in a silent way (και φέτος)

Αρχίζουν και τα live για φέτος. Τα 'silent' για την ακρίβεια. Στο Καφέ Αλάβαστρον (δοξασμένο Παγκράτι!) αυτή την Πέμπτη 30 Οκτώβρη και την τελευταία Πέμπτη κάθε μήνα. Το γνωστό τρίο (πιάνο, βιολί, φωνή) με guest αυτή τη φορά την κιθάρα του Λαγού, παρουσιάζοντας ανανεωμένο ρεπερτόριο, αλλά και αναθεωρημένες εκτελέσεις των παλιότερων, καλοσωρίζει ήσυχα τον χειμώνα με ένα live-πρόποση στην επερχόμενη δισκογραφική κυκλοφορία -για την οποία έχει ήδη αρχίσει αντίστροφη μέτρηση ημερών...!

Τα 'in a silent way' στο Αλάβαστρον θα αρχίζουν στις 10 και κάτι. Η είσοδος κοστίζει 10 ευρώ. ΓΙα τους τύπους, το Καφέ Αλάβαστρον βρίσκεται Δαμάρεως 78 στο Παγκράτι (στο ύψος της Φρύνης). Να και η αφίσα λοιπόν.

there will be blood

Από μία άποψη θα'πρεπε να χαίρομαι. Μεγάλες συναυλίες jazz γίνονται sold out τουλάχιστον δύο βδομάδες πριν. Και αλοίμονό μου, δεν είχα φροντίσει μέχρι τώρα για εισιτήριο. Απ'την άλλη, αν ακούσετε για ανθρώπινες απώλειες και άλλα θύματα στις 2 ή στις 4 του Νοέμβρη, μην τον ψάξετε πολύ τον υπαίτιο. Εγώ θα είμαι με έναν μπαλτά στο χέρι. Πολύ απλά: δεν υπάρχει καμία των περιπτώσεων να μην είμαι στη συναυλία Chick Corea & John McLaughlin, αλλά κυρίως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΝΑ ΧΑΣΩ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ BRAD MEHLDAU (με Jeff Ballard στα τύμπανα, μην ξεχνιόμαστε...!). Αν κάποιος γνωρίζει κάποιον εργαζόμενο στο Παλλάς, ας τον ενημερώσει παρακαλώ για την κατάστασή μου και ας τον προετοιμάσει κατάλληλα. Αν δεν μπω με ειρηνικό τρόπο, θα μπω με άλλο τρόπο... Κάτι θα σκεφτώ μέχρι τότε. Οργανωμένο ντου α λα Λυκαμπέτους να δω σε συναυλία jazz και τι άλλο στον κόσμο...!

fidel son: back in action!

...Και μέχρι να ανοίξουν το δικό τους σάητ ή μπλογκ (πέρα από το μαησπέης τους), ας διαφημίσουμε από τούτο εδώ το βήμα τη μεγάλη επιστροφή των FIDEL SON, με ανανεωμένη και πλήρη (επιτέλους!) σύνθεση. Το γνώριμο χαρμάνι από funk, latin, reggae και ό,τι άλλο θέλεις, είναι και πάλι εδώ και συγκεκριμένα στο Kαφέ Αλάβαστρον, αυτό το Σάββατο 18 Οκτωβρίου. Γύρω στις 22.30. Με Costinho στα πλήκτρα, το θρυλικό Lagos στην κιθάρα, τον Πέτρο (ναι, ναητονέρθ κι αυτός!) στο μπάσο, το ντράμερ-δυναμίτη Βαγγέλη Κοτζάμπαση (πρώην ναητονέρθ και νυν Baby Trio του Γιώργου Κοντραφούρη) και τον αξεπέραστο Μιχάλη Κραουνάκη (ή απλά Μικές) στο σαξόφωνο. Για δες και την αφίσα με τον Μαραντόνα πρώτη μούρη (και εμφάνιση Boca Juniors!). Και φέρε και τους φίλους σου!

what's wrong

"Είμαστε ασήμαντοι και, παρ'όλα αυτά, είμαστε τα μόνα όντα με νοημοσύνη απ'όσα υπάρχουν. Στο παρόν στάδιο ανάπτυξης, ως είδος θα έπρεπε να ζούμε σε μια τέλεια ειρηνική κοινωνία. Έχουμε την τεχνολογία και τα μέσα για να ζήσει ο κάθε ένας από μας σε συνθήκες ιδανικές, ωστόσο δεν έχουμε τη θέληση για να το κάνουμε να συμβεί. Παραμένουμε ηλίθιοι εσκεμμένα, βασικά επειδή είμαστε τεμπέληδες, έτσι δεν αντιδρούμε καθόλου. Στην ουσία είναι σαν να το απαιτούμε. Ποτέ η κουλτούρα δεν ήταν τόσο μπανάλ. Φαντάσου να είχε ο Σοπέν την τεχνολογία που έχουμε σήμερα. Φαντάσου ο Thomas Paine -ή τολμώ να πω ο Μαρξ- να μπορούσε να υπάρξει σήμερα που κανείς δεν συζητάει τίποτα. Δεν σκεπτόμαστε καν να αλλάξουμε το σύστημα, ούτε τώρα που είμαστε βουτηγμένοι στα σκατά".

Matt Elliott, από τη συνέντευξη στη LiFO (9/10/08).

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.

υπενθύμιση

Οι παραστάσεις άρχισαν λέμε. Κλικ πάνω στο μπάνερ για πληροφορίες.

weekend

Saturday sun came without warning so no one knew what to do.
Saturday sun brought people and faces that didn't seem much in their day.

And think about people in their season and time
Returning again and again...

And Saturday's sun has turned to Sunday's rain...
So Sunday sat in the Saturday sun and wept for a day gone by...



For those who wake with a blind headache
Who must be still, who will sit and wait
For Sunday to be Monday

For those with guilt, for those who wilt under pressure
No tears over spilt milk... Sunday...

Do nothing today, give yourself a break... Sunday...

links.

Σαν να μην έφθαναν τα μυστήρια της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας, ακόμα ένα κοσμικό αίνιγμα προβληματίζει τους κοσμολόγους: Τεράστιες μάζες στο Σύμπαν φαίνονται να κινούνται προς μια κοινή κατεύθυνση με πολύ υψηλή ταχύτητα, ένα φαινόμενο που δεν μπορεί να ερμηνευθεί από οποιαδήποτε γνωστή δύναμη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι μάζες αυτές έλκονται από τη βαρύτητα μιας τεράστιας ποσότητας υλικού που βρίσκεται έξω από το ορατό Σύμπαν. Οι αστρονόμοι ονόμασαν το φαινόμενο "σκοτεινή ροή", κατ΄αντιστοιχία με την "σκοτεινή ύλη" (αόρατη ύλη που αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο μέρος του Σύμπαντος) και τη "σκοτεινή ενέργεια" (μια δύναμη που δρα αντίθετα προς τη βαρύτητα και προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος).

Αυτό είναι. Είμαι έτοιμος να κάνω log in στη Wikipedia και να καταχωρίσω το δικό μου ορισμό στο λήμμα 'ελπίδα'. Ή να δημιουργήσω στο ήδη υπάρχον έναν απευθείας σύνδεσμο με το λήμμα 'σκοτεινή ενέργεια'. Μια δύναμη που δρα αντίθετα προς τη βαρύτητα και προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος. Αυτή είναι η ελπίδα. Αυτή είναι λοιπόν η σκέψη που αναζητώ για να με κρατήσει ακέραιο αυτές τις περίεργες -και καθόλου γενναιόδωρες- μέρες. Αυτές τις μέρες που -άραγε έτσι να είναι;- νιώθω να μη διαστέλλεται κανένα Σύμπαν, ούτε εκείνο που εννοούν οι επιστήμονες ούτε καν αυτό που μπορώ και αγγίζω καθημερινά. Που όλα γύρω μου φαντάζουν τρομακτικά στάσιμα -ανήλιαγα και μουχλιασμένα. Που η αβάσταχτη βαρύτητα του είναι ζητά -όλο και πιο επιτακτικά, όλο και πιο άγρια- την αβάσταχτη ελαφρότητα που μου υποσχέθηκε ο ποιητής. Που θες να γίνεις ένα μ'αυτή τη σκοτεινή ενέργεια, να έρθει και να σε παρασύρει ορμητικά, να της αφεθείς και να σε πάει οπουδήποτε. Οπουδήποτε αλλού. Οπουδήποτε. Που θέλεις η μόνη σκέψη σου να είναι αν χιονίζει στον Άρη και ταυτόχρονα να αναρωτιέσαι αν και εκεί τα παιδάκια, όταν χιονίζει, μόλις ανοίξουν τα μάτια τους το πρωί, ξεχύνονται στο δρόμο, γίνονται ένα με το κατάλευκο και αφήνονται στη σκοτεινή ενέργεια του χιονιού που διαστέλλει τη χαρά τους. Αν εκεί, τουλάχιστον, τα κοριτσάκια γίνονται ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου. Αν εκεί η χαρά γράφεται με κόκκινο, αν η χαρά είναι κόκκινο γαρύφαλλο. Αν εκεί, τουλάχιστον, από τους δυο μας ποταμούς, γευτεί μια νύχτα (κάποια νύχτα...) η έρημος καρπούς. Αν -τελικά- από την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου...

...Γιατί δεν είναι να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι, εκείνο που έχεις γίνει. Είναι να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου. Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ'τη χαρά που δίνεις. Και είναι πράγματι αυτές οι μέρες που νιώθεις, πιο άγρια από ποτέ, την ανάγκη να δοθείς. Να δώσεις. Να γίνεις ένα με τη σκοτεινή ενέργεια και να παρασύρεις κι άλλους. Ορμητικά. Βίαια και μαγικά. Να διαστείλλεις το Σύμπαν. Και το Σύμπαν των άλλων. Να σκορπίσεις, σαν σκόνη αστρική. Και να μη φοβηθείς -ή μετανιώσεις- ούτε για μια στιγμή αυτό το υπέροχο τεμάχισμα, γιατί μόνο το τεμάχισμα μπορεί να μας κρατήσει ακέριους -αρκεί να το ξέρουμε. Και πως μπορεί να μην το ξέρουμε μια κ'η γνώση μας είναι εκείνη που μας τεμαχίζει και μας επανασυνδέει μ'αυτά που αρνηθήκαμε. Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη... Γιατί πια δεν είναι τίποτα που να λυγίζει τη ζωή σου και τα μάτια σου, και τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να το δείξεις περήφανα και να το τραγουδήσεις, και τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να στρέψεις τη μορφή του προς στον ήλιο... Άσ'το παράθυρο ανοιχτό σ'όλες τις καταιγίδες, θα δεις στο φως μιας αστραπής όσα ποτέ δεν είδες...

Ε, ναι λοιπόν. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό. Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας...
Ναι λοιπόν. Χιονίζει στον Άρη.

από τη Δευτέρα μόνο χάπι εντ

Και, ναι, εδώ τώρα μπορείτε να διαβάσετε πληροφορίες και λεπτομέρειες για την παράσταση που έχει δανείσει παραπλανητικά τον τίτλο της σε τρία -πλέον- post... Η παράσταση συνεχίζεται λοιπόν!

ΑΠΟ'ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΜΟΝΟ ΧΑΠΙ ΕΝΤ
σε σκηνοθεσία και διασκευή της Γεωργίας Μαυραγάνη

Γιατί διασκευή;
Ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία και τους χαρακτήρες του κλασικού βιβλίου του Truman Capote 'Breakfast At Tiffany's' -που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο από τον Blake Edwards με την Audrey Hepburn και την υπέροχη μουσική του Henry Mancini.

Συντελεστές
Οι ίδιοι, οι καλύτεροι!!! Βάσω Καβαλλιεράτου ως Holly Golightly, Αντώνης Ντουράκης ως Paul Varjak και Χρήστος Θεοδωρίδης σε ...πέντε και πλέον ρόλους! Μάνος Ροβίθης στα ηλεκτρονικά και λίγη κιθάρα και από τα ναητονερθόπαιδα, η Sophia στη φωνή και ο Costinho στο πιάνο -με ρεπερτόριο τρέλα (βάλε και Elliott Smith, βάλε και Leonard Cohen, βάλε και το 'Moon River' της ταινίας, βάλε φαντασία...). Κουστούμια και σκηνικά ο ανεπανάληπτος Βασίλης Μπαρμπαρίγος!!!

Σημαντική λεπτομέρεια
Η παράσταση μεταφέρεται στο φιλόξενο χώρο της κεντρικής σκηνής του θεάτρου Επί Κολωνώ, που βρίσκεται Ναυπλίου 12, κάθετη στη Λένορμαν (πολύ κοντά στη στάση του μετρό Μεταξουργείο).

Παραστάσεις
Ξεκινούν αυτή τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου (ΝΑΙ, ΜΕΘΑΥΡΙΟ) και πάνε για κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, όχι όμως και για πάντα. Περιορισμένος αριθμός δηλαδής. Ξεκινούν στις 21.15.

Κρατήσεις
Θα είναι απαραίτητες. Στο 210-5138067

Εισιτήριο
15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (φοιτητικό)

Παραπάνω λόγια για την παράσταση, πατώντας σ'αυτό εδώ το λινκ, το οποίο θα σε στείλει στην πρώτη καταχώριση που είχαμε κάνει τον περασμένο χειμώνα.

ΜΕΘΑΥΡΙΟ ΔΕΥΤΕΡΑ, λοιπόν, ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΝΑΙ, ΞΕΚΙΝΟΥΝ! ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!

r.i.p.

Πάει κι ο μεγάλος Rick Wright,
πάει κι ο μεγάλος Norman Whitfield,
πάει κι ο μεγάλος Maurizio Kagel...

Αραιώνει κι η μουσική...
Και το μπλογκ αυτό μπορεί να έχει πλέον τον υπότιτλο 'νεκρολογίες'...

...Από την άλλη Δευτέρα, μόνο χάπι εντ!

από'δω και πέρα μόνο χάπι εντ

Ήταν ένα ζόρικο καλοκαίρι. Πολύ ζόρικο. Αρχίσαμε να αραιώνουμε τραγικά. 'Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα μάτια, έρχονται σαν τα κύματα κι αφήνουν κατακάθια' λέει ο στίχος. Φεύγουνε σαν τα κύματα, λέω εγώ. Κι έτσι, γίνεται πιο προφανές, πιο κοινότυπο. Ίσως. Άραγε, όμως, πως να ξεπεράσει κανείς ακόμα κι αυτά τα προφανή, αυτά τα μελοδραματικά κλισέ, αυτές τις κοινότοπες λογοτεχνικές ερμηνείες του ψυχισμού του, όταν η πάλη με το -ασήκωτο- βάρος της απώλειας τον έχει -ήδη- νικήσει κατά κράτος και ψάχνει να πιαστεί από οπουδήποτε;... Θυμήθηκα φέτος, στις πένθιμες επισκέψεις μου, πόσο κιτς και φτηνά είναι τα στιχάκια και οι επιγραφές στα μνήματα των νεκροταφείων. Πόσο κιτς και φτηνή είναι όλη αυτή η εκμετάλλευση του πένθους, του πόνου, της βαθιάς ανάγκης του ανθρώπου να έρθει κοντά στον αγαπημένο νεκρό, της βαθιάς ανάγκης του ανθρώπου να χάσει κάτι από τον ίδιο για να το δώσει απλόχερα στον αγαπημένο, αντί οβολού για το διάπλου της Αχερουσίας ή, απλά, για να κλέψουμε εμείς οι ζωντανοί κι άλλο χώρο -από αυτόν που μας αναλογεί κανονικά- από την αιωνιότητα. Σαν προκαταβολή.

Αλλά δεν ήθελα να γράψω ακριβώς αυτά. Ήθελα μόνο να πω ότι ακόμα κι αν η έκφραση των συναισθημάτων μπορεί να ξεπέσει, να γίνει φτηνή, επιφανειακή, κοινότυπη και μεμψίμοιρη, τα ίδια τα συναισθήματα δεν ξεπέφτουν. Αν η απώλεια είναι απώλεια, τότε κι ο πόνος είναι πόνος. Βουβός ή φωναχτός, φανερωμένος ή άδηλος. Το βάρος είναι πραγματικό βάρος. Η πάλη είναι πάλη. Και κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από αυτή την πάλη προφανώς. Αλλά και από καμία πάλη θαρρώ. Μπορεί ίσως να βγει νικητής. Όπως ο πατέρας του αδικοχαμένου Αυστραλού -στον οποίο δοκίμασε να πεις ότι είναι 'νικητής' και θα βάλει τα κλάματα μπροστά σου... Η άλλη περίπτωση είναι να σε βγάλει χαμένο αυτή η πάλη. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Χαμένος, ναι. Παρέα με τις πληγές σου. Η καλύτερη παρέα... Και αύριο μέρα είναι. Μια διαφορετική μέρα που έλεγε κι η Σκάρλετ. Από'δω και πέρα, μόνο διαφορετικές μέρες. Από'δω και πέρα, ο δρόμος. Πάντα ο δρόμος. Με τις απώλειες, με τις πληγές, με τις χαρές, με τις υποσχέσεις, με τις ματαιώσεις, με τα όνειρα, με τις αυταπάτες. Μονόδρομος.


Θυμάμαι συνειρμικά το μεγάλο τραγούδι του Άκη Πάνου:
'Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πάει να πει είναι στραβός;'

Θυμάμαι και τον Σαίξπηρ, δεν ξέρω γιατί:
'Όποιος δεν έβγαλε πληγές, εύκολα τις περιγελάει'...


ΥΓ. Ο τίτλος του post έχει διττό νόημα. Το δεύτερό του, λοιπόν, έχει διαφημιστικούς σκοπούς, υπενθυμίζοντας τον τίτλο της παράστασης που ανεβάσαμε το χειμώνα η Γεωργία, η Βάσω, ο Χρήστος, ο Αντώνης, ο Νίκος, ο Μάνος, η Σοφία, ο Κωστής (ο εγώ), η οποία ξαναβγαίνει στο πάλκο του Επί Κολωνώ στις 29 Σεπτεμβρίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Πολύ σύντομα, με νέο post, πληροφορίες και λεπτομέρειες. Μέχρι τότε, ξαναδιάβασε αυτό εδώ το link.

ποστ στο ποστ

Έτσι, για τη χαρά και τη χάρη του rss feed... Ποστ στο ποστ και υπενθύμιση στην υπενθύμιση.

Συνοπτικά:

Κυριακή 14 Σεπτέμβρη
@Kinky Kong (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι)

διπλό gig:
1. COSTINHO παρουσιάζει το σόλο σετ του (κυρίως με κιθάρα)
2. ΤΡΙΟ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ & ΥΙΟΣ, όπου Τρίο βλέπε Costinho, Lagos, Carnellio Coop και Υιός ο Χρήστος Ζάχος. Σε αυτοσχεδιασμό και ποίηση. (κοινώς, η ένωση των δύο υπέρτατων μπλογκς).

21.30
είσοδος: 8 ευρώ

Αναλυτικά στο παρακάτω ποστ...

ΥΓ1. Η αφίσα είναι μια ομορφιά -θα τη δείτε όσοι έρθετε στο Kinky- αλλά ως όψεται το γενικό crash που έφαγε το καταραμένο το pc μου, αλλά και το σκάνερ -στο οποίο, Πέτρο, αν θες να ξέρεις, κάθομαι πάνω του πλέον και γι αυτό το λέω σκάμνερ...
ΥΓ2. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Γ@#ώ τα Windows. Κι ανάθεμα τον αίτιο...

έλα, λέμε, αρχίζουν τα λάιβ για φέτο...!

...όχι για τους Night On Earth, είναι νωρίς ακόμα. Σιγά σιγά μαζεύομαστε όμως. Ανά δύο για αρχή. Όπερ σημαίνει: την ερχόμενη Κυριακή, 14 του Σεπτέμβρη, στο οικείο και φιλόξενο Kinky Kong της οδού Αβραμιώτου, θα λάβει χώρα το εξής ηβέντ:

COSTINHO solo set - 'Santa Discordia' ή 'ξέρω τι έκανα φέτος το καλοκαίρι'
&
ΤΡΙΟ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ (Costinho, Lagos, Carnellio Coop)
σε ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, ελεύθερη ποίηση και ελεύθερη πτώση

Δύο υπέροχα σετ, ακραιφνώς αυτοσχεδιαστικά, λιγότερο ή περισσότερο, προς το καλύτερο ή προς το βέλτιστον, με λίγα λόγια παραπάνω ίσως (κανά ποίημα δηλαδής), το μεροκάματο να βγαίνει, τι να κάνουμε βρε αδερφέ, έτσι είναι η ζωή, άλλος παίζει με παρτιτούρα, άλλος για Χίο τράβηξε, άλλος για Μύτη Λύνη κι έτσι πάει ο κόσμος... Ιδού και το δελτίο τύπου με πιο αναλυτικές πληροφορίες, για όσους δεν μας πιστεύουν. Με μικρότερα γράμματα (μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας). Επίσης, περάστε καμιά βόλτα και από το μπλογκ του Carnellio και του Ζάχου, την ξακουστή Τορπίλα. Ψήστε και τον Ζάχο με κανά comment, μπορεί να παίξει κι αυτός μαζί μας.

Το ηβέντ θα ξεκινήσει γύρω στις 21.30 και λογικά θα αρχίσει με το Τρίο.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ (για τους τύπους...)

COSTINHO
Ο Costinho, τα χέρια και ο (ένας) νους των Night On Earth, δοκιμάζει σόλο τις δυνάμεις του στο παλκοσένικο, παρουσιάζοντας για πρώτη -ίσως- φορά το σετ με τον εύγλωττο τίτλο ‘Santa Discordia’ και τον πνευματώδη υπότιτλο ‘Ξέρω τι έκανα φέτος το καλοκαίρι’.
Όντας πιανίστας που προσπαθεί να απαλλαγεί από το όργανό του, πειραματίζεται κυρίως με την ηλεκτρική κιθάρα, αλλά και τα νεύρα του κοινού, καθ’ότι κινείται στις εξαντλητικές post-rock διάρκειες και υφέσεις, οικείες πλέον από τα συγκροτήματα με τα οποία συμπράττει, φτάνοντας όμως και σε noise παρεκτροπές, έχοντας στην τσέπη και κάτι κέρματα από το δίσκο με τη μπανάνα ενός πολύ γνωστού παλιού συγκροτήματος που είχε ο Λου Ρηντ -υποσχόμενος δε ότι στο τσακίρ κέφι δύσκολα θα αντισταθεί και στον πιανιστικό αυτοσχεδιασμό, είδος που τον ταλαιπωρεί και το ταλαιπωρεί. Αντί βιογραφικών κατορθωμάτων, αναφέρεται χαρακτηριστικά η προϋπηρεσία του σε μουσικά (και όχι μόνο) σχήματα όπως η ηχοτρομοκρατική μεταμουσική κολλεκτίβα των Paracroussis, το γκαράζ δίδυμο των Pinacooluckies και το ακατανόμαστο λατινορεγκεκαλυψοφανκ πανηγύρι των Fidel Son.

ΤΡΙΟ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ
Το Tρίο Επί Θήβας δημιουργήθηκε για την περίσταση, για να δικαιολογήσει τη μοναδική σύμπραξη τριών παλιόφιλων μουσικών, γνώριμων από την όχι-και-τόσο-μακρινή εποχή του πολυθρύλητου Συνόλου Ελεύθερου Αυτοσχεδιασμού του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου –στα πλαίσια δράσης του οποίου έχουν να καυχηθούν αξιοθαύμαστες συμπράξεις όπως με τους Ανδρέα Μνιέστρη, Δήμο Δημητριάδη, Σαβίνα Γιαννάτου, Νίκο Βελιώτη, Νίκο Τουλιάτο, Joe Tornabene κ.α.. Θεού θέλοντος και ηχολήπτη επιτρέποντος, πρόκειται να κινηθεί στα διόλου ασφαλή πλαίσια του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, καλύπτοντας δηλαδή –ή έστω: αντιμετωπίζοντας- όλες τις πιθανές επιλογές του μεγάλου και πλούσιου ηχητικού φάσματος που οι ειδικοί αποκαλούν ‘μουσική’, πηγαίνοντας όμως και λίγο πιο πέρα, τιμώντας πάντα την παράδοση τόσων και τόσων αξιέπαινων πειραματιστών που πέθαναν με το όνειρο –και το παράπονο- να εγγράψουν δίσκο στην εταιρεία του John Zorn.
Το τρίο απαρτίζεται από τον Costinho, οικείος από το ως άνω βιογραφικό σημείωμα, παρουσιάζοντας μια ελαφρά μετατόπιση από τον ενισχυτή της κιθάρας στη συνήθη θέση του πίσω από τα πλήκτρα του πιάνου. Κατά συνέπεια, ο ενισχυτής μένει ελεύθερος και διαθέσιμος για τον φοβερό και τρομερό Lagos, έτερη δύναμη των Night On Earth, με (επίσης) σοβαρή θητεία στους Paracroussis και εξειδίκευση στη χρήση μαγειρικών (και άλλων) αντικειμένων πάνω στην κιθάρα, καθώς και άλλων αγαπημένων σπιτικών συσκευών. Το τρίο συμπληρώνει η μυστηριώδης περσόνα που ακούει στο ετερώνυμο Carnellio Coop και γητεύει με χαρακτηριστική άνεση και χάρη τα λογής λογής πνευστά, συμβατικά (όπως λ.χ. η φλογέρα), καθώς και αυτοσχέδια.


UPDATE!: Και, ΝΑΙ, ΝΑΙ, τελικά είναι αλήθεια, ΝΑΙ, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΣ θα είναι μαζί μας αυτή την Κυριακή, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΟΥΣΤΑ ΤΟΥ, ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΦΤΑ ΤΟΥ, ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ!!!!

βαβέλ

Τα'χω μαζεμένα του κυρίου Λιάπη, αλλά από που να αρχίσω κιόλας... Πάει, λοιπόν, και το πιο ζεστό και αληθινό φεστιβάλ της πόλης, το φεστιβάλ κόμικς του περιοδικού Βαβέλ, αυτό το μοναδικό post-summer meeting point των υποψιασμένων της πόλης, αλλά και των ανυποψίαστων που μέσα από αυτό όλο και κάτι μάθαιναν... Κάπως έτσι ανοίξαμε κι εμείς τα φτερά μας με το γκρουπ, στην πρώτη μας ουσιαστική massive παρουσίαση του ήχου μας, σε μια -ίσως- μέτρια εμφάνιση, αλλά πλούσια σε following (που λένε και στις εταιρείες, χεχε...). Μια σπάνια στην αρτιότητα και τη συνέπειά της διοργάνωση, της οποίας οι υπεύθυνοι με βασικό (και πολλές φορές μοναδικό) οδηγό το μεράκι και την όρεξη, μακριά από κάθε τοιουτοτρόπως εννοούμενο επαγγελματισμό, φρόντιζαν κάθε χρόνο να μας δεσμεύουν γλυκά κάποιες βραδιές του Σεπτέμβρη ή του Οκτώβρη, θέλοντας και μη..., αφού η πρώτη απορία όλων μας μετά την επιστροφή από τις αυγουστιάτικες εξορμήσεις ήταν: '...και πότε, είπαμε, είναι φέτος το φεστιβάλ της Βαβέλ;'... Μόνιμος και γραφικός εχθρός του φεστιβάλ οι πρώτες φθινοπωρινές ψιχάλες (έως και μπόρες). Πρόσφατοι και οριστικοί εχθροί του, ο Δήμος Αθηναίων και το Υπουργείο Πολιτισμού. Η Αθήνα και ο πολιτισμός της λοιπόν, δεν του αναγνωρίζουν θέση και νόημα στα πολιτιστικά τεκταινόμενα, αναγκάζοντας κι εμάς να διαγράψουμε έτσι άλλη μια απο τις πιο αγαπημένες μας συνήθειες τα τελευταία χρόνια.
Να πάμε τότε μια βόλτα στο Σούνιο, κύριε Λιάπη, να ξεσκάσουμε. Να πάμε μαζί όμως. Και να δω με τα ματάκια μου αν θα ζητήσουν και από εσάς αντίτιμο εισόδου για να απολαύσετε το χρυσό ηλιοβασίλεμα στο ναό του Ποσειδώνα. Καθ'ότι εμένα, εμού του ταπεινού πληβείου, αυτή η καθόλου αρχαιοπρεπής επιγραφή, που κάποιο νεοελληνικό κονδύλι την τοποθέτησε στην ιερή είσοδο, μου ζητά να βγάλω από το πορτοφόλι μου 4 ευρώ, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα σε ποιανού το πορτοφόλι καταλήγουν. Μην είναι για τη συντήρηση του ιερού χώρου;... Ίσως, αλλά γι αυτό θα έχω μια πιο βέβαιη απάντηση, όταν συλλεχθούν τα χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας, προφυλακτικά, γόπες, μπουκάλια και άλλα αγνώστου ταυτότητας πεταμένα αντικείμενα, που περιφράσουν γραφικά και νεοελληνικά τον ιερό λόφο. Μην είναι για κάποιο μουσείο;... Ποιος ξέρει... Η μυωπία μου ίσως ονομάσει έτσι το ακριβοθώρητο και ακριβοτιμολόγητο κοντινό εστιατόριο, και ορίσει ως εκθέματα τα απείρου κάλλους masterpieces της καρακιτσάτης σουβενιροτεχνίας μας που πωλούνται παραδίπλα. Μην είναι για τη θέα και τον δύοντα ήλιο;... Συμπαθάτε με, αλλά δεν γνώριζα ότι ανήκουν στα αγαθά για τα οποία πρέπει κανείς να έχει ένα κάποιο εισόδημα ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει... Μην είναι για τους κάμπους, για τ'αψηλά βουνά;...
Σας ευχαριστούμε τα μάλα (βίντα) κύριε Λιάπη. Ελπίζουμε ότι αυτό το μεγάλο πολιτιστικό όραμα θα ολοκληρωθεί με την κατεδάφιση των δύο μοναδικών αρχιτεκτονικών κοσμημάτων στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, αυτές οι art deco παλιατζούρες που εμποδίζουν τη θέα του λαίμαργου Ιάπωνα από το νέο Εστιατόριο της Ακρόπολης. Και να οργανωθεί και πάρτι πάραυτα!...

ημερολόγιο μόνιμων διακοπών

Όταν κάποιοι bloggers (μετρημένοι στα δάχτυλα της μισής μου παλάμης) παραβαίνουν τον (εδώ) νόμο και προκαλούν τα δημόσια ήθη, τίθεται θέμα για επαναπροσαρμογή της νομοθεσίας περί blogging.
Όταν κάποιοι χρήστες του YouTube (μετρημένοι στα δάχτυλα της υπόλοιπης μισής) παραβαίνουν τον (εκεί) νόμο και προκαλούν τα δημόσια ήθη, επιβάλλεται απαγόρευση ολόκληρης της υπηρεσίας που προσφέρει το YouTube.

Πονάει πόδι, κόψει κεφάλι.

Όταν -κατ'εξακολούθηση- αστυνομικοί (καθώς και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί) συλλαμβάνονται ή κατηγορούνται για δολοφονίες, βιαιοπραγίες, απρόκλητες επιθέσεις, υπέρβαση καθήκοντος, παράβαση καθήκοντος, παράνομες συναλλαγές, εμπόριο ναρκωτικών, εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων, εμπόριο λευκής (και όχι μόνο) σαρκός -ανήλικης και ενήλικης- παιδεραστία, συμμετοχή σε κυκλώματα προστασίας, παράνομες άδειες, πλαστογραφία, δεν μπαίνει θέμα -ούτε καν- αναδιάρθρωσης του μηχανισμού και θεσμικής αξιολόγησης του διοικητικού ιστού. Πρόκειται για 'μεμονωμένα περιστατικά'.

Δεν πονάει πόδι, δεν κόψει τίποτα. Ούτε το κεφάλι βρωμάει ούτε το ψάρι γενικά. Όλα πάνε καλά. Όλα πάνε καλά. Καλό μας χειμώνα άμα και όταν έρθει. Προς το παρόν, καλό μας φθινόπωρο. Αυτές οι σύντομες και ξαφνικές βροχές λίγο πριν μπει ο Σεπτέμβρης, γλυκαίνουν τον αέρα και ιονίζουν ορμητικά το τέλος του θέρους. 'Μερικές φορές, πρέπει να σωπαίνει κανείς για να μπορεί ν'ακούει τη μουσική πίσω από τον ήχο της βροχής'...

ημερολόγιο διακοπών

Γιατί οι Έλληνες είναι τόσο φωνακλάδες και δεν δίνουν σημασία ούτε στην ώρα ούτε στη στιγμή;
Γιατί μόνο στη διαπασών μπορούν να ακούσουν μουσική και να δουν τηλεόραση;
Γιατί δεν ξέρουν ούτε από διασκέδαση της προκοπής ούτε να τρώνε καλά και σωστά (και με μέτρο);
Γιατί δεν μπορούν να συνεννοηθούν στο δρόμο και κάνουν τη ζωή τους (και τη ζωή των άλλων) δύσκολη;
Γιατί συνωστίζονται στα χειρότερα και πλέον κιτς μαγαζιά, αρκεί να μυρίζει trendy, lounge, in, chilly, groovy, baby, και άλλες τέτοιες αγγλοσαξωνικές ασθένειες;
Γιατί είναι συνέχεια στην τσίτα και τους βλέπεις στην παραλία στραβωμένους, λες και οι διακοπές είναι γι αυτούς αγγαρεία;
Γιατί αρπάζονται και γαμοσταυρίζονται για ψύλλου πήδημα;
Γιατί μιλάνε τόσο άσχημα στα παιδιά τους και δεν αντιλαμβάνονται -κατ'αρχήν- το ότι είναι παιδιά;
Γιατί (πολλά από αυτά) τα παιδιά -τα περισσότερα δηλαδής- είναι παχύσαρκα και κακομαθημένα;*
Γιατί αγοράζουν εφημερίδες που δεν διαβάζουν ποτέ;
Γιατί παίρνουν το αυτοκίνητο για δυο μέτρα απόσταση (και μετά, βεβαίως βεβαίως, δεν ξέρουν που να το παρκάρουν και όλο και κάποιο μίνι κυκλοφοριακό θα προκαλέσουν);
Γιατί θέλουν να έχουν στην παραλία και το αυτοκίνητο και το σκάφος (καθώς και όλο το σπίτι τους σε γκατζετάκια);
Γιατί αράζουν το σκάφος στα ξέβαθα, δίπλα εκεί που κάνουμε μπάνιο, αδιαφορώντας για κανονισμούς και περιορισμούς;
Γιατί τη φύση την έχουν γραμμένη στα @@ τους και της συμπεριφέρονται λες και υπάρχει by chance, λες και εκείνοι δεν είναι μέρος της, λες και οι νομοτέλειές της και οι αλυσίδες της είναι φιλολογικά ευρήματα κάποιων γραφικών με πίπα και μούσι και όχι η πιο απτή πραγματικότητα που μπορούμε να προσεγγίσουμε και να ερμηνεύσουμε;
Γιατί όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, θεωρούν υποχρέωσή τους να αφήσουν μερικές γόπες στο χώρο, ατάκτως ερριμμένες;
Γιατί δεν κοιτάζουν πως να χαίρονται τη ζωή τους;
Γιατί δεν τους νοιάζει να βρουμε έναν απλό @#$@!ημένο τρόπο να συμβιώσουμε και να περπατήσουμε (και να οδηγήσουμε) όλοι μαζί στον ίδιο δρόμο, αρμονικά, ήρεμα κι ωραία (και όχι απαραίτητα αγαπημένα);

Από που κι ως που, ΑΥΤΟΙ οι Έλληνες είναι η άμεση συνέχεια εκείνων που 'δημιούργησαν και δίδαξαν τον πολιτισμό' (sic); Και ποιος μπορεί να επαίρεται για αυτό ή να έχει αντίστοιχες εθνοφυλετικές αξιώσεις;
Ποιον πολιτισμό, άραγε, παράγουν ΑΥΤΟΙ οι Έλληνες;




*σημ.: η συγκεκριμένη απορία, βέβαια, μπορεί να βρει απάντηση, μόνο και εφ'όσον βρουν απάντηση όλα τα υπόλοιπα 'γιατί'.

έκθεση ιδεών

Μετά τα πρόσφατα ειδεχθή και αποτρόπαια εγκλήματα που έλαβαν χώρα στα κυκλαδίτικα νησιά (δεν κατονομάζονται για να μην πληγεί ο τουρισμός, το εθνικό κύρος και τα έννομα συμφέροντα των ντόπιων επιχειρηματιών), με πρωταγωνιστές κάποιους (επίσης, δεν κατονομάζονται μετά από ευγενική παράκληση του συνδικαλιστικού φορέα των ιδιοκτητών νυχτερινών κέντρων και του κυκλαδίτικου συλλόγου ξεπλύματος μαύρου χρήματος) και θύματα κάποιους άλλους, και μετά από έντονη λαϊκή κατακραυγή, ανατέθηκε -προσωπικά από τον Πρωθυπουργό- σε τρεις επιφανείς υπουργούς (επίσης δεν κατονομάζονται) η σύνταξη κειμένου, με τη μορφή έκθεσης ιδεών, με θέμα "τι μου έκανε εντύπωση αυτό το καλοκαίρι". Η συμβολική πράξη εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, αφού συγκλόνισε συθέμελα το πανελλήνιο, έκανε το γύρο του κόσμου στα απανταχού ειδησεογραφικά δελτία -σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης στους ομογενείς της Αυστραλίας που περνούν πλέον δύσκολες ώρες, φοβούμενοι αντίποινα από Αυστραλούς πορτιέρηδες και παρκαδόρους, αναφορικά με το έγκλημα στο ένα από τα δύο κυκλαδίτικα νησιά. Το αίτημα (εν είδει "δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος") κάποιου δημοσιογράφου, προσκείμενου (σίγουρα) στην ελάσσονα αντιπολίτευση (αριστεριστής του χειρίστου, χωρίς χαρτί κι από την ΕΣΗΕΑ -λένε), για "άμεση λήψη αποφάσεων και αναπροσαρμογή του ποινικού κώδικα" παρακάμφθηκε ως παράταιρο και αποφασίστηκε να συζητηθεί σε κάποιο καφενέ της Καλύμνου (όπου και του εξασφαλίστηκαν άμεσες και πολυήμερες διακοπές) παρέα με άλλους βρωμύλους αριστεριστές φίλους του.

Αποσπάσματα από τις εκθέσεις (περιττό να αναφερθεί ότι όλοι τους αρίστευσαν και δικαίωσαν τον Πρωθυπουργό για τη μεγάλη κίνησή του), δημοσιεύονται παρακάτω:

"Η θυσία του νεαρού Αυστραλού, δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάει χαμένη. Αυτό το μεμονωμένο περιστατικό δεν πρέπει να αλλοιώσει την εικόνα της χώρας μας. Η εικόνα που εκπέμψαμε αυτές τις μέρες, είναι η εικόνα μιας χώρας που απορρίπτουμε. [...] Ασφαλώς και αντιλαμβάνομαι ότι η Ελληνική Αστυνομία, κάνει καλά την δουλειά της και είναι αδύνατον να βρίσκεται παντού, σε κάθε περιοχή, σε κάθε μπαρ, κάθε στιγμή. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε μηχανισμούς "μπράβων" να λυμαίνονται την νυχτερινή Μύκονο. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε μηχανισμούς άμυνας από τέτοια φαινόμενα. Ίσως, ήρθε η ώρα να κάνουμε μια συζήτηση χωρίς φόβο και πάθος και με την συνδρομή του Υπουργείου Εσωτερικών για το πώς θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τέτοια φαινόμενα. Ίσως, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε, παράλληλα με την αστυνομία, να προχωρήσουμε στη θεσμοθέτηση ένστολης ιδιωτικής αστυνόμευσης με κανόνες, οι οποίοι θα ελέγχονται απόλυτα από την Πολιτεία". (από το ύφος της γραφής, φέρεται να αποτελεί απόσπασμα της έκθεσης του υπουργού Τουρισμού)

"Ιδιαίτερα σοβαρά και ειδεχθή εγκλήματα, όπως οι στυγερές ανθρωποκτονίες, η εμπορία ναρκωτικών, η εμπορία ανθρώπων, η παιδική πορνεία, οι εμπρησμοί δασών, η καταστροφή του περιβάλλοντος και η προσβολή - σε έκταση που να προκαλεί την κοινή γνώμη - σημαντικών εθνικών ή κοινωνικών αγαθών πρέπει να αντιμετωπίζονται με την ανάλογη αυστηρότητα. Επιβεβαιώνω την πάγια άποψή μου ότι στις υποθέσεις αυτές πρέπει να δίνονται στην δημοσιότητα τα ονόματα των υπαιτίων μετά την ομολογία τους ή την απαγγελία κατηγοριών εναντίον τους και ο όλος χειρισμός των υποθέσεων αυτών να ανταποκρίνεται στο περί δικαίου αίσθημα της ελληνικής κοινωνίας. [...] Ο υπουργός Δικαιοσύνης, λόγω του θεσμικού του ρόλου, δεν κρίνει δικαστικές αποφάσεις και ενέργειες. Είναι, όμως, υπεύθυνος και υπόλογος έναντι του ελληνικού λαού στο όνομα του οποίου κατάτο Σύνταγμα ασκείται κάθε εξουσία για την εύρυθμη λειτουργία και την ορθή απονομήτης Δικαιοσύνης". (από την εμμονή στο ποινικό σκέλος του θέματος, φαίνεται ότι έχει γραφτεί από τον υπουργό Δικαιοσύνης)

"Να μη βρεθεί κανένας στη θέση του. Αυτός ο άνθρωπος, μέσα στον πόνο του, έδειξε και κουράγιο και καλοσύνη, κάτι το οποίο πρέπει να μας παραδειγματίζει όλους" (ξέμπαρκη έκθεση του Ζαγορίτη που ζήλεψε κι έγραψε κι αυτός ως μη όφειλε...)

"Τέτοιου είδους φαινόμενα απάδουν του πολιτισμού που η χώρα μας δίδαξε και διδάσκει και πλήττουν την εικόνα της στο εξωτερικό. Είμαι βέβαιος ότι οι Αρχές θα κινηθούν με ταχύτατες διαδικασίες, ώστε να γίνει ό,τι πρέπει για εκείνους που προκάλεσαν το βαρύ τραυματισμό του Αυστραλού πολίτη". (από, επίσης, ξέμπαρκη έκθεση του Ρουσόπουλου, λες και έπρεπε να πει κι αυτός κάτι...)

Και η -κατά κοινή ομολογία- καλύτερη, φυσικά, για το τέλος:

"Επισκέφθηκα τις δύο γιατρίνες μας, τα ξεχωριστά αυτά νέα παιδιά, που αριστεύουν στο χώρο της υγείας, πρώτες στο πεδίο του εθελοντισμού αλλά κακότυχες, γιατί έπεσαν μέσα σε ένα περιστατικό τραγικό και δραματικό. Είναι δόξα τω Θεώ καλά. Η εγχείρηση πήγε καλά αλλά θα περάσουν ένα δύσκολο στάδιο. Όπως όμως με διαβεβαίωσαν οι θεράποντες ιατροί και ο χειρουργός, σύντομα θα είναι και πάλι στην πρώτη γραμμή της επιστημονικής τους δράσης και κοντά στις οικογένειές τους". (από το εξόχως γλαφυρό ύφος, αλλά και την πληρότητα του λόγου, είναι προφανές ότι το απόσπασμα προέρχεται από την έκθεση του αγαπητού τρισαξιαγάπητου υπουργού Υγείας)



ΥΓ (σοβαρό).: "δεν μπορεί να", "δεν πρέπει να", "δεν είναι δυνατόν να", "χρειάζεται να", "ίσως ήρθε η ώρα", "ίσως, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε" (Όχι μεμονωμένα. Είναι ξεκίνημα πρότασης...), "πρέπει να", "επιβεβαιώνω την άποψή μου", "είμαι βέβαιος", "να μη βρεθεί κανείς στη θέση του", "δόξα τω Θεώ"... Όλα αυτά, είναι εκφράσεις (για την ακρίβεια ΟΙ εκφράσεις) που χρησιμοποιούν υπουργοί και αξιωματούχοι της κυβέρνησης, καμαρώνοντας πως με αυτό τον τρόπο παρεμβαίνουν στην υπόθεση και δίνουν κάτι σαν λύση (κάτι σαν λύση, κάτι σαν σουτ, που θα'λεγε και ο Σκουντής...), τη στιγμή που αυτοί -και όχι κάποιοι άλλοι- είναι που ασκούν τη νομοθετική εξουσία. Από την άλλη, για τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης "τέτοια φαινόμενα", απλά και μόνο "απάδουν του πολιτισμού μας" και "πλήττουν την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό". Ποια φαινόμενα; ...Αυτά που προκάλεσαν το "βαρύ τραυματισμό του Αυστραλού πολίτη". Βαρύς τραυματισμός, μάλιστα. Πολύ βαρύς όμως. Σχεδόν θάνατος.

γυμνοί στον ήλιο

"Είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που έχουμε τόσο ιδιωτική αντίληψη για τα πράγματα. Οι θεατές λειτουργούν σαν να είναι μόνοι τους σε ιδιωτική προβολή. Οι Έλληνες είναι Ανατολίτες, χωρίς φόβο, δηλαδή δεν φοβούνται μην τους συλλάβουν. Μιλάνε γιατί πιστεύουν ότι δεν ενοχλούν. Το αυτονόητο, να κλείσουν δηλαδή το κινητό, είναι πέρα από την αντίληψή τους. Αυτή τη λεβεντομαλακία την έχουμε κάνει σήμα κατατεθέν".

Πέτρος Τατσόπουλος, Ποντίκι Art 24.07.08

Αυτή είναι η τελευταία ταινία που απόλαυσα σε θερινό σινεμά, συγκεκριμένα στο πανέμορφο και ευγενικά ανακαινισμένο (συντηρημένο για την ακρίβεια) Θησείον, στον πεζόδρομο πλάι στην Ακρόπολη και τις άθλιες φασαριόζικες καφετέριες -των οποίων η οχλοβοή ευτυχώς δεν φτάνει ως το υπέροχο αίθριο. Και ευτυχώς, ήταν μια από τις σπάνιες φορές που η λεβεντομαλακία (Τατσόπουλε έγραψες!) δεν χτύπησε, παρ'ότι είχε λαό η προβολή. Καλή παρέα, δύο μπύρες, τεχνικολόρ και δροσερό αεράκι. Η μαγεία της μουσικής του Νίνο Ρότα. Το αγιόκλημα και τα γιασεμιά του Λουκιανού έλειπαν μόνο.

τα δύσκολα και ανεκτίμητα ίσως

"Ίσως, ήρθε η ώρα να κάνουμε μια συζήτηση χωρίς φόβο και πάθος και με την συνδρομή του Υπουργείου Εσωτερικών για το πώς θα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τέτοια φαινόμενα. Ίσως, για παράδειγμα, θα μπορούσαμε, παράλληλα με την αστυνομία, να προχωρήσουμε στη θεσμοθέτηση ένστολης ιδιωτικής αστυνόμευσης με κανόνες, οι οποίοι θα ελέγχονται απόλυτα από την Πολιτεία". Ίσως.

Το παιδί, βέβαια, κατέληξε τελικά. Σίγουρα και τελεσίδικα. Όχι ίσως.

Και ο πατέρας του, πριν καν το πάρει χαμπάρι κάποιος υπουργός ή μυκονιάτης αξιωματούχος -ξεγελώντας και τη συναισθηματική δυσκινησία που ακολουθεί αυτές τις τραγικές και ανεξήγητες απώλειες- δεν δώρισε απλά τα (χρήσιμα) όργανα του (άχρηστου κορμιού του) γιου του, αλλά μοίρασε κάτι από το πλεόνασμα ψυχής του, μας δίδαξε πολιτισμό, μας έδειξε πως γίνονται οι μεγάλες πράξεις, καθώς και τι σημαίνει στάση απέναντι στο θάνατο, στάση απέναντι στη ζωή, στάση απέναντι στην αιωνιότητα. Όχι ίσως. Τα έκανε αυτά. Χωρίς πρώτα να τα ανακοινώσει και χωρίς πολλά δραματικά λογύδρια και τηλεοπτικά αναφιλήματα.

Εμείς από την άλλη -ως λαός και ως έχουμε μάθει φυσικά- θα αναζητήσουμε τη λύση του προβλήματος (αν δεχτούμε ότι ίσως υπάρχει πρόβλημα βέβαια...) ανάμεσα στα διάφορα ίσως, μοιράζοντας απλόχερα ευχετήριες καρτ-ποστάλ, όπου στην πίσω μεριά θα διαβάζει κανείς φαρδύ-πλατύ το όνομα του πολιτικού εκείνου άνδρα που θα δώσει τη λύση, μαζί με μια φωτογραφία του με την κατάλληλη συμπονετική πόζα και την αντίστοιχη λεζάντα, έτσι ώστε να μπορούν όλοι να τον ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές: και οι καλοί μας μυκονιάτες, ιδιοκτήτες μπαρ, θαμώνες, μπράβοι, παρκαδόροι, ιθαγενείς, τουρίστες, μοντέλα, μάνατζερς, ενοικιαστές ακινήτων, πλοιοκτήτες, σημαντικοί, ασήμαντοι, και οι ευαισθητούληδες ψαγμένοι που ταράχτηκαν και έγραψαν στα μπλογκ τους, και οι τηλεορασόπληκτοι του μέσου όρου που συγκλονίστηκαν κατιτίς, και -αν ήταν κι αυτό δυνατόν- όλοι οι Αυστραλοί υπήκοοι της υφηλίου. Όσο η λύση ξεκινά με το ίσως, είναι όλοι οκ. Ο υπουργός στη θέση του, τα μπαρ και οι μπράβοι στη θέση τους, οι μίζες στη θέση τους, το μαύρο χρήμα στη θέση του (άσε μας ρε Ζορμπά καλοκαιριάτικα...), το βασίλειο της λεβεντομαλακίας αλώβητο, το (νεοελληνικής πατέντας) καθεστώς της ημιπαρανομίας -εώς και χοντροπαρανομίας- in full bloom. Όλοι οκ. Εκτός από τη λύση. Γιατί καμία λύση δεν ξεκινάει με ίσως.

ύβρις

'Είναι ίσως η μοναδική στιγμή που κοίταξα το ρολόι μου - και σίγουρα δεν φταίει ο Βασιλικός γι’ αυτό, απλά εγώ βαριέμαι αφόρητα τον συγκεκριμένο δίσκο'. Κι όμως. Αυτό δημοσιεύτηκε εν είδει σχολίου για δύο τραγούδια της Λένας Πλάτωνος από το δίσκο 'Καρυωτάκης' -το αριστούργημα 'Καρυωτάκης'. Σε έγκριτο και έγκυρο μουσικό site ως έγκριτη και έγκυρη (;) κριτική της πρόσφατης συναυλίας της μεγάλης δημιουργού στο Ηρώδειο. Ένα εκ των οποίων κομματιών είναι το 'Βράδυ', 'ένα τρένο που θα'ρχεται από μια άγνωστη χώρα, τα χαμένα όνειρά μου' κλπ κλπ. Ναι, γι αυτό το κομμάτι γράφτηκε το σχόλιο, Jesus!

Στο δίπλα tab του browser μου, μια είδηση που μου φέρνει αηδία. Αηδία για το ανθρώπινο είδος και τις κατακτήσεις του -έστω: κάποιες από τις κατακτήσεις του. Αηδία για την ελάχιστη υποκατηγορία του ανθρωπίνου είδους που ονομάζεται ελληνική φυλή. Αηδία για την ανοχή και τις αντιστάσεις που έχει καλλιεργήσει η ακόμα πιο ελάχιστη υποκατηγορία κάτι κυνικών και (και καλά) ψαγμένων τύπων σαν κι εμένα. Δεν μπορώ να αντιδράσω. Ούτε να πω ούτε να κάνω τίποτα. Για την ώρα τουλάχιστον. Μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι αυτά τα καθάρματα, αυτοί οι πιο ελεεινοί εκπρόσωποι του είδους στο οποίο ανήκω (και που ως μη εξελιγμένα όντα, δικαιώνουν τη θεωρία του Δαρβίνου περί της ταπεινής καταγωγής μας στο ζωικό βασίλειο), εύχομαι -λοιπόν- γι αυτούς να μην πεθάνουν, να μην εισπράξουν οφθαλμό αντί οφθαλμού, να μη βιώσουν ούτε εκδίκηση ούτε βία. Εύχομαι να ζήσουν για να σαπίσουν στη φυλακή -στη φυλακή του κράτους κατ'αρχήν (αν υπάρχει και αν προβλέπεται, δεν ξέρω, πολλά έχουμε δει...), στη φυλακή του μικροσκοπικού νου τους, στη φυλακή της άγνοιας, στη φυλακή της κοινωνικής άνοιας (στην οποία μόνοι τους έχουν καταδικάσει προ πολλού τα -χαμένα- κορμιά τους), στη φυλακή που ορίζει η απώλεια της συνείδησης -από την οποία δεν δραπετεύεις με τίποτα, μα με τίποτα- στη φυλακή της λήθης, στη φυλακή της βλακείας, της μεγαλύτερης τιμωρίας -ίσως- που μπορεί να τύχει σε άνθρωπο.

Όσο για τον συντάκτη του άρθρου, που σας έλεγα παραπάνω, ας σαπίσει απλώς στη φυλακή της αμετροέπειας. Έτσι κι αλλιώς, το'πε κι ο Μαρτίνος Λούθηρος, όποιος δεν καταλαβαίνει τα πράγματα, δεν μπορεί να βγάλει νόημα από τα λόγια.

ακαδημία πλάτωνος

'Πόσο μ'αρέσει ν'ακούω τους ανθρώπους, ν'ανεβαίνουν με το ασανσέρ και να μιλάνε ρουμάνικα'...
Μ'αυτούς τους απλούς στίχους, πάνω σε μια αβίαστη και άερινη μελωδία, κάπου στο 1985, η Λένα Πλάτωνος άγγιζε γλυκά και ταπεινά τη ζωή των μεταναστών και τις 'πιθανότητες ευτυχίας στην περιοχή της Αμερικάνικης πρεσβείας', πολλά χρόνια πριν το αριστερόλαγνο lifestyle -που δεν έχει Τσίπρα πάνω του!- τους εντάξει στο συνθηματολογικό ρεπερτόριό του. Ήταν οι 'Εμιγκρέδες της Ρουμανίας', όπου 'κάποιος από τους Ρουμάνους έπαιζε από συνήθεια το ίδιο κομμάτι και μεταμόρφωνε, πάλι, τους δήμιους της Αμερικάνικης πρεσβείας, τους μεταμόρφωνε, πάλι, σε χάδι'. Και χθες, όμως, Κυριακή 27 Ιουλίου του 2008, οι 'Εμιγκρέδες' ακούστηκαν το ίδιο γλυκά και αέρινα, καθώς η συνωμοτική ατμόσφαιρα της γενικής δοκιμής -με τους ελάχιστους πλην προνομιούχους στις (προνομιακές) κάτω θέσεις του Ηρωδείου- υποσχόταν μια κατανυκτική εμπειρία. Όπως προφανώς θα συμβεί και απόψε, Δευτέρα, στη μία και μοναδική συναυλία που σημαίνει την επιστροφή της μεγάλης δημιουργού. Και αν τα φετινά 'Ημερολόγια' της -η δισκογραφική επιστροφή της- δεν στέκονται με την ίδια θέρμη και ορμή δίπλα στο 'Σαμποτάζ', στο 'Καρυωτάκης' και στο 'Γκάλοπ', η χτεσινή εμπειρία ήταν μια πρώτης τάξεως υπενθύμιση ότι η Πλάτωνος έχει γράψει μεγάλη, μα πολύ μεγάλη, μουσική. Και η έκφραση της πικρής βεβαιότητας ότι αν κάποτε οι υπεύθυνοι (;) διαχειριστές των κονδυλίων, οι εργολάβοι του εθνικού πολιτιστικού πλούτου μας, αποφάσιζαν να ασχοληθούν με τη χαρτογράφηση -και την ουσιαστική αξιοποίηση- της πολιτιστικής παρακαταθήκης μας, η Λένα Πλάτωνος έχει σίγουρα εξασφαλισμένη μια θέση ανάμεσα στα πέντε σημαντικότερα ονόματα δημιουργών -τουλάχιστον όσο αφορά το χώρο της μουσικής σύνθεσης από τη μεταπολίτευση και πέρα. Το 'ευτυχώς που υπάρχει το φεστιβάλ του Λούκου' και τολμά με ανάλογες επιλογές και παραστάσεις, δεν είναι και τόσο ανακουφιστικό, αφού αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα -και απ'ό,τι φαίνεται, κι αυτή η εξαίρεση τελεί υπό διωγμόν, τοπικών παραγόντων και λοιπών αναξιοπαθούντων εντεταλμένων...

Αλλά το θέμα είναι η συναυλία. Η χτεσινή μαγική βραδιά. Η φωνή του Παλαμίδα να προκαλεί ανατριχίλα σε κάθε λέξη. Η Φριντζήλα και η Πασπαλά ιέρειες της μυσταγωγίας. Και η Πλάτωνος σαν γιαγιά (που δεν είναι) να αρχίζει τα λόγια του παραμυθιού, όπως παλιά, όπως οι πραγματικές γιαγιάδες, με το γνωστό τρόπο, απρόθυμα και αμήχανα στην αρχή, όπως οι γιαγιάδες, επειδή έφτασε η ώρα και πρέπει να κοιμηθεί το παιδί, με μια ιδιαίτερη συστολή, με μια σοφία που προκαλεί την ίδια στιγμή δέος και ένα αίσθημα τρόμου, 'θα σας παίξουμε τραγούδια που δεν ακούγονται στο ραδιόφωνο'... Και ξαφνικά η αφήγηση παγώνει, γιατί το παραμύθι έχει ήδη αρχίσει να ξετυλίγεται μπροστά σου, μόνο του, με νότες και με λέξεις, με χρώματα και σιωπές, δεν χρειάζεται πλέον ούτε η αφήγηση ούτε η γιαγιά, κανένα εφέ, κανένα κόλπο, η γιαγιά είναι εκεί, θα μιλήσει και πάλι στο τέλος για να πει 'καληνύχτα', ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Ενδιάμεσα, μας τραγουδάει γερασμένα 'είμαι ευτυχισμένη', δεν την πιστεύουμε, δεν υπάρχει περίπτωση, δεν είσαι, αλλά ποιος νοιάζεται; Μοιάζει με γιορτή, αλλά δεν είναι. Είναι τελετή, όχι πανηγύρι. Είναι οι πληγές της που εκτίθενται, αυτές μας μαγεύουν, δεν βλέπουμε κανέναν ευτυχισμένο. Τραγουδάει για απώλειες, για ματαιώσεις, για προσωπικούς δαίμονες, για έρωτες που απαιτούν λύτρωση εδώ και τώρα, δεν γίνεται να είναι ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη είναι η Νάνα Μούσχουρη που τελειώνει την καριέρα της. Ευτυχισμένοι κι εμείς που το αποφάσισε επιτέλους. Αλλά με τη Λένα Πλάτωνος, όχι, δεν γίνεται να είμαστε ευτυχισμένοι. Είμαστε μαγεμένοι, είμαστε γεμάτοι, είμαστε έρμαια του συναισθήματος και των πληγών που αυτό προκαλεί -οι επαφές του, δηλαδή, με την πραγματικότητα. Παραδινόμαστε, όπως λέει κι η ίδια και εννοεί "παρα-δίνομαι, με την έννοια του "πολύ", το παρακάνω"...

- Είναι επικίνδυνο να ψάχνει κανείς το μέσα του;

- Όχι. Επικίνδυνο είναι να μην ψάχνεσαι και κυρίως για τους άλλους. Γιατί μπορείς να βγάλεις τέρατα και να μην παίρνεις χαμπάρι.

(από τη συνέντευξή της στην εφημερίδα του Φεστιβάλ Αθηνών)