Τρίτη, Δεκεμβρίου 25, 2007

Oscar Peterson R.I.P. 1925-2007


Ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες της jazz, έφυγε χτες, Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου, για να συναντήσει κι αυτός τη μεγάλη μπάντα εκεί ψηλά (αν δηλαδή δεν τζαμάρουν κολασμένα στα έγκατα του κάτω κόσμου!), τη μπάντα του Miles Davis, του John Coltrane, του Elvin Jones, του Charlie Parker, του Art Tatum, του Dizzy Gillespie, του Thelonious Monk και πόσων άλλων... Ο Oscar Peterson επηρέασε όσο λίγοι το πιανιστικό στυλ, ενώ ήταν από αυτούς που ώθησαν το παλιομοδίτικο swing ένα βήμα πιο πέρα. Αλλά τι να πρωτοπει κανείς όταν αναφέρεται σε θρύλους, σε καλλιτέχνες "bigger than life", που μπορούν και προσφέρουν απλόχερα την τέχνη τους, παραμένοντας ενεργοί στο μετερίζι της πρωτοποριακής μουσικής, ακόμα και μέχρι τα 82 τους. Αδιάκοπα, με συνέπεια, με έμπνευση, με χάρη. Ο θρύλος Duke Ellington αναφερόταν σ'αυτόν ως ο "Μαχαραγιάς των πλήκτρων". Εδώ, η δήλωση του άλλου μεγάλου Herbie Hancock:

"
Oscar Peterson redefined swing for modern jazz pianists for the latter half of the 20th century up until today. I consider him the major influence that formed my roots in jazz piano playing. He mastered the balance between technique, hard blues grooving, and tenderness. You’ll find Oscar Peterson’s influence in the generations that came after him. No one will ever be able to take his place".

Και εδώ του μεγάλου Quincy Jones:

"
One of my biggest memories was hearing that Jazz at the Philharmonic ... had signed a young pianist from Canada who played like he ate fire and iron for breakfast. Oscar more than lived up to the description. It was a blessing to have known and worked with him. He was one of the last of the giants, but his music and contributions will be eternal.''

Κυριακή, Δεκεμβρίου 23, 2007

σίγουρος Μιχάλης

«Τα τραγούδια μου είναι έντεχνα, με την έννοια ότι διαθέτουν καλό στίχο, αξιοπρεπή μελωδία και καλές παραγωγές. Θα τα έβαζα στην κατηγορία του καλού τραγουδιού».

Είναι ένα θέμα, να δουλεύεις πάνω σε τραγούδια ενός δημιουργού, όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος πολλές φορές δημόσια έχει δηλώσει πως θεωρεί τον εαυτό του "άτεχνο" και "πρωτόγονο" -όσο αφορά τη θέση του στη μουσική δημιουργία. Και όταν ο δημιουργός -και παραγωγός σου- αναφέρεται με αυτόν τον τρόπο στο έργο του και το υλικό του, πως να το πω, προχωράς κι εσύ με κάποιες αμφιβολίες.
Άραγε, είναι έντεχνα ή όχι τα τραγούδια αυτά; Είναι άραγε καλά; Μ'αρέσουν όντως ή νόμιζω πως μ'αρέσουν; Και γιατί να τρώμε το χρόνο μας με αυτά, όταν ο ίδιος ο δημιουργός τους δεν τα διαφημίζει ποτέ και δεν αναγνωρίζει πόσο "καλό στίχο" έχουν, πόσο "αξιοπρεπή μελωδία" έχουν και πόσο "καλές παραγωγές" κάνει; Μήπως, τελικά, οι συνεργασίες που αξίζουν τον κόπο είναι εκείνες όπου δεν χωράει καμία αμφιβολία; Που ο δημιουργός, το υπέρτατο ον, είναι σίγουρος για όλα και, κυρίως, για το πόσο σπουδαίος είναι. Που το ωράριο της δουλειάς σου, της τέχνης σου, είναι καθορισμένο με ακρίβεια, όσο και η τιμή της φιάλης ουίσκυ. Που η γιγαντοαφίσα με την όμορφη φάτσα σου αναδεικνύει τη γυαλιστερή σου εκδοχή και αποτυπώνει με σιγουριά το σίγουρο βλέμμα του καλλιτέχνη, το οποίο (αν ακολουθήσεις τη σίγουρη κατεύθυνσή του) στοχεύει με σίγουρη σιγουριά στο πορτοφόλι σου. Που το μόνο θολό σημείο μέσα σε αυτή την υπέρμετρη σιγουρευμένη σιγουριά είναι το για πότε μπερδεύονται οι λέξεις "ακροατής" και "καταναλωτής".

«Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Για μένα το τραγούδι σημαίνει έρωτας, πάθος, ρομαντισμός. Με εμπνέει η συναισθηματική πλευρά της ζωής. Τα περισσότερα τραγούδια μου είναι μελαγχολικά. Το χαρούμενο και το λάιτ μού κάνουν λίγο φλώρικο. Η στενοχώρια και η θλίψη έχουν βάθος και μυστήριο».

Μελαγχολία, στενοχώρια, θλίψη, βάθος και μυστήριο... Μιχάλη, αν (λέμε αν -χτύπα ξύλο!) ποτέ οι δουλειές πέσουν έξω, μια θέση στους Night On Earth την έχεις. Σίγουρα. Και μη μου στεναχωριέσαι για τους φλώρους. Δεν ξέρουν από καλό τραγούδι...


ΥΓ. Αξίζει πάντως να προσέξει ο αναγνώστης τη λεπτομέρεια στην ιεράρχηση των σίγουρων κρίσεων. Αν για κάτι είναι περήφανος ο καλλιτέχνης, περισσότερο απ'ό,τιδήποτε άλλο, αυτό είναι ο "καλός στίχος". "Χέρια ψηλά κι όλα τα πιάνω" ας πούμε...

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 20, 2007

Κατερίνα Ισμαϊλοβα

Η σκηνοθεσία της καλής Μάρθας Φριντζήλα. Λαμπρή, απέριττη και γενναιόδωρη. Τολμηρή όσο χρειαζόταν, αρνούμενη να υποκύψει στους πειρασμούς των μεταμοντερνιστικών εμμονών -που τα τελευταία χρόνια έχουν χτυπήσει σαν επιδημία τις θεατρικές παραστάσεις. Το κείμενο είναι θεατρική απόδοση της νουβέλας του Νικολάι Λέσκοφ και του λιμπρέτου της όπερας του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Από την ίδια τη Φριντζήλα. Οι ερμηνείες εξαιρετικές. Χωρίς στόμφο, χωρίς πολλά πολλά, χωρίς εφέ, χωρίς θεατρικά "κόλπα". Πάνω απ'όλα, χωρίς να αισθάνεσαι κείμενο και υποκριτική. Φυσικές, αβίαστες και ευγενικές. Αίσθηση μοναδική, καθηλωτική, κυρίως στην απόδοση των ονείρων/εφιαλτών της Κατερίνας 'Λαίδης Μάκβεθ'.

θέλω να σταθώ όμως ιδιαίτερα στην υπέροχη μουσική του Βασίλη Μαντζούκη. Αν και ο Βασίλης έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος γραφής, συγκεκριμένο και αναγνωρίσιμο στ'αυτιά μου πλέον μετά και το 'Baumstrasse', η εικόνα του Χατζιδάκι και του Κουρτ Βάιλ μαζί σε ένα δωμάτιο να τα λένε και να τραγουδάνε (ο Βάιλ να παίζει και ο Χατζιδάκις να τραγουδάει) δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό, καθώς άκουγα τη μουσική και τα τραγούδια που έγραψε για την παράσταση. Μέχρι βέβαια να μας "στείλει" με το djkrushικό "όλα-τα-λεφτά" finale, οπότε και ο Χατζιδάκις αποχώρησε διακριτικά από την αίθουσα, αποποιούμενος κάθε ευθύνη και υποδεικνύοντάς μας το προφανές: μόλις είχαμε απολαύσει την παράσταση της Μάρθας και του Βασίλη. Και της Μαρίας και του Λαέρτη και του Γιώργου και της Δέσποινας. Αξίζει τον κόπο. Να πάτε. Πληροφορίες εδώ.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2007

κορίτσια στο Κύτταρο!

Η εμφάνιση στο ιστορικό Κύτταρο πλησιάζει. Τρίτη κοντή γιορτή δηλαδή. 18 του μήνα. Και η αλήθεια είναι ότι ανυπομονούμε, γιατί έχουμε να παίξουμε full set (δηλαδή πάνω από μία ώρα) με την μπάντα σε πλήρη απαρτία εδώ και κάτι μήνες -για την ακρίβεια παραπάνω από ένα χρόνο! Και θα τα παίξουμε όλα (για όλα)! Αρκετά κομμάτια από το πρώτο διπλό μας album (*) -κάποια από αυτά διασκευασμένα (!!!)- καινούρια κομμάτια, αυτοσχεδιασμοί και, φυσικά, αρκετά κομμάτια από το υλικό που μόλις ηχογραφήσαμε (ναι, επιτέλους, τελειώσαμε!), δηλαδή τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου -κάποια από αυτά σχεδόν αγνώριστα μετά την εγχείρηση στην οποία υποβλήθηκαν κατά τις επισκέψεις μας στο όμορφο Μεταξοχώρι. Και κρατώντας για το τέλος το καλύτερο: εννιά κορίτσια (όσες και οι Μούσες) θα γεμίσουν τη σκηνή και τα αυτιά μας με τις υπέροχες μελωδίες-αρμονίες-διφωνίες-διαφωνίες-πολυφωνίες τους. Είναι οι καλές μας Σανάδες και ό,τι και να πούμε γι αυτές είναι περιττό. Εννιά ξεχωριστές φωνές, όλες τους μία και μία (μία από αυτές μας είναι και κατιτίς πιο γνωστή...), σίγουρα η έκπληξη της βραδιάς. Και που'στε ακόμα...


(*) Σχετικά με τη διανομή του πρώτου album, η κατάσταση είναι προβληματική και ζητάμε συγγνώμη γι αυτό. Όσοι βρίσκονται στην Αθήνα, μπορούν να το προμηθευτούν από το Vinyl Microstore (Διδότου 24, Εξάρχεια), ενώ για τη Θεσσαλονίκη καθαρίζει προς το παρόν ο Λωτός (Σκρα 7). Εμείς στέλνουμε με αντικαταβολή οπουδήποτε (απλώς μας στέλνετε ένα mail), όπως και οι φίλοι μας από το νεοσύστατο και δραστήριο label PlayOurMusic -επισκεφτείτε το νέο site τους για να δείτε όλα τα άλλα καλά που έχουν. Σύντομα, ελπίζουμε να έχει λυθεί το θέμα. Άλλωστε, έρχεται και το καινούριο σιγά σιγά...

UPDATE: Ένας καλός φίλος παρατήρησε ότι στην αφίσα δεν αναγράφεται η τιμή εισόδου. Μην ανησυχείτε, δεν υπάρχει δόλος. Κάποιος δαίμων προφανώς... Η είσοδος για το συγκεκριμένο live κοστίζει 8 ευρώ.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2007

κενό

«Αισθανόμαστε ένα κενό γιατί βγάζουμε νέο δίσκο αλλά δεν θα περιοδεύσουμε».
Η δήλωση θα μπορούσε να ανήκει στους Night On Earth ή σε ένα άλλο νέο/ανερχόμενο/άγνωστο/underground/άσημο/ασήμαντο/ερασιτεχνικό/whatever σχήμα. Ή ακόμα και σε ένα διάσημο/γνωστό/λιγότερο γνωστό εν ενεργεία σχήμα. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν θα προξενούσε και καμία εντύπωση ούτε θα έκρυβε και κάτι το αξιοσημείωτο/αξιοπερίεργο πίσω της. Ειδικότερα για την πρώτη περίπτωση, δεν θα έμπαινε κανείς στον κόπο να τη σχολιάσει ίσως. Ακριβώς γιατί δεν θα υπονοούσε κάτι περισσότερο από το προφανές και αυτονόητο -ούτε καν θα είχε κάποια σημασία. Η δήλωση, όμως, ανήκει στον Kevin Haskins, τον drummer των Bauhaus και αναφέρεται στο νέο (!!!) δίσκο του ιστορικού σχήματος που πρόκειται να κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Μάρτιο. Η πρώτη σκέψη που έρχεται διαβάζοντάς τη, παλεύει για μια πιο ευγενική και μετριοπαθή διατύπωση του "διάολε, μιλάμε για το γκρουπ που δεν έβγαλε ποτέ δίσκο, που άφησε τη μουσική του μόνη της να ταξιδέψει και να κερδίσει όποιον ήταν να κερδίσει, αδυνατώντας να τη συμβιβάσει ή έστω να τη χωρέσει μέσα στα καλούπια -στενά ή μη- του εμπορίου και των νόμων του κόσμου του θεάματος". Μιλάμε, δηλαδή, για ένα γκρουπ που έγινε γνωστό (σχεδόν θρύλος) αφ'ενός για την ιδιαίτερη μουσική του και τη συνεισφορά του στην εξέλιξη μιας (και όχι μόνο) σκηνής και αφ'ετέρου (και ίσως αυτό να έπαιξε και σοβαρότερο ρόλο στη φήμη του) για το γεγονός ότι δεν ήθελε να γίνει γνωστό. Και επανέρχονται, ενδίδοντας κι αυτοί αβίαστα στην πρόσφατη σειρήνα των (επικερδών, μην ξεχνάμε) reunions ιστορικών γκρουπ που πλέον περισσότερο τα λυπάσαι, παρά τα χαίρεσαι -με κυκλοφορίες και εμφανίσεις για τις οποίες βρίσκεις περισσότερες δικαιολογίες παρά λόγους.

Αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό το θέμα. Πιο πολύ με προβληματίζει το γεγονός ότι όσο κι αν κοιτάζω το ημερολόγιό μου ξανά και ξανά, επιμένει να γράφει "2007" και με κάνει να αμφιβάλλω τόσο για την αντίληψή μου όσο και για την αισθητική μου (και ίσως και για την όρασή μου). Με προβληματίζει το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες συναυλίες των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας, θα μπορούσαν να ήταν και οι μεγαλύτερες πριν από 20 χρόνια. (Πως το είπε και ο αγαπητός Μάκης Μηλάτος; "Ζούμε στη χώρα που
εν έτει 2007 γίνεται sold-out η συναυλία των Pavlov's Dog"). Με προβληματίζει ότι τα playlists ραδιοφώνων και μαγαζιών καταρτίζονται σε μεγάλο μέρος από μοδάτες/stylish (δηλαδή πρώτιστα lounge) διασκευές/ανασκευές παλιών -σχεδόν ρετρό- κομματιών και πλέον μόνο η ψαγμένη διασκευή (ή ακόμα χειρότερα, το re-edit) κάνει μούρη το set ενός dj. Με προβληματίζει που για να ονοματίσουμε πλέον κάτι ως πρωτοποριακό, αρχίζουμε και σκάβουμε μέχρι να συναντήσουμε το παλιό και το ξεπερασμένο -και μάλιστα, ούτε καν κάτι σαν κι αυτό που πιθανώς να παραμένει ακόμα πρωτοπoριακό. Με προβληματίζει, επίσης, το ότι ο μουσικός που παίζει μόνο διασκευές μπορεί και να έχει σταθερή δουλειά και ένα πιο αξιοπρεπές εισόδημα (το "επαρκές" είναι ένα ανέκδοτο ούτως ή άλλως, το συζητάμε άλλη φορά). Με προβληματίζουν όλα αυτά, γιατί μελετώντας την ισορροπία ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, διαπιστώνω κάποιες μικρές και μεγάλες αδικίες που συμβαίνουν και αναπαράγονται εις βάρος και του παλιού και του καινούριου. Όσο αφορά το καινούριο, είναι κρίμα γιατί πλέον έχουν επεκταθεί τόσο τα όρια σχετικά με την πρόσβαση που μπορεί να έχει κανείς στην τέχνη -είτε είναι δημιουργός είτε αποδέκτης- που θα μπορούσε να κερδιθεί ίσως και αυτό το στοίχημα: να γίνει επιτέλους δυνατή και λειτουργική η σύνδεση της τέχνης με την καθημερινότητα και την ίδια τη ζωή του ανθρώπου -και να αποτινάξει πια το χαρακτήρα της πολυτέλειας και της διακόσμησης. Είναι, επίσης, κρίμα, γιατί σε όλο τον κόσμο -από ένα μεγάλο stage μέχρι ένα υπόγειο στην Κυψέλη- προκύπτουν αγνές και καθάριες μουσικές προτάσεις, τόσο ενδιαφέρουσες και τόσες πολλές που πλέον μπαίνει και το ερώτημα μήπως δεν αντέχουμε αυτή την υπερπροσφορά. Όσο για το παλιό, αδικείται και αυτό κατά κάποιο τρόπο, γιατί εκείνο που επανέρχεται στο προσκήνιο είναι μια αναβίωση -ακριβέστερα: αναπαραγωγή- μια ανώδυνη επανάληψη, μια στείρα υπενθύμιση που περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, φέρνει τη γεύση του ξαναζεστάμενου χτεσινού (και πολλές φορές καραπροχτεσινού) φαγητού. Την ίδια στιγμή, χάνουν τη δεύτερη ευκαιρία που πιθανώς να τους αντιστοιχούσε, άλλες περιπτώσεις που στον καιρό τους προσπεράστηκαν άγαρμπα ή παρεξηγήθηκαν σκόπιμα και στριμώχτηκαν σε κάποιο συρτάρι του περίφημου χρονοντούλαπου της Ιστορίας -για το οποίο θαρρείς πως έχει σπάσει η κλειδαριά και δεν ξανανοίγει με τίποτα. Και αναφέρομαι σε περιπτώσεις που πιθανώς ακόμη και σήμερα, να ταρακουνούσαν για τα καλά την κατάσταση και την όλη εξέλιξη. Αυτούσιες, απείραχτες, παρμένες κατευθείαν από το χτες. Χωρίς σύγχρονα φτιασίδια, χωρίς remaster, χωρίς αναβίωση. Με μια απλή ακρόαση ίσως.

Σκέψου τώρα, δηλάδη, ποια είναι η ανησυχία των Bauhaus (εν έτει 2007 πάντα): ένα κενό επειδή βγαίνει ο δίσκος και δεν θα περιοδεύσουν. Και το δεύτερο υποτίθεται ότι είναι κρίμα. Ενώ πραγματικό κρίμα ακριβώς είναι το πρώτο.

ΥΓ. Φυσικά δεν ισχύει το ίδιο για όλα τα reunions ούτε έχουν το χαρακτήρα ισοπεδωτικής γενίκευσης οι σκέψεις μου γύρω από τις αναχρονιστικές επιταγές των καιρών. Ας πούμε, το reunion των Last Drive ήταν ένα από εκείνα τα χρέη της Ιστορίας, η οποία ξέρει πολύ καλά να τα δημιουργεί -προς απογοήτευση και πικρία όλων και εξ αιτίας μιας ατυχούς εποχικής συγκυρίας- και σπανίως να μας τα ξεπληρώνει. Το ότι το Gagarin έσφυζε από κόσμο και ενέργεια για τρεις μέρες (σημειώστε: η μία από λαϊκή απαίτηση) ήταν και μια χειροπιαστή απόδειξη (προς απάντηση όλων εκείνων που όψιμα αναλώνονται σε και-καλά-βαθυστόχαστες αναλύσεις τύπου "παλιά δεν γινόταν τίποτα, τώρα πια υπάρχει σκηνή που μπορεί να ανταγωνιστεί εκείνη του εξωτερικού") ότι αναφερόμαστε με κάθε σιγουριά σε ένα πραγματικό συγκρότημα, με πραγματική απήχηση, με πραγματική προσφορά, με πραγματική αντοχή στο χρόνο, με πραγματική μουσική δεινότητα (συνθετική και εκτελεστική), με πραγματικούς ακροατές, ακόμα και με πραγματικούς fans, στους όποιους έχουν δημιουργήσει πραγματική επιθυμία να τους βλέπουν για πάντα επάνω στη σκηνή, να ακούνε τους δίσκους τους για πάντα και να τους εντάσσουν στις προτιμήσεις τους ανάμεσα στα διάφορα ξένα του είδους (χωρίς να ακολουθεί το ενοχλητικό "για ελληνικό καλό είναι"). Κοινώς, το reunion αυτό εκβίασε -και επιτέλους κέρδισε- την ιστορική δικαίωση (ως του οφειλόταν) και όχι το γέμισμα της τσέπης. Άσχετα αν γέμισαν και οι τσέπες. Αλλά ακόμα και αυτό να είναι θέμα, δικές τους είναι οι τσέπες και δική τους η μαγκιά που κατάφεραν σε αυτή τη δύσκολη αγορά να τις γεμίσουν. Εντελώς δική τους. Πραγματική.

 
 
 
 
Edited by © bananiotis