Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007

Οι Night On Earth στο Cotton Club!

Για την ακρίβεια, οι Night On Earth απλώς φιλοξενούνται στο τεύχος 167 του περιοδικού Jazz & Τζαζ που έχει ως κεντρικό αφιέρωμα και εξώφυλλο το θρυλικό Cotton Club (πακέτο με ένα υπέροχο CD με τις μουσικές του Duke Ellington, του Fletcher Henderson, του Cab Calloway και άλλων μύθων, που στοιχειώνουν ακόμα το περίφημο club του Χάρλεμ). Πιο συγκεκριμένα, στις σελίδες 20 και 21, ο Φώντας Τρούσσας υπογράφει μια παρουσίαση κάποιων κυκλοφοριών ελληνικών σχημάτων (ανάμεσά τους ο Spyweirdos, το Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ, οι Trypanosoma κ.α.) υπό το γενικό τίτλο "Η ελληνική avant ...σε ελεύθερη πτήση". Το εισαγωγικό κείμενο (όπου σκιαγραφείται η εικόνα της σημερινής "ελληνικής avant-garde" -συ είπας!), καθώς και την κριτική που αντιστοιχεί στο album των Night On Earth, μπορείτε να διαβάσετε -με άνεση- στα comments αυτού του post.

Αναρτήθηκε από nightonearth στις 2:42 π.μ.  

2 σχόλια:

nightonearth είπε...
Κυρ Μαρ 25, 04:08:00 π.μ.  

[‘Η Ελληνική Avant... σε ελεύθερη πτήση’]

(εισαγωγικό κείμενο)
"Στη χώρα μας η avant-garde (στη μουσική αναφερόμαστε) είναι, συχνά, παρεξηγήσιμη, αφού συνδέεται με «δύσκολους», «δυσνότηους» και «κακότροπους» ήχους, που στόχο έχουν, συνήθως, την προσωπική ικανοποίηση εκείνου που τους δημιουργεί, μακριά από οποιαδήποτε κοινή αποδοχή ή δημοφιλία. Δεν είναι έτσι. Ή, έστω, δεν είναι πλέον έτσι. Μια σειρά πρόσφατων κυκλοφοριών θα μας δώσει την ευκαιρία για μια καταγραφή των σύγχρονων τάσεων της greek-avant –τουλάχιστον εκείνων που έχουν... ταπεινή αφετηρία.

Αν και είθισται η έννοια της avant-garde να συνδέεται με τη λεγόμενη «σοβαρή μουσική» και ίσως όχι άδικα, καθότι από εκεί προήλθαν οι πρώτες ανατροπές στο ξεκίνημα του 20ου αιώνα –ως μια προσπάθεια να μεταπηδήσει ο ήχος από το επίπεδο του «αισθήματος» σ’εκείνο του «συμβόλου» και της «εφαρμογής»- στην πορεία, με την σχηματοποίηση και εξέλιξη των επί μέρους ειδών, η πρωτοπορία αφορούσε πια σε κάθε «έντεχνη» μουσική έκφραση, που θα μπορούσε να κινείται ακόμη και εντός των ορίων της pop. Έτσι λοιπόν όροι όπως οι avant-jazz, avant-rock, avant-electronic κ.ο.κ. είναι απολύτως νοητοί, ως αίσθηση κυρίως, αφορώντας σε έργα τα οποία πιθανώς να πέρασαν λίγο απαρατήρητα στην εποχή τους (όπως και οι δημιουργοί τους εξάλλου), αφήνοντας όμως ισχυρότατο ίχνος, αποτελώντας πόλο αναφοράς για τις γενιές που θα’ρχονταν. Πώς να εξηγηθεί αλλιώς, για παράδειγμα, το ότι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σύγχρονα σχήματα της greek-avant οι Night On Earth, νοιώθουν ευγνώμονες απέναντι σε συνθέτες όπως ο Γιάννης Χρήστου;
Και στην Ελλάδα λοιπόν με την εννοούμενη καθυστέρηση –που είχε να κάνει κυρίως με την μη αποτελεσματική διάχυση της πληροφορίας, την ανυπαρξία ανταλλαγής «μηνυμάτων» με ό,τι συνέβαινε «έξω», την απουσία τεχνολογικού εξοπλισμού και βεβαίως με τις αυτο-περιορισμένες διαθέσεις των μουσικών, οι οποίοι, έχοντας ήδη ένα σοβαρό θεωρητικό background, δαπανώντας χρήμα και χρόνο για σπουδές στην αλλοδαπή, δυσκολεύονταν ακόμη και να επιβιώσουν στη μαμά-ατρίδα (τα λέει και ο Νίκος Μαμαγκάκης στην πρόσφατη αυτοβιογραφία του)- ήρθε κάποια στιγμή το πλήρωμα του χρόνου, ώστε η πρωτοπορία ν’αποκτήσει ένα πιο αυτοσχεδιαστικό προφίλ, που θα την βοηθούσε σιγά-σιγά να βρει το δρόμο της. Για να δούμε τις λεπτομέρειες...

(Night On Earth)
Από τους... χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της εγχώριας DIY (Do It Yourself) culture οι Night On Earth παρήγαγαν ένα ντεμπούτο διπλό CD, στο οποίο «εσώκλεισαν» όλο εκείνο το υλικό που παρουσιάζαν τα τελευταία χρόνια στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Δρώντας με την ελευθερία μιας «συντονισμένης» 8μελούς κολεκτίβας και χωρίς ευδιάκριτο προσανατολισμό, όσον αφορά στις επιρροές τους, οι φι΄λοι μας μεταπηδούν με χαρακτηριστική άνεση από το «διαλυμένο» blues του Tom Waits στην πιανιστική avant του Keith Jarrett και από το trip-hop του Bristol στην cinematic-music, μεταφέροντας στις συνθέσεις τους αμόλυντο ψυχεδελικόν αέρα. Εϊναι παράτολμο, πάντως, να μιλήσει κανείς για συγκεκριμένες αναφορές κι αυτό γιατί το γκρουπ φροντίζει εγκαίρως να υποβάλλει τα σέβη του σε δεκάδες μουσικούς που φαίνεται να το «άγγιξαν» στην πορεία –διαβάζω κάποια ονόματα στις πρώτες σειρές: Screaming Jay Hawkins, Andy Smith, Jeff Buckley, Tom Waits, John Coltrane, Ludwig Van Beethoven, Bjork, Tricky, Γιάννης Χρήστους, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Public Enemy- ενσωματώνοντας «ατμόσφαιρες», προτείνοντας, ταυτοχρόνως, «διαδρομές». Τα στοιχεία της υποβολής και του υπαινιγμού ενυπάρχουν σε κάθε μέτρο, είτε αναφερόμαστε στο πρώτο δισκάκι (‘stage’) με την περισσότερο σαφή κατάθεση (4 tracks, περίπου 15λεπτης διάρκειας το κάθε ένα), κοντά δηλαδή στην άποψη που παρουσιάζεται στα live, μέσα από την «προγραμματισμένη ελευθερία» και το feedback των μουσικών, είτε στο δεύτερο (‘radio’), εκεί όπου ο ήχος έχει πια μια συνεχή ροή, είναι περισσότερο «τυχαίος» (δηλαδή μελετημένος!) και επανεπεξεργασμένος. Και αν στο ‘stage’ το psych μυστήριο είναι κυρίαρχο, στο ‘radio’ οι πιο trip και electro καταστάσεις είναι εκείνες που οδηγούν τα πλήθη..."

Φώντας Τρούσσας, JAZZ & TZAZ #167 (Φεβρουάριος)

 
cogito είπε...
Δευ Μαρ 26, 10:44:00 π.μ.  

Συγχαρτήρια, συγχαρτήρια, συγχαρτήρια!!!

Ο,τι καλύτερο για την προώθηση της avant-gard στη χώρα μας.
Θέλει κότσια στην εποχή μας. Συγχαρτήρια ειδικά και στον Κ. Ζουλιάτη για τη δουλειά του πάνω στον Χρήστου, μια δουλειά που ελπίζω να αρχίσει να παίρνει δημοσιότητα (είμαι από τους τυχερούς που την έχουν δει). Τα ευχάριστα νέα συνεχίζονατι και από μεριάς του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο http://www.pyxida.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=2031
Είμαστε σε αναμονή λοιπόν!
Τα σέβη μου

 

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)
 
 
 
 
Edited by © bananiotis