disconnect

Έχει ατονήσει τούτο το μπλογκ, μου είπε κάποιος φίλος. Πράγματι. Ακολουθεί ίσως την πραγματικότητα, η οποία έχει ατονήσει κι εκείνη. Δικαιολογία; Ίσως. Ακούω και διαβάζω, όμως, συνεχώς γύρω μου για τον πάτο που έχουμε πιάσει, για την αλλαγή που πρέπει να έρθει, για το δεν πάει άλλο, για τη νέα πνοή που οφείλουμε να δώσουμε στην καθημερινότητά μας, στα σχέδιά μας, στα κανονίσματά μας, στον τρόπο επικοινωνίας μας.Τα ακούω βερεσέ, χρόνια τώρα. Τα λέω κιόλας, αμέ. Τα βλέπω και γκρουπάκια στο φεήσμπουκ -γκρουπάκια που ξεκινάνε πάντα με το απαιτούμε να... Και πατάνε οι φίλοι το κλικ -γιατί είναι φίλοι, όχι αστεία- και ο κόσμος αλλάζει. Η ευαισθησία βρήκε τη χαραμάδα της. Η πραγματικότητα εκεί όμως, ίδια, απαράλλαχτη. Με περισσότερη θλίψη, με σαγόνια κατεβασμένα, με αμήχανα βλέμματα, με άγαρμπες κινήσεις. Διαγωνισμός γιουροβίζιον, διαφημιστικά τουρισμού, μια ζωή όλο τα ίδια, opa, geia sou, kalimera, do you like μαμαζέλ de Greece, φολκλόρ, φολκλόρ, φολκλόρ. Μια Ελλάδα στο γύψο, όχι των συνταγματαρχών, αλλά στο γύψο τον νεότερο, το δικό μας, τον ολόδικό μας, το δήθεν μεταπολιτευικό, το δήθεν πολιτισμένο, τον αναβαθμισμένο, τον ντεμέκ εξευρωπαϊσμένο. Ασφυξία. Όχι από αυτή που ξεψύχησαν οι ταλαίπωροι της Μαρφίν, αλλά από εκείνη που μας πεθαίνει όλους σιγά σιγά ή μας διώχνει πιο μακριά από παντού. Που ίσως -ίσως- μας δείξει τη μοίρα που μας φωνάζει από την άλλη μεριά.

Κι η άλλη μεριά έχει μουσική πραγματική, έχει φίλους καθισμένους γύρω απ'το πικάπ, έχει βόλτες στην Αθηνάς χωρίς στραβοκοιτάγματα στους μετανάστες, έχει ανέκδοτα και τρανταχτά γέλια μέχρι το πρωί, έχει τις απίθανες ιστορίες του Πέτρου, τα σκιρτήματα του Γιαννάκη, τις μούτες του Τζόνη, τα σκιτσάκια και τους λεκέδες του Δούλου, τα νέα τραγούδια που ξεπήδησαν στο στούντιο μόλις χτες, τους αυτοσχεδιασμούς, τις συνευρέσεις, τον καθαρό αέρα, το καθαρό πεζοδρόμιο -ναι, το καθαρό πεζοδρόμιο- τις ερωτήσεις, τις απαντήσεις που φέρνουν καινούριες ερωτήσεις, το χαμόγελο της Χριστίνας, τα χαμόγελα των φίλων, όλων των φίλων. Έχει πολιτισμό πραγματικό, κόσμο να λέει καλημέρα και όχι άντε γαμήσου, ανθρώπους χαρούμενους στο ξεκίνημα της μέρας και όχι ζοχαδιασμένους, έχει ταξιτζήδες που δεν το παίζουν βλάκες κάνοντας το γύρο του τετραγώνου για να βγάλουν ένα ευρώ παραπάνω, έχει λεωφορεία στην ώρα τους, έχει δημόσιους υπαλλήλους να σε εξυπηρετούν και να κάνουν τη δουλειά τους, έχει τραγούδι κι όχι play back, έχει διακοπές και όχι τουρισμό, έχει παραγωγή και δημιουργία και όχι δάνεια και χρέη, έχει λόγο κι όχι χάχανα, έχει άποψη κι όχι δελτία τύπου, έχει ενώσεις και επαφές, όχι αποσυνδέσεις. Το πέρασμα στην άλλη μεριά όμως αργεί.

Πίσω στην ασφυξία μας και στο φολκόρ λοιπόν, το πρώτο Unplugged του (ελληνικού) MTV στην Ελλάδα είναι γεγονός! Δεν είναι οι Pearl Jam, ούτε η Bjork. Ούτε καν κάποιο γκρουπάκι, εδώ της παρέας. Είναι η Δέσποινα Βάνδη. Λάβετε μέρος στο διαγωνισμό του what's up για να ζήσετε την original εμπειρία. Απολαύστε την λοιπόν. ΚΑΙ unplugged. Unplug.

Όπως θα το'λεγε κι ο γερο-Henry, I want to disconnect myself, pull my brain stem out and unplug myself. Disconnect myself.