σπουδαία νέα

Όλα τα καλά νέα, εδώ με τη μία. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Το website μας είναι επιτέλους ΕΤΟΙΜΟ και ζωντανό, ολοζώντανο, θενξ του Δούλος (για το σχεδιασμό) και του Bananiotis (για όλο το dirty job και την τεχνική υποστήριξη), ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Μην κρατιέστε άλλο λοιπόν. Περιηγηθείτε άφοβα στη διεύθυνση

www.noeband.gr,

βάλτε τη διεύθυνση αυτή στα αγαπημένα σας, επιστρέφετε ξανά και ξανά, γιατί όλο και κάτι θα ανεβάζουμε, όλο και κάτι καινούριο θα υπάρχει, εγγραφείτε στο newsletter να λαμβάνετε νέα και κουστομπολιά, γενικά φάση ρε παιδί μου, φάση.

Άλλο νέο. Έγινε φάηναλη η κυκλοφορία του Second Hand από το SIN (Sony Independent Network), στο Αμέρικα. Σούπερ. Ο δίσκος για την ώρα διατίθεται ηλεκτρονικά και on demand, είτε από amazon.com (το αμερικάνικο) -κάνοντας κλικ εδώ- είτε από itunes και άλλα διαδικτυακά μαγαζά.
Και έπεται συνέχεια, λέει...

Παρ'ότι στο website θα βρείτε όλα τα reviews μαζεμένα, παρακάτω έχει λινκς για δύο πρόσφατες αναρτήσεις που έγιναν σε αμερικάνικα webzines για το αλμπουμάκι μας, από τις οποίες κρατήσαμε δύο από τα πιο όμορφα κοπλιμέντα που έχουν κάνει για τη δουλειά μας έβερ:

'[...] Vocalist Sophia really shines throughout and at times evoke the qualities you would associate with someone like Nina Simone; immaculate, focused, ambient and passionate'.

@ sea of tranquility (διάβασε όλο το review εδώ)

'[...] If you ever wanted Portishead to cover Tom Waits this CD is for you [...]'.

@ sepiachord (διάβασε όλο το review εδώ)



Αυτάααα.... Θέλεις κι άλλα;

τα όχι

Αντί άλλων ημερολογιακών ευκαιριών για τον εορτασμό της εθνικής απελευθέρωσης από τα κατοχικά στρατεύματα Γερμανών και Ιταλών -κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο- η χώρα μας πρωτοτυπεί (παγκοσμίως) εορτάζοντας αυτή την επέτειο, την ημέρα που κηρύχθηκε ο πόλεμος και όχι την ημέρα που έληξε. Χωρίς να γνωρίζουμε πως και γιατί -αλλά όπως τα περισσότερα εθνικά μας αξιώματα επιβάλλουν: γιατί έτσι- ως επέτειος της εθνικής απελευθέρωσης (άρα και αντίστασης κλπ κλπ) ορίστηκε πριν δεκαετίες, η μέρα που ο εικονιζόμενος στη φωτογραφία είπε κάποιο όχι. Το όχι αυτό που φέρεται να είπε στο τελεσίγραφο του ιταλικού στρατού, προφανώς ίσχυσε αναδρομικά και για την πρόταση του γερμανικού στρατού -του ναζιστικού όπως τον λένε οι επιστήμονες- αλλά συμβολίζει έκτοτε και την εθνική αντίσταση -καθ'ότι κανείς δεν θυμάται να έχει οριστεί ξεχωριστή μέρα εορτασμού γι αυτή.
Μ'ένα όχι, πολλά τρυγώνια.

Ο αρνητισμός αυτού του πολιτικού άνδρα (γνωστός μόνο για τα όχι του) φαίνεται πως τόνε βάραινε, γι αυτό προφανώς και είχε επιτάξει τους συνοδούς του, τους υπουργούς της κυβερνήσεώς του, καθώς και τους στρατιωτικούς, να χαιρετίζουν -καταπώς φαίνεται στη φωτογραφία- κατά τρόπο που λίγο ίσως ευχαριστούσε τους γερμανούς ή εντέχνως εξεβίαζε τη μερική εύνοιά τους, ποιος ξέρει...

Γιορτάζουμε λοιπόν το όχι αυτού του άνδρα στην απόπειρα κατοχής ελλήνων από γερμανούς. Η περίπτωση κατοχής ελλήνων από έλληνες -όλως τυχαίως κατά τη δική του διακυβέρνηση- δεν αναφέρεται πουθενά (επίσης όλως τυχαίως), παρά μόνο σε έντυπα και φυλλάδια που χαρακτηρίζονται κομμουνιστικά. Εκτός αν είναι φώτοσοπ αυτό:

Η Έλλη Παππά έφυγε χτες, μία ημέρα πριν από την εθνική επέτειο.
Στα 89 της.
Μετά από μια ζωή γεμάτη, όπου μπροστά της οι έννοιες ακέραιη αξιοπρέπεια, εμπειρίες, αυτοθυσία, πίστη, πατριωτισμός, δράση, ηχούν στοιχειώδεις και λίγες. Κανείς δεν θα μνημονεύσει τη γωνιά της στην Ιστορία, παρά μόνο κάτι κομμουνιστικά έντυπα και φυλλάδια, άντε και κάποιοι τρίγυρω από αυτά. Δεν υπάρχει και πολύς χώρος πλέον για τα όχι που είπαν αγωνιστές σαν την Παππά, σαν τον Νίκο Μπελογιάννη, σαν τόσους και τόσους που "αγάπησαν την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που τους κατηγόρησαν". Είναι πολλές οι φωνές, βλέπεις, πολλές οι φωνασκίες, είναι ο Άδωνις στα κανάλια, είναι η κουβέντα για τους μετανάστες, είναι οι διάφοροι Ψωμιάδηδες, ο Κούγιας και τα φωτομοντέλα, είναι αυτή η τηλεόραση μόνιμα ανοιχτή, σε φουλ ένταση ή σιωπηλή, δεν παίζει ρόλο. Είναι η αμήχανη καθημερινότητα που, επιτέλους, επικρατεί της Ιστορίας και των ιστοριών που της δίνουν το κεφαλαίο 'γιώτα'.
Των μικρών ιστοριών, όπως ο έρωτας της Παππά και του Μπελογιάννη.

Πόσες και πόσες ιστορίες, έγραφε ο Μπρεχτ, πόσες και πόσες απορίες...

ΥΓ. Σήμερα, αντί να χασμουριέστε με τις βαρετές αναγνώσεις του "έπους του '40", βρείτε λίγο χρόνο και διαβάστε για την Έλλη Παππά και την ιστορία της. Ξεκινήστε από αυτό το συγκλονιστικό γράμμα που έγραφε στο παιδί της μέσα από τη φυλακή και δημοσιεύει το όμορφο μπλογκ του Ροϊδη:

"Παιδί μου
Αυτές τις μέρες κλείνουν τρία χρόνια από τη δίκη που σ’ άφησε χωρίς πατέρα. Τέτοιες μέρες όλα είναι ζωντανά, ολότελα ζωντανά στο μυαλό και στην καρδιά, που την καίνε αδιάκοπα. Μα δεν θέλω να σου γράψω γι’αυτά. Σκεφτόμουνα πως όταν μεγαλώσεις θα μάθεις πολλά για τον πατέρα σου. Μα για την καρδιά του, για την αγάπη του, για το τι ήταν η αγάπη μας που γέννησε εσένα δε θα μπορέσεις να μάθεις παρά πολύ λίγα αν δεν είναι η μάνα σου να σ’ τα πει. Και καθώς δεν μπορώ να ξέρω, αγοράκι μου, αν θα βρίσκομαι κοντά σου όταν εσύ θα γίνεις παλικάρι, σκέφτηκα να σου γράψω. Θα φυλάξει τα γράμματά μου η γιαγιά σου ή η θεία σου. Και σαν θα γίνεις δεκάξι χρονών, όταν η καρδιά σου, το μυαλό σου, ο χαρακτήρας σου θα είναι σαν δροσερά μπουμπούκια έτοιμα ν’ανθίσουνε σε όμορφα λουλούδια και να δώσουνε πλούσιο και γερό καρπό, θα’ναι καιρός να γνωριστείς πιο καλά με τον μεγάλο Νίκο. Θα σου δώσω κομμάτια από τη ζωή μας κι απ’τα γράμματά μας στην Ασφάλεια. Όσο μπορώ πιο πολλά.
Φλεβάρης 1955, Φυλακές Κάστορος (Πειραιάς)"

Και διαβάστε μετά εδώ και εδώ και εδώ.

θέλω κι άλλο πασόκ

Θέλω αυτό που κάνουμε τις τελευταίες ημέρες στα Εξάρχεια, με τη συνεχή αστυνομική παρουσία, να γίνει σε κάθε περιοχή της χώρας όπου υπάρχει πρόβλημα.

Θέλω, επίσης, σε κάθε περιοχή της χώρας όπου δεν υπάρχει πρόβλημα, να δημιουργήσουμε κανένα, ώστε αυτό που κάνουμε τις τελευταίες ημέρες στα Εξάρχεια, με τη συνεχή αστυνομική παρουσία, να γίνει σε κάθε περιοχή της χώρας όπου θα υπάρχει πρόβλημα.

Θέλω ακόμα, αυτό που κάνουμε τις τελευταίες ημέρες στα Εξάρχεια, να το κάνουμε κάθε μέρα στα Εξάρχεια, υπάρχει-δεν υπάρχει πρόβλημα.

Έτσι κι αλλιώς το θέμα μας δεν είναι το πρόβλημα, είναι τα Εξάρχεια.
Το θέμα δεν ήταν να βάλω τάξη, ήταν να γίνω υπουργός.
Φάτε ΠΑΣΟΚ λοιπόν τώρα, γιατί μάλλον το είχατε ξεχάσει και πολύ μου είχατε μπαρακομπαμιάσει τελευταία μπαγάσηδες...

λάηβ για να πας

Εμείς μόλις γυρίσαμε από Βερολίνο και περάσαμε ωραία λέμε. Σύντομα θα βάλουμε και τις φωτογραφίες μας, αμέ. Να δείτε κι εσείς πόσο ωραία. Μέχρι τότε, ενημερώνουμε για τα ωραία λάηβ της εβδομάδας, στα οποία όλο και κάπως εμπλεκόμαστε, ε....

Αύριο Τετάρτη, 14 του Οκτώβρη,
οι τρανοί JUKEJOINT ALLIGATORS
στο Lazy Club στα Βριλήσσια,
Λεωφόρος Πεντέλης 1, www.lazy.gr
@22.00

Περισσότερα κάνοντας κλικ εδώ.
Την επόμενη, Πέμπτη 15,
ο Σπαρτίνο aka Κωστής Χριστοδούλου,
με το ΚΧ3,
στο Παράφωνο της οδού Ασκληπιού
και με είσοδο ελεύθερη.
@αργάμιση κλασικά

Και ταρατατζούμ ταρατατζούμ,
για ΤΡΕΙΣ -παρακαλώ- γκράντε εμφανίσεις,
Παρασκευή 16, Σάββατο 17 και Κυριακή 18,
οι αγαπημένες ΣΑΝΑΔΕΣ μαζί με τους beatboxers WORD OF MOUTH,
στην παράσταση 'a cappella stories',
σε μια μοναδική σύμπραξη
στο Θέατρο Δίπυλον, στην πλατεία Κουμουνδούρου.

Με κλικ πάνω στα ονόματα των γκρουπ, έχεις και περισσότερες πληροφορίες.
Εμείς θα είμαστε σε όλα. Για πολλούς και διάφορους λόγους.
Αλλά, κυρίως, for the music!

μπερλίν εγκέν

Βερολίνο και ψιχαλίζει. Αλεξαντερπλάζ.
Μπαίνω στο ταξί και παίζει το καινούριο των Pearl Jam. Μούφα.
Το καινούριο των Pearl Jam εννοώ. Γιατί το ότι παίζει αυτό που παίζει στο ταξί, και
ακούω αυτό που ακούω, ούτε στα πιο τρελά όνειρά μου.
Παραγωγή emo, pop κατάσταση. Δεν το' χουνε αυτό γαμώτο.

Σ ολόκληρο το κέντρο, δεν βρίσκεις ένα netcafe. Μα τι διάολο, δεν παίζουν εδώ
Warcraft τα πιτσιρίκια;

Περιμένω τους υπόλοιπους της μπάντας. Αύριο παίζουμε live. Και την Κυριακή.
Πρώτη φορά έξω, μάλλον θα είναι εμπειρία. Ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει.

Eschschloraque, την Πέμπτη 8 του μήνα (αύριο λέμε),
στη Rosenthaler Str., σε μια πολύ όμορφη στοά,
ένα λίγο πιο ευρύχωρο Μικρό Μουσικό θέατρο, με πιο street ντεκορασιόν και όψη
και με άφτερ dj-set.

White Trash Fast Food, την Κυριακή 11,

στη Schönhauser Allee 5-6,

κλασικό, φημισμένο και καραcult.

Ενημερώστε όλους τους μπερλινάλε φίλους σας.

Oi Night On Earth στη Γερμανία. Μετανάστες.
Στη Γερμανία μάνα, στη Γερμανία...

εκλογές

As soon as you're born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be...

They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be...

When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be...

Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasents as far as I can see,
A working class hero is something to be...

There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be...

If you want to be a hero well just follow me...

[John Lennon, Working Class Hero, 1970]



ΥΓ. Και άκουσέ το κι εδώ αν θες. Από τον Λάνεγκαν και τα δέντρα του.