Μια εξήγηση...

Θα μπορούσε να είναι μια εξήγηση. Ή ίσως ένα μέρος της εξήγησης. Και όσο και αν παλεύω να κρατήσω το μυαλό μου ανέπαφο από τις θεωρίες συνομωσίας και ασύμμετρης απειλής, εμφανίζονται μπροστά μου απτά ευρήματα -και όχι του μυαλού μου- που μου υπενθυμίζουν ενοχλητικά την ταπεινή καταγωγή της φυλής μου: πλάι στη βλακεία και την αμέλεια, κατοικεί και η πονηριά. Κατοικεί και ο δόλος. Άλλωστε στο μυθικό εκείνο κουτί ήταν κάποτε όλα αυτά αρμονικά στριμωγμένα. Και καθώς οι μέρες μας δείχνουν, δεν έχουν σταματήσει να αποζητούν τη συγκατοίκηση από τότε που ελευθερώθηκαν. Μετά από τόση στάχτη και αποκαϊδια, τόση μαυρίλα και δράμα, έμαθα να μη ρωτάω πλέον "ποιος βάζει τις φωτιές". Μπορώ όμως ακόμα να ανησυχώ σχετικά με το ποιος θα επωφεληθεί απο τα καμένα και να προβληματίζομαι για εκείνον που με περισσή σιγουριά και χωρίς καθόλου τύψεις δηλώνει πως "κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, αλλά οι καταστάσεις μας υπερέβαιναν". Και όσο και αν προσπαθώ να εξορίσω την καχυποψία από το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου μου, τυχαία -μα εντελώς τυχαία- πέφτω πάνω σε κάτι δημοσιεύματα όπως και αυτό της Καθημερινής, με ημερομηνία 8 Ιουλίου 2007. Ανάμεσα σε παλιές εφημερίδες και άχρηστα διαφημιστικά που ετοιμαζόμουν να πετάξω. Και σκέφτομαι πως και σε άλλα παλιότερα ευρήματα και σκέψεις που ετοιμαζόμαστε να "πετάξουμε", ίσως βρίσκονται κάποιες εξηγήσεις. Κι έχουμε κι ένα περιθώριο περίπου 15 ημερών για να τις πετάξουμε κι αυτές...