ντου από παντού

Κι εκεί που κάθεσαι όμορφα και καλά στο Cusco, περασμένες δύο τα μεσάνυχτα και μετά από ένα απολαυστικό κοκτέηλ στο Kazu (μια εικόνα ρέκλας και χαρακτηριστικής αττικής ραθυμίας -εξαρχειώτικης για την ακρίβεια), ανησυχία, ξαφνικός πανικός (μικρός) και παιδιά να έρχονται τρέχοντας σαν κυνηγημένοι από τον πεζόδρομο της Μεσολογγίου. Και, ναι, 2 η ώρα τα μεσάνυχτα τους κυνηγούν. Παιδιά που μέχρι πριν κανά μισάωρο κάθονταν ανάμεσά μας και επιβεβαίωναν κι αυτά την εικόνα της ρέκλας και της καρέκλας. Γιατί τους κυνηγούσαν; Ποιοι τους κυνηγούσαν; Ποιοι έχουν καύλες μεσανυχτιάτικα και ενώ ο καιρός και η βραδιά είναι για τσίπουρα και όχι για καταδιώξεις; Ποιοι; Ποιοι, ποιοι, ποιοι μωρό μου, ποιοι; Μα ποιοι άλλοι;...

Για να διαλυθεί και η όποια αμφιβολία (και ταυτόχρονα το ηθικό μας και η διάθεσή μας) κάνουν και αυτοί την εμφάνισή τους. Όπως ξέρουν τόσα χρόνια. Μία διμοιρία από τη μεριά της Μεσολογγίου, μία στην κορυφή της Κωλέττη και μια κάτω, στη Μπενάκη. Συνειδητοποιείς ότι στο οπτικό σου πεδίο, ολούθεν, έχεις μπάτσους. Παντού ένστολοι χωρίς κανένα (προφανή στα μάτια μας και στη ροή της νύχτας) λόγο. Αρματωμένοι, με τις ασπίδες ανά χείρας, ετοιμοπόλεμοι. Τι σκατά έγινε πάλι; Σε τι διασαλεύθη πάλι η δημόσια τάξη; Γιατί πάλι δεν έχω μαζί μου την αντιασφυξιογόνο μάσκα; Μα πως βγαίνω κι εγώ έτσι έξω; Που νομίζω ότι ζω;

"Εδώ, φίλε μου, έχουμε χούντα. Υπάρχει εξουσία. Και αν δεν φαίνεται και δεν την καταλαβαίνεις, είμαστε εδώ για να στη δείξουμε. Όχι να την προστατεύσουμε. Να τη δείξουμε. Δεν πα' να'ναι καλοκαίρι, δεν πα' να χαλαρώνεις... Αν εμείς χαλαρώσουμε, πάει η εξουσία. Η εικόνα της δηλαδή. Γιατί η εξουσία δεν είναι αυτό που είναι, είναι αυτό που φαίνεται. Το θέμα είναι να ψαρώνεις. Το θέμα είναι να νομίζεις πως υπάρχουμε. Και να φοβάσαι. Γι αυτό, χρειάζεται να τρέχουμε που και που. Να κάνουμε κανένα ντου. Να μας βλέπεις παντού τριγύρω. Να μας θυμάσαι. Δεν μας νοιάζει αν θα είσαι ασφαλής. Αυτά τα κάνουν στα Βερολίνα και στις άλλες μαλακίες που πηγαίνεις. Εκεί είναι διακριτικοί οι μαλάκες. Εκεί όμως υπάρχει εξουσία. Και τάξη. Και μέτρο. Και το ξέρουν όλοι. Και γι αυτό δεν φοβούνται, ούτε θα φοβηθούν. Αν κουνηθεί κανείς βέβαια, θα τον πάρει κι εκεί ο διάολος -και χειρότερα. Εδώ, όμως, είμαστε Τρίτος Κόσμος. Κι αυτό που δεν έχουμε, πρέπει να κάνουμε ότι το έχουμε. Και να το φυλάμε με νύχια και με δόντια. Όχι για να μην πάθει κάτι. Αλλά, μπας και υπάρξει..."

Αυτά μου είπε ο μπάτσος όταν τον ρώτησα τι συμβαίνει. Ή αυτά υπέθεσα ότι μου είπε.


[ αφιερώνεται εξαιρετικά και το μεγάλο άσμα του Τσιτσάνη "θα κάνω ντου βρε πόνηρη στα στέκια που συχνάζεις"... ]