αντί μικρής παράξενης ιστορίας

Πλατεία Καρύτση, μεσημέρι. Ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, και ακριβό τζιπ -νομίζω Land Rover- είναι παράνομα παρκαρισμένο έξω από την είσοδο του κτιρίου όπου στεγάζονται τα έντυπα Λαμπράκη. Πιθανολογώ χωρίς πολλή σκέψη πως θα ανήκει σε κανά Πρετεντέρη ή κάποιον άλλο μεγαλοδημοσιογράφο. Δύο πρασινόμπατσοι της δημοτικής αστυνομίας κόβουν κλήση και την τοποθετούν με μια μικρή ενοχή, αλλά αποφασιστικότητα, κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα. Κοντοστέκομαι και αρχίζω μια σειρά από μάταιες σκέψεις. Σκέφτομαι λοιπόν πως η οικονομική θέση του ιδιοκτήτη του πολυτελούς αυτοκινήτου -ναι, είναι πολυτέλεια, μέχρι και θράσος, να κυκλοφορείς με αυτό στους δρόμους της Αθήνας- προφανώς του επιτρέπει να πληρώνει και 20 κλήσεις το μήνα, σχετικά αμελητέο ποσό μπροστά στις μηνιαίες απολαβές του. Μ'αυτή τη σκέψη, μπορεί άνετα να το παρκάρει στο ίδιο σημείο, κάθε μέρα που εργάζεται (και που δεν εργάζεται κάθε μέρα). Σκέφτομαι ακόμα χειρότερα ότι η οικονομική παύλα κοινωνική θέση του, επιτρέπει στο ίδιο άτομο να αδιαφορήσει για αυτήν την κλήση -ή αυτές τις κλήσεις- να αδιαφορήσει γνωρίζοντας πως οι κυρώσεις που προβλέπει ο νόμος, προβλέπονται για τους άλλους, τους πληβείους κι όχι για εκείνον. Ή ακόμα χειρότερα, του επιτρέπει να τις εξαγοράσει, κοινώς "να τις σβήσει" που λέμε κι όσοι έχουμε κανά μπάρμπα μέσα στην αστυνομία και κάνει που και που καμιά καβάντζα για μας. Μ'αυτή τη σκέψη, λοιπόν, επίσης μπορεί να παρκάρει κάθε μέρα παράνομα και όχι μόνο στο ίδιο σημείο, αλλά και όπου του γουστάρει, καθ'ότι ο δρόμος του ανήκει. Δεν πα να εμποδίζει πεζούς, τυφλούς, ανάπηρους, ο δρόμος του ανήκει, μαζί με το πεζοδρόμιο. Αυτοί είμαστε.

***

Παράσταση Περσών, Επίδαυρος. Δεν κατάφερα να πάω, αλλά διαβάζω για τα γιουχαρίσματα προς το Βούλγαρο σκηνοθέτη. Μια κυρία υστερικά φωνάζει στο βέβηλο πρωταγωνιστή να βγει από την (ιστορική βεβαίως βεβαίως) θυμέλη που είχε πατήσει. Αναρωτιέμαι ποια έξτρα ιερότητα της θυμέλης μπορεί να αντιλαμβάνεται η κυρία αυτή, που δεν αντιλαμβάνεται ο ταλαίπωρος και ταλαιπωρημένος σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί. Ίσως η κυρία να είναι απόγονος του Αισχύλου και κατέχει τα μυστικά της τραγωδίας καλύτερα απ'όλους μας, ίσως κατέχει ακόμα κι εκείνα που ο Αισχύλος κράτησε μυστικά και δεν τα κληρονόμησε παρά μόνο σε στενούς συγγενείς του. Μεγάλο μέρος του κοινού συμμετέχει αυθόρμητα στη γιούχα και αναρωτιέμαι αν πράγματι έχει τόσους απογόνους ο Αισχύλος. Αλλιώς, ψάχνω να βρω τι είναι εκείνο που οδηγεί το συλλογικό ασυνείδητο (μα εντελώς ασυνείδητο) να αντιδράσει με τέτοιο ακραίο και αναιδή τρόπο σε ένα θέαμα που -στη χειρότερη περίπτωση- ενδέχεται να είναι απλώς κακό και αντιαισθητικό. Και, φυσικά, όλοι εμείς, οι απόγονοι του Αισχύλου, κάτι τέτοια τα παίζουμε στα δάχτυλα και ξέρουμε να ξεχωρίζουμε την καλή παράσταση από τη μούφα, σαν το καλό λάδι. Ασφαλώς και ξέρουμε. Και για την τραγωδία και για την κωμωδία και για το Σέξπηρ. Για όλα. Αυτοί είμαστε.