au revoir

Au revoir λοιπόν, στο 'Au Revoir' -μακράν το πιο ωραίο ποτάδικο της Αθήνας έβερ. Μιας άλλης Αθήνας όμως. Μιας Αθήνας που φεύγει, που σχεδόν έχει φύγει, μιας Αθήνας που πια μας μισεί, που λέει και ο Λουκιανός. Και αλλάζουμε όλοι όπως αλλάζει κι η πόλη, τραγουδάει επίσης ο Λουκιανός. Και δεν είναι η νοσταλγία. Σιγά τη γενιά μου και τα χρόνια μου, που έχω δικαίωμα και για νοσταλγία... Είναι ένα γαμώτο για κάθε τι όμορφο και αυθεντικό που παραδίνεται στο χρόνο και πια θα μας επισκέπτεται μόνο από τον κόσμο της μνήμης -ειδικά εμάς που δεν προλάβαμε και πολλά τέτοια. Είναι, κυρίως, μια αβεβαιότητα -ή μια κυνική σιγουριά- για το μέλλον αυτών των όμορφων χώρων. Μια αβεβαιότητα για τη συνέχεια. Θα παραμείνει άραγε τόπος συναντήσεων; Θα συνεχίσει ως τόπος παραγωγής αναμνήσεων; Θα συνεχίσει ως τόπος φιλοξενίας στιγμών; Ραντεβουδάκια, (αμπελο)φιλοσοφικές κουβέντες, εξομολογήσεις, συνευρέσεις, επανενώσεις, φίλοι, εραστές, σινεφίλ, φοιτητάκια, θαμώνες, αλκοόλες, κουβέντες, μυστικά, σχέδια, καυγαδάκια, έμπνευση, πειράγματα, μικρές παράξενες ιστορίες που θα έλεγε κι ο Χουανίτο. Πιο απλά, στιγμές. Μια αβεβαιότητα -ή πάλι κυνική σιγουριά- για τις ορέξεις του επόμενου ιδιοκτήτη -κάποιο γνήσιο τέκνο της εποχής του, το πιθανότερο... Και, κυρίως, για τις διακοσμητικές του ορέξεις. Θα θελήσει, άραγε, να το κάνει 'πιο ωραίο' (sic), όπως ας πούμε έκαναν (sic) τον Λώρα στη Μαβίλη;...

Λυπάμαι για την Πατησίων και την Αθήνα που το χάνει, γράφει ο Δημήτρης Ρηγόπουλος στην Καθημερινή. Κι εγώ λυπάμαι για την Πατησίων και την Αθήνα που έχουμε. Και λυπάμαι που για κάθε ξενέρωτο Στάρμπαξ που ανοίγει, πρέπει να κλείνει ένα Au Revoir.

Η ζωή έχει δύο σταθμούς, έλεγε ο κυρ Θόδωρος, ο μακροβιότερος ίσως μπάρμαν της Αθήνας: Να θυμάσαι και να περιμένεις.

Εδώ θα'μαστε και θα περιμένουμε κυρ-Θόδωρε. Au revoir!...