Πανούργο και σατανικό το απεργοσπατικό κόλπο που κάποιος σφύριξε στο επιτελείο του ραδιοτηλεοπτικού Αλαφούζειου Ουρανού -τον αρχαιοελληνικής γραμματοσειράς και προφοράς, πλην όμως ξενικής ετυμολογίας, ΣΚΑΪ. Όχι ακριβώς άμεσα απεργοσπαστικό δηλαδή, αλλά κόλπο που σίγουρα θα μπορούσε να αποτελέσει μελλοντικά ένα πολύ ισχυρό όπλο στον αγώνα της απεργοσπασίας -ίσως, μάλιστα, και να παίξει καταλυτικό ρόλο στην αθρόα απελευθέρωση των απολύσεων και την ηθική διευκόλυνση των μηντιακών εργοδοτών, αφού διαφαίνεται πολύ σοβαρά η πιθανότητα οι προς απόλυση εργαζόμενοι να αποζητούν στο εξής μια ώρα αρχύτερα την ανεργία και να αποτάσσονται κάθε έννοια αποζημίωσης. Και το όπλο αυτό είναι ο Μίκης. Ο Μίκης ο γνωστός, όχι ο Μάους.
Τέσσερις μέρες διήρκησε η απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΕ -πρωτοφανές σερί για τα απεργιακά δεδομένα του κλάδου. Τέσσερις μέρες πλέημπακ μια (πολύωρη) αρχειακή συνέντευξη του Μίκη, επί παντός επιστητού, ήταν η απάντηση του αλαφουζέϊκου, για χάρη των ακροατών του. Καλύτερα απ'ό,τι θα έκανε ένας Πάγκαλος και τα διάφορα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια που ξεφυρτώνουν σαν τσουτσέκια παντού, ο φαληριώτικος ραδιοσταθμός βρήκε αποτελεσματικότερο τρόπο να φορτώσει την ευθύνη στους κακούς απεργούς δημοσιογράφους και τους άλλους εργαζόμενους του σταθμού. Απεργείτε εσείς; Μίκη εμείς. Και Μίκη να εξηγεί πως δεν μπορεί να κουνηθεί βήμα από τις αριστερότατες ρίζες του, πως δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αλλά όταν καλείται να εξηγήσει πως έγινε και έκανε αλλιώς κάπου κάπως κάποτε, πέφτουν λίγες διαφημίσεις, οι απαραίτητες διαφημίσεις, για να μη μείνει το χάσκον στόμα του συνθέτη έκθετο. Οι αριστερές ρίζες να'ναι καλά. Και η απολογία στο αλαφουζέϊκο. Ναι, ομολογώ: αν ήμουν δημοσιογράφος θα έκανα τα πάντα για να μην υποφέρει ο ακροατής τέσσερις μέρες αυτό το μαρτύριο. Μέχρι και αμισθί θα δούλευα να φτιάχνω πλέηλιστ. Θα μου πεις, μπορείς να το κλείσεις το γαμοκούτι και να πας μια βόλτα, μια βαρκάδα, μια εκδρομή.
Η απάντηση των άλλων μηντιακών εγκεφάλων στην απεργία ήταν πιο επίκαιρη και κοινότυπη. Οι εφημερίδες της Κυριακής -οι μόνες εφημερίδες με πραγματικά έσοδα- κυκλοφόρησαν Πέμπτη. Προς θεού, μην χαθούν οι προσφορές (μέσα κι ο Μίκης). Μη χαθεί το διαφημιστικό πακέτο. Μη χαθούν οι μαγειρικές και τα τόσα έξοδα που γίνονται σε τρίτους για να αγοραστούν βιβλία, σιντί, ντιβιντί, ειδικές εκδόσεις, ένθετα, παρένθετα και διάφορα τέτοια έκθετα.
Αν οι δημοκρατίες πλέον κρίνονται από τις αγορές και η τελευταία τους ελπίδα σωτηρίας είναι να συμμορφωθούν στην κρίση τους -τη διττή κρίση: εκείνη που υποφέρουν οι αγορές, αλλά και εκείνη που καλούνται να κάνουν ως εκτίμηση στις διάφορες δημοκρατίες- τα εργασιακά δικαιώματα θα κριθούν από τις προσφορές. Τις προσφορές της Κυριακής, που μπορούν να γίνουν και Πέμπτη άμα λάχει. Το δε δικαίωμα στην απεργία θα κριθεί από το πόσο ακόμα Μαουτχάουζεν αντάμα με καφενειακό συμψηφισμό κυβερνητικής διαπλοκής αριστερόφρονων σελέμπριτις αντέχει να ακούσει κανείς.
9 σχόλια:
Πολύ χαίρομαι που κάποιος θυμάται το(ν) Μίκυ Μάους.
Και μάλιστα τον θυμάμαι συχνά πυκνά. Και αυτόν τον Μίκη Μάο, αλλά και το μεγάλο οραματιστή του, τον αξεπέραστο Παύλο. Και τον Μίκη σκέτο.
Να, δες.
Δε ξέρω αν είμαι εκτός θέματος και νοήματος, αλλά εγώ τον καταφχαριστήθηκα τέσσερεις μέρες το Μίκη (του 2003)...
Είδα!
[Τον Μίκυ του Παύλου εννοούσα κι εγώ. Μικρός απορούσα με τους στίχους. Αργότερα άρχισα να παρατηρώ και κατάλαβα. Τώρα... χέσ'τα!]
Γάματα, ξεράσαμε με Μίκη δε λες τίποτα... Ωραίο κείμενο.
Όσο κι αν ακόμα με πιάνω κάποτε να σιγοτραγουδάω κανένα παλιό του Θεοδωράκη, ο Costinho, όπως κι ο Παύλος, έχουν δίκιο. Και το κακό που έκανε η αριστερο-πατριωτική μίκεια ιδεολογία, εμποτίζοντας επί δεκαετίες τις φωνές και τις κινήσεις που αντιτάχθηκαν στα ελληνικά κατεστημένα, δεν έχει ακόμα αποτιμηθεί όσο θα έπρεπε. Αυτό φαίνεται, άλλωστε, κι από τη σπίθα του.
Πριν λίγο καιρό, Μίκη και Παύλο τούς ...συγχρώτισα σ' ένα Τάνγκο. Τυχαίο;
Εγκλωβισμένε, ούτε ο Αλαφούζος δεν παίζει να άντεξε να ολοκληρωθεί με αυτό το μαρτύριο. Ο Μίκης του 2003 πέρα από το ότι είναι κονσέρβα, είναι και ληγμένη και βρωμάει. Η ίδια κονσέρβα παίζει και τώρα, το 2011, και φαντάσου πόσο βρωμερότερα μυρίζει. Δεν είναι ούτε καν ξαναζεσταμένο το φαγητό. Είναι άσχημα χωνεμένο, αφοδευμένο και επαναπροσφερόμενο. Οι ιδεοληψίες του Μίκη ανήκουν είτε σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου η γραφικότητα και η αμετροέπεια σιγοντάρουν το ασήμαντο (το ασήμαντο να παίξει οποιοδήποτε ρόλο) είτε σε μια αισχρή πολιτική τομή όπου τα καίρια προτάγματα της αριστεράς -αλλά και γενικότερα τα ανθρωπιστικά αιτήματα- συμπλέουν με τις ορέξεις της άρχουσας τάξης, ευθυγραμμιζόμενα φυσικά με τους όρους αυτών των ορέξεων και όχι υπακούοντας στη συγκρουσιακή φύση της πρότασης που τα προτάγματα αυτά φέρουν. Καλύτερα αναρωτήσου γιατί έπαιξε αυτή την κονσέρβα το αλαφουζέϊκο εν καιρώ απεργίας και εργασιακών διεκδικήσεων -και γιατί συγκεκριμένα τον Μίκη του 2003, τον Μίκη της συναίνεσης, τον απολογητικό Μίκη, τον συμπαντικό, τον διεθνικό, τον σοφό, τον παπάρια-μάντολες Μίκη...
raggedy, το ευχαριστώ μου και τη συμπάθειά μου. Εννοώντας sympathy.
tamistas, το τανγκό αυτό χορεύεται. Εδώ και χρόνια. Δεκαετίες. Εύγε για την αποτύπωση. Το δε "νταλάρ" με αποτελείωσε.
Καλά κρασιά. Όταν ανεβείτε στο πατητήρι, να δω πώς θα πατάτε τα σταφύλια για να βγάλουν όλο το χυμό τους ή να το βάλω πιο χοτ, "εδώ σε θέλω κάβουρα, πώς περπατούν στα κάρβουνα". Θα δείξει....
Στο πατητήρι είμαστε. Και δεν φτάνει μόνο ο κάματος που βαράμε, έχουμε και σάουντρακ -στη διαπασών- τα παραληρήματα του Μίκη. Τι χυμός και τι κρασί να βγει... Που αν είναι να βγει δηλαδή, από τη μύτη θα μας το βγάλει. Επιτέλους, ας κάνουν πέρα οι δεινόσαυροι. Δεν χρειάζεται να έρθουν παγετοί για να τους ξεφτιλίσουν.
Δημοσίευση σχολίου