παίζουμε μεθαύριο λέμε

Και, έτσι, χωρίς πολλές πολλές ανακοινώσεις και προετοιμασία, ΠΑΙΖΟΥΜΕ!
Μεθαύριο, Παρασκευή, 29 του μήνα, στον πολυχώρο πολυεργαλείο Ιανός (Σταδίου 24, για όσους δεν). Καλεσμένοι του Πρώτου Ήχου, όπως τιτλοφορούνται οι ιδιαίτερες βραδιές που επιμελείται για την Athens Voice ο ρισπέκτ Μάκης Μηλάτος.
Χωρίς πολλά πολλά κι εσείς, βάλτε ένα παλτό κι ελάτε. Φαίνεται πως θα αργήσουμε να ξαναπαίξουμε, οπότε it's your chance.
Τη βραδιά θα ανοίξουν οι ταξιδιάρικοι Burgundy Grapes,
γύρω στις 10 μ.μ.
Και χωρίς αφίσα. Ελάτε να κόψουμε και τη βασιλόπιτα.

ο Χατζιδάκις για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και τα ρέστα περί εθνικής ταυτότητας

Επειδής είναι μεγάλο και ίσως too much για το μαύρο φόντο αυτού του τόπου, έχω αναρτήσει το εξαιρετικό κείμενο του κύριου Μάνου στο νόθο τέκνο αυτού του μπλογκ, τις λέξεις πρόκες.

Πατώντας εδώ λοιπόν, μπορείτε να το διαβάσετε με φόβο και πάθος. Μπορεί να το διαβάσει κι ο Μίκης, πριν ξαναρχίσει τα περί κατωτερότητας των Εβραίων και της ανωτερότητας του Περικλή και του κάθε Περικλή με τον οποίο νιώθει συγγενής, συγγένεια που του επιτρέπει να νιώθει πως οι άλλοι λαοί, αλλά και οι "ψευτοδιανοούμενοι", οι Ρεπούσηδες και οι Δραγώνες, του χρωστάνε πολλά. Γιατί τελικά, τη Ρωμιοσύνη του, αυτή που έχει κατά νου, είναι να την κλαις.

Θα συνεχίσω να ποστάρω κείμενα του Χατζιδάκι. Είναι συγκλονιστικά αποκαλυπτικό πόσο αναρχικά και "ανθελληνικά" λειτουργούσε η σκέψη του και ο λόγος του, αυτού του παραδοσιακού και συντηρητικού δεξιού, καθώς λένε...

ο Χατζιδάκις περί της εθνικής ταυτότητας

[Σχεδόν αναδημοσιεύω το απόσπασμα που είχε επιλέξει και ο Πάνος Ζέρβας στο μπλογκ του (εδώ), το οποίο προέρχεται από συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι στα Νέα, το Μάρτιο του 1978. Θα επανέλθω με καίρια (πιο καίρια δεν γίνεται) κείμενα-παρεμβάσεις του Χατζιδάκι που ανακαλύπτω αυτό τον καιρό στο βιβλίο του 'Ο καθρέφτης και το μαχαίρι' και τα οποία χρονολογούνται δύο δεκαετίες πίσω. Κι όμως...]

'Όσο για τον Σεφέρη και τους άλλους, εκπροσωπούσαν τον ελληνικό χώρο μια πολύ κρίσιμη εποχή. Η Ελλάς είχε χάσει τον πόλεμο. Ο τόπος μας είχε ανάγκη να σκύψει στον εαυτό του. Όταν λέω είχε χάσει τον πόλεμο, θέλω να τονίσω ότι η Ελλάς είχε νικήσει κατ’ επιφάνειαν, αλλά είχε χάσει κατ’ ουσίαν. Δηλαδή, ονειρεύτηκε μια διαφορετική μετέπειτα τοποθέτηση των πραγμάτων και η πραγματικότητα την απογοήτευσε. Την απογήτευσε ακόμα και στα πρόσωπα που την κυβέρνησαν. Ηχούσε το γκονγκ στο ραδιόφωνο και ακουγόταν μια φωνή που μιλούσε για τους πάνω από 3.000 ετών Έλληνες!

‘Ηρθαν, λοιπόν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι ήσαν πάρα πολύ σημαντικοί, και σκύψανε στον κορμό του τόπου και ανακαλύψανε το στοιχείο εκείνο το χαρακτηριστικό που έδινε ταυτότητα στον τόπο, έξω από αυτές τις αυθαίρετες συνδέσεις με το παρελθόν. Η ταυτότητα του τόπου, δηλαδή, δεν ήταν το ότι ήμασταν οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που είναι μια εντελώς αφελής και ηλίθια άποψη. Ήταν κάτι άλλο. Και το ‘φεραν στην επιφάνεια αυτοί οι άνθρωποι.

Έτσι ανακαλύψαμε το Αιγαίο, τον Θεόφιλο, τον Μακρυγιάννη, τον Καραγκιόζη – ό,τι θα μας έδινε μια ταυτότητα αληθινή. Αγνοώντας τα μεγαλεία, αυτά τα αυθαίρετα και αφελή μεγαλεία του επίσημου κράτους. Και αυτά τα στοιχεία, τα αληθινά, δημιουργούσαν τη νεότερη Ελλάδα. Μέσα σ’ αυτή την υπόθεση της ανευρέσεως της ταυτότητάς μας, ένας βενιαμίν, ένας μαθητής υπήρξα και του λόγου μου. Το αποτέλεσμα της δουλειάς μου είναι ακριβώς αυτό.

Τώρα είναι γεγονός ότι έγινε μια πολύ σημαντική τομή σ’ αυτόν τον τόπο. Την εποχή που θα μεταφερόμασταν από το γραφικό στο ουσιαστικό και θα παύαμε να ασχολούμεθα με το γραφικό, γιατί ό,τι είχαμε να πάρουμε το είχαμε πάρει. Την εποχή αυτή που θα πηγαίναμε σε ουσιαστικότερες ανακαλύψεις του εαυτού μας, ήρθε η δικτατορία και ανέτρεψε τα πάντα. Η δικτατορία, που εκμεταλλεύτηκε τουριστικώς το γραφικό. Και έτσι, η απαραίτητη μετάβαση πιο πέρα, για να αποκτήσουμε την αληθινή πνευματική μας υπόσταση, δεν έγινε ποτέ'.

Αυτά, λοιπόν, από τον "δεξιό" και "συντηρητικό" Χατζιδάκι. Και έπεται συνέχεια...

στη Δραπετσώνα πια δεν έχουνε μυαλά

Η υπόθεση της στοχευμένης επίθεσης από το εθνικοσοσιαλιστικό καφενείο στην κ.Θάλεια Δραγώνα, ειδική γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας σε θέματα μεταναστών, προκαλεί αηδία. Αηδία για το ήθος και τις τακτικές των θεματοφυλάκων της εθνικοπατριωτικής ατζέντας, αηδία για το σύνολο του πολιτικού πολιτισμού που επιτρέπει αβίαστα (καθώς φάνηκε) και νομιμοποιεί τη λάσπη (καθώς φάνηκε) ως πολιτικό εργαλείο στη μάχη για ψηφαλάκια, στα πλαίσια του επικοινωνιακού αλισβερισιού μιας virtual εξουσίας.

Αν κάποιος δεν είναι ενήμερος για το θέμα, ας βρει λίγο χρόνο να ενημερωθεί συγκεκριμένα και λεπτομερέστατα στα λινκς ΕΔΩ και ΕΔΩ. Κάποιος όμως που ήδη έχει εξαντλήσει τις πηγές αυτές, που απλά τεκμηριώνουν την αθλιότητα -αθλιότητα που συνοδεύει το σύνολο της πολιτικής πράξης του συγκεκριμένου χώρου, από το στοχασμό μέχρι την πρόταση και την παρέμβαση και από τις μεθόδους και τακτικές μέχρι το επίπεδο λόγου- μπορεί να πέσει σ'αυτό ΕΔΩ το λινκ και να συναντήσει και πάλι τον πολύ Μίκη, τον μαϊντανό Μίκη, αυτό τον αηβασιλιάτικο γεράκο που πλέον αξιώνεται θέση τιμητή των πάντων, αφού έκοψε τα ένσημά του ως γνήσιος σύμμαχος της άρχουσας τάξης, ως γυρολόγος των υπουργείων και των πολιτικών χώρων, έχοντας εξασφαλίσει προνομιακή θέση στο πάνθεον του Απυρόβλητου με εχέγγυο προϋπηρεσίας την προσφορά του στο λαϊκό τραγούδι και -κυρίως- μια απερίσκεπτη (καθώς φάνηκε) νεανική ορμή και ανδρεία που τον οδήγησε σε καλές πράξεις την περίοδο των Λαμπράκηδων και της εξορίας, παλιά παλιά πολύ παλιά.

"Αν όλοι που πήραν τα όπλα για την πατρίδα είχαν τα μυαλά τα δικά σας..." γράφει προσβλητικά ο συνθέτης-σύμβολο προς την κ.Δραγώνα. Δυστυχώς, πολλοί που πήραν τα όπλα για την πατρίδα είχαν τα μυαλά τα δικά του. Και ούτε ανιδιοτελείς ούτε αγνοί έμειναν, καθώς φαίνεται. Απεναντίας, δεν χάνουν ευκαιρία να μας το υπενθυμίζουν και να το εξαργυρώνουν -υλικά και ηθικά.

Ο Μίκης
...που ήταν πάντα εκεί για να γεφυρώνει το κενό μεταξύ των πλέον μαχόμενων αριστερών προταγμάτων και των ορέξεων της κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας και του πλιάτσικου των δοσιλόγων, πάντα στο πλαίσιο ενός επείγοντος ιστορικού συμβιβασμού, στο όνομα της εθνικής συμφιλίωσης -εννοιολογική παθογένεια που κατ'ουσία ορίζεται ως η προϋπόθεση εκ μέρους του αριστερού, του ηττημένου, μιας μεγάλης καρδιάς (ή μιας ψυχής βαθιάς) και εκ μέρους του δεξιού τίποτα απολύτως. [Ως ελάχιστο παράδεγιμα, μπορεί να αναφερθεί το θρυλικό εκβιαστικό δίλημμα "Καραμανλής ή τανκς" που αντέτεινε (συμφιλιωτικά πάντα) ο συνθέτης-σύμβολο, όταν -αμέσως μετά τη χούντα των συνταγματαρχών- η αναζήτηση όρων και συντεταγμένων μιας δίκαιης μοιρασιάς και της οικοδόμησης μιας ουσιαστικά ελεύθερης πολιτείας, ήταν όχι μόνο κοινωνικά επιτακτική, αλλά και ορατή.]

...που χαιρέτιζε εγκάρδια την εισβολή της αμερικανοδίαιτης-καθοδηγούμενης Βόρειας Συμμαχίας στο Αφγανιστάν, ενώ βαυκαλιζόταν με την είδηση της υπόκρουσης δικών του ασμάτων κατά τη στρατιωτική επέμβαση.

...που εγκαλούσε όσους επέκριναν κάποτε τον ακροδεξιό (μακαριστό πλέον) Χριστόδουλο "να πλένουν πρώτα το στόμα τους".

...που υποδείκνυε ως ρίζα του Κακού τους Εβραίους, απαξιώνοντάς τον πολιτισμό και την ιστορία τους, καθώς δεν είχαν "ολόκληρο Περικλή" όπως "εμείς εδώ".

Ο Μίκης της καρδιάς μας, ο Μίκης της Ελλάδας.
Ποιας Ελλάδας τελικά...

Του Μίκη που,
όπως ο μεγάλος Παύλος Σιδηρόπουλος τραγουδά το 1985,
εν μέσω πασοκικής δόξας του μουσουργού(-σύμβολο),
μάλλον του πρέπει:
Μια τούρτα α λα κρέμ σοκολά
την ώρα που λες τα πολλά
που με χέρια ψηλά
το παίζεις Μπαχ και καλά
με χρέος συμφωνίες τρεις,
λαϊκοκλασικιστής,
ξερνώντας μ'έναν ήχο κοινό
το δήθεν μέγα μυστικό,
συνθηματολογίες επικές,
σε πέντε νοτούλες γλυκές,
για μέλλον πουλάς
αυτά που πουλιόντουσαν χτες
[...]
βρε πρόσεχε μ'αυτούς τους τρελούς
που στ'όνειρό τους είναι να μη ζουν
και για επάγγελμά τους δηλώνουν
"ο σώζων λαούς"

σιωπή

Στρέλλα

Ένα μπράβο στον Πάνο Κούτρα γιατί γύρισε μια όμορφη και αληθινή ταινία. Χωρίς επιτηδεύσεις, χωρίς δήθεν ρεαλιστικούς φανφαρονισμούς τύπου Βαθιά Ψυχή Στο Στόμα (sic), χωρίς κραυγάζοντα εκκεντρισμό και τραβηγμένο από τα μαλλιά σενάριο. Ακραίο όσο μια ζόρικη περίπτωση. Με ευρήματα και υπερβολές που απλά μεγαλώνουν το ζόρι, προκειμένου να μας απωθήσουν πιο πολύ από το χολιγουντιανού τύπου εύκολο και βαρετό δίπολο του καλού και του κακού. Μια ταινία με πραγματικούς ανθρώπους, πραγματικές και αφτιασίδωτες ερμηνείες, απλά κουστούμια (γεια σου Μπαρμπαρίγο μάστορα!), απλούς χώρους, καθημερινούς χώρους, ζόρικες κουβέντες, πραγματική αργκό, χωρίς επιτηδευμένα και επαναλαμβανόμενα γαμοσταυρίδια και φωνές, άνθρωποι σε απόγνωση, άνθρωποι με ζόρια, άνθρωποι σε παρακμή, ζωή σε παρακμή, outlaws και περιθώριο, χωρίς το φολκλόρ και κουστουριτσικά σύνδρομα, αληθινοί χώροι, αληθινή βρωμιά, η αληθινή Αθήνα, με τις γωνιές της και τις ματαιώσεις της, η παρατημένη επαρχία, οι ρεαλιστικοί χαρακτήρες, οι αντιφάσεις, τα ζόρια πάντα σε πρώτο πλάνο, το όνειρο ως διαφυγή, ακόμα και ως λύση, ως φινάλε. Η αλλεγκρία των τρανς ως εξωτική ονείρωξη που ορθώνει περήφανο -όσο και θνησιγενές- ανάστημα στην ψυχωτική αργκό του λαηφστάηλ και τις ανάγκες της εποχής. Το πολύπλοκο της ζωής που δεν λύνεται με πρέπει και με μην. Το πολύπλοκο των σχέσεων που κάνει τις προτεραιότητες και τα διάφορα κοινωνικά σύνδρομα, μια τράπουλα που ανακατεύεται συνέχεια. Ειδικά όταν δεν έχεις πλέον τίποτα να χάσεις γιατί όλα είναι χαμένα και ψάχνεις να πιαστείς από κάπου. Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή... Ταινία με ελλείψεις, με αδυναμίες -με αυτό το παραλίγο που θα την έκανε πραγματικά μεγάλη- αλλά σε καμία περίπτωση όχι το σεναριακό Μπεν Χουρ που τρώει τα μούτρα του στις πρώτες δήθεν δραματικές ατάκες. Επιτέλους, μετά από καιρό, μια αληθινή ταινία.