εικόνα σου είμαι κοινωνία και τρομάζω*

'Έχω δηλώσει ότι εμπιστεύομαι απόλυτα τη δικαιοσύνη και απεριόριστα τα παιδιά μου. Είμαι κοντά τους σ’ αυτή την προσωπική τους περιπέτεια. Και τα δύο παιδιά μου είναι ενήλικα, 30 και 28 ετών, επιστήμονες και ώριμοι πολίτες. Έχουν τραβήξει το δικό τους πολιτικό και ιδεολογικό δρόμο, με βάση τις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι αυτοτελείς προσωπικότητες. Στη δημοκρατία δεν υπάρχει οικογενειακή, συλλογική, πολιτική ή ποινική ευθύνη.

Tα 22 παιδιά του Ρεσάλτο δεν έφτιαξαν μολότοφ, δεν έκαψαν καμία περιουσία, δεν απείλησαν κανέναν, ούτε έδειραν τον πρύτανη.

Η διατύπωση αυτή είναι αυθαίρετη και κινείται στην προ των τυχόν προπαρασκευαστικών πράξεων (που δεν υπήρξαν) περιοχή. Είναι δηλαδή εκτός του ποινικού συστήματος και αδύνατη η ποινική αξιολόγηση και εξατομίκευση. Αυτή, βέβαια είναι η γνώμη μου ως πατέρα και νομικού. Τη στηρίζουν απόλυτα πολλοί έγκριτοι δικηγόροι, όλοι όσοι συνομίλησα μαζί τους. Δεν είναι μία αντιπαράθεση ή καταγγελία. Είναι η ελπίδα του πατέρα ότι τα παιδιά του θα αθωωθούν.

Καμία κοινωνική ή πολιτική κίνηση δεν μας απειλεί όταν ενεργεί στο πλαίσιο των συνταγματικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Άλλωστε, η δημοκρατία μας, δεν απειλείται.'

Αυτά ήταν λόγια του Γρηγόρη Νιώτη, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ -δηλαδή του κυβερνητικού κόμματος- σε συνέντευξη σε εφημερίδα, σχετικά με τη σύλληψη των δύο παιδιών του στην υπόθεση του αντιεξουσιαστικού στεκιού Ρεσάλτο. Πολύς λόγος έχει γίνει στο μεταξύ για την προνομιακή, ίσως, μεταχείριση και προβολή -λόγω της ιδιότυπης σχέσης τους με ...τον κοινοβουλευτικό κόσμο- των δύο παιδιών αναφορικά με τους συνολικά 22 συλληφθέντες -γεγονός που ενδεχομένως να έχει κάποια σημασία και ρόλο για την έκβαση της υπόθεσης και την τύχη των δύο παιδιών, αλλά όχι απαραίτητα και για τους υπόλοιπους 20.

Από τη μία θαυμάζω τον προσεκτικό και ενωτικό λόγο του καθεστωτικού βουλευτή, που δεν αναγνώρισε ως πρώτο του μέλημα το κουκούλωμα της υπόθεσης και την πληρωμή ενός μεγαλοδικηγόρου για παράκαμψη της προβλεπόμενης νομότυπης διαδικασίας και άμεση λύση του θέματος, προς όφελος της οικογένειάς του και μόνο. Από την άλλη, σκέφτομαι πως το πρόβλημα δεν είναι ότι η κοινωνία -και η πολιτεία και η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί- θα δουν διαφορετικά, ίσως και ευνοϊκά και με μεγαλύτερη επιείκεια και κατανόηση, αυτά τα δύο παιδιά. Ούτε καν με ενοχλεί ότι οι δικαστικοί λειτουργοί και λοιποί κλητήρες του νόμου, μπορεί να εικάσουν την υπόθεση μέσα από αυτή την πατρική διάσταση, που έντιμα μέχρι τώρα έχει στηρίξει ο βουλευτής-πατέρας. Κι όχι μόνο δεν με ενοχλεί, αλλά θλίβομαι κιόλας που η συγκεκριμένη κοινωνία δεν έχει πλέον το χρόνο, την ψυχραιμία, την υπομονή και τη θέληση, να δει και τα υπόλοιπα 20 παιδιά μέσα από αυτό το φίλτρο. Να δει ότι προφανώς ότι όλα αυτά τα παιδιά έχουν πατέρα και μάνα και ότι πάνω-κάτω όλες οι οικογένειες το ίδιο θα ένιωσαν. Μια κοινωνία που κυνηγά τα παιδιά της, πριν καν τα ακούσει. Που τα κατηγορεί για εμπρησμό, πριν καν κάψουν κάτι. Μια κοινωνία που δεν έχει πλέον το περιθώριο να δει όλα τα παιδιά ως παιδιά της.


ΥΓ. Ο τίτλος του ποστ παραφράζει τους στίχους του ποιήματος της Γαλάτειας Καζαντζάκη 'Ναυάγιο':

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ'από την κόλαση μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!