σκόρπια

...γιατί είμαι και σκόρπιος αυτόν τον καιρό.

Ο Ornette Coleman ήρθε και έπαιξε ΜΕΓΑΛΗ μουσική. Ναι, κουρασμένος. Ναι, κάπως comme il faut όλο το σκηνικό στο Παλλάς. Αλλά ήταν μεγάλη συναυλία. Μοναδικό groove. Ελευθερία και φαντασία. Σπουδαίοι μουσικοί. Μεγάλη μουσική. Τέλος.

Αυτή η πόλη δεν είναι καθόλου φανκ. Δεν έχει φανκ. Κι ας παριστάνει το αντίθετο. "Μα γιατί κανείς δεν χορεύει;" παρατηρούσαν οι ταλαίπωροι -πλην καραορεξάτοι- dEUS πριν δυο βδομάδες στο Kinky Bar, όπου έπαιζα μόνο για πάρτη τους ό,τι γκρουβομαυρίλα υπήρχε στις σιντοθήκες μου (μέχρι και "γκεράπες"). Να'ναι καλά η Marva Whitney, η Lyn Collins και ο Bo Diddley.

Η Amy Whinehouse απέκτησε κέρινο ομοίωμα στο μουσείο της Madame Tissaud στο Λονδίνο. Φήμες το θέλουν να είναι πιο ζωντανό από την ίδια. Και σίγουρα αυτό μπορεί να στέκεται όρθιο κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας της, σε αντίθεση με εκείνη που δεν. Δεν όμως. Με την καμία...

Ψάχνω την αγγλική (έστω) απόδοση της λέξης 'χαρμολύπη'. Μ'αρέσει και η ελληνική, αλλά μου ακούγεται το δεύτερο συνθετικό της να υπερισχύει του πρώτου. Θυμάμαι τη λέξη 'malegria' που είχε βαφτίσει ένα κομμάτι του ο Manu Chao. Ωραία, αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς.

Η Ουρανίτσα έφυγε χωρίς να μας χαιρετίσει, έτσι απλά και ανεξήγητα, για να γεμίσει τραγικά το μπλοκ με τις απώλειες. Δεν αντέχω άλλο. Όχι, δεν χρειάζεται να πληρώνονται πάντα τα λάθη. Δεν γίνεται να είναι 'τραγικά' τα λάθη. Ένα χειρόφρενο γαμώτο. Ένα χειρόφρενο. Λέξεις και σκέψεις χωρίς ψυχραιμία. Δεν μπορώ να γράψω παραπάνω. Μακάρι να μπορούσα να εκφράσω, να μεταφέρω, να περιγράψω το μέγεθος της απώλειας, της σημασίας, της σχέσης μας, της ποιότητας αυτού του ανθρώπου. Αδύνατο. Αυτό το προκλητικό 'γιατί έτσι' που σου φωνάζει η ζωή -βγάζοντάς σου κυνικά τη γλώσσα- ως απάντηση στα πιο βασανιστικά σου 'γιατί;' είναι απλά αβάσταχτο. Αυτή η τυχαιότητα είναι αβάσταχτη. Αυτή η επιλεκτικότητα είναι αβάσταχτη. Θυμάμαι την τραγουδάρα της Βιτάλη:

Γιατί βιάζεται ο Χάρος να με πάρει στο ταξίδι
Αφού ακόμα μπουσουλάω και δεν πρόφτασα παιχνίδι
Κι έμεινα αφηρημένη να κοιτάζω το φανάρι
Να μου λέει "ζωή σημαίνει ένα Honda που φρενάρει"

Και, δεν ξέρω γιατί, αλλά το τραγούδι που μου έρχεται στα χείλη με τη θύμησή της και το σιγομουρμουράω συνέχεια, πάει κάπως έτσι:

Μην απελπίζεσαι και δεν θ'αργήσει
Κοντά σου θα'ρθει μια χαραυγή
Καινούρια αγάπη να σου ζητήσει
Κάνε λιγάκι υπομονή

Διώξε τα σύννεφα απ'την καρδιά σου
Και μες στο κλάμα μην ξαγρυπνάς
Τι κι αν δεν βρίσκεται στην αγκαλιά σου
Θα'ρθει μια μέρα, μην το ξεχνάς

Γλυκοχαράματα θα σε ξυπνήσει
Κι ο έρωτάς σου θ'αναστηθεί
Καινούρια αγάπη θα ξαναζήσεις
Κάνε λιγάκι υπομονή

Καληνύχτα.