στη Δραπετσώνα πια δεν έχουνε μυαλά

Η υπόθεση της στοχευμένης επίθεσης από το εθνικοσοσιαλιστικό καφενείο στην κ.Θάλεια Δραγώνα, ειδική γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας σε θέματα μεταναστών, προκαλεί αηδία. Αηδία για το ήθος και τις τακτικές των θεματοφυλάκων της εθνικοπατριωτικής ατζέντας, αηδία για το σύνολο του πολιτικού πολιτισμού που επιτρέπει αβίαστα (καθώς φάνηκε) και νομιμοποιεί τη λάσπη (καθώς φάνηκε) ως πολιτικό εργαλείο στη μάχη για ψηφαλάκια, στα πλαίσια του επικοινωνιακού αλισβερισιού μιας virtual εξουσίας.

Αν κάποιος δεν είναι ενήμερος για το θέμα, ας βρει λίγο χρόνο να ενημερωθεί συγκεκριμένα και λεπτομερέστατα στα λινκς ΕΔΩ και ΕΔΩ. Κάποιος όμως που ήδη έχει εξαντλήσει τις πηγές αυτές, που απλά τεκμηριώνουν την αθλιότητα -αθλιότητα που συνοδεύει το σύνολο της πολιτικής πράξης του συγκεκριμένου χώρου, από το στοχασμό μέχρι την πρόταση και την παρέμβαση και από τις μεθόδους και τακτικές μέχρι το επίπεδο λόγου- μπορεί να πέσει σ'αυτό ΕΔΩ το λινκ και να συναντήσει και πάλι τον πολύ Μίκη, τον μαϊντανό Μίκη, αυτό τον αηβασιλιάτικο γεράκο που πλέον αξιώνεται θέση τιμητή των πάντων, αφού έκοψε τα ένσημά του ως γνήσιος σύμμαχος της άρχουσας τάξης, ως γυρολόγος των υπουργείων και των πολιτικών χώρων, έχοντας εξασφαλίσει προνομιακή θέση στο πάνθεον του Απυρόβλητου με εχέγγυο προϋπηρεσίας την προσφορά του στο λαϊκό τραγούδι και -κυρίως- μια απερίσκεπτη (καθώς φάνηκε) νεανική ορμή και ανδρεία που τον οδήγησε σε καλές πράξεις την περίοδο των Λαμπράκηδων και της εξορίας, παλιά παλιά πολύ παλιά.

"Αν όλοι που πήραν τα όπλα για την πατρίδα είχαν τα μυαλά τα δικά σας..." γράφει προσβλητικά ο συνθέτης-σύμβολο προς την κ.Δραγώνα. Δυστυχώς, πολλοί που πήραν τα όπλα για την πατρίδα είχαν τα μυαλά τα δικά του. Και ούτε ανιδιοτελείς ούτε αγνοί έμειναν, καθώς φαίνεται. Απεναντίας, δεν χάνουν ευκαιρία να μας το υπενθυμίζουν και να το εξαργυρώνουν -υλικά και ηθικά.

Ο Μίκης
...που ήταν πάντα εκεί για να γεφυρώνει το κενό μεταξύ των πλέον μαχόμενων αριστερών προταγμάτων και των ορέξεων της κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας και του πλιάτσικου των δοσιλόγων, πάντα στο πλαίσιο ενός επείγοντος ιστορικού συμβιβασμού, στο όνομα της εθνικής συμφιλίωσης -εννοιολογική παθογένεια που κατ'ουσία ορίζεται ως η προϋπόθεση εκ μέρους του αριστερού, του ηττημένου, μιας μεγάλης καρδιάς (ή μιας ψυχής βαθιάς) και εκ μέρους του δεξιού τίποτα απολύτως. [Ως ελάχιστο παράδεγιμα, μπορεί να αναφερθεί το θρυλικό εκβιαστικό δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς" που αντέτεινε (συμφιλιωτικά πάντα) ο συνθέτης-σύμβολο, όταν -αμέσως μετά τη χούντα των συνταγματαρχών- η αναζήτηση όρων και συντεταγμένων μιας δίκαιης μοιρασιάς και της οικοδόμησης μιας ουσιαστικά ελεύθερης πολιτείας, ήταν όχι μόνο κοινωνικά επιτακτική, αλλά και ορατή.]

...που χαιρέτιζε εγκάρδια την εισβολή της αμερικανοδίαιτης-καθοδηγούμενης Βόρειας Συμμαχίας στο Αφγανιστάν, ενώ βαυκαλιζόταν με την είδηση της υπόκρουσης δικών του ασμάτων κατά τη στρατιωτική επέμβαση.

...που εγκαλούσε όσους επέκριναν κάποτε τον ακροδεξιό (μακαριστό πλέον) Χριστόδουλο "να πλένουν πρώτα το στόμα τους".

...που υποδείκνυε ως ρίζα του Κακού τους Εβραίους, απαξιώνοντάς τον πολιτισμό και την ιστορία τους, καθώς δεν είχαν "ολόκληρο Περικλή" όπως "εμείς εδώ".

Ο Μίκης της καρδιάς μας, ο Μίκης της Ελλάδας.
Ποιας Ελλάδας τελικά...

Του Μίκη που,
όπως ο μεγάλος Παύλος Σιδηρόπουλος τραγουδά το 1985,
εν μέσω πασοκικής δόξας του μουσουργού(-σύμβολο),
μάλλον του πρέπει:
Μια τούρτα α λα κρέμ σοκολά
την ώρα που λες τα πολλά
που με χέρια ψηλά
το παίζεις Μπαχ και καλά
με χρέος συμφωνίες τρεις,
λαϊκοκλασικιστής,
ξερνώντας μ'έναν ήχο κοινό
το δήθεν μέγα μυστικό,
συνθηματολογίες επικές,
σε πέντε νοτούλες γλυκές,
για μέλλον πουλάς
αυτά που πουλιόντουσαν χτες
[...]
βρε πρόσεχε μ'αυτούς τους τρελούς
που στ'όνειρό τους είναι να μη ζουν
και για επάγγελμά τους δηλώνουν
"ο σώζων λαούς"