au revoir

Au revoir λοιπόν, στο 'Au Revoir' -μακράν το πιο ωραίο ποτάδικο της Αθήνας έβερ. Μιας άλλης Αθήνας όμως. Μιας Αθήνας που φεύγει, που σχεδόν έχει φύγει, μιας Αθήνας που πια μας μισεί, που λέει και ο Λουκιανός. Και αλλάζουμε όλοι όπως αλλάζει κι η πόλη, τραγουδάει επίσης ο Λουκιανός. Και δεν είναι η νοσταλγία. Σιγά τη γενιά μου και τα χρόνια μου, που έχω δικαίωμα και για νοσταλγία... Είναι ένα γαμώτο για κάθε τι όμορφο και αυθεντικό που παραδίνεται στο χρόνο και πια θα μας επισκέπτεται μόνο από τον κόσμο της μνήμης -ειδικά εμάς που δεν προλάβαμε και πολλά τέτοια. Είναι, κυρίως, μια αβεβαιότητα -ή μια κυνική σιγουριά- για το μέλλον αυτών των όμορφων χώρων. Μια αβεβαιότητα για τη συνέχεια. Θα παραμείνει άραγε τόπος συναντήσεων; Θα συνεχίσει ως τόπος παραγωγής αναμνήσεων; Θα συνεχίσει ως τόπος φιλοξενίας στιγμών; Ραντεβουδάκια, (αμπελο)φιλοσοφικές κουβέντες, εξομολογήσεις, συνευρέσεις, επανενώσεις, φίλοι, εραστές, σινεφίλ, φοιτητάκια, θαμώνες, αλκοόλες, κουβέντες, μυστικά, σχέδια, καυγαδάκια, έμπνευση, πειράγματα, μικρές παράξενες ιστορίες που θα έλεγε κι ο Χουανίτο. Πιο απλά, στιγμές. Μια αβεβαιότητα -ή πάλι κυνική σιγουριά- για τις ορέξεις του επόμενου ιδιοκτήτη -κάποιο γνήσιο τέκνο της εποχής του, το πιθανότερο... Και, κυρίως, για τις διακοσμητικές του ορέξεις. Θα θελήσει, άραγε, να το κάνει 'πιο ωραίο' (sic), όπως ας πούμε έκαναν (sic) τον Λώρα στη Μαβίλη;...

Λυπάμαι για την Πατησίων και την Αθήνα που το χάνει, γράφει ο Δημήτρης Ρηγόπουλος στην Καθημερινή. Κι εγώ λυπάμαι για την Πατησίων και την Αθήνα που έχουμε. Και λυπάμαι που για κάθε ξενέρωτο Στάρμπαξ που ανοίγει, πρέπει να κλείνει ένα Au Revoir.

Η ζωή έχει δύο σταθμούς, έλεγε ο κυρ Θόδωρος, ο μακροβιότερος ίσως μπάρμαν της Αθήνας: Να θυμάσαι και να περιμένεις.

Εδώ θα'μαστε και θα περιμένουμε κυρ-Θόδωρε. Au revoir!...

trip hope

Τελικά είχα δίκιο, όπως στα'χα γράψει από τον Ιούλιο. Ο δίσκος κυκλοφορεί σε λίγες μέρες και είναι υπέροχος. Τον κατέβασα και τον ακούω. Περιμένω να βγει σε βινύλιο και θα τον πάρω. (Μόνο έτσι θα αγοράζω δίσκους πλέον. Και παράλληλα θα κατεβάζω για να δοκιμάζω).

Ερμηνεία και μουσική αίσθηση που σε στοιχειώνει. Απλότητα που σε υπνωτίζει. Μια καλλιτέχνης 'χαμένη στον κόσμο της', που σε καλεί να χαθείς κι εσύ σ'αυτόν. Αφέσου. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει η Hope.

Και κράτα σημειώσεις τώρα:
Hope Sandoval η φωνή, The Warm Inventions οι συνοδοιπόροι, 'Through The Devil Softly' ο δίσκος.
Και στις 17 του Νοέμβρη έρχεται και το καινούριο από το Νοράκι. Αμέ...

αμέρικα

Και το Second Hand ξεκινάει το ταξίδι του στην Αμερική. Επισήμως, στις 27 Οκτωβρίου, οπότε και το ρηλήζ εκεί στα ξένα. Ανεπισήμως, έχει ήδη διαρρεύσει το μυστικό και ιδού οι πρώτες αποκρίσεις, ρίβιους και παρουσιάσεις. Πάρε πρώτα τρεις κριτικές του άλμπουμ και μετά αναφορές σε άλλα σάητ. Κάποιος μας ρώτησε αν χαιρόμαστε μ'αυτά. Όχι, ιδέα σου...

@ Left Of The Dial magazine

@ Frantik Mag

@Flocked Media

@ NeuFutur magazine

@ Howlin Wuelf Media

@ ReGen magazine

@ Elbo.ws

Και έρχονται κι άλλα, όσο πλησιάζει η κυκλοφορία.
Τρεις μέρες βασανίζομαι με τον Αμερικάνο, για να του στήσω μηχανή, το κόλπο να του κάνω.
Αμέ...

έξω καρδιά

Στην κυριολεξία. Δες το λινκ.

εκλογές στην ανδρομέδα

Διαβάζω στα νέα της εβδομάδας:
Μακρινός πλανήτης αυτοκτονεί με βουτιά στο μητρικό του άστρο. Θα καταστραφεί, βέβαια, ολοσχερώς σε κάνα εκατομμύριο χρόνια (λένε).
Κι άλλο ένα:
Τάσεις κανιβαλισμού εκδηλώνει ο πλησιέστερος γαλαξιακός μας γίγαντας, δηλαδή η Ανδρομέδα. Θα συγκρουστούν οι δύο γαλαξίες (λένε), δηλαδή η Ανδρομέδα και ο δικός μας -ο Milky Way- σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια. Το λέει και το τραγούδι: 'άιντε 'κει ψηλά, ψηλά στην Ανδρομέδα, άιντε πίνουν τσίπουρο και τρων' άλλους πλανήτες'...

Διαβάζω, επίσης, εκλογές. Σε κάνα μήνα.
Απομακρυσμένη κυβέρνηση αυτοκτονεί με βουτιά στη μήτρα της, στο σάπιο πολιτικό σύστημα, το οποίο πρώτα εκείνη σάπισε, και μετά τη σάπισε εκείνο.
Τάσεις κανιβαλισμού εκδηλώνουν οι πλησιέστεροι στους υπουργικούς θώκους γίγαντες, αλλά και οι πιο ελάσσονες -οι κολλητοί, οι παράγκες, οι πλιάτσικες, οι κουμπάροι...
Κι εκείνος που'χει στόμα, στόμα και δαγκάνει,
όλο μας λέει πως δεν το ξανακάνει.

Και καλά, εκεί βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου.
Εκεί, άιντε, κάτι γίνεται κυρά μου.
Αλλά,... εδώ σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος;
Εδώ σιμά, που φυλακίζουνε το πάθος;
Ρίχνουν χώμα, ναι, με λουλούδια ραίνουν.

Και θαρρούν,... θαρρούν πως ξεμπερδεύουν;...

μπάλα

...Και ο Πελέ είπε να μην παίρνουμε στα σοβαρά αυτά που λέει ο Μαραντόνα. Ίσα ρε γύφτο, τσάτσε του βραζιλιάνικου κεφαλαίου και της κάθε μάστερκαρντ. Ψήνομαι τρελά για απάντηση Ντιέγκο. Θα την ανεβάσω, με μεγάλο ρισπέκτ. Και, με την ευκαιρία, πάρε μια φωτογραφία ενός ωραίου τύπου.