Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21, 2009

trip hope

Τελικά είχα δίκιο, όπως στα'χα γράψει από τον Ιούλιο. Ο δίσκος κυκλοφορεί σε λίγες μέρες και είναι υπέροχος. Τον κατέβασα και τον ακούω. Περιμένω να βγει σε βινύλιο και θα τον πάρω. (Μόνο έτσι θα αγοράζω δίσκους πλέον. Και παράλληλα θα κατεβάζω για να δοκιμάζω).

Ερμηνεία και μουσική αίσθηση που σε στοιχειώνει. Απλότητα που σε υπνωτίζει. Μια καλλιτέχνης 'χαμένη στον κόσμο της', που σε καλεί να χαθείς κι εσύ σ'αυτόν. Αφέσου. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει η Hope.

Και κράτα σημειώσεις τώρα:
Hope Sandoval η φωνή, The Warm Inventions οι συνοδοιπόροι, 'Through The Devil Softly' ο δίσκος.
Και στις 17 του Νοέμβρη έρχεται και το καινούριο από το Νοράκι. Αμέ...

Αναρτήθηκε από costinho στις 3:08 π.μ.  

7 σχόλια:

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ είπε...
Δευ Σεπ 21, 07:58:00 μ.μ.  

Mazzy Star ναι... από κει και πέρα, γούστα είναι αυτά...

 
Διάμα είπε...
Τετ Σεπ 23, 11:35:00 π.μ.  

Όμορφο το 'through the devil softly'. Λίγο κομμένο-ραμμένο μου φάνηκε βέβαια, ξέρεις, όχι και πολύ αυθόρμητο. Λες και ήθελε να βγάλει αυτόν τον ήχο και τη διάθεση σώνει (sony)και ντε.

Τα λέμε το βράδυ!
Δ.

 
Διάμα είπε...
Τετ Σεπ 23, 11:35:00 π.μ.  

Φορμαλιστικό, γαρ.

 
costinho είπε...
Τετ Σεπ 23, 12:18:00 μ.μ.  

Συμπάθα με, αλλά βρίσκω το σχόλιό σου ιδιαίτερα ελληνικό. Και έτσι να είναι όπως τα λες (που δεν είναι, κατ'εμέ), τι πάει να πει αυθόρμητο? Είναι κάποια αυταξία της τέχνης αυτό? Πάντοτε, η δημιουργία κόβεται και ράβεται για να χωρέσει στις προδιαγραφές μιας παγιωμένης μορφής -π.χ. ένα ηχογράφημα.

Και, ναι, πάντα υπάρχει το "θέλω να βγάλω αυτό τον ήχο". Γι αυτό και βγαίνει. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε σε ήχο-στάμπα που έχουμε δημιουργήσει οι ίδιοι...

Και, επίσης, άλλο το "θέλω να βγάλω αυτό τον ήχο" (σεβαστό) και άλλο το "θέλω ντε και καλά να γράψω καλά τραγούδια". Αυτό, ναι, δεν συμβαίνει επειδή μπορεί απλά να το θελήσεις. Και αναφέρομαι ίσως στην περίπτωση του Third...

 
Διάμα είπε...
Πέμ Σεπ 24, 01:10:00 μ.μ.  

Κοίτα, ο δίσκος της Hope μου άρεσε. Όμως, μετά τη δεύτερη φορά, δεν μ'έκανε να επιστρέψω να τον ακούσω και τρίτη, πράγμα το οποίο συμβαίνει με την Feist, ας πούμε.

Όλα τούτα είναι υποκειμενικά βέβαια.

Απλώς, μου φάνηκε πως και τα τραγούδια είναι αδύναμα. Το μόνο που κράτησα -και το χαίρομαι- είναι η αίσθηση, η οποία παραπέμπει κάργα στο παρελθόν (βλ. lolita-era, Mazzy Star). Κάτι το νοσταλγικό δηλαδή.

Για να φέρω ένα ακόμα παράδειγμα, οι δίσκοι του Vic Chesnutt έχουν νομίζω αυτό που λέμε αυθόρμητο. Χωρίς πολλά-πολλά, τραγουδοποιία οχετός! Κι αυτό βέβαια γούστο είναι.

Οπότε, δεν ορίζω τον αυθορμητισμό ως απαραίτητη προϋπόθεση για να γουστάρω. Απλώς, όταν τον εντοπίζω (με, μάλλον, μεταφυσικά κριτήρια. a hunch, an intuitive reckoning που λέει και ο Brian Eno), με διαπερνάει σαν AC/DC (και σαν κρασί!).

Το περί "ελληνικότητας" του σχολίου μου, μου θυμίζει το "καλοί, για έλληνες".

Εφόσον δεν παραθέτουμε επιχειρηματολογία με βάση κάποιες φιλοσοφικές ή διαλεκτικές σταθερές, ας πούμε, σύμφωνα με την Κριτική της Αισθητικής του Καντ, η παράθεση απόψεων έχει ως βασικό άξονα το γούστο. Κουβεντούλα.

 
Διάμα είπε...
Πέμ Σεπ 24, 01:28:00 μ.μ.  

Επιπροσθέτως, εμένα το Third μ' αρέσει πάρα πολύ τελικά.

Μου μοιάζει να έχει μια εσωτερική δυναμική, η οποία, και ταλέντο μαρτυράει (αυτό το ξέραμε), και κοπιαστική εργασία επί του πονηματος.

Ειδικά το The Rip, το οποίο με πήγε στον Ρέζνορα κατευθείαν. (προσωπικές αδυναμίες βλέπεις!)

 
costinho είπε...
Πέμ Σεπ 24, 08:05:00 μ.μ.  

Εγώ, by the way, τον άκουσα 10 φορές μέσα σε 2 μέρες. Αλήθεια λέω.

Το αν είναι αδύναμα τα τραγούδια, ας το αποφασίσει το αυτί του καθενός.

Όσο για την αίσθηση που παραπέμπει στο παρελθόν, δεν είναι και λίγη, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι το παρελθόν αυτό είναι ένα δικό της κεκτημένο (άρα δικός της ήχος, με ή χωρίς Μάζη Σταρ) κι όχι κάποια πεπατημένη ή κάποιο δεινοσαυρικο δάνειο. Άρα, δεν το λέμε ακριβώς παρελθόν. Ειδικά αν στα αυτιά πολλών δεν ακούγεται ως άλλη μια κόπια.

(Καλό είναι να μην ξεχνάμε εδώ, ότι ξεκίνησε όχι ως λολίτα-έρα, αλλά ως αντικαταστάτρια της Κέντρα Σμιθ στους Οπάλ).

Για τον αυθορμητισμό, παραπέμπω και στον Μπακιρτζή. Ωραίος, δεν λέω, αλλά ντάξει τώρα... Αλλά και πάλι, αυτό μου ακούγεται ακόμα out of the point.

Το "ελληνικό" του σχολίου σου έχει να κάνει με την τάση εξειδίκευσης που διαπιστώνω πως μας χαρακτηρίζει ως φυλή, ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το να αντιλαμβανόμαστε ακριβώς τις προθέσεις των δημιουργών και τους στόχους τους...

Εν τω μεταξύ, όλα όσα λες για τη Χόουπ, ισχύουν κατ'εμέ -και με το πολύ παραπάνω, και με την κακή κακή έννοια- για το περιττό Third.

Εσωτερική δυναμική... Καλά, τώρα...

Κοπιαστική εργασία... Σ'αυτό ίσως σκάσω χαμογελάκι...

 

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)
 
 
 
 
Edited by © bananiotis