αηδίασμα

Αυτά είναι. Να γυρίζεις από το Βερολίνο, να έχεις έρθει σε επαφή με τον πραγματικό πολιτισμό, εκεί που οι άνθρωποι δεν βρίζονται όλη μέρα στο δρόμο ούτε χρησιμοποιούν την κόρνα ως έκφραση του εσώτερου κόσμου τους, εκεί που τα μουσεία και μόνο που στέκεσαι στην είσοδο και τα βλέπεις σου πέφτει το σαγόνι, εκεί που αναπνέεις καθαρό αέρα (κανονικό αέρα) και τα πεζοδρόμια είναι όσο τα δύο ρεύματα της Πατησίων μαζί, να έχεις χορτάσει τέλοσπάντων από όλα αυτά, από μια πραγματικά ανθρώπινη πόλη που σφύζει από πολιτισμό σε κάθε γωνία (και όχι στα souvenirs shops), να γυρίζεις back home που λένε και να συνειδητοποιείς για άλλη μια φορά πόσο back είναι αυτό το home. Σε όλα. Όπως γράφει και ο σούπερ Λένος Χρηστίδης στο νέο του βιβλίο (by the way: αξίζει με τα χίλια, 'Μόνολογκ' ο τίτλος, θα επανέλθω σ'αυτό): '[...] η μόνη χώρα που ρίχνουνε φόλες στα ζώα, η μόνη χώρα που έχει φροντιστήρια, η μόνη χώρα που η γυναίκα του υπουργού λέει τις ειδήσεις, η χώρα που οι κάτοικοί της συνηθίζουν να λένε ότι θα ταξιδέψουν "στην Ευρώπη" σαν να πρόκειται για άλλη ήπειρο, προφανώς πρόκειται για άλλη ήπειρο [...]'. Αλλά και ειδικά: ανοίγεις το ιντερνέτο να ενημερωθείς γι αυτά που άφησες πίσω όσο έλειπες και άραζες στα μπαράκια της Friedrichshain και διαπιστώνεις τελικά ότι καλώς τα άφησες πίσω και καλώς έλειπες. Πόσο όμως μπορείς να μαθαίνεις κάτι τέτοια (πάτα ντε πάνω στο 'κάτι τέτοια') και να σου αρκεί ως αντίδραση το σύνηθες -κυνικής απόχρωσης- ελαφρύ μειδίαμα στη φάτσα και μια γενικευμένη διαπίστωση του στυλ 'πάμε κατά διαόλου' ή 'ένα μπουρδέλο είμαστε'; Πότε θα πάψουμε να είμαστε γραφικοί ακόμα και στις αντιδράσεις μας; Προσωπικά δηλώνω αηδιασμένος και αρνούμαι να ξεπακετάρω τις βαλίτσες μου, περιμένοντας την επόμενη αναχώρησή μου. Την ίσως πιο οριστική. Δεν είναι ανάγκη να είμαι κι εγώ μέρος του πρότζεκτ σας κύριε Υπουργέ (ο όποιος Υπουργός, ας μην το περιορίσουμε μόνο για το ΥΠΠΟ, κρίμα είναι) και λοιποί Ζαχολιγούρηδες. Πολιτισμός του κολλητού, του άχρηστου, του αποδώ και του αποκεί, του μπατζανάκη και του ανίδεου. Πολιτισμός των κονδυλίων, των λογιστών, των ΥΠΠΟλογιστών, των διορισμών, της καβάντζας και του ξεπουλήματος. Πολιτισμός χωρίς πολιτισμό. Έργο χωρίς αντικείμενο. Νόμοι χωρίς δικαιοσύνη. Χωρίς νομοτέλεια. Αφού τα κάψανε πρώτα όλα -και έστειλαν τώρα και λίγη από τη φλόγα σε όλο τον κόσμο- έρχονται να ισοπεδώσουν και ό,τι είχε μείνει όρθιο. Και επαίρονται πως όλα αυτά μπορούν να τα λύσουν με δεντροφυτεύσεις, με πλατείες και αδριάντες, με μοιρασιές και βολεψιές, με νέα προοπτική, με νέα πολιτική... Κάθε τέσσερα χρόνια και από μια νέα κάτι. Χάρισμά σας λοιπόν. Live your Greece in myth...


[Για την ιστορία, και για να κλείσει όμορφα αυτό το αηδιασμένο post, να και μερικές φωτογραφίες που τράβηξα στο πανέμορφο Βερολίνο. Η πρώτη απεικονίζει το κτίριο ενός Γυμνασίου στο κέντρο της πόλης, σαν να λέμε Εξάρχεια...].