και μαζί και μόνοι

Επιτέλους! Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Μεγάλη για μας τουλάχιστον. Στη σκηνή λοιπόν μαζί με το Θανάση Παπακωνσταντίνου, παριστάνοντας την backing band στα τραγούδια του. Νωρίτερα, βέβαια, θα έχουμε ήδη εμφανιστεί παίζοντας κάποια χιτς (σουξέ, επιτυχίες του σήμερα, επιτυχίες του αύριο -αλλά και του χτες) από το δικό μας ρεπερτόριο. Μεθαύριο Παρασκευή, 30 του μήνα, στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη. Ούτως ή άλλως όμως, ο σκοπός της εμφάνισης όλων μας (καθώς και των Scab Level, του Γιάννη Χαρούλη και των Χαϊνηδων) είναι ανώτερος: η οργάνωση FARMA συγκεντρώνει χρήματα για τη δημιουργία μικρού υδροηλεκτρικού σταθμού σε κοινότητα της Τσιάπας στο Μεξικό, η οποία υπάγεται στη δικαιοδοσία των Ζαπατίστας (σ.σ.: τρέμω να γράψω τη λέξη 'πατρίδα' και θαρρώ πως η λέξη που προέρχεται από την έννοια 'απόδοση δικαίου' ταιριάζει γάντι). Αντί εισόδου, προτείνεται οικονομική ενίσχυση 5 ευρώ, ενώ η συναυλία θα ξεκινήσει στις 21.30. Για τους περίεργους, ενημερώνουμε ότι εμφανιζόμαστε τρίτοι κατά σειρά και ακολουθεί, όπως είπαμε και παραπάν, η σύμπραξη με το Θανάση. Πριν τη συναυλία, συζήτηση και ενημέρωση για τη δραστηριότητα της οργάνωσης και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, αναφορικά πάντα με το διαρκή αγώνα για αυτονομία των εξεγερμένων χωρικών της Τσιάπας. Ελάτε. Θα είναι ωραία...
(Ναι, δεν ήταν λάθος. Παραπάν. Αυτός που πηδάει πιο ψηλά από τον Πήτερ Παν. Πήτερ Παραπάν. Αστειάκι. Μάλλον...)

everything counts

'Why can't it be like before?'...
'Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;' αναρωτιέται η Μπέι Λινγκ -η πανέμορφη Ζανγκ Ζιγί- στην τελευταία σεκάνς του '2046'. 'Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;' αναρωτιέται μετά από μέσα του και ο Τσόου Μο Γουάν -ο υπέροχος Τόνυ Λιούνγκ- αφού την έχει εγκαταλείψει χωρίς να της απαντήσει. Γιατί η απάντηση που ποτέ δεν της δίνει, είναι κάτι παραπάνω από προφανής: 'Γιατί τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν'... Όλα έχουν παίξει το ρόλο τους και όλα μετράνε. Και αυτοί οι δύο, μάλιστα, σκέψου ότι το βασανίζουν για μια ερωτική σχέση. Σιγά. Αυτή κάποτε θα ξεπεραστεί ή θα κάνει τον κύκλο της, θα πάρει τη θέση της στην ιστορία της μνήμης, θα ωριμάσει ή θα σαπίσει, θα διαλυθεί ή θα μείνει 'till death do us apart, θα γίνει αέρας ή αίμα, θα χωρέσει, εύκολα ή δύσκολα, επώδυνα ή ανώδυνα, με κέρδη και απώλειες. Κι αυτό που μένει είναι κάποιες αναμνήσεις. Ούτε ευχάριστες ούτε δυσάρεστες. Αναμνήσεις σκέτο. Έτσι κι αλλιώς, all memories are traces of tears. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Ούτε καλές στιγμές ούτε κακές. Απλά στιγμές. Με όλη τη φόρτιση και τον πλούτο που αυτές κουβαλάνε. Από μόνες τους. Χωρίς τη δική μας ταξινόμηση, χωρίς το δικό μας ρετουσάρισμα, χωρίς την εκβιαστική μας συναισθηλαγνική μανία να τις φυλακίζουμε σε φωτογραφίες, κάρτες, αφιερώσεις, μηνύματα, υποσχέσεις.

Υπάρχουν όμως κι άλλες σχέσεις. Υπάρχουν οι σχέσεις που η ενέργεια π.χ. δύο φίλων ή αδερφών, ο μεταξύ τους δεσμός, ορατός ή αόρατος, ανομολόγητος ή μη, ξεπερνάει το 'γαμώτο', το απωθημένο, το συμφέρον. Υπάρχουν σχέσεις που βασανίζονται και υποφέρουν από το 'Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;'. Και δοκιμάζονται σκληρά. Και καμιά φορά κλατάρουν. Για λίγο ή για πολύ. Ή και για πάντα. Υπάρχουν σχέσεις που παρ'ότι η φύση τους δεν τους παρέχει καμία τέτοια πολυτέλεια, τη διεκδικούν όλο και πιο επιτακτικά. Με απώλειες. Μόνο. Αλλά, αν κάτι μας κάνει ανώτερους,... -βαριά κουβέντα θα μου πεις... Αν κάτι τέλοσπάντων μας πάει παραπέρα, μας ανεβάζει κάπου άλλου, μας δίνει δύναμη και μας κάνει να καταλαβαίνουμε πόσο χωράμε, πόσο αντέχουμε, πόσο απόθεμα υπάρχει, πόση ενέργεια ακόμα να παράγουμε (και να μετατρέψουμε σε θερμότητα), αυτό το κάτι είναι η επιβίωση με απώλειες. Η συναίσθηση της απώλειας -χωρίς όμως να χάνεις πραγματικά κάτι. Η μικρή ρήξη σήμερα, η οποία αυτή -ναι αυτή- είναι που υπόσχεται τις μεγάλες στιγμές αύριο. Ή μεθαύριο. Και πιο μετά. Γιατί είναι πραγματικά ασήμαντες πέντε πικρές κουβέντες μπροστά στο παντοτινό που υπόσχεται η αληθινή φιλία. Γιατί ο,τιδήποτε που συμβαίνει τώρα είναι μικρό μπροστά στο παντοτινό. Αλλά παρ'όλ αυτά, όλα -μα όλα- συνεχίζουν να μετράνε. Και να επηρεάζουν. Και να δυσκολεύουν και να μας δοκιμάζουν. Όλα. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Όλα. Οι κουβέντες, οι ανάσες, τα βλέμματα, τα γαμώτο, οι συμβουλές, οι υποδείξεις, οι παρεξηγήσεις, οι εξηγήσεις, οι ιστορίες, τα ανόητα αστεία, όσα δεν είπα, εκείνα που ποτέ δεν θα πω, αυτά που δεν θέλω να πω, αυτά που δεν θέλω να σκεφτώ, αυτά που δεν ξέρω, αυτά που μαθαίνω, αυτά που μαθαίνω χωρίς να θέλω, αυτά που κάνω χωρίς να θέλω, αυτά που θέλω χωρίς να τα κάνω, αυτά που ονειρεύομαι, αυτά που δεν τολμώ να ονειρεύομαι, "...το αγόρι που σε κάνει να κλαις μετά το σχολείο, όλες οι σκιές επάνω στον τοίχο, οι φόβοι σου...", όλα αυτά. Όλα αυτά που ίσως κάποιος θα χαρακτήριζε με ευκολία 'μελό'. Και που δεν είναι. Γιατί υπάρχει κάτι που δεν τους επιτρέπει να είναι μελό: η πραγματικότητα. Όχι η αντικειμενική. Η πραγματικότητά τους. Η ύπαρξή τους και η ειλικρίνειά τους. Είναι εκεί γιατί ήταν από πάντα. Και θα παραμείνουν. Ό,τι κι αν πούμε. Εμείς είμαστε οι μικροί της υπόθεσης πιτσιρίκο!...

- Γιατί δεν μπορούν να γίνουν όλα όπως πριν;
- Γιατί τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν...

Ξεκινώντας να γράφω αυτό το ποστ, σκόπευα να κλείσω με αυτό το διάλογο, έχοντας κατά νου ένα στενάχωρο και ζόρικο 'δυστυχώς' ως σχόλιο. Λάθος. Ευτυχώς. Πράγματι, τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν.
Ευτυχώς.

ελεύθερες νεανικές καρδιές

...από αυτές τουλάχιστον υπογράφεται το απολαυστικότατο δισέλιδο που διανεμήθηκε κατά την πρόσφατη συναυλία των Kiss (για την ακρίβεια, βρέθηκε στα παρ-μπριζ των παρκαρισμένων αυτοκινήτων στο TerraVibe), για το οποίο είχε την έμπνευση και τη διάθεση να σκανάρει και να ποστάρει ο αγαπητός Λευτέρης στο blog του και να, ιδού, το παραθέτω χωρίς πολλά πολλά κλικ:

ΥΓ. Εννοείται πως κάθε σχολιασμός είναι περιττός, αφού κάθε πρόταση είναι όργιο και άξια να την εξιστορεί κανείς όταν βρεθεί σε σχετικά γνωστή παρέα και θέλει να εντυπωσιάσει ως ο μεγαλύτερος χαβαλές που ξέρετε παιδιά, έχω φοβερές ιστορίες να σας πω, ακούστε κι αυτή, ένας γνωστός ενός φίλου μου κλπ κλπ. Ένα θέμα όμως προκύπτει, λίγες παραγράφους πριν το τέλος, κάπου στη δεύτερη σελίδα, το οποίο μας αφορά έστω και πλαγίως. Αφού μας ενημερώνει διεξοδικά για τα συνήθη ανάποδα σατανιστικά μηνύματα που εγγράφονται στους δίσκους αλλοδαπών υπηρετών του Σατανά (όπως κακή ώρα οι Μπλακ Σάμπαθ, οι Κις, οι Λεντ Ζέπελιν, οι Κουήν, οι Άλις Κούπερ, οι Μπομπ Ντύλαν), κάνει και μια αναφορά σε ημεδαπούς καλλιτέχνες-υπηρέτες του Σατανά, με ονοματεπώνυμο μάλιστα. Ενδεικτικά αναφέρεται η Δήμητρα Γαλάνη, η Καιτούλα η Γαρμπή, η Σοφία Αρβανίτη (τη θυμάστε;), ο Νίκος Καρβέλας, η καλή του η Αννούλα, αλλά και ένα ξέμπαρκο επίθετο 'Παπακωνσταντίνου'. Και να το θέμα λοιπόν. Γιατί αν δεν εννοεί τον ξακουστό και γνωστό τοις πάση (πόσους γνωστούς έχει πια αυτή η πάση;...) ιερέα του Σατανά, τον λέτζεντ κατα-κατα-κατα-καταρρέω Βασίλη, τότε... ...κύριε Θανάση, ...έχουμε πρόβλημα!...

δύο ποστ την ημέρα, κάποιον θα τον κάνουν πέρα!

...Όμως, δεν γινόταν αλλιώς. Γιατί μόλις διάβασα τις δηλώσεις του Ντιέγκο, κατευθείαν από τις Κάννες όπου βρίσκεται για την επίσημη προβολή του ντοκιμαντέρ που γύρισε για τη ζωή του ο Εμίρ Κουστουρίτσα, και οι οποίες στέκουν ως απάντηση στις αθλιότητες που εκστόμισε πριν λίγο καιρό ο "αρχιγύφτουλας του αθλητικού σύμπαντος" Πελέ: «Αν δεν έκανα τα λάθη που έκανα, ο Πελέ δεν θα ήταν καν νούμερο 2 πίσω μου. Η αγάπη δεν είναι κάτι που μπορείς να διαπραγματευτείς. Ο τρόπος με τον οποίο μιλά για μένα δεν είναι καθόλου αξιοπρεπής». Και λίγα που είπε δηλαδή... Γιατί για να μπορέσεις να προσβάλλεις κάτι, πρέπει πρώτα να το φτάσεις. Αλλά γουστάρω αυτογνωσία σε συνδυασμό με επίδειξη δύναμης από Ντιέγκο -δεν θα ήταν καν νούμερο 2...

Και αν θυμηθούμε και την υπουργική υπόσταση του και-πάλι-αξιολύπητου-πλέον Πελέ, οι υπόλοιπες δηλώσεις του Ντιέγκο φαίνεται ότι τον αφορούν έστω και πλαγίως: «Σήμερα γίνεται απεργία των αγροτών. Σέβομαι τον πρόεδρο, αλλά είμαι με τους αγρότες. Είμαι με το πλευρό των ανθρώπων που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους οπουδήποτε στη Λατινική Αμερική».

καθώς ο Θωμάς περιμένει

- What's wrong with the world?
- We are buried beneath the weight of information, which is being confused with knowledge; quantity is being confused with abundance and wealth with happiness. Leona Helmsley's dog made 12 million last year... and Dean McLaine, a farmer in Ohio made $30,000. It's just a gigantic version of the madness that grows in every one of our brains. We are monkeys with money and guns.

- Can you tell me an odd thing that happened in an odd place? Any thoughts?
- A Japanese freighter had been torpedoed during WWII and it's at the bottom of Tokyo Harbor with a large hole in her hull. A team of engineers was called together to solve the problem of raising the wounded vessel to the surface. One of the engineers tackling this puzzle said he remembered seeing a Donald Duck cartoon when he was a boy where there was a boat at the bottom of the ocean with a hole in its hull, and they injected it with ping-pong balls and it floated up. The skeptical group laughed but one of the experts was willing to give it a try.

Of course, where in the world would you find twenty million ping-pong balls but in Tokyo?.. It turned out to be the perfect solution. The balls were injected into the hull and it floated to the surface, the engineer was altered. Moral- solutions to problems are always found at an entirely different level; also, believe in yourself in the face of impossible odds.

- What is a gentleman?
- A man who can play the accordion, but doesn't.

- What's scary to you?
- [...] Officers, in offices, being official. [...]


...είναι μόνο μερικά αποσπάσματα από την απολαυστική συνέντευξη του Tom Waits, τεκμήριο της ιδιοφυίας και του σπάνιου ταμπεραμέντου ενός αυθεντικού γητευτή των ήχων και των λέξεων. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνομιλία, κάνοντας κλικ εδώ.

As Tom Waits...

την παρασκευή

Επιτέλους! Η μπάντα σε πλήρη διάταξη επί αθηναϊκού εδάφους με πλήρες πρόγραμμα και πλήρη λιπαρά -παρουσιάζοντας αρκετό υλικό από το επερχόμενο album (ήδη μεταμορφωμένο σε σχέση με το ηχογράφημα), παλιότερο υλικό, αλλά και εντελώς καινούριο (πιο καινούριο από τα καινούρια!). Παρουσιάζοντας, επίσης, τα νέα περήφανα μέλη της παρέας, τον Αλεξέι Σταυρόπουλο πίσω από τα τύμπανα και τον Πέτρο Λαμπρίδη στο ηλεκτρικό μπάσο. Και τον Κλείτο Κυριακίδη στα πνευστά, μετά από πολύ καιρό. Και με πιθανές εκπλήξεις, ευχάριστες πάντα.

Φιλοξενούμενοι της τρομερής θεατρικής ομάδας AbOvo, στα πλαίσια του σούπερ φεστιβαλικής θεατρομουσικής εβδομάδας με τίτλο 'Bob Theatre Festival' που διοργανώνουν μόνοι τους και η οποία ήδη ξεκίνησε στο θέατρο Χώρα (Αμοργού 34 & Δροσοπούλου, Κυψέλη), θα ανέβουμε στην κεντρική σκηνή (Νέα Χώρα) την Παρασκευή 15 του Μαγιού, γύρω στις 11 το βράδι, δηλαδή μετά το τέλος των θεατρικών παραστάσεων. Για το πλήρες πρόγραμμα του φεστιβάλ (από το οποίο οφείλετε να δείτε τουλάχιστον μία από τις απίθανες παραστάσεις-αποκάλυψη των AbOvo, αλλά και το καλό μας Happy End σε one-off παράσταση την Κυριακή), μπορείτε να τσεκάρετε εδώ κι εδώ. Η είσοδος στη συναυλία κοστίζει 10 ευρώ, ενώ το εισιτήριο ημέρας (για όλα τα θεάματα) είναι στα 25 ευρώ (αξίζει και συμφέρει, believe us!).

ΥΓ. Στο Ηράκλειο της Κρήτης περάσαμε απίθανα και θέλουμε και από εδώ να ευχαριστήσουμε για άλλη μια φορά όλα τα παιδιά που στήνουν με αγάπη και πραγματικό μεράκι το MusicForYourEyesFestival. Έβαλαν και πάλι τα γυαλιά σε πολλούς επαγγελματίες του είδους! We'll be back! Ανέκ ή Μινόαν όμως;
ΥΓ 2. Και ένα μέγα respect στους For What Is Worth. Τα'σπασαν (και 'μεις μαζί τους) άσχημα!

ερωτήματα που πείθουν

"Οι απαντήσεις είναι πάντα φτωχές. Οι ερωτήσεις είναι που έχουν μεγάλο πλούτο, όλες οι ερωτήσεις. Εϊναι ωραίες για κουβέντα. Όταν αρχίζεις να δίνεις απαντήσεις, είναι μια τραγωδία. [...] Αυτή είναι και η αντίθεση ανάμεσα στο μυθιστόρημα και το δοκίμιο. Το δοκίμιο δίνει λύσεις, ενώ το μυθιστόρημα δημιουργεί απορίες. Εγώ πάντως βρίσκω πολύ καλό το να κλείνεις ένα βιβλίο με μια απορία στο κεφάλι, την οποία δεν είχες καν υποψιαστεί εκ των προτέρων".
Βασίλης Αλεξάκης (συνέντευξη στο Θανάση Λάλα, εφημερίδα FAQ, 8/5/08)

"Πρόσεξα, είπε ο κ.Κ., ότι κάνουμε πολλούς να τρομάζουν με τη θεωρία μας, επειδή βρίσκουμε στο κάθε αρώτημα και μιαν απάντηση. Δεν θα μπορούσαμε, για το καλό της προπαγάνδας, να κάνουμε έναν κατάλογο των ερωτημάτων που μας φαίνονται τελείως αναπάντητα;"
Μπέρτολτ Μπρέχτ, Ιστορίες του κ.Κόυνερ - η διαλεκτική σαν τρόπος ζωής (σελ.35)

ηράκλειο here we come!

Ένα post καθαρά κρητικού χαρακτήρα... Ίσως και για όσους ψάχνονται για τριημεράκι στο Ηράκλειο και στην ευρύτερη περιφέρεια που οι γεωγράφοι αποκαλούν Κρήτη. Εμείς πάντως θα είμαστε εκεί, free, alive and kicking: