Black Soul

Μετά από την εμπειρία της αποψινής μοναδικής συναυλίας του Yusef Lateef και των Belmondo Brothers, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε αυθόρμητα στο νου, έχοντας την εικόνα του μαγεμένου και κυριλέ Παλλάς, ήταν η διαπίστωση ότι η μεγαλύτερη εκδίκηση της μαύρης φύλης για όσα πέρασε (και περνά ακόμα ίσως) είναι και θα είναι -περισσότερο και από την "κυριαρχία" της στον αθλητισμό- η μουσική της και μάλιστα η jazz. Άνθρωποι κατατρεγμένοι για χρόνια -όχι απαραίτητα βέβαια ο Lateef- που βίωσαν όλη τη βαρβαρότητα του ρατσισμού, που έτρωγαν σφαλιάρες και τους την έπεφτε ο κάθε μάγκας λευκός στο δρόμο, που έπρεπε να κατουράνε σε ξεχωριστές τουαλέτες και να πηγαίνουν σε ξεχωριστά σχολεία, ακόμα και ξεχωριστά εστιατόρια και λεωφορεία, που έπαιζαν την πολύτιμη jazz τους σε γάμους και συνεστιάσεις για να χορεύουν τα λευκά ζευγάρια, που έπαιζαν μουσική για ένα πιάτο φαί. Αλλά κυρίως: έπαιζαν γιατί η ψυχή τους έλεγε ότι δεν γινόταν αλλιώς. Και αυτό το επιτακτικό και βασανιστικό "δεν γίνεται αλλιώς" έβγαλε την πιο όμορφη, πλούσια και δυναμική μουσική του αιώνα. Η οποία, τώρα που τα θέματα φυλετικής διάκρισης "έχουν λυθεί", δεν χρειάζεται πλέον να στριμώχνεται στα καπνισμένα καταγώγια των αμερικάνικων γκέτο με τα "διαχωρισμένα ακροατήρια". Τώρα πια, μπορεί να πατά σε κόκκινα χαλιά, να παίζεται σε μεγαλοπρεπή θέατρα όπου μαζεύεται όλη η καλή κοινωνία και δεν βγαίνει άχνα, να περιοδεύει σε όλο τον κόσμο και να διασκεδάζει ακόμα και τα μεγαλύτερα κοσμικά γκαλά -ακόμα και το Λευκό Οίκο- να αξιώνει τρελά νούμερα έναντι αμοιβής και άλλα τέτοια πλουσιοπάροχα κλισέ. Αλλά πάνω απ'όλα: να μπορεί ακόμα να ξεκινά από την ίδια ψυχή, από το ίδιο "δεν γίνεται αλλιώς" και να θέλει να ευχαριστήσει την ίδια ψυχή, το ίδιο "δεν γίνεται αλλιώς", καμιά φορά και μόνο αυτά. Και μέσα στο κατάμεστο μεγαλοαστικό Παλλάς, με τους διάφορους δήθεν και ξέμπαρκους της νεοπλουτικής κουλτούρας στις πρώτες σειρές, τους κάθε λογής in και trendy, τους υποψιασμένους και τους ανυποψίαστους δίπλα δίπλα να μοιράζονται την ίδια σπουδαία εμπειρία, το "δεν γίνεται αλλιώς" του μεγάλου Yusef Lateef ήταν κάτι παραπάνω από γενναιόδωρο. Ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι από τη στιγμή που ανεβαίνεις στη σκηνή δεν έχει καμία σημασία εκείνη την ώρα τι θα κερδίσεις από αυτό. Το μόνο που έχει σημασία είναι να ακούσεις αυτή την ψυχή, να τη φυσήξεις στο σαξόφωνο και στο φλάουτο και να τη μοιράσεις όσο μπορείς πιο ανοιχτόχερα στους άλλους. Τόσο ανοιχτόχερα ώστε να καταφέρει να πάρει ο καθένας ένα κομμάτι της φεύγοντας. Yusef Lateef, 87 ετών. Ένας ταπεινός υπηρέτης της ψυχής του. [Και μην ξεχνιόμαστε: την άλλη εβδομάδα έρχεται και ο θρύλος Lee Konitz για τρεις εμφανίσεις στο Guru].

in a silent way (καλό χειμώνα!)

Το ξαναγράφουμε ως τελευταία υπενθύμιση, γιατί το προηγούμενο σχετικό post προχώρησε πολύ κάτω και που να κάνεις τώρα scroll down... Λοιπόν, ο χειμώνας μπήκε (σιγά την είδηση μεγάλε) και οι 'in a silent way' βραδιές αρχίζουν -γιατί είναι ό,τι πρέπει για χειμώνα. Αρχή την Παρασκευή, μεθαύριο, στο Μικρό Μουσικό Θέατρο με το γνωστό silent τρίο (Sophia, Costinho, Juanito), αλλά και -για πρώτη φορά- με τη συμμετοχή του τρομερού μας Lagos στην κιθάρα! Με καινούριο υλικό και πλήρως (σχεδόν) ανανεωμένο ρεπερτόριο, που σημαίνει: πρώτη εκτέλεση σε κομμάτια του Θανάση Παπακωνσταντίνου από το δίσκο που ετοιμάζουμε μαζί του -σε ακουστική βερσιόν και με αλλαγμένα τα φώτα (μέχρι και αγγλικό στίχο!)- (ξανα)αναθεωρημένες εκτελέσεις παλιότερων δικών μας, καινούριες διασκευές αγαπημένων σκοπών, καθώς και αρκετούς αυτοσχεδιασμούς. Όλα αυτά μετά τις 22.00 και με είσοδο 8 ευρώ στο γνώριμο κουκάκειο στέκι (Βεϊκου 33, στάση Συγγρού-Φιξ). Κεράκια και κατάνυξη. Και σαμπσκράημπ -αυτό ήταν για το Θέμη.

Sancho 003

Οι Sancho -ή πιο σωστά οι Sancho_003- είναι το ντουέτο του Φώτη Σιώτα και του Κώστα Παντέλη. Ο Φώτης παίζει βιολί και βιόλα και είναι ευρύτερα γνωστός για τη συμμετοχή του στην κομπανία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, στους Επισκέπτες του Γιάννη Αγγελάκα, στους Ευοί Ευάν, στους Boomstate, στους Ποδηλάτες του Μανώλη Φάμελλου και λοιπά και λοιπά. Ο Κώστας παίζει ηλεκτρική κιθάρα και έχει θητεύσει σε ιστορικά punk γκρουπ της συμπρωτεύουσας -όπως οι Πίσσα & Πούπουλα- ενώ έπαιζε τα τελευταία χρόνια στα Ξύλινα Σπαθιά. Απλώνοντας στο πάτωμα ένα σωρό πεταλάκια και μπιχλιμπίδια, καταφέρνουν στα live τους να κάνουν αλοιφή τα μισά τουλάχιστον γκρουπ της Fat Cat και της Constellation και να μας αποδεικνύουν συνέχεια πόσο αδικούνται που παίζουν ακόμα σε αυτή τη χώρα μόνο. Δεν είναι και τόσο χρήσιμο να κάνω περιγραφή της μουσικής τους, γιατί πιθανώς να αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω ως κοντινές αναφορές όρους που πιθανώς δεν λένε τίποτα (σε μένα τουλάχιστον), αλλά και σίγουρα θα τους αδικούν ή θα τους κατηγοριοποιούν πολύ πρόχειρα. Οι Sancho παίζουν μια χαρά μουσική, μουσική που σε συνεπαίρνει, μουσική που έχει κάτι το ωραίο, το χειροποίητο, το ευγενικό, μουσική πηγαία και ειλικρινή. Ούτε μιμήσεις ούτε αντιγραφές ούτε μεγαλοπιασίματα, κι ας σου θυμίζουν χίλια δυο καμιά φορά. Να πας να τους δεις την ερχόμενη Τετάρτη στους Αφανείς (Αριστοφάνους 13, Ψυρρή) και να βγάλεις κι εσύ το συμπέρασμά σου. Και να ξέρεις ότι παίζουν και το καλύτερο soundtrack για το 'Man With A Movie Camera' που έχει παιχτεί μέχρι τώρα. Ναι, καλύτερο από των Cinematic Orchestra. Θα το έχουν και την Τετάρτη να παίζει πίσω τους. Να πας και να τους δεις και ν'αφήσεις comment. Άσε που έχει και τσάμπα είσοδο. Viva Sancho!

Λαμία τέλος

Κι όμως, το λάιβ στη Λαμία (για μεθαύριο Σάββατο 17) ακυρώθηκε.

Για την ακρίβεια, όλη η διοργάνωση ακυρώθηκε, οπότε θα πάμε στην πορεία τελικά.

Τι άλλο να πει κανείς. Ίσως να πατήσει μερικά enter ώστε να έχει χώρο το post και να ξεχωρίζει.











Καλό, ε;

κάποιες ημερομηνίες συναυλιών

Επιτέλους, έχουμε και κάποιες ημερομηνίες για συναυλίες! Καιρός ήταν γιατί είχαμε αρχίσει να σκουριάζουμε...

Για όσους είναι κοντά στη Λαμία το Σάββατο -και όχι στην πορεία στο Πολυτεχνείο- εμείς θα παίζουμε στο Παλιό Νοσοκομείο (για την ακρίβεια στην αίθουσα του ...νεκροτομείου!) μαζί με τους Misuse και τους Hues & Separation, καλεσμένοι της έκθεσης Belle Arte Lamia. Κάντε κλικ στην παρακάτω αφίσα για να μεγαλώσει (μια μέρα).



Για όσους είναι στην Αθήνα την άλλη Παρασκευή, 23 του μήνα, και ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν το 'in a silent way' project μας, κάντε κλικ στην παρακάτω αφίσα και θα σας μεταφέρει απευθείας για περισσότερες πληροφορίες στο site του Μικρού Μουσικού Θέατρου. Το σίγουρο είναι ότι θα παίξουμε κάποια νέα κομμάτια, σε ακουστική version, από αυτά που ετοιμάζουμε τώρα για το νέο άλμπουμ, καθώς και νέες αγαπημένες διασκευές!


Και το Δεκέμβρη, στις 18, έχουμε το μεγάλο λάιβ στο ιστορικό Κύτταρο, αλλά γι αυτό θα επανέρθουμε όταν θα υπάρχει και η αφίσα. Γιατί που θα κάνετε κλικ για να μάθετε περισσότερα; (αν δεν τελειώνει με άκυρο χιούμορ το post, δεν λέει...)