ημερολόγιο μόνιμων διακοπών

Όταν κάποιοι bloggers (μετρημένοι στα δάχτυλα της μισής μου παλάμης) παραβαίνουν τον (εδώ) νόμο και προκαλούν τα δημόσια ήθη, τίθεται θέμα για επαναπροσαρμογή της νομοθεσίας περί blogging.
Όταν κάποιοι χρήστες του YouTube (μετρημένοι στα δάχτυλα της υπόλοιπης μισής) παραβαίνουν τον (εκεί) νόμο και προκαλούν τα δημόσια ήθη, επιβάλλεται απαγόρευση ολόκληρης της υπηρεσίας που προσφέρει το YouTube.

Πονάει πόδι, κόψει κεφάλι.

Όταν -κατ'εξακολούθηση- αστυνομικοί (καθώς και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί) συλλαμβάνονται ή κατηγορούνται για δολοφονίες, βιαιοπραγίες, απρόκλητες επιθέσεις, υπέρβαση καθήκοντος, παράβαση καθήκοντος, παράνομες συναλλαγές, εμπόριο ναρκωτικών, εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων, εμπόριο λευκής (και όχι μόνο) σαρκός -ανήλικης και ενήλικης- παιδεραστία, συμμετοχή σε κυκλώματα προστασίας, παράνομες άδειες, πλαστογραφία, δεν μπαίνει θέμα -ούτε καν- αναδιάρθρωσης του μηχανισμού και θεσμικής αξιολόγησης του διοικητικού ιστού. Πρόκειται για 'μεμονωμένα περιστατικά'.

Δεν πονάει πόδι, δεν κόψει τίποτα. Ούτε το κεφάλι βρωμάει ούτε το ψάρι γενικά. Όλα πάνε καλά. Όλα πάνε καλά. Καλό μας χειμώνα άμα και όταν έρθει. Προς το παρόν, καλό μας φθινόπωρο. Αυτές οι σύντομες και ξαφνικές βροχές λίγο πριν μπει ο Σεπτέμβρης, γλυκαίνουν τον αέρα και ιονίζουν ορμητικά το τέλος του θέρους. 'Μερικές φορές, πρέπει να σωπαίνει κανείς για να μπορεί ν'ακούει τη μουσική πίσω από τον ήχο της βροχής'...

ημερολόγιο διακοπών

Γιατί οι Έλληνες είναι τόσο φωνακλάδες και δεν δίνουν σημασία ούτε στην ώρα ούτε στη στιγμή;
Γιατί μόνο στη διαπασών μπορούν να ακούσουν μουσική και να δουν τηλεόραση;
Γιατί δεν ξέρουν ούτε από διασκέδαση της προκοπής ούτε να τρώνε καλά και σωστά (και με μέτρο);
Γιατί δεν μπορούν να συνεννοηθούν στο δρόμο και κάνουν τη ζωή τους (και τη ζωή των άλλων) δύσκολη;
Γιατί συνωστίζονται στα χειρότερα και πλέον κιτς μαγαζιά, αρκεί να μυρίζει trendy, lounge, in, chilly, groovy, baby, και άλλες τέτοιες αγγλοσαξωνικές ασθένειες;
Γιατί είναι συνέχεια στην τσίτα και τους βλέπεις στην παραλία στραβωμένους, λες και οι διακοπές είναι γι αυτούς αγγαρεία;
Γιατί αρπάζονται και γαμοσταυρίζονται για ψύλλου πήδημα;
Γιατί μιλάνε τόσο άσχημα στα παιδιά τους και δεν αντιλαμβάνονται -κατ'αρχήν- το ότι είναι παιδιά;
Γιατί (πολλά από αυτά) τα παιδιά -τα περισσότερα δηλαδής- είναι παχύσαρκα και κακομαθημένα;*
Γιατί αγοράζουν εφημερίδες που δεν διαβάζουν ποτέ;
Γιατί παίρνουν το αυτοκίνητο για δυο μέτρα απόσταση (και μετά, βεβαίως βεβαίως, δεν ξέρουν που να το παρκάρουν και όλο και κάποιο μίνι κυκλοφοριακό θα προκαλέσουν);
Γιατί θέλουν να έχουν στην παραλία και το αυτοκίνητο και το σκάφος (καθώς και όλο το σπίτι τους σε γκατζετάκια);
Γιατί αράζουν το σκάφος στα ξέβαθα, δίπλα εκεί που κάνουμε μπάνιο, αδιαφορώντας για κανονισμούς και περιορισμούς;
Γιατί τη φύση την έχουν γραμμένη στα @@ τους και της συμπεριφέρονται λες και υπάρχει by chance, λες και εκείνοι δεν είναι μέρος της, λες και οι νομοτέλειές της και οι αλυσίδες της είναι φιλολογικά ευρήματα κάποιων γραφικών με πίπα και μούσι και όχι η πιο απτή πραγματικότητα που μπορούμε να προσεγγίσουμε και να ερμηνεύσουμε;
Γιατί όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, θεωρούν υποχρέωσή τους να αφήσουν μερικές γόπες στο χώρο, ατάκτως ερριμμένες;
Γιατί δεν κοιτάζουν πως να χαίρονται τη ζωή τους;
Γιατί δεν τους νοιάζει να βρουμε έναν απλό @#$@!ημένο τρόπο να συμβιώσουμε και να περπατήσουμε (και να οδηγήσουμε) όλοι μαζί στον ίδιο δρόμο, αρμονικά, ήρεμα κι ωραία (και όχι απαραίτητα αγαπημένα);

Από που κι ως που, ΑΥΤΟΙ οι Έλληνες είναι η άμεση συνέχεια εκείνων που 'δημιούργησαν και δίδαξαν τον πολιτισμό' (sic); Και ποιος μπορεί να επαίρεται για αυτό ή να έχει αντίστοιχες εθνοφυλετικές αξιώσεις;
Ποιον πολιτισμό, άραγε, παράγουν ΑΥΤΟΙ οι Έλληνες;




*σημ.: η συγκεκριμένη απορία, βέβαια, μπορεί να βρει απάντηση, μόνο και εφ'όσον βρουν απάντηση όλα τα υπόλοιπα 'γιατί'.

έκθεση ιδεών

Μετά τα πρόσφατα ειδεχθή και αποτρόπαια εγκλήματα που έλαβαν χώρα στα κυκλαδίτικα νησιά (δεν κατονομάζονται για να μην πληγεί ο τουρισμός, το εθνικό κύρος και τα έννομα συμφέροντα των ντόπιων επιχειρηματιών), με πρωταγωνιστές κάποιους (επίσης, δεν κατονομάζονται μετά από ευγενική παράκληση του συνδικαλιστικού φορέα των ιδιοκτητών νυχτερινών κέντρων και του κυκλαδίτικου συλλόγου ξεπλύματος μαύρου χρήματος) και θύματα κάποιους άλλους, και μετά από έντονη λαϊκή κατακραυγή, ανατέθηκε -προσωπικά από τον Πρωθυπουργό- σε τρεις επιφανείς υπουργούς (επίσης δεν κατονομάζονται) η σύνταξη κειμένου, με τη μορφή έκθεσης ιδεών, με θέμα "τι μου έκανε εντύπωση αυτό το καλοκαίρι". Η συμβολική πράξη εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, αφού συγκλόνισε συθέμελα το πανελλήνιο, έκανε το γύρο του κόσμου στα απανταχού ειδησεογραφικά δελτία -σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης στους ομογενείς της Αυστραλίας που περνούν πλέον δύσκολες ώρες, φοβούμενοι αντίποινα από Αυστραλούς πορτιέρηδες και παρκαδόρους, αναφορικά με το έγκλημα στο ένα από τα δύο κυκλαδίτικα νησιά. Το αίτημα (εν είδει "δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος") κάποιου δημοσιογράφου, προσκείμενου (σίγουρα) στην ελάσσονα αντιπολίτευση (αριστεριστής του χειρίστου, χωρίς χαρτί κι από την ΕΣΗΕΑ -λένε), για "άμεση λήψη αποφάσεων και αναπροσαρμογή του ποινικού κώδικα" παρακάμφθηκε ως παράταιρο και αποφασίστηκε να συζητηθεί σε κάποιο καφενέ της Καλύμνου (όπου και του εξασφαλίστηκαν άμεσες και πολυήμερες διακοπές) παρέα με άλλους βρωμύλους αριστεριστές φίλους του.

Αποσπάσματα από τις εκθέσεις (περιττό να αναφερθεί ότι όλοι τους αρίστευσαν και δικαίωσαν τον Πρωθυπουργό για τη μεγάλη κίνησή του), δημοσιεύονται παρακάτω:

"Η θυσία του νεαρού Αυστραλού, δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάει χαμένη. Αυτό το μεμονωμένο περιστατικό δεν πρέπει να αλλοιώσει την εικόνα της χώρας μας. Η εικόνα που εκπέμψαμε αυτές τις μέρες, είναι η εικόνα μιας χώρας που απορρίπτουμε. [...] Ασφαλώς και αντιλαμβάνομαι ότι η Ελληνική Αστυνομία, κάνει καλά την δουλειά της και είναι αδύνατον να βρίσκεται παντού, σε κάθε περιοχή, σε κάθε μπαρ, κάθε στιγμή. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε μηχανισμούς "μπράβων" να λυμαίνονται την νυχτερινή Μύκονο. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε μηχανισμούς άμυνας από τέτοια φαινόμενα. Ίσως, ήρθε η ώρα να κάνουμε μια συζήτηση χωρίς φόβο και πάθος και με την συνδρομή του Υπουργείου Εσωτερικών για το πώς θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τέτοια φαινόμενα. Ίσως, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε, παράλληλα με την αστυνομία, να προχωρήσουμε στη θεσμοθέτηση ένστολης ιδιωτικής αστυνόμευσης με κανόνες, οι οποίοι θα ελέγχονται απόλυτα από την Πολιτεία". (από το ύφος της γραφής, φέρεται να αποτελεί απόσπασμα της έκθεσης του υπουργού Τουρισμού)

"Ιδιαίτερα σοβαρά και ειδεχθή εγκλήματα, όπως οι στυγερές ανθρωποκτονίες, η εμπορία ναρκωτικών, η εμπορία ανθρώπων, η παιδική πορνεία, οι εμπρησμοί δασών, η καταστροφή του περιβάλλοντος και η προσβολή - σε έκταση που να προκαλεί την κοινή γνώμη - σημαντικών εθνικών ή κοινωνικών αγαθών πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ανάλογη αυστηρότητα. Επιβεβαιώνω την πάγια άποψή μου ότι στις υποθέσεις αυτές πρέπει να δίνονται στην δημοσιότητα τα ονόματα των υπαιτίων μετά την ομολογία τους ή την απαγγελία κατηγοριών εναντίον τους και ο όλος χειρισμός των υποθέσεων αυτών να ανταποκρίνεται στο περί δικαίου αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας. [...] Ο υπουργός Δικαιοσύνης, λόγω του θεσμικού του ρόλου, δεν κρίνει δικαστικές αποφάσεις και ενέργειες. Είναι, όμως, υπεύθυνος και υπόλογος έναντι του ελληνικού λαού στο όνομα του οποίου κατάτο Σύνταγμα ασκείται κάθε εξουσία για την εύρυθμη λειτουργία και την ορθή απονομήτης Δικαιοσύνης". (από την εμμονή στο ποινικό σκέλος του θέματος, φαίνεται ότι έχει γραφτεί από τον υπουργό Δικαιοσύνης)

"Να μη βρεθεί κανένας στη θέση του. Αυτός ο άνθρωπος, μέσα στον πόνο του, έδειξε και κουράγιο και καλοσύνη, κάτι το οποίο πρέπει να μας παραδειγματίζει όλους" (ξέμπαρκη έκθεση του Ζαγορίτη που ζήλεψε κι έγραψε κι αυτός ως μη όφειλε...)

"Τέτοιου είδους φαινόμενα απάδουν του πολιτισμού που η χώρα μας δίδαξε και διδάσκει και πλήττουν την εικόνα της στο εξωτερικό. Είμαι βέβαιος ότι οι Αρχές θα κινηθούν με ταχύτατες διαδικασίες, ώστε να γίνει ό,τι πρέπει για εκείνους που προκάλεσαν το βαρύ τραυματισμό του Αυστραλού πολίτη". (από, επίσης, ξέμπαρκη έκθεση του Ρουσόπουλου, λες και έπρεπε να πει κι αυτός κάτι...)

Και η -κατά κοινή ομολογία- καλύτερη, φυσικά, για το τέλος:

"Επισκέφθηκα τις δύο γιατρίνες μας, τα ξεχωριστά αυτά νέα παιδιά, που αριστεύουν στο χώρο της υγείας, πρώτες στο πεδίο του εθελοντισμού αλλά κακότυχες, γιατί έπεσαν μέσα σε ένα περιστατικό τραγικό και δραματικό. Είναι δόξα τω Θεώ καλά. Η εγχείρηση πήγε καλά αλλά θα περάσουν ένα δύσκολο στάδιο. Όπως όμως με διαβεβαίωσαν οι θεράποντες ιατροί και ο χειρουργός, σύντομα θα είναι και πάλι στην πρώτη γραμμή της επιστημονικής τους δράσης και κοντά στις οικογένειές τους". (από το εξόχως γλαφυρό ύφος, αλλά και την πληρότητα του λόγου, είναι προφανές ότι το απόσπασμα προέρχεται από την έκθεση του αγαπητού τρισαξιαγάπητου υπουργού Υγείας)



ΥΓ (σοβαρό).: "δεν μπορεί να", "δεν πρέπει να", "δεν είναι δυνατόν να", "χρειάζεται να", "ίσως ήρθε η ώρα", "ίσως, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε" (Όχι μεμονωμένα. Είναι ξεκίνημα πρότασης...), "πρέπει να", "επιβεβαιώνω την άποψή μου", "είμαι βέβαιος", "να μη βρεθεί κανείς στη θέση του", "δόξα τω Θεώ"... Όλα αυτά, είναι εκφράσεις (για την ακρίβεια ΟΙ εκφράσεις) που χρησιμοποιούν υπουργοί και αξιωματούχοι της κυβέρνησης, καμαρώνοντας πως με αυτό τον τρόπο παρεμβαίνουν στην υπόθεση και δίνουν κάτι σαν λύση (κάτι σαν λύση, κάτι σαν σουτ, που θα'λεγε και ο Σκουντής...), τη στιγμή που αυτοί -και όχι κάποιοι άλλοι- είναι που ασκούν τη νομοθετική εξουσία. Από την άλλη, για τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης "τέτοια φαινόμενα", απλά και μόνο "απάδουν του πολιτισμού μας" και "πλήττουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό". Ποια φαινόμενα; ...Αυτά που προκάλεσαν το "βαρύ τραυματισμό του Αυστραλού πολίτη". Βαρύς τραυματισμός, μάλιστα. Πολύ βαρύς όμως. Σχεδόν θάνατος.

γυμνοί στον ήλιο

"Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που έχουμε τόσο ιδιωτική αντίληψη για τα πράγματα. Οι θεατές λειτουργούν σαν να είναι μόνοι τους σε ιδιωτική προβολή. Οι Έλληνες είναι Ανατολίτες, χωρίς φόβο, δηλαδή δεν φοβούνται μην τους συλλάβουν. Μιλάνε γιατί πιστεύουν ότι δεν ενοχλούν. Το αυτονόητο, να κλείσουν δηλαδή το κινητό, είναι πέρα από την αντίληψή τους. Αυτή τη λεβεντομαλακία την έχουμε κάνει σήμα κατατεθέν".

Πέτρος Τατσόπουλος, Ποντίκι Art 24.07.08

Αυτή είναι η τελευταία ταινία που απόλαυσα σε θερινό σινεμά, συγκεκριμένα στο πανέμορφο και ευγενικά ανακαινισμένο (συντηρημένο για την ακρίβεια) Θησείον, στον πεζόδρομο πλάι στην Ακρόπολη και τις άθλιες φασαριόζικες καφετέριες -των οποίων η οχλοβοή ευτυχώς δεν φτάνει ως το υπέροχο αίθριο. Και ευτυχώς, ήταν μια από τις σπάνιες φορές που η λεβεντομαλακία (Τατσόπουλε έγραψες!) δεν χτύπησε, παρ'ότι είχε λαό η προβολή. Καλή παρέα, δύο μπύρες, τεχνικολόρ και δροσερό αεράκι. Η μαγεία της μουσικής του Νίνο Ρότα. Το αγιόκλημα και τα γιασεμιά του Λουκιανού έλειπαν μόνο.

τα δύσκολα και ανεκτίμητα ίσως

"Ίσως, ήρθε η ώρα να κάνουμε μια συζήτηση χωρίς φόβο και πάθος και με την συνδρομή του Υπουργείου Εσωτερικών για το πώς θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τέτοια φαινόμενα. Ίσως, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε, παράλληλα με την αστυνομία, να προχωρήσουμε στη θεσμοθέτηση ένστολης ιδιωτικής αστυνόμευσης με κανόνες, οι οποίοι θα ελέγχονται απόλυτα από την Πολιτεία". Ίσως.

Το παιδί, βέβαια, κατέληξε τελικά. Σίγουρα και τελεσίδικα. Όχι ίσως.

Και ο πατέρας του, πριν καν το πάρει χαμπάρι κάποιος υπουργός ή μυκονιάτης αξιωματούχος -ξεγελώντας και τη συναισθηματική δυσκινησία που ακολουθεί αυτές τις τραγικές και ανεξήγητες απώλειες- δεν δώρισε απλά τα (χρήσιμα) όργανα του (άχρηστου κορμιού του) γιου του, αλλά μοίρασε κάτι από το πλεόνασμα ψυχής του, μας δίδαξε πολιτισμό, μας έδειξε πως γίνονται οι μεγάλες πράξεις, καθώς και τι σημαίνει στάση απέναντι στο θάνατο, στάση απέναντι στη ζωή, στάση απέναντι στην αιωνιότητα. Όχι ίσως. Τα έκανε αυτά. Χωρίς πρώτα να τα ανακοινώσει και χωρίς πολλά δραματικά λογύδρια και τηλεοπτικά αναφιλήματα.

Εμείς από την άλλη -ως λαός και ως έχουμε μάθει φυσικά- θα αναζητήσουμε τη λύση του προβλήματος (αν δεχτούμε ότι ίσως υπάρχει πρόβλημα βέβαια...) ανάμεσα στα διάφορα ίσως, μοιράζοντας απλόχερα ευχετήριες καρτ-ποστάλ, όπου στην πίσω μεριά θα διαβάζει κανείς φαρδύ-πλατύ το όνομα του πολιτικού εκείνου άνδρα που θα δώσει τη λύση, μαζί με μια φωτογραφία του με την κατάλληλη συμπονετική πόζα και την αντίστοιχη λεζάντα, έτσι ώστε να μπορούν όλοι να τον ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές: και οι καλοί μας μυκονιάτες, ιδιοκτήτες μπαρ, θαμώνες, μπράβοι, παρκαδόροι, ιθαγενείς, τουρίστες, μοντέλα, μάνατζερς, ενοικιαστές ακινήτων, πλοιοκτήτες, σημαντικοί, ασήμαντοι, και οι ευαισθητούληδες ψαγμένοι που ταράχτηκαν και έγραψαν στα μπλογκ τους, και οι τηλεορασόπληκτοι του μέσου όρου που συγκλονίστηκαν κατιτίς, και -αν ήταν κι αυτό δυνατόν- όλοι οι Αυστραλοί υπήκοοι της υφηλίου. Όσο η λύση ξεκινά με το ίσως, είναι όλοι οκ. Ο υπουργός στη θέση του, τα μπαρ και οι μπράβοι στη θέση τους, οι μίζες στη θέση τους, το μαύρο χρήμα στη θέση του (άσε μας ρε Ζορμπά καλοκαιριάτικα...), το βασίλειο της λεβεντομαλακίας αλώβητο, το (νεοελληνικής πατέντας) καθεστώς της ημιπαρανομίας -εώς και χοντροπαρανομίας- in full bloom. Όλοι οκ. Εκτός από τη λύση. Γιατί καμία λύση δεν ξεκινάει με ίσως.

ύβρις

'Είναι ίσως η μοναδική στιγμή που κοίταξα το ρολόι μου - και σίγουρα δεν φταίει ο Βασιλικός γι’ αυτό, απλά εγώ βαριέμαι αφόρητα τον συγκεκριμένο δίσκο'. Κι όμως. Αυτό δημοσιεύτηκε εν είδει σχολίου για δύο τραγούδια της Λένας Πλάτωνος από το δίσκο 'Καρυωτάκης' -το αριστούργημα 'Καρυωτάκης'. Σε έγκριτο και έγκυρο μουσικό site ως έγκριτη και έγκυρη (;) κριτική της πρόσφατης συναυλίας της μεγάλης δημιουργού στο Ηρώδειο. Ένα εκ των οποίων κομματιών είναι το 'Βράδυ', 'ένα τρένο που θα'ρχεται από μια άγνωστη χώρα, τα χαμένα όνειρά μου' κλπ κλπ. Ναι, γι αυτό το κομμάτι γράφτηκε το σχόλιο, Jesus!

Στο δίπλα tab του browser μου, μια είδηση που μου φέρνει αηδία. Αηδία για το ανθρώπινο είδος και τις κατακτήσεις του -έστω: κάποιες από τις κατακτήσεις του. Αηδία για την ελάχιστη υποκατηγορία του ανθρωπίνου είδους που ονομάζεται ελληνική φυλή. Αηδία για την ανοχή και τις αντιστάσεις που έχει καλλιεργήσει η ακόμα πιο ελάχιστη υποκατηγορία κάτι κυνικών και (και καλά) ψαγμένων τύπων σαν κι εμένα. Δεν μπορώ να αντιδράσω. Ούτε να πω ούτε να κάνω τίποτα. Για την ώρα τουλάχιστον. Μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι αυτά τα καθάρματα, αυτοί οι πιο ελεεινοί εκπρόσωποι του είδους στο οποίο ανήκω (και που ως μη εξελιγμένα όντα, δικαιώνουν τη θεωρία του Δαρβίνου περί της ταπεινής καταγωγής μας στο ζωικό βασίλειο), εύχομαι -λοιπόν- γι αυτούς να μην πεθάνουν, να μην εισπράξουν οφθαλμό αντί οφθαλμού, να μη βιώσουν ούτε εκδίκηση ούτε βία. Εύχομαι να ζήσουν για να σαπίσουν στη φυλακή -στη φυλακή του κράτους κατ'αρχήν (αν υπάρχει και αν προβλέπεται, δεν ξέρω, πολλά έχουμε δει...), στη φυλακή του μικροσκοπικού νου τους, στη φυλακή της άγνοιας, στη φυλακή της κοινωνικής άνοιας (στην οποία μόνοι τους έχουν καταδικάσει προ πολλού τα -χαμένα- κορμιά τους), στη φυλακή που ορίζει η απώλεια της συνείδησης -από την οποία δεν δραπετεύεις με τίποτα, μα με τίποτα- στη φυλακή της λήθης, στη φυλακή της βλακείας, της μεγαλύτερης τιμωρίας -ίσως- που μπορεί να τύχει σε άνθρωπο.

Όσο για τον συντάκτη του άρθρου, που σας έλεγα παραπάνω, ας σαπίσει απλώς στη φυλακή της αμετροέπειας. Έτσι κι αλλιώς, το'πε κι ο Μαρτίνος Λούθηρος, όποιος δεν καταλαβαίνει τα πράγματα, δεν μπορεί να βγάλει νόημα από τα λόγια.

ακαδημία πλάτωνος

'Πόσο μ'αρέσει ν'ακούω τους ανθρώπους, ν'ανεβαίνουν με το ασανσέρ και να μιλάνε ρουμάνικα'...
Μ'αυτούς τους απλούς στίχους, πάνω σε μια αβίαστη και άερινη μελωδία, κάπου στο 1985, η Λένα Πλάτωνος άγγιζε γλυκά και ταπεινά τη ζωή των μεταναστών και τις 'πιθανότητες ευτυχίας στην περιοχή της Αμερικάνικης πρεσβείας', πολλά χρόνια πριν το αριστερόλαγνο lifestyle -που δεν έχει Τσίπρα πάνω του!- τους εντάξει στο συνθηματολογικό ρεπερτόριό του. Ήταν οι 'Εμιγκρέδες της Ρουμανίας', όπου 'κάποιος από τους Ρουμάνους έπαιζε από συνήθεια το ίδιο κομμάτι και μεταμόρφωνε, πάλι, τους δήμιους της Αμερικάνικης πρεσβείας, τους μεταμόρφωνε, πάλι, σε χάδι'. Και χθες, όμως, Κυριακή 27 Ιουλίου του 2008, οι 'Εμιγκρέδες' ακούστηκαν το ίδιο γλυκά και αέρινα, καθώς η συνωμοτική ατμόσφαιρα της γενικής δοκιμής -με τους ελάχιστους πλην προνομιούχους στις (προνομιακές) κάτω θέσεις του Ηρωδείου- υποσχόταν μια κατανυκτική εμπειρία. Όπως προφανώς θα συμβεί και απόψε, Δευτέρα, στη μία και μοναδική συναυλία που σημαίνει την επιστροφή της μεγάλης δημιουργού. Και αν τα φετινά 'Ημερολόγια' της -η δισκογραφική επιστροφή της- δεν στέκονται με την ίδια θέρμη και ορμή δίπλα στο 'Σαμποτάζ', στο 'Καρυωτάκης' και στο 'Γκάλοπ', η χτεσινή εμπειρία ήταν μια πρώτης τάξεως υπενθύμιση ότι η Πλάτωνος έχει γράψει μεγάλη, μα πολύ μεγάλη, μουσική. Και η έκφραση της πικρής βεβαιότητας ότι αν κάποτε οι υπεύθυνοι (;) διαχειριστές των κονδυλίων, οι εργολάβοι του εθνικού πολιτιστικού πλούτου μας, αποφάσιζαν να ασχοληθούν με τη χαρτογράφηση -και την ουσιαστική αξιοποίηση- της πολιτιστικής παρακαταθήκης μας, η Λένα Πλάτωνος έχει σίγουρα εξασφαλισμένη μια θέση ανάμεσα στα πέντε σημαντικότερα ονόματα δημιουργών -τουλάχιστον όσο αφορά το χώρο της μουσικής σύνθεσης από τη μεταπολίτευση και πέρα. Το 'ευτυχώς που υπάρχει το φεστιβάλ του Λούκου' και τολμά με ανάλογες επιλογές και παραστάσεις, δεν είναι και τόσο ανακουφιστικό, αφού αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα -και απ'ό,τι φαίνεται, κι αυτή η εξαίρεση τελεί υπό διωγμόν, τοπικών παραγόντων και λοιπών αναξιοπαθούντων εντεταλμένων...

Αλλά το θέμα είναι η συναυλία. Η χτεσινή μαγική βραδιά. Η φωνή του Παλαμίδα να προκαλεί ανατριχίλα σε κάθε λέξη. Η Φριντζήλα και η Πασπαλά ιέρειες της μυσταγωγίας. Και η Πλάτωνος σαν γιαγιά (που δεν είναι) να αρχίζει τα λόγια του παραμυθιού, όπως παλιά, όπως οι πραγματικές γιαγιάδες, με το γνωστό τρόπο, απρόθυμα και αμήχανα στην αρχή, όπως οι γιαγιάδες, επειδή έφτασε η ώρα και πρέπει να κοιμηθεί το παιδί, με μια ιδιαίτερη συστολή, με μια σοφία που προκαλεί την ίδια στιγμή δέος και ένα αίσθημα τρόμου, 'θα σας παίξουμε τραγούδια που δεν ακούγονται στο ραδιόφωνο'... Και ξαφνικά η αφήγηση παγώνει, γιατί το παραμύθι έχει ήδη αρχίσει να ξετυλίγεται μπροστά σου, μόνο του, με νότες και με λέξεις, με χρώματα και σιωπές, δεν χρειάζεται πλέον ούτε η αφήγηση ούτε η γιαγιά, κανένα εφέ, κανένα κόλπο, η γιαγιά είναι εκεί, θα μιλήσει και πάλι στο τέλος για να πει 'καληνύχτα', ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ενδιάμεσα, μας τραγουδάει γερασμένα 'είμαι ευτυχισμένη', δεν την πιστεύουμε, δεν υπάρχει περίπτωση, δεν είσαι, αλλά ποιος νοιάζεται; Μοιάζει με γιορτή, αλλά δεν είναι. Είναι τελετή, όχι πανηγύρι. Είναι οι πληγές της που εκτίθενται, αυτές μας μαγεύουν, δεν βλέπουμε κανέναν ευτυχισμένο. Τραγουδάει για απώλειες, για ματαιώσεις, για προσωπικούς δαίμονες, για έρωτες που απαιτούν λύτρωση εδώ και τώρα, δεν γίνεται να είναι ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη είναι η Νάνα Μούσχουρη που τελειώνει την καριέρα της. Ευτυχισμένοι κι εμείς που το αποφάσισε επιτέλους. Αλλά με τη Λένα Πλάτωνος, όχι, δεν γίνεται να είμαστε ευτυχισμένοι. Είμαστε μαγεμένοι, είμαστε γεμάτοι, είμαστε έρμαια του συναισθήματος και των πληγών που αυτό προκαλεί -οι επαφές του, δηλαδή, με την πραγματικότητα. Παραδινόμαστε, όπως λέει κι η ίδια και εννοεί "παρα-δίνομαι, με την έννοια του "πολύ", το παρακάνω"...

- Είναι επικίνδυνο να ψάχνει κανείς το μέσα του;

- Όχι. Επικίνδυνο είναι να μην ψάχνεσαι και κυρίως για τους άλλους. Γιατί μπορείς να βγάλεις τέρατα και να μην παίρνεις χαμπάρι.

(από τη συνέντευξή της στην εφημερίδα του Φεστιβάλ Αθηνών)

σκόρπια

...γιατί είμαι και σκόρπιος αυτόν τον καιρό.

Ο Ornette Coleman ήρθε και έπαιξε ΜΕΓΑΛΗ μουσική. Ναι, κουρασμένος. Ναι, κάπως comme il faut όλο το σκηνικό στο Παλλάς. Αλλά ήταν μεγάλη συναυλία. Μοναδικό groove. Ελευθερία και φαντασία. Σπουδαίοι μουσικοί. Μεγάλη μουσική. Τέλος.

Αυτή η πόλη δεν είναι καθόλου φανκ. Δεν έχει φανκ. Κι ας παριστάνει το αντίθετο. "Μα γιατί κανείς δεν χορεύει;" παρατηρούσαν οι ταλαίπωροι -πλην καραορεξάτοι- dEUS πριν δυο βδομάδες στο Kinky Bar, όπου έπαιζα μόνο για πάρτη τους ό,τι γκρουβομαυρίλα υπήρχε στις σιντοθήκες μου (μέχρι και "γκεράπες"). Να'ναι καλά η Marva Whitney, η Lyn Collins και ο Bo Diddley.

Η Amy Whinehouse απέκτησε κέρινο ομοίωμα στο μουσείο της Madame Tissaud στο Λονδίνο. Φήμες το θέλουν να είναι πιο ζωντανό από την ίδια. Και σίγουρα αυτό μπορεί να στέκεται όρθιο κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας της, σε αντίθεση με εκείνη που δεν. Δεν όμως. Με την καμία...

Ψάχνω την αγγλική (έστω) απόδοση της λέξης 'χαρμολύπη'. Μ'αρέσει και η ελληνική, αλλά μου ακούγεται το δεύτερο συνθετικό της να υπερισχύει του πρώτου. Θυμάμαι τη λέξη 'malegria' που είχε βαφτίσει ένα κομμάτι του ο Manu Chao. Ωραία, αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς.

Η Ουρανίτσα έφυγε χωρίς να μας χαιρετίσει, έτσι απλά και ανεξήγητα, για να γεμίσει τραγικά το μπλοκ με τις απώλειες. Δεν αντέχω άλλο. Όχι, δεν χρειάζεται να πληρώνονται πάντα τα λάθη. Δεν γίνεται να είναι 'τραγικά' τα λάθη. Ένα χειρόφρενο γαμώτο. Ένα χειρόφρενο. Λέξεις και σκέψεις χωρίς ψυχραιμία. Δεν μπορώ να γράψω παραπάνω. Μακάρι να μπορούσα να εκφράσω, να μεταφέρω, να περιγράψω το μέγεθος της απώλειας, της σημασίας, της σχέσης μας, της ποιότητας αυτού του ανθρώπου. Αδύνατο. Αυτό το προκλητικό 'γιατί έτσι' που σου φωνάζει η ζωή -βγάζοντάς σου κυνικά τη γλώσσα- ως απάντηση στα πιο βασανιστικά σου 'γιατί;' είναι απλά αβάσταχτο. Αυτή η τυχαιότητα είναι αβάσταχτη. Αυτή η επιλεκτικότητα είναι αβάσταχτη. Θυμάμαι την τραγουδάρα της Βιτάλη:

Γιατί βιάζεται ο Χάρος να με πάρει στο ταξίδι
Αφού ακόμα μπουσουλάω και δεν πρόφτασα παιχνίδι
Κι έμεινα αφηρημένη να κοιτάζω το φανάρι
Να μου λέει "ζωή σημαίνει ένα Honda που φρενάρει"

Και, δεν ξέρω γιατί, αλλά το τραγούδι που μου έρχεται στα χείλη με τη θύμησή της και το σιγομουρμουράω συνέχεια, πάει κάπως έτσι:

Μην απελπίζεσαι και δεν θ'αργήσει
Κοντά σου θα'ρθει μια χαραυγή
Καινούρια αγάπη να σου ζητήσει
Κάνε λιγάκι υπομονή

Διώξε τα σύννεφα απ'την καρδιά σου
Και μες στο κλάμα μην ξαγρυπνάς
Τι κι αν δεν βρίσκεται στην αγκαλιά σου
Θα'ρθει μια μέρα, μην το ξεχνάς

Γλυκοχαράματα θα σε ξυπνήσει
Κι ο έρωτάς σου θ'αναστηθεί
Καινούρια αγάπη θα ξαναζήσεις
Κάνε λιγάκι υπομονή

Καληνύχτα.

ποπ

«Νομίζω πως στην εμπορευματοποιημένη ποπ έχει χαθεί ο τόνος, αυτό που προωθείται πια ως τόνος δεν είναι η νότα αλλά ο ήχος. Φανταστείτε πόσες γλώσσες υπάρχουν σήμερα στην επιφάνεια της γης, πόσες λέξεις που δεν γνωρίζουμε την πραγματική σημασία τους. Αν τις μετατρέψουμε σε νότες, γίνεται πολύ πιο εύκολο να τις μοιραστούν οι άνθρωποι. Ομως, παρ' ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν μ' αυτό τον ήχο ανεξάρτητα από το πού γεννήθηκαν και τι γλώσσα μιλάνε, δύσκολα μαθαίνουν για το νόημα και το σκοπό της ζωής. Η γυναίκα δεν ενδιαφέρεται να μάθει για το τι είναι στην πραγματικότητα ο άνδρας, πόσο πολύτιμος είναι γι' αυτήν, το αντίστοιχο βεβαίως ισχύει και για τον άνδρα».

Ornette Coleman, από τη συνέντευξη στο Γιώργο Χριστοδουλόπουλο (Ελευθεροτυπία, 6/7/08)



ΥΓ. Η αντίστροφη μέτρηση για το βράδι της Παρασκευής έχει αρχίσει...

φρη γιορ μάηντ εντ γιορ ας γουήλ φόλοου...*

Κατ'αρχήν, να ξέρετε ότι αυτό το ποστ γράφεται μετά από κατανάλωση σεβαστής ποσότητας μπύρας και μετά το πέρας της αποψινής υπερσυναυλίας -την οποία φήμες την ήθελαν να είναι η συναυλία της χρονιάς και την οποία η απτή πραγματικότητα την έκανε να είναι πράγματι η συναυλία της χρονιάς (μέχρι τώρα δηλαδή, γιατί το χειμώνα έρχεται και Herbie και DeJohnette, κάτσε καλά...). Και η περί ου ο λόγος, δεν είναι άλλη από τη μαγική και συγκλονιστική εμφάνιση της απίστευτης κοντοπίθαρης Sharon Jones, μετά των Dap-Kings της, στο Γκαγκάρειον Ίδρυμα της οδού Λιοσίων. Και επειδή σύμφωνα με το φίλο μου το Σπαρτιάτη, η γκρίνια δεν πάει ποτέ πριν από μια συναυλία, αλλά μόνο μετά και αν, δηλώνω ότι δεν έχω να πω και πολλά για την ίδια τη συναυλία παρά μόνο να εκθέσω τώρα εδώ τις γκρίνιες μου. Όσοι ήταν εκεί το απόλαυσαν με την ψυχή τους, ξέρουν πολύ καλά τι είδαν, τι άκουσαν και τι έζησαν, όπως και οι αρμόδιες αρχές γνωρίζουν πολύ καλά ότι παρά τρίχα γλιτώσαμε το τρίτο αποτελειωτικό encore -που θα σήκωνε από τον τάφο και το μεγάλο godfather James Brown (ίσως και τον Ray Charles). Όσοι τυχεροί βρεθήκαμε απόψε στη στρούγγα (με τον άψογο κλιματισμό, να σημειωθεί παρακαλώ) ξέρουμε πόσο λιώσαμε τα κορμάκια μας κατά το φρενήρες δίωρο (μα, μόνο τόσο λίγο;...) που μας προσέφεραν με αδυσώπητη και ανηλεή αντοχή η μεγάλη κυρία και οι μεγάλοι μουσικοί της.

Η γκρίνια πάει σε όσους δεν ήρθαν, σε όσους ανάγκασαν την προπώληση και την άλλη πώληση να μετράει κουκιά και σπασμένα και έτσι να μεταφερθεί αυτό το πανηγύρι από το φυσικό του χώρο (Θέατρο Βράχων) σε ένα μέρος "χωρίς ουρανό από πάνω μας", σε όσους επιμένουν εναλλακτικά και πασαλιμανιώτικα, αλλά την κρίσιμη ώρα αποδεικνύονται οι πλέον συντηρητικοί και προβλέψιμοι εκτιμώντας ως πιο σημαντικό ένα σαββατοκύριακο στην Πάρο ή γουερέβερ, σε όσους γεμίζουν τα νεοfunk στέκια της Πανόρμου και του Γκαζιού και την έχουν δει γκουρού του rare και deep funk (πρόσφατο αθηναϊκό τρεντ), αλλά αν δεν τους πεις φωναχτά στ'αυτί "Σεξ Μασίν ρεεεε, Τζέημς Μπράουν!" (η γνωστή 'Γκεράπα' δηλαδή), δεν λένε να λικνίσουν το κορμί τους ή να κοιτάξουν λίγο παραπέρα και να καταλάβουν ότι και 100 Amy Winehousούσες να τους φέρεις στη σκηνή, δεν πιάνουν μία μπροστά στην ενέργεια της 50χρονης αεικίνητης Jones, ενώ και η ενημερότητά τους γύρω από τις soul γυναικείες φωνές ξεκινά από την Aretha και καταλήγει στην Franklin (στην καλύτερη...).

Τα μπράβο πάνε στο μεσιέ Τριανταφυλλίδη που είχε τα γκατς και την ευθύνη να οργανώσει τη μεγαλύτερη συναυλία του καλοκαιριού (τουλάχιστον), για την οποία είμαι σίγουρος ότι μπήκε μέσα. Ευτυχώς, πάντα υπάρχει η Μαλακάσα με τις σταθερές αξίες. Οι ορδές, λοιπόν, στον Manu Chao, κάτι σαν εθνικό καθήκον. Αυτό ξέρουμε, αυτό εμπιστευόμαστε... Και μετά γκρινιάζουμε κι από πάνω...


* υπόλοιπο από πέρσι, από την εμφάνιση του θηριώδη Γιώργου Κλίντον στους Βράχους...

απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας

"Ήμουν από αυτούς που ως υπουργός Υγείας όχι μόνο συμφώνησα να έρθει ο Γιώργος Λούκος ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, αλλά έβαλα πολύ μεγάλη πλάτη".
Νικήτας Κακλαμάνης

Αυτό θα πει γενναιοδωρία αχάριστοι Αθηναίοι. Κι αφού ποτέ δεν το εκτιμήσατε, γι αυτό είναι εδώ ο Δήμαρχος, να το βροντοφωνάξει και να το ξέρετε (και φυσικά, να έχει ισχυρό -πλην χυδαίο- άλλοθι απέναντι σε οποιαδήποτε καταγγελία ή έστω μουρμούρα τον θέλει ανταγωνιστή του Λούκου και σαμποτέρ του Φεστιβάλ Αθηνών). Και έτσι, μπορεί να γίνει πλέον αντιληπτό και πλήρως κατανοητό, ότι η περίφημη διαπλοκή δεν περνάει μόνο μέσα από τα μαύρα χρήματα της Siemens, ούτε σταματάει στις (έωλες) μομφές κατά του Ζαχοδίαιτου πολιτιστικού μοντέλου. Το πιο αστείο, όμως, είναι ότι ο διαπλεκόμενος -προκειμένου να σώσει το τομάρι του (όπως π.χ. ο Τσουκάτος)- φτάνει να μεταχειρίζεται την εμπλοκή του και ως άλλοθι. Είναι, πραγματικά, αστείο όμως;...

[ μ'αυτά και μ'αυτά, το πανηγύρι ολοκληρώνεται και έχουμε πλέον μια πλήρη εικόνα όσο αφορά τη διαδικασία, τις κινήσεις, τις προθέσεις, τα κίνητρα και το κόστος της όλης ιστορίας. and the circus leaves town... ]

update: ola kala

Κι ενώ η Τουρκία πάει ολοταχώς για να το σηκώσει και να κάνει την έκπληξη του φετινού Euro, κατά την παράδοση της προηγούμενης πρωταθλήτριας (με την οποία βέβαια την χωρίζουν μερικά καντάρια μπάλας, κατάρτισης και οργάνωσης), εμείς -ελλείψει εθνικών ηρώων και φέτος, ποδοσφαιρικών ή μη- συνεχίζουμε στο ίδιο πρότζεκτ, σ'αυτό που ξέρουμε πολύ καλά, στο μόνο που είμαστε αβλεπί πρωταθλητές, με τον δεύτερο και τον τρίτο να έχουν φάει τη σκόνη μας και να μην φαίνονται καν στον ορίζοντα. Συνέχεια, λοιπόν, στην υπόθεση του σφραγίσματος τους θεάτρου του Λυκαβηττού, εξίσου τραγελαφική όσο και η αρχή της. Το θέατρο ξανάνοιξε, οι συναυλίες θα γίνουν κανονικά, ο Δήμος Αθηναίων είναι πια κύριος (sic) και με το γράμμα του νόμου (και καλά), οι ανακοινώσεις πέφτουν βροχή (γελάστε εδώ, εδώ κι εδώ), η καμπάνια δυσφήμισης του Φεστιβάλ Αθηνών (που άρχισε πέρσι με το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και κάποιους παρατρεχάμενους πολιτευτές) συνεχίζεται απρόσκοπτα, η διοργανώτρια εταιρεία που έχασε του κόσμου τα λεφτά (και την αξιοπιστία) από τη (μη) συναυλία του James Blunt θα ψάξει μάταια το δίκιο της δια της δικαστικής οδού και έτσι πάει ο κόσμος... Κι όλοι εμείς, φυσικά, παρακολουθούμε σαν χάνοι (όσοι παρακολουθούμε τέλοσπάντων) άλλη μια γλαφυρή έκφανση του συλλογικού μας ασυνείδητου, που πλέον μπορεί να λογίζεται ως απόλυτα συνειδητό, συνειδητότατο, άλλη μια ρωγμή της σύγχρονης νεοελληνικής λεβεντιάς, που πλέον μπορεί να λογίζεται όχι ως ρωγμή, αλλά ως άρρηκτο δομικό συστατικό της, ως θεμέλιος λίθος και πεμπτουσία της, γιατί πια η λεβεντιά δεν έγκειται στην ευγένεια της ψυχής και σε αυτά που ο ταλαίπωρος Περικλής ματαιοπονώντας εξιστορούσε στους Αθηναίους, δεν έγκειται στην ευγένεια των πράξεων, των πράξεών μας, αλλά στη νίκη, στην κατατρόπωση του αντιπάλου και τον ηθικό εκμηδενισμό του, στην απαξίωση των πράξεών του, στην απόλυτη επικράτησή μας. Ως λεβεντιά λογίζεται πλέον το δίκιο του ισχυρού (καμώμενοι πως είμαστε ο ισχυρός), η έπαρση και η ψωροπερηφάνια για νίκες που από λάθος ή σπόντα συνέβησαν, που η λογική και η μέθοδός μας ποτέ δεν υποσχέθηκαν (ούτε καν προετοίμασαν, ούτε καν αξιώθηκαν). Μια δήθεν λεβεντιά, μια τσάμπα μαγκιά, μια κακόγουστη ενοχλητική παράτα, που περιφέρει ως λάφυρα και αξίες την πολιτιστική μας ένδεια, την πλήρη χρεωκοπία μας, που βαφτίζει κεκτημένο πολιτισμό της τις μικρές ρωγμές του πολιτισμού των άλλων, τις μικρές και (ασήμαντες) εκείνες τρύπες όπου βρίσκει χώρο και επωάζει η μισαλλοδοξία μας και η (σημαντική) αμορφωσιά μας. Μια ντεμέκ εικόνα Αη-Γιώργη νικητή που δεν πατάει όμως πάνω στο νικημένο τέρας, αλλά πάνω σε σκουπίδια, πάνω στο τίποτα. Και το ονομάζει αυτό νίκη. Και όσο το βλέπεις, περισσότερο το λυπάσαι, παρά οργίζεσαι μαζί του.

good will hunting

Την ίδια ώρα που η γείτονος χώρα, η δήθεν βάρβαρη και μεσαιωνική, μέσω του αντιπροσωπευτικού της ποδοσφαιρικού συγκροτήματος, διαφημίζει με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο ποια είναι τα όρια που μπορεί να αγγίξει και να ξεπεράσει η δύναμη της θέλησης (έστω και με έναν τρόπο τον οποίο -τουλάχιστον- τα περισσότερα κορίτσια μπορεί να θεωρήσουν ανάξιο λόγου και σημασίας), στην ημεδαπή επιβεβαιώνουμε για άλλη μια φορά -και με τον πιο άγαρμπο και εξευτελιστικό τρόπο- τον κανόνα, εκείνον που ορίζεται από τη δύναμη της μη θέλησης. Στην Ελλάδα του 'παρα πέντε', της αρπαχτής και της προχειρότητας, η ασυνεννοησία και η γραφειοκρατία -ή, ακριβέστερα, ο καταλυτικός συνδυασμός αυτών των δύο- χτυπάει πλέον στο 'και πέντε'. Και -εντελώς τυχαία- χτυπάει ό,τι είχε απομείνει όρθιο και δεν μύριζε ούτε 'παρά πέντε' ούτε αρπαχτή και προχειρότητα. Ή μήπως τελικά η ασυνεννοησία ως εξήγηση είναι η πλέον ναϊφ εκδοχή για να αποφύγουμε τη συνήθη σπέκουλα και τα συνωμοσιολαγνικά σενάρια;

Λουκέτο λοιπόν στο θέατρο του Λυκαβηττού, γιατί έτσι το θέλησε ο Δήμος Αθηναίων. Λουκέτο, ξαφνικό, ξαφνικότατο, και ενώ η καλοκαιρινή σεζόν έχει ήδη αρχίσει, οι συναυλίες έχουν προγραμματιστεί, κάποιες έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Λουκέτο με κόστος που καλούνται να πληρώσουν οι διοργανωτές (να σημειώσω εδώ ότι σπανίως γινόμαστε μάρτυρες ακυρώσεων ή ανεπαρκών διοργανώσεων στο συγκεκριμένο θέατρο), το φιλοθεάμον κοινό, η αξιοπιστία της χώρας μας απέναντι στους ξένους μάνατζερς, αλλά πρώτα απ'όλα η αξιοπιστία του μοναδικού πλέον -και κατ'εξοχήν- αξιόπιστου και έγκυρου θεσμού που λειτουργεί στο μικρό και φτωχό μας Οτινανιστάν: το Φεστιβάλ Αθηνών. Προσωπικές έριδες του Δημάρχου και του κύριου Λούκου; Άλλου είδους ανταγωνισμοί; Ποιος ξέρει... Εκείνο που σίγουρα δεν ξέρουμε προς το παρόν είναι τι τύχη θα έχουν οι πολύ ενδιαφέρουσες συναυλίες που είχαν προγραμματιστεί για τη συνέχεια του καλοκαιριού, με πρώτη και καλύτερη φυσικά εκείνη του Ornette Coleman στις 11 Ιουλίου. Εκείνο που σίγουρα ήδη μας λείπει είναι η βόλτα στα βραχάκια -μια βόλτα που γινόταν πάντα για τη βόλτα, για την παρέα, για την μπύρα και για την περιπέτεια της βραδιάς, που λίγο υπολόγιζε το "ποιος παίζει απόψε"- αλλά και η αίγλη ενός από τους πιο όμορφους συναυλιακούς χώρους του καλοκαιριού. Ας ελπίσουμε πάλι σε κάποιο θαύμα, αφού μόνο σ'αυτά μπορούμε πλέον να ελπίζουμε, μιας και το αυτονόητο μας έχει προ πολλού εγκαταλείψει για να κάνει μόνιμες διακοπές.

[ Μια μικρή ενημέρωση από την Ελευθεροτυπία για τους πρόσφατους τραγέλαφους, πατώντας εδώ κι εδώ, αλλά και από την Καθημερινή σ'αυτό εδώ το λινκ. ]

baslam.gr

Ναι, www.baslam.gr
Μακράν, το πιο όμορφο και χαρούμενο site που έχω δει εδώ και πολύ καιρό, δύσκολο να του αντισταθείς. Η χαρά του παιδιού, πραγματικά. Εύγε στον Μπασλάμ, γιατί πέρα από τις υπέροχες, παιχνιδιάρικες και ταξιδιάρικες μουσικές του (έχει φορτώσει και κάποια δείγματα στη σελίδα του στο myspace), κάθε τι που προτείνει είναι και ένα μικρό διαμαντάκι κρυμμένο όμορφα και ευγενικά στην απέραντη -και απροσπέλαστη πολλές φορές- χαβούζα της καθημερινής συνήθειας, των χαοτικών ερεθισμάτων και των οτινανικών νοημάτων. Και αξίζει να το ανακαλύψει κανείς.

Για να γελάσει και λίγο το χειλάκι μας, πάρε και σχετικές φωτογραφίες, στη μία ο Μπασλάμ, στην άλλη ο Σιώτας.

καλοήθης

"...πως γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά..."

Ήρθες δύσκολα και αρχίζεις δύσκολα. Δεν φταις σε τίποτα, δεν μπορούσες και δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις κάτι γι αυτό. Θα γνωρίσεις μόνο πατρική αγκαλιά -έναν υπέροχο άνθρωπο- κι αυτό γιατί, για σένα, αυτή η καριόλα άδικη φύση αποφάσισε ότι δύο υπέροχοι άνθρωποι είναι πολλοί. Θα βλέπεις πράγματα και θ'απορείς.
Αλλά μόνο ένα πράγμα μπορείς να κάνεις:
Να ζήσεις μάτια μου... Να ζήσεις να τους δείξεις τι είναι ζωή...
Καλώς ήρθες μικρέ πρίγκηπα!...

(κακοήθης)

"Ήρθα, για να σκοτώσω. Ο κόσμος με έχει κουράσει. Ήθελα να σκοτώσω οποιονδήποτε. Ήρθα μόνος". Αυτά είπε ο 25χρονος Ιάπωνας, αφού προηγουμένως είχε σπείρει τυφλό θανατικό στο σταθμό μετρό του Ακιχαμπάρα -αρχικά οδηγώντας ένα φορτηγό, παρασέρνοντας όποιον έβρισκε μπροστά του και στη συνέχεια τρέχοντας μέσα στο πλήθος, κρατώντας ένα μαχαίρι.

Γιατί ήρθε μόνος.

Η φίλη μου η Γεωργία δεν είχε κουραστεί από τον κόσμο. Ίσα ίσα, ήθελε να τον αυξήσει, να τον μεγαλώσει. Τον αγαπούσε τον κόσμο. Δεν ήρθε για το κακό οποιουδήποτε. Ίσα ίσα. Ήρθε για να φέρει μια νέα ζωή σ'αυτό τον κόσμο. Ήθελε το καλό, αν όχι οποιουδήποτε, έστω κάποιου. Ένα καλό που με κόπο και αγάπη, με ευθύνη και θυσία, στοργικά και υπομονετικά -όπως η φύση όμορφα ορίζει- μεγάλωνε για 8 μήνες και περίμενε την ώρα και τη στιγμή να το δει να ξεπροβάλλει, να γίνει ζωή, να ξεκινήσει κι αυτό τη δική του αποστολή, να αυξήσει κι άλλο τον κόσμο. Και μαζί της, περιμέναμε όλοι την ώρα και τη στιγμή που ένα κλάμα -το πρώτο κλάμα- θα έφερνε ακόμα μεγαλύτερη χαρά σ'αυτό τον καριόλη κόσμο. Την ώρα και τη στιγμή που ένα απλό τηλεφώνημα θα αύξανε τον κόσμο.

Έφυγε μόνη.

Κι όλα αυτά τα άνετα ευαισθητούλικα κλισέ περί "ισορροπίας της Φύσης", "η Φύση είναι δίκαιη", "η Φύση εκδικείται όταν την προκαλέσεις" και άλλα οικολογικά, κάτι τέτοιες στιγμές, απλά δεν τα χωράει ο νους μου. Δεν είναι απλώς ειρωνεία. Είναι ύβρις. Της Φύσης απέναντι στα παιδιά της.

Εκείνη αφιέρωσε τις μέρες της, τη μέρα της, για να φέρει ένα υπέροχο πλάσμα στη ζωή. Και δεν πρόλαβε ούτε καν να το χαρεί, να το πάρει στην αγκαλιά της -όπως η Φύση αξιωματικά ορίζει για κάθε ζωντανό πλάσμα. Κι ο άλλος, ο κουρασμένος από τη ζωή, αφιέρωσε τη μέρα του για να στείλει στο διάολο 7 ψυχές -και χωρίς μετά να διαπράξει το (σύνηθες και) προφανές φινάλε. Δηλαδή, αυτός έζησε. Και θα ζει. Και αν κουραστεί από τη φυλακή και τον κόσμο (ξανά), μπορεί να βγει παγανιά και να πάρει κι άλλους. Ε, άντε και γαμήσου μαλάκα Ιάπωνα! Άντε και γαμήσου! Μαζί με τη φύση σου.
Μαζί με τη Φύση.


Στο καλό Γιωργίτσα μου, καλή μου Κοντέσσα.

blog job #2

Ψάχνοντας ακόμα απαντήσεις ή έστω κάποιες θέσεις και οπτικές, αναφορικά με τη σημασία και την επίδραση των blogs, τη νέα αυτή μάστιγα της εποχής μας (sic), αλιεύω από'δω κι από'κει ατάκες και αφορισμούς, απόψεις και εκφράσεις, μπας και βγει καμιά άκρη. Ή, έστω, κάποιες άκρες. Ταυτόχρονα, προσπαθώ -όσο μπορώ- να αποτινάξω την αποστροφή που μου προξενεί (αυτόματα και αυθόρμητα) κάθε ορολογία που αγωνιά να περιγράψει και να συμπυκνώσει ένα μαζικό κοινωνικό φαινόμενο και να εξειδικεύσει τις διάφορες (και διαφορετικές) πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας, δημιουργώντας εικονικές και α-νόητες υποκατηγορίες -οι οποίες αντί να αναδεικνύουν τον ενιαίο χαρακτήρα της καθημερινών (και όχι μόνο) κατακτήσεων της ανθρώπινης πράξης, αντίθετα έχουν ως στόχο τον ανούσιο επιμερισμό τους και την αποσπασματικότητα των ερεθισμάτων και των νοημάτων. Σε απλότερα ελληνικά: τι πάει να πει 'blogger'; Ή, όπως αλλιώς λένε, τι πάει να πει 'χρήστης internet'; Άραγε, ανήκω σε κάποια φυλή ή κάποια κοινότητα χωρίς να το ξέρω (και χωρίς να το έχω συμφωνήσει με τα υπόλοιπα μέλη της), επειδή απλά και μόνο, μία στο τόσο (ή και συχνότερα, κάποιοι άλλοι) αναρτώ ένα post, μία σκέψη, μία φωτογραφία, μια μαλακία στο κάτω-κάτω; Αποκτώ κάποια ιδιότητα και κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, χάριν και μόνο μιας συνήθειας, μιας έξης, της μικρής ή μεγάλης ανάγκης για έκφραση, για επικοινωνία, για αναζήτηση; Είναι η συγγραφή και η διατήρηση ενός blog ένα ειδοποιό γεγονός που με καθορίζει ως άνθρωπο σε τούτη δω την κενωνία; Ή μήπως είναι απλώς μία από τις πολλές και ποικίλες διεξόδους που βρίσκουν όλα όσα -ούτως ή αλλως- με καθορίζουν ως άνθρωπο; Τα οποία, προφανώς, και δεν επιμερίζονται. Ίσως μάλιστα, δεν έχει νόημα και υπόσταση το καθένα από μόνο του.

Και ιδού κάποιες γνώμες που μάζεψα πάλι:

"Tα blogs γιά μένα είναι ένα από τα ωραιότερα και γνησιότερα πράγματα που δημιούργησε η εποχή μας μέσα σε ένα μέσο όπως το ίντερνετ που γιά μένα τουλάχιστον έχει αντικαταστήσει ένα μεγάλο μέρος των εντύπων, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης που θα κατανάλωναν υπό άλλες συνθήκες το χρόνο μου. Εχουμε πήξει στους μιντιοκολοσσούς και στους επίδοξους “θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη” ακόλουθούς τους, σε μιά στυλιζαρισμένη και πάρα πολλές φορές κακόγουστη απεικόνιση των όσων συμβαίνουν, στην ασταμάτητη προσπάθεια γιά να μεταβληθούμε όλοι μας σε ασήμαντα και αναλώσιμα στοιχεία μιάς επίπλαστης πραγματικότητας.

Ναι, χιλιάδες πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, αλλά τι έχει στ΄αλήθεια σημασία; Σκέψου πόσοι προσπαθούν να μας κάνουν να υμνήσουμε τη γκλαμουρο- πραγματικότητα που πιστεύουν οτι ζούν, προσπαθώντας να μας επιβάλλουν ιδέες και απόψεις και αγνοώντας το οτι έχουμε το δικαίωμα να μη μας ενδιαφέρουν όλα αυτά ούτε στο ελάχιστο. Ετσι το blog είναι η μικρή, προσωπική αντίσταση του καθενός μας σ’ όλον αυτόν τον ορυμαγδό.

Υπάρχει η ανάγκη να πείς και να γράψεις κάποια πράγματα, κι ας στείλεις αυτό που περιέγραφα σ’ ένα παλιότερο ανέκδοτο μπαντουκοάσμα “ραδιοκύματα στο πουθενά”. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, έρχεται μιά μικρή, αναπάντεχη έκπληξη και καταλαβαίνεις οτι δεν είσαι μόνος - κι αν αυτό δεν είναι ένας μικρός θρίαμβος απέναντι σ’ όλους αυτούς κι όλα αυτά που προσπαθούν να σε κάνουν να νοιώσεις μόνος, ασήμαντος κι οτι υπάρχεις καταχρηστικά σ’ αυτή τη γή, τότε τι είναι; Και πως από την άλλη ξεχωρίζεις το γνήσιο από το φτιαχτό σ’ όλη αυτή την ιστορία, από όλες τις διασημότητες που θέλουν να δείξουν το πόσο μοντέρνα σούπερ κουλ γουάου άτομα είναι και θα βάλουν κάποιους άλλους να φτιάξουν ένα blog γιά λογαριασμό τους ώστε να “διαμορφώσουν το επιθυμητό προφίλ”, χωρίς φυσικά να έχουν ιδέα γιά το τί γράφεται εκεί μέσα;

Τα άτακτα παιδιά της γενιάς μας είχαν να αντιμετωπίσουν ένα διαφορετικού είδους μπλοκάρισμα. Μεγαλώνοντας σε μιά εποχή που η πληροφορία ήταν σπάνιο και πολύτιμο είδος, ανέπτυξαν την ικανότητα να τη μαζεύουν και να την αξιοποιούν από οπουδήποτε. Ξαφνικά ο κόσμος άλλαξε, όλα άρχισαν να πηγαίνουν πιό γρήγορα και γεμίσαμε πληροφορία από εκεί που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε οτι υπάρχει. Πολλοί κόλλησαν, φρίκαραν, απογοητεύτηκαν, αποσύρθηκαν. Αυτό που ξαφνικά απέκτησε σημασία δεν ήταν η ικανότητα να μαζεύεις την πληροφορία όσο η ικανότητα να φιλτράρει κανείς όλο αυτό τον όγκο πληροφοριών και να κρατάει μόνο αυτά που γιά τον άλφα ή βήτα λόγο είναι σημαντικά γιά αυτόν.

Το blog είναι και ένα μέσο γιά να δείξουμε τι έχει στ’ αλήθεια σημασία γιά εμάς και να συνειδητοποιήσουμε οτι δεν είμαστε οι μόνοι που πιστεύουμε κάποια πράγματα. Ολο αυτό το μπλοκάρισμα που περιέγραψα νομίζω οτι εμπόδιζε και εμποδίζει κόσμο να βγάλει αυτά που έχει μέσα του, αλλά ας μην ξεχνάμε οτι μπορεί να έχουμε και μιά γερή συγκρότηση που θα μας επιτρέψει να έχουμε ένα πολύ δυνατό φίλτρο και να βγάλουμε οτι έχουμε να πούμε παλεύοντας κάθε μέρα σ’ έναν κόσμο που επιμένει να στραβώνει γιά χίλιους δυό λόγους".

Γιώργος Μπαντούκ Αποστολάκης, από συνέντευξη στο μπλογκ της Λοκαντιέρας/Μιραντολίνας, Λαμπρινής Χ.Θωμά

"Ο κάθε σοφός αλλά και ο κάθε ηλίθιος μπορεί να έχει ένα blog. νομίζω ότι ο απόλυτος εκδημοκρατισμός έχει οδηγήσει σε μια παλίρροια, όπου είναι εύκολο να πνιγεί κανείς".

Ράσελ Τζάκομπι, από σταχυολόγημα 'επώνυμων' σχολίων στη LiFO

υπαρκτός σουρρεαλισμός

Για τη Σοφία και τη Σύμπη που όλο απορούν, ναι, μάλλον πρέπει να έχω μαγνήτη και να τους έλκω, δεν εξηγείται αλλιώς. Ναι, εννοώ τους ψαγμένους ταξιτζήδες μέσα στα άγρια χαράματα. Τη μία αφιερώνω ολόκληρο ποστ σε έναν ποιητή-ταρίφα, την άλλη πηγαίνω Half Note και ο ταρίφας έχει CD με Duke Ellington και μου λέει την ιστορία της ζωής του και πως γνώρισε τη γυναίκα του σε τζαζ μπαρ, το οποίο μετά θα αγόραζε και δεν ξέρω κι εγώ τι ιστορίες μου'πε και πόσες άλλες έχω ακούσει. Και τώρα, απόψε, επιστρέφοντας από ένα τυπικό μεροκαματιάρικο και χωρίς πολλή έμπνευση dj σετ στο Kinky, όπου στρίμωξα την καλοκαιρινή bossa, τον Dizzy Gillespie, ένα τόνο funk, κάτι ρέγκες και κάτι κατπαουερίστικα-κοριτσίστικα (και περνώντας στο ενδιάμεσο μια σύντομη από Γκαζάκι), πέφτω πάνω του. Το φέρνει η κουβέντα. Και ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο. Αρχίζει το λόγο του. Δεν παρεμβαίνω. Απολαμβάνω. Αυτός αναλύει και εγώ απολαμβάνω. Και αφού μου εξιστορεί διάφορα για το κλασικό ροκ, για "την παρέα του Richards και του Jagger", για τη σύγχρονη δημιουργική ανομβρία κλπ. κλπ. και με έχει καραψήσει ότι θα καταλήξει στα γνωστά βαρετά και στείρα παρελθοντολαγνικά "σήμερα οι νέοι δεν..." κλπ., ο ταρίφας μου κάνει ματ: "Γιατί να αντιγράφουν συνέχεια; Αφού τα πράγματα είναι απλά. Στη δημιουργία εννοώ. Έχουμε την κλασική μουσική από τη μία, την παράδοση ...πως το λένε, αυτά που μας αρέσουν τέλοσπάντων, αυτά που υπήρχαν πριν... Το θέμα είναι να πάρεις αυτό που σου αρέσει από αυτό που σου αρέσει, να βάλεις κι ένα στίχο που να σου αρέσει και να παίξεις αυτό που σου αρέσει, όπως σου αρέσει. Με το δικό σου τρόπο. Αυτό είναι η δημιουργία". Δεν σχολιάζω. Τι να σχολιάσω; Συνεχίζει. Πιάνεται από ένα έντεχνο που παίζει εκείνη τη στιγμή. "Οι μουσικοί σήμερα είναι αμόρφωτοι" μου λέει με απαξίωση, "δεν έχουν μια ιδέα για τα πράγματα, δεν κάθονται να τα σκεφτούν λιγάκι. Το πιστεύω ότι είναι πολύ απλά, αλλά δεν μπορούν πια να γράψουν και κάνουν τους Doors και τους Stones να φαίνονται κλασικοί... Να αυτός εδώ, δεν ξέρει τι κάνει, δεν ξέρει τι τραγουδάει, το έχει μπερδέψει το ζήτημα. Δεν κάθεται να παίξει αυτό που του αρέσει. Κάτι συγκεκριμένο. Και ο Βαμβακάρης και ο Μητσάκης αμόρφωτοι ήταν, αλλά το έβαλαν κάτω, γιατί πέντε πράγματα ήξεραν, τα έβαλαν μαζί, ήξεραν τι ήθελαν, είχαν και το ταλέντο, το έκαναν. Απλά πράγματα. Γι αυτό έγραφαν τραγουδάρες τη μία πίσω από την άλλη"... Με έχει νικήσει κατά κράτος. Αλλά συνεχίζει, ενώ φτάνουμε στη γειτονιά μου. Κάτι για το Χατζιδάκι και το πόσο μεγάλος ήταν. Παρακαλάω μέσα μου η κούρσα να συνέχιζε μέχρι τον Πειραιά, αλλά είμαι τόσο κουρασμένος και έχω μόνο την αγωνία να βρεθώ σπίτι για να καταγράψω όλες του τις ατάκες. Μάταια βέβαια. Ήδη έχω χάσει τις μισές. Και λίγο πριν με αφήσει, εκεί που του λέω ότι κι εγώ μουσικός έχω σπουδάσει και τον μουσικό παριστάνω, εκεί με αποτελειώνει: "Σημασία έχει να μην αφήσεις τη ζωή σου να περάσει έτσι. Να μην περνάει έτσι και χάνεται. Όχι μόνο για τη μουσική και τη δημιουργία. Γενικά... Να μην περνάει η ζωή σου έτσι..." Έτσι. Ναι, έτσι τα'πε.

1928-2008

Πέρα από την καθημερινότητα, υπάρχει και η αιωνιότητα...
Ένας από τους τελευταίους μεγάλους, αλλά πραγματικά μεγάλους, και από αυτούς που ίσως δεν έχει αποτυπωθεί ξεκάθαρα η εικόνα του πόσο μεγάλοι υπήρξαν, ο μοναδικός Bo Diddley μας παράτησε χτες Δευτέρα, με την πρόφαση της καρδιακής ανακοπής, αφήνοντάς μας όμως όχι και τόσο φτωχούς, μιας και η παρακαταθήκη του είναι τόσο πλούσια, που πραγματικά είναι ίσως αδύνατο να αποτιμηθεί. Πατώντας σ'αυτό εδώ το λινκ, ένα συνοπτικό και περιεκτικό βιογραφικό που δημοσίευσε το mixtape ίσως δίνει μια μικρή εικόνα της προσφοράς αυτού του τόσο σημαντικού μουσικού, για τον οποίο κάθε όρος είναι αδύνατο να περιγράψει το γενναιόδωρο πέρασμά του ανάμεσά μας. Και εντελώς συνειρμικά θυμάμαι τις κουβέντες του στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Νίκου Τριανταφυλλίδη για τον Screamin' Jay Hawkins, αλλά και τη λεπτομέρεια που μου έδωσε ο Τριανταφυλλίδης ότι ο Diddley ήταν ο μόνος μπλουζίστας που έκανε παρέα με τον Hawkins -όντας περιθωριοποιημένοι κι οι δύο στον ίδιο τους το χώρο. Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι μιλάμε για τους δύο ίσως μεγαλύτερους innovators του rock'n'roll (πολύ πριν τα Elvis ανέβουν στη σκηνή) και γενικά της σύγχρονης χορευτικής μουσικής, πρωτοπόρους του blues και υπεύθυνους κατά μεγάλο μέρος για την εξέλιξη και τη σύγχρονη μορφή του (καθώς και για το rhythm'n'blues) -για να μην αναφερθούμε στην επίδραση που είχαν στην έννοια της σκηνικής performance. Επίσης συνειρμικά και κάπως άσχετα -και για να κλείσω και εύθυμα αυτή τη νεκρολογία- μου έρχεται στο νου και ένας απίστευτα αστείος στίχος των NOFX: 'Have you ever gone to sleep with Bo Derek and wake up with Bo Diddley?'...

η καφρίλα σκοτώνει τη μουσική (και τους μουσικούς)

"Το να ξυπνάει όμως ένα συγκρότημα οπαδικά συναισθήματα σε κάποιους και να πετάνε μπουκάλια στη σκηνή, για μένα λέει πολλά" ("γνώμη" "κάποιου" σε forum). Τα οποία πολλά, βέβαια, είναι απελπιστικά λίγα, ειδικά όταν φτάνουν να δικαιολογούν εν μέρει ή να αποδέχονται συμπεριφορές όπως αυτή της οποίας γίναμε μάρτυρες (και παραλίγο θύματα) στην προχτεσινή συναυλία στο Θέατρο Πέτρας. Μου φέρνει στο μυαλό τις συνήθεις δηλώσεις "ειδημόνων", που γίνονται μετά από ευτράπελα ή επεισόδια στο γήπεδο (ή εκτός) από τα οποία έχει βγει ξυλοφορτωμένος ο διαιτητής και καταλήγουν -χωρίς πολλή περίσκεψη για το προηγούμενο και τα ήθη που καλλιεργούν- στην πρόταση "καταδικάζουμε την επίθεση, αλλά κι αυτός έδωσε δικαίωμα, είχε φάλτσα σφυρίγματα κλπ.". Ναι, μόνο που σε αυτή την πρόταση ΔΕΝ υπάρχει "αλλά". Όταν κινδυνεύει η ζωή ενός εργαζομένου, και μάλιστα σε ένα λεγόμενο-και παιχνίδι, ΔΕΝ χωράει κανένα "αλλά" στην ίδια πρόταση. Όταν πετιέται γυάλινο μπουκάλι με στόχο τη σκηνή -και προφανώς κάποιον εκεί πάνω ή, έστω, με πλήρη επίγνωση ότι κάποιον μπορεί να πετύχει- ΔΕΝ υπάρχει "αλλά". Ειδικά όταν όσοι βρίσκονται στη σκηνή το μόνο που έκαναν ήταν να παίζουν μουσική. Μην τρελαθούμε τελείως!...
Να εδώ λοιπόν η αλήθεια γυμνή, το μπουκάλι γυμνό, όπως το γέννησε η μαμά-φάμπρικα της Άμπσολουτ, όπως εκσφενδονίστηκε στη σκηνή, λάφυρο (εκείνης) της νύχτας. Μιας μεγάλης και ιδιαίτερης νύχτας για μας, που θα τη θυμόμαστε για πολλούς λόγους οι οποίοι απέχουν πολύ από το μπουκάλι και τέτοιες μιζέριες. Πικρή υποσημείωση όμως (η οποία δυστυχώς βρίσκει και συνέχεια στα φόρουμ -κάτω από το ίδιο καθεστώς πάντα, το βασίλειο της ανωνυμίας) θα παραμείνει και αυτό το γεγονός το οποίο ΕΥΤΥΧΩΣ (και είναι η μόνη λέξη που μπορεί να ειπωθεί) δεν κόστισε στη σωματική επάρκεια κάποιου μουσικού, αλλά μόνο ζημιά στην κιθάρα του Lagos -όχι και τόσο μικρή βέβαια... Όπως και πικρή η σύνδεση του timing της ρίψης της φιάλης με το στίχο του 'Αερικού' που τραγουδούσε εκείνη τη στιγμή η Σοφία: "ο νους μας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει"... Πολύ αληταριό τελικά ο συγκεκριμένος νους. Έξω καρδιά...



Προς απάντηση των επικίνδυνων σχολιασμών και προς παράκαμψη της ύποπτης και χυδαίας δημιουργίας εντυπώσεων: ΔΕΝ πετάχτηκαν άλλα μπουκάλια στη σκηνή, ούτε ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα όσο θέλει να πιστεύει ο κάθε κακεντρεχής. Συνθήματα, ναι, ακούστηκαν, αλλά κυρίως τα αναμενόμενα σε τέτοιου είδους συναυλίες που στόχο έχουν κυρίως τους εργαζόμενους στα σώματα ασφαλείας, τις οικογένειές τους κλπ. καθώς και οι εκάστοτε απαιτήσεις αποφυλάκισης κρατουμένων που προέρχονται από τον αναρχικό χώρο. Αλλά μιας και το'φερε η κουβέντα, όταν ξυπνάνε οπαδικά συναισθήματα σε κάποιον, αυτό άραγε λέει πολλά γι αυτόν που τα "ξύνπησε" ή γι αυτόν που τα έχει κρύψει μέσα του (όχι και τόσο βαθιά απ'ό,τι φαίνεται) και τα έχει ανά πάσα στιγμή έτοιμα και για ψύλλου πήδημα;...