everything counts

'Why can't it be like before?'...
'Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;' αναρωτιέται η Μπέι Λινγκ -η πανέμορφη Ζανγκ Ζιγί- στην τελευταία σεκάνς του '2046'. 'Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;' αναρωτιέται μετά από μέσα του και ο Τσόου Μο Γουάν -ο υπέροχος Τόνυ Λιούνγκ- αφού την έχει εγκαταλείψει χωρίς να της απαντήσει. Γιατί η απάντηση που ποτέ δεν της δίνει, είναι κάτι παραπάνω από προφανής: 'Γιατί τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν'... Όλα έχουν παίξει το ρόλο τους και όλα μετράνε. Και αυτοί οι δύο, μάλιστα, σκέψου ότι το βασανίζουν για μια ερωτική σχέση. Σιγά. Αυτή κάποτε θα ξεπεραστεί ή θα κάνει τον κύκλο της, θα πάρει τη θέση της στην ιστορία της μνήμης, θα ωριμάσει ή θα σαπίσει, θα διαλυθεί ή θα μείνει 'till death do us apart, θα γίνει αέρας ή αίμα, θα χωρέσει, εύκολα ή δύσκολα, επώδυνα ή ανώδυνα, με κέρδη και απώλειες. Κι αυτό που μένει είναι κάποιες αναμνήσεις. Ούτε ευχάριστες ούτε δυσάρεστες. Αναμνήσεις σκέτο. Έτσι κι αλλιώς, all memories are traces of tears. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Ούτε καλές στιγμές ούτε κακές. Απλά στιγμές. Με όλη τη φόρτιση και τον πλούτο που αυτές κουβαλάνε. Από μόνες τους. Χωρίς τη δική μας ταξινόμηση, χωρίς το δικό μας ρετουσάρισμα, χωρίς την εκβιαστική μας συναισθηλαγνική μανία να τις φυλακίζουμε σε φωτογραφίες, κάρτες, αφιερώσεις, μηνύματα, υποσχέσεις.

Υπάρχουν όμως κι άλλες σχέσεις. Υπάρχουν οι σχέσεις που η ενέργεια π.χ. δύο φίλων ή αδερφών, ο μεταξύ τους δεσμός, ορατός ή αόρατος, ανομολόγητος ή μη, ξεπερνάει το 'γαμώτο', το απωθημένο, το συμφέρον. Υπάρχουν σχέσεις που βασανίζονται και υποφέρουν από το 'Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;'. Και δοκιμάζονται σκληρά. Και καμιά φορά κλατάρουν. Για λίγο ή για πολύ. Ή και για πάντα. Υπάρχουν σχέσεις που παρ'ότι η φύση τους δεν τους παρέχει καμία τέτοια πολυτέλεια, τη διεκδικούν όλο και πιο επιτακτικά. Με απώλειες. Μόνο. Αλλά, αν κάτι μας κάνει ανώτερους,... -βαριά κουβέντα θα μου πεις... Αν κάτι τέλοσπάντων μας πάει παραπέρα, μας ανεβάζει κάπου άλλου, μας δίνει δύναμη και μας κάνει να καταλαβαίνουμε πόσο χωράμε, πόσο αντέχουμε, πόσο απόθεμα υπάρχει, πόση ενέργεια ακόμα να παράγουμε (και να μετατρέψουμε σε θερμότητα), αυτό το κάτι είναι η επιβίωση με απώλειες. Η συναίσθηση της απώλειας -χωρίς όμως να χάνεις πραγματικά κάτι. Η μικρή ρήξη σήμερα, η οποία αυτή -ναι αυτή- είναι που υπόσχεται τις μεγάλες στιγμές αύριο. Ή μεθαύριο. Και πιο μετά. Γιατί είναι πραγματικά ασήμαντες πέντε πικρές κουβέντες μπροστά στο παντοτινό που υπόσχεται η αληθινή φιλία. Γιατί ο,τιδήποτε που συμβαίνει τώρα είναι μικρό μπροστά στο παντοτινό. Αλλά παρ'όλ αυτά, όλα -μα όλα- συνεχίζουν να μετράνε. Και να επηρεάζουν. Και να δυσκολεύουν και να μας δοκιμάζουν. Όλα. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Όλα. Οι κουβέντες, οι ανάσες, τα βλέμματα, τα γαμώτο, οι συμβουλές, οι υποδείξεις, οι παρεξηγήσεις, οι εξηγήσεις, οι ιστορίες, τα ανόητα αστεία, όσα δεν είπα, εκείνα που ποτέ δεν θα πω, αυτά που δεν θέλω να πω, αυτά που δεν θέλω να σκεφτώ, αυτά που δεν ξέρω, αυτά που μαθαίνω, αυτά που μαθαίνω χωρίς να θέλω, αυτά που κάνω χωρίς να θέλω, αυτά που θέλω χωρίς να τα κάνω, αυτά που ονειρεύομαι, αυτά που δεν τολμώ να ονειρεύομαι, "...το αγόρι που σε κάνει να κλαις μετά το σχολείο, όλες οι σκιές επάνω στον τοίχο, οι φόβοι σου...", όλα αυτά. Όλα αυτά που ίσως κάποιος θα χαρακτήριζε με ευκολία 'μελό'. Και που δεν είναι. Γιατί υπάρχει κάτι που δεν τους επιτρέπει να είναι μελό: η πραγματικότητα. Όχι η αντικειμενική. Η πραγματικότητά τους. Η ύπαρξή τους και η ειλικρίνειά τους. Είναι εκεί γιατί ήταν από πάντα. Και θα παραμείνουν. Ό,τι κι αν πούμε. Εμείς είμαστε οι μικροί της υπόθεσης πιτσιρίκο!...

- Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;
- Γιατί τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν...

Ξεκινώντας να γράφω αυτό το ποστ, σκόπευα να κλείσω με αυτό το διάλογο, έχοντας κατά νου ένα στενάχωρο και ζόρικο 'δυστυχώς' ως σχόλιο. Λάθος. Ευτυχώς. Πράγματι, τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν.
Ευτυχώς.