black flag

"Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα τελικά ότι πρέπει να ακυρώσω τις δύο συναυλίες μου στο Ισραήλ που ήταν προγραμματισμένες για τις 30 Ιουνίου και την 1η Ιουλίου.

Ζει κανείς με την ελπίδα ότι η μουσική είναι κάτι παραπάνω από απλός θόρυβος που γεμίζει έναν κενό χρόνο, είτε είναι χαρούμενη, είτε είναι μοιρολόϊ. Κι ύστερα υπάρχουν περιστάσεις που απλώς και μόνο το ότι προστίθεται το όνομά σου σε ένα συναυλιακό πρόγραμμα μπορεί να ερμηνευθεί ως πολιτική πράξη που αντηχεί πολύ περισσότερο απ’ οποιοδήποτε τραγούδι και μπορεί να υποτεθεί ότι δε νοιάζεσαι για τα βάσανα των αθώων. Δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι ανάμεσα στο κοινό που θα παρακολουθούσε τις συναυλίες μου θα υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι που αμφισβητούν την πολιτική της κυβέρνησής τους σχετικά με τον εποικισμό και που αποδοκιμάζουν τις συνθήκες του εκφοβισμού, του εξευτελισμού και όσα ακόμα χειρότερα αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιοι πολίτες, στο όνομα της εθνικής ασφάλειας.

Έχω επίσης μεγάλη επίγνωση της ευαισθησίας αυτών των θεμάτων, στον απόηχο τόσων πολλών πράξεων βίας που διαπράχθηκαν στο όνομα της απελευθέρωσης. Κάποιοι θα θεωρήσουν ότι δεν μπορείς να ξέρεις χωρίς να έχεις προσωπική εμπειρία, αλλά αν αυτά τα ζητήματα είναι υπερβολικά κρίσιμα και περίπλοκα για να τα διαπραγματευτείς σε μία συναυλία, τότε είναι επίσης απλώς αδύνατον να γυρίσεις και να κοιτάξεις αλλού.

Ζητώ ειλικρινά συγνώμη, για την όποια απογοήτευση, από κάθε έναν που έχει ήδη προμηθευτεί εισιτήριο καθώς και από τους διοργανωτές. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους των ισραηλινών μέσων ενημέρωσης, με τους οποίους είχα συζητήσεις εξαιρετικά ωφέλιμες και διαφωτιστικές. Εκείνοι μπορεί να θεωρούν αυτή την ανταλλαγή απόψεων ως χάσιμο του χρόνου τους αλλά για μένα είχε μεγάλη αξία και με βοήθησε να εκτιμήσω την πολιτιστική σκηνή. Ελπίζω να μπορείτε να καταλάβετε ότι δεν παίρνω αυτή την απόφαση με ελαφρότητα ή για να πάρω θέση πίσω από οποιοδήποτε σημαία, ούτε ότι είναι κάτι για το οποίο φαντάζομαι ότι κατέχω οποιαδήποτε μοναδική ή αιώνια αλήθεια. Είναι ζήτημα ενστίκτου και συνείδησης.

Υπήρξε αναγκαίο να κλείσω τελείως τον διακόπτη και να απομονώσω τα ψέμματα της προπαγάνδας, το διπλό παιχνίδι και την υστερική γλώσσα της πολιτικής, τη ματαιότητα και τον εγωκεντρισμό των δημοσίων σχέσεων, για να μπορέσω τελικά να ξεδιαλύνω τις δικές μου αλληλοσυγκρουόμενες σκέψεις. Κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:

Το λιγότερο που πρέπει να κάνει κάποιος, είναι να λάβει υπ’ όψιν του, το όποιο λογικό επιχείρημα προηγείται της καταφυγής σε πιο απελπισμένες μεθόδους. Μερικές φορές η παύση στη μουσική είναι πολύ καλύτερη από το να προσθέτεις ένα θόρυβο που δημιουργεί παράσιτα κι έτσι να την κάνεις να χαθεί. Δεν φαντάζομαι ότι θα ξαναλάβω πρόσκληση για να παίξω στο Ισραήλ, κάτι που είναι λυπηρό, μπορώ ομως να φανταστώ καλύτερες εποχές όπου δεν θα έγραφα κάτι τέτοιο.

Με ελπίδα για ειρήνη και κατανόηση,

Έλβις Κοστέλο"

Με αυτό το κείμενο, όπως δημοσιεύεται και στο προσωπικό website του, ο Έλβις Κοστέλο ακύρωσε τις δύο προγραμματισμένες συναυλίες του στο Ισραήλ για το τέλος Ιουνίου. Το ορίτζιναλ κείμενο εδώ. Δεν είναι ο μόνος βέβαια. Gil Scott-Heron, Santana, Pixies ("λόγω γεγονότων που μας ξεπερνούν"), Klaxons και Gorillaz Soundsystem, έπραξαν το ίδιο. Δεν σηκώνει περαιτέρω σχολιασμό το θέμα. Απλά όταν θα ξαναναφερθουμε στα τόσα και τόσα φράγκα που βγάζουν οι μεγάλες φίρμες, ας έχουμε και υπ'όψη μας ότι κάποιες από αυτές έχουν τόσα και τόσα guts να κάνουν τόσο ισχυρά και ουσιαστικά πολιτικά statements. Και κάποια στιγμή να χρεωθεί ότι η μεγαλύτερη αμφισβήτηση -εν είδει κινήματος- στις πολεμικές ορέξεις του νέου Άξονα, που καθοδηγεί δεκαετίες τώρα η διαπλανητική κυβέρνηση των ΗΠΑ, έχει προέλθει από το εσωτερικό των ΗΠΑ. Για να βλέπουμε και να μαθαίνουμε. Και τώρα βάλτε στο πικάπ λίγο Black Flag να γουστάρετε.

ΑΠΟΨΕ ΕΝΩΤΙΚΟ ΛΑΗΒ!

ΕΚΤΑΚΤΟΝ ΕΝΩΤΙΚΟΝ ΚΑΛΕΣΜΑ!!!!

Η ευρύτερη μουσική παρέα γύρω από τους NIGHT ON EARTH, τους JUKEJOINT ALLIGATORS, ΡΕΜΠΕΤΕΗΤΟΡΣ και λοιπούς αλανέητορς, μαζί με λογής λογής ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα και τη συνεύρεση,

θα παίζουν παρεϊστικα και συνομωτικά ΑΠΟΨΕ ΤΡΙΤΗ, 1 IOYNIOY

στο ΚΑΦΕ ΑΛΑΒΑΣΤΡΟΝ (Δαμάρεως 78 & Φρύνης)

εν είδει μιας απάντησης στα άλλα συνομωτικά και επικίνδυνα παρεϊστικα κόλπα,
αυτά που σκοτώνουν κόσμο, που σκοτώνουν όχι συνανθρώπους, αλλά ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ,
κόλπα που δεν θέλουν καράβια, παρά μόνο τσιμέντα, τείχη και λωρίδες,
κόλπα τα οποία κανονίζονται στην πλάτη μας και με τις πλάτες μας,
όσο δεν μιλάμε, όσο δεν ακούμε, όσο κάνουμε ότι δεν βλέπουμε.

ΑΠΟΨΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΡΙΤΗ, ΜΕ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΨΥΧΗ

και με τη σκέψη μας στο δοκιμαζόμενο Παλαιστινιακό λαό, αλλά και τον ηρωικό στόλο των καραβιών για τη Γάζα, που για καλό πηγαίναν και το κακό τους βρήκε, το πολύ κακό όμως, το πραγματικό Κακό...

Να πέφτουν τα εσεμέσια, τα μέηλ και τα τηλέφωνα...
Το κάλεσμα είναι ενωτικό και για καλό σκοπό!

στις 22.30

(χρήσιμη ενημέρωση: υπάρχει ολονύχτιο τρόλεϊ γραμμή 11 - Παγκράτι-Πατήσια, διασχίζει όλο το κέντρο και την Πατησίων και έχει στάση ακριβώς στη συμβολή Δαμάρεως & Φρύνης)

Είπαν...

Κάποτε οκτώ παιδιά φρόντιζαν μια Μάνα,
τώρα όλοι μαζί τρέχουμε πίσω απο ένα εγγόνι...

Κάποτε ήταν ένας Κινέζος,
τώρα άντε μέτρα τους...

Κάποτε ο Άνθρωπος θα ζεί με ηρεμία,
τώρα φουρτούνες και ναυάγια...

Κάποτε ήταν μαζεμένοι σε ένα σπίτι στο χωριό,
ο νοικοκύρης θέλωντας να διώξει με τρόπο τους συγχωριανούς
λέει φωναχτά στην γυναίκα του:
"Τώρα γυναίκα δεν πάμε για ύπνο γιατί
μπορεί να θέλουν να φύγουν οι ανθρώποι!"...

Κοιμήθηκαν αυτοί καλά κι ας φύγαν έτσι οι ανθρώποι...

Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι
μοναδικέ μου αναγνώστη!

η γλώσσα της αλήθειας

"Τα σημερινά τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν τη στρατιωτική επέμβαση κατά στολίσκου πλοίων ακτιβιστών με κατεύθυνση τη Γάζα, είναι καταδικαστέα και απαράδεκτα", η δήλωση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.

Τα γεγονότα, όχι οι φόνοι. Τα γεγονότα μετά, όχι η ίδια η στρατιωτική επέμβαση. Απαράδεκτα, όχι εκτός διεθνούς δικαίου. Καταδικαστέα, και όχι έξω από οποιαδήποτε έννοια ηθικής ή ανθρωπισμού. Οι σωστές λέξεις θα λέγονταν απ'το στόμα του πιθανώς αν άνηκε ακόμα στην αντιπολίτευση. Αυτή η λεπτή γραμμή είναι που ορίζει και την ηθική του πολιτικού άλλωστε: το κίνητρο, όχι η πράξη.

"Η βία που ασκήθηκε είχε τραγικά αποτελέσματα που μας προκαλούν βαθύτατη θλίψη" συνέχισε.
Η βία που ασκήθηκε. Τρίτος ενικός, με σύνταξη παθητικής φωνής. Ασκήθηκε, γενικά και αόριστα, από κάποιον, κάπου. Ή και από μόνη της, who knows... Τα αποτελέσματά της, βέβαια, μας προκαλούν τη θλίψη. Τη βαθύτατη. Τα αποτελέσματα, όχι οι θάνατοι. Ελληνικά, η πλέον πλούσια γλώσσα. Σου επιτρέπει να τα πεις με τόσους διαφορετικούς τρόπους, όσες και οι θέσεις του κοινοβουλίου. Ανάλογα σε ποια κάθεσαι.

"Οι στρατιώτες αντέδρασαν όπως έπρεπε. Θεωρούσαν ότι είχαν να κάνουν με υπέρμαχους ενός ανθρωπιστικού σκοπού, αλλά τελικά είχαν να κάνουν με αλήτες. Δεν σκοτώθηκαν εννιά ειρηνιστές, αλλά εννιά αλήτες", από τη δήλωση του υφυπουργού Άμυνας του Ισραήλ, Ματάν Βιλνάι.
Ακριβώς. Στους ειρηνιστές, να το συζητήσουμε. Αν αποδειχθεί στη νεκροψία ότι ήσαν όλοι τους ειρηνισταί, τότε ναι, να ζητήσουμε και μια συγγνώμη, ναι, να πούμε ότι μάλλον οι στρατιώτες δεν αντέδρασαν ακριβώς όπως έπρεπε, αυτό να πούμε. Ήταν αλήτες όμως, άρα τους έπρεπε ο θάνατος. Αυτό δεν το συζητάμε. Ποιος θα το συζητούσε άλλωστε;

Στην από δω μεριά μας, όταν πεθαίνει κανένας αλήτης -ας πούμε δεκαπεντάχρονος που λέει κι ο συνήγορος- βγαίνουμε για καμιά διαδήλωση, κανά κάψιμο, αλλά όχι όλοι, μόνο οι όμοιοι, οι αλήτες. Αυτοί που υποστηρίζουν και τα καράβια που πάνε στην άλλη μεριά. Και ούτε το συζητάμε παραπάνω. Ποιοι τον φάγαν τον αλήτη, γιατί τον φάγαν, πως τον φάγαν... Όχι. 6 Ιουνίου σπίτια τους.

Στα αλήτικα μέρα πεθαίνουν οι αλήτες. Στα μέρη υπεράνω πάσης υποψίας -στις τράπεζες ας πούμε- πεθαίνουν οι αθώοι. Και στις δύο περιπτώσεις κάποιοι πεθαίνουν, αλλά δεν είναι αυτό ουσιαστικά που μας πειράζει και μας οργίζει, αλλά κάτι άλλο πίσω από αυτό. Δεν είναι ο θάνατος που φορτίζει τη θλίψη μας ή την οργή μας. Δεν είναι η ίδια η απώλεια. Ούτε αυτή η αδυσώπητη νομιμοποίηση -ηθική ή νομοθετική- κάθε άδικης απώλειας. ...Είναι η γλώσσα της αλήθειας που κομπιάζει, που διχαλώνει, και δεν μας αφήνει να λέμε τα πράγματα με τ'όνομα που τους δώσαμε back then: φόνος, θάνατος, απώλεια, ανθρώπινη ζωή. Όσο δεχόμαστε αντ'αυτών τους νεολογισμούς γεγονότα, αποτελέσματα, καταδικαστέα, απαράδεκτα, βία που ασκήθηκε, τόσο η γλώσσα θα ξεχνάει, θα διχαλώνει κι άλλο, θα σκίζεται στα δύο, θα αιμορραγεί, και σε λίγο -σε πολύ λίγο- δεν θα μπορεί ούτε κραυγή να βγάλει. Ως γνωστόν, ο μουγκός ούτε να κραυγάσει μπορεί.