Δεν θυμάμαι ποτέ να έχει κηρυχθεί πλήρης απαγόρευση της κυκλοφορίας σε ολόκληρο το κέντρο της πόλης που ζω, για μια ολόκληρη μέρα. Δεν είναι φυσικά καθόλου περίεργο που η πόλη αυτή έχει πλέον λειτουργία on/off. Ανοίγει-κλείνει, σαν διακόπτης. Κάποιος μπορεί να την κλείνει και να την ανοίγει, όπως ένα μαγαζί. Απόλυτα λογικό θέλω να πω, αφού η πόλη αυτή (και η χώρα) έχει γίνει προ πολλού το μαγαζί του. Απόλυτα λογικό επίσης, χτες που άκουγα έναν υπουργό να ορύεται πως έχει καθήκον να σώσει τη χώρα του, να σκεφτώ πως μάλλον δεν εννοούσε τη χώρα στην οποία ανήκει, αλλά τη χώρα που του ανήκει. Τέλος, απόλυτα λογικό να μένω ήσυχος που η βιτρίνα του μαγαζιού από χτες δεν κινδυνεύει -τουλάχιστον για κάποιο καιρό- αφού οι υποψήφιοι ταραξίες προδώθηκαν από τα νερομπίστολά τους και έπεσαν στα χέρια της δικαιοσύνης. Μια είδηση βέβαια που έπεσε έκτακτα και άτακτα, πάνω που θα μάθαινα πόσο ακόμα σκοπεύει να ξεφτιλίσει τις συλλογικές συμβάσεις και τα εργασιακά δικαιώματα ο πρόεδρος των συνδικαλιστών, αλλά και πόσες ακόμα ατομικές και συλλογικές ελευθερίες πρόκειται να καταπατηθούν το επόμενο σαββατοκύριακο. Παραλίγο δηλαδή.
3 σχόλια:
Πόλη on/off, έρωτας on/off, μουσική on/off, μάθαμε τελικά να λειτουργούμε όπως τα gadget που λατρεύουμε...
Παλιά στα Πατήσια λέγαμε ότι η έννοια ONIONS είναι ιερή γιατί έχει δύο ON και κανένα OFF...
Ως προς τα άλλα, τα πιο σοβαρά, η σύγχηση του διαιρετικου "του" με το κτητικό είναι συμπυκνωμένη η αλαζονεία της Πασοκάρας και της κάθε Πασοκάρας
Μα, "σύγχηση" ρε μαλάκα; Σαν "συνήχηση" ακούγεται αυτό. Διόλου άσχημο το διττό νόημα, αν έτσι το θες.
Κάτσε να πάρω ένα τηλέφωνο τον Αβεντίνο.
Θα σου έλεγα και μερικά πράγματα για την έννοια ΟΝΙΟΝS, αλλά μπορεί να τα κόψει ο διαχειριστής του μπλογκ.
"Παλιά στα Πατήσια
ο χρόνος κύλαγε ίσια
ο χρόνος έπαιρνε μάτι
μία ζωή πιο φευγάτη..."
στο τσακ γλίτωσες.
Δημοσίευση σχολίου