Δευτέρα, Μαΐου 31, 2010

Ισραήλ ενωμένο ποτέ νικημένο

Και τώρα είναι η ώρα της σιωπής. Είναι η ώρα να ενώσουμε όλοι τις δυνάμεις μας, της σκέψη μας, τις ευχές μας, τις προσευχές μας, να αγγίξουμε τα χέρια, να πλησιάσουμε τις καρδιές μας, να ταιριάξουμε τις φωνές μας έτσι που να γίνουν μία φωνή, μία λαλιά, μία κραυγή, που μαζί με τα ηρωικά όπλα των ισραηλινών μαχητών και την αυταπάρνηση των αδελφών μας απ'τη Γη της Επαγγελίας, θα ρίξουν στο βυθό και τα τρία σιχαμένα πλοία, θα τους στείλουν όλους στο διάολο, όλους αυτούς τους ακτιβιστές -συριζαίοι μάλλον θα'ναι και δαύτοι. Μετά θα απαιτήσουμε, με κάθε τρόπο, με κάθε ρανίδα του αίματός μας, και κυρίως με ΓΚΡΟΥΠ ΣΤΟ ΦΕΗΣΜΠΟΥΚ ΜΑΛΑΚΑ ΜΟΥ, να προελάσει ο μεγαλύτερος στρατός που άνδρωσε ποτέ η διεθνής προβοκάτσια, πέρα και από τα όρια των χωρικών ύδατων του. Τεπελένι, Άγιοι Σαράντα, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Κουσάντασι, Εσκί Σεχίρ, πάλι με χρόνια με καιρούς κι αυτά δικά τους να'ναι, και μετά να φτάσουν Βαλκάνια, όλα ίσωμα κι εκεί, όλα λίμπα, να μην μείνει κολυμπηθρόξυλο, να μας φάνε όλους ζωντανούς, να μας σουβλίσουν, να πιάσουν και Αφρική, να πάνε και μέχρι την Ισπανία και μετά να ανέβουν, Γαλλίες, Γερμανίες, Αυστρίες, όλα ίσωμα λέμε. Να εξαφανιστεί εντελώς η Παλαιστίνη και κάθε υποψία παλαιστινιακού breed, να αφανιστεί το είδος από το χάρτη, πως το λένε, να μην υπάρχει ούτε σε δείγμα στα εργαστήρια των επιστημόνων. Ίσως να μην έχει και πολλή σημασία τότε άλλωστε. Αφού ήδη έχει εξαφανιστεί απ'τα είδη η αξιοπρέπειά μας και η φωνή που καλούσε για έναν άλλο κόσμο, για την άλλη μεριά, ο αφανισμός της έμβιας ύλης θα είναι κάτι το τυπικό, κάτι σαν ληξιαρχική πράξη θανάτου. Δεν θα υπάρχει και κανείς να τον καταγράψει. Όταν έχει πεθάνει ο άνθρωπος μέσα μας, το κουκούλι απ'έξω είναι μια λεπτομέρεια, είναι νεκρά κύτταρα, είναι νεκρός οργανισμός.

Καμιά φορά αργά τα μεσάνυχτα, χαζεύω ένα μελλοντολογικό ντοκιμαντέρ στο κρατικό κανάλι, για να με πάρει ο ύπνος. Έχει τον τίτλο 100 χρόνια μετά τον άνθρωπο ή κάπως έτσι, και προσπαθεί να φανταστεί και να εικονοποιήσει τι θα συμβαίνει στη γη, αν αφανιστεί εντελώς ο άνθρωπος. 100 περίπου χρόνια μετά το Ισραήλ, με εικόνες πραγματικές, καθόλου υποθετικές, καθόλου σεναριακές ή συνωμοσιολογικές, καθόλου στημένες, δεν με παίρνει με τίποτα ο ύπνος.

Το απόγευμα στις 7 έχει διαμαρτυρία έξω από την ισραηλινή πρεσβεία.

Παρασκευή, Μαΐου 28, 2010

αν τους τρομάζαν τα νέα μέτρα (update)

Η φωτογραφία είναι από τις ανασκαφές στον Ιππόδρομο του Φαλήρου, οι οποίες είχαν φέρει στο φως έναν ομαδικό τάφο της κλασικής αρχαιότητας, με 16 ανδρικούς σκελετούς. Πρόκειται για καταδικασμένους εις θάνατον, οι οποίοι τιμωρήθηκαν με καθήλωση και απέθαναν από ασιτία, κάτι σαν τη σταύρωση δηλαδής. Η συγκεκριμένη μορφή τιμωρίας είχε σκοπό τον αποτυμπανισμό (εξ ου και η ασιτία) -σε συμβολικό επίπεδο πάντα, αφού έτσι κι αλλιώς οι κατάδικοι θα πέθαιναν- και συνηθιζόταν για εγκλήματα που προκαλούσαν το κοινό αίσθημα. Ένα μικρό update στο προ-προ-προηγούμενο ποστ...

Τετάρτη, Μαΐου 26, 2010

Στο κελί 33

Sad but true!

Επειδή η όρεξη των Θεσσαλονικιών μουσικόφιλων είναι αντιστρόφως ανάλογη της υπευθυνότητας των Θεσσαλονικιών promoters -συγκεκριμένα του Block 33- το λάηβ της Παρασκευής ΔΕΝ ΘΑ πραγματοποιηθεί, με υπαιτιότητα του συναυλιακού χώρου και μόνο.

Αντιλαμβανόμενοι την αναστάτωση που προκύπτει, την αρβύλα που θα πέσει, και την δυσπιστία που πιθανώς ακολουθήσει, ζητάμε προκαταβολικά και ειλικρινά ΣΥΓΓΝΩΜΗ απ'όλους γι αυτή τη ματαίωση, γιατί γνωρίζουμε ότι δεν θα τη ζητήσει κάποιος άλλος ως οφείλει.

Εντελώς αντιεπαγγελματικά εκ μέρους του Block 33, μόλις πέντε μέρες πριν το προγραμματισμένο λάηβ, με μια καθόλου σοβαρή δικαιολογία περί κακού promotion (!!!) -και ενώ εμείς προσπαθούσαμε να εξαντλήσουμε την πιθανότητα να γίνει το λάηβ, έστω και με κόστος δικό μας- βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να πληροφορούμε το κοινό μας για τους λόγους μιας ακύρωσης -λόγοι οι οποίοι προφανώς πήραν μπάλα και τους FILM, των οποίων το λάηβ (προγραμματισμένο την προηγούμενη μέρα, Πέμπτη) ακυρώθηκε κι αυτό, με διαφορετική δικαιολογία όμως!

Έτσι όπως έχουν πλέον τα πράγματα, η πιθανότητα να ανέβουμε στη Σαλόνικα φαίνεται να στενεύει όλο και περισσότερο, αφού ΚΑΘΕ μας επαφή με promoter ή ιδιοκτήτη χώρου, υπήρξε από προβληματική εώς οικονομικά επώδυνη, χωρίς το οικονομικό θέμα να είναι το βασικό που συντελεί στην αναξιοπιστία που τους χαρακτηρίζει. Σχεδόν έχουμε εξαντλήσει όλες τις πιθανές οδούς και τους συναυλιακούς χώρους. Η περίπτωση της αυτοδιοργάνωσης φαίνεται μονόδρομος, αλλά αυτό είναι κάτι που απαιτεί και την έμπρακτη προσφορά του σαλονικιώτικου κοινού, οπότε θα επανέλθουμε, γιατί ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ!

Περιμένουμε μια τουλάχιστον σοβαρή και αξιοπρεπή απάντηση εκ μέρους των διοργανωτών σχετικά με το τι πραγματικά τρέχει με το χώρο και τα διαχειριστικά τους και ποιος είναι ο λόγος που τους επιτρέπει να παίζουν με την αφοσίωση και την περδικούλα των ελληνικών σχημάτων, τα οποία εκμεταλλεύονται ως καβάντζα για να πληρείται το απαραίτητο underground προφίλ, αλλά και για να γίνεται τζίρος και τζέρτζελο, να μπαίνει κανά ψιλό στο ταμείο, χωρίς να χρειάζεται να μπαίνει το χέρι στην τσέπη.

Τέλος, περιμένουμε εκ μέρους τους την ανακοίνωση της ματαίωσης που υποσχέθηκαν έτσι ώστε να πληροφορεί ΕΓΚΥΡΑ το κοινό και "να μην εκθέτει τη μπάντα", και όχι φυσικά αυτό το στεγνό δελτίο τύπου που έστειλαν στα τοπικά μέσα.

Καλή αντάμωση στα γουναράδικα!

Τρίτη, Μαΐου 25, 2010

disconnect

Έχει ατονήσει τούτο το μπλογκ, μου είπε κάποιος φίλος. Πράγματι. Ακολουθεί ίσως την πραγματικότητα, η οποία έχει ατονήσει κι εκείνη. Δικαιολογία; Ίσως. Ακούω και διαβάζω, όμως, συνεχώς γύρω μου για τον πάτο που έχουμε πιάσει, για την αλλαγή που πρέπει να έρθει, για το δεν πάει άλλο, για τη νέα πνοή που οφείλουμε να δώσουμε στην καθημερινότητά μας, στα σχέδιά μας, στα κανονίσματά μας, στον τρόπο επικοινωνίας μας.Τα ακούω βερεσέ, χρόνια τώρα. Τα λέω κιόλας, αμέ. Τα βλέπω και γκρουπάκια στο φεήσμπουκ -γκρουπάκια που ξεκινάνε πάντα με το απαιτούμε να... Και πατάνε οι φίλοι το κλικ -γιατί είναι φίλοι, όχι αστεία- και ο κόσμος αλλάζει. Η ευαισθησία βρήκε τη χαραμάδα της. Η πραγματικότητα εκεί όμως, ίδια, απαράλλαχτη. Με περισσότερη θλίψη, με σαγόνια κατεβασμένα, με αμήχανα βλέμματα, με άγαρμπες κινήσεις. Διαγωνισμός γιουροβίζιον, διαφημιστικά τουρισμού, μια ζωή όλο τα ίδια, opa, geia sou, kalimera, do you like μαμαζέλ de Greece, φολκλόρ, φολκλόρ, φολκλόρ. Μια Ελλάδα στο γύψο, όχι των συνταγματαρχών, αλλά στο γύψο τον νεότερο, το δικό μας, τον ολόδικό μας, το δήθεν μεταπολιτευικό, το δήθεν πολιτισμένο, τον αναβαθμισμένο, τον ντεμέκ εξευρωπαϊσμένο. Ασφυξία. Όχι από αυτή που ξεψύχησαν οι ταλαίπωροι της Μαρφίν, αλλά από εκείνη που μας πεθαίνει όλους σιγά σιγά ή μας διώχνει πιο μακριά από παντού. Που ίσως -ίσως- μας δείξει τη μοίρα που μας φωνάζει από την άλλη μεριά.

Κι η άλλη μεριά έχει μουσική πραγματική, έχει φίλους καθισμένους γύρω απ'το πικάπ, έχει βόλτες στην Αθηνάς χωρίς στραβοκοιτάγματα στους μετανάστες, έχει ανέκδοτα και τρανταχτά γέλια μέχρι το πρωί, έχει τις απίθανες ιστορίες του Πέτρου, τα σκιρτήματα του Γιαννάκη, τις μούτες του Τζόνη, τα σκιτσάκια και τους λεκέδες του Δούλου, τα νέα τραγούδια που ξεπήδησαν στο στούντιο μόλις χτες, τους αυτοσχεδιασμούς, τις συνευρέσεις, τον καθαρό αέρα, το καθαρό πεζοδρόμιο -ναι, το καθαρό πεζοδρόμιο- τις ερωτήσεις, τις απαντήσεις που φέρνουν καινούριες ερωτήσεις, το χαμόγελο της Χριστίνας, τα χαμόγελα των φίλων, όλων των φίλων. Έχει πολιτισμό πραγματικό, κόσμο να λέει καλημέρα και όχι άντε γαμήσου, ανθρώπους χαρούμενους στο ξεκίνημα της μέρας και όχι ζοχαδιασμένους, έχει ταξιτζήδες που δεν το παίζουν βλάκες
κάνοντας το γύρο του τετραγώνου για να βγάλουν ένα ευρώ παραπάνω, έχει λεωφορεία στην ώρα τους, έχει δημόσιους υπαλλήλους να σε εξυπηρετούν και να κάνουν τη δουλειά τους, έχει τραγούδι κι όχι play back, έχει διακοπές και όχι τουρισμό, έχει παραγωγή και δημιουργία και όχι δάνεια και χρέη, έχει λόγο κι όχι χάχανα, έχει άποψη κι όχι δελτία τύπου, έχει ενώσεις και επαφές, όχι αποσυνδέσεις. Το πέρασμα στην άλλη μεριά όμως αργεί.

Πίσω στην ασφυξία μας και στο φολκόρ λοιπόν, το πρώτο Unplugged του (ελληνικού) MTV στην Ελλάδα είναι γεγονός! Δεν είναι οι Pearl Jam, ούτε η Bjork. Ούτε καν κάποιο γκρουπάκι, εδώ της παρέας. Είναι η Δέσποινα Βάνδη. Λάβετε μέρος στο διαγωνισμό του what's up για να ζήσετε την original εμπειρία. Απολαύστε την λοιπόν. ΚΑΙ unplugged. Unplug.

Όπως θα το'λεγε κι ο γερο-Henry, I want to disconnect myself, pull my brain stem out and unplug myself. Disconnect myself.

Πέμπτη, Μαΐου 20, 2010

δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα

Αθήνα, πάρκο Γουδή, 28 Νοεμβρίου 1925. Οι αξιωματικοί Δρακάτος και Ζαριφόπουλος θανατώνονται δι απαγχονισμού, μετά από καταδίκη για καταχρήσεις εις βάρος του Δημοσίου, επί δικτατορίας Θεόδωρου Πάγκαλου. Η μοναδική φωτογραφία ανήκει στον εργάτη της ιστορικής καταγραφής, φωτογράφο Παύλο Πουλίδη.

Κρίση, με πιάνει Κρίση...

Ήλπιζα πως δεν θα πέσω θύμα της Κρίσης. Όχι γιατί έχω αλλά γιατί δεν έχω. Δεν έχω δάνεια, δεν έχω γυναίκα και παιδιά, δεν ζω lifestyle με απλήρωτο αυτοκίνητο. Ένα ενοίκιο παλεύω και ότι αγοράζω απο βιβλία και cd. Τελικά όμως με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες και πλέον έγινα και εγώ άλλο ένα θύμα της Κρίσης αφού δεν μπορώ να βρω εισιτήρια για να πάω στο νησί το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Το πιστεύεις μοναδικέ μας αναγνώστη; Εντάξει παραδοσιακά θα μου πείς και εσύ τελευταία στιγμή πάλι αλλά δεν ήταν λογική η σκέψη μου πως λόγο της Κρίσης ποιοί θα έδιναν τα 120ευρώ του Highspeed για την Παροναξία για δύο μέρες συν τα έξοδα διασκέδασης! Εγώ θα σκεφτόμουν, αν είχα Κρίση, οικονομία για το καλοκαίρι που δεν ξέρουμε και τι μας ετοιμάζουν! Άσε που ένας άλλος λόγος είναι πως περίμενα μήπως υπάρξει κάποια ανάγκη στην δουλειά μου όπως σήμερα που καλύπτω μια συνάδελφο η οποία απέργησε για να φύγει πενθήμερο. Αλήθεια ρώτησα έναν φίλο "αλήτη, ρουφιάνο, δημοσιογράφο", καλό παιδί κατα τα άλλα, αν υπάρχει κάποια συνεδρία στην Βουλή σήμερα και για αυτό επιλέχτηκε η σημερινή μέρα για την απεργία, μου απάντησε αρνητικά... τι κρίμα να μην μπορώ να την κάνω και εγώ αύριο και να έφευγα απο σήμερα για το πενθήμερο στο νησί, αν και δεν ρώτησα για τα σημερινά δρομολόγια. Άσε μην πέσω απο κάνα σύννεφο πάλι ως Έλ-ληνας. Το πρωί άκουγα και τον πρόεδρο των καθηγητών να λέει πως το να κρεμάσουν τις εξετάσεις των μαθητών είναι κάτι που αφορά το μέλλον της νέας γενιάς, για τα παιδιά το κάνουν όπως και για τα παιδιά τόσα χρόνια συντηρούν οι ίδιοι το κύκλωμα της παραπαιδείας ή μήπως φταίνε τα παλιόπαιδα που δεν συγκεντρώνονται στην τάξη; Προχθές είδα και τον "μέγα συνθέτη" στην πρωινή της ΝΕΤ, όσο μπορούσε να χωρέσει στο τηλέπαράθυρο, να υποστηρίζει τον λαό και να τα βάζει με τα αφεντικά, ο καλλιτέχνης που χρέωσε για την προπέρσινη μπούρδα του στο Ηρώδειο το Ε.Φ. 500.000ευρώ περίπου για να φάνε όλοι μαζί τα "χρεωστούμενα" αφού τόσα χρόνια δεν του έδιναν την ευκαιρία να "φάει" κι αυτός όπως τόσοι άλλοι. Η αργία την ημέρα του Αγίου Πνεύματος μου θυμίζει τελικά αυτό που μας λέγανε στο σχολείο πως "όταν ο θεός έβρεχε μυαλό εσύ κρατούσες ομπρέλα" εγώ πάντως έχω να κρατήσω ομπρέλα απο το πρώτο έτος φοιτηταριού στην Κέρκυρα, έχετε δοκιμάσει την Κερκυραϊκή μπόρα; Άντε να γαμηθούμε όλοι μας και η Άγια Πνευματική μας Κρίση...

Τρίτη, Μαΐου 18, 2010

Hank Jones 1918-2010 R.I.P.

Τετάρτη, Μαΐου 12, 2010

εφ'όλης της ύλης

Επιτέλους λοιπόν, ΛΑΗΒ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!

Στο οικείο SIX D.O.G.S. της οδού Αβραμιώτου, στο Μοναστηράκι. Αγκαζέ με το φίλο μας από τη Γαλλία, Mathieu Jeannot. Ρεπερτόριο εφ'όλης της υλης, καθώς και καινούρια κεφάλαια, αλλά και ερωτήσεις κρίσεως (βλέπε αυτοσχεδιασμός) μαζί με στανταράκια (διασκευούλες αγαπημένες) που σημαίνει 'όποιος διάβασε, πέρασε'.


ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ, 16 ΜΑΪΟΥ,
λίγο μετά τις 21.30.

Αφίσα σε νέο στυλ πλέον, μιλιτέρ αναφορές, μπολσεβίκικη γραμματοσειρά και υφέρπον πολιτικό σχόλιο στο background, η ζωή συνεχίζεται, ο νοών νοείτω, ας μιλήσει η μουσική, ας μιλήσει και λίγο η ψυχή μας, γιατί πολύ ήττα ρε παιδί μου, πολύ ήττα...

Παρασκευή, Μαΐου 07, 2010

Η μεταφυσική του υλικού πολιτισμού

Σε κυριακάτικο ένθετο περιοδικό, πέφτει το μάτι μου -ψάξε βρες γιατί- σε ένα από αυτά τα κείμενα των τελευταίων σελίδων που γράφει ένας γκουρού του γκουρμέ (που θα μπορούσε να λέγεται και γκουρμού) για κάποιο εστιατόριο που προτείνει, το οποίο συνήθως παρουσιάζει με φωτογραφίες του σεφ, κανά πιάτο από τα καλά του μενού για ψάρωμα και έναν ψαγμένο τίτλο που θα μπορούσε να είναι και κεφάλαιο από βιβλίο του Βέλτσου. Και εκεί που προσπαθώ να δικαιολογήσω με στοιχειώδη ερείσματα τη σύνδεση της μεταφυσικής ως έννοια (η οποία αναφέρεται στον τίτλο του κειμένου, ο οποίος μια χαρά κάνει και για το δικό μου τώρα) και το αυγολέμονο με το χουνκιάρ μπεγεντί, το μάτι μου πέφτει πιο δίπλα, στο τελικό πόρισμα του συντάκτη:

40 ευρώ το άτομο (χωρίς κρασί) - άξιζε τα λεφτά του 150%.


Μάλιστα. Η μεταφυσική αρχίζει να αποκτά σάρκα και οστά, καταδιώκοντας ακόμα και το λογισμό μου. Είναι αυτό το άξιζε που μου καταρρακώνει όποια έννοια αξίας και υπεραξίας είχα προλάβει να εμπεδώσω μελετώντας τον Μαρξ και τον Κέυνς, είναι αυτό το 150% που με κάνει να σιχτιρίζω τις δημοσιογραφικές σχολές και όσους κρατούν πένα και έχουν την υπερβολή και την ανοησία στο τσεπάκι, χρυσαφένια τίποτα όλοι τους στο βασίλειο της αμετροέπειας. Φαντάζομαι πως για να ξοδέψει κανείς 40 ευρώ για ένα γεύμα τη μέρα (χωρίς κρασί), προϋποτίθεται πως εξασφαλίζει ως εισόδημα ημερησίως τουλάχιστον τα διπλά -αν υποθέσουμε ότι το φαγητό δεν είναι η μόνη βιοτική του ανάγκη και, φυσικά, ότι μια γουλιά κρασί θα την πιει βρε αδερφέ εκεί που έκατσε. Χοντρικά, αυτό σημαίνει ένα καθαρό διχίλιαρο μηνιαίως. Μακριά από μας δηλαδή. Δυστυχώς.

Καγιέν, τραγούδι, διαδηλώσεις - αυτά τα τρία, λέει ο Στέλιος Ράμφος στη συνέντευξή του σε κάποιον Λάλα, 'είναι σύμβολα απολυτότητας συναισθήματος. Με το καγιέν είσαι μοναδικός, με το τραγούδι εκφράζεσαι και με τη διαδήλωση πολιτικοποιείδαι και εκφράζεις την ευθύνη σου απέναντι στα τεκταινόμενα παγκοσμίως και εν Ελλάδι. Οπότε ολοκληρώνεται η εικόνα σου. Ό,τι κάνουμε στην Ελλάδα επειδή γίνεται για λόγους συναισθηματικούς έχει μιαν απόληξη. Ποια είναι η απόληξη; Η ανάγκη συμπτώσεως φαντασιώσεως με εικόνα. Η εικόνα μας φτιάχνεται έτσι όπως τη θέλουμε και φτιάχνοντας την εικόνα έτσι όπως τη θέλουμε, φτιάχνουμε και μια πραγματικότητα την οποία παρακολουθούμε μέχρι να έρθει η ώρα του λογαριασμού'. Τώρα πλέον, η πραγματικότητα έρχεται να μας τα γυρίσει όλα τούμπα, κυρίως γιατί είναι μια πραγματικότητα έξω από εκείνη που είχαμε υπολογίσει, έξω από εκείνη που είχαμε φαντασιωθεί, έξω ακόμα και από εκείνη που είχαμε απευχηθεί ως εφιαλτική. Είναι πλέον μια πραγματικότητα αδυσώπητα ωμή, τα σημεία της οποίας είναι πλέον πολύ μπερδεμένα για να τα αναγνωρίσουν τα μάτια μας και τα τοπία της τόσο αμφίσημα σε βαθμό να μας φαίνονται ξένα και εχθρικά. Είναι μια πραγματικότητα έξω από τους συναισθηματισμούς που αντέχουμε, έξω και από το συναισθηματισμό με τον οποίο αντέχαμε μέχρι τώρα τα πάντα. Είναι μια πραγματικότητα έξω (μα πολύ έξω) από τον γκρουπούσκουλο ακτιβισμό του ενός κλικ στο φέησμπουκ, έξω ακόμα και από τις πραγματικές πορείες και τις πραγματικές διαδηλώσεις που μας βρίσκουν αμήχανους και μόνους ανάμεσα σε πολλούς να ουρλιάζουμε με 70's αισθητική -και συνθήματα ακόμα πιο παλιά- για νοήματα καινούρια, για ζόρια μοντέρνα, μη μπορώντας να κάνουμε κάτι ουσιαστικότερο ή να βρούμε άλλα σημεία αναφοράς, νέα σημεία συνάντησης, νέα στέκια ελπίδας, νέες χαραμάδες απ'όπου θα μπει το φως που ζητάμε. Το φως που ολοένα και ματαιώνεται και δίνει το χώρο σε μια πρωτόγνωρη σκοτεινιά, η οποία καλύπτει τα πάντα σαν ηφαιστειακή τέφρα και μπλοκάρει όλες τις πτήσεις μας και τις αναχωρήσεις μας.

Ο λογαριασμός έρχεται κι εκείνος, ανασύροντας επώδυνα το αίσθημα του ρεζιλιού που νιώθουμε όλοι -όλοι, ανεξαρτήτως εισοδήματος και κοινωνικής θέσης- όταν το χαρτάκι του γκαρσονιού γράφει μεγαλύτερο ποσό από αυτό που βρίσκεται στην τσέπη μας. Ρεζίλι που μεγαλώνει όταν -με καλή πρόθεση, προκειμένου να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση- η συνοδός μας προσφέρεται να πληρώσει εκείνη και ενώ εμείς προσπαθούσαμε τόση ώρα να την εντυπωσιάσουμε και να κάνουμε τους λάρτζ. Ας πούμε ότι αυτή η συνοδός είναι και Γερμανίδα.

Φτάσαμε πάτο κάνοντας τους έξυπνους, παριστάνοντας τους ικανούς, αιώνιοι μποέμ μιας άλλης εποχής, τους οποίους αργά ή γρήγορα θα έφτυνε το ευρωπαϊκό όνειρο, γιατί δεν χαμπαριάζει από τέτοιες ματαιόδοξες ονειρώξεις. Ένα συμπέρασμα που διαβάζω παντού πλέον, παντού, σε κάθε μπλογκ που παρακολουθώ, σε κάθε κουβέντα σοβαρού ανθρώπου, σε κάθε κουβέντα με σοβαρούς ανθρώπους, μια σκληρή αυτοκριτική που -ως αυτονόητη αλήθεια που είναι- γίνεται σιγά σιγά και κοινός τόπος, με απόληξη -αργά ή γρήγορα- το κλισέ. Και σιγά σιγά θα ανακαλύψουν κι άλλοι, κι άλλοι, και περισσότεροι, την επικαιρότητα και την αλήθεια του Μαρξ και έτσι ίσως έχουμε νέα σεβεντίλα και νέο συνδικαλισμό και νέα πολυτεχνεία και νέες γενιές πολυτεχνείου. Προς το παρόν, η θλίψη που προκαλούν οι ήδη θλιβερές βεβαιότητές μας, είναι αφόρητη. Και όσο αυτές οι βεβαιότητες δεν αντικαθίστανται -έστω- από άλλες ή δεν λέει να φυσήξει ένας άνεμος να τις στείλει στο διάολο, καθόμαστε και τα πίνουμε μαζί τους πλάι στο τζάκι, χαζεύοντας στην τηλεόραση ξύλο και τσόντα, αδυνατώντας να βγάλουμε ένα νόημα που να μας υπερβαίνει. Δυστυχώς είμαστε ακόμα οι εαυτοί μας. 150%.

 
 
 
 
Edited by © bananiotis