stealin' beauty

...το όνομα του νέου μπλογκ, που σκοπό έχει να διαδώσει και να μοιραστεί μουσική που βρίσκεις δύσκολα -ή ακόμα και εύκολα, αλλά σίγουρα μουσική που κινεί τις χορδές μας και τις αναστατώνει, μουσική που ανακαλύπτουμε καθημερινά -με λίγο παραπάνω ψάξιμο ίσως- μουσική που δεν βρίσκεται ίσως στην επιφάνεια των επίκαιρων, αλλά που γενναιόδωρα ανταμοίβει όσους ψάχνουν, σκονίζοντας τα χέρια τους και ξεσκονίζοντας τ'αυτιά τους. Η βόλτα σας εδώ:

http://stealinbeauty.blogspot.com

Vic Chesnutt 1964-2009 R.I.P.

What this man was capable of was superhuman. Vic was brilliant, hilarious and necessary; his songs messages from the ether, uncensored. He developed a guitar style that allowed him to play bass, rhythm and lead in the same song — this with the movement of only two fingers. His fluid timing was inimitable, his poetry untainted by influences. He was my best friend.

I never saw the wheelchair—it was invisible to me—but he did. When our dressing room was up a flight of stairs, he'd casually tell me that he'd meet me in the bar. When we both contracted the same illness, I told him it was the worst pain I'd ever felt. "I don't feel pain," he said. Of course. I'd forgotten. When I asked him to take a walk down the rain spattered sidewalk with me, he said his hands would get wet. Sitting on stage with him, I would request a song and he'd flip me off, which meant, "This finger won't work today." I saw him as unassailable—huge and wonderful, but I think Vic saw Vic as small, broken. And sad.

I don't know if I'll ever be able to listen to his music again, but I know how vital it is that others hear it. When I got the phone call I'd been dreading for the last fifteen years, I lost my balance. My whole being shifted to the left; I couldn't stand up without careening into the wall and I was freezing cold. I don't think I like this planet without Vic; I swore I would never live here without him. But what he left here is the sound of a life that pushed against its constraints, as all lives should. It's the sound of someone on fire. It makes this planet better.

And if I'm honest with myself, I admit that I still feel like he's here, but free of his constraints. Maybe now he really is huge. Unbroken. And happy.

Love,
Kristin

ΥΓ. Ο Vic Chesnutt έφυγε σήμερα, μετά από δύο μέρες σε κώμα, πιθανότατα αυτοκτονώντας. Τα παραπάνω λόγια της πιο στενής του φίλης, Kristin Hersh, αναρτήθηκαν στο tribute page που η ίδια δημιούργησε, με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για την οικογένειά του και τους ανθρώπους πίσω του. Περισσότερα για το γεγονός, στο άρθρο του Ηλία ΕΔΩ.

Μαίρη Κρύσμας

Ποτέ δεν κατάλαβα ποιο ακριβώς είναι το περίφημο πνεύμα των Χριστουγέννων και σε τι συνίσταται. Μόνο το οινόπνευμα ένιωθα τέτοιες μέρες πάντα. Υποθέτω όμως πως το πνεύμα που όλοι λένε -και το ακούς στάνταρ 24354 φορές σε κάθε b αμερικάνικη ταινία από αυτές που παίζουν τα κανάλια τις μέρες τούτες- έχει να κάνει με τη θετική σκέψη, τη θετική πράξη, την αγάπη, τα λιβάδια, την ευγενή άμιλλα και άλλα τέτοια ολυμπιακά.

Η Fun Theory -και συγκεκριμένα το www.thefuntheory.com- υποστηρίζει πως ο ευκολότερος τρόπος για να αλλάξει η συμπεριφορά των ανθρώπων προς το καλύτερο, είναι να κάνεις κάτι να έχει πλάκα. Και η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ μου κάνει αυτό για χριστουγεννιάτικο ποστ, παρά καμιά ντεμέκ φιλανθρωπία. Δεν λέω άλλα. Απλά απόλαυσε τα παρακάτω βίντεο και σκέψου πόσο πιο όμορφη θα ήταν η βόλτα σ'αυτή την πόλη, αν τέτοιοι όμορφοι χαβαλέδες ζούσαν ανάμεσά μας.

death by drowning

Νεκρός στο ψυχιατρείο κρατουμένων βρέθηκε ένας 45χρονος, ο οποίος ήταν φυλακισμένος πάνω από 10 χρόνια. Μέχρι αυτή τη στιγμή οι συνθήκες θανάτου παραμένουν άγνωστες.......Α, δεν μ'αρέσει αυτό το κανάλι, γύρνα το σε παρακαλώ σ'αυτό που νεκρός βρέθηκε ο κύριος Λαμπράκης........Εντάξει, συγκινήθηκα, βάλε τώρα να δούμε και καμιά άλλη είδηση......Επαναλαμβάνεται, λέει, η δίκη των έξι για τη Μικρασιατική Καταστροφή, μετά από 87 χρόνια....Α, οκ, ασ'το εδώ, φαίνεται σοβαρό αυτό το θέμα. Να μάθω τουλάχιστον τι απεφάνθη η ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Μετά φαντάζομαι πως θα διοργανώσει κάποια γκλάμουρ ψηφοφορία ο Σκάϊ για να αποφανθούμε κι εμείς το πόπολο αν πράγματι έγινε ή όχι η Μικρασιατική Καταστροφή και αν ναι, όντως έγινε, μήπως να ψηφίζαμε και για άλλη ιστορική ονομασία, πιο λάητ, πιο λάουντζ, όπως Μικρασιατικό Μπέρδεμα ή Μικρασιατική Αναστάτωση ή Μικρασιατικό Πηγαινέλα, κάτι πιο σύγχρονο τελοσπάντων.

τελευταίο για φέτο

Κάνε κλικ επάνω στην αφίσα να τα δεις όλα μεγαλύτερα και να τα διαβάσεις. Αν πάλι βαριέσαι, στα γράφω εδώ:

Γκράντε διήμερο με αφορμή το μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ που γύρισαν ο Κώστας Ζυμαράκης και ο Αλέξης Τόλιος, σχετικά με το status του trip-hop ιδιώματος στην ελληνική σκηνή και τις σχετικές μπάντες. Η ταινία έχει τίτλο

'Trippin & Hopin'

και έτσι τιτλοφορείται και το φεστιβαλάκι, μαζί με τον υπότιτλο

'From Dark to Funk'

όπου dark βλέπε πρώτη μέρα, Τρίτη 22 Δεκεμβρίου, που σημαίνει:

Sequence Theory Project,
Ekos Quartet,
Night On Earth (μα ποιοί είναι αυτοί;...)

και σχετικά dj-sets για έναρξη, από:

ForTune (Ekos),
digital alkemist & Costinho (Night On Earth)

ενώ κατίτις πιο funk η δεύτερη μέρα, Τετάρτη 23, με:

Gacho Rejected,
Cayetano Soundsystem,
Cast-A-Blast (Blend with MC's)

και αντίστοιχα dj-sets από:

Lowtronik,
Timewarp

Σημειώστε ότι και τις δύο ημέρες θα γίνει προβολή του ντοκιμαντέρ, ανάμεσα στα dj-set, δηλαδή στις 9 παρά κάτι. Τα λάηβ ξεκινούν στις 10 παρά κάτι. Η είσοδος γενική λαϊκή, 10 ευρώπουλα όλα κι όλα για το υπερθέαμα. Δεν μας χάλασε.

Και που όλα αυτά; Στο λαοθρύλητο ΑΝ CLUB των Εξαρχείων, στην οδό Σολωμού.

Παραπάνω λόγια δεν χρειάζονται θαρρώ. Ελάτε να ανταμώσουμε και να πούμε εκεί ό,τι άλλο μένει να πούμε...

Και καλές γιορτές αλάνια!

εικόνα σου είμαι κοινωνία και τρομάζω*

'Έχω δηλώσει ότι εμπιστεύομαι απόλυτα τη δικαιοσύνη και απεριόριστα τα παιδιά μου. Είμαι κοντά τους σ’ αυτή την προσωπική τους περιπέτεια. Και τα δύο παιδιά μου είναι ενήλικα, 30 και 28 ετών, επιστήμονες και ώριμοι πολίτες. Έχουν τραβήξει το δικό τους πολιτικό και ιδεολογικό δρόμο, με βάση τις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι αυτοτελείς προσωπικότητες. Στη δημοκρατία δεν υπάρχει οικογενειακή, συλλογική, πολιτική ή ποινική ευθύνη.

Tα 22 παιδιά του Ρεσάλτο δεν έφτιαξαν μολότοφ, δεν έκαψαν καμία περιουσία, δεν απείλησαν κανέναν, ούτε έδειραν τον πρύτανη.

Η διατύπωση αυτή είναι αυθαίρετη και κινείται στην προ των τυχόν προπαρασκευαστικών πράξεων (που δεν υπήρξαν) περιοχή. Είναι δηλαδή εκτός του ποινικού συστήματος και αδύνατη η ποινική αξιολόγηση και εξατομίκευση. Αυτή, βέβαια είναι η γνώμη μου ως πατέρα και νομικού. Τη στηρίζουν απόλυτα πολλοί έγκριτοι δικηγόροι, όλοι όσοι συνομίλησα μαζί τους. Δεν είναι μία αντιπαράθεση ή καταγγελία. Είναι η ελπίδα του πατέρα ότι τα παιδιά του θα αθωωθούν.

Καμία κοινωνική ή πολιτική κίνηση δεν μας απειλεί όταν ενεργεί στο πλαίσιο των συνταγματικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Άλλωστε, η δημοκρατία μας, δεν απειλείται.'

Αυτά ήταν λόγια του Γρηγόρη Νιώτη, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ -δηλαδή του κυβερνητικού κόμματος- σε συνέντευξη σε εφημερίδα, σχετικά με τη σύλληψη των δύο παιδιών του στην υπόθεση του αντιεξουσιαστικού στεκιού Ρεσάλτο. Πολύς λόγος έχει γίνει στο μεταξύ για την προνομιακή, ίσως, μεταχείριση και προβολή -λόγω της ιδιότυπης σχέσης τους με ...τον κοινοβουλευτικό κόσμο- των δύο παιδιών αναφορικά με τους συνολικά 22 συλληφθέντες -γεγονός που ενδεχομένως να έχει κάποια σημασία και ρόλο για την έκβαση της υπόθεσης και την τύχη των δύο παιδιών, αλλά όχι απαραίτητα και για τους υπόλοιπους 20.

Από τη μία θαυμάζω τον προσεκτικό και ενωτικό λόγο του καθεστωτικού βουλευτή, που δεν αναγνώρισε ως πρώτο του μέλημα το κουκούλωμα της υπόθεσης και την πληρωμή ενός μεγαλοδικηγόρου για παράκαμψη της προβλεπόμενης νομότυπης διαδικασίας και άμεση λύση του θέματος, προς όφελος της οικογένειάς του και μόνο. Από την άλλη, σκέφτομαι πως το πρόβλημα δεν είναι ότι η κοινωνία -και η πολιτεία και η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί- θα δουν διαφορετικά, ίσως και ευνοϊκά και με μεγαλύτερη επιείκεια και κατανόηση, αυτά τα δύο παιδιά. Ούτε καν με ενοχλεί ότι οι δικαστικοί λειτουργοί και λοιποί κλητήρες του νόμου, μπορεί να εικάσουν την υπόθεση μέσα από αυτή την πατρική διάσταση, που έντιμα μέχρι τώρα έχει στηρίξει ο βουλευτής-πατέρας. Κι όχι μόνο δεν με ενοχλεί, αλλά θλίβομαι κιόλας που η συγκεκριμένη κοινωνία δεν έχει πλέον το χρόνο, την ψυχραιμία, την υπομονή και τη θέληση, να δει και τα υπόλοιπα 20 παιδιά μέσα από αυτό το φίλτρο. Να δει ότι προφανώς ότι όλα αυτά τα παιδιά έχουν πατέρα και μάνα και ότι πάνω-κάτω όλες οι οικογένειες το ίδιο θα ένιωσαν. Μια κοινωνία που κυνηγά τα παιδιά της, πριν καν τα ακούσει. Που τα κατηγορεί για εμπρησμό, πριν καν κάψουν κάτι. Μια κοινωνία που δεν έχει πλέον το περιθώριο να δει όλα τα παιδιά ως παιδιά της.


ΥΓ. Ο τίτλος του ποστ παραφράζει τους στίχους του ποιήματος της Γαλάτειας Καζαντζάκη 'Ναυάγιο':

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ'από την κόλαση μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!

αύριο και μεθαύριο

τα γλυκά πουλιά του Νιώτη

Προφανώς και οδηγούμαστε σε αστυνομοκρατία -αν δεν την ζούμε ήδη δηλαδή. Προφανώς και γινόμαστε μπάτσοι οι ίδιοι σιγά σιγά -ή καλούμαστε να γίνουμε. Άλλωστε, τι δουλειά είχε ο ταπεινός πρύτανης Κυριακή απόγευμα μέσα στον (μουσειακό) χώρο του πανεπιστημίου;

Μην το ψάχνεις όμως. Από αλλού το περίμενε ο Χρυσοχοϊδης, από αλλού του ήρθε. Τα παιδιά του βουλευτή ετοίμαζαν τις μολότωφ. Εσωκομματικός ο δάκτυλος λοιπόν.

ω, τι έρχεται....

τα λέμε το βράδι

Πριν από χρόνια, τρόμαζα στην ιδέα ότι μια μέρα
θα μας κυβερνήσει η Ντόρα.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι πάντα πιο σκληρή,
ακόμα κι από τη νοσηρότερη φαντασία.
Τώρα πλέον, τρομάζω στην ιδέα ότι μια μέρα
θα μας κυβερνήσει ο Αντώνης Σαμαράς.

Απόψε, στο Αλάβαστρον,
παρέα με τον εξαίρετο Ματιέ Ζανό σε κιθάρα και φωνή,
θα διασκεδάσουμε τις εντυπώσεις για την άδικη ήττα του δικού μας παιδιού, του λαϊκού παιδιού, του Παναγιώτη του Ψωμιάδη, αυτού του έντιμου βιοπαλαιστή, που κόβει και τα προστίματα από τα βενζινάδικα ναούμ.

Και μια υπενθύμιση:
Αν θέτε ν'αρχίζομε νωρίς το λάηβ, να έρκεστε και νωρίς.
Κι εμείς αυτό θέμε!

μικρές όμορφες ιστορίες

ΜΟΥΣΙΚΗ

Όραμα και δημιούργημα ενός οικονομολόγου και ερασιτέχνη μουσικού, του Jose Antonio Abreu, το φιλόδοξο πρόγραμμα Fundación del Estado para el Sistema Nacional de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela -ή πιο απλά, όπως το αποκαλούν, El Sistema- ξεκίνησε πριν από 35 περίπου χρόνια, στην εξωτική Βενεζουέλα. Μαζεύοντας παιδάκια από τις πιο φτωχές, απομακρυσμένες και τίγκα στο έγκλημα και στο νταραβέρι της πρέζας γειτονιές, με σκοπό να τα σώσει από την ταξική και κοινωνική καταδίκη τους κάνοντάς τα μουσικούς, ο Αμπρέου μπορεί σήμερα να καυχηθεί για τουλάχιστον 250.000 παιδιά που μαθαίνουν μουσική (χώρια εκείνα που έμαθαν μέσα στις τρεις και βάλε δεκαετίες), 102 νεανικές ορχήστρες και 55 παιδικές, αλλά και σπουδαίους μουσικούς, όπως ο 28χρονος μαέστρος Gustavo Dudamel, ο νεαρότερος διάσημος αρχιμουσικός στον κόσμο -τώρα διευθύνει τη Φιλαρμονική του Λος Άντζελες. Περισσότερα ιστορικά και πληροφορίες θα βρεις εδώ και εδώ.

Αυτό που θα δεις εδώ στο βίντεο είναι η Teresa Carreño Orchestra, μια από τις παιδικές ορχήστρες του El Sistema, παιδιά που ακόμα πάνε σχολείο, και παίζουν live από το Καράκας σε μια απονομή. Ξεκινούν με το δεύτερο μέρος από τη 10η Συμφωνία του Dmitri Shostakovich. Τα ινδιανάκια είναι ντυμένα με τα καθημερινά τους ρούχα. Συνεχίζουν με ένα υπέροχο χορό του σπουδαίου σύγχρονου Μεξικανού συνθέτη Arturo Marquez, όπου εμφανίζονται όλα με αθλητική φόρμα στα χρώματα της σημαίας της Βενεζουέλας. Στα τελευταία μέτρα του χορού, τα παιδιά σηκώνονται όρθια και τελειώνουν παίζοντας και χορεύοντας, ενώ εσύ μαζεύεις το σαγόνι σου από το πάτωμα, γιατί τέτοια ερμηνεία και ποιότητα εκτέλεσης και συγχρονισμού, δεν έχεις ακούσει πολλές φορές στη ζωή σου και σίγουρα όχι από ντόπια ορχήστρα στο Μέγαρο. Δεν χρειάζεται να αναφέρω τις απαιτήσεις, τεχνικές και ερμηνευτικές, των συγκεκριμένων έργων -ειδικά αυτό του Ρώσου συνθέτη... Μην κάνεις το λάθος να δεις τα παιδάκια φιλανθρωπικά. Δεν είναι κακομοίρηδες. Είναι μουσικοί, είναι μεγάλοι καλλιτέχνες. Απλά αφήσου στον ήχο τους. Και στης ψυχής τους το παραπάνω.

αυτή και την άλλη

...Δευτέρα.
Απόψε, σήμερα και χτες, που λέει κι ο Βέγγος, αλλά και την άλλη Δευτέρα.
In a silent way στο Καφέ Αλάβαστρον της οδού Δαμάρεως.
Οι αγαπημένοι σας Night On Earth ως ήσυχο κουαρτέτο -Σοφία, Κωστής, Γιάννης και Πέτρος- με καλεσμένο κιθαρίστα, διαφορετικό για κάθε βραδιά.

Απόψε, Δευτέρα, παρέα με τον
Γιάννη 'Johniethin' Μανιάτη,
γνωστός σας από μπάντες όπως The Jukejoint Alligators, Tango With Lions, Slim Shine Musik Box, Onions κελιπά κελιπά.

Και την άλλη Δευτέρα, 30 του μήνα,
στην παρέα μας ο ντροπαλός προσκεκλημένος μας
Mathieu Jeannot,
Γάλλος βεβαίως βεβαίως.

Λέμε στις 22.00 για να αρχίζουμε 22.30. Άμα έρθετε πιο αργά όμως, μην γκρινιάζετε που αρχίζουμε αργά... Άντε, γιατί...άντε!

"Πρέπει να αγαπάς τον τόπο σου και την κουλτούρα που σου έχει δώσει, αλλά δεν είναι κακό να περνάς καλά και σε έναν άλλο τόπο, να τον αγαπάς και αυτόν. Αν αγαπάς τους ανθρώπους, αγαπάς κάθε τόπο.

Από την παρουσία του τόσου κόσμου που έχω τώρα δίπλα μου, βλέπω ότι είναι πολύ γλυκό για τους άλλους να λειτουργείς με σοφία και αγάπη."

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα συνεχίζει να μας συγκλονίζει.
Με τα ελληνικά της, ελληνικά γεμάτα αγάπη και εκτίμηση
για έναν τόπο που αντί για αγάπη και εκτίμηση,
της προσέφερε βιτριόλι -κυριολεκτικά.

Και αν είχαμε την παραμικρή ιδέα πόσο καίει το βιτριόλι,
ίσως να νιώθαμε και πόσο καίνε τα λόγια της Κούνεβα...

tiersen yann, τ'είχα πάντα...

Yann Tiersen

+ Your Hand In Mine, Fuzz 14/11/09

Δεν γνωρίζω σε τι ωφελεί πλέον η γκρίνια για τις συνθήκες διεξαγωγής των συναυλιών (και δη των μεγάλων) ή τις παραλείψεις από πλευράς διοργάνωσης σε αυτές. Συνήθως γράφονται τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο, αλλά και χωρίς να φαίνεται ότι το κοινό θέλει πραγματικά να αλλάξει ήθη και συνήθειες, τουλάχιστον στο μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί. Και αν -στην περίπτωση- για την πλευρά της διοργανώτριας εταιρείας της συγκεκριμένης συναυλίας δεν μπορούμε να βρούμε κάτι μεμπτό –καθ’ότι είναι αλήθεια πως η Stereomatic μας έχει συνηθίσει σε προσεγμένες επιλογές, καθώς και άψογες διοργανώσεις- σίγουρα μπορούμε να επαναλάβουμε (για νιοστή φορά) τα ράμματα για τη γούνα του ...λύκου, «που ακόμα και αν εγέρασε και άλλαξε το μαλλί του» και άλλαξε και διεύθυνση, μήτε τις τιμές στο μπαρ άλλαξε μήτε τον ήχο του μήτε τίποτα –όπου λύκος, βλέπε Fuzz, το οποίο μπορεί άνετα να μετονομαστεί σε Buzz, κατα τι πιο εύγλωττο και περιγραφικό όνομα, που απηχεί ακριβώς την κατάσταση που επικρατεί εκεί μέσα κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης συναυλίας. Και έτσι, σας έδωσα ήδη μια πρώτη εικόνα θαρρώ... Να’ναι καλά τα μεγάλα ονόματα που κάνουν τα sold out και δεν αφήνουν περιθώρια στο κοινό να πει κουβέντα ούτε για το χώρο ούτε καν για τα 7 ευρώ που κοστίζει μια μπύρα σε πλαστικό ποτήρι, μαζί με ένα νεράκι...

Buzz όμως και από το κοινό, που όσο έπαιζαν οι θεσσαλονικείς Your Hand In Mine, αποκάλυπτε με τον πιο άκομψο τρόπο ότι το όνομα του Tiersen μάλλον προηγείται της μουσικής του ως αξία, στη συνείδηση του κόσμου. Αυτές οι καταδικαστικές εξισώσεις Έλληνας ίσον σαπόρτ και σαπόρτ ίσον χρόνος για ψυχανάλυση, γκομενικά, κουτσομπολιό και ακόμα μικρότερης σπουδαιότητας μπούρου μπούρου, στέρησαν από όλους μας τη μοναδική –για εκείνη τη βραδιά, όπως φάνηκε- ευκαιρία να απολαύσουμε, έστω για λίγο, τη λυρική και ονειρική ατμόσφαιρα που αποπνέουν και οι δουλειές του Tiersen, καθώς και άλλων κοντινών μινιμαλιστών, όπως αυτή προέκυπτε αβίαστα από την φιλότιμη (για τις συνθήκες) και άρτια (για την εκτέλεση) εμφάνιση των δύο συντοπιτών μας.

Γιατί ο ίδιος ο Yann Tiersen κάπως μας τα χάλασε σ’αυτό. Προερχόμενος σίγουρα από άλλο ανέκδοτο, ο Γάλλος μουσικός αποφάσισε με μια χρονοκαθυστέρηση δεκαετίας να εξερευνήσει το πρώιμο post-rock, χωρίς όμως και τα σχετικά διαπιστευτήρια, ταλαιπωρώντας εξαντλητικά μια αντίληψη φόρμας και ανάπτυξης που, στην τελική, ακόμα και πιο ελάσσονα γκρουπ όπως λ.χ. οι Jeniferever (που παίζουν αυτή την εβδομάδα στα μέρη μας) ή οι Do Make Say Think, κατέχουν με επάρκεια, αλλά και με περισσότερη (ηχητική και σκηνική) συνέπεια. Αν και σε καμία περίπτωση δεν θα δήλωνα φαν της μουσικής ταυτότητας του συμπαθούς Γάλλου –όπως τουλάχιστον μας έχει αποκαλυφθεί από τη δισκογραφία του, δεν είναι αυτή η αιτία που με έκανε να σταθώ αμήχανα (εγώ και, φαντάζομαι, μεγάλο μέρος του κοινού) απέναντι σ’αυτό που επέλεξε να μας παρουσιάσει προχτές. Η αιτία ήταν ακριβώς αυτό καθαυτό που μας παρουσίασε: μια ξεφτισμένη εκδοχή των Mogwai, χωρίς όμως τις εξάρσεις και το μεγάλο εύρος δυναμικών, χωρίς τις εκρήξεις –πλην ίσως μίας και μοναδικής στιγμής- χωρίς διαχείριση της μουσικής –και της σκηνικής- ενέργειας έτσι ώστε να συνεπαίρνει το κοινό και όχι να επαναλαμβάνεται και να γίνεται προβλέψιμος, παράγοντας τελικά μια επίπεδη και μονότονη στο σύνολό της ροή ήχων, συγχορδιών και ρυθμών.

Η αλήθεια είναι πως αν αφαιρέσεις από τη μουσική του τον όποιο λυρισμό, την όποια ατμοσφαιρικότητα, τη συναισθηματική α λα μουσική δωματίου ενορχήστρωση, τα γλυκερά πιανιστικά αρπίσματα, τις γαλλοchansonικής υφής γραμμές στο ακορντεόν, τις ταξιδιάρικες μελωδίες τύπου Αμελί και τη ρετρό αίσθηση, δεν μένουν και πολλά να εκτιμήσεις και να απολαύσεις. Ειλικρινά –και δεδομένου ότι όλα τα παραπάνω στοιχεία όντως απουσίαζαν- δεν μπορώ να υπολογίσω κατά πόσο θα συνιστούσε πιθανότητα sold out η μουσική πρόταση της σαββατιάτικης εμφάνισής του, αν φυσικά και το κοινό ήταν κάπως πιο ενήμερο. Τολμώ να υποθέσω πως αν αυτή τύχαινε να ήταν και η πρώτη μουσική επαφή του με το ελληνικό κοινό, οι προδιαγραφές για τη συναυλία μια χαρά θα πληρούνταν και στο Αν –από θέμα προσέλευσης εννοώ. Αλλά το θέμα, φυσικά, δεν είναι ότι κάποιες θείτσες και ακροατές του Kosmos, έφευγαν απογοητευμένοι μετά από καμιά ώρα, όπου είχε φανεί ξεκάθαρα πως δεν θα άλλαζε το σκηνικό προς τέρψη των αυτιών τους. Όπως, επίσης, θέμα δεν είναι το αυτονόητο για έναν καλλιτέχνη, δηλαδή να έχει την ελευθερία να παρουσιάζει αυτό που εκείνος κατά περίσταση ορίζει ως προσωπική μουσική αναζήτηση. Αυτό που συγκρατώ ως βασική ένσταση είναι ότι για τα «ροκ» μονοπάτια όπου πλέον θέλει να παίζει μπάλα ο Tiersen, έχει ακόμα πολύ δρόμο και σε καμία περίπτωση το όνομα και η ηχητική ταυτότητα που έχει κατοχυρώσει μέχρι τώρα, δεν λειτουργούν ως εγγύηση γι αυτό το σκοπό.

Επιμερίζοντας άλλα θεματάκια της προχτεσινής συναυλίας, δεν γίνεται να μη σταθώ στον ήχο –ένσταση που διατυπώθηκε πιο ντιρέκτ και φωναχτά και κατιτίς πιο ...γαλλικά από κάποιους στο κοινό, που το δίκιο τους μια φορά, όμως, το είχανε. Δεν γνωρίζω αν η μπάντα –ως όφειλε- ήρθε μαζί με δικό της τεχνικό ήχου. Οι υποθέσεις που μπορώ όμως να κάνω για τον μάστορα πίσω από την κόνσολα είναι είτε ότι έχει δεσμό με τον μπασίστα (και ταυτόχρονα αντιπαθεί τον Tiersen) είτε ότι άκουγε πρώτη φορά στη ζωή του ηλεκτρικό μπάσο και εντυπωσιάστηκε από τις ηχοχρωματικές δυνατότητες του οργάνου, υποθέτοντας ότι το ίδιο στοιχείο θα εντυπωσιάσει και εμάς. Εννοείται πως αυτή δεν είναι και η μόνη ένσταση που μπορούμε να κάνουμε για τον προχτεσινό ήχο...

Στο πλαίσιο της γενικής γκρίνιας, θα ρίξω και ένα πλην στον κύριο Matt Elliott, ο οποίος ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος για την ακύρωση του δικού του live set (να τα λέμε αυτά) αφού όπως διαπιστώσαμε, προτίμησε να κάνει τον κομπάρσο στις ετεροχρονισμένες και αμφιλεγόμενες post-rock ανησυχίες του Tiersen (και να απαγγέλει μέσα από βιβλίο κάτι ακατάληπτα ξόρκια), παρά να μας χαρίσει μερικά λεπτά της μοναδικής μελαγχολίας των failing, drinking, howling τραγουδιών του.

Δεν έχω καταλήξει σχετικά με την αποτελεσματικότητα και τη χρησιμότητα των reviews σαν και τούτο, καθ’ότι απ’όσους παρευρέθηκαν το Σάββατο στο Fuzz, σίγουρα ο καθένας έχει σχηματίσει τη δική του εντύπωση, ενώ για όσους δεν ήταν εκεί, τι μπορείς να μεταφέρεις άραγε;... Ας συνοψίσω απλά και σύντομα πως όσοι δεν ήρθαν (ή μάταια περίμεναν απ’έξω για ένα εισιτήριο), δεν νομίζω σε καμία περίπτωση πως έχασαν κάτι σπουδαίο ή μοναδικό. Και όσοι ήρθαν, έχασαν τους Ulver...

(review γραμμένο για το mixtape.gr)

Σ'αυτήν εδώ την όμορφη φωτογραφία του Βαγγέλη Πατσιαλού, ο Matt Elliott παίζει μια καραμούζα και φαίνεται να περνάει καλά:

σόλο την Κυριακή

Ναι, επιτέλους, παίζω σόλο. Ποιος ξέρει τι, ποιος ξέρει πως, ξέρω μόνο πως θα'μαι πίσω από το πιάνο, αλλά ίσως και άλλα όργανα και θα παίξω για όσους έρθουν, αλλά και για τα ταλίπωρα τα δόντια μου...

Η αυριανή βραδιά εγκαινιάζει μια σειρά από σόλο εμφανίσεις με τίτλο 'the dental sessions', των οποίων τα έσοδα θα διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό -ήτοι για τη θεραπεία των δοντιών μου...
Ο πρώτος έρανος, λοιπόν, θα συνοδευτεί από μουσική πανδαισία, αυτοσχεδιαστική και μη, και θα ξεκινήσει -αντίθετα με τα συναυλιακά ήθη της πρωτεύουσας- λίγο μετά τις 21.00, λαϊκή απογευματινή δηλαδής. Ο σκοπός προφανής: να προλάβει ο καθείς εκ του κοινού να επιστρέψει με μέσο μαζικής μεταφοράς, έχοντας μάλιστα την πολυτέλεια της επιλογής.

[Είδες; Και οικονομία και περιβαλλοντική συνείδηση ο δικός σου. Και φιλανθρωπία...]

Ο χώρος, οικείος και ζεστός:
Καφέ Αλάβαστρον στην οδό Δαμάρεως, στον αριθμό 78,
στο δοξασμένο Παγκράτι.

Η είσοδος άφοβα στα 7 ευρώ.

Δες και το σχετικό αφισάκι:

συμπέρασμα ένα: πιο καλή η μοναξιά...

Μιλάμε για απίστευτη επιτυχία του Εθνικού Ερωτικού Τραγουδιστή και της εφημερίδας του Εθνικού Άνκορμαν. 200.000 αντίτυπα έγιναν φτερό μέσα σε μία ημέρα και αυτό καθιστά τον Μεγάλο Ερωτικό (Τραγουδιστή) πολλαπλά πλατινένιο. Δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί μήπως κάποια από τα αντίτυπα έγιναν φύλλο και φτερό. Είναι η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο σε καινούριο άλμπουμ και ο κόσμος έδειξε πόσο πολύ αγαπά τον εν λόγω καλλιτέχνη (ή ίσως και τον δημοσιογράφο). Από την άλλη η εφημερίδα έγινε για πρώτη φορά sold out από τότε που ξεκίνησε που όλοι καταλαβαίνουμε τι έσοδα σημαίνει αυτό. Αλλά δεν λέμε και τι έξοδα απαιτεί αυτό: αγάπη, έρωτας και ενημέρωση, μόνο με 4 ευρώ.

Καλλιτέχνες του έντεχνου στερέωματος, καθώς και δισκογραφικές εταιρείες, αναζητούν ήδη συνεργασίες με κρατικούς φορείς και λειτουργούς, προκειμένου να απευθυνθούν σε μεγαλύτερο κοινό -κοινό που θα ταυτίζεται αριθμητικά με τις πωλήσεις, μιας και δεν θα υπάρχει η πολυτέλεια της απόρριψης του καλλιτεχνήματος.
Το Υπουργείο Συγκοινιωνιών έχει προτείνει την αντικατάσταση του εισιτηρίου για τα μέσα μαζικής μεταφοράς με κάποια νέα δισκογραφική κυκλοφορία (λαϊκή όμως, γιατί λαϊκό και το μέσο, ε...).
Στο Υπουργείο Υγείας δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο υποχρεωτικού εμβολιασμού για το σύνολο του πληθυσμού της χώρας, με τη νέα δουλειά του Γιώργου (του Γενικού Εθνικού Τραγουδιστή), ενώ το Υπουργείο Εργασίας επεξεργάζεται νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο απαραίτητη προϋπόθεση για την απόδοση των ενσήμων στα ασφαλιστικά ταμεία, θα είναι η απόκτηση της δισκογραφίας του Μίκη (ίσως και της Μίνι).
Το Υπουργείο Προστασίας Του Χρυσοχοϊδη έχει ήδη διατάξει τα σώματα ασφαλείας όπως προβούν στην αντικατάσταση του συνόλου των χημικών και των κροτίδων λάμψης-κρότου, με σιντί ζωντανών εμφανίσεων (και άφθονων χειροκροτίδων φάσης-κώλου) έντεχνων, ημιέντεχνων και άτεχνων καλλιτεχνών, τα οποία θα ρίπτονται ανάλογα την περίσταση και τη διαδήλωση: στις εθνοφρουρές του Αγίου Παντελεήμονα θα ρίπτονται 'μπεστ οφ' του Πάνου Τζαβέλλα (για διάλυση της συνάθροισης) ή επανεκδόσεις της Κλειούς Δενάρδου (για εθνική ανάταση ή αναμνηστικό του πογκρόμ) και στις φοιτητικές κινητοποιήσεις θα ρίπτονται νέες δουλειές του Τσακνή-Μαγειρίτσα (για διάσπαση του κινήματος εκ των έσω). Ήδη το δεύτερο συνθετικό του κραταιού σιαμαίου διδύμου, εξέφρασε τις διαθέσεις του σχετικά. Στους δε συνταξιούχους θα ρίπτονται τυχαίες επιλογές από τον back catalogue (πολύ back όμως) της Βίκυ Λέανδρος, ενώ στους κάθε λογής απεργούς θα αντιστοιχούν ντιβιντί του Λάκη Αλ Τσαντίρι, παρηγοριά στον άρρωστο, καπιταλισμός με χιούμορ, λίγο σάτιρα να ξεχνιόμαστε.

Σημειώνεται ότι από τις κρατικές επιχορηγήσεις και τις αναθέσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη ή συζήτηση, μεταξύ εκδοτών, δισκογραφικών και κρατικών φορέων, έχει εξαιρεθεί ο Πρώτος Θέμος, καθώς και όλοι οι εκδότες που έχουν λάβει ήδη κρατική επιχορήγηση για τη διακίνηση σιντί ή ντιβιντί.

Επίσης, εξετάζεται το ενδεχόμενο, στο εξής οι εταιρείες να αποφεύγουν τις κυκλοφορίες δίσκων, όπως επίσης τις φορτικές διαδικασίες της ηχογράφησης και της παραγωγής. Μια βράβευση αρκεί, μια δεξίωση, ένα γκαλά (και καλά)... Θα λογίζεται, επίσης, πλέον ως αυτονόητο ότι δεν θα απαιτείται ούτε η ακρόαση της μουσικής. Όπως είπε και ο Γιαννάκης ο Πάριος σχετικά με το θέμα "σημασία δεν έχει πόσο σε αγαπάνε, αλλά αν σε αγαπάνε". Όπως και σημασία δεν έχει πόσο σε ακούνε ούτε αν σε ακούνε. Σημασία έχει να υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω, για να μετράμε κεφάλια. Ακόμα και κεφάλια χωρίς αυτιά.

ΥΓ. Κάποτε οι πωλήσεις καταμετρούνταν με την αγορά των δίσκων. Όταν οι δείκτες σταμάτησαν να ευημερούν, οι άνθρωποί μας στο γραφείο σκαρφίστηκαν την καταμέτρηση βάσει των τοποθετήσεων στα ράφια. Δεν προϋποτίθεται δηλαδή η βόλτα του καταναλωτή στο δισκάδικο, αρκεί που ο δίσκος υπάρχει εκεί. Και εννοείται πως δεν υπολογίζονται αζήτητα, δηλαδή επιστροφές. Τώρα, όμως, πλέον πάει κι αυτός ο βραχνάς. Οι πωλήσεις δύναται να υπολογίζονται με την κοπή ή την πώληση των εφημερίδων, ενός side product δηλαδή, αν και ψάξε βρες ποιο απ'όλα είναι το side product... Κοινώς, φτιάχνουμε δίσκους για να πετυχαίνουν, όχι για να ακούγονται. Και τώρα πια, δεν υπακούν μόνο οι εταιρείες σ'αυτό το δόγμα, αλλά με άνεση και χάρη οι ίδιοι οι καλλιτέχνες...

"Τον λυπάμαι. Αυτός ο άνθρωπος έχει προβλήματα μεγάλα, με την ψυχή του, τον εαυτό του. Σε μένα το κακό φαίνεται, σε κείνους δεν φαίνεται. Αυτός τραβάει πολύ περισσότερα από μένα. Είμαι σίγουρη.

Κάποιοι θύμωσαν. Κάποιοι είναι πολύ φοβισμένοι οι καημένοι.
Μεγάλο φόβο έχουν, για να ασκήσουν τέτοια μεγάλη επίθεση πάνω σ'έναν άνθρωπο.

Ο γιος μου τελευταία όσο πιο πολύ με βλέπει, τόσο πιο πολύ πονάει. Εύχομαι να βρει τη δύναμη να το ξεπεράσει, γιατί δεν χρειάζεται να τον πονάει τόσο πολύ. Θα γίνω καλά.

Εγώ δεν νομίζω πως έκανα λάθος. Να βοηθάς τον κόσμο δεν είναι λάθος, αυτό είναι καλό.

Αυτό που γράφουν συνθήματα στους τοίχους, δεν συμφωνώ. Είναι καλό να έχεις άποψη, αλλά να μην χαλάς κάτι που δεν μπορείς να το φτιάξεις ξανά ο ίδιος.

Έκφραση με βία δεν χρειάζεται. Υπάρχει ένας τρόπος πολύ καλός.
Ο λόγος.

Ο φόβος δεν βοηθάει. Ο φόβος δεν σ'αφήνει να ζήσεις ελεύθερος.
Ο φόβος είναι καταστροφή."


Λόγια ξυράφια. Προσωπικότητα ακέραιη.
Στάση γενναία και συνεπής, που δεν τη συναντάς εύκολα -ίσως σε κανέναν από όσους όψιμα την υπερασπίστηκαν. Ίσως.
Ευγένεια λόγου και άποψης, μοναδική -απίθανο σίγουρα για νεοέλληνα, άγνωστο παντελώς στους ελληναράδες και τους αδώνιδες.

Πέρα απ'αυτά όμως, η Κωνσταντίνα Κούνεβα έχει άλλο ένα μεγάλο ελάττωμα:
γνωρίζει ελληνικά και χρησιμοποιεί τις σωστές λέξεις.
Μόνο τις σωστές λέξεις, ούτε μία περιττή, ούτε μιλάει με χρησμούς ούτε υποννοούμενα και μισόλογα. Μιλάει με ακρίβεια.
Δυστυχώς για όλους μας.
Γιατί αυτό, κάποιους φορτώνει με ευθύνες -σοβαρές ευθύνες- και όλους τους υπόλοιπους μας γεμίζει με τύψεις. Πραγματικές.

Δεν χρειάζεται πλέον να μιλήσει άλλος για την Κούνεβα. Μιλάει η ίδια.
Δείτε όλα τα βίντεο της συγκλονιστικής της κατάθεσης, αναζητήστε και τα υπόλοιπα στο youtube. Αν μη τι άλλο, θα διαπιστώσετε ένα σπάνιο μεγαλείο ανθρώπου.

μανώλης χλιδάκης

Διαβάζω στα νέα:
Σοκ στον καλλιτεχνικό κόσμο από τη σύλληψη του Μανώλη Λιδάκη για κατοχή ναρκωτικών και ηρεμιστικών χαπιών. Και, δυστυχώς, (λέει) σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζεται κατακεραύνωμα, καθώς ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ασθενής-χρήστης και χρειάζεται υποστήριξη. Ας ευχηθούμε (λέει) να πάνε όλα καλά και να ξεμπλέξει, όχι μόνο από το νομικό μέρος της υπόθεσης, αλλά κυρίως από το ουσιαστικό.

Μάλιστα.

Διαβάζω επίσης:
Σε έρευνα που έγινε στο όχημά του, εντοπίστηκαν 2,1 γραμμάρια κοκαϊνης, 26 γραμμάρια χασίς και 59 ηρεμιστικά χάπια Xanax, τα οποία χορηγούνται μόνο με "κόκκινη συνταγή", την οποία και δεν διέθετε ο τραγουδιστής.

Η συνέχεια γνωστή. Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για τα τζάνκια όλης της επικράτειας, αλλά και τα βαποράκια -καθώς η νομοθεσία περί κατοχής και χρήσης δεν αφήνει και πολλά περιθώρια να τους διαχωρίσεις- θα κινητοποιηθεί σύσσωμος ο μηχανισμός κλάματος, τηλεοπτικός και έντυπος: ο καλλιτέχνης από κατηγορούμενος θα χαρακτηριστεί θύμα (ήδη χαρακτηρίζεται ασθενής), τα ψυχολογικά και συναισθηματικά ελαφρυντικά θα περισσέψουν -στοχεύοντας σε εκείνη την ευαίσθητη ανθρώπινη χορδή που είναι ικανή να λυγίσει ακόμα και την ταξική απέχθεια που νιώθουμε για τα golden boys της κολωνακιώτικης κόκας- η νομική διάσταση θα έρθει σε δεύτερη, ίσως και τρίτη, μοίρα, και φυσικά θα παρακαμφθεί εντελώς, κάτω και από το βάρος του ιδιάζοντος ψυχολογικού στάτους, πρώτα πρώτα γιατί και ο εισαγγελέας άνθρωπος είναι και νιώθει, αλλά και γιατί οι διάφορες Εσπρέσο, εφημερίδες είναι και μπορούν να τόνε κάνουν ρόμπα (αν δεν δείξει πως είναι άνθρωπος και νιώθει). Μετά, ο καλλιτέχνης θα βουρκώσει, ίσως μπροστά στις κάμερες, ίσως και όχι, θα φωτογραφηθεί σίγουρα μεταμελημένος και μέσω ενός συγκινητικού και απελπισμένου -πάντα ανθρώπινου όμως- καλέσματος στον Ύψιστο, θα γράψει στα παπάρια του νόμους, διατάξεις και κυρώσεις -που προβλέπονται πάρ'αυτα για τα ίδια κακουργήματα, αλλά μόνο για όσους δεν έχουν δισκογραφήσει το στίχο 'χάνομαι χωρίς ελπίδα, μέρα νύχτα στη Χαλκίδα'. Και, φυσικά, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζεται κατακεραύνωμα, καθώς ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ασθενής-χρήστης και χρειάζεται υποστήριξη. Η τελευταία φορά που αυτό γραφόταν επίσης ως αυτονόητο και επιβεβλημένο από τους (επι)κοινωνούς των δημοσίων ζητημάτων, αναφερόταν σε κάποιον κωλοπετσωμένο ηθοποιό -που τώρα πια, σχώρα με Θε μου, απλά πετσοκομμένος και δυο μέτρα κάτω απ'το χώμα, δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέξει τον ίσιο δρόμο, που δεν είναι άλλος από το σωφρονισμό και την έμπρακτη μεταμέλεια και που ίσως, λέω ίσως, να του είχε επιτρέψει να ζήσει κατιτίς παραπάνω μακριά από ματαιόδοξες πλην επώδυνες συνήθειες.

Εδώ, λοιπόν, είναι το σημείο που το παράκανα. Ολοφάνερα. Είναι το σημείο όπου ο αναγνώστης θα αρπαχτεί και θα χαρακτηρίσει το λόγο μου προσβλητικό, εμπρηστικό, μακάβριο, υπερβολικό, εμπαθή και διάφορα άλλα εμπριμέ. Η αλήθεια βέβαια παραμένει η ίδια και χάσκει αμήχανα πάνω από τα κεφάλια όλων μας, κυρίως όσων τριγυρίζουν αράουντ Ομόνοια και Ακαδημία Πλάτωνος και αναρωτιούνται καθώς έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τις ορδές των ζόμπι της πρέζας και της ανέχειας:

- ότι η πολιτική (και κατ'επέκταση η νομοθεσία) για τη χρήση και εμπορία ναρκωτικών ουσίων στερείται κατεύθυνσης και ανθρωπιστικής συνείδησης (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

- ότι οι φορείς αυτής της πολιτικής, από αστυνομικούς μέχρι δικαστικούς υπαλλήλους, λειτουργούν και δικάζουν με δύο μέτρα και δυο σταθμά (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

- ότι οι θεσμοί και οι μηχανισμοί φαίνεται να μεγαλώνουν το πρόβλημα και να διευρύνουν συνέχεια τον φαύλο κύκλο, αντί να τον κλείνουν (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

- ότι όταν απουσιάζει ουσιαστική πολιτική πρόληψης, καθώς και κοινωνικές υποδομές ένταξης και υποστήριξης στους χρήστες (απεξαρτημένους ή μη), ο κατασταλτικός μηχανισμός φαίνεται πως είναι λίγος και ανίσχυρος και αναγκαστικά -όντας ασύνδετος με το κοινωνικό σκέλος του προβλήματος- εστιάζει και αντιμετωπίζει μονάχα το ποινικό μέρος της υπόθεσης (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

Τα κεφαλαία στο διαδίκτυο συνήθως συμοβλίζουν οργή. Και συνήθως -σε φόρουμ ας πούμε- προκαλούν και οργή. Οργή λοιπόν, όσο οι διάφοροι καβαντζόπουλοι θα τη σκαπουλάρουν έτσι απλά, και την ίδια ώρα τα τζάνκια θα γεμίζουν τον Κορυδαλλό -ανοίγοντας άλλους φαύλους κύκλους εκεί- και οι ιστορικές συνοικίες της Αθήνας δεν θα είναι παρά χώροι στους οποίους θα κατασκευάζει, θα ανασκευάζει ή θα ανακαλύπτει αλήθειες το κάθε καρατζαφερικό παράσιτο, συντηρώντας και γιγαντώνοντας το καθεστώς του φόβου και της μισαλλοδοξίας και αναδεικνύοντας τους πλέον ακραίους κοινωνικούς αυτοματισμούς ως μοναδικές λύσεις, βλέπε επίσης και Άγιος Παντελεήμονας.

σπουδαία νέα

Όλα τα καλά νέα, εδώ με τη μία. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Το website μας είναι επιτέλους ΕΤΟΙΜΟ και ζωντανό, ολοζώντανο, θενξ του Δούλος (για το σχεδιασμό) και του Bananiotis (για όλο το dirty job και την τεχνική υποστήριξη), ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Μην κρατιέστε άλλο λοιπόν. Περιηγηθείτε άφοβα στη διεύθυνση

www.noeband.gr,

βάλτε τη διεύθυνση αυτή στα αγαπημένα σας, επιστρέφετε ξανά και ξανά, γιατί όλο και κάτι θα ανεβάζουμε, όλο και κάτι καινούριο θα υπάρχει, εγγραφείτε στο newsletter να λαμβάνετε νέα και κουστομπολιά, γενικά φάση ρε παιδί μου, φάση.

Άλλο νέο. Έγινε φάηναλη η κυκλοφορία του Second Hand από το SIN (Sony Independent Network), στο Αμέρικα. Σούπερ. Ο δίσκος για την ώρα διατίθεται ηλεκτρονικά και on demand, είτε από amazon.com (το αμερικάνικο) -κάνοντας κλικ εδώ- είτε από itunes και άλλα διαδικτυακά μαγαζά.
Και έπεται συνέχεια, λέει...

Παρ'ότι στο website θα βρείτε όλα τα reviews μαζεμένα, παρακάτω έχει λινκς για δύο πρόσφατες αναρτήσεις που έγιναν σε αμερικάνικα webzines για το αλμπουμάκι μας, από τις οποίες κρατήσαμε δύο από τα πιο όμορφα κοπλιμέντα που έχουν κάνει για τη δουλειά μας έβερ:

'[...] Vocalist Sophia really shines throughout and at times evoke the qualities you would associate with someone like Nina Simone; immaculate, focused, ambient and passionate'.

@ sea of tranquility (διάβασε όλο το review εδώ)

'[...] If you ever wanted Portishead to cover Tom Waits this CD is for you [...]'.

@ sepiachord (διάβασε όλο το review εδώ)



Αυτάααα.... Θέλεις κι άλλα;

τα όχι

Αντί άλλων ημερολογιακών ευκαιριών για τον εορτασμό της εθνικής απελευθέρωσης από τα κατοχικά στρατεύματα Γερμανών και Ιταλών -κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο- η χώρα μας πρωτοτυπεί (παγκοσμίως) εορτάζοντας αυτή την επέτειο, την ημέρα που κηρύχθηκε ο πόλεμος και όχι την ημέρα που έληξε. Χωρίς να γνωρίζουμε πως και γιατί -αλλά όπως τα περισσότερα εθνικά μας αξιώματα επιβάλλουν: γιατί έτσι- ως επέτειος της εθνικής απελευθέρωσης (άρα και αντίστασης κλπ κλπ) ορίστηκε πριν δεκαετίες, η μέρα που ο εικονιζόμενος στη φωτογραφία είπε κάποιο όχι. Το όχι αυτό που φέρεται να είπε στο τελεσίγραφο του ιταλικού στρατού, προφανώς ίσχυσε αναδρομικά και για την πρόταση του γερμανικού στρατού -του ναζιστικού όπως τον λένε οι επιστήμονες- αλλά συμβολίζει έκτοτε και την εθνική αντίσταση -καθ'ότι κανείς δεν θυμάται να έχει οριστεί ξεχωριστή μέρα εορτασμού γι αυτή.
Μ'ένα όχι, πολλά τρυγώνια.

Ο αρνητισμός αυτού του πολιτικού άνδρα (γνωστός μόνο για τα όχι του) φαίνεται πως τόνε βάραινε, γι αυτό προφανώς και είχε επιτάξει τους συνοδούς του, τους υπουργούς της κυβερνήσεώς του, καθώς και τους στρατιωτικούς, να χαιρετίζουν -καταπώς φαίνεται στη φωτογραφία- κατά τρόπο που λίγο ίσως ευχαριστούσε τους γερμανούς ή εντέχνως εξεβίαζε τη μερική εύνοιά τους, ποιος ξέρει...

Γιορτάζουμε λοιπόν το όχι αυτού του άνδρα στην απόπειρα κατοχής ελλήνων από γερμανούς. Η περίπτωση κατοχής ελλήνων από έλληνες -όλως τυχαίως κατά τη δική του διακυβέρνηση- δεν αναφέρεται πουθενά (επίσης όλως τυχαίως), παρά μόνο σε έντυπα και φυλλάδια που χαρακτηρίζονται κομμουνιστικά. Εκτός αν είναι φώτοσοπ αυτό:

Η Έλλη Παππά έφυγε χτες, μία ημέρα πριν από την εθνική επέτειο.
Στα 89 της.
Μετά από μια ζωή γεμάτη, όπου μπροστά της οι έννοιες ακέραιη αξιοπρέπεια, εμπειρίες, αυτοθυσία, πίστη, πατριωτισμός, δράση, ηχούν στοιχειώδεις και λίγες. Κανείς δεν θα μνημονεύσει τη γωνιά της στην Ιστορία, παρά μόνο κάτι κομμουνιστικά έντυπα και φυλλάδια, άντε και κάποιοι τρίγυρω από αυτά. Δεν υπάρχει και πολύς χώρος πλέον για τα όχι που είπαν αγωνιστές σαν την Παππά, σαν τον Νίκο Μπελογιάννη, σαν τόσους και τόσους που "αγάπησαν την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που τους κατηγόρησαν". Είναι πολλές οι φωνές, βλέπεις, πολλές οι φωνασκίες, είναι ο Άδωνις στα κανάλια, είναι η κουβέντα για τους μετανάστες, είναι οι διάφοροι Ψωμιάδηδες, ο Κούγιας και τα φωτομοντέλα, είναι αυτή η τηλεόραση μόνιμα ανοιχτή, σε φουλ ένταση ή σιωπηλή, δεν παίζει ρόλο. Είναι η αμήχανη καθημερινότητα που, επιτέλους, επικρατεί της Ιστορίας και των ιστοριών που της δίνουν το κεφαλαίο 'γιώτα'.
Των μικρών ιστοριών, όπως ο έρωτας της Παππά και του Μπελογιάννη.

Πόσες και πόσες ιστορίες, έγραφε ο Μπρεχτ, πόσες και πόσες απορίες...

ΥΓ. Σήμερα, αντί να χασμουριέστε με τις βαρετές αναγνώσεις του "έπους του '40", βρείτε λίγο χρόνο και διαβάστε για την Έλλη Παππά και την ιστορία της. Ξεκινήστε από αυτό το συγκλονιστικό γράμμα που έγραφε στο παιδί της μέσα από τη φυλακή και δημοσιεύει το όμορφο μπλογκ του Ροϊδη:

"Παιδί μου
Αυτές τις μέρες κλείνουν τρία χρόνια από τη δίκη που σ’ άφησε χωρίς πατέρα. Τέτοιες μέρες όλα είναι ζωντανά, ολότελα ζωντανά στο μυαλό και στην καρδιά, που την καίνε αδιάκοπα. Μα δεν θέλω να σου γράψω γι’αυτά. Σκεφτόμουνα πως όταν μεγαλώσεις θα μάθεις πολλά για τον πατέρα σου. Μα για την καρδιά του, για την αγάπη του, για το τι ήταν η αγάπη μας που γέννησε εσένα δε θα μπορέσεις να μάθεις παρά πολύ λίγα αν δεν είναι η μάνα σου να σ’ τα πει. Και καθώς δεν μπορώ να ξέρω, αγοράκι μου, αν θα βρίσκομαι κοντά σου όταν εσύ θα γίνεις παλικάρι, σκέφτηκα να σου γράψω. Θα φυλάξει τα γράμματά μου η γιαγιά σου ή η θεία σου. Και σαν θα γίνεις δεκάξι χρονών, όταν η καρδιά σου, το μυαλό σου, ο χαρακτήρας σου θα είναι σαν δροσερά μπουμπούκια έτοιμα ν’ανθίσουνε σε όμορφα λουλούδια και να δώσουνε πλούσιο και γερό καρπό, θα’ναι καιρός να γνωριστείς πιο καλά με τον μεγάλο Νίκο. Θα σου δώσω κομμάτια από τη ζωή μας κι απ’τα γράμματά μας στην Ασφάλεια. Όσο μπορώ πιο πολλά.
Φλεβάρης 1955, Φυλακές Κάστορος (Πειραιάς)"

Και διαβάστε μετά εδώ και εδώ και εδώ.

θέλω κι άλλο πασόκ

Θέλω αυτό που κάνουμε τις τελευταίες ημέρες στα Εξάρχεια, με τη συνεχή αστυνομική παρουσία, να γίνει σε κάθε περιοχή της χώρας όπου υπάρχει πρόβλημα.

Θέλω, επίσης, σε κάθε περιοχή της χώρας όπου δεν υπάρχει πρόβλημα, να δημιουργήσουμε κανένα, ώστε αυτό που κάνουμε τις τελευταίες ημέρες στα Εξάρχεια, με τη συνεχή αστυνομική παρουσία, να γίνει σε κάθε περιοχή της χώρας όπου θα υπάρχει πρόβλημα.

Θέλω ακόμα, αυτό που κάνουμε τις τελευταίες ημέρες στα Εξάρχεια, να το κάνουμε κάθε μέρα στα Εξάρχεια, υπάρχει-δεν υπάρχει πρόβλημα.

Έτσι κι αλλιώς το θέμα μας δεν είναι το πρόβλημα, είναι τα Εξάρχεια.
Το θέμα δεν ήταν να βάλω τάξη, ήταν να γίνω υπουργός.
Φάτε ΠΑΣΟΚ λοιπόν τώρα, γιατί μάλλον το είχατε ξεχάσει και πολύ μου είχατε μπαρακομπαμιάσει τελευταία μπαγάσηδες...

λάηβ για να πας

Εμείς μόλις γυρίσαμε από Βερολίνο και περάσαμε ωραία λέμε. Σύντομα θα βάλουμε και τις φωτογραφίες μας, αμέ. Να δείτε κι εσείς πόσο ωραία. Μέχρι τότε, ενημερώνουμε για τα ωραία λάηβ της εβδομάδας, στα οποία όλο και κάπως εμπλεκόμαστε, ε....

Αύριο Τετάρτη, 14 του Οκτώβρη,
οι τρανοί JUKEJOINT ALLIGATORS
στο Lazy Club στα Βριλήσσια,
Λεωφόρος Πεντέλης 1, www.lazy.gr
@22.00

Περισσότερα κάνοντας κλικ εδώ.
Την επόμενη, Πέμπτη 15,
ο Σπαρτίνο aka Κωστής Χριστοδούλου,
με το ΚΧ3,
στο Παράφωνο της οδού Ασκληπιού
και με είσοδο ελεύθερη.
@αργάμιση κλασικά

Και ταρατατζούμ ταρατατζούμ,
για ΤΡΕΙΣ -παρακαλώ- γκράντε εμφανίσεις,
Παρασκευή 16, Σάββατο 17 και Κυριακή 18,
οι αγαπημένες ΣΑΝΑΔΕΣ μαζί με τους beatboxers WORD OF MOUTH,
στην παράσταση 'a cappella stories',
σε μια μοναδική σύμπραξη
στο Θέατρο Δίπυλον, στην πλατεία Κουμουνδούρου.

Με κλικ πάνω στα ονόματα των γκρουπ, έχεις και περισσότερες πληροφορίες.
Εμείς θα είμαστε σε όλα. Για πολλούς και διάφορους λόγους.
Αλλά, κυρίως, for the music!

μπερλίν εγκέν

Βερολίνο και ψιχαλίζει. Αλεξαντερπλάζ.
Μπαίνω στο ταξί και παίζει το καινούριο των Pearl Jam. Μούφα.
Το καινούριο των Pearl Jam εννοώ. Γιατί το ότι παίζει αυτό που παίζει στο ταξί, και
ακούω αυτό που ακούω, ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου.
Παραγωγή emo, pop κατάσταση. Δεν το' χουνε αυτό γαμώτο.

Σ ολόκληρο το κέντρο, δεν βρίσκεις ένα netcafe. Μα τι διάολο, δεν παίζουν εδώ
Warcraft τα πιτσιρίκια;

Περιμένω τους υπόλοιπους της μπάντας. Αύριο παίζουμε live. Και την Κυριακή.
Πρώτη φορά έξω, μάλλον θα είναι εμπειρία. Ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει.

Eschschloraque, την Πέμπτη 8 του μήνα (αύριο λέμε),
στη Rosenthaler Str., σε μια πολύ όμορφη στοά,
ένα λίγο πιο ευρύχωρο Μικρό Μουσικό θέατρο, με πιο street ντεκορασιόν και όψη
και με άφτερ dj-set.

White Trash Fast Food, την Κυριακή 11,

στη Schönhauser Allee 5-6,

κλασικό, φημισμένο και καραcult.

Ενημερώστε όλους τους μπερλινάλε φίλους σας.

Oi Night On Earth στη Γερμανία. Μετανάστες.
Στη Γερμανία μάνα, στη Γερμανία...

εκλογές

As soon as you're born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be...

They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be...

When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be...

Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasents as far as I can see,
A working class hero is something to be...

There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be...

If you want to be a hero well just follow me...

[John Lennon, Working Class Hero, 1970]



ΥΓ. Και άκουσέ το κι εδώ αν θες. Από τον Λάνεγκαν και τα δέντρα του.

au revoir

Au revoir λοιπόν, στο 'Au Revoir' -μακράν το πιο ωραίο ποτάδικο της Αθήνας έβερ. Μιας άλλης Αθήνας όμως. Μιας Αθήνας που φεύγει, που σχεδόν έχει φύγει, μιας Αθήνας που πια μας μισεί, που λέει και ο Λουκιανός. Και αλλάζουμε όλοι όπως αλλάζει κι η πόλη, τραγουδάει επίσης ο Λουκιανός. Και δεν είναι η νοσταλγία. Σιγά τη γενιά μου και τα χρόνια μου, που έχω δικαίωμα και για νοσταλγία... Είναι ένα γαμώτο για κάθε τι όμορφο και αυθεντικό που παραδίνεται στο χρόνο και πια θα μας επισκέπτεται μόνο από τον κόσμο της μνήμης -ειδικά εμάς που δεν προλάβαμε και πολλά τέτοια. Είναι, κυρίως, μια αβεβαιότητα -ή μια κυνική σιγουριά- για το μέλλον αυτών των όμορφων χώρων. Μια αβεβαιότητα για τη συνέχεια. Θα παραμείνει άραγε τόπος συναντήσεων; Θα συνεχίσει ως τόπος παραγωγής αναμνήσεων; Θα συνεχίσει ως τόπος φιλοξενίας στιγμών; Ραντεβουδάκια, (αμπελο)φιλοσοφικές κουβέντες, εξομολογήσεις, συνευρέσεις, επανενώσεις, φίλοι, εραστές, σινεφίλ, φοιτητάκια, θαμώνες, αλκοόλες, κουβέντες, μυστικά, σχέδια, καυγαδάκια, έμπνευση, πειράγματα, μικρές παράξενες ιστορίες που θα έλεγε κι ο Χουανίτο. Πιο απλά, στιγμές. Μια αβεβαιότητα -ή πάλι κυνική σιγουριά- για τις ορέξεις του επόμενου ιδιοκτήτη -κάποιο γνήσιο τέκνο της εποχής του, το πιθανότερο... Και, κυρίως, για τις διακοσμητικές του ορέξεις. Θα θελήσει, άραγε, να το κάνει 'πιο ωραίο' (sic), όπως ας πούμε έκαναν (sic) τον Λώρα στη Μαβίλη;...

Λυπάμαι για την Πατησίων και την Αθήνα που το χάνει, γράφει ο Δημήτρης Ρηγόπουλος στην Καθημερινή. Κι εγώ λυπάμαι για την Πατησίων και την Αθήνα που έχουμε. Και λυπάμαι που για κάθε ξενέρωτο Στάρμπαξ που ανοίγει, πρέπει να κλείνει ένα Au Revoir.

Η ζωή έχει δύο σταθμούς, έλεγε ο κυρ Θόδωρος, ο μακροβιότερος ίσως μπάρμαν της Αθήνας: Να θυμάσαι και να περιμένεις.

Εδώ θα'μαστε και θα περιμένουμε κυρ-Θόδωρε. Au revoir!...

trip hope

Τελικά είχα δίκιο, όπως στα'χα γράψει από τον Ιούλιο. Ο δίσκος κυκλοφορεί σε λίγες μέρες και είναι υπέροχος. Τον κατέβασα και τον ακούω. Περιμένω να βγει σε βινύλιο και θα τον πάρω. (Μόνο έτσι θα αγοράζω δίσκους πλέον. Και παράλληλα θα κατεβάζω για να δοκιμάζω).

Ερμηνεία και μουσική αίσθηση που σε στοιχειώνει. Απλότητα που σε υπνωτίζει. Μια καλλιτέχνης 'χαμένη στον κόσμο της', που σε καλεί να χαθείς κι εσύ σ'αυτόν. Αφέσου. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει η Hope.

Και κράτα σημειώσεις τώρα:
Hope Sandoval η φωνή, The Warm Inventions οι συνοδοιπόροι, 'Through The Devil Softly' ο δίσκος.
Και στις 17 του Νοέμβρη έρχεται και το καινούριο από το Νοράκι. Αμέ...

αμέρικα

Και το Second Hand ξεκινάει το ταξίδι του στην Αμερική. Επισήμως, στις 27 Οκτωβρίου, οπότε και το ρηλήζ εκεί στα ξένα. Ανεπισήμως, έχει ήδη διαρρεύσει το μυστικό και ιδού οι πρώτες αποκρίσεις, ρίβιους και παρουσιάσεις. Πάρε πρώτα τρεις κριτικές του άλμπουμ και μετά αναφορές σε άλλα σάητ. Κάποιος μας ρώτησε αν χαιρόμαστε μ'αυτά. Όχι, ιδέα σου...

@ Left Of The Dial magazine

@ Frantik Mag

@Flocked Media

@ NeuFutur magazine

@ Howlin Wuelf Media

@ ReGen magazine

@ Elbo.ws

Και έρχονται κι άλλα, όσο πλησιάζει η κυκλοφορία.
Τρεις μέρες βασανίζομαι με τον Αμερικάνο, για να του στήσω μηχανή, το κόλπο να του κάνω.
Αμέ...

έξω καρδιά

Στην κυριολεξία. Δες το λινκ.

εκλογές στην ανδρομέδα

Διαβάζω στα νέα της εβδομάδας:
Μακρινός πλανήτης αυτοκτονεί με βουτιά στο μητρικό του άστρο. Θα καταστραφεί, βέβαια, ολοσχερώς σε κάνα εκατομμύριο χρόνια (λένε).
Κι άλλο ένα:
Τάσεις κανιβαλισμού εκδηλώνει ο πλησιέστερος γαλαξιακός μας γίγαντας, δηλαδή η Ανδρομέδα. Θα συγκρουστούν οι δύο γαλαξίες (λένε), δηλαδή η Ανδρομέδα και ο δικός μας -ο Milky Way- σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια. Το λέει και το τραγούδι: 'άιντε 'κει ψηλά, ψηλά στην Ανδρομέδα, άιντε πίνουν τσίπουρο και τρων' άλλους πλανήτες'...

Διαβάζω, επίσης, εκλογές. Σε κάνα μήνα.
Απομακρυσμένη κυβέρνηση αυτοκτονεί με βουτιά στη μήτρα της, στο σάπιο πολιτικό σύστημα, το οποίο πρώτα εκείνη σάπισε, και μετά τη σάπισε εκείνο.
Τάσεις κανιβαλισμού εκδηλώνουν οι πλησιέστεροι στους υπουργικούς θώκους γίγαντες, αλλά και οι πιο ελάσσονες -οι κολλητοί, οι παράγκες, οι πλιάτσικες, οι κουμπάροι...
Κι εκείνος που'χει στόμα, στόμα και δαγκάνει,
όλο μας λέει πως δεν το ξανακάνει.

Και καλά, εκεί βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου.
Εκεί, άιντε, κάτι γίνεται κυρά μου.
Αλλά,... εδώ σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος;
Εδώ σιμά, που φυλακίζουνε το πάθος;
Ρίχνουν χώμα, ναι, με λουλούδια ραίνουν.

Και θαρρούν,... θαρρούν πως ξεμπερδεύουν;...

μπάλα

...Και ο Πελέ είπε να μην παίρνουμε στα σοβαρά αυτά που λέει ο Μαραντόνα. Ίσα ρε γύφτο, τσάτσε του βραζιλιάνικου κεφαλαίου και της κάθε μάστερκαρντ. Ψήνομαι τρελά για απάντηση Ντιέγκο. Θα την ανεβάσω, με μεγάλο ρισπέκτ. Και, με την ευκαιρία, πάρε μια φωτογραφία ενός ωραίου τύπου.

ιντερνάσιοναλ

Starting with whispers and distant notes tuned up by various musicians, Second Hand almost feels like something between a thriller and a jam session. It turns out to be an appropriate way for the Greek-based Night on Earth to begin, as the album is shot through with the kind of moody sentiments that fans of everyone from Leonard Cohen to Nico, the Tindersticks to later Marianne Faithfull can relate to. Lead singer Sophia Sarri's strong but still aching voice has the dramatic sense of classic cabaret down, while the understated power of the performers, strings, and noir-tinged beats and bass sets the mood early on, living up to the band's name nicely. As a result, when feedback first fully crunches in on "Crocus," the effect is shocking given what has happened before, suggesting a looming presence that does not always announce itself. Alternating between Greek- and English-language lyrics, Sarri's delivery is never less than compelling, and the whole is a dark, enthralling gem.

[το πρώτο οφίσιαλ διεθνές ρίβιου για το 'Second Hand', όπως δημοσιεύτηκε στο έγκυρο ενημερωτικό All Music Guide. Το σχετικό λινκ, πατώντας εδώ]

φωτιά στα σαββατόβραδα

Ας μετρήσουμε λοιπόν όλοι (και πάλι) τις ζημιές μετά τις πυρκαγιές. Τις ζημιές πριν τις πυρκαγιές (και πάλι) ας μην τις μετρήσουμε. Όπως ας πούμε τα 250.000 αυθαίρετα της περιοχής ή -λέω εγώ τώρα ο κακός- αυτό εδώ πέρα το λινκ -δημοσιευμένο 4 μήνες πριν παρακαλώ- που βρήκα ως ενδιαφέρον σχόλιο στο ούτως ή άλλως έξοχο ποστ του Ολντμπόη. Τώρα όμως μας χρειάζεται ο μίστερ Προκόπης να πει πως 'άλλο η εικόνα, άλλο η πραγματικότητα'. Ή, καλύτερα, αλλού η εικόνα, αλλού η πραγματικότητα. Η πρώτη στους δέκτες σας, η δεύτερη στο διάολο. Ή, ακόμα καλύτερα, στις πλάτες μας. Και γαμώ;...

ημερολόγιο διακοπών

Συναυλιάρα στα μέσα του Αυγούστου. Παράταιρο.
Είναι πράγματι οι Faith No More. Και γαμάνε. Να ένα παιδικό όνειρο που επιτέλους εκπληρώνεται.

Second Hand και Hotelοτράγουδα, δυο μέρες πριν στον αμπελώνα στην Κέρκυρα. Ομορφιά.
Ο Σκοπελίτης δεν κουνάει απλώς. Είναι σαν παιχνίδι στο Allou Fan Park. Φανταζόμαστε τους εαυτούς μας ήδη στο βυθό. Δεν είναι δύσκολο. Βλέπουμε το κύμα να ανεβαίνει πάνω από τα κεφάλια μας. Ένας μίστερ, με σπούκυ όψη, σαν από ταινία του Τιμ Μπάρτον, αρχίζει να μοιράζει μπλε σακούλες στους επιβάτες, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν από συνήθεια, κάτι φυσικό. Καθόλου παράταιρο.
Δείχνει μάλιστα να το διασκεδάζει, όταν και οι πρώτες κυρίες πηγαίνουν τρέχοντας προς την τουαλέτα, με τη σακούλα στο χέρι. Μαζί με έναν άλλο μουτσαραίο χαβαλεδιάζουν κοιτώντας περιπαιχτικά τους επιβάτες στο σαλόνι. Νομίζει κανείς ότι βάζουν στοιχήματα ποιος επιβάτης θα φύγει πρώτος για την τουαλέτα. Θα μπορούσε και να είναι το παιχνίδι τους. Μ'αρέσουν. Διασκεδάζουν με μια κατάσταση που για άλλους είναι τρομακτική και το βλέπω δίπλα μου. Εκείνοι όμως διασκεδάζουν γιατί ξέρουν. Ξέρουν ότι όσο κι αν κουνάει, δεν παίζει να βουλιάξουμε. Αλλά και αυτό να γίνει, ξέρουν ότι αυτό θα γίνει once και ότι είναι λίγοι για να κάνουν το ο,τιδήποτε. Η γνώση ως σύμμαχος. Σχετικά παράταιρο.
Βλέπω αυτό τον Έλληνα συνέχεια μπροστά μου. Τον λέω Έλληνα γιατί τόσο θέλει να είναι. Στο τραπέζι, ελληνικός καφές και φραπέδες για τα κορίτσια, πακέτο Μάλμπορο και γυαλί ηλίου Αρμάνι με τη φίρμα να βγάζει μάτι από δέκα μέτρα. Τον ξέρω καλά. Είναι ο τύπος του Έλληνα που νομίζει πως τα'χει όλα και στην ουσία δεν έχει τίποτα. Που νομίζει πως κάθε τι ελληνικό συνιστά και μια πρωτιά στην ανθρωπότητα. Που δεν ξέρει -ή κάνει ότι έχει ξεχάσει- ότι τον ελληνικό καφέ, κάποτε τον παραγγέλναμε για τούρκικο. Που όταν καμιά εθνική ομάδα σηκώσει κανά κύπελλο -είτε properly είτε by chance- εκείνος πανηγυρίζει ως να ήταν δική του επιτυχία, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν έχει και πολλές επιτυχίες δικές του να καυχηθεί. Γενικά, όλα τα στραβά του κόσμου συμπυκνώνονται για εκείνον στη λέξη 'ξένοι'. Συνέχεια της θεωρίας που θέλει εμάς τους Έλληνες να μεγαλουργούσαμε αν μας άφηναν οι Φράγκοι. Γιατί εκεί είναι το πρόβλημα. Στους άλλους. Τούρκοι, Αλβανοί, Γερμανοί, τουρίστες, μετανάστες, όλοι υποφέρουν όταν τους πιάνει στο στόμα του. Τ'ακούω αυτά συνέχεια με τη μίζερη και σίγουρη φωνή του, να βγάζει λόγους σ'όποια παρέα ψαρεύει. Ενοχλεί διαρκώς τη σιέστα μου. Παράταιρος.
Στο απόμερο ταβερνάκι, όπου το κύμα που σκάει είναι και ο πιο δυνατός ήχος που μπορεί ν'ακούσει κανείς, μια παρέα 20κάτιδων, αντάμα με τις σιωπηλές γλάστρες τους, στρογγυλοκάθονται και αρχίζουν την ανάλυση για τις μεταγραφές του Θρύλου. Παράταιρο.
Δεν αργώ να διαπιστώσω ότι είναι σχεδόν σαν τους περισσότερους της γαβροφυλής μου. Ούτε από μπάλα ξέρουν πραγματικά, ούτε καν από ελληνική μπάλα. Καθόλου παράταιρο. Παρακαλάω να σωπάσουν, αλλιώς αρχίζω το μονοπάτι που θα με οδηγήσει στη δροσιστική βουτιά της Καλοταρίτισσας.

Το πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου αγκομαχάει να δικαιώσει τον τίτλο του. Ούτε κέφι ούτε μεράκι ούτε ωραίοι μουσικοί. Σκυλονησιώτικα και μαντινάδες για κινητά και όπλα διαδιέχονται ταλαιπωρημένες εκτελέσεις των κλασικών χορευτικών, που μόνο για χορό δεν με προκαλούν. Σιγά σιγά ο κόσμος γουστάρει, γιατί δεν μπορεί κι αλλιώς. Ακόμα και σ'αυτό το ίσως ακόμα παρθένο νησάκι, η πιο αυθεντική λειτουργία και έκφραση του ανθρώπου -ο χορός- έχει μολυνθεί. Παράταιρο, αν και όχι πλέον.
Ο Έλληνας πάλι μπροστά μου, ίσως χαίρεται μ'αυτό που βλέπει και ακούει, γιατί ίσως στα αυτιά του και στο μυαλό του αυτό να είναι η παράδοση και οι αξίες. Παρακαλώ να σχολιάσει το ηλίθιο shake που χορεύω ως αντίδραση, για να του πω που να τη βάλει αυτή την παράδοση.
Τα δύο τελευταία νησάκια φέρνουν την ηρεμία. Ο Χουανίτο μας περιμένει με το βιολί και το λαούτο -και ένα ασκί αέρηδες. Ο Ματίας μπαίνει στη μουσική παρέα δημιουργικά και κερδίζουμε έτσι άλλη μια στιγμή. Τα κορίτσια πιο δίπλα πίνουν ψημένη ρακή και περνάνε καλά. Μια πολύ όμορφη εικόνα. Καθόλου παράταιρη.
Την ίδια ώρα το βαζελάκι ρουφάει τρία και ετοιμάζεται για το σπίτι του. Η εικόνα ομορφαίνει.

Μόνη ασχήμια πραγματική, το γαμημένο Blue Star. Νιώθω ζητιάνος στην Ομόνοια. Η εικόνα του λιμανιού του Πειραιά ως ανταμοιβή της πολύωρης περιπέτειας απλά ολοκληρώνει την ασχήμια. Άμα ξαναπάω εγώ Αιγαίο, γράψε μου.

αντί μικρής παράξενης ιστορίας

Πλατεία Καρύτση, μεσημέρι. Ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο, και ακριβό τζιπ -νομίζω Land Rover- είναι παράνομα παρκαρισμένο έξω από την είσοδο του κτιρίου όπου στεγάζονται τα έντυπα Λαμπράκη. Πιθανολογώ χωρίς πολλή σκέψη πως θα ανήκει σε κανά Πρετεντέρη ή κάποιον άλλο μεγαλοδημοσιογράφο. Δύο πρασινόμπατσοι της δημοτικής αστυνομίας κόβουν κλήση και την τοποθετούν με μια μικρή ενοχή, αλλά αποφασιστικότητα, κάτω από τον υαλοκαθαριστήρα. Κοντοστέκομαι και αρχίζω μια σειρά από μάταιες σκέψεις. Σκέφτομαι λοιπόν πως η οικονομική θέση του ιδιοκτήτη του πολυτελούς αυτοκινήτου -ναι, είναι πολυτέλεια, μέχρι και θράσος, να κυκλοφορείς με αυτό στους δρόμους της Αθήνας- προφανώς του επιτρέπει να πληρώνει και 20 κλήσεις το μήνα, σχετικά αμελητέο ποσό μπροστά στις μηνιαίες απολαβές του. Μ'αυτή τη σκέψη, μπορεί άνετα να το παρκάρει στο ίδιο σημείο, κάθε μέρα που εργάζεται (και που δεν εργάζεται κάθε μέρα). Σκέφτομαι ακόμα χειρότερα ότι η οικονομική παύλα κοινωνική θέση του, επιτρέπει στο ίδιο άτομο να αδιαφορήσει για αυτήν την κλήση -ή αυτές τις κλήσεις- να αδιαφορήσει γνωρίζοντας πως οι κυρώσεις που προβλέπει ο νόμος, προβλέπονται για τους άλλους, τους πληβείους κι όχι για εκείνον. Ή ακόμα χειρότερα, του επιτρέπει να τις εξαγοράσει, κοινώς "να τις σβήσει" που λέμε κι όσοι έχουμε κανά μπάρμπα μέσα στην αστυνομία και κάνει που και που καμιά καβάντζα για μας. Μ'αυτή τη σκέψη, λοιπόν, επίσης μπορεί να παρκάρει κάθε μέρα παράνομα και όχι μόνο στο ίδιο σημείο, αλλά και όπου του γουστάρει, καθ'ότι ο δρόμος του ανήκει. Δεν πα να εμποδίζει πεζούς, τυφλούς, ανάπηρους, ο δρόμος του ανήκει, μαζί με το πεζοδρόμιο. Αυτοί είμαστε.

***

Παράσταση Περσών, Επίδαυρος. Δεν κατάφερα να πάω, αλλά διαβάζω για τα γιουχαρίσματα προς το Βούλγαρο σκηνοθέτη. Μια κυρία υστερικά φωνάζει στο βέβηλο πρωταγωνιστή να βγει από την (ιστορική βεβαίως βεβαίως) θυμέλη που είχε πατήσει. Αναρωτιέμαι ποια έξτρα ιερότητα της θυμέλης μπορεί να αντιλαμβάνεται η κυρία αυτή, που δεν αντιλαμβάνεται ο ταλαίπωρος και ταλαιπωρημένος σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί. Ίσως η κυρία να είναι απόγονος του Αισχύλου και κατέχει τα μυστικά της τραγωδίας καλύτερα απ'όλους μας, ίσως κατέχει ακόμα κι εκείνα που ο Αισχύλος κράτησε μυστικά και δεν τα κληρονόμησε παρά μόνο σε στενούς συγγενείς του. Μεγάλο μέρος του κοινού συμμετέχει αυθόρμητα στη γιούχα και αναρωτιέμαι αν πράγματι έχει τόσους απογόνους ο Αισχύλος. Αλλιώς, ψάχνω να βρω τι είναι εκείνο που οδηγεί το συλλογικό ασυνείδητο (μα εντελώς ασυνείδητο) να αντιδράσει με τέτοιο ακραίο και αναιδή τρόπο σε ένα θέαμα που -στη χειρότερη περίπτωση- ενδέχεται να είναι απλώς κακό και αντιαισθητικό. Και, φυσικά, όλοι εμείς, οι απόγονοι του Αισχύλου, κάτι τέτοια τα παίζουμε στα δάχτυλα και ξέρουμε να ξεχωρίζουμε την καλή παράσταση από τη μούφα, σαν το καλό λάδι. Ασφαλώς και ξέρουμε. Και για την τραγωδία και για την κωμωδία και για το Σέξπηρ. Για όλα. Αυτοί είμαστε.