τα λέμε το βράδι

Πριν από χρόνια, τρόμαζα στην ιδέα ότι μια μέρα
θα μας κυβερνήσει η Ντόρα.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι πάντα πιο σκληρή,
ακόμα κι από τη νοσηρότερη φαντασία.
Τώρα πλέον, τρομάζω στην ιδέα ότι μια μέρα
θα μας κυβερνήσει ο Αντώνης Σαμαράς.

Απόψε, στο Αλάβαστρον,
παρέα με τον εξαίρετο Ματιέ Ζανό σε κιθάρα και φωνή,
θα διασκεδάσουμε τις εντυπώσεις για την άδικη ήττα του δικού μας παιδιού, του λαϊκού παιδιού, του Παναγιώτη του Ψωμιάδη, αυτού του έντιμου βιοπαλαιστή, που κόβει και τα προστίματα από τα βενζινάδικα ναούμ.

Και μια υπενθύμιση:
Αν θέτε ν'αρχίζομε νωρίς το λάηβ, να έρκεστε και νωρίς.
Κι εμείς αυτό θέμε!

μικρές όμορφες ιστορίες

ΜΟΥΣΙΚΗ

Όραμα και δημιούργημα ενός οικονομολόγου και ερασιτέχνη μουσικού, του Jose Antonio Abreu, το φιλόδοξο πρόγραμμα Fundación del Estado para el Sistema Nacional de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela -ή πιο απλά, όπως το αποκαλούν, El Sistema- ξεκίνησε πριν από 35 περίπου χρόνια, στην εξωτική Βενεζουέλα. Μαζεύοντας παιδάκια από τις πιο φτωχές, απομακρυσμένες και τίγκα στο έγκλημα και στο νταραβέρι της πρέζας γειτονιές, με σκοπό να τα σώσει από την ταξική και κοινωνική καταδίκη τους κάνοντάς τα μουσικούς, ο Αμπρέου μπορεί σήμερα να καυχηθεί για τουλάχιστον 250.000 παιδιά που μαθαίνουν μουσική (χώρια εκείνα που έμαθαν μέσα στις τρεις και βάλε δεκαετίες), 102 νεανικές ορχήστρες και 55 παιδικές, αλλά και σπουδαίους μουσικούς, όπως ο 28χρονος μαέστρος Gustavo Dudamel, ο νεαρότερος διάσημος αρχιμουσικός στον κόσμο -τώρα διευθύνει τη Φιλαρμονική του Λος Άντζελες. Περισσότερα ιστορικά και πληροφορίες θα βρεις εδώ και εδώ.

Αυτό που θα δεις εδώ στο βίντεο είναι η Teresa Carreño Orchestra, μια από τις παιδικές ορχήστρες του El Sistema, παιδιά που ακόμα πάνε σχολείο, και παίζουν live από το Καράκας σε μια απονομή. Ξεκινούν με το δεύτερο μέρος από τη 10η Συμφωνία του Dmitri Shostakovich. Τα ινδιανάκια είναι ντυμένα με τα καθημερινά τους ρούχα. Συνεχίζουν με ένα υπέροχο χορό του σπουδαίου σύγχρονου Μεξικανού συνθέτη Arturo Marquez, όπου εμφανίζονται όλα με αθλητική φόρμα στα χρώματα της σημαίας της Βενεζουέλας. Στα τελευταία μέτρα του χορού, τα παιδιά σηκώνονται όρθια και τελειώνουν παίζοντας και χορεύοντας, ενώ εσύ μαζεύεις το σαγόνι σου από το πάτωμα, γιατί τέτοια ερμηνεία και ποιότητα εκτέλεσης και συγχρονισμού, δεν έχεις ακούσει πολλές φορές στη ζωή σου και σίγουρα όχι από ντόπια ορχήστρα στο Μέγαρο. Δεν χρειάζεται να αναφέρω τις απαιτήσεις, τεχνικές και ερμηνευτικές, των συγκεκριμένων έργων -ειδικά αυτό του Ρώσου συνθέτη... Μην κάνεις το λάθος να δεις τα παιδάκια φιλανθρωπικά. Δεν είναι κακομοίρηδες. Είναι μουσικοί, είναι μεγάλοι καλλιτέχνες. Απλά αφήσου στον ήχο τους. Και στης ψυχής τους το παραπάνω.

αυτή και την άλλη

...Δευτέρα.
Απόψε, σήμερα και χτες, που λέει κι ο Βέγγος, αλλά και την άλλη Δευτέρα.
In a silent way στο Καφέ Αλάβαστρον της οδού Δαμάρεως.
Οι αγαπημένοι σας Night On Earth ως ήσυχο κουαρτέτο -Σοφία, Κωστής, Γιάννης και Πέτρος- με καλεσμένο κιθαρίστα, διαφορετικό για κάθε βραδιά.

Απόψε, Δευτέρα, παρέα με τον
Γιάννη 'Johniethin' Μανιάτη,
γνωστός σας από μπάντες όπως The Jukejoint Alligators, Tango With Lions, Slim Shine Musik Box, Onions κελιπά κελιπά.

Και την άλλη Δευτέρα, 30 του μήνα,
στην παρέα μας ο ντροπαλός προσκεκλημένος μας
Mathieu Jeannot,
Γάλλος βεβαίως βεβαίως.

Λέμε στις 22.00 για να αρχίζουμε 22.30. Άμα έρθετε πιο αργά όμως, μην γκρινιάζετε που αρχίζουμε αργά... Άντε, γιατί...άντε!

"Πρέπει να αγαπάς τον τόπο σου και την κουλτούρα που σου έχει δώσει, αλλά δεν είναι κακό να περνάς καλά και σε έναν άλλο τόπο, να τον αγαπάς και αυτόν. Αν αγαπάς τους ανθρώπους, αγαπάς κάθε τόπο.

Από την παρουσία του τόσου κόσμου που έχω τώρα δίπλα μου, βλέπω ότι είναι πολύ γλυκό για τους άλλους να λειτουργείς με σοφία και αγάπη."

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα συνεχίζει να μας συγκλονίζει.
Με τα ελληνικά της, ελληνικά γεμάτα αγάπη και εκτίμηση
για έναν τόπο που αντί για αγάπη και εκτίμηση,
της προσέφερε βιτριόλι -κυριολεκτικά.

Και αν είχαμε την παραμικρή ιδέα πόσο καίει το βιτριόλι,
ίσως να νιώθαμε και πόσο καίνε τα λόγια της Κούνεβα...

tiersen yann, τ'είχα πάντα...

Yann Tiersen

+ Your Hand In Mine, Fuzz 14/11/09

Δεν γνωρίζω σε τι ωφελεί πλέον η γκρίνια για τις συνθήκες διεξαγωγής των συναυλιών (και δη των μεγάλων) ή τις παραλείψεις από πλευράς διοργάνωσης σε αυτές. Συνήθως γράφονται τα ίδια και τα ίδια, χωρίς να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο, αλλά και χωρίς να φαίνεται ότι το κοινό θέλει πραγματικά να αλλάξει ήθη και συνήθειες, τουλάχιστον στο μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί. Και αν -στην περίπτωση- για την πλευρά της διοργανώτριας εταιρείας της συγκεκριμένης συναυλίας δεν μπορούμε να βρούμε κάτι μεμπτό –καθ’ότι είναι αλήθεια πως η Stereomatic μας έχει συνηθίσει σε προσεγμένες επιλογές, καθώς και άψογες διοργανώσεις- σίγουρα μπορούμε να επαναλάβουμε (για νιοστή φορά) τα ράμματα για τη γούνα του ...λύκου, «που ακόμα και αν εγέρασε και άλλαξε το μαλλί του» και άλλαξε και διεύθυνση, μήτε τις τιμές στο μπαρ άλλαξε μήτε τον ήχο του μήτε τίποτα –όπου λύκος, βλέπε Fuzz, το οποίο μπορεί άνετα να μετονομαστεί σε Buzz, κατα τι πιο εύγλωττο και περιγραφικό όνομα, που απηχεί ακριβώς την κατάσταση που επικρατεί εκεί μέσα κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης συναυλίας. Και έτσι, σας έδωσα ήδη μια πρώτη εικόνα θαρρώ... Να’ναι καλά τα μεγάλα ονόματα που κάνουν τα sold out και δεν αφήνουν περιθώρια στο κοινό να πει κουβέντα ούτε για το χώρο ούτε καν για τα 7 ευρώ που κοστίζει μια μπύρα σε πλαστικό ποτήρι, μαζί με ένα νεράκι...

Buzz όμως και από το κοινό, που όσο έπαιζαν οι θεσσαλονικείς Your Hand In Mine, αποκάλυπτε με τον πιο άκομψο τρόπο ότι το όνομα του Tiersen μάλλον προηγείται της μουσικής του ως αξία, στη συνείδηση του κόσμου. Αυτές οι καταδικαστικές εξισώσεις Έλληνας ίσον σαπόρτ και σαπόρτ ίσον χρόνος για ψυχανάλυση, γκομενικά, κουτσομπολιό και ακόμα μικρότερης σπουδαιότητας μπούρου μπούρου, στέρησαν από όλους μας τη μοναδική –για εκείνη τη βραδιά, όπως φάνηκε- ευκαιρία να απολαύσουμε, έστω για λίγο, τη λυρική και ονειρική ατμόσφαιρα που αποπνέουν και οι δουλειές του Tiersen, καθώς και άλλων κοντινών μινιμαλιστών, όπως αυτή προέκυπτε αβίαστα από την φιλότιμη (για τις συνθήκες) και άρτια (για την εκτέλεση) εμφάνιση των δύο συντοπιτών μας.

Γιατί ο ίδιος ο Yann Tiersen κάπως μας τα χάλασε σ’αυτό. Προερχόμενος σίγουρα από άλλο ανέκδοτο, ο Γάλλος μουσικός αποφάσισε με μια χρονοκαθυστέρηση δεκαετίας να εξερευνήσει το πρώιμο post-rock, χωρίς όμως και τα σχετικά διαπιστευτήρια, ταλαιπωρώντας εξαντλητικά μια αντίληψη φόρμας και ανάπτυξης που, στην τελική, ακόμα και πιο ελάσσονα γκρουπ όπως λ.χ. οι Jeniferever (που παίζουν αυτή την εβδομάδα στα μέρη μας) ή οι Do Make Say Think, κατέχουν με επάρκεια, αλλά και με περισσότερη (ηχητική και σκηνική) συνέπεια. Αν και σε καμία περίπτωση δεν θα δήλωνα φαν της μουσικής ταυτότητας του συμπαθούς Γάλλου –όπως τουλάχιστον μας έχει αποκαλυφθεί από τη δισκογραφία του, δεν είναι αυτή η αιτία που με έκανε να σταθώ αμήχανα (εγώ και, φαντάζομαι, μεγάλο μέρος του κοινού) απέναντι σ’αυτό που επέλεξε να μας παρουσιάσει προχτές. Η αιτία ήταν ακριβώς αυτό καθαυτό που μας παρουσίασε: μια ξεφτισμένη εκδοχή των Mogwai, χωρίς όμως τις εξάρσεις και το μεγάλο εύρος δυναμικών, χωρίς τις εκρήξεις –πλην ίσως μίας και μοναδικής στιγμής- χωρίς διαχείριση της μουσικής –και της σκηνικής- ενέργειας έτσι ώστε να συνεπαίρνει το κοινό και όχι να επαναλαμβάνεται και να γίνεται προβλέψιμος, παράγοντας τελικά μια επίπεδη και μονότονη στο σύνολό της ροή ήχων, συγχορδιών και ρυθμών.

Η αλήθεια είναι πως αν αφαιρέσεις από τη μουσική του τον όποιο λυρισμό, την όποια ατμοσφαιρικότητα, τη συναισθηματική α λα μουσική δωματίου ενορχήστρωση, τα γλυκερά πιανιστικά αρπίσματα, τις γαλλοchansonικής υφής γραμμές στο ακορντεόν, τις ταξιδιάρικες μελωδίες τύπου Αμελί και τη ρετρό αίσθηση, δεν μένουν και πολλά να εκτιμήσεις και να απολαύσεις. Ειλικρινά –και δεδομένου ότι όλα τα παραπάνω στοιχεία όντως απουσίαζαν- δεν μπορώ να υπολογίσω κατά πόσο θα συνιστούσε πιθανότητα sold out η μουσική πρόταση της σαββατιάτικης εμφάνισής του, αν φυσικά και το κοινό ήταν κάπως πιο ενήμερο. Τολμώ να υποθέσω πως αν αυτή τύχαινε να ήταν και η πρώτη μουσική επαφή του με το ελληνικό κοινό, οι προδιαγραφές για τη συναυλία μια χαρά θα πληρούνταν και στο Αν –από θέμα προσέλευσης εννοώ. Αλλά το θέμα, φυσικά, δεν είναι ότι κάποιες θείτσες και ακροατές του Kosmos, έφευγαν απογοητευμένοι μετά από καμιά ώρα, όπου είχε φανεί ξεκάθαρα πως δεν θα άλλαζε το σκηνικό προς τέρψη των αυτιών τους. Όπως, επίσης, θέμα δεν είναι το αυτονόητο για έναν καλλιτέχνη, δηλαδή να έχει την ελευθερία να παρουσιάζει αυτό που εκείνος κατά περίσταση ορίζει ως προσωπική μουσική αναζήτηση. Αυτό που συγκρατώ ως βασική ένσταση είναι ότι για τα «ροκ» μονοπάτια όπου πλέον θέλει να παίζει μπάλα ο Tiersen, έχει ακόμα πολύ δρόμο και σε καμία περίπτωση το όνομα και η ηχητική ταυτότητα που έχει κατοχυρώσει μέχρι τώρα, δεν λειτουργούν ως εγγύηση γι αυτό το σκοπό.

Επιμερίζοντας άλλα θεματάκια της προχτεσινής συναυλίας, δεν γίνεται να μη σταθώ στον ήχο –ένσταση που διατυπώθηκε πιο ντιρέκτ και φωναχτά και κατιτίς πιο ...γαλλικά από κάποιους στο κοινό, που το δίκιο τους μια φορά, όμως, το είχανε. Δεν γνωρίζω αν η μπάντα –ως όφειλε- ήρθε μαζί με δικό της τεχνικό ήχου. Οι υποθέσεις που μπορώ όμως να κάνω για τον μάστορα πίσω από την κόνσολα είναι είτε ότι έχει δεσμό με τον μπασίστα (και ταυτόχρονα αντιπαθεί τον Tiersen) είτε ότι άκουγε πρώτη φορά στη ζωή του ηλεκτρικό μπάσο και εντυπωσιάστηκε από τις ηχοχρωματικές δυνατότητες του οργάνου, υποθέτοντας ότι το ίδιο στοιχείο θα εντυπωσιάσει και εμάς. Εννοείται πως αυτή δεν είναι και η μόνη ένσταση που μπορούμε να κάνουμε για τον προχτεσινό ήχο...

Στο πλαίσιο της γενικής γκρίνιας, θα ρίξω και ένα πλην στον κύριο Matt Elliott, ο οποίος ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος για την ακύρωση του δικού του live set (να τα λέμε αυτά) αφού όπως διαπιστώσαμε, προτίμησε να κάνει τον κομπάρσο στις ετεροχρονισμένες και αμφιλεγόμενες post-rock ανησυχίες του Tiersen (και να απαγγέλει μέσα από βιβλίο κάτι ακατάληπτα ξόρκια), παρά να μας χαρίσει μερικά λεπτά της μοναδικής μελαγχολίας των failing, drinking, howling τραγουδιών του.

Δεν έχω καταλήξει σχετικά με την αποτελεσματικότητα και τη χρησιμότητα των reviews σαν και τούτο, καθ’ότι απ’όσους παρευρέθηκαν το Σάββατο στο Fuzz, σίγουρα ο καθένας έχει σχηματίσει τη δική του εντύπωση, ενώ για όσους δεν ήταν εκεί, τι μπορείς να μεταφέρεις άραγε;... Ας συνοψίσω απλά και σύντομα πως όσοι δεν ήρθαν (ή μάταια περίμεναν απ’έξω για ένα εισιτήριο), δεν νομίζω σε καμία περίπτωση πως έχασαν κάτι σπουδαίο ή μοναδικό. Και όσοι ήρθαν, έχασαν τους Ulver...

(review γραμμένο για το mixtape.gr)

Σ'αυτήν εδώ την όμορφη φωτογραφία του Βαγγέλη Πατσιαλού, ο Matt Elliott παίζει μια καραμούζα και φαίνεται να περνάει καλά:

σόλο την Κυριακή

Ναι, επιτέλους, παίζω σόλο. Ποιος ξέρει τι, ποιος ξέρει πως, ξέρω μόνο πως θα'μαι πίσω από το πιάνο, αλλά ίσως και άλλα όργανα και θα παίξω για όσους έρθουν, αλλά και για τα ταλίπωρα τα δόντια μου...

Η αυριανή βραδιά εγκαινιάζει μια σειρά από σόλο εμφανίσεις με τίτλο 'the dental sessions', των οποίων τα έσοδα θα διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό -ήτοι για τη θεραπεία των δοντιών μου...
Ο πρώτος έρανος, λοιπόν, θα συνοδευτεί από μουσική πανδαισία, αυτοσχεδιαστική και μη, και θα ξεκινήσει -αντίθετα με τα συναυλιακά ήθη της πρωτεύουσας- λίγο μετά τις 21.00, λαϊκή απογευματινή δηλαδής. Ο σκοπός προφανής: να προλάβει ο καθείς εκ του κοινού να επιστρέψει με μέσο μαζικής μεταφοράς, έχοντας μάλιστα την πολυτέλεια της επιλογής.

[Είδες; Και οικονομία και περιβαλλοντική συνείδηση ο δικός σου. Και φιλανθρωπία...]

Ο χώρος, οικείος και ζεστός:
Καφέ Αλάβαστρον στην οδό Δαμάρεως, στον αριθμό 78,
στο δοξασμένο Παγκράτι.

Η είσοδος άφοβα στα 7 ευρώ.

Δες και το σχετικό αφισάκι:

συμπέρασμα ένα: πιο καλή η μοναξιά...

Μιλάμε για απίστευτη επιτυχία του Εθνικού Ερωτικού Τραγουδιστή και της εφημερίδας του Εθνικού Άνκορμαν. 200.000 αντίτυπα έγιναν φτερό μέσα σε μία ημέρα και αυτό καθιστά τον Μεγάλο Ερωτικό (Τραγουδιστή) πολλαπλά πλατινένιο. Δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί μήπως κάποια από τα αντίτυπα έγιναν φύλλο και φτερό. Είναι η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο σε καινούριο άλμπουμ και ο κόσμος έδειξε πόσο πολύ αγαπά τον εν λόγω καλλιτέχνη (ή ίσως και τον δημοσιογράφο). Από την άλλη η εφημερίδα έγινε για πρώτη φορά sold out από τότε που ξεκίνησε που όλοι καταλαβαίνουμε τι έσοδα σημαίνει αυτό. Αλλά δεν λέμε και τι έξοδα απαιτεί αυτό: αγάπη, έρωτας και ενημέρωση, μόνο με 4 ευρώ.

Καλλιτέχνες του έντεχνου στερέωματος, καθώς και δισκογραφικές εταιρείες, αναζητούν ήδη συνεργασίες με κρατικούς φορείς και λειτουργούς, προκειμένου να απευθυνθούν σε μεγαλύτερο κοινό -κοινό που θα ταυτίζεται αριθμητικά με τις πωλήσεις, μιας και δεν θα υπάρχει η πολυτέλεια της απόρριψης του καλλιτεχνήματος.
Το Υπουργείο Συγκοινιωνιών έχει προτείνει την αντικατάσταση του εισιτηρίου για τα μέσα μαζικής μεταφοράς με κάποια νέα δισκογραφική κυκλοφορία (λαϊκή όμως, γιατί λαϊκό και το μέσο, ε...).
Στο Υπουργείο Υγείας δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο υποχρεωτικού εμβολιασμού για το σύνολο του πληθυσμού της χώρας, με τη νέα δουλειά του Γιώργου (του Γενικού Εθνικού Τραγουδιστή), ενώ το Υπουργείο Εργασίας επεξεργάζεται νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο απαραίτητη προϋπόθεση για την απόδοση των ενσήμων στα ασφαλιστικά ταμεία, θα είναι η απόκτηση της δισκογραφίας του Μίκη (ίσως και της Μίνι).
Το Υπουργείο Προστασίας Του Χρυσοχοϊδη έχει ήδη διατάξει τα σώματα ασφαλείας όπως προβούν στην αντικατάσταση του συνόλου των χημικών και των κροτίδων λάμψης-κρότου, με σιντί ζωντανών εμφανίσεων (και άφθονων χειροκροτίδων φάσης-κώλου) έντεχνων, ημιέντεχνων και άτεχνων καλλιτεχνών, τα οποία θα ρίπτονται ανάλογα την περίσταση και τη διαδήλωση: στις εθνοφρουρές του Αγίου Παντελεήμονα θα ρίπτονται 'μπεστ οφ' του Πάνου Τζαβέλλα (για διάλυση της συνάθροισης) ή επανεκδόσεις της Κλειούς Δενάρδου (για εθνική ανάταση ή αναμνηστικό του πογκρόμ) και στις φοιτητικές κινητοποιήσεις θα ρίπτονται νέες δουλειές του Τσακνή-Μαγειρίτσα (για διάσπαση του κινήματος εκ των έσω). Ήδη το δεύτερο συνθετικό του κραταιού σιαμαίου διδύμου, εξέφρασε τις διαθέσεις του σχετικά. Στους δε συνταξιούχους θα ρίπτονται τυχαίες επιλογές από τον back catalogue (πολύ back όμως) της Βίκυ Λέανδρος, ενώ στους κάθε λογής απεργούς θα αντιστοιχούν ντιβιντί του Λάκη Αλ Τσαντίρι, παρηγοριά στον άρρωστο, καπιταλισμός με χιούμορ, λίγο σάτιρα να ξεχνιόμαστε.

Σημειώνεται ότι από τις κρατικές επιχορηγήσεις και τις αναθέσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη ή συζήτηση, μεταξύ εκδοτών, δισκογραφικών και κρατικών φορέων, έχει εξαιρεθεί ο Πρώτος Θέμος, καθώς και όλοι οι εκδότες που έχουν λάβει ήδη κρατική επιχορήγηση για τη διακίνηση σιντί ή ντιβιντί.

Επίσης, εξετάζεται το ενδεχόμενο, στο εξής οι εταιρείες να αποφεύγουν τις κυκλοφορίες δίσκων, όπως επίσης τις φορτικές διαδικασίες της ηχογράφησης και της παραγωγής. Μια βράβευση αρκεί, μια δεξίωση, ένα γκαλά (και καλά)... Θα λογίζεται, επίσης, πλέον ως αυτονόητο ότι δεν θα απαιτείται ούτε η ακρόαση της μουσικής. Όπως είπε και ο Γιαννάκης ο Πάριος σχετικά με το θέμα "σημασία δεν έχει πόσο σε αγαπάνε, αλλά αν σε αγαπάνε". Όπως και σημασία δεν έχει πόσο σε ακούνε ούτε αν σε ακούνε. Σημασία έχει να υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω, για να μετράμε κεφάλια. Ακόμα και κεφάλια χωρίς αυτιά.

ΥΓ. Κάποτε οι πωλήσεις καταμετρούνταν με την αγορά των δίσκων. Όταν οι δείκτες σταμάτησαν να ευημερούν, οι άνθρωποί μας στο γραφείο σκαρφίστηκαν την καταμέτρηση βάσει των τοποθετήσεων στα ράφια. Δεν προϋποτίθεται δηλαδή η βόλτα του καταναλωτή στο δισκάδικο, αρκεί που ο δίσκος υπάρχει εκεί. Και εννοείται πως δεν υπολογίζονται αζήτητα, δηλαδή επιστροφές. Τώρα, όμως, πλέον πάει κι αυτός ο βραχνάς. Οι πωλήσεις δύναται να υπολογίζονται με την κοπή ή την πώληση των εφημερίδων, ενός side product δηλαδή, αν και ψάξε βρες ποιο απ'όλα είναι το side product... Κοινώς, φτιάχνουμε δίσκους για να πετυχαίνουν, όχι για να ακούγονται. Και τώρα πια, δεν υπακούν μόνο οι εταιρείες σ'αυτό το δόγμα, αλλά με άνεση και χάρη οι ίδιοι οι καλλιτέχνες...

"Τον λυπάμαι. Αυτός ο άνθρωπος έχει προβλήματα μεγάλα, με την ψυχή του, τον εαυτό του. Σε μένα το κακό φαίνεται, σε κείνους δεν φαίνεται. Αυτός τραβάει πολύ περισσότερα από μένα. Είμαι σίγουρη.

Κάποιοι θύμωσαν. Κάποιοι είναι πολύ φοβισμένοι οι καημένοι.
Μεγάλο φόβο έχουν, για να ασκήσουν τέτοια μεγάλη επίθεση πάνω σ'έναν άνθρωπο.

Ο γιος μου τελευταία όσο πιο πολύ με βλέπει, τόσο πιο πολύ πονάει. Εύχομαι να βρει τη δύναμη να το ξεπεράσει, γιατί δεν χρειάζεται να τον πονάει τόσο πολύ. Θα γίνω καλά.

Εγώ δεν νομίζω πως έκανα λάθος. Να βοηθάς τον κόσμο δεν είναι λάθος, αυτό είναι καλό.

Αυτό που γράφουν συνθήματα στους τοίχους, δεν συμφωνώ. Είναι καλό να έχεις άποψη, αλλά να μην χαλάς κάτι που δεν μπορείς να το φτιάξεις ξανά ο ίδιος.

Έκφραση με βία δεν χρειάζεται. Υπάρχει ένας τρόπος πολύ καλός.
Ο λόγος.

Ο φόβος δεν βοηθάει. Ο φόβος δεν σ'αφήνει να ζήσεις ελεύθερος.
Ο φόβος είναι καταστροφή."


Λόγια ξυράφια. Προσωπικότητα ακέραιη.
Στάση γενναία και συνεπής, που δεν τη συναντάς εύκολα -ίσως σε κανέναν από όσους όψιμα την υπερασπίστηκαν. Ίσως.
Ευγένεια λόγου και άποψης, μοναδική -απίθανο σίγουρα για νεοέλληνα, άγνωστο παντελώς στους ελληναράδες και τους αδώνιδες.

Πέρα απ'αυτά όμως, η Κωνσταντίνα Κούνεβα έχει άλλο ένα μεγάλο ελάττωμα:
γνωρίζει ελληνικά και χρησιμοποιεί τις σωστές λέξεις.
Μόνο τις σωστές λέξεις, ούτε μία περιττή, ούτε μιλάει με χρησμούς ούτε υποννοούμενα και μισόλογα. Μιλάει με ακρίβεια.
Δυστυχώς για όλους μας.
Γιατί αυτό, κάποιους φορτώνει με ευθύνες -σοβαρές ευθύνες- και όλους τους υπόλοιπους μας γεμίζει με τύψεις. Πραγματικές.

Δεν χρειάζεται πλέον να μιλήσει άλλος για την Κούνεβα. Μιλάει η ίδια.
Δείτε όλα τα βίντεο της συγκλονιστικής της κατάθεσης, αναζητήστε και τα υπόλοιπα στο youtube. Αν μη τι άλλο, θα διαπιστώσετε ένα σπάνιο μεγαλείο ανθρώπου.

μανώλης χλιδάκης

Διαβάζω στα νέα:
Σοκ στον καλλιτεχνικό κόσμο από τη σύλληψη του Μανώλη Λιδάκη για κατοχή ναρκωτικών και ηρεμιστικών χαπιών. Και, δυστυχώς, (λέει) σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζεται κατακεραύνωμα, καθώς ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ασθενής-χρήστης και χρειάζεται υποστήριξη. Ας ευχηθούμε (λέει) να πάνε όλα καλά και να ξεμπλέξει, όχι μόνο από το νομικό μέρος της υπόθεσης, αλλά κυρίως από το ουσιαστικό.

Μάλιστα.

Διαβάζω επίσης:
Σε έρευνα που έγινε στο όχημά του, εντοπίστηκαν 2,1 γραμμάρια κοκαϊνης, 26 γραμμάρια χασίς και 59 ηρεμιστικά χάπια Xanax, τα οποία χορηγούνται μόνο με "κόκκινη συνταγή", την οποία και δεν διέθετε ο τραγουδιστής.

Η συνέχεια γνωστή. Σε αντίθεση με ό,τι ισχύει για τα τζάνκια όλης της επικράτειας, αλλά και τα βαποράκια -καθώς η νομοθεσία περί κατοχής και χρήσης δεν αφήνει και πολλά περιθώρια να τους διαχωρίσεις- θα κινητοποιηθεί σύσσωμος ο μηχανισμός κλάματος, τηλεοπτικός και έντυπος: ο καλλιτέχνης από κατηγορούμενος θα χαρακτηριστεί θύμα (ήδη χαρακτηρίζεται ασθενής), τα ψυχολογικά και συναισθηματικά ελαφρυντικά θα περισσέψουν -στοχεύοντας σε εκείνη την ευαίσθητη ανθρώπινη χορδή που είναι ικανή να λυγίσει ακόμα και την ταξική απέχθεια που νιώθουμε για τα golden boys της κολωνακιώτικης κόκας- η νομική διάσταση θα έρθει σε δεύτερη, ίσως και τρίτη, μοίρα, και φυσικά θα παρακαμφθεί εντελώς, κάτω και από το βάρος του ιδιάζοντος ψυχολογικού στάτους, πρώτα πρώτα γιατί και ο εισαγγελέας άνθρωπος είναι και νιώθει, αλλά και γιατί οι διάφορες Εσπρέσο, εφημερίδες είναι και μπορούν να τόνε κάνουν ρόμπα (αν δεν δείξει πως είναι άνθρωπος και νιώθει). Μετά, ο καλλιτέχνης θα βουρκώσει, ίσως μπροστά στις κάμερες, ίσως και όχι, θα φωτογραφηθεί σίγουρα μεταμελημένος και μέσω ενός συγκινητικού και απελπισμένου -πάντα ανθρώπινου όμως- καλέσματος στον Ύψιστο, θα γράψει στα παπάρια του νόμους, διατάξεις και κυρώσεις -που προβλέπονται πάρ'αυτα για τα ίδια κακουργήματα, αλλά μόνο για όσους δεν έχουν δισκογραφήσει το στίχο 'χάνομαι χωρίς ελπίδα, μέρα νύχτα στη Χαλκίδα'. Και, φυσικά, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζεται κατακεραύνωμα, καθώς ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ασθενής-χρήστης και χρειάζεται υποστήριξη. Η τελευταία φορά που αυτό γραφόταν επίσης ως αυτονόητο και επιβεβλημένο από τους (επι)κοινωνούς των δημοσίων ζητημάτων, αναφερόταν σε κάποιον κωλοπετσωμένο ηθοποιό -που τώρα πια, σχώρα με Θε μου, απλά πετσοκομμένος και δυο μέτρα κάτω απ'το χώμα, δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέξει τον ίσιο δρόμο, που δεν είναι άλλος από το σωφρονισμό και την έμπρακτη μεταμέλεια και που ίσως, λέω ίσως, να του είχε επιτρέψει να ζήσει κατιτίς παραπάνω μακριά από ματαιόδοξες πλην επώδυνες συνήθειες.

Εδώ, λοιπόν, είναι το σημείο που το παράκανα. Ολοφάνερα. Είναι το σημείο όπου ο αναγνώστης θα αρπαχτεί και θα χαρακτηρίσει το λόγο μου προσβλητικό, εμπρηστικό, μακάβριο, υπερβολικό, εμπαθή και διάφορα άλλα εμπριμέ. Η αλήθεια βέβαια παραμένει η ίδια και χάσκει αμήχανα πάνω από τα κεφάλια όλων μας, κυρίως όσων τριγυρίζουν αράουντ Ομόνοια και Ακαδημία Πλάτωνος και αναρωτιούνται καθώς έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τις ορδές των ζόμπι της πρέζας και της ανέχειας:

- ότι η πολιτική (και κατ'επέκταση η νομοθεσία) για τη χρήση και εμπορία ναρκωτικών ουσίων στερείται κατεύθυνσης και ανθρωπιστικής συνείδησης (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

- ότι οι φορείς αυτής της πολιτικής, από αστυνομικούς μέχρι δικαστικούς υπαλλήλους, λειτουργούν και δικάζουν με δύο μέτρα και δυο σταθμά (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

- ότι οι θεσμοί και οι μηχανισμοί φαίνεται να μεγαλώνουν το πρόβλημα και να διευρύνουν συνέχεια τον φαύλο κύκλο, αντί να τον κλείνουν (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

- ότι όταν απουσιάζει ουσιαστική πολιτική πρόληψης, καθώς και κοινωνικές υποδομές ένταξης και υποστήριξης στους χρήστες (απεξαρτημένους ή μη), ο κατασταλτικός μηχανισμός φαίνεται πως είναι λίγος και ανίσχυρος και αναγκαστικά -όντας ασύνδετος με το κοινωνικό σκέλος του προβλήματος- εστιάζει και αντιμετωπίζει μονάχα το ποινικό μέρος της υπόθεσης (ΑΡΑ ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ)

Τα κεφαλαία στο διαδίκτυο συνήθως συμοβλίζουν οργή. Και συνήθως -σε φόρουμ ας πούμε- προκαλούν και οργή. Οργή λοιπόν, όσο οι διάφοροι καβαντζόπουλοι θα τη σκαπουλάρουν έτσι απλά, και την ίδια ώρα τα τζάνκια θα γεμίζουν τον Κορυδαλλό -ανοίγοντας άλλους φαύλους κύκλους εκεί- και οι ιστορικές συνοικίες της Αθήνας δεν θα είναι παρά χώροι στους οποίους θα κατασκευάζει, θα ανασκευάζει ή θα ανακαλύπτει αλήθειες το κάθε καρατζαφερικό παράσιτο, συντηρώντας και γιγαντώνοντας το καθεστώς του φόβου και της μισαλλοδοξίας και αναδεικνύοντας τους πλέον ακραίους κοινωνικούς αυτοματισμούς ως μοναδικές λύσεις, βλέπε επίσης και Άγιος Παντελεήμονας.