απόψε αυτοσχεδιάζουμε!

Οι παραστάσεις του 'Happy End' ξεκίνησαν και πηγαίνουν περίφημα και ελπίζουμε να πάνε έτσι μέχρι τις 24 Φλεβάρη -οπότε και σταματάνε. Σας περιμένουμε anyway και για πληροφορίες, απλώς διαβάστε το αμέσως προηγούμενο post με το σχετικό τίτλο.

Με ιδιαίτερη χαρά, όμως, σας περιμένουμε στο αυτοσχεδιαστικό διήμερο 'The Impro Sessions #01' που επιμελούμαστε (εν είδει curators) και συμμετέχουμε, στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, την Τετάρτη 30 και την Πέμπτη 31 αυτού τη μήνα. Ένα διήμερο "αυτοσχεδιαστικής διάθεσης και μουσικών συνευρέσεων", όπως γράφει και το δελτίο τύπου. Εμείς θα εμφανιστούμε με το αυτοσχεδιαστικό μας project, δηλαδή ως Night On Earth Impro, (εγ)καλώντας στη σκηνή εκλεκτούς φίλους μουσικούς-πραγματική έκπληξη, αλλά και στήνοντας αναπάντεχες αυτοσχεδιαστικές συμπράξεις. Η εμφάνιση αυτή συμπίπτει χρονικά (και συμβολικά) με την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων που κάναμε για την ταινία μικρού μήκους 'Hoy No Vengo A Cenar' των Θανάση Τότσικα και Γιώργου Πανταζόπουλου -υλικό που αποτελείται από πλήρως αυτοσχεδιαστικό παίξιμο. [και επειδή προέκυψε αρκετό υλικό, μάλλον σιγά σιγά θα βρει και τον -αυτόνομο- δρόμο του προς τα έξω].

Την Πέμπτη, 31 του μήνα, παρουσιάζουμε δύο εκλεκτά έγχορδα σχήματα, τους Underwater Chess -ντούετο έκλπηξη από τη Θεσσαλονίκη από τους οποίους απλά κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να περιμένει- και τους αγαπημένους μας Sancho_003, δηλαδή το Φώτη Σιώτα και τον Κώστα Παντέλη. Τους Underwater Chess πιθανώς τους θυμάστε από την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα, πριν δυο χρόνια, ως support του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων. Δυο τρελαμένοι τύποι, ο Πάνος και ο Μιχάλης, με μια ηλεκτρική κιθάρα, ένα βιολί και ένα σωρό εφέ και πεταλάκια, που περιγράφουν τη μουσική τους ως "κατάλληλη υπόκρουση για ξύρισμα ποδιών, για δείπλνο με τον Greg Sage και τη Lisa Gerrard, για παιδικά πάρτυ, γάμους, κηδείες, strip shows, σκυλομαχίες, προεκλογικές καμπάνιες και γηροκομεία". Οι Sancho_003 δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις στους υποψιασμένους παροικούντες της Αττικής περιφέρειας. Ανατρέξτε σε παλιότερο post μας (για να μην ταλαιπωρήστε ένα κλικ εδώ) για κάποια περαιτέρω στοιχεία για αυτό το μοναδικό ντουέτο (στην ίδια φόρμα: βιολί-κιθάρα-πεταλάκια, άντε και βιόλα) του Φώτη και του Κώστα. Αυτοί κι αν δεν χρειάζονται συστάσεις μεμονωμένα: βασικό μέλος των Λαϊκεδέλικα του Θανάση Παπακωνσταντίνου και των Επισκεπτών του Γιάννη Αγγελάκα και με προϋπηρεσία σε γκρουπ όπως Ευοί Ευάν και Boomstate (ο Φώτης) και βετεράνος ιστορικών σαλονικιώτικων γκρουπ όπως Ξύλινα Σπαθιά, Ziggy Was, Πίσσα και Πούπουλα κ.α. (ο Κώστας).

Κοινή συνισταμένη όλων μας, η ανοιχτή διάθεση για αναπάντεχες αυτοσχεδιαστικές συνευρέσεις ανά πάσα στιγμή. Για περισσότερες πληροφορίες και πιο αναλυτικά "βιογραφικά", κάντε μια επίσκεψη στη σελίδα του Μικρού Μουσικού Θεάτρου. Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.30 και λίγο μετά ξεκινά και η μουσική. Η είσοδος για κάθε μέρα είναι 8 ευρώ, ενώ υπάρχει και ενιαίο εισιτήριο για τις δύο μέρες με 12 ευρώ.

από'δω και πέρα μόνο χάπι εντ

(Καιρός πάλι να blogήσουμε λίγο τα γένια μας και να διαφημίσουμε λίγο τους κόπους μας).

Ναι, αυτός είναι και ο τίτλος της παράστασης. Το ορίτζιναλ είναι το κλασικό βιβλίο του Truman Capote με τίτλο 'Breakfast At Tiffany's'. Και στη συνέχεια, κάπου στις αρχές του '60, η ταινία του Blake Edwards με την αξέχαστη Audrey Hepburn στο ρόλο της Holly Golightly. Η διασκευή και η θεατρική απόδοση είναι της Γεωργίας Μαυραγάνη. Όπως και η σκηνοθεσία. Τη θυμάστε από το 'Ένα μεγάλο νοσταλγικό τραγούδι' και το 'Όταν είδα το 100% τέλειο κορίτσι για μένα'. Όπως και τα παιδιά που παίζουν. Τη Βάσω Καβαλλιεράτου που παίζει την Holly και τον Αντώνη Ντουράκη που υποδύεται το συγγραφέα Paul Varjak. Με καινούριο μέλος στην παρέα, το Χρήστο Θεοδωρίδη που εναλάσσει περίπου 5 ρόλους, μαζί με εκείνο του αφηγητή-κομπέρ!

Με ζωντανή μουσική από το Μάνο Ροβίθη (κιθάρα, live electronics) και δύο νυχτονερθικά παιδιά, τον Costinho στο πιάνο-που-τα-παίζει-όλα και τη Sophia στο τραγούδι. Με "ερωτικά τραγούδια εποχής, αλλά και σύγχρονα" (βλέπε μέχρι και Elliott Smith...).

Η πρεμιέρα (μας) το Σάββατο 19 Γενάρη (κοντή γιορτή δηλαδή) με διπλή παράσταση στις 19.00 και στις 21.00. Το ίδιο και την Κυριακή. Και μετά, από Πέμπτη μέχρι Κυριακή (κάθε Κυριακή διπλή παράσταση) και όλο αυτό μέχρι τις 24 του Φλεβάρη. Στο Θέατρο Χώρα (Αμοργού 20 & Δροσοπούλου, Κυψέλη).


Λέει η σκηνοθέτις για την παράσταση:

"Η ιστορία του Τρούμαν Καπότε είναι η αφορμή για να ειπωθεί μια ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού που αναζητά το happy end. Δε μιλάμε για πιστή αναπαράσταση του βιβλίου ούτε της ταινίας αφού εδώ μπαίνουν εμβόλιμα καινούρια κείμενα και πολύ γνωστά ερωτικά τραγούδια. Η κύρια επιδίωξή μας είναι να μιλήσουμε για τον έρωτα και το πολυπόθητο happy end με όρους του σήμερα. Να κάνουμε μια ιστορία τόσο παλιά και τόσο σύγχρονη συνάμα, ικανή να αφουγκραστεί τους χτύπους της καρδιάς της δικής μας γενιάς. Οι ηθοποιοί είναι τρεις. Το κεντρικό ζευγάρι, που υπάρχει τόσο στο μυθιστόρημα όσο και στην ταινία, και ο αφηγητής που παίζει όλους τους υπόλοιπους ρόλους. Όλοι μαζί, και με τη βοήθεια τριών μουσικών αφηγούνται και αναπαριστούν μια ιστορία που όλοι αναμένουμε να οδηγήσει σε happy end. Είναι, άλλωστε, καταγεγραμμένο στη συνείδηση του κόσμου όλα να τελειώνουν όμορφα. Πρόκειται, όμως, για το άπιαστο που όλοι θέλουμε να έχουμε αλλά δεν τολμάμε, δεν επιτρέπουμε να μας συμβεί. Ετσι, το αναζητάμε μόνο στη μυθοπλασία".

Περισσότερες πληροφορίες θα βρεις εδώ, εδώ κι εδώ, ενώ μπορείς να διαβάσεις τι έγραψε την προηγούμενη Τετάρτη η Ελευθεροτυπία και Τα Νέα.

μια νύχτα στον κόσμο

Τι γαμάτος ταρίφας...! Αν δεν έριχνα μια δεύτερη ματιά θα ορκιζόμουν ότι είναι μέλος των Earthbound. Έφερνε πολύ στο συμπαθή ευτραφή ντράμερ τους. Κυρίως στο στυλ. Η ταρίφα (διπλή) είχε γράψει 5 ευρώ και 23 λεπτά. Ένα τάλιρο μου λέει κι είμαστε εντάξει, μη μου ψάχνεις για ψιλά. Καλή χρονιά μπήκε, σκέφτηκα. Του δίνω δεκάρικο. "Ανταλλαγή υλικών" μου λέει και μου δίνει ρέστα το τάλιρο που υποσχέθηκε και με δυσκολία πίστεψα. Πιο πριν, είχαμε γίνει μάρτυρες μιας αλλόκοτης σκηνής στη μέση του δρόμου, από αυτές που είθισται να βλέπεις μετά τα μεσάνυχτα και που για τους ταρίφες είναι ψωμοτύρι. Μου λέει "ξέρεις πόσα τέτοια βλέπω κάθε μέρα; Η μοναξιά πολλές φορές είναι δημιουργική". Και συνεχίζει: "αυτά είναι τα τυχερά για εμάς τους borderliners"... Πολλές φορές σκέφτομαι ότι στην περίφημη ταινία του Τζάρμους (απ'όπου και η άγαρμπη κλοπή του ονόματος του γκρουπ) λείπει ένα επεισόδιο με έλληνα ταξιτζή. Και ίσως να μπορούσε να γυριστεί μια ταινία αποκλειστικά με ταξιτζήδες στην Ελλάδα. 'Άλλη μια νύχτα στον κόσμο'. Ή καλύτερα, 'Μια νύχτα σε έναν άλλο κόσμο...'