stealin' beauty

...το όνομα του νέου μπλογκ, που σκοπό έχει να διαδώσει και να μοιραστεί μουσική που βρίσκεις δύσκολα -ή ακόμα και εύκολα, αλλά σίγουρα μουσική που κινεί τις χορδές μας και τις αναστατώνει, μουσική που ανακαλύπτουμε καθημερινά -με λίγο παραπάνω ψάξιμο ίσως- μουσική που δεν βρίσκεται ίσως στην επιφάνεια των επίκαιρων, αλλά που γενναιόδωρα ανταμοίβει όσους ψάχνουν, σκονίζοντας τα χέρια τους και ξεσκονίζοντας τ'αυτιά τους. Η βόλτα σας εδώ:

http://stealinbeauty.blogspot.com

Vic Chesnutt 1964-2009 R.I.P.

What this man was capable of was superhuman. Vic was brilliant, hilarious and necessary; his songs messages from the ether, uncensored. He developed a guitar style that allowed him to play bass, rhythm and lead in the same song — this with the movement of only two fingers. His fluid timing was inimitable, his poetry untainted by influences. He was my best friend.

I never saw the wheelchair—it was invisible to me—but he did. When our dressing room was up a flight of stairs, he'd casually tell me that he'd meet me in the bar. When we both contracted the same illness, I told him it was the worst pain I'd ever felt. "I don't feel pain," he said. Of course. I'd forgotten. When I asked him to take a walk down the rain spattered sidewalk with me, he said his hands would get wet. Sitting on stage with him, I would request a song and he'd flip me off, which meant, "This finger won't work today." I saw him as unassailable—huge and wonderful, but I think Vic saw Vic as small, broken. And sad.

I don't know if I'll ever be able to listen to his music again, but I know how vital it is that others hear it. When I got the phone call I'd been dreading for the last fifteen years, I lost my balance. My whole being shifted to the left; I couldn't stand up without careening into the wall and I was freezing cold. I don't think I like this planet without Vic; I swore I would never live here without him. But what he left here is the sound of a life that pushed against its constraints, as all lives should. It's the sound of someone on fire. It makes this planet better.

And if I'm honest with myself, I admit that I still feel like he's here, but free of his constraints. Maybe now he really is huge. Unbroken. And happy.

Love,
Kristin

ΥΓ. Ο Vic Chesnutt έφυγε σήμερα, μετά από δύο μέρες σε κώμα, πιθανότατα αυτοκτονώντας. Τα παραπάνω λόγια της πιο στενής του φίλης, Kristin Hersh, αναρτήθηκαν στο tribute page που η ίδια δημιούργησε, με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για την οικογένειά του και τους ανθρώπους πίσω του. Περισσότερα για το γεγονός, στο άρθρο του Ηλία ΕΔΩ.

Μαίρη Κρύσμας

Ποτέ δεν κατάλαβα ποιο ακριβώς είναι το περίφημο πνεύμα των Χριστουγέννων και σε τι συνίσταται. Μόνο το οινόπνευμα ένιωθα τέτοιες μέρες πάντα. Υποθέτω όμως πως το πνεύμα που όλοι λένε -και το ακούς στάνταρ 24354 φορές σε κάθε b αμερικάνικη ταινία από αυτές που παίζουν τα κανάλια τις μέρες τούτες- έχει να κάνει με τη θετική σκέψη, τη θετική πράξη, την αγάπη, τα λιβάδια, την ευγενή άμιλλα και άλλα τέτοια ολυμπιακά.

Η Fun Theory -και συγκεκριμένα το www.thefuntheory.com- υποστηρίζει πως ο ευκολότερος τρόπος για να αλλάξει η συμπεριφορά των ανθρώπων προς το καλύτερο, είναι να κάνεις κάτι να έχει πλάκα. Και η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ μου κάνει αυτό για χριστουγεννιάτικο ποστ, παρά καμιά ντεμέκ φιλανθρωπία. Δεν λέω άλλα. Απλά απόλαυσε τα παρακάτω βίντεο και σκέψου πόσο πιο όμορφη θα ήταν η βόλτα σ'αυτή την πόλη, αν τέτοιοι όμορφοι χαβαλέδες ζούσαν ανάμεσά μας.

death by drowning

Νεκρός στο ψυχιατρείο κρατουμένων βρέθηκε ένας 45χρονος, ο οποίος ήταν φυλακισμένος πάνω από 10 χρόνια. Μέχρι αυτή τη στιγμή οι συνθήκες θανάτου παραμένουν άγνωστες.......Α, δεν μ'αρέσει αυτό το κανάλι, γύρνα το σε παρακαλώ σ'αυτό που νεκρός βρέθηκε ο κύριος Λαμπράκης........Εντάξει, συγκινήθηκα, βάλε τώρα να δούμε και καμιά άλλη είδηση......Επαναλαμβάνεται, λέει, η δίκη των έξι για τη Μικρασιατική Καταστροφή, μετά από 87 χρόνια....Α, οκ, ασ'το εδώ, φαίνεται σοβαρό αυτό το θέμα. Να μάθω τουλάχιστον τι απεφάνθη η ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Μετά φαντάζομαι πως θα διοργανώσει κάποια γκλάμουρ ψηφοφορία ο Σκάϊ για να αποφανθούμε κι εμείς το πόπολο αν πράγματι έγινε ή όχι η Μικρασιατική Καταστροφή και αν ναι, όντως έγινε, μήπως να ψηφίζαμε και για άλλη ιστορική ονομασία, πιο λάητ, πιο λάουντζ, όπως Μικρασιατικό Μπέρδεμα ή Μικρασιατική Αναστάτωση ή Μικρασιατικό Πηγαινέλα, κάτι πιο σύγχρονο τελοσπάντων.

τελευταίο για φέτο

Κάνε κλικ επάνω στην αφίσα να τα δεις όλα μεγαλύτερα και να τα διαβάσεις. Αν πάλι βαριέσαι, στα γράφω εδώ:

Γκράντε διήμερο με αφορμή το μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ που γύρισαν ο Κώστας Ζυμαράκης και ο Αλέξης Τόλιος, σχετικά με το status του trip-hop ιδιώματος στην ελληνική σκηνή και τις σχετικές μπάντες. Η ταινία έχει τίτλο

'Trippin & Hopin'

και έτσι τιτλοφορείται και το φεστιβαλάκι, μαζί με τον υπότιτλο

'From Dark to Funk'

όπου dark βλέπε πρώτη μέρα, Τρίτη 22 Δεκεμβρίου, που σημαίνει:

Sequence Theory Project,
Ekos Quartet,
Night On Earth (μα ποιοί είναι αυτοί;...)

και σχετικά dj-sets για έναρξη, από:

ForTune (Ekos),
digital alkemist & Costinho (Night On Earth)

ενώ κατίτις πιο funk η δεύτερη μέρα, Τετάρτη 23, με:

Gacho Rejected,
Cayetano Soundsystem,
Cast-A-Blast (Blend with MC's)

και αντίστοιχα dj-sets από:

Lowtronik,
Timewarp

Σημειώστε ότι και τις δύο ημέρες θα γίνει προβολή του ντοκιμαντέρ, ανάμεσα στα dj-set, δηλαδή στις 9 παρά κάτι. Τα λάηβ ξεκινούν στις 10 παρά κάτι. Η είσοδος γενική λαϊκή, 10 ευρώπουλα όλα κι όλα για το υπερθέαμα. Δεν μας χάλασε.

Και που όλα αυτά; Στο λαοθρύλητο ΑΝ CLUB των Εξαρχείων, στην οδό Σολωμού.

Παραπάνω λόγια δεν χρειάζονται θαρρώ. Ελάτε να ανταμώσουμε και να πούμε εκεί ό,τι άλλο μένει να πούμε...

Και καλές γιορτές αλάνια!

εικόνα σου είμαι κοινωνία και τρομάζω*

'Έχω δηλώσει ότι εμπιστεύομαι απόλυτα τη δικαιοσύνη και απεριόριστα τα παιδιά μου. Είμαι κοντά τους σ’ αυτή την προσωπική τους περιπέτεια. Και τα δύο παιδιά μου είναι ενήλικα, 30 και 28 ετών, επιστήμονες και ώριμοι πολίτες. Έχουν τραβήξει το δικό τους πολιτικό και ιδεολογικό δρόμο, με βάση τις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Είναι αυτοτελείς προσωπικότητες. Στη δημοκρατία δεν υπάρχει οικογενειακή, συλλογική, πολιτική ή ποινική ευθύνη.

Tα 22 παιδιά του Ρεσάλτο δεν έφτιαξαν μολότοφ, δεν έκαψαν καμία περιουσία, δεν απείλησαν κανέναν, ούτε έδειραν τον πρύτανη.

Η διατύπωση αυτή είναι αυθαίρετη και κινείται στην προ των τυχόν προπαρασκευαστικών πράξεων (που δεν υπήρξαν) περιοχή. Είναι δηλαδή εκτός του ποινικού συστήματος και αδύνατη η ποινική αξιολόγηση και εξατομίκευση. Αυτή, βέβαια είναι η γνώμη μου ως πατέρα και νομικού. Τη στηρίζουν απόλυτα πολλοί έγκριτοι δικηγόροι, όλοι όσοι συνομίλησα μαζί τους. Δεν είναι μία αντιπαράθεση ή καταγγελία. Είναι η ελπίδα του πατέρα ότι τα παιδιά του θα αθωωθούν.

Καμία κοινωνική ή πολιτική κίνηση δεν μας απειλεί όταν ενεργεί στο πλαίσιο των συνταγματικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Άλλωστε, η δημοκρατία μας, δεν απειλείται.'

Αυτά ήταν λόγια του Γρηγόρη Νιώτη, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ -δηλαδή του κυβερνητικού κόμματος- σε συνέντευξη σε εφημερίδα, σχετικά με τη σύλληψη των δύο παιδιών του στην υπόθεση του αντιεξουσιαστικού στεκιού Ρεσάλτο. Πολύς λόγος έχει γίνει στο μεταξύ για την προνομιακή, ίσως, μεταχείριση και προβολή -λόγω της ιδιότυπης σχέσης τους με ...τον κοινοβουλευτικό κόσμο- των δύο παιδιών αναφορικά με τους συνολικά 22 συλληφθέντες -γεγονός που ενδεχομένως να έχει κάποια σημασία και ρόλο για την έκβαση της υπόθεσης και την τύχη των δύο παιδιών, αλλά όχι απαραίτητα και για τους υπόλοιπους 20.

Από τη μία θαυμάζω τον προσεκτικό και ενωτικό λόγο του καθεστωτικού βουλευτή, που δεν αναγνώρισε ως πρώτο του μέλημα το κουκούλωμα της υπόθεσης και την πληρωμή ενός μεγαλοδικηγόρου για παράκαμψη της προβλεπόμενης νομότυπης διαδικασίας και άμεση λύση του θέματος, προς όφελος της οικογένειάς του και μόνο. Από την άλλη, σκέφτομαι πως το πρόβλημα δεν είναι ότι η κοινωνία -και η πολιτεία και η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί- θα δουν διαφορετικά, ίσως και ευνοϊκά και με μεγαλύτερη επιείκεια και κατανόηση, αυτά τα δύο παιδιά. Ούτε καν με ενοχλεί ότι οι δικαστικοί λειτουργοί και λοιποί κλητήρες του νόμου, μπορεί να εικάσουν την υπόθεση μέσα από αυτή την πατρική διάσταση, που έντιμα μέχρι τώρα έχει στηρίξει ο βουλευτής-πατέρας. Κι όχι μόνο δεν με ενοχλεί, αλλά θλίβομαι κιόλας που η συγκεκριμένη κοινωνία δεν έχει πλέον το χρόνο, την ψυχραιμία, την υπομονή και τη θέληση, να δει και τα υπόλοιπα 20 παιδιά μέσα από αυτό το φίλτρο. Να δει ότι προφανώς ότι όλα αυτά τα παιδιά έχουν πατέρα και μάνα και ότι πάνω-κάτω όλες οι οικογένειες το ίδιο θα ένιωσαν. Μια κοινωνία που κυνηγά τα παιδιά της, πριν καν τα ακούσει. Που τα κατηγορεί για εμπρησμό, πριν καν κάψουν κάτι. Μια κοινωνία που δεν έχει πλέον το περιθώριο να δει όλα τα παιδιά ως παιδιά της.


ΥΓ. Ο τίτλος του ποστ παραφράζει τους στίχους του ποιήματος της Γαλάτειας Καζαντζάκη 'Ναυάγιο':

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι
όλη η ζωή μου του χαμού.
Μ'από την κόλαση μου στο φωνάζω:
εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!

αύριο και μεθαύριο

τα γλυκά πουλιά του Νιώτη

Προφανώς και οδηγούμαστε σε αστυνομοκρατία -αν δεν την ζούμε ήδη δηλαδή. Προφανώς και γινόμαστε μπάτσοι οι ίδιοι σιγά σιγά -ή καλούμαστε να γίνουμε. Άλλωστε, τι δουλειά είχε ο ταπεινός πρύτανης Κυριακή απόγευμα μέσα στον (μουσειακό) χώρο του πανεπιστημίου;

Μην το ψάχνεις όμως. Από αλλού το περίμενε ο Χρυσοχοϊδης, από αλλού του ήρθε. Τα παιδιά του βουλευτή ετοίμαζαν τις μολότωφ. Εσωκομματικός ο δάκτυλος λοιπόν.

ω, τι έρχεται....