πάρε να'χεις...

πάρε κι αυτό.
πάρε κι αυτό.
πάρε κι αυτό.
πάρε κι αυτό.
πάρε να'χεις για να μη λες μετά ότι δεν ήξερες.
για την ακρίβεια, από Δευτέρα μη λες τίποτα.
τα'θελες.

ΥΓ. άντε πάρε κι αυτό, γιατί τα θέλεις μαζεμένα και περιληπτικά.

Live your Greece in myth...

Δεν έχω ιδέα τι θα βγάλουν οι κάλπες το βράδυ της Κυριακής. Δεν ξέρω αν με νοιάζει τελικά. Ποτέ δεν προέκυψαν ούτε ακούστηκαν τόσα πολλά και διαφορετικά σενάρια σχετικά με την έκβαση μιας διαδικασίας, η νόρμα της οποίας –από την ερχόμενη Δευτέρα κιόλας- θα εξακολουθήσει ως έχει, απρόσκοπτα, (ω)σάν να μην είχε συμβεί τίποτα. Δεν ξέρω που θα καταχωνιάσουμε (και πάλι) όλη αυτή την απαξίωση και την οργή που –υποτίθεται πως- ξεχείλισε τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν ξέρω πότε επιτέλους θα βάλουμε το μυαλό μας στη θέση του και θα πατήσουμε το on, ώστε (τότε και μόνο τότε) να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε το μέγεθος της ζημιάς. Όπου «ζημιά» φυσικά δεν είναι απλώς οι πυρκαγιές που κατέκαψαν την Πελοπόννησο ούτε η θλιβερή αποκάλυψη της καθολικής ανικανότητας των μηχανισμών και των θεσμών να αποκτήσουν –επιτέλους!- οργανικό και λειτουργικό δεσμό με την κοινωνία, να αφουγκραστούν τις ανάγκες της και να λειτουργήσουν με βάση το (στοιχειώδες) συμφέρον της. «Ζημιά» είναι όλα όσα δεν ειπώθηκαν και δεν χώρεσαν στην πρόσφατη και όψιμη οργή μας και δεν έγιναν ποτέ το κύριο άιτημά μας στη διεκδίκηση μιας άλλης ζωής, μιας άλλου ήθους καθημερινότητας, μιας αξιοπρέπειας που δεν μετριέται και δεν αντιστοιχεί με τίποτα στις επιλογές που θα κάνει ο καθένας μας την ερχόμενη Κυριακή.

Ζημιά είναι το ότι ποτέ πριν από εκλογές, αλλά και μετά, δεν κάναμε λόγο για πολιτισμό, και όχι με την έννοια του «άρτου και θεάματος», αλλά στοχεύοντας στο ουσιαστικό νόημα που φανερώνει αυτή η έννοια, στην κατάκτηση ενός άλλου ήθους στην επικοινωνία μας, στον τρόπο που συναλλασόμαστε και συναντιόμαστε, στην ολότητα των ανθρωπίνων πράξεων που δεν διαχωρίζει την τελετουργία του μεσημεριανού φαγητού από εκείνη μιας θεατρικής παράστασης –αλλά αντίθετα τις ανάγει και τις δύο σε ζωτικής σημασίας ανάγκες. Ζημιά είναι το ότι ποτέ μας δεν θεωρήσαμε ότι το περιβάλλον και η προστασία του είναι ένα ζήτημα που πρέπει να ορίζει την καθημερινότητά μας, γιατί πολύ απλά η ίδια η καθημερινότητά μας καθορίζεται από αυτό –και όταν η σχέση αυτή αποσχιστεί από τούτο το μόνιμο και αμφίδρομο αίτημά της, οι συνέπειες αγγίζουν τραγικά εκείνον που βιαίως χάλασε την αλυσίδα (κοινώς: η φύση θα βρει τον τρόπο να κάνει τις στάχτες, ζωή –εμείς πότε θα κοιτάξουμε προς μια άλλη κατεύθυνση περά από το να κάνουμε τη ζωή, στάχτες;).

Ζημιά είναι το ότι βλέπαμε πολλά και μας εξόργιζαν ακόμα περισσότερα και το πλέον ιερό μας καθήκον απέναντι σε αυτή την οργή ήταν απλώς να το αναφέρουμε στην παρέα μας σε κάποιο απογευματινό καφέ ή ανάμεσα στα ξύδια της σαββατιάτικης ματαιοδοξίας, κάπου στου Ψυρρή ή στην Πανόρμου. Ακόμα χειρότερα, μάθαμε να βλέπουμε και να μη μιλάμε, να μη συγχρονίζουμε το βλέμμα μας με το νου μας, να αναφερόμαστε στην απάθεια ως κατάκτηση και όχι ως κατάντια. Ζημιά είναι το ότι μάθαμε προπαντώς να δεχόμαστε και να κατανοούμε, αντί να ζητάμε και να αντιδρούμε. Ζημιά είναι να καθόμαστε στον καναπέ χασκογελώντας με τους καθυστερημένους στο γυαλί απέναντι, αντί να βγαίνουμε βόλτες και να γνωριζόμαστε. Επίσης ζημιά είναι το ότι δεν έχουμε ιδέα ποιος ακριβώς είναι ο εθνικός μας πλούτος, ούτε καν ο φυσικός. Δεν έχουμε ιδέα αν στο κατάλογο των εξαγώγιμων προϊόντων μας, υλικών και άϋλων, οι μετοχές του Καβάφη έχουν πιθανώς μεγαλύτερη αξία από εκείνες της καλλιέργειας πορτοκαλιού. Δεν μας περνάει από το μυαλό ούτε καν η πιθανότητα να ισχύει κάτι τέτοιο. Μιλούσαμε για εθνικά συμφέροντα και εννοούσαμε το φόρεμα της Βίσση και την κατοχύρωση της ελληνικής φέτας.

Ζημιά είναι ότι όλα αυτά έγιναν με τη δική μας συναίνεση, ενίοτε και δική μας πρωτοβουλία. Ζημιά είναι το ότι ποτέ δεν βρήκαμε σοβαρό λόγο για να δακρύσουμε όπως ο περήφανος τσολιάς της φωτογραφίας, παρά μόνο όταν το κακό χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας (ή την έκαψε...) ή το καλό σήκωνε κούπες και μετάλλια. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου φυσικά. Η υιοθέτηση του πρώτου πληθυντικού δεν είναι ούτε ειρωνεία ούτε σχήμα λόγου, αλλά η έκφραση της αναπόφευκτης και σκληρής παραδοχής της συμμετοχής μου στο κακό. Ούτε ικανότερος είμαι ούτε ο πιο αξιοπρεπής ούτε έχω τις λύσεις για να τις προτείνω.

Θα συνεχίσω να αφιερώνω τις δυνάμεις μου και να εξαντλώ την αφοσίωσή μου στη μουσική και στις διάφορες μορφές δημιουργίας που μπορώ να κουμαντάρω ή έχει εγνωστεί κάποιο minimum ταλέντου και θα το υπηρετήσω ως το πιο έντιμο καθήκον που μπορώ να αναγνωρίσω -και ίσως το μόνο αποτελεσματικό. Θα συνεχίσω ως ηλίθιος ρομαντικός (και ας κοντράρομαι συχνά με τον έξυπνο ορθολογιστή που επίσης κρύβω και ενίοτε φανερώνω) να πιστεύω, να περιμένω, να απαιτώ, να θέτω όρους, να προσφέρω, να λειτουργώ με ιδανικά, να παρασύρομαι και να ενδίδω σε αυταπάτες, να ζω το δικό μου μύθο.

Και όταν βγάζω περισσότερα χρήματα, θα επισκέπτομαι επαγγελματία ψυχαναλυτή (με πτυχίο), αντί να γράφω σε blogs...

Joe Zawinul R.I.P. 1932-2007

Εν μέσω κλίματος ασύμμετρων απωλειών, ας προσθέσουμε άλλη μία. Ο μεγάλος Joe Zawinul "έφυγε" σήμερα, 11 Σεπτεμβρίου του 2007. Ή, όπως πιο εύστοχα αναφέρεται η είδηση στο επίσημο site, "Joe Zawinul was born in Earth time on 07 July 1932 and was born in Eternity time on 11 September 2007". Αντί δικών μου ανούσιων επικηδείων, τα λόγια του στενού του συνεργάτη Herbie Hancock:

“Joe Zawinul is one of my oldest friends in the music business. He was a force as a composer and an amazing conceptualizer. He opened up a doorway between jazz and rock n’ roll and was a major influence on Miles Davis, Wayne Shorter and me. The world has never been the same since he made his contribution to our society."

άλλα πλούσια links για τον Joe Zawinul εδώ κι εδώ.

πριν και μετά

Ναι, ο τίτλος είναι καρα-κλισέ! Όπως κι όλες οι λέξεις και οι σκέψεις μετά την τραγωδία (ξανα-κλισέ) ακούγονται κλισέ. Τουλάχιστον όμως όχι και οι εικόνες...

Δάσος Καϊάφα λοιπόν. Πριν...

Δάσος Καϊάφα συνέχεια. Μετά... (ναι, είναι το ίδιο ακριβώς σημείο)

Πολύ μετά...

Μετά τι ;...

[Οι φωτογραφίες προέρχονται από post στο Indymedia. Ο ίδιος χρήστης έχει ανοίξει και σχετικό blog.]

Μια εξήγηση...

Θα μπορούσε να είναι μια εξήγηση. Ή ίσως ένα μέρος της εξήγησης. Και όσο και αν παλεύω να κρατήσω το μυαλό μου ανέπαφο από τις θεωρίες συνομωσίας και ασύμμετρης απειλής, εμφανίζονται μπροστά μου απτά ευρήματα -και όχι του μυαλού μου- που μου υπενθυμίζουν ενοχλητικά την ταπεινή καταγωγή της φυλής μου: πλάι στη βλακεία και την αμέλεια, κατοικεί και η πονηριά. Κατοικεί και ο δόλος. Άλλωστε στο μυθικό εκείνο κουτί ήταν κάποτε όλα αυτά αρμονικά στριμωγμένα. Και καθώς οι μέρες μας δείχνουν, δεν έχουν σταματήσει να αποζητούν τη συγκατοίκηση από τότε που ελευθερώθηκαν. Μετά από τόση στάχτη και αποκαϊδια, τόση μαυρίλα και δράμα, έμαθα να μη ρωτάω πλέον "ποιος βάζει τις φωτιές". Μπορώ όμως ακόμα να ανησυχώ σχετικά με το ποιος θα επωφεληθεί απο τα καμένα και να προβληματίζομαι για εκείνον που με περισσή σιγουριά και χωρίς καθόλου τύψεις δηλώνει πως "κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, αλλά οι καταστάσεις μας υπερέβαιναν". Και όσο και αν προσπαθώ να εξορίσω την καχυποψία από το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου μου, τυχαία -μα εντελώς τυχαία- πέφτω πάνω σε κάτι δημοσιεύματα όπως και αυτό της Καθημερινής, με ημερομηνία 8 Ιουλίου 2007. Ανάμεσα σε παλιές εφημερίδες και άχρηστα διαφημιστικά που ετοιμαζόμουν να πετάξω. Και σκέφτομαι πως και σε άλλα παλιότερα ευρήματα και σκέψεις που ετοιμαζόμαστε να "πετάξουμε", ίσως βρίσκονται κάποιες εξηγήσεις. Κι έχουμε κι ένα περιθώριο περίπου 15 ημερών για να τις πετάξουμε κι αυτές...