από'δω και πέρα μόνο χάπι εντ

Ήταν ένα ζόρικο καλοκαίρι. Πολύ ζόρικο. Αρχίσαμε να αραιώνουμε τραγικά. 'Αγαπημένα πρόσωπα, αγαπημένα μάτια, έρχονται σαν τα κύματα κι αφήνουν κατακάθια' λέει ο στίχος. Φεύγουνε σαν τα κύματα, λέω εγώ. Κι έτσι, γίνεται πιο προφανές, πιο κοινότυπο. Ίσως. Άραγε, όμως, πως να ξεπεράσει κανείς ακόμα κι αυτά τα προφανή, αυτά τα μελοδραματικά κλισέ, αυτές τις κοινότοπες λογοτεχνικές ερμηνείες του ψυχισμού του, όταν η πάλη με το -ασήκωτο- βάρος της απώλειας τον έχει -ήδη- νικήσει κατά κράτος και ψάχνει να πιαστεί από οπουδήποτε;... Θυμήθηκα φέτος, στις πένθιμες επισκέψεις μου, πόσο κιτς και φτηνά είναι τα στιχάκια και οι επιγραφές στα μνήματα των νεκροταφείων. Πόσο κιτς και φτηνή είναι όλη αυτή η εκμετάλλευση του πένθους, του πόνου, της βαθιάς ανάγκης του ανθρώπου να έρθει κοντά στον αγαπημένο νεκρό, της βαθιάς ανάγκης του ανθρώπου να χάσει κάτι από τον ίδιο για να το δώσει απλόχερα στον αγαπημένο, αντί οβολού για το διάπλου της Αχερουσίας ή, απλά, για να κλέψουμε εμείς οι ζωντανοί κι άλλο χώρο -από αυτόν που μας αναλογεί κανονικά- από την αιωνιότητα. Σαν προκαταβολή.

Αλλά δεν ήθελα να γράψω ακριβώς αυτά. Ήθελα μόνο να πω ότι ακόμα κι αν η έκφραση των συναισθημάτων μπορεί να ξεπέσει, να γίνει φτηνή, επιφανειακή, κοινότυπη και μεμψίμοιρη, τα ίδια τα συναισθήματα δεν ξεπέφτουν. Αν η απώλεια είναι απώλεια, τότε κι ο πόνος είναι πόνος. Βουβός ή φωναχτός, φανερωμένος ή άδηλος. Το βάρος είναι πραγματικό βάρος. Η πάλη είναι πάλη. Και κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από αυτή την πάλη προφανώς. Αλλά και από καμία πάλη θαρρώ. Μπορεί ίσως να βγει νικητής. Όπως ο πατέρας του αδικοχαμένου Αυστραλού -στον οποίο δοκίμασε να πεις ότι είναι 'νικητής' και θα βάλει τα κλάματα μπροστά σου... Η άλλη περίπτωση είναι να σε βγάλει χαμένο αυτή η πάλη. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Χαμένος, ναι. Παρέα με τις πληγές σου. Η καλύτερη παρέα... Και αύριο μέρα είναι. Μια διαφορετική μέρα που έλεγε κι η Σκάρλετ. Από'δω και πέρα, μόνο διαφορετικές μέρες. Από'δω και πέρα, ο δρόμος. Πάντα ο δρόμος. Με τις απώλειες, με τις πληγές, με τις χαρές, με τις υποσχέσεις, με τις ματαιώσεις, με τα όνειρα, με τις αυταπάτες. Μονόδρομος.


Θυμάμαι συνειρμικά το μεγάλο τραγούδι του Άκη Πάνου:
'Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πάει να πει είναι στραβός;'

Θυμάμαι και τον Σαίξπηρ, δεν ξέρω γιατί:
'Όποιος δεν έβγαλε πληγές, εύκολα τις περιγελάει'...


ΥΓ. Ο τίτλος του post έχει διττό νόημα. Το δεύτερό του, λοιπόν, έχει διαφημιστικούς σκοπούς, υπενθυμίζοντας τον τίτλο της παράστασης που ανεβάσαμε το χειμώνα η Γεωργία, η Βάσω, ο Χρήστος, ο Αντώνης, ο Νίκος, ο Μάνος, η Σοφία, ο Κωστής (ο εγώ), η οποία ξαναβγαίνει στο πάλκο του Επί Κολωνώ στις 29 Σεπτεμβρίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Πολύ σύντομα, με νέο post, πληροφορίες και λεπτομέρειες. Μέχρι τότε, ξαναδιάβασε αυτό εδώ το link.