μανώλης χλιδάκης

Διαβάζω στα νέα:
Σοκ στον καλλιτεχνικό κόσμο από τη σύλληψη του Μανώλη Λιδάκη για κατοχή ναρκωτικών και ηρεμιστικών χαπιών. Και, δυστυχώς, (λέει) σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζεται κατακεραύνωμα, καθώς ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ασθενής-χρήστης και χρειάζεται υποστήριξη. Ας ευχηθούμε (λέει) να πάνε όλα καλά και να ξεμπλέξει, όχι μόνο από το νομικό μέρος της υπόθεσης, αλλά κυρίως από το ουσιαστικό.

Μάλιστα.

Διαβάζω επίσης:
Σε έρευνα που έγινε στο όχημά του, εντοπίστηκαν 2,1 γραμμάρια κοκαϊνης, 26 γραμμάρια χασίς και 59 ηρεμιστικά χάπια Xanax, τα οποία χορηγούνται μόνο με "κόκκινη συνταγή", την οποία και δεν διέθετε ο τραγουδιστής.

Η συνέχεια γνωστή. Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για τα τζάνκια όλης της επικράτειας, αλλά και τα βαποράκια -καθώς η νομοθεσία περί κατοχής και χρήσης δεν αφήνει και πολλά περιθώρια να τους διαχωρίσεις- θα κινητοποιηθεί σύσσωμος ο μηχανισμός κλάματος, τηλεοπτικός και έντυπος: ο καλλιτέχνης από κατηγορούμενος θα χαρακτηριστεί θύμα (ήδη χαρακτηρίζεται ασθενής), τα ψυχολογικά και συναισθηματικά ελαφρυντικά θα περισσέψουν -στοχεύοντας σε εκείνη την ευαίσθητη ανθρώπινη χορδή που είναι ικανή να λυγίσει ακόμα και την ταξική απέχθεια που νιώθουμε για τα golden boys της κολωνακιώτικης κόκας- η νομική διάσταση θα έρθει σε δεύτερη, ίσως και τρίτη, μοίρα, και φυσικά θα παρακαμφθεί εντελώς, κάτω και από το βάρος του ιδιάζοντος ψυχολογικού στάτους, πρώτα πρώτα γιατί και ο εισαγγελέας άνθρωπος είναι και νιώθει, αλλά και γιατί οι διάφορες Εσπρέσο, εφημερίδες είναι και μπορούν να τόνε κάνουν ρόμπα (αν δεν δείξει πως είναι άνθρωπος και νιώθει). Μετά, ο καλλιτέχνης θα βουρκώσει, ίσως μπροστά στις κάμερες, ίσως και όχι, θα φωτογραφηθεί σίγουρα μεταμελημένος και μέσω ενός συγκινητικού και απελπισμένου -πάντα ανθρώπινου όμως- καλέσματος στον Ύψιστο, θα γράψει στα παπάρια του νόμους, διατάξεις και κυρώσεις -που προβλέπονται πάρ'αυτα για τα ίδια κακουργήματα, αλλά μόνο για όσους δεν έχουν δισκογραφήσει το στίχο 'χάνομαι χωρίς ελπίδα, μέρα νύχτα στη Χαλκίδα'. Και, φυσικά, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζεται κατακεραύνωμα, καθώς ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ασθενής-χρήστης και χρειάζεται υποστήριξη. Η τελευταία φορά που αυτό γραφόταν επίσης ως αυτονόητο και επιβεβλημένο από τους (επι)κοινωνούς των δημοσίων ζητημάτων, αναφερόταν σε κάποιον κωλοπετσωμένο ηθοποιό -που τώρα πια, σχώρα με Θε μου, απλά πετσοκομμένος και δυο μέτρα κάτω απ'το χώμα, δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέξει τον ίσιο δρόμο, που δεν είναι άλλος από το σωφρονισμό και την έμπρακτη μεταμέλεια και που ίσως, λέω ίσως, να του είχε επιτρέψει να ζήσει κατιτίς παραπάνω μακριά από ματαιόδοξες πλην επώδυνες συνήθειες.

Εδώ, λοιπόν, είναι το σημείο που το παράκανα. Ολοφάνερα. Είναι το σημείο όπου ο αναγνώστης θα αρπαχτεί και θα χαρακτηρίσει το λόγο μου προσβλητικό, εμπρηστικό, μακάβριο, υπερβολικό, εμπαθή και διάφορα άλλα εμπριμέ. Η αλήθεια βέβαια παραμένει η ίδια και χάσκει αμήχανα πάνω από τα κεφάλια όλων μας, κυρίως όσων τριγυρίζουν αράουντ Ομόνοια και Ακαδημία Πλάτωνος και αναρωτιούνται καθώς έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τις ορδές των ζόμπι της πρέζας και της ανέχειας:

- ότι η πολιτική (και κατ'επέκταση η νομοθεσία) για τη χρήση και εμπορία ναρκωτικών ουσίων στερείται κατεύθυνσης και ανθρωπιστικής συνείδησης (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

- ότι οι φορείς αυτής της πολιτικής, από αστυνομικούς μέχρι δικαστικούς υπαλλήλους, λειτουργούν και δικάζουν με δύο μέτρα και δυο σταθμά (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

- ότι οι θεσμοί και οι μηχανισμοί φαίνεται να μεγαλώνουν το πρόβλημα και να διευρύνουν συνέχεια τον φαύλο κύκλο, αντί να τον κλείνουν (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

- ότι όταν απουσιάζει ουσιαστική πολιτική πρόληψης, καθώς και κοινωνικές υποδομές ένταξης και υποστήριξης στους χρήστες (απεξαρτημένους ή μη), ο κατασταλτικός μηχανισμός φαίνεται πως είναι λίγος και ανίσχυρος και αναγκαστικά -όντας ασύνδετος με το κοινωνικό σκέλος του προβλήματος- εστιάζει και αντιμετωπίζει μονάχα το ποινικό μέρος της υπόθεσης (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

Τα κεφαλαία στο διαδίκτυο συνήθως συμοβλίζουν οργή. Και συνήθως -σε φόρουμ ας πούμε- προκαλούν και οργή. Οργή λοιπόν, όσο οι διάφοροι καβαντζόπουλοι θα τη σκαπουλάρουν έτσι απλά, και την ίδια ώρα τα τζάνκια θα γεμίζουν τον Κορυδαλλό -ανοίγοντας άλλους φαύλους κύκλους εκεί- και οι ιστορικές συνοικίες της Αθήνας δεν θα είναι παρά χώροι στους οποίους θα κατασκευάζει, θα ανασκευάζει ή θα ανακαλύπτει αλήθειες το κάθε καρατζαφερικό παράσιτο, συντηρώντας και γιγαντώνοντας το καθεστώς του φόβου και της μισαλλοδοξίας και αναδεικνύοντας τους πλέον ακραίους κοινωνικούς αυτοματισμούς ως μοναδικές λύσεις, βλέπε επίσης και Άγιος Παντελεήμονας.