Στρέλλα

Ένα μπράβο στον Πάνο Κούτρα γιατί γύρισε μια όμορφη και αληθινή ταινία. Χωρίς επιτηδεύσεις, χωρίς δήθεν ρεαλιστικούς φανφαρονισμούς τύπου Βαθιά Ψυχή Στο Στόμα (sic), χωρίς κραυγάζοντα εκκεντρισμό και τραβηγμένο από τα μαλλιά σενάριο. Ακραίο όσο μια ζόρικη περίπτωση. Με ευρήματα και υπερβολές που απλά μεγαλώνουν το ζόρι, προκειμένου να μας απωθήσουν πιο πολύ από το χολιγουντιανού τύπου εύκολο και βαρετό δίπολο του καλού και του κακού. Μια ταινία με πραγματικούς ανθρώπους, πραγματικές και αφτιασίδωτες ερμηνείες, απλά κουστούμια (γεια σου Μπαρμπαρίγο μάστορα!), απλούς χώρους, καθημερινούς χώρους, ζόρικες κουβέντες, πραγματική αργκό, χωρίς επιτηδευμένα και επαναλαμβανόμενα γαμοσταυρίδια και φωνές, άνθρωποι σε απόγνωση, άνθρωποι με ζόρια, άνθρωποι σε παρακμή, ζωή σε παρακμή, outlaws και περιθώριο, χωρίς το φολκλόρ και κουστουριτσικά σύνδρομα, αληθινοί χώροι, αληθινή βρωμιά, η αληθινή Αθήνα, με τις γωνιές της και τις ματαιώσεις της, η παρατημένη επαρχία, οι ρεαλιστικοί χαρακτήρες, οι αντιφάσεις, τα ζόρια πάντα σε πρώτο πλάνο, το όνειρο ως διαφυγή, ακόμα και ως λύση, ως φινάλε. Η αλλεγκρία των τρανς ως εξωτική ονείρωξη που ορθώνει περήφανο -όσο και θνησιγενές- ανάστημα στην ψυχωτική αργκό του λαηφστάηλ και τις ανάγκες της εποχής. Το πολύπλοκο της ζωής που δεν λύνεται με πρέπει και με μην. Το πολύπλοκο των σχέσεων που κάνει τις προτεραιότητες και τα διάφορα κοινωνικά σύνδρομα, μια τράπουλα που ανακατεύεται συνέχεια. Ειδικά όταν δεν έχεις πλέον τίποτα να χάσεις γιατί όλα είναι χαμένα και ψάχνεις να πιαστείς από κάπου. Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή... Ταινία με ελλείψεις, με αδυναμίες -με αυτό το παραλίγο που θα την έκανε πραγματικά μεγάλη- αλλά σε καμία περίπτωση όχι το σεναριακό Μπεν Χουρ που τρώει τα μούτρα του στις πρώτες δήθεν δραματικές ατάκες. Επιτέλους, μετά από καιρό, μια αληθινή ταινία.