'Ένα δωρεάν περιοδικό πόλης για μια γενιά που δεν διαβάζει έντυπα, στην αρχή ακουγόταν σαν κακόγουστο αστείο. Σχεδόν αδιανόητο. Τι να γράψεις που να μην το ξέρουν ήδη, ειδικά σε μια εποχή που μέχρι να φτάσει στα αυτιά σου μια είδηση έχει ήδη παλιώσει; Κι όμως, το επιχειρήσαμε, με μεγάλη δόση τρέλας, δοκιμάζοντας να φτιάξουμε το περιοδικό που θα μας άρεσε να διαβάζουμε. Ή περίπου. Το πρώτο τεύχος στήθηκε μέσα σε τρεις εβδομάδες, με πολύ κόπο, ξενύχτια και κούραση, αλλά και με άπειρο ενθουσιασμό και κέφι και είναι μόνο η αρχή. Το όραμά μας χρειάζεται χρόνο για να πάρει σχήμα, αλλά το στοίχημα είναι να σχεδιάσουμε ξανά το χάρτη μιας πόλης που σφύζει από ζωή, από δημιουργία και ταλέντα και έχει ένα σωρό υλικό που παραμένει κρυφό και αγνοημένο'.
Αυτό είναι το ανυπόγραφο editorial του νέου εντύπου της Ελευθεροτυπίας, που κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη εν είδει free press, με αυτόνομη διανομή σε διάφορα hot spots -όπως θα τα ονομάζουν μεταξύ τους στην αρχισυνταξία για να γουστάρουν. "Άλλο ένα" free press σκέφτομαι βιαστικά και το ξεφυλλίζω, αναζητώντας με όλη την ελπίδα μήπως είναι "ένα άλλο". Μπα. Στο εξώφυλλο "νέες", "hot", "φάτσες της πόλης", φάτσες με λουκ σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να ζούμε στη νέα εποχή του κουλ, την εποχή που έχουμε όλο το χρόνο και όλη την πολυτέλεια, να διαβάζουμε τα λαηφσταηλάδικα κατάλοιπα που άφησε ως επιγόνους η εκδοτική διάρροια του Κωστόπουλου. Στη σελίδα 30, ενημερώνομαι πως οι χοτ φάτσες αντιστοιχούν σε κάποιο νέο συγκρότημα, από αυτά που σφύζουν με νεανική ορμή και συγκαταλέγονται στους φορείς της ελπίδας μας αναφορικά με τη ντόπια μουσική δημιουργία. Κάνω το κλικ για τη σελίδα τους στο myspace και διαπιστώνω πως αυτή η νεανική ορμή εξαντλείται σε μια ανέμπνευστη αναπροσαρμογή των κλισέ που άφησαν πίσω τους οι Velvet Underground (στην καλύτερη) και το γκαραζιέρικο τουπέ των Stooges (ας πούμε), χρόνια τώρα. Παρ'όλα αυτά ο συνήθης ύποπτος κύριος Υλό, ανακαλύπτει διάφορα εντυπωσιακά στοιχεία γύρω από την αναγνωρισιμότητα και το σουξέ αυτής της φιλόδοξης μπάντας. Προφανώς και δεν έχω τίποτα με την μπάντα. Με τις υπερβολές τα έχω και με το ηλίθιο hype, το χωρίς αντίκρυσμα λιβάνισμα, που απ'ό,τι φαίνεται αποτελεί το βασικό συστατικό κάθε εκδοτικής προσπάθειας στο χώρο του free press. Πάω παρακάτω.
Ξεφυλλίζοντας και διαβάζοντας, αναζητώ στοιχεία που να αποκαλύπτουν το εκδοτικό "όραμα που χρειάζεται χρόνο για να πάρει σχήμα", του οποίου όμως το σχήμα μια χαρά το αναγνωρίζω ήδη, κάτω από τις λέξεις, τις φωτογραφίες και -φευ- τις διαφημίσεις. Το στοίχημα να σχεδιαστεί ξανά ο χάρτης της πόλης -αυτής που "σφύζει από ζωή"- δεν είναι παρά το κερδισμένο για τους Γεωργελέδες -πλην χρεωκοπημένο στα μάτια των εραστών του αληθινού λόγου και της αυθεντικής επικοινωνίας- στοίχημα της νέας λαηφστάηλ ελαφρότητας που ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό για τη γενική μαλακία που μας περιβάλλει, και η οποία βρήκε την απόλυτη έκφρασή της στις φυλλάδες, που ενίοτε αποτέλεσαν και "οδηγούς πόλης" -ενημερώνοντάς μας τακτικά πως αυτά συμβαίνουν στην πόλη, αυτά είναι η πόλη και όχι άλλα. Ανάμεσα σε μερικά ενδιαφέροντα κείμενα και κάποιες σεβαστές υπογραφές, ατάκτως εριμμένες και οι απαραίτητες διαφημίσεις για τη νεολαία: τα ΙΕΚ της συμφοράς και τα διάφορα freestyle πιασοκωλάδικα τρεντόμπαρα (εναλλακτικά και μη) -στα οποία παίζουν οι τρομεροί ντιτζέη, γίνονται τα σούπερ λάηβ και βραδιές γεμάτες ρούμι και ενέργεια και ό,τι άλλη μαλακία τους φορέσει καπέλο ο διαφημιστής προκειμένου να γίνει ένα λάηβ της προκοπής. Προσπερνάω τα διάφορα υπέροχα τίποτα του μεσιέ Υλό, αποτυπωμένα σε πληθώρα λέξεων κενών πραγματικού νοήματος, και φτάνω στις τελευταίες σελίδες όπου αράζει ο συνήθης οδηγός πόλης, μια πληρέστατη καταγραφή όλων των πιασοκωλάδικων -και όχι μόνο μπαρ- στα οποία μπορείς να απολαύσεις σούσια και μούσια, σε απίστευτες για την τσέπη και την ηρεμία σου τιμές. Εννοείται πως δεν λείπουν οι επιλογές στην καλύτερη κουζίνα της εβδομάδας και το τάμα στο νέο πωλητήριο υγρών βομβών στο Γκάζι, την αληθινή μας clubland -αυτή που τόσο χρειαζόμαστε άλλωστε.
Ετοιμάζομαι να πετάξω στον κάλαθο, αυτό το "άλλο ένα", σχεδόν απογοητευμένος που κάτι σοβαρές πένες σαν του Δημήτρη Αναστασόπουλου -αυτές που στα μάτια μας διαχώριζαν πάντα την αληθινή δημοσιογραφία και τον πραγματικό Λόγο, από την ανώδυνη και ακατάσχετα ανόητη φλυαρία των free φυλλαδίων- κάτι τέτοιες πένες λοιπόν, συμμετέχουν και συνυπογράφουν αυτό το κενό. Το χέρι μου καταλάθος σκαλώνει σε κάτι σελίδες που είχα προσπεράσει βιαστικά, στις οποίες φιλοξενείται ένα μικρό αφιέρωμα στην πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης με τίτλο 'Δεν έχω φράγκο μες στην τσέπη'. Την ξαφνική ανανέωση του ενδιαφέροντός μου διαδέχεται άμεσα η οργισμένη πίκρα. Στο άρθρο, πάνω κάτω προτείνονται κάποιοι τρόποι για να τη βγάλει καθαρή ένας νέος τη σήμερον, από την κρίση. Όλως τυχαίως είναι οι ίδιες ανώδυνες ανοησίες που δημοσιεύονται τον τελευταίο καιρό στις Λαηφοβόης: να κλέβεις wireless απ'το γείτονα, να τρως τα ληγμένα των σούπερ μάρκετ και της Βαρβακείου αγοράς, να λαδώνεις τον πορτιέρη για να μπαίνεις στα λάηβ μισοτιμή, να βλέπεις το πρωί σινεμά στις δημοσιογραφικές προβολές, να αρπάζεις στη ζούλα πράγματα για το σπίτι σου και άλλα τέτοια κακομοίρικα. Η κρίση σε θέλει κακομοίρη και το λαηφστάηλ μετερίζι κάνει ό,τι μπορεί για να σε καταρτίσει κατάλληλα: ζήσε σαν κακομοίρης, ζήσε μίζερος. Και η εναλλακτική Ελευθεροτυπία στο κόλπο πλέον.
Και προς θεού, καμία αναφορά στα αίτια αυτής της κρίσης, καμία αναφορά στις χαραμάδες εκείνες απ'όπου μπορεί να μπουκάρει καθάρια η νεανική μας ορμή και να τους πάρει τα σώβρακα (και αυτά που της ανήκουν, γαμώ το χριστό μου), καμία αναφορά σε κείνους που χειραγωγούν την κρίση και βγαίνουν κερδισμένοι, καμία αναφορά στα τρωτά σημεία των εξουσιών που δημιουργούν κρίσεις και διαιρούν για να βασιλεύουν, καμία αναφορά στην πλασματική εικόνα της κρίσης, ναι, στα πιασοκωλάδικα που διαφημίζονται πέντε σελίδες πιο πέρα, στην υπεραξία που λατρεύεται στις σελίδες περί clubbing, στη γενικευμένη χαζομάρα και την ηθική κατάπτωση της διασκέδασης, καμία αναφορά στους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αντιπαρέλθουμε και να επιβιώσουμε ως άνθρωποι μέσα στο χαμό, καμία αναφορά σε όσα μας ανήκουν τα οποία αυτό το άλλοθι της κρίσης μας τα αρπάζει και τα στέλνει στο διάολο, είτε μιλάμε για εργασιακά δικαιώματα είτε για τη χειραφέτησή μας. Στα ανόητα αυτά άρθρα, η αναφορά στην κρίση δεν είναι παρά η επίκληση ενός έξωθεν Κακού, μιας απάλευτης συγκυρίας, ενός καταστροφικού φαινομένου -κάτι σαν τον φονικό τυφώνα- που ήρθε και κάθησε στα κεφάλια μας. Δεν είναι άραγε η διαπίστωση μιας γενικής χρεωκοπίας, δεν είναι ένα συμπέρασμα συνεχών πτώσεων. Η κρίση είναι ένα φαινόμενο που μας ήρθε απ'όξω, είναι ένα τρεντ, είναι μια φάση. Και ας μην μιζεριάζουμε βρε αδερφέ. Φρη πρες να έχουμε, κώλους να χαζεύουμε και πάρτι με ωραία μοχίτο για να το ρίχνουμε έξω, να ξεσαλώνουμε, να ξεχνάμε την κρίση, να ξεχνάμε τις σκυθρωπές φάτσες και τους άστεγους, να γυρνάμε στις 5 το πρωί στο σπίτι, να είμαστε χοτ φάτσες, να συχνάζουμε στα χοτ σποτς, να κατεβάζουμε μουσική χωρίς να την ακούμε, να λατρεύουμε το vintage και την κάθε παπαριά που δικαιολογεί τον λίγο κόπο μας και την ελαφρότητά μας, να έχουμε μπλογκ να κάνουμε τους έξυπνους, να ανεβάζουμε βιντεάκια στο φέησμπουκ με τις συναυλιάρες που πηγαίνουμε, να μιλάμε χωρίς να ακούμε, να ακούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε, να καταλαβαίνουμε χωρίς να χρειάζεται να ακούμε και να μιλάμε. Η κρίση είναι μέσα μας τελικά. Κι όσο φωνάζουμε για εκείνην που είναι έξω μας, απλά μεγαλώνουμε το κενό. Το οποίο, με μαθηματική βεβαιότητα, θα ρουφήξει τους πιο αδύναμους. Οι πιο συνετοί, ελπίζω, να σωθούν και να μη χαθούν σ'αυτό το νέο τυφώνα βαρβαρότητας. Αμήν.
Αυτό είναι το ανυπόγραφο editorial του νέου εντύπου της Ελευθεροτυπίας, που κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη εν είδει free press, με αυτόνομη διανομή σε διάφορα hot spots -όπως θα τα ονομάζουν μεταξύ τους στην αρχισυνταξία για να γουστάρουν. "Άλλο ένα" free press σκέφτομαι βιαστικά και το ξεφυλλίζω, αναζητώντας με όλη την ελπίδα μήπως είναι "ένα άλλο". Μπα. Στο εξώφυλλο "νέες", "hot", "φάτσες της πόλης", φάτσες με λουκ σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να ζούμε στη νέα εποχή του κουλ, την εποχή που έχουμε όλο το χρόνο και όλη την πολυτέλεια, να διαβάζουμε τα λαηφσταηλάδικα κατάλοιπα που άφησε ως επιγόνους η εκδοτική διάρροια του Κωστόπουλου. Στη σελίδα 30, ενημερώνομαι πως οι χοτ φάτσες αντιστοιχούν σε κάποιο νέο συγκρότημα, από αυτά που σφύζουν με νεανική ορμή και συγκαταλέγονται στους φορείς της ελπίδας μας αναφορικά με τη ντόπια μουσική δημιουργία. Κάνω το κλικ για τη σελίδα τους στο myspace και διαπιστώνω πως αυτή η νεανική ορμή εξαντλείται σε μια ανέμπνευστη αναπροσαρμογή των κλισέ που άφησαν πίσω τους οι Velvet Underground (στην καλύτερη) και το γκαραζιέρικο τουπέ των Stooges (ας πούμε), χρόνια τώρα. Παρ'όλα αυτά ο συνήθης ύποπτος κύριος Υλό, ανακαλύπτει διάφορα εντυπωσιακά στοιχεία γύρω από την αναγνωρισιμότητα και το σουξέ αυτής της φιλόδοξης μπάντας. Προφανώς και δεν έχω τίποτα με την μπάντα. Με τις υπερβολές τα έχω και με το ηλίθιο hype, το χωρίς αντίκρυσμα λιβάνισμα, που απ'ό,τι φαίνεται αποτελεί το βασικό συστατικό κάθε εκδοτικής προσπάθειας στο χώρο του free press. Πάω παρακάτω.
Ξεφυλλίζοντας και διαβάζοντας, αναζητώ στοιχεία που να αποκαλύπτουν το εκδοτικό "όραμα που χρειάζεται χρόνο για να πάρει σχήμα", του οποίου όμως το σχήμα μια χαρά το αναγνωρίζω ήδη, κάτω από τις λέξεις, τις φωτογραφίες και -φευ- τις διαφημίσεις. Το στοίχημα να σχεδιαστεί ξανά ο χάρτης της πόλης -αυτής που "σφύζει από ζωή"- δεν είναι παρά το κερδισμένο για τους Γεωργελέδες -πλην χρεωκοπημένο στα μάτια των εραστών του αληθινού λόγου και της αυθεντικής επικοινωνίας- στοίχημα της νέας λαηφστάηλ ελαφρότητας που ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό για τη γενική μαλακία που μας περιβάλλει, και η οποία βρήκε την απόλυτη έκφρασή της στις φυλλάδες, που ενίοτε αποτέλεσαν και "οδηγούς πόλης" -ενημερώνοντάς μας τακτικά πως αυτά συμβαίνουν στην πόλη, αυτά είναι η πόλη και όχι άλλα. Ανάμεσα σε μερικά ενδιαφέροντα κείμενα και κάποιες σεβαστές υπογραφές, ατάκτως εριμμένες και οι απαραίτητες διαφημίσεις για τη νεολαία: τα ΙΕΚ της συμφοράς και τα διάφορα freestyle πιασοκωλάδικα τρεντόμπαρα (εναλλακτικά και μη) -στα οποία παίζουν οι τρομεροί ντιτζέη, γίνονται τα σούπερ λάηβ και βραδιές γεμάτες ρούμι και ενέργεια και ό,τι άλλη μαλακία τους φορέσει καπέλο ο διαφημιστής προκειμένου να γίνει ένα λάηβ της προκοπής. Προσπερνάω τα διάφορα υπέροχα τίποτα του μεσιέ Υλό, αποτυπωμένα σε πληθώρα λέξεων κενών πραγματικού νοήματος, και φτάνω στις τελευταίες σελίδες όπου αράζει ο συνήθης οδηγός πόλης, μια πληρέστατη καταγραφή όλων των πιασοκωλάδικων -και όχι μόνο μπαρ- στα οποία μπορείς να απολαύσεις σούσια και μούσια, σε απίστευτες για την τσέπη και την ηρεμία σου τιμές. Εννοείται πως δεν λείπουν οι επιλογές στην καλύτερη κουζίνα της εβδομάδας και το τάμα στο νέο πωλητήριο υγρών βομβών στο Γκάζι, την αληθινή μας clubland -αυτή που τόσο χρειαζόμαστε άλλωστε.
Ετοιμάζομαι να πετάξω στον κάλαθο, αυτό το "άλλο ένα", σχεδόν απογοητευμένος που κάτι σοβαρές πένες σαν του Δημήτρη Αναστασόπουλου -αυτές που στα μάτια μας διαχώριζαν πάντα την αληθινή δημοσιογραφία και τον πραγματικό Λόγο, από την ανώδυνη και ακατάσχετα ανόητη φλυαρία των free φυλλαδίων- κάτι τέτοιες πένες λοιπόν, συμμετέχουν και συνυπογράφουν αυτό το κενό. Το χέρι μου καταλάθος σκαλώνει σε κάτι σελίδες που είχα προσπεράσει βιαστικά, στις οποίες φιλοξενείται ένα μικρό αφιέρωμα στην πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης με τίτλο 'Δεν έχω φράγκο μες στην τσέπη'. Την ξαφνική ανανέωση του ενδιαφέροντός μου διαδέχεται άμεσα η οργισμένη πίκρα. Στο άρθρο, πάνω κάτω προτείνονται κάποιοι τρόποι για να τη βγάλει καθαρή ένας νέος τη σήμερον, από την κρίση. Όλως τυχαίως είναι οι ίδιες ανώδυνες ανοησίες που δημοσιεύονται τον τελευταίο καιρό στις Λαηφοβόης: να κλέβεις wireless απ'το γείτονα, να τρως τα ληγμένα των σούπερ μάρκετ και της Βαρβακείου αγοράς, να λαδώνεις τον πορτιέρη για να μπαίνεις στα λάηβ μισοτιμή, να βλέπεις το πρωί σινεμά στις δημοσιογραφικές προβολές, να αρπάζεις στη ζούλα πράγματα για το σπίτι σου και άλλα τέτοια κακομοίρικα. Η κρίση σε θέλει κακομοίρη και το λαηφστάηλ μετερίζι κάνει ό,τι μπορεί για να σε καταρτίσει κατάλληλα: ζήσε σαν κακομοίρης, ζήσε μίζερος. Και η εναλλακτική Ελευθεροτυπία στο κόλπο πλέον.
Και προς θεού, καμία αναφορά στα αίτια αυτής της κρίσης, καμία αναφορά στις χαραμάδες εκείνες απ'όπου μπορεί να μπουκάρει καθάρια η νεανική μας ορμή και να τους πάρει τα σώβρακα (και αυτά που της ανήκουν, γαμώ το χριστό μου), καμία αναφορά σε κείνους που χειραγωγούν την κρίση και βγαίνουν κερδισμένοι, καμία αναφορά στα τρωτά σημεία των εξουσιών που δημιουργούν κρίσεις και διαιρούν για να βασιλεύουν, καμία αναφορά στην πλασματική εικόνα της κρίσης, ναι, στα πιασοκωλάδικα που διαφημίζονται πέντε σελίδες πιο πέρα, στην υπεραξία που λατρεύεται στις σελίδες περί clubbing, στη γενικευμένη χαζομάρα και την ηθική κατάπτωση της διασκέδασης, καμία αναφορά στους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αντιπαρέλθουμε και να επιβιώσουμε ως άνθρωποι μέσα στο χαμό, καμία αναφορά σε όσα μας ανήκουν τα οποία αυτό το άλλοθι της κρίσης μας τα αρπάζει και τα στέλνει στο διάολο, είτε μιλάμε για εργασιακά δικαιώματα είτε για τη χειραφέτησή μας. Στα ανόητα αυτά άρθρα, η αναφορά στην κρίση δεν είναι παρά η επίκληση ενός έξωθεν Κακού, μιας απάλευτης συγκυρίας, ενός καταστροφικού φαινομένου -κάτι σαν τον φονικό τυφώνα- που ήρθε και κάθησε στα κεφάλια μας. Δεν είναι άραγε η διαπίστωση μιας γενικής χρεωκοπίας, δεν είναι ένα συμπέρασμα συνεχών πτώσεων. Η κρίση είναι ένα φαινόμενο που μας ήρθε απ'όξω, είναι ένα τρεντ, είναι μια φάση. Και ας μην μιζεριάζουμε βρε αδερφέ. Φρη πρες να έχουμε, κώλους να χαζεύουμε και πάρτι με ωραία μοχίτο για να το ρίχνουμε έξω, να ξεσαλώνουμε, να ξεχνάμε την κρίση, να ξεχνάμε τις σκυθρωπές φάτσες και τους άστεγους, να γυρνάμε στις 5 το πρωί στο σπίτι, να είμαστε χοτ φάτσες, να συχνάζουμε στα χοτ σποτς, να κατεβάζουμε μουσική χωρίς να την ακούμε, να λατρεύουμε το vintage και την κάθε παπαριά που δικαιολογεί τον λίγο κόπο μας και την ελαφρότητά μας, να έχουμε μπλογκ να κάνουμε τους έξυπνους, να ανεβάζουμε βιντεάκια στο φέησμπουκ με τις συναυλιάρες που πηγαίνουμε, να μιλάμε χωρίς να ακούμε, να ακούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε, να καταλαβαίνουμε χωρίς να χρειάζεται να ακούμε και να μιλάμε. Η κρίση είναι μέσα μας τελικά. Κι όσο φωνάζουμε για εκείνην που είναι έξω μας, απλά μεγαλώνουμε το κενό. Το οποίο, με μαθηματική βεβαιότητα, θα ρουφήξει τους πιο αδύναμους. Οι πιο συνετοί, ελπίζω, να σωθούν και να μη χαθούν σ'αυτό το νέο τυφώνα βαρβαρότητας. Αμήν.
39 σχόλια:
Το παραπάνω γάμησε... Απλά και ασάλιωτα...
Ευστοχότατη η ανάρτηση.
Σε ό,τι αφορά τις μουσικές στήλες:
προσωπικά δεν τρέφω εκτίμηση ούτε καν για τις μουσικές "πένες". Διότι, παρ'όλα αυτά, λειτουργούν διαμορφωτικά για την μάζα, υπαγορεύοντας γούστο.
Και είναι τρελή απογοήτευση να βλέπεις κόσμο που έχει μια δική του αισθητική να κρέμεται από τον κάθε Μηλάτο, Αναστόπουλο κλπ.
Εδώ θα υπενθυμίσω και την περίπτωση των Mary and the Boy (νομίζω είστε και φίλοι), που προβλήθηκαν για πρώτη φορά από το avopolis με κάτι διθυραμβικές μεγαλόστομες πίπες του τύπου "τα καλά πράγματα στην πόλη κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα". Ναι φυσικά, αρκεί μια αντιπαραβολή απλώς των myspace σας, για να δει κανείς ποιοί είναι οι μουσικοί της υπόθεσης (χωρίς το όνομα του μπαμπά τους), και φυσικά χωρίς την παραμικρή διάθεση κολακείας.
Γυρνώντας στα φρηπρες και την νοοτροπία που καλλιεργούν:
στις 5.12.08 (μια μέρα πριν την δολοφονία του Αλέξη) αν θυμάμαι καλά έγινε το περίφημο reunion των Στέρεο Νόβα στην Ιερά Οδό. Ήταν τότε που μετανάστες είχαν κλείσει τον δρόμο διαμαρτυρόμενοι για τις "περίεργες" δολοφονίες που συνέβαιναν κοντά στο Τμήμα Αλλοδαπών. Τα τρέντι παιδάκια όμως που πήγαν χαλάστηκαν πολύ για αυτό και έγραφαν πολύ αρνητικά για το μπλόκο των μεταναστών στο μπλογκ της lifO.
Μια μέρα μετά, ένας συνομήλικός τους έφαγε σφαίρες από τα ίδια όπλα που δολοφονούν τους μετανάστες εκεί... Και μετά ξύπνησαν (;;;;)
Η χρεωκοπία έχει ήδη επέλθει, η οικονομική θα είναι απλώς το επιστέγασμα.
υ.γ. AV, lifestyle, καριέρα, φοιτητή είσαι χολέρα!!!
Αν θες σβήσε το 2ο, γιατί μου έλεγε ότι δεν μπορεί να το πάρει λόγω έκτασης.
Αν θες επίσης, συγχώρεσε το σεντόνι.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να πειράζουν κάποιον τα σεντόνια, αν πράγματι ο συγγραφέας τους έχει να πει πέντε δέκα πράματα. Όποιος θέλει, άλλωστε, τα προσπερνάει.
Απεναντίας, το ας πούμε σεντόνι σου ανοίγει μερικά θεματάκια και όχι μόνο ένα. Δοκιμάζω να απαντήσω:
Αν ο κόσμος που έχει μια δική του αισθητική, κρέμεται από τον Μηλάτο, τότε μάλλον δεν είναι και τόσο στέρεη αυτή η δική του αισθητική. Από την άλλη, ο Μηλάτος (παραδείγαμτος χάριν) ποτέ δεν προσπάθησε μέσα από τα γραπτά του να επιβάλλει αισθητικές νόρμες και να υποδείξει τα κριτήρια στερεότητας των μουσικών επιλογών μας. Κριτική γράφει, παρουσιάσεις κάνει, επιλογές αναδεικνύει, τις δοκιμάζουμε μια-δυο φορές, δεν μας κάθονται, πάμε αλλού. Προσωπικά, δεν έχασα ποτέ όταν ένιωσα να συγχρονίζομαι με τα γραπτά του Μηλάτου και να προχωράω σε αγορά (παλιότερα) ή downloading (τώρα, που είναι και πιο ανώδυνα αυτά, δα). Με του Ζήλου, ναι. Γι αυτό και τον έκοψα. Γιατί πέραν όλων των άλλων, είναι και εμπαθής. Και δεν έκοψα μόνο το συγχρονισμό που λέω παραπάνω, αλλά και το να τον διαβάζω εντελώς. Έτσι έκρινε η αισθητική μου, η τόσο δική μου, έτσι έκανα. Ούτε ο Ζήλος φταίει αναγκαστικά, ούτε ο Μηλάτος, ούτε κι εγώ. Στο κάτω κάτω, αυτός δουλειά κάνει, ενώ εμείς ακούμε μουσική με άλλη σχέση. Άσε που δεν έχουμε όλοι τα ίδια αυτιά.
Με τους Mary & The Boy που ήμασταν και φίλοι όπως λες, το πρόβλημα δεν ήταν η προβολή από το avopolis. Το πρόβλημα ήταν οι υπερβολές και τα απανωτά δημοσιεύματα χωρίς λόγο και ουσία -μακριά κι από αυτό που έκαναν οι ίδιοι- στα οποία το ίδιο το avopolis έβαλε φρένο και προχώρησε σε μια εντυπωσιακή και χυδαία αποκαθήλωσή τους. Από "καλά κρυμμένο μυστικό της Αθήνας" έγιναν -στις ίδιες στήλες- οι πλέον "βαρετοί και μαϊντανοί", μέχρι που μνησίκακος συντάκτης του εν λόγω ιστότοπου (και έχουν αρκετούς), έγραψε για μια συναυλία που έπαιζαν σαπόρτ πως "ευτυχώς δεν τους πρόλαβε". Αυτή η γενική μαλακία που περιφέρει το γούστο ως αρετή και ως το απόλυτο κριτήριο είναι το πρόβλημα. Την άλλη φορά κάποιος Τσάβαλος έγραφε σε κριτική για το λάηβ της Πλάτωνος, πόσο βαρετός είναι ο δίσκος της "Καρυωτάκης", προφανώς επειδή εκείνος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί κάτι πέρα από τις ντισκομαλακίες που βάζει στα κωλόμπαρα που παίζει. Αυτές οι λάθος εξουσίες είναι το θέμα, συμφωνούμε. Και πάλι όμως, δεν φταίνε σε τίποτα οι Mary & The Boy.
Επίσης, αν "τα καλά πράγματα στην πόλη κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα" και πράγματι σεβόμαστε τον underground χαρακτήρα τους, τότε δεν τα γράφουμε σε σάητ με 13267823 διαφημίσεις τριγύρω και μάλιστα με τόση εμπάθεια (θετική ή αρνητική κλίνουσα).
Αυτό με τους μετανάστες το θυμάμαι κι εγώ. Είχε φτάσει ακόμα και συντάκτης νομίζω να γράψει πόσο ταλαιπωρήθηκε να παρκάρει λόγω της διαδήλωσης, προκειμένου να παρακολουθήσει αυτή τη συναυλία-παρωδία-αρπαχτή. Κι ενώ ο κώλος μας καιγότανε...
Και όσο για το οικονομικό σκέλος της κρίσης, αυτό δεν είναι απλώς το επιστέγασμα, αλλά ένα από τα συμπτώματα της γενικής χρεωκοπίας. Σχετικά αν θες, διάβασε
τι είχα γράψει αμέσως μετά τη (στημένη) τραγωδία στη Μαρφίν
Επίσης καμία αναφορά για το πως η διαφθορά και η λαμογιά εξαπλώθηκαν χαρη στην πουλημένη δημοσιογραφία η οποία εξακολουθεί να μην μας αφήνει να σηκώσουμε κεφάλι. Ελπίδα για κάθαρση δεν υπάρχει πουθενά.
Πολύ καλό κείμενο.
κάντε κλικ να δείτε και τη δική μας σινεφίλ έκδοση: www.moveitmag.gr
Και μόλις ξεφύλλιζα -έτσι για την ιστορία- το δεύτερο τεύχος, να δω άλλωστε μήπως ήμουν τόσο βιαστικά αυστηρός στις κρίσεις μου. Μπα. Η κρίση είναι δική τους τελικά. Όλη δική τους.
Αντί για εντιτόριαλ, μια κωλοφωτογραφία, από αυτές που στο όνομα της lo-fi αισθητικής (ξεφτυλίζοντας ακόμα και το diy) έχουν άγαρμπα ευτελίσει την εικαστική αντίληψή μας. Δεν χρειάζεσαι πλέον φωτογραφική μηχανή, ούτε ματιά, ούτε τις ελάχιστες γνώσεις. Απλά, φωτογράφισε εκεί μια παπαριά, το ό,τι να'ναι, και άμα λάχει να'σαι διευθυντής σε περιοδικό, κότσαρέ την όπου να'ναι, για να'σαι μούρη και -προπαντώς- για να καλύψεις το κενό του λόγου σου.
Πιο μέσα, στη σελίδα 26, ένα άθλιο κείμενο κάποιου πειραγμένου, το οποίο ειρωνεύεται ελαφρά και ανόητα τους αντιναζιστικούς νόμους της Γερμανίας -αναφορικά με την απαγόρευση των ναζιστικών συμβόλων. Ο κάθε αγνώμων -και αυτό το βλέπεις παντού πλέον- ονομάζει φασισμό ο,τιδήποτε τον περιορίζει -και ο,τιδήποτε περιορίζει την ήδη στενή του αντίληψη. Δεν αντιλαμβάνεται ότι και η δημοκρατία έχει περιορισμούς, πως η ευνομούμενη πολιτεία λογοδοτεί απέναντι στους πολίτες της -τα κύτταρά της- και πως πάνω-κάτω, η Γερμανία διέπεται από τέτοιους νόμους και περιορισμούς, οι οποίοι στον Έλληνα της ζούγκλας φαίνονται αστείοι.
Η Γερμανία -που δεν με νοιάζει αν είναι της Μέρκελ ή όποιου κερατά, προκειμένου να ειρωνευτούμε- ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕ για τα εγκλήματα μιας φασιστικής συμμορίας που αποτέλεσε την κυβέρνησή της. Και, κυρίως, ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕ απέναντι στους ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ. Εξ ου και τα τόσα ενοχικά μνημεία στο Βερολίνο, τα αναμνησιακά χρυσά πλακίδια με εβραϊκά ονόματα θυμάτων σπαρμένα παντού στην πόλη, το μνημείο των πεσόντων του Κόκκινου Στρατού που αντιστάθηκαν στο ναζισμό και απελευθέρωσαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (χτισμένο στο Δυτικό Βερολίνο παρακαλώ, επί καθεστώτος διχοτόμησης), οι αυστηροί αντιναζιστικοί νόμοι -έστω και σε επίπεδο συμβόλων- το ξύλο που τρώνε κατά καιρούς οι φασίστες στις συγκεντρώσεις τους από την αστυνομία. Γι αυτό ίσως και οι συνοικίες των Τούρκων εποίκων εκεί δεν είναι Άγιος Παντελεήμονας.
Φυσικά και μας φαίνονται όλα αυτά περίεργα εδώ, στη χώρα που ΠΟΤΕ δεν λογοδότησε για τα εγκλήματα των εμφυλίων πολέμων της, για τις θηριωδίες της Μακρονήσου, της Γυάρου, του Άη Στράτη, για τα υπόγεια των βασανιστηρίων, για τους δοσίλογους, για τους χαφιέδες των ναζιστών, για τους δικτάτορές της. Είμαστε ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ΔΕΝ ΔΙΚΑΣΕ ΠΟΤΕ τους προδότες της, τους συνεργάτες του φασιστικού άξονα. Αντίθετα, τους έδωσε και την εξουσία, και η εξουσία αυτή διχοτόμησε τη χώρα με ένα τείχος που εξακολοθούμε να μην το βλέπουμε, παρ'ότι μια χαρά υπαρκτό είναι, και μια χαρά ζημιά κάνει ακόμα.
Το κάθε τσουτσέκι ονομάζει φασιστικό οποιοδήποτε κανόνα του στερεί τη βόλεψη και το δικαίωμα στη μαλακία. Και έγινε πλέον της μόδας να μιλάμε για "φασισμό στο φασισμό". Μόνο που, καθώς φαίνεται, ούτε ο πρώτος, ο ορίτζιναλ φασισμός, έχουμε εννοήσει τι ακριβώς είναι. Θλιβερές μου πορδές, που έλεγε κι ο Σαββόπουλος...
Προσπερνώ τα περί lifestyle και τα περί μουσικοκριτικών, όχι γιατί δεν με αφορούν, αλλά γιατί ο καθένας κάνει τις δικές του επιλογές και, όσο δεν επηρεάζει τις δικές μου, ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει.
Θέλω μόνο να σας πω ότι, αν και δεν γράφω συχνά εδώ, βρίσκω αισιόδοξο το γεγονός ότι νέοι μουσικοί όπως εσείς έχουν ηχηρό, ενδιαφέρον και επώνυμο δημόσιο λόγο και κριτική σκέψη. Αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο, πιστέψτε με :)
Θα ήθελα κι εγώ να προσπεράσω πολλά, θεωρώντας ότι ακόμα και στις σιωπές μου είμαι ηχηρότατη,
αλλα αμφιβάλλω αν τελικά υπήρξα ποτέ. Δε γνώριζα το σκηνικό που περιγράφηκε για το reunion των Στέρεο Νόβα στην Ιερά Οδό και το μπλόκο των μεταναστών. Ενδεικτικότατο του αποπροσανατολισμού και της υποκρισίας που έχει καλλιεργηθεί μέσα μας.
Αν υποθεσούμε ότι στις μαζικές διαμαρτηρίες (μαζικότατες λένε και δεν αμφιβάλλω) που ακολούθησαν από τότε έως σημερα, τα τρέντι παιδάκια συμμετείχαν, αν υποθέσουμε ότι συμμετείχε κόσμος όπως: οι πένες, που λειτουργούν διαμορφωτικά για την μάζα, τα όντως καλά πράγματα στην πόλη που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα, το πρόβατο που βόσκει τηλεόραση, οι λύκοι που "λειτουργούν" για την αγέλη τους, αυτοί που λατρεύουν την εξουσία, αυτοί που μισούν την εξουσία, αυτοί που λατρεύουν να μισούν την εξουσία, όλοι. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι συμμετείχε λογής λογής κόσμος κάτω από μια εμβληματική ομπρέλα που ανυψώθηκε ως η κοινή ιδέα της συγκέντρωσης: αναρωτίεμαι αν η ιδέα ξεπερνά, έστω όσο διαρκεί η συγκέντρωση, την προσωπική επιδίωξη. Αν χρειάζεται να την ξεπερνά, αν έχει νόημα. Αν παρ'όλο που μας χωρίζουν τόσα, μας ενώνει η εκάστοτε ιδέα.. Υπάρχει τελικά κάτι κοινό ιδεολογικά στα "μέλη" μιας κοινωνίας?
Εξαιρετικό post! Να με συγχωράτε που ξέφυγα από το θέμα. Ευχαριστώ!
....κλασσικος Ελληνας μαλακας μουσικος ξερολας της κακιας ωρας με φτιαγμενος απο αγνη ΟσαΔεΦτανειηΑλεπουΤαΚανειΚρεαμασταρια-συνη..''διαπιστώνω πως αυτή η νεανική ορμή εξαντλείται σε μια ανέμπνευστη αναπροσαρμογή των κλισέ που άφησαν πίσω τους οι Velvet Underground (στην καλύτερη) και το γκαραζιέρικο τουπέ των Stooges (ας πούμε), χρόνια τώρα. Παρ'όλα αυτά ο συνήθης ύποπτος κύριος Υλό, ανακαλύπτει διάφορα εντυπωσιακά στοιχεία γύρω από την αναγνωρισιμότητα και το σουξέ αυτής της φιλόδοξης μπάντας. ''
ωπα ρε φιλος ,ψαρωσαμε αφου το διαπιστωσε ενας ιδιοφυης μουσικος σαν εσενα να στησουμε κωλο και να αφουγγραστουμε την αποψη σου avant-rabbi...
Ανώνυμε φίλε, είναι πολύ πιθανό να είμαι μαλάκας και ξερόλας, αλλά σίγουρα δεν ομιλώ τη λιμανίσια όταν συνομιλώ περί τέχνης, όπως καλή ώρα εσύ. Σχετικά με την κακιά ώρα (ως στάθμη του μουσιοκύ επιπέδου μου) και τα όσα δεν έχει φτάσει η δική μου αλεπού, άσε να το γνωρίζουν καλύτερα οι ενήμεροι και σίγουρα όχι ο Υλό και το σινάφι του που ενημερώνονται με δελτία τύπου και gossip τριγύρω από το Booze και το Microstore. Αν είσαι μέλος της μπάντας που έτυχε -λέω έτυχε- να μη μου άρεσε (και δεν ήταν αυτή το θέμα μου), είναι λυπηρό να εκφράζεσαι κατά τέτοιο τρόπο. Αν δεν είσαι μέλος της μπάντας, είναι ακόμα πιο λυπηρό, αφού δεν βλέπω με ποιον άλλο τρόπο παίρνεις θέση στα πράματα. Κρώξιμο και σκούξιμο και ποτό μετά στην Αβραμιώτου; Ελπίζω όχι.
Αν δεν κατάλαβες πως το σχόλιό μου πάει στον Υλό και τη βλακεία που τυπώνεται αφειδώς και όχι στην μπάντα, τότε -πέρα από την ορθογραφία σου- έχεις να διορθώσεις και κάποιες αντιληπτικές προσλαμβάνουσες, όπως επίσης και τα επίπεδα ευθιξίας σου όταν διαβάζεις απλώς κρίσεις περί μουσιοκύ γούστου.
Να επιστρέψω το χαρακτηρισμό ως "κλασικός Έλληνας μαλάκας ανώνυμος" που μόνο έτσι βρίσκει χώρο στα μπλογκς αλλωνών και κρώζει; Ας σοβαρευτούμε πληζ...
Και εγώ έχω να διορθώσω σίγουρα τη γραφή της λέξης "μουσικού".
....και μετα την ικανοποιηση που ενιωσες αφου με ταπωσες ως ανορθογραφο και με μειωμενη αντιληπτικη ικανοτητα μετα μου ειπες οτι το σχολιο πηγαινε στον hulot και οχι στη μπαντα..μα καλα σε ποιον τα λες αυτα ρε? για ηλιθιους μας περνας?
ασε μην απαντας ,ναι για ηλιθιους μας περνας..τες πα περα απο τη γελοια μουσικη σου που αναγκαστηκα να ακουσω (φανταζομαι οτι θα υπαρχουν καποιοι φιλοι σου που θα τη θεωρουν γαματη και θα πηραν τα μυαλα σου αερα)εχω να σου πω οτι ''η θεση που πηρες στα πραματα'' ηταν καθαρα κατινιστικη τυπου ζηλιαρη /ψωριαρη..κατα τ'αλλα ουτε μελος της μπαντας ειμαι,ουτε Αθηνα μενω,οποτε τα περι booze και microstore ,ειναι τελειως αστοχα (και κακεντρεχη,αλλα 'νταξ εσυ 10 επιπεδα παραπανω ρε φιλος!)και επισης τι νοημα θα ειχε να γραψω το ονομα μου αφου δε με ξερεις,και τελος να τελειωσω μ'αυτο που αρχισα το προηγουμενο σχολιο μου
''....κλασσικος Ελληνας μαλακας μουσικος ξερολας της κακιας ωρας με φτιαγμενος απο αγνη ΟσαΔεΦτανειηΑλεπουΤαΚανειΚρεαμασταρια-συνη''..παρα την κακη ορθογραφια νομιζω οτι καταλαβες τι εννοω..
Επειδή μάλλον ανήκεις σε αυτούς που δεν πολυκόπτονται να έχουν επαρκή γνώση επί των θεμάτων που έχουν άποψη, δεν είναι τόσο κακό να ξέρεις πως η γελοία μουσική μας που "αναγκάστηκες" να ακούσεις (προς τι, δεν καταλαβαίνω... έμπαινε θέμα σύγκρισης;) δεν έτυχε να αρέσει σε κάποιους φίλους μου μόνο, ούτε αυτοί ήταν το τεκμήριο για να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Η άγνοιά σου φαίνεται από την επίμονη επίκληση του φθόνου μου ως εγωιστικό κίνητρό μου να γράψω περί της τυπωμένης βλακείας. Ούτε εδώ φαίνεται να έχεις ιδέα τι μπορεί να έχω καταφέρει και τι μπορεί να ζηλεύω, αλλά -κυρίως- γιατί να το ζηλεύω. Η μουσική που κάνουμε έχει υπάρξει προ πολλού αντικείμενο hype τόσο δια στόματος Υλό όσο και του σιναφιού, αλλά και αξιολογότατων δημοσιογράφων και κριτικών. Αν δεν μπορείς μέσα στις γραμμές να αντιληφθείς ότι το hype έτσι όπως διαμορφώνεται στις φρη πρες και στα άλλα κλαπαρχίδατα που διαμορφώνουν το δήθεν underground τρεντ, είναι κάτι από το οποίο θέλω να έχω απόσταση -ακόμα και αν είναι θετικό για μένα (τόσα ξέρεις, τόσα λες όμως...)- τότε η κακεντρέχεια είναι που κατευθύνει τη δική σου ανάγνωση και όχι την απάντησή μου. Δεν νομίζω πως ακόμα και τώρα μπαίνεις στον κόπο να διαβάσεις σοβαρά και ψύχραιμα την όποια απάντησή μου, οπότε απλά σου λέω επειδή δεν έχεις ιδέα πόσα έχει φτάσει η αλεπού εδώ κάτω και πόσα κρεμαστάρια έχει προσπεράσει, καλύτερα να επιμείνεις στις κατηγορίες περί μαλακίας που με δέρνει -που είναι και πιθανότερο να ανταποκρίνονται στην αλήθεια.
Για ηλίθιο δεν πέρασα κανέναν ούτε σου απάντησα σε αυτό το μηδενιστικό υφάκι που -όλως τυχαίως- διατυπώνεται μόνο αν εξασφαλιστεί η ανωνυμία. Είμαι σχεδόν βεβαίος πως σε έναν καφέ θα τα λέγαμε πολύ καλύτερα, ακόμα και αν δεν βρίσκαμε άκρη. Ακόμα και αν η μουσική μου παρέμενε γελοία. Και τώρα μπορείς να συνεχίσεις να χώνεις και να ειρωνεύεσαι -αν και δεν βλέπω πραγματικά το λόγο.
...δε νομιζω οτι για να αντιληφθω το φθηνο μελο της δηθεν σινεματικης υφης μουσικης σου επρεπε να ειμαι πιο ενημερωμενος και μονο που την χαρακτηριζεις trip hop -blues-experimental(μιλαμε για πολυ πειραμα ρε αδερφε)φερνει γελια,οσο για τα free press δε μου καιγεται καρφι γιατι εδω στο μικρο χωριο που μενω δεν εχουμε ''απ'αυτα'' και οι μαλακιες που γραφει ο οποιοσδηποτε παπαρας μεσα δε μ'αγγιζει και με τις ηλιθιες κριτικες σας περι μη ποιοτικου των συγκεκριμενων εντυπων μονο αξια δινετε στους συγκεκριμενους παπαρες....αυτααααα,παντως νομιζω οτι ενα καφε θα τον επινα
Κοίτα, επειδή δεν έχει και πολύ πλάκα αυτή η κουβέντα και επειδή η εμπάθεια συνεχίζει να είναι ο οδηγός με τον οποίο συντάσσεις τις απαντήσεις σου, κάνε τον κόπο και ξαναδιάβασε πως δεν ζήτησα να είσαι ενήμερος προκειμένου να αντιληφθείς την τέχνη μου/μας, αλλά για να μην αναφέρεσαι μηδενιστικά σε καταστάσεις που δεν γνωρίζεις - ή που η εμπάθεια σε κάνει να τις μειώνεις για λόγους ανεξάρτητους από τα δεδομένα και τα πραγματικά στοιχεία. Φθηνό μελό πες την όσο θες τη μουσική και πες το κι εσύ στους φίλους σου προκειμένου να τους προστατέψεις από τέτοιες αηδίες. Δήθεν σινεματικής υφής είναι λίγο δύσκολο να την πεις από τη στιγμή που έχει χρησιμοποιηθεί ήδη σε τρεις ταινίες, ενώ κι εγώ σόλο γράφω μουσική για την τρίτη ταινία που μου παραγγέλθηκε. Κακή και ανέμπνευστη μπορείς να την πεις. Δήθεν όμως όχι. θέλω να σου πω πως υπάρχει ένα λεπτό όριο που χωρίζει την κρίση μας από το δεδομένο - αυτό που "νομίζουμε ότι είναι κάτι" και αυτό που "πραγματικά είναι". Λυπάμαι που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη διαφορά και επιμένεις να μιλάς απαξιωτικά, χωρίς να θεωρείς ότι αυτό είναι ένα μικρό πρόβλημα...
Η διαφορά μας είναι ότι εγώ με κάποιο τρόπο εκτίθεμαι: εργάζομαι, επεξεργάζομαι και παρουσιάζω -αυτό εννοούσα "με ποιον τρόπο παίρνεις θέση στα πράγματα". Όταν σου ζήτησα να αναφέρεις κάποια ιδιότητα πέρα από την ανωνυμία σου ήταν αυτή ακριβώς. Αλλά δεν μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία περί της μουσικής, από τη στιγμή που εγώ κάποιες δεσμεύσεις και ευθύνες τις έχω, ενώ εσύ πίσω από την ακραία (αστήρικτη) γνώμη και τα σχολιάκια, δεν μου λες πόσο παραπάνω έχεις βάλει το χέρι σου στη φωτιά. Το κράξιμο είναι εύκολο, όταν φτάνει όμως η στιγμή της δημιουργίας είναι που σιωπούν οι περισσότεροι. Εσύ βέβαια ίσως πάλι με εγκαλέσεις για το κράξιμο που ρίχνω σε άλλους, μόνο που και εδώ μας χωρίζει κάποιου είδους ευθύνη. Τον Υλό και το Δημήτρη Αναστασόπουλο τους γνωρίζω προσωπικά, όπως και πολλούς από αυτούς που αναφέρομαι. Εσύ ούτε εμένα γνωρίζεις, ούτε καν τη δουλειά του γκρουπ, ούτε καν τι πρεσβεύουν όλοι αυτοί που ενίοτε αναφέρομαι. Ακόμα και η επιλογή "trip hop/blues/experimental" γίνεται στο (αστείο ίσως) πλαίσιο των 3 επιλογών που σου δίνει το myspace για να περιγράψεις κάπως τη μουσική σου. Ακόμα και εκεί καλούμαι να επιλέξω. Εσύ κλήθηκες να επιλέξεις και απάντησες κάτι πιο σοβαρό; Ή μόνο μιλάς από την πλευρά αυτού που κάνει ανώδυνα hits σε ό,τι σελίδα του γυαλίσει;
Απ'ό,τι βλέπω στο "μικρό χωριό που μένεις" δεν έχεις μάθει ακόμα να εκφράζεσαι στο μέτρο που αντιστοιχεί στο κάθε πράγμα. Για μουσική μιλάμε. Ο τρόπος σου μόνο εμπαθή κίνητρα μαρτυρά και πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να παριστάνεις τον υπεράνω και τον κουλ, όταν δεν είσαι. Όπως φαίνεται το μεγαλύτερο πρόβλημά σου δεν είναι ούτε το κείμενό μου, ούτε η κριτική μου, ούτε καν η δουλειά του γκρουπ που παίζω. Μάλλον είμαι εγώ ο ίδιος, οπότε κάπου εδώ σταματάμε την κουβέντα και πρόσεξε λίγο πως θα απαντήσεις γιατί -ξέρεις- στο σπίτι του κανείς δεν θέλει να έχει κάποιον να αμολάει βρισιές ενώ πίνει ήσυχα το τσαγάκι του και μετά το delete στα σχόλια εσύ θα το ονομάσεις λογοκρισία και δεν ξέρω τι, εγώ όμως -όσο δεν βλέπω κριτική και επιχείρημα σε όσα γράφεις- θα το ονομάσω ηρεμία.
1ον: Η Ανωνυμία είναι το πρώτο στάδιο της ηλιθιότητας.
2ον: Όποιος δεν γουστάρει εκείνο που ο άλλος δημιουργεί, ας το προσπεράσει, όπως -τουλάχιστον- κάνουν οι νοήμονες άνθρωποι σε ό,τι δεν τους αφορά.
3ον: Το να ξέρει κανείς να μιλάει και να γράφει ελληνικά, όταν, μάλιστα, επικαλείται και εκφράζει αισθητικές κρίσεις, είναι υποχρέωση κι όχι επιλογή.
4ον: Όποιος δεν γουστάρει "το φθηνό μελό της δήθεν σινεματικής υφής μουσικής", ας έρθει να του ξηγηθούμε πάνκικα, λαμαρίνα κι αίμα.
Εντάξει φίλος;
..κοιταξε αρχηγε,και η μουσικη σου και η κριτικη σου και το κειμενο σου εισαι εσυ,οποτε λογικα εσυ εισαι το προβλημα μου ('νταξ,λεμε τωρα..)μαλλον σε πηρα πολυ στα σοβαρα και δε σου αξιζε,αφου δεν παραδεχεσαι οτι απαξιωσες τη μπαντα (A.B.J)δικο σου προβλημα οσο για το τι ξερω και τι δεν ξερω μικρη σημασια εχει ,ετσι κι αλλιως το συμπερασμα σου το εβγαλες,οσο για το μουσικο σου κριτηριο για το τι εστι ποιοτικο και τι οχι ,απο τη στιγμη που εγραψες οτι ταυτιζεται μ'αυτο του Μηλατου...Αντε Γεια!
Τζόνι εγώ θα σταθώ στο τρίτο σημείο σου ως προς το σκέλος περί αισθητικών κρίσεων -προσθέτοντας και αυτό των γνωσιακών δεδομένων, το οποίο στα τελευταία σχόλια έχει υποστεί και τη μεγαλύτερη ήττα. Όταν μπερδεύουμε τη μουσική κάποιου με τη δουλειά ενός συνόλου, όταν μπερδεύουμε τις κρίσεις επί του προσωπικού με τη συνολική πορεία ενός ευρύτερου δημιουργικού πυρήνα, όταν την προτίμηση στα γραπτά κάποιου μουσικοκριτικού την ονομάζουμε ταύτιση, όταν τον κριτικό σχολιασμό ενός έργου τον θεωρούμε και απαξίωσή του, όταν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τη διαφορά ανάμεσα στο "ξέρω κάτι" και στο "δεν ξέρω κάτι" και στη σημασία που αυτή έχει, όσο η λιμανίσια -η κατ'εξοχήν ανώδυνη της ανωνυμίας και της μη συμμετοχής στη δημιουργία ή στο Λόγο- υποκαθιστά την όποια συλλογιστική, τότε το δικαίωμα της εμπάθειας εν είδει ρητορικής έχει ήδη κατακτηθεί και η διατύπωση αισθητικής κρίσης δεν είναι παρά ένδειξη κρίσης της αισθητικής. Όταν το μεγαλύτερο πρόβλημα του άνθρωπα είναι ότι με κάποιο τρόπο θίχτηκε μια μουσική γκρούπα και μπρος σε αυτό μπορεί να κατακεραυνώσει μουσικούς που δεν γνωρίζει, μπάντες των οποίων αγνοεί το έργο, ακόμα και Μηλάτους, τότε το "μικρό χωριό" -που κάθε άλλο παρά μικρό είναι στην πραγματικότητα- απλά ανατροφοδοτεί την άγνοια ως αρετή. Και ο άφρων εν σκότει πορεύεται...
Καλά κρασιά ανώνυμε φίλε και πριν διευρύνεις τα μουσικά σου κριτήρια, φρόντισε να διευρύνεις τη διαλεκτική σου. Αλλιώς το πιθανότερο είναι να τρως γενικά delete και η γνώμη σου να μην παίζει κανένα ρόλο στα πράγματα. Αυτή είναι και η όλη τραγωδία.
Άφες υμίν, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι...
Αλλά, αν, όπως λες, η κρίση της αισθητικής είναι το κυρίαρχο αισθητικό επιχείρημα του σήμερα... Τότε η απάντηση δεν πρέπει να έχει τη μορφή επιχειρήματος αλλά εγχειρήματος, με τη χρήση εγχειριδίων...Ξέρεις τι σημαίνει εγχειρίδιο στα ελληνικά έτσι; Στιλέτο...
....και αφου χαθηκα στην πυκνοτητα της ακατασχετης παπαρολογιας σου και στο ρατσισμο των γραπτων σου (πιστευω να προσεξες οτι σε ολα σου τα σχολια ειμαι ενας αμορφωτος παπαρας που δεν ξερει να γραφει/επιχειρηματολογεί)εχω να σου πω καλε μου οτι οσο και να προσπαθεις
να προσδωσεις ενα ακαδημαικο χαρακτηρα στη μουσικη σου(κυριως) και στα γραπτα σου αποτυγχανεις παταγωδως
..δε γινετε ρε μωρο μου αυτο το δραματικο τιποτα με τις κατω του μετριου ενωρχηστρωσεις να το αποκαλεις σημαντικο και οταν καποιος σου λεει το αντιθετο να τον βριζεις!..οσο για το τελευταιο που εγραψες περι συμμετοχης στα πραματα μεσω γελοιων μπογκς σαν το δικο σου δε νομιζω να το εννοουσες..ε Λακη?
γίνετε γίνετε, πος δεν γίνετε...
μέχρι τον ακαδημαϊσμό ή τον δήθεν ακαδημαϊσμό μεγάλε έχεις πολύ δρόμο. ξεκίνα από τα ελληνικά που μάλλον τα έμαθες πίνοντας σφηνάκια στην Αβραμιώτου,όπου οι Λάκηδες αφθονούν και σου κάνουν και καλή παρέα.
δεν εξηγείται αλλιώς ότι όλο το noise το κάνει ένας ανώνυμος καραγκιόζης που μάχεται για μια μπάντα της οποίας το όνομα σχηματίζεται από γελοίες λέξεις όπως baby και jesus. που μάλλον παίζει και σε αυτή την μπάντα και ασφαλώς δεν μένει σε χωριό.
χαχα!πλάκα έχει ο ανώνυμος(μέλος μήπως της μπάντας;λέω τώρα...)
Πρώτα βρίζει χωρίς λόγο. Μετά λέει πως βρίζει λόγο της κακής κριτικής(όχι προς το plus, αλλά της μιας πρότασης απ' όλο το κείμενο για τη μπάντα του). Έπειτα προσωπική επίθεση και στο τέλος (ενώ δεν κατάλαβε λέξη απ' όσα είπε ο Κοστίνιο) απαξίωση και ξανά μανά βρίσιμο.
Ανώνυμε φίλε, σταμάτα να είσαι τόσο εριστικός γιατί στον μόνο που κάνεις κακό είναι σ' εσένα.
..νατα μας, σκασαν και οι ''επωνυμοι''
(ωραιο ονοματεπωνυμα ρε Ενας Φαν και bananiotis)οι οποιοι σιγουρα παιζουν και αυτοι στη γαματη μπαντα του Κωστικα με το γαματο ονομα('νταξ μη μας τα πρηξετε με το παραμυθι για τον Jarmusch)..λοιπον τσιρακια του Κωστικα εκτος του οτι δεν ξερω τι/που σκατα ειναι η Αβραμιωτου εχω αρχισει και βαριεμαι την αμπελοφιλοσοφικη παρλατα σας και το μονο που βλεπω εγω ειναι ενα παρεακι βλαμμενων φλωρων απ'αυτους που νομιζουν οτι μονο η δικια τους μουσικη (και οχι μονο) ειναι καλυτερη και ολοι οι αλλοι ειναι αδαεις λαικ μαλακες που δεν ξερουν τι τους γινετε..παντως τσιμπισατε αμεσως κουφαλιτσες..χαχαχα..γαμω!
Κι εσύ καρφώθηκες. Ποιος είσαι από τη μπάντα;
Δεν ξέρεις που έχεις μπλέξει αγόρι μου...
Δυστυχώς για σένα κύριος αυτοί που θα διαβάσουν εδώ τα σχόλια δεν είναι εμπαθείς και κρετίνοι, οπότε δεν θα κουραστούν να σχηματίσουν άποψη σχετικά με το ποιος είναι αυτός που βρίζει και παπαρολογεί. Τυχαία εδώ δεν μπήκες, ούτε χωρίς κίνητρο και σκοπό -πόσο μάλλον όταν και η μουσική μας, αλλά και το μπλογκ αυτό είναι γελοία πράματα που δεν ανήκουν στο αξιακό σου σύμπαν. Το τραγικό με όσα έχεις γράψει -και πιθανώς πρεσβεύεις- είναι ότι νομίζεις ότι έχεις πει κάτι, αλλά δεν έχεις πει τίποτα. Ας σαπίσουμε τώρα ο καθένας στην τρύπα του, με τη διαφορά ότι εγώ θα δημιουργώ (ξεγελώντας και καθυστερώντας την αποσύνθεσή μου), ενώ εσύ θα διαβάζεις περιοδικά και θα χαζεύεις μπλογκς αλλωνών (επιτείνοντάς την δραματικά).
Τζόνι, που λες, είχε έρθει ένας απρόσκλητος στο πάρτι προχτές και ξαφνικά αρχίζει να μας βρίζει και να φτύνει και να κλαίει πόσο δεν του αρέσουν τα πάρτι μας. Όποιον του μιλούσε τον έβριζε κι αυτόν και τους έλεγε όλους ηλίθιους, αλλά δεν είχε καταλάβει ότι ήταν μόνος του, στη μέση του σαλονιού, χωρίς γκόμενα, να δείχνει με το δάχτυλο τους άλλους και οι άλλοι αντί να γελάνε μαζί του, είχαν αρχίσει να τον λυπούνται. Αυτό βέβαια πέρασε γρήγορα. Μήπως θυμάσαι τι έγινε μετά;
Bananioti, μήπως θες να παίξεις στην μπάντα; Ενδιαφέρουσα ιδέα πέταξε ο έτσι. Τζόνι, σόρρυ για σένα δεν το βλέπω, έχω ακόμα αυτόν τον ταλαίπωρο από το Παγκράτι. Εσύ Φαν, τι όργανο παίζεις; Να το κοιτάξουμε. Ή μήπως είναι "Φαν" όπως Φαν Μπάστεν;
Τζονι γλυκο μου μογγολακι σε σενα δεν απαντουσα γιατι μου φανηκες απ'την αρχη γραφικος,και μονο που εβριζες εναν ανωνυμο ηλιθιο χωρις να εχεις το ονοματεπωνυμο σου πουθενα σε καθιστα εντελως μαλακαγγουρα,οσο για την απειλη σου για γινε λιγο πιο σαφης..τι θα με κανεις?..θα με γαμησεις?..θα με χτυπησεις?..θα με βρισεις?..να ξερεις οτι δε φοβαμαι τιποτα απ'αυτα μονο σε παρακαλω..σε παρακαλω..σε παρακαλω μη μου βαλεις να ακουσω δισκο των Night On Earth
Κωστικα παλικαρι μ' η ιστοριουλα που εγραψες στο τελος ηταν ολα τα λεφτα,πραγματικα δεν γινεται να σε παρω στα σοβαρα..sorry και αντιο δε σας παλευω αλλο..νικησατε!
Πως είναι ο καιρός εκεί στη Γερμανία ανωνυμάκο;
Μάλλον έχη υπάρξη πρόβλημα.
Στο Βερολίνο σχετικά καλός είναι ο καιρός. Κρύο βέβαια και συννεφιά, αλλά παλεύεται. Στο Μόναχο όμως θα χιονίσει λένε το βράδυ
Όταν σας πετύχω κωλόπαιδα, θα βλαστημήσετε την ώρα και τη στιγμή που μπήκατε εδώ μέσα...
Α και κύριε ανώνυμε...johniethin/myspace.com
Έλα βρες με...μόνος σου, πλυμένος...καύλα μου εσύ...
Που λες Θεμιστοκλή, στο White Trash έχει γρήγορο γουάηρλες. Το ξέρω γιατί είχα παίξει κι εγώ πέρσι με την άθλια δήθεν σινεμάτικ μπάντα μου και στο διάλειμμα έμπαινα στα μπλογκς να δω τι παίζει. Μάλλον έπαιξε πρόβλημα τώρα όμως. Ή θα παίξει...
Ρε συ Τζόνι, σινεμάτικ δεν μπορεί να θεωρηθεί και το πορνό;
Bananioti, κάτι άκουσα ότι στην Ελβετία μεθαύριο θα βρέξει φλώρους. Για τσέκαρέ το και πες μου να πάω να μαζέψω μερικούς για τη μπάντα. Τους χρειάζομαι για να ενορχηστρώσουμε ένα δραματικό τίποτα. Μόλις συνέθεσα ένα κοντσέρτο για πιάνο, φάπες και χριστοπαναγίες.
Λοιπόν παληκάρια έχουμε και λέμε
για όποιον δεν με ξέρει είμαι ο Θοδωρής Ζιούτος. Δεν διαβάζω φρή πρές, απολαμβάνω περισότερο το φεησμπουκ. ο καθένας μας έχει μια κωλοτρυπίδα και μια άποψη για κάθε θέμα και τα διαχειρίζεται όπως αυτός νομίζει. Όσο για τον ανώνυμο, το να βγαίνεις σε ένα φόρουμ πίσω απ το προσωπείο της ανωνυμίας και να κράζεις (γιατί όταν επαινείς το κάνεις επώνυμα) είναι μια μορφή φαρισαϊσμού. Δεν πρόκειται να σταθώ στις επιδόσεις του ανώνυμου στην αυτοικανοποίηση, ούτε θα του δώσω καμία ευχή, απλά θα του ευχηθώ καλά κρασιά μιας και ανήκει στην μερίδα των κατοικούντων στην επαρχία και μάλλον ασχολείται και με την γεωργία.
Bananioti, εσύ που ειδικεύεσαι επί των διαδικτυακών πεπραγμένων, δες ένα ωραίο από ποστ του Sraosha:
"Βλέπω γύρω μου την επέλαση της ημιμάθειας (εξ ορισμού εξωστρεφής η ημιμάθεια) και τον πολύ πετυχημένο γάμο της με τον κυνισμό. Για την ανάγκη τόσο πολλών να συντρίψουνε τον συνομιλητή τους, ακόμα κι όταν δεν έχουν τα επιχειρήματα, αντί να καθήσουν να κουβεντιάσουνε μαζί του. Για το θράσος, την επιθετικότητα και τη μυαλοπουλοσύνη με την οποία επελαύνει η ημιμάθεια και εκφράζεται η ανάγκη συντριβής του άλλου."
Θοδωρή, στη Γερμανία δεν φτιάχνουν καλά κρασιά. Μπύρες κάνουν καλές. Και στην Ελβετία ρολόγια. Αρκεί να υπάρχει παντού πρόσβαση στο ίντερνετ. Στην Ελλάδα παρ'όλα αυτά ανθούν οι καλλιέργειες του ψευτοτσαμπουκά και της ανωνυνμομαγκίας. Επίσης, ο δάκος και η μουχρίτσα είναι φίλοι μας. Καταραμένα Εξάρχεια...
Είμαι ένας φίλος των ΝΟΕ εδώ και χρόνια και από αυτή την πλευρά θέλω να μιλήσω,οπότε λίγη σημασία έχει το όνομά μου. Είμαι φίλος της μουσικής τους γιατί με κέρδισε ακούγοντάς την, οπότε θα καλούσα τον ανώνυμο τσαμπουκά να σκεφτεί πως τυχαίνει να υπάρχουν και τέτοιες αγνές σχέσεις μεταξύ μουσικών και ακροατών και πως οι αναφορές σε τσιράκια και κολλητούς που μόνο αυτοί συγκινούνται, έχουν στόχο περισσότερους απ'όσους εκείνος νομίζει. Για να μην κοροϊδευόμαστε, είναι προφανές ότι ο ανώνυμος τσαμπουκάς ανήκει στην μπάντα που υποτίθεται πως θίχτηκε από το ποστ του Costinho αφού στην πραγματικότητα ούτε τους NOE γνώριζε, ούτε τη δουλειά τους και το τι έχουν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια, ούτε το κράξιμο στις free press τον αγγίζει, ούτε φαίνεται να υπάρχει κάτι άλλο που τον θίγει άμεσα ώστε να δικαιολογείται τέτοια αντίδραση. Ακόμα και στο μπλογκ φαίνεται πως μπήκε από σπόντα επειδή κάποιος του το σφύριξε. Δες όμως τι γίνεται:
εγώ διαβάζω την κρίση του Costinho για "ανέμπνευστη αναπροσαρμογή των κλισέ που άφησαν πίσω τους οι Velvet Underground (στην καλύτερη) και το γκαραζιέρικο τουπέ των Stooges" και μου προκαλείται η περιέργεια να μπω να ακούσω αυτή την μπάντα, της οποίας δίνεται και το λινκ προκειμένου να σχηματίσουμε και οι αναγνώστες άποψη.Να σημειώσω εδώ πως αν δεν υπήρχε το λινκ, αλλά αντίθετα ο Costinho είχε αναφέρει μόνο το όνομα της μπάντας,θα είχα σοβαρό λόγο να πιστεύω πως πρόκειται πράγματι για εμπαθές σχόλιο(ακόμα και κατινίστικο).
Μπαίνω λοιπόν και ακούω τους Acid Baby Jesus, οι οποίοι αν και αυτό που παίζουν δεν ανήκει ξεκάθαρα στις μουσικές που με συγκινούν αυτό τον καιρό, παρ'όλα αυτά δεν τους βρισκω ούτε κακή μπάντα ούτε ιδιαίτερα ανέμπνευστη.Αυτό επίσης με κάνει να σκεφτώ πως ακόμα και η "ανέμπνευστη αναπροσαρμογή των κλισέ" μεγάλων συγκροτημάτων και μουσικών (όπως Velvet & Stooges) μπορεί να σταθεί ακόμα και ως κοπλιμέντο. Δεν είναι λίγο να σου αναγνωρίζουν ότι μπορείς να (ανα)χρησιμοποιείς την παρακαταθήκη τόσο σπουδαίων μουσικών. Η κρίση "ανέμπνευστη" ανήκει στον Costinho και μόνο, ενώ εγώ(και πιθανότατα και άλλοι που ίσως μπήκαν στο λινκ) δεν την υιοθετώ και φαντάζομαι πως δεν είναι κάποιος γκουρού ο Costinho για να ενστερνίζονται αναγκαστικά οι υπόλοιποι τις κρίσεις του.
Εσύ τσαμπουκά όμως, αντί να το δεις αυτό,πιάνεσαι από το "ανέμπνευστο" και από μια τυχαία κρίση που εκστόμισε κάποιος και μπαίνεις στη λογική να απαντήσεις ερειστικά, με μόνο όπλο την απαξίωση της τέχνης του άλλου -και μάλιστα με φρασεολόγιο που δεν βοηθά ούτε να σε πάρει κανείς στα σοβαρά,ούτε και να κρύψεις ότι είναι αδύνατον να εκφέρεις τόση χολή χωρίς να σε αγγίζει άμεσα η συγκεκριμένη πρόταση. Η εμπάθειά σου δεν σε βοηθά επίσης να εννοήσεις πως ακόμα και ο Costinho που έγραψε το σχετικό σχόλιο,προσπαθεί να σου μεταφέρει πως ο στόχος δεν είναι η μπάντα, αλλά η βλακεία των free press.Σιγά τη διαφορά θα μου πεις. Όχι, έχει διαφορά.Από τη στιγμή που η μπάντα δεν είναι στόχος και δεν κρύβεται καμία λάσπη και καμία συκοφάντηση,τότε δεν μπορεί η αντίδραση να είναι τόσο οργισμένη και η γλώσσα τόσο χυδαία.Αν στο πρώτο σχόλιο που μειώνει κάπως τη δουλειά σου(αν και δεν συμφωνώ μ'αυτό anyway) εσύ απαντάς με αυτό τον τρόπο,το μόνο που κάνεις είναι να εκτίθεσαι --και δυστυχώς εκτίθεσαι χωρίς να μπορείς να κρύψεις ότι ανήκεις στη μπάντα ή έστω είσαι κάποιος πολύ πολύ κολλητός της μπάντας.Τέτοιο οργισμένο έρεισμα δεν δικαιολογείται αλλιώς.(και συνεχίζω).
Για τη συνέχεια να μην μιλήσω εγώ.Έγραψαν τόσοι άνθρωποι,αφήνοντας και το όνομά τους, ίσως και κάποιες απειλές,αλλά εσύ επιμένεις πως η ανωνυμία(η οποία στην περίπτωσή σου κραυγάζει και καρφώνει) είναι το καλύτερο οχυρό για να εκτοξεύεις ανοησίες και προσβολές.Εμένα σαν συμπέρασμα μου μένει ότι από αυτό το ποστ ενός πολύ ωραίου μπλογκ που παρακολουθώ, ενημερώθηκα για μια νέα μπάντα και τη μουσική της(Acid Baby Jesus), ενώ εσύ φρόντισες να απαξιώσεις οτιδήποτε σχετίζεται με το μπλογκ και τους διαχειριστές τους και να μην ενημερωθείς για τίποτα.Εκτός από το γεγονός ότι μάλλον έκανες και μερικούς εχθρούς,το οποίο μόνο εσύ γνωρίζεις πως θα το διαχειριστείς. Σε κάθε περίπτωση, οι παρεμβάσεις σου ήταν λυπηρές,ενώ αν είσαι όντως μουσικός γίνεται ακόμα πιο στενάχωρο.
Θέλω να απευθύνω και προς τον Costinho, πως έχει αρχίσει να ηχεί ενοχλητική η αυθάδεια ορισμένων νέων μουσικών(και είναι πολλοί) που τρέφεται από την όποια αναγνώριση ή δημοφιλία.Φοβάμαι δε ότι η απαξίωση προσώπων όπως λ.χ.του Μηλάτου,δεν γίνεται λόγω βαθιάς γνώσης για τον Μηλάτο,αλλά λόγω γενικευμένης άγνοιας και αμετροέπειας(συνήθως μαζί πάνε αυτά τα δύο).Στον ανώνυμο τσαμπουκά λέω πως αν σκοπεύει να σχολιάσει μόνο για να διευρυνθεί το υβρεολόγιο στη σελίδα αυτή,ο κόπος θα είναι μάταιος.Αντίθετα, θα του πρότεινα να αφήσει το όνομά του ή κάποιο άλλο στίγμα και να λυθούν όλα αυτά σιγά σιγά και να μπουν στη θέση τους. Whatever.
Δημοσίευση σχολίου