απλά μαθήματα πολιτικής (επαγωγικής) σκέψης

Σε κουβέντα με φίλο:

- Μα τι μας τους φέρανε εδώ όλους αυτούς τους ξένους;
- Ξεχνάς πως είναι κακομοίρηδες και απελπισμένοι ίσως...
- Μα, δεν έχουμε ίσα δικαιώματα! Πέρα από τις δουλειές που μας έχουν πάρει...
- Ποιες δουλειές μας έχουν πάρει;
- Δεν υπάρχουν πια θέσεις εργασίας!
- Ποιος φταίει γι αυτό; Αυτός που τις παίρνει ή αυτός που πρόκειται να τις δώσει;
- Μα αυτός που τις παίρνει, μου στερεί εμένα την ευκαιρία.
- Ποια ευκαιρία; Στην οικοδομή; Στην ανειδίκευτη εργασία; Έψαξες εκεί και δεν βρήκες ευκαιρίες;
- Δεν λέω γι αυτές.
- Ε, τότε, για ποιες θέσεις μιλάς; Στο Πανεπιστήμιο ας πούμε, λέκτορας; Ή σε δημόσια υπηρεσία;
- Και σε δημόσιες παίρνουνε πλέον ξένους.
- Είναι δηλαδή τα μόνα λάθος βιογραφικά -εκείνα των ξένων- που λαμβάνουν θετική απόκριση απ'το Δημόσιο;
- Όχι φυσικά.
- Γιατί τότε δεν διαδήλωσες και δεν διαμαρτυρήθηκες ποτέ για τους υπεράριθμους και τις προσλήψεις-ρουσφέτια, που στέρησαν πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας;
- ...

* * *

- Πήγα στο δημόσιο νοσοκομείο και πλήρωσα, ενώ ο Πακιστανός δεν πλήρωσε τίποτα.
- Και ποιο είναι το πρόβλημά σου; Το ότι εσύ πλήρωσες ή ότι εκείνος δεν πλήρωσε;
- Το ότι δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα. Εκείνον τον φροντίζουν.
- Εκείνον που μένει σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλους δεκαπέντε, εννοείς. Και πέφτει και θύμα εκμετάλλευσης από το νοικάρη.
- Μα, αφού είναι παράνομος.
- Ο νοικάρης ή ο Πακιστανός;
- Ο ξένος, ο μη Έλλην πολίτης.
- Κι ο Έλλην πολίτης; Γιατί δεν διαμρτυρήθηκες που παρανομεί; Ακόμα και εις βάρος Ελλήνων πολλές φορές. Χρόνια τώρα. Πολύ πριν το "πρόβλημα".
- Στο νοσοκομείο, όμως, εμένα εκμεταλλεύονται. Εκείνος δεν πληρώνει.
- Θα ήθελες να πληρώνει κι εκείνος;
- Αν πληρώνω κι εγώ, ναι, να πληρώνει κι εκείνος.
- Αυτό θα ήταν δίκαιο; Ή απλά ισότιμο;
- Ισότιμο.
- Αλλά όχι και πολύ δίκαιο, αν σκεφτούμε ότι το νοσοκομείο είναι δημόσιο.
- Τότε, θα ήθελα να μην πληρώνω ούτε εγώ.
- Και γι αυτό φταίει εκείνος;
- Όχι, το σύστημα υγείας και η κυβέρνηση.
- Αν τον διώξουμε εκείνον ή του αφαιρέσουμε το δικαίωμα στη δημόσια περίθαλψη, εσύ θα συνεχίσεις να πληρώνεις;
- Ναι, αφού μου το ζητάνε.
- Και ποιο πρόβλημα τότε προκαλεί ο ξένος;
- ...

* * *

- Θες να δεχτείς ότι ο ξένος, ο πρόσφυγας, είναι ένας απελπισμένος;
- Ας πούμε ναι.
- "Ας πούμε" ή "ναι";
- Ναι, είναι.
- Αν τον εξαφανίσεις, αν τον στείλεις από εκεί που'ρθε, εξαφανίζεται και η απελπισία του;
- Όχι, αλλά δεν με νοιάζει τι θα κάνει μετά. Με νοιάζει τι κάνω εγώ εδώ.
- Τι κάνεις εσύ εδώ;
- Είμαι κι εγώ απελπισμένος.
- Κι αυτός στο χειροτερεύει, επειδή έρχεται;
- Ναι, γιατί μου κλείνει κι άλλο τις ευκαιρίες.
- Έχεις δύο πτυχία Πανεπιστημίου και τόση προϋπηρεσία στο βιογραφικό σου. Και εκείνος τίποτα, καθώς και καμία απολύτως γνώση. Πως σου τις παίρνει;
- Μα, όλοι θα προτιμήσουν εκείνον, επειδή δεν ζητάει ένσημα, ασφάλιση και τέτοια.
- Και ποιος φταίει γι αυτό;
- Ο εργοδότης και το κράτος που τον αφήνει.
- Και γιατί δεν διαμαρτυρήθηκες ποτέ γι αυτό;
- Μα δεν θα γίνει τίποτα.
- Άρα, συζητάμε το θέμα με δεδομένο ότι η ασφάλιση είναι μια πολυτέλεια και όχι μια υποχρέωση και νόμος.
- Αφού έτσι είναι.
- Ξαναλέω τότε: εξαφανίζουμε τον ξένο. Τον στέλνουμε από εκεί που'ρθε. Τι άλλαξε με τη δική σου απελπισία;
- Τίποτα ίσως. Αλλά είμαι Έλληνας και ζω εδώ. Είναι δικό μας θέμα.
- Δικό μας, το οποίο δεν μας νοιάζει όμως.
- Με νοιάζει και με παρανοιάζει.
- Και τι έκανες πέρα από το να κατηγορείς μόνο τον κακομοίρη που δήθεν επωφελείται από αυτό το "θέμα";
Αν σε νοιάζει τόσο και σε καίει, γιατί δεν αναζητάς την αιτία της απελπισίας σου και όχι σημάδια που απλά την πιστοποιούν;
Γιατί ασχολείσαι με το σύμπτωμα και όχι τον ιό;
- Ναι, άλλα είμαστε πολλοί, δεν χωράμε άλλους.
- Να τους διώξουμε λοιπόν;
- Ναι.
- Κι αν κάνουν το ίδιο οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Αυστραλία και τόσες χώρες με Έλληνες μετανάστες, και μας τους στείλουν όλους πίσω;
- Μα όλοι αυτοί είναι νόμιμοι, όχι λαθραίοι.
- Τώρα ναι, ίσως. Μπορείς όμως να το βεβαιώσεις αυτό ιστορικά για όλους που ανήκουν στην πρώτη γενιά μεταναστών;
- Όχι.
- Τα συλλογιστικά και ιστορικά σου κενά διασκεδάζω. Εγώ τα ξέρω αυτά από την αρχή. Αυτό που δεν μου λες, όμως, πουθενά είναι πόσο θέλεις να χτυπήσεις την αιτία του προβλήματος.
- Αυτό δεν είναι εύκολο.
- Όχι και ακατόρθωτο όμως. Ειδικά αν στοχεύσεις σωστά. Και εσύ και οι άλλοι που έχουν χρόνο να φωνάζουν για το "άδικο". Ή όχι;