για την Ουρανίτσα

Μία αγαπημένη ψυχή έφερε στους τοίχους μας, στους ηλεκτρονικούς μας τοίχους -αυτά τα σημειωματάρια της ματαιοδοξίας μας- τους στίχους ενός τραγουδιού, από εκείνα τα τραγούδια που η δήθεν ψαγμένη προσωπικότητά μας και η εκλεπτυσμένη καθημερινότητά μας συνήθως προσπερνάει, περιφρονώντας τα ως ευτελή και αγοραία ή, πιο απλά, χαζοτραγουδάκια. Είναι καμιά φορά όμως, που η πραγματικότητα των βιωμάτων μας και των αισθημάτων μας, εκείνη απ'την οποία όσο και να θες δεν δραπετεύεις, εκείνη που σημαδεύει τις μέρες σου και τη σκέψη σου, κάθε μέρα, αδυσώπητα, σκληρά, γλυκά, με χαμόγελα και με δάκρυα, ανεξίτηλα, αυτή η πραγματικότητα σου προσφέρει ένα μεγεθυντικό φακό για να εστιάσεις και να ανακαλύψεις στα ευτελή και στα ταπεινά τη μετάφραση όσων νιώθεις σε απλές λέξεις, ίσως και αγοραίες, ίσως και ευτελείς. Λέξεις που δεν μεταφράζουν απλώς, λέξεις που κάθεμιά τους ξέρεις καλά ποιο νεύρο σου χτυπάνε και κάνουν το αίσθημα πραγματικό βίωμα, μετατρέπουν κάτι που νιώθεις σε κάτι που έζησες, προσθέτουν κάτι ακόμα στην εμπειρία σου και στους τρόπους να θυμάσαι, στους τρόπους πως να μην ξεχάσεις ποτέ κάτι. Αυτό το κάτι είναι δυο χρόνια. Ακριβώς δυο χρόνια. All memories are traces of tears ή -για τη Μαρούλω μου που δεν τα πολυκαταλαβαίνει τα εγγλέζικα- όλες οι αναμνήσεις είναι ίχνη δακρύων. Δες το κι εδώ. Κι εδώ. Και μετά εδώ:

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια
κι όλα ακόμα μένουν ίδια
κάτω απ'τα παλιά σανίδια
κρύφτηκαν καλά όνειρα πολλά
[...]
Είναι αλλιώτικο συνέχεια
να σου λείπει πάντα κάτι
Είναι αλλιώτικο να χάνεις την αγάπη
[...]
Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια
και τον κύκλο τους πριν κλείσω
για να σ'αποχαιρετήσω
κάτι από το χθες, στείλε μου αν θες

Πέρασαν ακριβώς δυο χρόνια. Κι η Ουρανίτσα επιμένει να μας στέλνει κάτι από το αύριο, γιατί με το χθες δεν τα πήγαινε ποτέ καλά. Κάτω απ'τα παλιά σανίδια...