrichshain και διαπιστώνεις τελικά ότι καλώς τα άφησες πίσω και καλώς έλειπες. Πόσο όμως μπορείς να μαθαίνεις κάτι τέτοια (πάτα ντε πάνω στο 'κάτι τέτοια') και να σου αρκεί ως αντίδραση το σύνηθες -κυνικής απόχρωσης- ελαφρύ μειδίαμα στη φάτσα και μια γενικευμένη διαπίστωση του στυλ 'πάμε κατά διαόλου' ή 'ένα μπουρδέλο είμαστε'; Πότε θα πάψουμε να είμαστε γραφικοί ακόμα και στις αντιδράσεις μας; Προσωπικά δηλώνω αηδιασμένος και αρνούμαι να ξεπακετάρω τις βαλίτσες μου, περιμένοντας την επόμενη αναχώρησή μου. Την ίσως πιο οριστική. Δεν είναι ανάγκη να είμαι κι εγώ μέρος του πρότζεκτ σας κύριε Υπουργέ (ο όποιος Υπουργός, ας μην το περιορίσουμε μόνο για το ΥΠΠΟ, κρίμα είναι) και λοιποί Ζαχολιγούρηδες. Πολιτισμός του κολλητού, του άχρηστου, του αποδώ και του αποκεί, του μπατζανάκη και του ανίδεου. Πολιτισμός των κονδυλίων, των λογιστών, των ΥΠΠΟλογιστών, των διορισμών, της καβάντζας και του ξεπουλήματος. Πολιτισμός χωρίς πολιτισμό. Έργο χωρίς αντικείμενο. Νόμοι χωρίς δικαιοσύνη. Χωρίς νομοτέλεια. Αφού τα κάψανε πρώτα όλα -και έστειλαν τώρα και λίγη από τη φλόγα σε όλο τον κόσμο- έρχονται να ισοπεδώσουν και ό,τι είχε μείνει όρθιο. Και επαίρονται πως όλα αυτά μπορούν να τα λύσουν με δεντροφυτεύσεις, με πλατείες και αδριάντες, με μοιρασιές και βολεψιές, με νέα προοπτική, με νέα πολιτική... Κάθε τέσσερα χρόνια και από μια νέα κάτι. Χάρισμά σας λοιπόν. Live your Greece in myth...


[Για την ιστορία, και για να κλείσει όμορφα αυτό το αηδιασμένο post, να και μερικές φωτογραφίες που τράβηξα στο πανέμορφο Βερολίνο. Η πρώτη απεικονίζει το κτίριο ενός Γυμνασίου στο κέντρο της πόλης, σαν να λέμε Εξάρχεια...].

η πειρατεία σκοτώνει τα γιοτ

...σαν τον παλιό καλό καιρό. Χωρίς τον καπτα-Jack Sparrow όμως. The real thing, όχι ψιλοδουλειές, μαϊμού σιντί και ντιβιντί...

...and justice for all

Επιτέλους. Τελικά υπάρχουν θεσμοί σ'αυτό τον τόπο. Υπάρχει δικαιοσύνη. Υπάρχει και φιλότιμο. Ο Απόστολος Βαβύλης είναι πλέον ελεύθερος. Κι αυτό γιατί "καθ'όλο το διάστημα κράτησής του επιδεικνύει πολύ καλή διαγωγή και αξιοποιεί θετικά τον χρόνο του, απασχολούμενος ως καθαριστής κυρίως στο χώρο της εκκλησίας της φυλακής". Το ίδιο ισχύει και για το συγκατηγορούμενό του, απόστρατο της ΕΛ.ΑΣ., Ιωάννη Τριανταφυλλάκη, που απαλλάχτηκε κι εκείνος από όλα τα κακά που τους είχαν φορτώσει αυτά τα "ξένα κέντρα", αυτοί οι πολιτικάντηδες, αυτοί οι συνωμότες, αυτοί οι κακοί. Να δεις, τελικά, που θα ζητήσουν και αποζημίωση για την κράτησή τους τόσον καιρό.
I believe in America. I'll be washed clean.

all things must pass

Israel 'Cachao' Lopez. 1918-2008.
Την Παρασκευή, καθηλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν, ρωτούσε το στενό του φίλο και βιολιστή Federico Britos "Πότε θα μπορούσα να ηχογραφήσω μαζί σου ξανά; Πρέπει να σηκωθώ από το κρεβάτι". Το Σάββατο "έφυγε" ήσυχα και γλυκά... Rest in peace.

(don't) play it again Sam!

Δεν χρειάζεται να ακούσεις και να δεις ζωντανά παραπάνω από ένα σόλο του Michel Camilo, για να διαπιστώσεις ότι ζεις μια μοναδική και σπάνια εμπειρία ακούγοντάς τον πίσω από το πιάνο, ότι απολαμβάνεις τη γενναιόδωρη κατάθεση ενός μεγάλου μουσικού, που σφύζει από ενέργεια και μουσική -και που νιώθεις ότι αν δεν εκραγεί επί σκηνής, κάτι δεν ολκοκληρώθηκε. Παρ'όλα αυτά, είχαμε τη σπάνια τύχη (τύχη σίγουρα ονομάζονται αυτές οι περιπτώσεις) να τον απολαύσουμε για παραπάνω από δύο ώρες την προηγούμενη Πέμπτη στο Μέγαρο. Και ως γνωστόν, η μαγεία ποτέ δεν εξηγείται ούτε περιγράφεται και δύσκολα χωράει σε λέξεις.

Δεν χρειάζεται να δεις παραπάνω από δύο λεπτά κάποιας σκηνής με τον Tommy Lee Jones για να διαπιστώσεις πόσο bigger-than-life ηθοποιός είναι και πόσο σπάνιο είναι πλέον στον κινηματογράφο να "κρέμεται" όλο το σενάριο, όλη η συγκίνηση, όλη η ουσία, από το βλέμμα και μόνο του ηθοποιού -ενός ηθοποιού που ποτέ δεν εκβιάζει με την ερμηνεία του, ποτέ δεν υπερβάλλει ούτε δείχνεται, ποτέ δεν καταφεύγει σε συναισθηματικά κλισέ και μανιέρες, σχεδόν καλά καλά δεν χρειάζεται καν να μιλήσει ούτε να πει καμιά μεγαλοπρεπή και στομφώδη ατάκα.

Δεν χρειάζεται να δεις παραπάνω από μία φορά την ταινία των αδερφών Cohen 'No Country For Old Men' για να νιώσεις ότι μπορείς ακόμα να πηγαίνεις στο σινεμά και να βλέπεις αριστουργήματα. Φαντάζομαι, βέβαια, ότι εξίσου απολαυστική θα είναι και η δεύτερη και η τρίτη φορά... [Και να σκεφτείς ότι η πρώτη στιγμή που ακούσαμε μουσική στην ταινία ήταν στους τίτλους τέλους.]

Από την άλλη (και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό) ίσως να χρειάζεται αρκετές φορές να ακούσεις το καινούριο album των Portishead ώστε να το συνηθίσεις και να το αισθανθείς ως φυσική συνέχεια (έστω και μετά από 10 χρόνια) των δύο πρώτων εμβληματικών κυκλοφοριών. Στην πέμπτη ακρόασή του, έχει αρχίσει να με πείθει ως album. Όχι ακόμα ως Portishead -αν και γι αυτό μπορεί να φταίνε απλώς οι (πάντα αυθαίρετες) προσδοκίες μου. Όλα είναι στη θέση τους και όλα σωστά φαίνονται, μόνο που διακρίνει κανείς το επιβεβλημένο της κυκλοφορίας: σαν να έπρεπε να κυκλοφορήσουν κάτι. Ίσως αναθεωρήσω κάποια στιγμή. Ευτυχώς. Ο καιρός, που είναι και σοφότερος, θα δείξει. Προς το παρόν ξεχωρίζει στα αυτιά μου το 'Magic Doors' και για αυτό ας το μοιραστούμε κάνοντας κλικ ΕΔΩ.

blog job

Όποιος ξοδεύει χρόνο να διαβάζει blogs της προκοπής, σίγουρα έχει πάρει μυρωδιά το σάλο που έχει ξεσπάσει και έχει φτάσει μέχρι τη Βουλή (επικείμενη νομθετική ρύθμιση για το καθεστώς λειτουργίας τους) με αφορμή το ακατανόμαστο blog με τίτλο press gr (το οποίο δήθεν σταμάτησε ή απλά άλλαξε διεύθυνση ή θα αλλάξει ή ξέρω'γω...) και την υπόθεση εκβιασμού (ή εκβιασμών) μέσα από αυτό (εδώ και εδώ δύο απολαυστικά σχόλια αυτού του γεγονότος ή "γεγονότος"). "Τα μπλογκ -δηλαδή η δυνατότητα κάθε ανθρώπου να γίνει εκδότης του εαυτού του- είναι η μεγαλύτερη δημοκρατική κατάκτηση του ανθρώπου στην ιστορία" λέει ο συγγραφέας Νίκος Δήμου στην Ελευθεροτυπία. "Είναι η μεταμοντέρνα κουτσομπόλα της γειτονιάς, και μάλιστα χωρίς κότσια, δηλαδή με μάσκα" υποστηρίζει ο -πολύς- συγγραφέας Σάκης Σερέφας σε συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα (πάρε και γι αυτό απολαυστικά σχόλια, εδώ, εδώ κι εδώ). Την παρεξήγηση σχετικά με το "τι είναι τα blogs", αλλά κυρίως με το "τι δεν (πρέπει να) είναι τα blogs", φαίνεται πως αποφάσισε να λύσει άμεσα ο πρωθυπουργός (εξ ου και οι κόντρες με τον wannabe-president-Little George για το θέμα!) και οι αρμόδιοι (;) νομοθέτες.

Όποιος ενδιαφέρεται παραπάνω για το ζήτημα, μπορεί να έχει μια καλύτερη εικόνα, μελετώντας τα links από κάποια άλλα blogs, όπως το πάντα σοβαρό και αξιόπιστο Ιστολόγιον (εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ), ο Λευκός Θόρυβος του Motorcycle Boy, το άδοξα "ληγμένο" της x-psilikatzoy Κωνσταντίνας, το Reality Tape, το αναλυτικό Για Σκέψου, και τα πάντα απολαυστικά και καυστικά του Ελεύθερου Σκοπευτή και του αγαπημένου Old Boy (εδώ κι εδώ), στον οποίο ανήκει και το ίσως-πιο-περιεκτικό-σχόλιο-της-υπόθεσης. Και ένα τελευταίο -ενημερωτικού χαρακτήρα- link από το Έθνος.

Αντί σχολίου, αφιερώνω σε όλους τους παραπάνω εμπλεκόμενους (από Old Boy μέχρι ...πρωθυπουργό) και φυσικά στους υπόλοιπους χιλιάδες εμπλεκόμενους bloggers (κάποιοι από τους οποίους ενδέχεται να "εμπλακούν" περισσότερο, όπως κακή ώρα το (κακώς) ταλαιπωρημένο και ουχί ταλαίπωρο blogme.gr) τους στίχους που τριγυρίζουν στο μυαλό μου αυτές τις μέρες που προσπαθώ κι εγώ να βγάλω μια άκρη με αυτή την υπόθεση. Οι πρώτοι ανήκουν στον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο:

"...και τι δεν κάνατε να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως είμαι σπόρος..."

Οι δεύτεροι στο Θανάση Παπακωνσταντίνου:

"...όσες κι αν χτίσουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό, όλο θα δραπετεύει..."

Ισχύει φυσικά και για περιπτώσεις παιδιών που είχαν την ατυχία να φοράνε πράσινα All-Star παπούτσια.

δις γηαρς πλέηλιστ

Κάνοντας την πάπια (προσωρινά) για το χαμό που έχει ξεσπάσει γύρω από το χαρακτήρα και τη δεοντολογία των blogs -με αφορμή την αλητεία του press gr και την επικείμενη νομοθεσία που καταφανώς θα στοχεύει στον έλεγχο των blogs (σιγά σιγά ξε-κάνω την πάπια)- καταγράφω τους δίσκους που μου έκαναν κου-κου τους τελευταίους μήνες και διεκδικούν παραπάνω από πέντε (5) ακροάσεις στο πλέηερ μου.

Connie Price & The Keystones - Tell Me Something (2008)
heavy funk και ψήγματα hip-hop με σπουδαίους mc's να κάνουν την όλη φάση πιο-up-to-date-δεν-γίνεται και την ίδια ώρα άλλοτε υπέροχα χορευτική άλλοτε ελκυστικά σκοτεινή. εντυπωσιακό ντεμπούτο στην εκλεκτική Ubiquity

Sleepytime Gorilla Museum - Grand Opening And Closing! (2001)
...αλλά και η υπόλοιπη δισκογραφία ('Of Natural History', 'In Glorious Times', 'Live'). παιδιά της μεταμοντέρνας μόδας (?) του heavy ήχου (βλέπε Mr.Bungle και συλλήβδην πρότζεκτ του Mike Patton), που κουβαλάνε όμως μια ιδιαίτερη τρέλα και κάνουν πλέον τον Patton να ακούγεται κλισέ και ρετρό (χοντρό αυτό). επίσης, side πρότζεκτ της βιολονίστριας Carla Kihlstedt των περίφημων Tin Hat (πάλαι ποτέ Tin Hat Trio) -καμία σχέση όμως!

Charming Hostess - Sarajevo Blues (2004)
επίσης πρότζεκτ που έχει χώσει τη μούρη της (και το βιολί της) η Kihlstedt, κυκλοφορία στη Tzadik του John Zorn, ένα γυναικείο φωνητικό τρίο που τραγουδά ιστορίες από τα πολύπαθα βαλκάνια και την πολύ πρόσφατη ιστορία τους πάνω σε φόρμες και τεχνικές που ξεκινούν από την παραδοσιακή πολυφωνία της περιοχής και φτάνουν μέχρι την avant-garde και το beatboxing.

Γιάννης Αγγελάκας & Νίκος Βελιώτης - Πότε θα φτάσουμε εδώ (2007)
εξαιρετική συνέχεια (και κατιτίς πιο groovy) στο ιδιαίτερο πρότζεκτ 'Ανάσες των λύκων'. το τσέλο του Βελιώτη σε μεγάλη φόρμα και οι στίχοι του Αγγελάκα απλοί και ώριμοι, άγριοι και συγκινητικοί. 'Πότε θα φτάσουμε εδώ, δεν έχει δρόμο πιο σκληρό πιο δύστροπο απ'αυτόν'...

Δημήτρης Μυστακίδης - 16 Ρεμπέτικα Τραγούδια με Κιθάρα (2007)
γνωστά και άγνωστα ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά, ενορχηστρωμένα μόνο με κιθάρα, παιγμένα και τραγουδισμένα με ψυχή και μεράκι από τον δεξιοτέχνη του οργάνου και ταυτόχρονα μια βαθιά μελέτη στην κιθαριστική παράδοση τόσο από άποψη τεχνικής όσο και ρεπερτορίου.

Cavalera Conspiracy - Inflikted (2008)
κυκλοφορεί στις 25 Μαρτίου, αλλά τα αλάνια το έχουν ήδη κατεβάσει και έτσι το βρήκαμε κι εμείς. η μεγάλη επιστροφή των αδερφών Cavalera, Max (Sepultura, Soulfly) και Igor (Sepultura, Mixhell), που ανακαλεί στη μνήμη εποχή 'Arise'. αν αυτό δεν τα λέει όλα, προσθέστε και κάποια περάσματα industrial αισθητικής και πειραγμένες κιθάρες-κληρονομιά των τελευταίων πρότζεκτ στα οποία είχαν εμπλακεί. έκρηξη!

Eddie Vedder - Into The Wild (2008)
soundtrack της νέας ταινίας του Sean Penn. στο ύψος των τελευταίων κυκλοφοριών των Pearl Jam, όπερ σημαίνει: δεν μας πάει πουθενά παραπέρα, αλλά νιώθεις ότι ακούς ένα δίσκο με τη στόφα του αριστουργήματος. ο (όποιος) θεός να τον (τους) έχει καλά να μας χαρίζουν κι άλλα τέτοια "αδιάφορα" αριστουργήματα. μήπως τελικά είναι αυτή η σπουδαία φωνή του που φταίει -και μόνο;

OST - My Blueberry Nights (2007)
Norah Jones, Cat Power, Ry Cooder, Otis Redding, Ruth Brown, Mavis Staples, Amos Lee, Cassandra Wilson, Gustavo Santaolalla. Τα ονόματα αρκούν. Και πολλοί ξέρουν ότι θα μπορούσα να γράψω ολόκληρα σεντόνια για το soundtrack και την ταινία και την Norah και τον Kar-Wai και και και και και και...

Kling Klang - The Esthetik Of Destruction (2006)
ιδιότυπη instrumental φάση post-rock αίσθησης (πσσσσσσς...), οι οποίοι ώρες ώρες φέρνουν στο μυαλό γκρουπ τύπου Kyuss, βάλε και κάτι αναλογικά σύνθια μέσα για να έχεις μια εικόνα και που-και-που λίγο θόρυβο. τώρα, πως αυτοί θα ανοίξουν (κάποιες από τις φετινές) συναυλίες των Portishead, ένας θεός ξέρει...

επί τροχάδην, όμορφοι funk δίσκοι:
Sharon Jones & the Dap-Kings - 100 Days, 100 Nights (2007) έρχονται και λάιβ τον Ιούνιο, θενκ γκαντ!
The Bamboos - Step It Up (2006) σύγχρονο funk στο γνωστό μοτίβο της Tru Thoughts (βλέπε Quantic Soul Orchestra)
The Apples - Killing EP (2007) α-πί-στευ-τη διασκευή στο 'Killing In The Name Of' -δύσκολο να το βρεις, πανεύκολο να το χορέψεις και να γουστάρεις
The New Mastersounds - Remixed (2007) από τα καλύτερα νεο-funk σχήματα της παραδοσιακής σχολής -δηλαδή χωρίς dj's, λούπες και κόλπα- εδώ με dj's, λούπες και κόλπα.

...αρκετά δεν είναι;