(don't) play it again Sam!

Δεν χρειάζεται να ακούσεις και να δεις ζωντανά παραπάνω από ένα σόλο του Michel Camilo, για να διαπιστώσεις ότι ζεις μια μοναδική και σπάνια εμπειρία ακούγοντάς τον πίσω από το πιάνο, ότι απολαμβάνεις τη γενναιόδωρη κατάθεση ενός μεγάλου μουσικού, που σφύζει από ενέργεια και μουσική -και που νιώθεις ότι αν δεν εκραγεί επί σκηνής, κάτι δεν ολκοκληρώθηκε. Παρ'όλα αυτά, είχαμε τη σπάνια τύχη (τύχη σίγουρα ονομάζονται αυτές οι περιπτώσεις) να τον απολαύσουμε για παραπάνω από δύο ώρες την προηγούμενη Πέμπτη στο Μέγαρο. Και ως γνωστόν, η μαγεία ποτέ δεν εξηγείται ούτε περιγράφεται και δύσκολα χωράει σε λέξεις.

Δεν χρειάζεται να δεις παραπάνω από δύο λεπτά κάποιας σκηνής με τον Tommy Lee Jones για να διαπιστώσεις πόσο bigger-than-life ηθοποιός είναι και πόσο σπάνιο είναι πλέον στον κινηματογράφο να "κρέμεται" όλο το σενάριο, όλη η συγκίνηση, όλη η ουσία, από το βλέμμα και μόνο του ηθοποιού -ενός ηθοποιού που ποτέ δεν εκβιάζει με την ερμηνεία του, ποτέ δεν υπερβάλλει ούτε δείχνεται, ποτέ δεν καταφεύγει σε συναισθηματικά κλισέ και μανιέρες, σχεδόν καλά καλά δεν χρειάζεται καν να μιλήσει ούτε να πει καμιά μεγαλοπρεπή και στομφώδη ατάκα.

Δεν χρειάζεται να δεις παραπάνω από μία φορά την ταινία των αδερφών Cohen 'No Country For Old Men' για να νιώσεις ότι μπορείς ακόμα να πηγαίνεις στο σινεμά και να βλέπεις αριστουργήματα. Φαντάζομαι, βέβαια, ότι εξίσου απολαυστική θα είναι και η δεύτερη και η τρίτη φορά... [Και να σκεφτείς ότι η πρώτη στιγμή που ακούσαμε μουσική στην ταινία ήταν στους τίτλους τέλους.]

Από την άλλη (και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό) ίσως να χρειάζεται αρκετές φορές να ακούσεις το καινούριο album των Portishead ώστε να το συνηθίσεις και να το αισθανθείς ως φυσική συνέχεια (έστω και μετά από 10 χρόνια) των δύο πρώτων εμβληματικών κυκλοφοριών. Στην πέμπτη ακρόασή του, έχει αρχίσει να με πείθει ως album. Όχι ακόμα ως Portishead -αν και γι αυτό μπορεί να φταίνε απλώς οι (πάντα αυθαίρετες) προσδοκίες μου. Όλα είναι στη θέση τους και όλα σωστά φαίνονται, μόνο που διακρίνει κανείς το επιβεβλημένο της κυκλοφορίας: σαν να έπρεπε να κυκλοφορήσουν κάτι. Ίσως αναθεωρήσω κάποια στιγμή. Ευτυχώς. Ο καιρός, που είναι και σοφότερος, θα δείξει. Προς το παρόν ξεχωρίζει στα αυτιά μου το 'Magic Doors' και για αυτό ας το μοιραστούμε κάνοντας κλικ ΕΔΩ.