death by drowning #2

Η τελευταία φορά που πολιτικοί αξιωματούχοι δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για εγκλήματα κατά της Ελλάδας πάει αρκετά πίσω, στη Δίκη των Έξι για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Από τότε, ακολούθησε μια σειρά από εγκλήματα κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων, ίσως μικρότερα ίσως και μεγαλύτερα, αλλά όχι και καταδίκες. Για την ακρίβεια, δεν ακολούθησαν ούτε καν δίκες. [Εξαιρούμε τη (θεσμική) τιμωρία των (εξωθεσμικών) πραξικοπηματιών του '67 που δικάστηκαν για απορρύθμιση του πολιτεύματος και όχι για εγκλήματα μέσα στα πλαίσια του πολιτεύματος].

Και ενώ συζητιέται πλέον -σχεδόν ως κοινωνική επιταγή- η περίπτωση ποινικής δίωξης κυβερνητικών στελεχών για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, καθώς και αυτού τη Siemens και των Vodafone υποκλοπών, ο Άρειος Πάγος αποφασίζει να δικαιώσει τους κεκοιμημένους και να άρει την μοναδική πολιτική καταδίκη που κατεγράφη στον ελλαδικό χώρο τον 20ο αιώνα, αθωώνοντας τους εξι (νεκρούς) υπαίτιους της Μικρασιατικής Καταστροφής. Άλλη μια ιστορική δικαίωση για τους έσχατους προδότες, μια ωραία αφίσα κάρτα κορνίζα πλάι στις προνομιακές συνθήκες κράτησεις του Στυλιανού Παττακού (...στο σπίτι του και στα χουντοκάναλα), στις φάτσες του Βουλγαράκη και του Ρουσόπουλου που μας χαμογελάνε πάνω σ'ένα κότερο στη Μύκονο, στο πασοκικό μειδίαμα του Τσουκάτου (ή του μαγαζιού του) που λεφτά πήρε αλλά απόδειξη δεν έκοψε, πλάι στους δοσίλογους συνεργάτες των Γερμανών (τους μόνους συνεργάτες των Γερμανών στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που ο λαός δεν δίκασε, παρά μόνο κάνοντας εμφύλιο πόλεμο), πλάι σε τόσους και τόσους λαμoγιογιακάδες που τώρα κρύβονται πίσω από την αναγκαιότητα του ΔΝΤ και των ξένων νταβατζήδων και τη μία λένε πως "λεφτά υπάρχουν", την άλλη -όταν τα πράγματα ζορίσουν και δεν αρκούν οι Ανατροπές του Πρετεντέρη να ξηγηθούμε- λένε "μαζί τα φάγαμε".

Στο'χα πει ότι θα ξαναγίνει αυτή η δίκη παρωδία. Να, εδώ.
Ακραίο; Δε νομίζω. Κάτι θέλουν να μας πουν σου λέω...

plusμάτικ

'Ένα δωρεάν περιοδικό πόλης για μια γενιά που δεν διαβάζει έντυπα, στην αρχή ακουγόταν σαν κακόγουστο αστείο. Σχεδόν αδιανόητο. Τι να γράψεις που να μην το ξέρουν ήδη, ειδικά σε μια εποχή που μέχρι να φτάσει στα αυτιά σου μια είδηση έχει ήδη παλιώσει; Κι όμως, το επιχειρήσαμε, με μεγάλη δόση τρέλας, δοκιμάζοντας να φτιάξουμε το περιοδικό που θα μας άρεσε να διαβάζουμε. Ή περίπου. Το πρώτο τεύχος στήθηκε μέσα σε τρεις εβδομάδες, με πολύ κόπο, ξενύχτια και κούραση, αλλά και με άπειρο ενθουσιασμό και κέφι και είναι μόνο η αρχή. Το όραμά μας χρειάζεται χρόνο για να πάρει σχήμα, αλλά το στοίχημα είναι να σχεδιάσουμε ξανά το χάρτη μιας πόλης που σφύζει από ζωή, από δημιουργία και ταλέντα και έχει ένα σωρό υλικό που παραμένει κρυφό και αγνοημένο'.

Αυτό είναι το ανυπόγραφο editorial του νέου εντύπου της Ελευθεροτυπίας, που κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη εν είδει free press, με αυτόνομη διανομή σε διάφορα hot spots -όπως θα τα ονομάζουν μεταξύ τους στην αρχισυνταξία για να γουστάρουν. "Άλλο ένα" free press σκέφτομαι βιαστικά και το ξεφυλλίζω, αναζητώντας με όλη την ελπίδα μήπως είναι "ένα άλλο". Μπα. Στο εξώφυλλο "νέες", "hot", "φάτσες της πόλης", φάτσες με λουκ σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σαν να ζούμε στη νέα εποχή του κουλ, την εποχή που έχουμε όλο το χρόνο και όλη την πολυτέλεια, να διαβάζουμε τα λαηφσταηλάδικα κατάλοιπα που άφησε ως επιγόνους η εκδοτική διάρροια του Κωστόπουλου. Στη σελίδα 30, ενημερώνομαι πως οι χοτ φάτσες αντιστοιχούν σε κάποιο νέο συγκρότημα, από αυτά που σφύζουν με νεανική ορμή και συγκαταλέγονται στους φορείς της ελπίδας μας αναφορικά με τη ντόπια μουσική δημιουργία. Κάνω το κλικ για τη σελίδα τους στο myspace και διαπιστώνω πως αυτή η νεανική ορμή εξαντλείται σε μια ανέμπνευστη αναπροσαρμογή των κλισέ που άφησαν πίσω τους οι Velvet Underground (στην καλύτερη) και το γκαραζιέρικο τουπέ των Stooges (ας πούμε), χρόνια τώρα. Παρ'όλα αυτά ο συνήθης ύποπτος κύριος Υλό, ανακαλύπτει διάφορα εντυπωσιακά στοιχεία γύρω από την αναγνωρισιμότητα και το σουξέ αυτής της φιλόδοξης μπάντας. Προφανώς και δεν έχω τίποτα με την μπάντα. Με τις υπερβολές τα έχω και με το ηλίθιο hype, το χωρίς αντίκρυσμα λιβάνισμα, που απ'ό,τι φαίνεται αποτελεί το βασικό συστατικό κάθε εκδοτικής προσπάθειας στο χώρο του free press. Πάω παρακάτω.

Ξεφυλλίζοντας και διαβάζοντας, αναζητώ στοιχεία που να αποκαλύπτουν το εκδοτικό "όραμα που χρειάζεται χρόνο για να πάρει σχήμα", του οποίου όμως το σχήμα μια χαρά το αναγνωρίζω ήδη, κάτω από τις λέξεις, τις φωτογραφίες και -φευ- τις διαφημίσεις. Το στοίχημα να σχεδιαστεί ξανά ο χάρτης της πόλης -αυτής που "σφύζει από ζωή"- δεν είναι παρά το κερδισμένο για τους Γεωργελέδες -πλην χρεωκοπημένο στα μάτια των εραστών του αληθινού λόγου και της αυθεντικής επικοινωνίας- στοίχημα της νέας λαηφστάηλ ελαφρότητας που ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό για τη γενική μαλακία που μας περιβάλλει, και η οποία βρήκε την απόλυτη έκφρασή της στις φυλλάδες, που ενίοτε αποτέλεσαν και "οδηγούς πόλης" -ενημερώνοντάς μας τακτικά πως αυτά συμβαίνουν στην πόλη, αυτά είναι η πόλη και όχι άλλα. Ανάμεσα σε μερικά ενδιαφέροντα κείμενα και κάποιες σεβαστές υπογραφές, ατάκτως εριμμένες και οι απαραίτητες διαφημίσεις για τη νεολαία: τα ΙΕΚ της συμφοράς και τα διάφορα freestyle πιασοκωλάδικα τρεντόμπαρα (εναλλακτικά και μη) -στα οποία παίζουν οι τρομεροί ντιτζέη, γίνονται τα σούπερ λάηβ και βραδιές γεμάτες ρούμι και ενέργεια και ό,τι άλλη μαλακία τους φορέσει καπέλο ο διαφημιστής προκειμένου να γίνει ένα λάηβ της προκοπής. Προσπερνάω τα διάφορα υπέροχα τίποτα του μεσιέ Υλό, αποτυπωμένα σε πληθώρα λέξεων κενών πραγματικού νοήματος, και φτάνω στις τελευταίες σελίδες όπου αράζει ο συνήθης οδηγός πόλης, μια πληρέστατη καταγραφή όλων των πιασοκωλάδικων -και όχι μόνο μπαρ- στα οποία μπορείς να απολαύσεις σούσια και μούσια, σε απίστευτες για την τσέπη και την ηρεμία σου τιμές. Εννοείται πως δεν λείπουν οι επιλογές στην καλύτερη κουζίνα της εβδομάδας και το τάμα στο νέο πωλητήριο υγρών βομβών στο Γκάζι, την αληθινή μας clubland -αυτή που τόσο χρειαζόμαστε άλλωστε.

Ετοιμάζομαι να πετάξω στον κάλαθο, αυτό το "άλλο ένα", σχεδόν απογοητευμένος που κάτι σοβαρές πένες σαν του Δημήτρη Αναστασόπουλου -αυτές που στα μάτια μας διαχώριζαν πάντα την αληθινή δημοσιογραφία και τον πραγματικό Λόγο, από την ανώδυνη και ακατάσχετα ανόητη φλυαρία των free φυλλαδίων- κάτι τέτοιες πένες λοιπόν, συμμετέχουν και συνυπογράφουν αυτό το κενό. Το χέρι μου καταλάθος σκαλώνει σε κάτι σελίδες που είχα προσπεράσει βιαστικά, στις οποίες φιλοξενείται ένα μικρό αφιέρωμα στην πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης με τίτλο 'Δεν έχω φράγκο μες στην τσέπη'. Την ξαφνική ανανέωση του ενδιαφέροντός μου διαδέχεται άμεσα η οργισμένη πίκρα. Στο άρθρο, πάνω κάτω προτείνονται κάποιοι τρόποι για να τη βγάλει καθαρή ένας νέος τη σήμερον, από την κρίση. Όλως τυχαίως είναι οι ίδιες ανώδυνες ανοησίες που δημοσιεύονται τον τελευταίο καιρό στις Λαηφοβόης: να κλέβεις wireless απ'το γείτονα, να τρως τα ληγμένα των σούπερ μάρκετ και της Βαρβακείου αγοράς, να λαδώνεις τον πορτιέρη για να μπαίνεις στα λάηβ μισοτιμή, να βλέπεις το πρωί σινεμά στις δημοσιογραφικές προβολές, να αρπάζεις στη ζούλα πράγματα για το σπίτι σου και άλλα τέτοια κακομοίρικα. Η κρίση σε θέλει κακομοίρη και το λαηφστάηλ μετερίζι κάνει ό,τι μπορεί για να σε καταρτίσει κατάλληλα: ζήσε σαν κακομοίρης, ζήσε μίζερος. Και η εναλλακτική Ελευθεροτυπία στο κόλπο πλέον.

Και προς θεού, καμία αναφορά στα αίτια αυτής της κρίσης, καμία αναφορά στις χαραμάδες εκείνες απ'όπου μπορεί να μπουκάρει καθάρια η νεανική μας ορμή και να τους πάρει τα σώβρακα (και αυτά που της ανήκουν, γαμώ το χριστό μου), καμία αναφορά σε κείνους που χειραγωγούν την κρίση και βγαίνουν κερδισμένοι, καμία αναφορά στα τρωτά σημεία των εξουσιών που δημιουργούν κρίσεις και διαιρούν για να βασιλεύουν, καμία αναφορά στην πλασματική εικόνα της κρίσης, ναι, στα πιασοκωλάδικα που διαφημίζονται πέντε σελίδες πιο πέρα, στην υπεραξία που λατρεύεται στις σελίδες περί clubbing, στη γενικευμένη χαζομάρα και την ηθική κατάπτωση της διασκέδασης, καμία αναφορά στους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αντιπαρέλθουμε και να επιβιώσουμε ως άνθρωποι μέσα στο χαμό, καμία αναφορά σε όσα μας ανήκουν τα οποία αυτό το άλλοθι της κρίσης μας τα αρπάζει και τα στέλνει στο διάολο, είτε μιλάμε για εργασιακά δικαιώματα είτε για τη χειραφέτησή μας. Στα ανόητα αυτά άρθρα, η αναφορά στην κρίση δεν είναι παρά η επίκληση ενός έξωθεν Κακού, μιας απάλευτης συγκυρίας, ενός καταστροφικού φαινομένου -κάτι σαν τον φονικό τυφώνα- που ήρθε και κάθησε στα κεφάλια μας. Δεν είναι άραγε η διαπίστωση μιας γενικής χρεωκοπίας, δεν είναι ένα συμπέρασμα συνεχών πτώσεων. Η κρίση είναι ένα φαινόμενο που μας ήρθε απ'όξω, είναι ένα τρεντ, είναι μια φάση. Και ας μην μιζεριάζουμε βρε αδερφέ. Φρη πρες να έχουμε, κώλους να χαζεύουμε και πάρτι με ωραία μοχίτο για να το ρίχνουμε έξω, να ξεσαλώνουμε, να ξεχνάμε την κρίση, να ξεχνάμε τις σκυθρωπές φάτσες και τους άστεγους, να γυρνάμε στις 5 το πρωί στο σπίτι, να είμαστε χοτ φάτσες, να συχνάζουμε στα χοτ σποτς, να κατεβάζουμε μουσική χωρίς να την ακούμε, να λατρεύουμε το vintage και την κάθε παπαριά που δικαιολογεί τον λίγο κόπο μας και την ελαφρότητά μας, να έχουμε μπλογκ να κάνουμε τους έξυπνους, να ανεβάζουμε βιντεάκια στο φέησμπουκ με τις συναυλιάρες που πηγαίνουμε, να μιλάμε χωρίς να ακούμε, να ακούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε, να καταλαβαίνουμε χωρίς να χρειάζεται να ακούμε και να μιλάμε. Η κρίση είναι μέσα μας τελικά. Κι όσο φωνάζουμε για εκείνην που είναι έξω μας, απλά μεγαλώνουμε το κενό. Το οποίο, με μαθηματική βεβαιότητα, θα ρουφήξει τους πιο αδύναμους. Οι πιο συνετοί, ελπίζω, να σωθούν και να μη χαθούν σ'αυτό το νέο τυφώνα βαρβαρότητας. Αμήν.

DECEPTION

ή Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΤΑΛΑΒΙΣΤΙΚΟΥ

Ο Λεονάρντο στην ταινία είναι, λέει, ένας Συλλέκτης ονείρων -το Σ κεφαλαίο πάντα, να θυμίζουν όλα ντεμέκ μασονική ορολογία. Ως Συλλέκτης μπορεί να μπαίνει στα όνειρα των άλλων και να εισχωρεί στο υποσυνείδητό τους, με την ικανότητα μάλιστα να κλέβει ακόμα και παραστάσεις τους, αλλά και να παρεμβαίνει στην πραγματικότητά τους, για την ακρίβεια στην πραγματικότητα των ονείρων τους -αφού έτσι κι αλλιώς είναι ξεκάθαρο πως πραγματικότητα και όνειρο αποτελούν δύο ολότελα διαφορετικούς και απομακρυσμένους κόσμους, με ρητή την αδυναμία να τέμνονται σε κάποιο σημείο. Ο Συλλέκτης όμως είναι επαγγελματίας συλλέκτης και παρεμβαίνει στα υποσυνείδητα των άλλων για να βιοποριστεί -και έτσι τα σημεία τομής των δύο κόσμων κάνουν την εμφάνισή τους, αφού ακόμα και μέσα στο φαντασιακό κόσμο ο Συλλέκτης καλείται να λειτουργήσει άκρως επαγγελματικά, σαν στην πραγματικότητα, χωρίς περιθώριο λάθους (αφού αν χαλάσει το όνειρο, καθώς ισχυρίζεται, θα απολυθεί), επιστρατεύοντας το μάξιμουμ της φαντασίας του, όχι όμως για να βαδίσει ελεύθερος σε ένα φαντασιακό κόσμο που αυτός και μόνο αυτός θα έκανε κουμάντο (όπως είθισται στα όνειρα άλλωστε), αλλά προκειμένου να συνεχίσει ακόμα και στο βαθύ του ύπνο τη μάταιη περιπλάνηση στις ψυχώσεις του σύγχρονου ανθρώπου, λεφτά, καριέρα, οικογένεια και άλλα χολιγουντιανά, δουλειά, δουλειά, δουλειά. Μέσα στο όνειρο, ο Μεροκαματιάρης Συλλέκτης μπορεί και συνεννοείται, μπορεί και κάνει λογικές κινήσεις και συζητήσεις, παίρνει λογικές αποφάσεις, γενικά δρα με όλους εκείνους τους τρόπους που στην ουσία ακυρώνουν την έννοια του ονείρου, αλλά και τη γοητεία των βασικών συστατικών του, αίροντας τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου -όχι όμως προς όφελος του ονείρου, αλλά για χάρη της πραγματικότητας και των ματαιόδοξων επιταγών της. Η νοηματική αυθαιρεσία του ονειρικού κόσμου, μαζί με τη βολική ανυπαρξία οποιασδήποτε νομοτέλειας εκεί στα έγκατα της ύπνωσης, επιστρατεύονται σεναριακά μόνο όποτε η δουλειά σκαλώνει ή όταν ο δημιουργός αποφασίζει πως ένα νοηματικό άλμα θα βγάλει και εκείνον από τη ζόρικη θέση, αλλά και δεν θα πειράξει κανέναν, αφού όσο πιο ακαταλαβίστικο γίνεται, τόσο περισσότερο εντυπωσιάζει, τόσο κερδίζει σε κύρος και υπόληψη. Όσο πιο περίπλοκο και γριφώδες το όλον του νοήματος, τόσο πιο στιβαρό και ελκυστικό.

'Δεν έχω ιδέα τι γίνεται. Γυρίζουμε πλάνα και πολλοί από εμάς δεν έχουν καταλάβει τίποτα για την ταινία' εξομολογούταν αφοπλιστικά ο Λεονάρντο κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Και ποιος λέει ότι πρέπει καλά και σώνει να καταλάβουν; Άλλωστε, δεν ήταν ποτέ υποχρέωση των λειτουργών της τέχνης να αντιλαμβάνονται το έργο που υπογράφουν ή, έστω, να εκλογικεύουν τα διάφορα στάδια της παραγωγής του. Αλλά ας το δούμε από την πλευρά του δέκτη, του θεατή. Οι ορκισμένοι φαν του Λιντς, ας πούμε, δεν βρίσκουν στα έργα του κάποια πραγματική -και χρήσιμη- αλήθεια που ενδεχομένως επιθυμεί ο δημιουργός να μας μεταφέρει μέσα από τις εικόνες του, αλλά επειδή εκείνοι γοητεύονται -φετιχιστικά, αόριστα και θολά- από την (επιφανειακή) έλλειψη αφηγηματικής σύνδεσης των σκηνών και των νοημάτων. Κοινώς, η οικοδόμηση της αφήγησης με ασυνέχειες και όρους ονειρικούς δεν είναι απλά τεχνική και στυλ γραφής, αλλά γίνεται το ίδιο το νόημα του έργου. Στα μάτια μας πλέον η φόρμα και η μορφή ξεπερνούν την ουσία. Και είναι δυνατόν η φόρμα, αυτή και μόνο, να κάνει μεγάλο τον δημιουργό -στη συνείδηση του κοινού- ενώ η ουσία του έργου του, αυτό που θα μπορούσε να είναι το πραγματικά μεγάλο, μένει για πάντα θαμμένη, ελπίζοντας σε μια άλλου είδους αποκρυπτογράφηση -πιθανώς από μια άλλη εποχή, από άλλα μάτια.

Στη συνείδηση των καταναλωτών της τέχνης, ο όρος 'κουλτουριάρης' αντιστοιχεί σε κάποιον που δημιουργεί ακαταλαβίστικα ανοσιουργήματα. Ή σκέτο ακαταλαβίστικα. Πολιτίκαλλυ σπίκηνγκ, για τον βάρβαρο Άδωνι και τους συνπλευρίτες του, οι θολοκουλτουριαραίοι είναι εκείνοι που με πονηρές και περίπλοκες βερμπαλιστικές διατυπώσεις προσπαθούν σκόπιμα να θολώσουν το νόημα των πάντων και να μπερδέψουν το λαουτζίκο -τον λαουντζίκο που τα θέλει όλα λάουντζ βεβαίως βεβαίως και δεν μπορεί να παρακολουθεί δύσκολες λέξεις και περίτεχνη γλώσσα. Έτσι, η κουλτούρα ταυτίζεται με το ακατανόητο, την α-νοησία, το κενό νοήματος. Το εκλεπτυσμένο λεξιλόγιο δεν είναι μια κατάκτηση της -ελληνικής- γλώσσας και του ανθρωπίνου νου, αλλά μια περιττή φιοριτούρα που θέλει μόνο να κάνει τα απλά, απρόσιτα στον λαϊκό άνθρωπο -όπου απλά βλέπε το μισθουλάκο μου και την τηλεόρασή μου, όπου μουσική βλέπε Ρουβά και κώλους στην παραλιακή (και την τηλεόρασή μου), όπου λογοτεχνία βλέπε κακομεταφρασμένα και κακοτυπωμένα αρχαία κοψοραψίματα από το βιβλιοπωλείο του Άδωνι ή σαβουροσμυρνέϊκα δράματα στις διαφημίσεις του Άλτερ (άρα πάλι την τηλεόρασή μου), όπου χιούμορ τα μουγκρητά του Θέμου και τα τιτιβίσματα της Τζούλιας (την τηλεόραση μου...), όπου σκέψη βλέπε Λιακόπουλους και εκπομπές Χαρδαβέλλα (γαμώ την τηλεόρασή μου...).

Έτσι, φτάσαμε να λογίζουμε την επιστήμη ως δόγμα, αφού οι εκφάνσεις της όντας περίπλοκες (και δη ακαταλαβίστικες στον απλό και λαϊκό) μόνο ως δόγμα ή θέσφατον μπορούν να γίνουν δεκτές, ποτέ όμως κατανοητές και χειροπιαστές. Έτσι, φτάσαμε να θεωρούμε την επιστήμη ως ένα plus, ένα εξτραδάκι, που αφορά μουρλούς Ιάπωνες που αυνανίζονται με ρομποτάκια και σκοτεινούς γενετιστές που προετοιμάζουν τη συντέλεια του κόσμου στα εργαστήριά τους και όχι ως μια αξία του ανθρώπινου πολιτισμού, η οποία πιστώνεται ως αξία ακριβώς επειδή είναι χρήσιμη -μας είναι χρήσιμη- ακριβώς επειδή μπορεί να μελετήσει το καθημερινό και να μας μεταφέρει κάτι χειροπιαστό, κάτι αληθινό. Η επιστημονικοφανής διατύπωση γίνεται πλέον το όχημα όποιου τραχανά κομπογιαννίτη βρίσκει βήμα να εκφέρει ασυναρτησίες και παντός είδους λαθροχειρίες -ιστορικές, επιστημονικές, πολιτικές. Διόλου παράξενη διαπίστωση φυσικά, αν σκεφτεί κανείς πως η επιστημονική έρευνα κατά τον περασμένο αιώνα -και όχι μόνο- πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε -ή ακόμα και κατευθύνθηκε- στη βάση εξουσιαστικών και άλλων πολιτικών συμφερόντων, ακριβώς γιατί κατόρθωσε να μεγεθύνει την απόσταση μεταξύ εκείνων που είχαν πρόσβαση στη γνώση και εκείνων που δεν είχαν πρόσβαση σε πολλά πράγματα εδώ που τα λέμε, αλλά παρ'όλα αυτά ήταν εκείνοι που αποτελούσαν τη βάση της σταθερότητας των συστημάτων και των πολιτειακών μοντέλων διαβίωσης, οπότε και η χειραγώγησή τους ήταν ένα από τα πρώτα και κύρια μελήματα των γνωστικών αρχόντων ανά την Ιστορία.

Και η κουλτούρα -η έννοια που συμπυκνώνει τις κατακτήσεις του ανθρωπίνου νου και τα κατορθώματα της καθημερινής εμπειρίας που θεμελιώνονται πάνω σε λογικά βήματα, σε λογικές σκέψεις, στις ικανότητες και στο μόχθο του ανθρώπου και όχι κάποιας ανώτερης δύναμης ή κάποιου εξωγήινου, πάνω σε κείνα που μπορεί ο άνθρωπος να επινοήσει, να ανακαλύψει, να επεξεργαστεί και να κατανοήσει- η έννοια αυτή, φτάνει πλέον να σημαίνει ακριβώς το αντίθετό της, σημαίνει πλέον την ακύρωσή της. Για να γίνουν αποδεκτά τα σπουδαία πλέον οφείλουν να είναι ακαταλαβίστικα. Μόνο που αυτό δεν ισχύει αντίστροφα και δεν είναι κάθε τι ακαταλαβίστικο και σπουδαίο. Πάρε παράδειγμα τη Lady Gaga, στην οποία δεν έχει εγνωστεί κανένα πραγματικό ταλέντο, πέρα από το να φοράει -ακαταλαβίστικα- εκκεντρικά ρούχα, ας πούμε ρούχα δηλαδή, αφού μπορεί κανείς σε ένα βιντεοκλίπ να τη δει με ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στο κεφάλι της ή σε μια φωτογραφία με μια βουβουζέλα στο χέρι και ένα μπεγλέρι νερομπίστολο στις τσέπες που εξέχουν από έναν ολόσωμο καθρέφτη πάνω στον οποίο έχει σχεδιαστεί ένας Τσεγκεβάρα με κούρεμα emo.

Με αφορμή την ταινία έκανα κι άλλες σκέψεις: σχετικά με την αμηχανία που μου προκαλεί η υπερπερσόνα του Λεονάρντο η οποία καλύπτει εκκωφαντικά κάθε ρόλο που παίζει και γι αυτό τελικά σε κάθε ταινία του δεν μπορείς να δεις τον ρόλο που υποδύεται, αλλά τον ίδιο τον Λεονάρντο, την περσόνα που υποδύεται μόνιμα. Επίσης, την αμηχανία που μου προκαλούν τα ακαταλαβίστικα πιστολίδια στα οποία αρέσκεται ο Κρίστοφερ Νόλαν και που από το Μπάτμαν προσπαθώ να καταλάβω ποιοι βαράνε ποιους και γιατί. Την αμηχανία που μου προκαλούν οι διάλογοι με ταχύτητα ριπής πολυβόλου, η οποία -μέσα στη γενική επική ακαταλαβίστικη ατμόσφαιρα- δεν μ'αφήνει να μετρήσω τα όποια σεναριακά κενά, αλλά δεν μου δίνει και να καταλάβω (μη χαθεί και η ακαταλαβίστικη εσάνς, προς θεού). Με λίγα λόγια, ο Νόλαν ξέρει να κάνει ταινίες στις οποίες κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά τίποτα, κανείς δεν χρειάζεται αληθινά αυτό που πιθανώς θα καταλάβει (μετά από πολύ κόπο), κανείς δεν θα αναρωτηθεί παραπάνω -αφού ό,τι δεν κατάλαβε, είναι σπουδαίο- αλλά για κάποιο διαστροφικό λόγο αυτό αγγίζει τις μέηνστρημ ανησυχίες και τα ποπκορνάτα ήθη που διψάνε και για λίγη κουλτούρα (δηλαδή ...κάτι δυσνόητο). Επίσης, είναι μοναδικός στο να κάνει ταινίες που έχουν τελειώσει στο πρώτο μισάωρο, αλλά τυραννιέσαι άλλες δυο ώρες να χάσκεις μπροστά σε (ακαταλαβίστικα) μπαμ μπουμ και πηγαινέλα, βιώνοντας ανυπόφορα την αίσθηση μιας κινηματογραφικής νεκροφάνειας: η ταινία έχει ήδη σταματήσει να ζει, αλλά δεν λέει να πεθάνει. Και θαρρείς πως ακόμα και η έξοδος του σινεμά είναι κλειδωμένη.

κάθε Σεπτέμβρη

Κάθε καλοκαίρι που επιστρέφω από διακοπές με πιάνει η γκρίνια. Λογικό ακούγεται -ποιος δεν θα γκρίνιαζε όταν η άμεση προσαρμογή από τη ραθυμία του νησιού στη χειμερινή καθημερινότητα ακούει στο όνομα Αθήνα... Διαπιστώνω ότι κάθε χρόνο, με την επιστροφή μου, γράφω τα ίδια και τα ίδια. Διαπιστώνω παράλληλα το ιδιαίτερο ταλέντο που έχω να ανακαλύπτω την ασχήμια και να τη βγάζω μπροστά, να στέκομαι σ'αυτήν σαν να ήταν το πιο άξιο παρατήρησης σημείο που διάβασαν τα μάτια μου μέσα στη θερινή ραστώνη. Διαβάζοντάς τα κανείς θα νομίζει πως υποφέρω στις διακοπές και δεν ευχαριστιέμαι τίποτα. Αν η ζωή όμως ήταν μόνο τα μπλογκ και οι λέξεις, τότε γιατί να κλείνω εισιτήρια και να πηγαινοέρχομαι στον χάρτη της Ελλάδας μάτια μου;...

Ο ήλιος που γέρνει και χάνεται στη θάλασσα σε δευτερόλεπτα -αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που σου επιτρέπουν να χωρέσεις μέσα σε μια αγκαλιά μια φωτογραφία που δεν θα τραβήξεις ποτέ, που δεν χρειάζεται να τραβήξεις ποτέ- αυτός ο ήλιος, αυτή η στιγμή, αυτό το πορτοκαλί δεν χωράει στο μαύρο του μπλογκ, δεν χωράει στις εικόνες του χειμώνα που έρχεται, δεν χωράει καν στο Σεπτέμβρη που τα γεμίζει όλα φως. Η ζόρικη χώνεψη μιας υπερμακαρονάδας στα Κύθηρα δεν είναι το ίδιο ζόρικη με τη χώνεψη στα Πατήσια, είναι ευχάριστα ζόρικη, γιατί και ο εσπρέσο είναι αλλιώς, και η βόλτα μετά στο πουθενά είναι μια λύση -μέχρι την άκρη του γιαλού και πάλι πίσω, αυτό είναι το πουθενά- και το άραγμα στη σκηνή ή στην άμμο είναι μια λύση, λύση σε ένα πρόβλημα που δεν είναι και τόσο πρόβλημα όταν το σκεφτείς, που όμως στις διακοπές σου είναι το απόλυτο πρόβλημα, γιατί αυτά είναι τα προβλήματα στις διακοπές, το μόνιμο αίτημα είναι εκείνο για περισσότερη ρομαντζάδα, περισσότερες στιγμές, περισσότερο ήλιο.

Πίσω από την ανάδειξη κάθε ασχήμιας κρύβεται πάντα και η χώνεψη της απόλυτης ομορφιάς, μιας ομορφιάς που δεν μοιράζεται, που την αφήνες λυσσαλέα να τρυπώσει σε κάθε κύτταρό σου, ακριβώς για να μπορεί να αντέξει την ασχήμια του χειμώνα, την ασχήμια που ξέρεις που και πως σε περιμένει. Ακόμα και η ασχήμια των διακοπών -αυτά τα ίδια και τα ίδια που γράφω κάθε χρόνο- δεν είναι το πρόβλημά σου στις διακοπές, δεν είναι η ασχήμια που σε μπλοκάρει. Είναι μόνο μια σημείωση στο μπλοκ σου, ένα ποστ στο μπλογκ σου. Την είδες και την προσπέρασες. Στο μεταξύ, περνούσες καλά, και αυτή η ομορφιά δεν περιγράφεται. Η ευτυχία δεν χορεύεται.

Και ξέρεις κάτι, όσο για την ασχήμια, πλέον τη συνήθισα. Εκεί ήταν πάλι, στη θέση της, λίγο ξεθωριασμένη φέτος, σαν να'χει αρχίσει να σαπίζει ένα πράμα. Οι γκλαμούρ παραλίες γεμάτες με αγόρια πλαδαρά σώμα και ψυχή, με τις λουλουδάτες βερμούδες σύμβολο μιας άλλης αξίωσης για τον καλοκαιρινό πολιτισμό μας, κορίτσια που εχουν ασχοληθεί ώρες (μέρες μήνες χρόνια) για το πόσα εκατοστά επίμαχης σάρκας θα αφήσουν φέτος να φανούν, η μουσική των μπιτς μπαρ ξέφρενη και ας πούμε μέηνστρημ, μόνο που κανένας δεν χορεύει, κανένας δεν γουστάρει ακριβώς, κανένας δεν είναι πραγματικά χαρούμενος μέσα σ'αυτή την εικόνα. Η απόλυτη ασχήμια των διακοπών λοιπόν ήταν και είναι αυτή: δεν είδα ανθρώπους χαρούμενους. Δεν είδα ανθρώπους πράγματι σε διακοπές, απεγκλωβισμένους από τις ψυχώσεις της πόλης και της εκεί ζωής τους. Και δεν μιλάω για το άγχος που το γαμημένο μεροκάματο πλέον έχει φυτεύσει μέσα στο μεδούλι όλων, ένηταημ ένηπλεης. Μιλάω για τα φέησμπουκ, τα κινητά, τα λάδια, τις γκαρίδες, τις κατσάδες, τις τηλεοπτικές ατάκες και τα παρωχημένα αστεία του (περασμένου) χειμώνα, τις συστολές στις γνωριμίες, την αγένεια, τις ψυχωτικές μαμάδες, τους στραβωμένους που θέλουν παραλίες καρτ ποστάλ, χωρίς σκηνές, χωρίς ελεύθερους ανθρώπους, χωρίς καλοπέραση άλλου τύπο, παρά μόνο τουρίστες, λεγεωνάριους της επι χρήμασι ξαπλώστρας, του ενοικιαζόμενου, του φρέντο των 4 ευρώ, του αυτοκινήτου παντού και πάντα. Ένας πολιτισμός που χρεωκόπησε και σβήνει εκκωφαντικά.

Η ομορφιά ήταν απέραντη. Λίγους, πολύ λίγους, κόκκους αυτής της ομορφιάς αποτύπωσα με τη μηχανή μου και θα στις ανεβάσω. Και εύχομαι ο Σεπτέμβρης να τα γεμίσει πάλι όλα φως.

back to the eighties

Θυμάμαι τις υπέροχες ελληνικές ταινίες των 80's, αυτές του σχολικού ενδιαφέροντος (αλλά κάπως γηραιότερου κάστινγκ), που πάντα συνδυάζονταν αρμονικά τα ναρκωτικά και οι ρόδες (μαζί με την κοπάνα και την τσάντα). Αν και η ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου δεν έχει καταγράψει το γεγονός πως οι αρχές του dogmaτος και της παρέας του Φον Τρίερ μεγαλουργούσαν στην εδώ πλευρά της Μεσογείου, ήδη κανά δυο δεκαετίες πριν τις χρεωθούν οι σκανδιναβοί ανέραστοι εγκεφαλικοί οραματιστές, ένα άλλο κινηματογραφικό αξιοσημείωτο (και μάλιστα σε επίπεδο παγκόσμιας καινοτομίας) υπήρξαν οι σεναριακές διευκολύνσεις προς χάριν της απλής παραγωγής και του χαμηλού μπάτζετ. Έτσι, στις προαναφερθείσες σχολικές ταινίες φερ'ειπείν (αυτές της ρόδας και της κοπάνας), υπήρχε ένα σχολείο, ένας διευθυντής (Φωτόπουλος ή Ηλιόπουλος συνήθως), ένας καθηγητής, μία τάξη και καμιά εικοσαριά κομπάρσοι να πλαισιώνουν τους πεντέξι πρωταγωνιστές που, φυσικά, ανήκαν στην ίδια τάξη και έβγαιναν στη ντίσκο μόνο σε παρέες ανά μεταξύ των, αρνούμενοι πεισματικά να ανταμωθούν με παρέες από άλλες τάξεις ή τη γειτονιά (σεναριακή υπέρβαση που θα αύξανε κατά πολύ το κόστος και την προσέλευση επιπλέον κομπάρσων στο κάδρο). Λίγοι και καλοί ήταν πάντα το δόγμα του κάδρου και της κάθε σεναριακής σελίδας (αν αυτή υπήρχε βέβαια και δεν επρόκειτο για αυτοσχεδιασμό ή παραλλαγή πάνω στη χρήση της νεολαιίστικης αργκό που ψυχαναγκαστικά περιελάμβανε τους όρους μανούλι, τη βρίσκω στο πολύ έτσι, έχει φάση, σπάσε και μου τη δίνεις -το τελευταίο με την έννοια μου αρέσεις).

Η πολιτική ιστορία του τόπου μας την τελευταία δεκαετία, όπως αυτή αποτυπώνεται σε εγκληματικές και άλλες πράξεις που εμπίπτουν στο ποινικό δίκαιο (ας τις πούμε τρομοκρατικές για να συνεννοούμαστε), καταγράφεται ακολουθώντας με ζηλευτή συνέπεια το κινηματογραφικό δόγμα των 80's. Από τις μεγάλες συλλήψεις του 2003 (που πολύ θα ήθελαν να είναι κινηματογραφικές, αλλά δεν έκατσε) -προς χάριν των χορηγών μας και των προστάτιδων δυνάμεων των Ολυμπιακών Αγώνων βεβαίως βεβαίως- μέχρι τα τώρα, τις Σέχτες και τους Πυρήνες, το σενάριο διαμορφώνεται πάντα με ιδανική, σχεδόν ιδεαλιστική, νοηματική σαφήνεια, εποικοδομώντας πάντα στο βασικό πλάνο: μία τρομοκρατική οργάνωση, ένα όπλο, ένας ύποπτος, μία γιάφκα. Παραπάνω από ένα, θα μπερδέψουν το θεατή. Σωστά, ειδικά αν αναλογιστούμε πως η ενημέρωση πλέον απευθύνεται σε θεατή όχι σε πολίτη. Απευθύνεται σε κάποιον που μόνο να παρακολουθήσει μπορεί, χωρίς δικαίωμα παρέμβασης, χωρίς περιθώριο προβληματισμού, χωρίς την πολυτέλεια της διασταύρωσης και της τεκμηρίωσης. Απευθύνεται ως θέαμα εν είδει ταινίας, μασημένη τροφή, απλά ελληνικά, απλό σενάριο, πλοκή, δράση, ενίοτε και μεταγλώττιση για όσους εξακολουθούν να δυσκολεύονται.

Το δόγμα επίσης επιτάσσει πάντα τρομοκρατική εξήγηση αντί οποιασδήποτε άλλης. Δεν υπάρχουν πλέον φονικά συμβόλαια, δεν υπάρχουν ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, πάνε οι μαφιόζοι και οι νονοί, πήραν όλοι τους σύνταξη, πάει η νύχτα, πάει κι η παλιά φρουρά. Στην υπηρεσία του Κακού από το 2001 και δώθε, παρατηρείται νταλαροποίηση του εγκλήματος: ένας για όλους (κι όλοι από έναν). Εδώ ο καλός τρομοκράτης, όλα τα σφάζει, όλους τους μαχαιρώνει. Ο μπάτσος, η μπατσίνα, ο ειδικός φρουρός, ο σεκιούριτι, ο δημοσιογράφος, ο εκδότης, ο πολιτικός, όλοι τους φαίνεται πως είχαν προηγούμενα με τον (ένα) κακό τρομοκράτη -ο οποίος φυσικά έχει ως μοναδικό κίνητρο την επικράτηση του Απόλυτου Κακού, αφού άλλο χαρακτηριστικό δεν φαίνεται να συνδέει ως ίδιον συμφέρον τους στόχους.
Οι απαραίτητες σεναριακές σφήνες παίζουν κι αυτές το ρόλο τους, κάτι σαν τον ξέμπαρκο (κομπάρσο συνήθως) που καμακώνει στη ντίσκο τη Ρένα Παγκράτη, απλά και μόνο για να εμφανιστεί ο Ψάλτης ή ο Γαρδέλης και να του σπάσει τα μούτρα -ή να γίνουν όλοι μαλλιά κουβάρια για χάρη ενός εντυπωσιακού πλάνου που θα δώσει και σεναριακή συνέχεια την επόμενη μέρα στο σχολείο (τιμωρίες, αποβολές, ανακρίσεις, ίντριγκες, καρφώματα, φάπες, βρισίδια). Εγκληματολογικά speaking, ο απαραίτητος κομπάρσος είναι η επιτροπή βαλλιστικής έρευνας και ο σπίκερ εκ μέρους της αστυνομίας (αν δεν είναι ο διευθυντής της, αναλαμβάνει ο Πάνος Σόμπολος). Ο δραματουργικός ρόλος της επιτροπής αυτής κρατάει από αρχαιοτάτους χρόνους, από τη χρυσή εποχή των τραγωδών, στα κείμενα των οποίων ο απο μηχανής θεός έδινε τη λύση του δράματος. Η επιτροπή εν είδει θεϊκής δύναμης απεφάνθη: είναι το ίδιο όπλο που σκότωσε τον τάδε. Καμία σημασία δεν έχει αν ποτέ δεν είδαμε το όπλο αυτό όταν σκότωσε τον τάδε, αν ποτέ δεν ονομάστηκε αυτό το όπλο, αν ποτέ δεν είδαμε έστω ένα τεκμήριο που να αντιστοιχεί σ'αυτό το όπλο, καμία σημασία δεν έχει αν ποτέ δεν είδαμε το όπλο που κάποιοι σκίζουν τα ρούχα τους ότι είναι το ίδιο, αν πάλι απουσιάζουν τα (λογικά) στοιχεία και ευρήματα που συνδέουν το όπλο τότε και το όπλο τώρα. Ο βαθμός βεβαιότητας της εκδοχής αυτής δεν τρομάζει απλά (ως πρότυπο ενημέρωσης και δημοσιογραφικής κάλυψης), αλλά πλέον έχει εκπαιδεύσει κατάλληλα τους λειτουργούς της ενημέρωσης να γράφουν τα κείμενα τους in advance: ήδη προαναγγέλεται η προκήρυξη της Σέχτας. Και φυσικά είναι παραπάνω από βέβαιο ότι την τρίτη μέρα, η προκήρυξη θα εμφανιστεί.

Το σενάριο πάει κατά γράμμα (και κατ'ευχήν Χρυσοχοϊδη): πρώτη μέρα, το γεγονός, τα μελοδραματικά περί θανάτου της δημοσιογραφίας, οι πρώτες (και οι τελευταίες) υποψίες, αναφορά κάποιας κλίσης ή παράγωγου της λέξης τρομοκρατίας σε κάθε πρόταση -δεύτερη μέρα, πόρισμα βαλλιστικής, ταυτοποίηση με προηγούμενες ενέργειες (εννοείται: τις αμέσως προηγούμενες), λίβελοι κατά της τρομοκρατίας, απεταξάμην το Κακό, στην πυρά οι σατανάδες, περιμένουμε τους σατανάδες, προαναγγελία της προκήρυξης των σατανάδων -τρίτη μέρα, οι σατανάδες τηλεφωνούν ή στέλνουν γράμμα στην Ελευθεροτυπία, ταυτοποίηση δεν χρειάζεται, αφού έτσι κι αλλιώς ήταν αναμενόμενη η κίνηση, η αστυνομία λαμβάνει παράγγελμα για εντατικοποίηση των ερευνών, οι δολοφόνοι είναι οι πλέον σεσημασμένοι, είναι όμως ελεύθεροι, άρα πλέον η λύση είναι μόνοδρομος: τους ψάχνουμε όλους. Από τέταρτη μέρα και μετά, το αποτέλεσμα είναι ένα και γνωστό: ακόμα περισσότεροι μπάτσοι στους δρόμους, ακόμα περισσότερη αγένεια και μπρουταλιτέ, ακόμα περισσότερα δικαιώματα στον κάδο απορριμάτων, ακόμα περισσότερη δικαίωση του πάντα άγρυπνου Χρυσοχοϊδη, ακόμα περισσότερα χημικά στις πορείες και η μιζέρια μεγαλώνει μαζί με την οργή.

Αν αυτό κάποτε λεγόταν προβοκάτσια, τώρα απλά θα το λέμε ενημέρωση και δημοσιογραφία. Αστυνομία και κανάλια, ένα σώμα, μια ψυχή. Κι εμείς με το χέρι στο τηλεκοντρόλ, χάσκωντας ενώ το κενό μεγαλώνει, αδυνατώντας να ξεχωρίσουμε την πραγματική εικόνα από την εικονική πραγματικότητα, αδιαφορώντας για το όριο που χωρίζει το ψεύδος από την αλήθεια. Εδώ δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τις ειδήσεις του Σταρ Τσάνελ και τις ειδήσεις του Μέγκα... Τι κώλοι της Τζούλιας, τι σφαίρες στο σώμα του Γκιόλια. Δελτία ειδήσεων λέγονται και στις δύο περιπτώσεις.

για την Ουρανίτσα

Μία αγαπημένη ψυχή έφερε στους τοίχους μας, στους ηλεκτρονικούς μας τοίχους -αυτά τα σημειωματάρια της ματαιοδοξίας μας- τους στίχους ενός τραγουδιού, από εκείνα τα τραγούδια που η δήθεν ψαγμένη προσωπικότητά μας και η εκλεπτυσμένη καθημερινότητά μας συνήθως προσπερνάει, περιφρονώντας τα ως ευτελή και αγοραία ή, πιο απλά, χαζοτραγουδάκια. Είναι καμιά φορά όμως, που η πραγματικότητα των βιωμάτων μας και των αισθημάτων μας, εκείνη απ'την οποία όσο και να θες δεν δραπετεύεις, εκείνη που σημαδεύει τις μέρες σου και τη σκέψη σου, κάθε μέρα, αδυσώπητα, σκληρά, γλυκά, με χαμόγελα και με δάκρυα, ανεξίτηλα, αυτή η πραγματικότητα σου προσφέρει ένα μεγεθυντικό φακό για να εστιάσεις και να ανακαλύψεις στα ευτελή και στα ταπεινά τη μετάφραση όσων νιώθεις σε απλές λέξεις, ίσως και αγοραίες, ίσως και ευτελείς. Λέξεις που δεν μεταφράζουν απλώς, λέξεις που κάθεμιά τους ξέρεις καλά ποιο νεύρο σου χτυπάνε και κάνουν το αίσθημα πραγματικό βίωμα, μετατρέπουν κάτι που νιώθεις σε κάτι που έζησες, προσθέτουν κάτι ακόμα στην εμπειρία σου και στους τρόπους να θυμάσαι, στους τρόπους πως να μην ξεχάσεις ποτέ κάτι. Αυτό το κάτι είναι δυο χρόνια. Ακριβώς δυο χρόνια. All memories are traces of tears ή -για τη Μαρούλω μου που δεν τα πολυκαταλαβαίνει τα εγγλέζικα- όλες οι αναμνήσεις είναι ίχνη δακρύων. Δες το κι εδώ. Κι εδώ. Και μετά εδώ:

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια
κι όλα ακόμα μένουν ίδια
κάτω απ'τα παλιά σανίδια
κρύφτηκαν καλά όνειρα πολλά
[...]
Είναι αλλιώτικο συνέχεια
να σου λείπει πάντα κάτι
Είναι αλλιώτικο να χάνεις την αγάπη
[...]
Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια
και τον κύκλο τους πριν κλείσω
για να σ'αποχαιρετήσω
κάτι από το χθες, στείλε μου αν θες

Πέρασαν ακριβώς δυο χρόνια. Κι η Ουρανίτσα επιμένει να μας στέλνει κάτι από το αύριο, γιατί με το χθες δεν τα πήγαινε ποτέ καλά. Κάτω απ'τα παλιά σανίδια...

καληνύχτα στη γη

Τα νέα σήμερα: σε επίσχεση εργασίας προχώρησαν οι εργαζόμενοι στα αστικά λεωφορεία, μέχρι να τους καταβληθεί ο μισθός του Ιουνίου, ο οποίος έπρεπε να είχε πιστωθεί στους λογαριασμούς τους από την περασμένη Τετάρτη. Ο Υπουργός επίβλεψης του περαδώθε των χρημάτων -πρώην Οικονομικών- τους μήνυσε ότι η κατάσταση είναι υπερβολικά σοβαρή για να παίζουμε, θέτοντας επιτέλους το ζήτημα στην πραγματική του βάση: τόσα χρόνια παίρνατε μισθούς, γιατί η φάση ήταν χαλαρή, γιατί είχαμε τα περιθώρια, μας περίσσευαν. Τώρα που το πράμα σοβάρεψε, καθίστε καλά. Όταν έχουμε κι αν έχουμε. Περάστε την πρώτη του μηνός. Του επόμενου μηνός. Εκείνου που δεν έχει Σάββατο. Κι αφήστε τα παλιά παιχνίδια σας, απεργίες και μαλακίες. Παλιά αυτά. Είπαμε: το πράμα σοβάρεψε. Δεν βγαίνουμε μάνα μου, έχουμε να πάμε και καμιά Μύκονο. Άλλωστε, όπως είπε ο ίδιος υπουργός, υπάρχουν αυτή τη στιγμή μισθοί στις αστικές συγκοινωνίες 7 και 8 χιλιάδων ευρώ το μήνα. Το λοιπόν: να τους μοιραστείτε, ανά δύο, ανά τρεις ή και παραπάνω. Σοβαρευτείτε, άντε μπράβο. Λαμόγια οδηγοί.

black flag

"Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα τελικά ότι πρέπει να ακυρώσω τις δύο συναυλίες μου στο Ισραήλ που ήταν προγραμματισμένες για τις 30 Ιουνίου και την 1η Ιουλίου.

Ζει κανείς με την ελπίδα ότι η μουσική είναι κάτι παραπάνω από απλός θόρυβος που γεμίζει έναν κενό χρόνο, είτε είναι χαρούμενη, είτε είναι μοιρολόϊ. Κι ύστερα υπάρχουν περιστάσεις που απλώς και μόνο το ότι προστίθεται το όνομά σου σε ένα συναυλιακό πρόγραμμα μπορεί να ερμηνευθεί ως πολιτική πράξη που αντηχεί πολύ περισσότερο απ’ οποιοδήποτε τραγούδι και μπορεί να υποτεθεί ότι δε νοιάζεσαι για τα βάσανα των αθώων. Δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι ανάμεσα στο κοινό που θα παρακολουθούσε τις συναυλίες μου θα υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι που αμφισβητούν την πολιτική της κυβέρνησής τους σχετικά με τον εποικισμό και που αποδοκιμάζουν τις συνθήκες του εκφοβισμού, του εξευτελισμού και όσα ακόμα χειρότερα αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι πολίτες, στο όνομα της εθνικής ασφάλειας.

Έχω επίσης μεγάλη επίγνωση της ευαισθησίας αυτών των θεμάτων, στον απόηχο τόσων πολλών πράξεων βίας που διαπράχθηκαν στο όνομα της απελευθέρωσης. Κάποιοι θα θεωρήσουν ότι δεν μπορείς να ξέρεις χωρίς να έχεις προσωπική εμπειρία, αλλά αν αυτά τα ζητήματα είναι υπερβολικά κρίσιμα και περίπλοκα για να τα διαπραγματευτείς σε μία συναυλία, τότε είναι επίσης απλώς αδύνατον να γυρίσεις και να κοιτάξεις αλλού.

Ζητώ ειλικρινά συγνώμη, για την όποια απογοήτευση, από κάθε έναν που έχει ήδη προμηθευτεί εισιτήριο καθώς και από τους διοργανωτές. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους των ισραηλινών μέσων ενημέρωσης, με τους οποίους είχα συζητήσεις εξαιρετικά ωφέλιμες και διαφωτιστικές. Εκείνοι μπορεί να θεωρούν αυτή την ανταλλαγή απόψεων ως χάσιμο του χρόνου τους αλλά για μένα είχε μεγάλη αξία και με βοήθησε να εκτιμήσω την πολιτιστική σκηνή. Ελπίζω να μπορείτε να καταλάβετε ότι δεν παίρνω αυτή την απόφαση με ελαφρότητα ή για να πάρω θέση πίσω από οποιοδήποτε σημαία, ούτε ότι είναι κάτι για το οποίο φαντάζομαι ότι κατέχω οποιαδήποτε μοναδική ή αιώνια αλήθεια. Είναι ζήτημα ενστίκτου και συνείδησης.

Υπήρξε αναγκαίο να κλείσω τελείως τον διακόπτη και να απομονώσω τα ψέμματα της προπαγάνδας, το διπλό παιχνίδι και την υστερική γλώσσα της πολιτικής, τη ματαιότητα και τον εγωκεντρισμό των δημοσίων σχέσεων, για να μπορέσω τελικά να ξεδιαλύνω τις δικές μου αλληλοσυγκρουόμενες σκέψεις. Κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:

Το λιγότερο που πρέπει να κάνει κάποιος, είναι να λάβει υπ’ όψιν του, το όποιο λογικό επιχείρημα προηγείται της καταφυγής σε πιο απελπισμένες μεθόδους. Μερικές φορές η παύση στη μουσική είναι πολύ καλύτερη από το να προσθέτεις ένα θόρυβο που δημιουργεί παράσιτα κι έτσι να την κάνεις να χαθεί. Δεν φαντάζομαι ότι θα ξαναλάβω πρόσκληση για να παίξω στο Ισραήλ, κάτι που είναι λυπηρό, μπορώ ομως να φανταστώ καλύτερες εποχές όπου δεν θα έγραφα κάτι τέτοιο.

Με ελπίδα για ειρήνη και κατανόηση,

Έλβις Κοστέλο"

Με αυτό το κείμενο, όπως δημοσιεύεται και στο προσωπικό website του, ο Έλβις Κοστέλο ακύρωσε τις δύο προγραμματισμένες συναυλίες του στο Ισραήλ για το τέλος Ιουνίου. Το ορίτζιναλ κείμενο εδώ. Δεν είναι ο μόνος βέβαια. Gil Scott-Heron, Santana, Pixies ("λόγω γεγονότων που μας ξεπερνούν"), Klaxons και Gorillaz Soundsystem, έπραξαν το ίδιο. Δεν σηκώνει περαιτέρω σχολιασμό το θέμα. Απλά όταν θα ξαναναφερθουμε στα τόσα και τόσα φράγκα που βγάζουν οι μεγάλες φίρμες, ας έχουμε και υπ'όψη μας ότι κάποιες από αυτές έχουν τόσα και τόσα guts να κάνουν τόσο ισχυρά και ουσιαστικά πολιτικά statements. Και κάποια στιγμή να χρεωθεί ότι η μεγαλύτερη αμφισβήτηση -εν είδει κινήματος- στις πολεμικές ορέξεις του νέου Άξονα, που καθοδηγεί δεκαετίες τώρα η διαπλανητική κυβέρνηση των ΗΠΑ, έχει προέλθει από το εσωτερικό των ΗΠΑ. Για να βλέπουμε και να μαθαίνουμε. Και τώρα βάλτε στο πικάπ λίγο Black Flag να γουστάρετε.

ΑΠΟΨΕ ΕΝΩΤΙΚΟ ΛΑΗΒ!

ΕΚΤΑΚΤΟΝ ΕΝΩΤΙΚΟΝ ΚΑΛΕΣΜΑ!!!!

Η ευρύτερη μουσική παρέα γύρω από τους NIGHT ON EARTH, τους JUKEJOINT ALLIGATORS, ΡΕΜΠΕΤΕΗΤΟΡΣ και λοιπούς αλανέητορς, μαζί με λογής λογής ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα και τη συνεύρεση,

θα παίζουν παρεϊστικα και συνομωτικά ΑΠΟΨΕ ΤΡΙΤΗ, 1 IOYNIOY

στο ΚΑΦΕ ΑΛΑΒΑΣΤΡΟΝ (Δαμάρεως 78 & Φρύνης)

εν είδει μιας απάντησης στα άλλα συνομωτικά και επικίνδυνα παρεϊστικα κόλπα,
αυτά που σκοτώνουν κόσμο, που σκοτώνουν όχι συνανθρώπους, αλλά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ,
κόλπα που δεν θέλουν καράβια, παρά μόνο τσιμέντα, τείχη και λωρίδες,
κόλπα τα οποία κανονίζονται στην πλάτη μας και με τις πλάτες μας,
όσο δεν μιλάμε, όσο δεν ακούμε, όσο κάνουμε ότι δεν βλέπουμε.

ΑΠΟΨΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΡΙΤΗ, ΜΕ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΨΥΧΗ

και με τη σκέψη μας στο δοκιμαζόμενο Παλαιστινιακό λαό, αλλά και τον ηρωικό στόλο των καραβιών για τη Γάζα, που για καλό πηγαίναν και το κακό τους βρήκε, το πολύ κακό όμως, το πραγματικό Κακό...

Να πέφτουν τα εσεμέσια, τα μέηλ και τα τηλέφωνα...
Το κάλεσμα είναι ενωτικό και για καλό σκοπό!

στις 22.30

(χρήσιμη ενημέρωση: υπάρχει ολονύχτιο τρόλεϊ γραμμή 11 - Παγκράτι-Πατήσια, διασχίζει όλο το κέντρο και την Πατησίων και έχει στάση ακριβώς στη συμβολή Δαμάρεως & Φρύνης)

Είπαν...

Κάποτε οκτώ παιδιά φρόντιζαν μια Μάνα,
τώρα όλοι μαζί τρέχουμε πίσω απο ένα εγγόνι...

Κάποτε ήταν ένας Κινέζος,
τώρα άντε μέτρα τους...

Κάποτε ο Άνθρωπος θα ζεί με ηρεμία,
τώρα φουρτούνες και ναυάγια...

Κάποτε ήταν μαζεμένοι σε ένα σπίτι στο χωριό,
ο νοικοκύρης θέλωντας να διώξει με τρόπο τους συγχωριανούς
λέει φωναχτά στην γυναίκα του:
"Τώρα γυναίκα δεν πάμε για ύπνο γιατί
μπορεί να θέλουν να φύγουν οι ανθρώποι!"...

Κοιμήθηκαν αυτοί καλά κι ας φύγαν έτσι οι ανθρώποι...

Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι
μοναδικέ μου αναγνώστη!

η γλώσσα της αλήθειας

"Τα σημερινά τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν τη στρατιωτική επέμβαση κατά στολίσκου πλοίων ακτιβιστών με κατεύθυνση τη Γάζα, είναι καταδικαστέα και απαράδεκτα", η δήλωση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.

Τα γεγονότα, όχι οι φόνοι. Τα γεγονότα μετά, όχι η ίδια η στρατιωτική επέμβαση. Απαράδεκτα, όχι εκτός διεθνούς δικαίου. Καταδικαστέα, και όχι έξω από οποιαδήποτε έννοια ηθικής ή ανθρωπισμού. Οι σωστές λέξεις θα λέγονταν απ'το στόμα του πιθανώς αν άνηκε ακόμα στην αντιπολίτευση. Αυτή η λεπτή γραμμή είναι που ορίζει και την ηθική του πολιτικού άλλωστε: το κίνητρο, όχι η πράξη.

"Η βία που ασκήθηκε είχε τραγικά αποτελέσματα που μας προκαλούν βαθύτατη θλίψη" συνέχισε.
Η βία που ασκήθηκε. Τρίτος ενικός, με σύνταξη παθητικής φωνής. Ασκήθηκε, γενικά και αόριστα, από κάποιον, κάπου. Ή και από μόνη της, who knows... Τα αποτελέσματά της, βέβαια, μας προκαλούν τη θλίψη. Τη βαθύτατη. Τα αποτελέσματα, όχι οι θάνατοι. Ελληνικά, η πλέον πλούσια γλώσσα. Σου επιτρέπει να τα πεις με τόσους διαφορετικούς τρόπους, όσες και οι θέσεις του κοινοβουλίου. Ανάλογα σε ποια κάθεσαι.

"Οι στρατιώτες αντέδρασαν όπως έπρεπε. Θεωρούσαν ότι είχαν να κάνουν με υπέρμαχους ενός ανθρωπιστικού σκοπού, αλλά τελικά είχαν να κάνουν με αλήτες. Δεν σκοτώθηκαν εννιά ειρηνιστές, αλλά εννιά αλήτες", από τη δήλωση του υφυπουργού Άμυνας του Ισραήλ, Ματάν Βιλνάι.
Ακριβώς. Στους ειρηνιστές, να το συζητήσουμε. Αν αποδειχθεί στη νεκροψία ότι ήσαν όλοι τους ειρηνισταί, τότε ναι, να ζητήσουμε και μια συγγνώμη, ναι, να πούμε ότι μάλλον οι στρατιώτες δεν αντέδρασαν ακριβώς όπως έπρεπε, αυτό να πούμε. Ήταν αλήτες όμως, άρα τους έπρεπε ο θάνατος. Αυτό δεν το συζητάμε. Ποιος θα το συζητούσε άλλωστε;

Στην από δω μεριά μας, όταν πεθαίνει κανένας αλήτης -ας πούμε δεκαπεντάχρονος που λέει κι ο συνήγορος- βγαίνουμε για καμιά διαδήλωση, κανά κάψιμο, αλλά όχι όλοι, μόνο οι όμοιοι, οι αλήτες. Αυτοί που υποστηρίζουν και τα καράβια που πάνε στην άλλη μεριά. Και ούτε το συζητάμε παραπάνω. Ποιοι τον φάγαν τον αλήτη, γιατί τον φάγαν, πως τον φάγαν... Όχι. 6 Ιουνίου σπίτια τους.

Στα αλήτικα μέρα πεθαίνουν οι αλήτες. Στα μέρη υπεράνω πάσης υποψίας -στις τράπεζες ας πούμε- πεθαίνουν οι αθώοι. Και στις δύο περιπτώσεις κάποιοι πεθαίνουν, αλλά δεν είναι αυτό ουσιαστικά που μας πειράζει και μας οργίζει, αλλά κάτι άλλο πίσω από αυτό. Δεν είναι ο θάνατος που φορτίζει τη θλίψη μας ή την οργή μας. Δεν είναι η ίδια η απώλεια. Ούτε αυτή η αδυσώπητη νομιμοποίηση -ηθική ή νομοθετική- κάθε άδικης απώλειας. ...Είναι η γλώσσα της αλήθειας που κομπιάζει, που διχαλώνει, και δεν μας αφήνει να λέμε τα πράγματα με τ'όνομα που τους δώσαμε back then: φόνος, θάνατος, απώλεια, ανθρώπινη ζωή. Όσο δεχόμαστε αντ'αυτών τους νεολογισμούς γεγονότα, αποτελέσματα, καταδικαστέα, απαράδεκτα, βία που ασκήθηκε, τόσο η γλώσσα θα ξεχνάει, θα διχαλώνει κι άλλο, θα σκίζεται στα δύο, θα αιμορραγεί, και σε λίγο -σε πολύ λίγο- δεν θα μπορεί ούτε κραυγή να βγάλει. Ως γνωστόν, ο μουγκός ούτε να κραυγάσει μπορεί.

Ισραήλ ενωμένο ποτέ νικημένο

Και τώρα είναι η ώρα της σιωπής. Είναι η ώρα να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας, της σκέψη μας, τις ευχές μας, τις προσευχές μας, να αγγίξουμε τα χέρια, να πλησιάσουμε τις καρδιές μας, να ταιριάξουμε τις φωνές μας έτσι που να γίνουν μία φωνή, μία λαλιά, μία κραυγή, που μαζί με τα ηρωικά όπλα των ισραηλινών μαχητών και την αυταπάρνηση των αδελφών μας απ'τη Γη της Επαγγελίας, θα ρίξουν στο βυθό και τα τρία σιχαμένα πλοία, θα τους στείλουν όλους στο διάολο, όλους αυτούς τους ακτιβιστές -συριζαίοι μάλλον θα'ναι και δαύτοι. Μετά θα απαιτήσουμε, με κάθε τρόπο, με κάθε ρανίδα του αίματός μας, και κυρίως με ΓΚΡΟΥΠ ΣΤΟ ΦΕΗΣΜΠΟΥΚ ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ, να προελάσει ο μεγαλύτερος στρατός που άνδρωσε ποτέ η διεθνής προβοκάτσια, πέρα και από τα όρια των χωρικών ύδατων του. Τεπελένι, Άγιοι Σαράντα, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Κουσάντασι, Εσκί Σεχίρ, πάλι με χρόνια με καιρούς κι αυτά δικά τους να'ναι, και μετά να φτάσουν Βαλκάνια, όλα ίσωμα κι εκεί, όλα λίμπα, να μην μείνει κολυμπηθρόξυλο, να μας φάνε όλους ζωντανούς, να μας σουβλίσουν, να πιάσουν και Αφρική, να πάνε και μέχρι την Ισπανία και μετά να ανέβουν, Γαλλίες, Γερμανίες, Αυστρίες, όλα ίσωμα λέμε. Να εξαφανιστεί εντελώς η Παλαιστίνη και κάθε υποψία παλαιστινιακού breed, να αφανιστεί το είδος από το χάρτη, πως το λένε, να μην υπάρχει ούτε σε δείγμα στα εργαστήρια των επιστημόνων. Ίσως να μην έχει και πολλή σημασία τότε άλλωστε. Αφού ήδη έχει εξαφανιστεί απ'τα είδη η αξιοπρέπειά μας και η φωνή που καλούσε για έναν άλλο κόσμο, για την άλλη μεριά, ο αφανισμός της έμβιας ύλης θα είναι κάτι το τυπικό, κάτι σαν ληξιαρχική πράξη θανάτου. Δεν θα υπάρχει και κανείς να τον καταγράψει. Όταν έχει πεθάνει ο άνθρωπος μέσα μας, το κουκούλι απ'έξω είναι μια λεπτομέρεια, είναι νεκρά κύτταρα, είναι νεκρός οργανισμός.

Καμιά φορά αργά τα μεσάνυχτα, χαζεύω ένα μελλοντολογικό ντοκιμαντέρ στο κρατικό κανάλι, για να με πάρει ο ύπνος. Έχει τον τίτλο 100 χρόνια μετά τον άνθρωπο ή κάπως έτσι, και προσπαθεί να φανταστεί και να εικονοποιήσει τι θα συμβαίνει στη γη, αν αφανιστεί εντελώς ο άνθρωπος. 100 περίπου χρόνια μετά το Ισραήλ, με εικόνες πραγματικές, καθόλου υποθετικές, καθόλου σεναριακές ή συνωμοσιολογικές, καθόλου στημένες, δεν με παίρνει με τίποτα ο ύπνος.

Το απόγευμα στις 7 έχει διαμαρτυρία έξω από την ισραηλινή πρεσβεία.

αν τους τρομάζαν τα νέα μέτρα (update)

Η φωτογραφία είναι από τις ανασκαφές στον Ιππόδρομο του Φαλήρου, οι οποίες είχαν φέρει στο φως έναν ομαδικό τάφο της κλασικής αρχαιότητας, με 16 ανδρικούς σκελετούς. Πρόκειται για καταδικασμένους εις θάνατον, οι οποίοι τιμωρήθηκαν με καθήλωση και απέθαναν από ασιτία, κάτι σαν τη σταύρωση δηλαδής. Η συγκεκριμένη μορφή τιμωρίας είχε σκοπό τον αποτυμπανισμό (εξ ου και η ασιτία) -σε συμβολικό επίπεδο πάντα, αφού έτσι κι αλλιώς οι κατάδικοι θα πέθαιναν- και συνηθιζόταν για εγκλήματα που προκαλούσαν το κοινό αίσθημα. Ένα μικρό update στο προ-προ-προηγούμενο ποστ...

Στο κελί 33

Sad but true!

Επειδή η όρεξη των Θεσσαλονικιών μουσικόφιλων είναι αντιστρόφως ανάλογη της υπευθυνότητας των Θεσσαλονικιών promoters -συγκεκριμένα του Block 33- το λάηβ της Παρασκευής ΔΕΝ ΘΑ πραγματοποιηθεί, με υπαιτιότητα του συναυλιακού χώρου και μόνο.

Αντιλαμβανόμενοι την αναστάτωση που προκύπτει, την αρβύλα που θα πέσει, και την δυσπιστία που πιθανώς ακολουθήσει, ζητάμε προκαταβολικά και ειλικρινά ΣΥΓΓΝΩΜΗ απ'όλους γι αυτή τη ματαίωση, γιατί γνωρίζουμε ότι δεν θα τη ζητήσει κάποιος άλλος ως οφείλει.

Εντελώς αντιεπαγγελματικά εκ μέρους του Block 33, μόλις πέντε μέρες πριν το προγραμματισμένο λάηβ, με μια καθόλου σοβαρή δικαιολογία περί κακού promotion (!!!) -και ενώ εμείς προσπαθούσαμε να εξαντλήσουμε την πιθανότητα να γίνει το λάηβ, έστω και με κόστος δικό μας- βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να πληροφορούμε το κοινό μας για τους λόγους μιας ακύρωσης -λόγοι οι οποίοι προφανώς πήραν μπάλα και τους FILM, των οποίων το λάηβ (προγραμματισμένο την προηγούμενη μέρα, Πέμπτη) ακυρώθηκε κι αυτό, με διαφορετική δικαιολογία όμως!

Έτσι όπως έχουν πλέον τα πράγματα, η πιθανότητα να ανέβουμε στη Σαλόνικα φαίνεται να στενεύει όλο και περισσότερο, αφού ΚΑΘΕ μας επαφή με promoter ή ιδιοκτήτη χώρου, υπήρξε από προβληματική εώς οικονομικά επώδυνη, χωρίς το οικονομικό θέμα να είναι το βασικό που συντελεί στην αναξιοπιστία που τους χαρακτηρίζει. Σχεδόν έχουμε εξαντλήσει όλες τις πιθανές οδούς και τους συναυλιακούς χώρους. Η περίπτωση της αυτοδιοργάνωσης φαίνεται μονόδρομος, αλλά αυτό είναι κάτι που απαιτεί και την έμπρακτη προσφορά του σαλονικιώτικου κοινού, οπότε θα επανέλθουμε, γιατί ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ!

Περιμένουμε μια τουλάχιστον σοβαρή και αξιοπρεπή απάντηση εκ μέρους των διοργανωτών σχετικά με το τι πραγματικά τρέχει με το χώρο και τα διαχειριστικά τους και ποιος είναι ο λόγος που τους επιτρέπει να παίζουν με την αφοσίωση και την περδικούλα των ελληνικών σχημάτων, τα οποία εκμεταλλεύονται ως καβάντζα για να πληρείται το απαραίτητο underground προφίλ, αλλά και για να γίνεται τζίρος και τζέρτζελο, να μπαίνει κανά ψιλό στο ταμείο, χωρίς να χρειάζεται να μπαίνει το χέρι στην τσέπη.

Τέλος, περιμένουμε εκ μέρους τους την ανακοίνωση της ματαίωσης που υποσχέθηκαν έτσι ώστε να πληροφορεί ΕΓΚΥΡΑ το κοινό και "να μην εκθέτει τη μπάντα", και όχι φυσικά αυτό το στεγνό δελτίο τύπου που έστειλαν στα τοπικά μέσα.

Καλή αντάμωση στα γουναράδικα!

disconnect

Έχει ατονήσει τούτο το μπλογκ, μου είπε κάποιος φίλος. Πράγματι. Ακολουθεί ίσως την πραγματικότητα, η οποία έχει ατονήσει κι εκείνη. Δικαιολογία; Ίσως. Ακούω και διαβάζω, όμως, συνεχώς γύρω μου για τον πάτο που έχουμε πιάσει, για την αλλαγή που πρέπει να έρθει, για το δεν πάει άλλο, για τη νέα πνοή που οφείλουμε να δώσουμε στην καθημερινότητά μας, στα σχέδιά μας, στα κανονίσματά μας, στον τρόπο επικοινωνίας μας.Τα ακούω βερεσέ, χρόνια τώρα. Τα λέω κιόλας, αμέ. Τα βλέπω και γκρουπάκια στο φεήσμπουκ -γκρουπάκια που ξεκινάνε πάντα με το απαιτούμε να... Και πατάνε οι φίλοι το κλικ -γιατί είναι φίλοι, όχι αστεία- και ο κόσμος αλλάζει. Η ευαισθησία βρήκε τη χαραμάδα της. Η πραγματικότητα εκεί όμως, ίδια, απαράλλαχτη. Με περισσότερη θλίψη, με σαγόνια κατεβασμένα, με αμήχανα βλέμματα, με άγαρμπες κινήσεις. Διαγωνισμός γιουροβίζιον, διαφημιστικά τουρισμού, μια ζωή όλο τα ίδια, opa, geia sou, kalimera, do you like μαμαζέλ de Greece, φολκλόρ, φολκλόρ, φολκλόρ. Μια Ελλάδα στο γύψο, όχι των συνταγματαρχών, αλλά στο γύψο τον νεότερο, το δικό μας, τον ολόδικό μας, το δήθεν μεταπολιτευικό, το δήθεν πολιτισμένο, τον αναβαθμισμένο, τον ντεμέκ εξευρωπαϊσμένο. Ασφυξία. Όχι από αυτή που ξεψύχησαν οι ταλαίπωροι της Μαρφίν, αλλά από εκείνη που μας πεθαίνει όλους σιγά σιγά ή μας διώχνει πιο μακριά από παντού. Που ίσως -ίσως- μας δείξει τη μοίρα που μας φωνάζει από την άλλη μεριά.

Κι η άλλη μεριά έχει μουσική πραγματική, έχει φίλους καθισμένους γύρω απ'το πικάπ, έχει βόλτες στην Αθηνάς χωρίς στραβοκοιτάγματα στους μετανάστες, έχει ανέκδοτα και τρανταχτά γέλια μέχρι το πρωί, έχει τις απίθανες ιστορίες του Πέτρου, τα σκιρτήματα του Γιαννάκη, τις μούτες του Τζόνη, τα σκιτσάκια και τους λεκέδες του Δούλου, τα νέα τραγούδια που ξεπήδησαν στο στούντιο μόλις χτες, τους αυτοσχεδιασμούς, τις συνευρέσεις, τον καθαρό αέρα, το καθαρό πεζοδρόμιο -ναι, το καθαρό πεζοδρόμιο- τις ερωτήσεις, τις απαντήσεις που φέρνουν καινούριες ερωτήσεις, το χαμόγελο της Χριστίνας, τα χαμόγελα των φίλων, όλων των φίλων. Έχει πολιτισμό πραγματικό, κόσμο να λέει καλημέρα και όχι άντε γαμήσου, ανθρώπους χαρούμενους στο ξεκίνημα της μέρας και όχι ζοχαδιασμένους, έχει ταξιτζήδες που δεν το παίζουν βλάκες κάνοντας το γύρο του τετραγώνου για να βγάλουν ένα ευρώ παραπάνω, έχει λεωφορεία στην ώρα τους, έχει δημόσιους υπαλλήλους να σε εξυπηρετούν και να κάνουν τη δουλειά τους, έχει τραγούδι κι όχι play back, έχει διακοπές και όχι τουρισμό, έχει παραγωγή και δημιουργία και όχι δάνεια και χρέη, έχει λόγο κι όχι χάχανα, έχει άποψη κι όχι δελτία τύπου, έχει ενώσεις και επαφές, όχι αποσυνδέσεις. Το πέρασμα στην άλλη μεριά όμως αργεί.

Πίσω στην ασφυξία μας και στο φολκόρ λοιπόν, το πρώτο Unplugged του (ελληνικού) MTV στην Ελλάδα είναι γεγονός! Δεν είναι οι Pearl Jam, ούτε η Bjork. Ούτε καν κάποιο γκρουπάκι, εδώ της παρέας. Είναι η Δέσποινα Βάνδη. Λάβετε μέρος στο διαγωνισμό του what's up για να ζήσετε την original εμπειρία. Απολαύστε την λοιπόν. ΚΑΙ unplugged. Unplug.

Όπως θα το'λεγε κι ο γερο-Henry, I want to disconnect myself, pull my brain stem out and unplug myself. Disconnect myself.

δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα

Αθήνα, πάρκο Γουδή, 28 Νοεμβρίου 1925. Οι αξιωματικοί Δρακάτος και Ζαριφόπουλος θανατώνονται δι απαγχονισμού, μετά από καταδίκη για καταχρήσεις εις βάρος του Δημοσίου, επί δικτατορίας Θεόδωρου Πάγκαλου. Η μοναδική φωτογραφία ανήκει στον εργάτη της ιστορικής καταγραφής, φωτογράφο Παύλο Πουλίδη.

Κρίση, με πιάνει Κρίση...

Ήλπιζα πως δεν θα πέσω θύμα της Κρίσης. Όχι γιατί έχω αλλά γιατί δεν έχω. Δεν έχω δάνεια, δεν έχω γυναίκα και παιδιά, δεν ζω lifestyle με απλήρωτο αυτοκίνητο. Ένα ενοίκιο παλεύω και ότι αγοράζω απο βιβλία και cd. Τελικά όμως με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες και πλέον έγινα και εγώ άλλο ένα θύμα της Κρίσης αφού δεν μπορώ να βρω εισιτήρια για να πάω στο νησί το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Το πιστεύεις μοναδικέ μας αναγνώστη; Εντάξει παραδοσιακά θα μου πείς και εσύ τελευταία στιγμή πάλι αλλά δεν ήταν λογική η σκέψη μου πως λόγο της Κρίσης ποιοί θα έδιναν τα 120ευρώ του Highspeed για την Παροναξία για δύο μέρες συν τα έξοδα διασκέδασης! Εγώ θα σκεφτόμουν, αν είχα Κρίση, οικονομία για το καλοκαίρι που δεν ξέρουμε και τι μας ετοιμάζουν! Άσε που ένας άλλος λόγος είναι πως περίμενα μήπως υπάρξει κάποια ανάγκη στην δουλειά μου όπως σήμερα που καλύπτω μια συνάδελφο η οποία απέργησε για να φύγει πενθήμερο. Αλήθεια ρώτησα έναν φίλο "αλήτη, ρουφιάνο, δημοσιογράφο", καλό παιδί κατα τα άλλα, αν υπάρχει κάποια συνεδρία στην Βουλή σήμερα και για αυτό επιλέχτηκε η σημερινή μέρα για την απεργία, μου απάντησε αρνητικά... τι κρίμα να μην μπορώ να την κάνω και εγώ αύριο και να έφευγα απο σήμερα για το πενθήμερο στο νησί, αν και δεν ρώτησα για τα σημερινά δρομολόγια. Άσε μην πέσω απο κάνα σύννεφο πάλι ως Έλ-ληνας. Το πρωί άκουγα και τον πρόεδρο των καθηγητών να λέει πως το να κρεμάσουν τις εξετάσεις των μαθητών είναι κάτι που αφορά το μέλλον της νέας γενιάς, για τα παιδιά το κάνουν όπως και για τα παιδιά τόσα χρόνια συντηρούν οι ίδιοι το κύκλωμα της παραπαιδείας ή μήπως φταίνε τα παλιόπαιδα που δεν συγκεντρώνονται στην τάξη; Προχθές είδα και τον "μέγα συνθέτη" στην πρωινή της ΝΕΤ, όσο μπορούσε να χωρέσει στο τηλέπαράθυρο, να υποστηρίζει τον λαό και να τα βάζει με τα αφεντικά, ο καλλιτέχνης που χρέωσε για την προπέρσινη μπούρδα του στο Ηρώδειο το Ε.Φ. 500.000ευρώ περίπου για να φάνε όλοι μαζί τα "χρεωστούμενα" αφού τόσα χρόνια δεν του έδιναν την ευκαιρία να "φάει" κι αυτός όπως τόσοι άλλοι. Η αργία την ημέρα του Αγίου Πνεύματος μου θυμίζει τελικά αυτό που μας λέγανε στο σχολείο πως "όταν ο θεός έβρεχε μυαλό εσύ κρατούσες ομπρέλα" εγώ πάντως έχω να κρατήσω ομπρέλα απο το πρώτο έτος φοιτηταριού στην Κέρκυρα, έχετε δοκιμάσει την Κερκυραϊκή μπόρα; Άντε να γαμηθούμε όλοι μας και η Άγια Πνευματική μας Κρίση...

Hank Jones 1918-2010 R.I.P.

εφ'όλης της ύλης

Επιτέλους λοιπόν, ΛΑΗΒ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!

Στο οικείο SIX D.O.G.S. της οδού Αβραμιώτου, στο Μοναστηράκι. Αγκαζέ με το φίλο μας από τη Γαλλία, Mathieu Jeannot. Ρεπερτόριο εφ'όλης της υλης, καθώς και καινούρια κεφάλαια, αλλά και ερωτήσεις κρίσεως (βλέπε αυτοσχεδιασμός) μαζί με στανταράκια (διασκευούλες αγαπημένες) που σημαίνει 'όποιος διάβασε, πέρασε'.

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, 16 ΜΑΪΟΥ,
λίγο μετά τις 21.30.

Αφίσα σε νέο στυλ πλέον, μιλιτέρ αναφορές, μπολσεβίκικη γραμματοσειρά και υφέρπον πολιτικό σχόλιο στο background, η ζωή συνεχίζεται, ο νοών νοείτω, ας μιλήσει η μουσική, ας μιλήσει και λίγο η ψυχή μας, γιατί πολύ ήττα ρε παιδί μου, πολύ ήττα...

Η μεταφυσική του υλικού πολιτισμού

Σε κυριακάτικο ένθετο περιοδικό, πέφτει το μάτι μου -ψάξε βρες γιατί- σε ένα από αυτά τα κείμενα των τελευταίων σελίδων που γράφει ένας γκουρού του γκουρμέ (που θα μπορούσε να λέγεται και γκουρμού) για κάποιο εστιατόριο που προτείνει, το οποίο συνήθως παρουσιάζει με φωτογραφίες του σεφ, κανά πιάτο από τα καλά του μενού για ψάρωμα και έναν ψαγμένο τίτλο που θα μπορούσε να είναι και κεφάλαιο από βιβλίο του Βέλτσου. Και εκεί που προσπαθώ να δικαιολογήσω με στοιχειώδη ερείσματα τη σύνδεση της μεταφυσικής ως έννοια (η οποία αναφέρεται στον τίτλο του κειμένου, ο οποίος μια χαρά κάνει και για το δικό μου τώρα) και το αυγολέμονο με το χουνκιάρ μπεγεντί, το μάτι μου πέφτει πιο δίπλα, στο τελικό πόρισμα του συντάκτη:

40 ευρώ το άτομο (χωρίς κρασί) - άξιζε τα λεφτά του 150%.

Μάλιστα. Η μεταφυσική αρχίζει να αποκτά σάρκα και οστά, καταδιώκοντας ακόμα και το λογισμό μου. Είναι αυτό το άξιζε που μου καταρρακώνει όποια έννοια αξίας και υπεραξίας είχα προλάβει να εμπεδώσω μελετώντας τον Μαρξ και τον Κέυνς, είναι αυτό το 150% που με κάνει να σιχτιρίζω τις δημοσιογραφικές σχολές και όσους κρατούν πένα και έχουν την υπερβολή και την ανοησία στο τσεπάκι, χρυσαφένια τίποτα όλοι τους στο βασίλειο της αμετροέπειας. Φαντάζομαι πως για να ξοδέψει κανείς 40 ευρώ για ένα γεύμα τη μέρα (χωρίς κρασί), προϋποτίθεται πως εξασφαλίζει ως εισόδημα ημερησίως τουλάχιστον τα διπλά -αν υποθέσουμε ότι το φαγητό δεν είναι η μόνη βιοτική του ανάγκη και, φυσικά, ότι μια γουλιά κρασί θα την πιει βρε αδερφέ εκεί που έκατσε. Χοντρικά, αυτό σημαίνει ένα καθαρό διχίλιαρο μηνιαίως. Μακριά από μας δηλαδή. Δυστυχώς.

Καγιέν, τραγούδι, διαδηλώσεις - αυτά τα τρία, λέει ο Στέλιος Ράμφος στη συνέντευξή του σε κάποιον Λάλα, 'είναι σύμβολα απολυτότητας συναισθήματος. Με το καγιέν είσαι μοναδικός, με το τραγούδι εκφράζεσαι και με τη διαδήλωση πολιτικοποιείδαι και εκφράζεις την ευθύνη σου απέναντι στα τεκταινόμενα παγκοσμίως και εν Ελλάδι. Οπότε ολοκληρώνεται η εικόνα σου. Ό,τι κάνουμε στην Ελλάδα επειδή γίνεται για λόγους συναισθηματικούς έχει μιαν απόληξη. Ποια είναι η απόληξη; Η ανάγκη συμπτώσεως φαντασιώσεως με εικόνα. Η εικόνα μας φτιάχνεται έτσι όπως τη θέλουμε και φτιάχνοντας την εικόνα έτσι όπως τη θέλουμε, φτιάχνουμε και μια πραγματικότητα την οποία παρακολουθούμε μέχρι να έρθει η ώρα του λογαριασμού'. Τώρα πλέον, η πραγματικότητα έρχεται να μας τα γυρίσει όλα τούμπα, κυρίως γιατί είναι μια πραγματικότητα έξω από εκείνη που είχαμε υπολογίσει, έξω από εκείνη που είχαμε φαντασιωθεί, έξω ακόμα και από εκείνη που είχαμε απευχηθεί ως εφιαλτική. Είναι πλέον μια πραγματικότητα αδυσώπητα ωμή, τα σημεία της οποίας είναι πλέον πολύ μπερδεμένα για να τα αναγνωρίσουν τα μάτια μας και τα τοπία της τόσο αμφίσημα σε βαθμό να μας φαίνονται ξένα και εχθρικά. Είναι μια πραγματικότητα έξω από τους συναισθηματισμούς που αντέχουμε, έξω και από το συναισθηματισμό με τον οποίο αντέχαμε μέχρι τώρα τα πάντα. Είναι μια πραγματικότητα έξω (μα πολύ έξω) από τον γκρουπούσκουλο ακτιβισμό του ενός κλικ στο φέησμπουκ, έξω ακόμα και από τις πραγματικές πορείες και τις πραγματικές διαδηλώσεις που μας βρίσκουν αμήχανους και μόνους ανάμεσα σε πολλούς να ουρλιάζουμε με 70's αισθητική -και συνθήματα ακόμα πιο παλιά- για νοήματα καινούρια, για ζόρια μοντέρνα, μη μπορώντας να κάνουμε κάτι ουσιαστικότερο ή να βρούμε άλλα σημεία αναφοράς, νέα σημεία συνάντησης, νέα στέκια ελπίδας, νέες χαραμάδες απ'όπου θα μπει το φως που ζητάμε. Το φως που ολοένα και ματαιώνεται και δίνει το χώρο σε μια πρωτόγνωρη σκοτεινιά, η οποία καλύπτει τα πάντα σαν ηφαιστειακή τέφρα και μπλοκάρει όλες τις πτήσεις μας και τις αναχωρήσεις μας.

Ο λογαριασμός έρχεται κι εκείνος, ανασύροντας επώδυνα το αίσθημα του ρεζιλιού που νιώθουμε όλοι -όλοι, ανεξαρτήτως εισοδήματος και κοινωνικής θέσης- όταν το χαρτάκι του γκαρσονιού γράφει μεγαλύτερο ποσό από αυτό που βρίσκεται στην τσέπη μας. Ρεζίλι που μεγαλώνει όταν -με καλή πρόθεση, προκειμένου να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση- η συνοδός μας προσφέρεται να πληρώσει εκείνη και ενώ εμείς προσπαθούσαμε τόση ώρα να την εντυπωσιάσουμε και να κάνουμε τους λάρτζ. Ας πούμε ότι αυτή η συνοδός είναι και Γερμανίδα.

Φτάσαμε πάτο κάνοντας τους έξυπνους, παριστάνοντας τους ικανούς, αιώνιοι μποέμ μιας άλλης εποχής, τους οποίους αργά ή γρήγορα θα έφτυνε το ευρωπαϊκό όνειρο, γιατί δεν χαμπαριάζει από τέτοιες ματαιόδοξες ονειρώξεις. Ένα συμπέρασμα που διαβάζω παντού πλέον, παντού, σε κάθε μπλογκ που παρακολουθώ, σε κάθε κουβέντα σοβαρού ανθρώπου, σε κάθε κουβέντα με σοβαρούς ανθρώπους, μια σκληρή αυτοκριτική που -ως αυτονόητη αλήθεια που είναι- γίνεται σιγά σιγά και κοινός τόπος, με απόληξη -αργά ή γρήγορα- το κλισέ. Και σιγά σιγά θα ανακαλύψουν κι άλλοι, κι άλλοι, και περισσότεροι, την επικαιρότητα και την αλήθεια του Μαρξ και έτσι ίσως έχουμε νέα σεβεντίλα και νέο συνδικαλισμό και νέα πολυτεχνεία και νέες γενιές πολυτεχνείου. Προς το παρόν, η θλίψη που προκαλούν οι ήδη θλιβερές βεβαιότητές μας, είναι αφόρητη. Και όσο αυτές οι βεβαιότητες δεν αντικαθίστανται -έστω- από άλλες ή δεν λέει να φυσήξει ένας άνεμος να τις στείλει στο διάολο, καθόμαστε και τα πίνουμε μαζί τους πλάι στο τζάκι, χαζεύοντας στην τηλεόραση ξύλο και τσόντα, αδυνατώντας να βγάλουμε ένα νόημα που να μας υπερβαίνει. Δυστυχώς είμαστε ακόμα οι εαυτοί μας. 150%.