links.

Σαν να μην έφθαναν τα μυστήρια της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας, ακόμα ένα κοσμικό αίνιγμα προβληματίζει τους κοσμολόγους: Τεράστιες μάζες στο Σύμπαν φαίνονται να κινούνται προς μια κοινή κατεύθυνση με πολύ υψηλή ταχύτητα, ένα φαινόμενο που δεν μπορεί να ερμηνευθεί από οποιαδήποτε γνωστή δύναμη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι οι μάζες αυτές έλκονται από τη βαρύτητα μιας τεράστιας ποσότητας υλικού που βρίσκεται έξω από το ορατό Σύμπαν. Οι αστρονόμοι ονόμασαν το φαινόμενο "σκοτεινή ροή", κατ΄αντιστοιχία με την "σκοτεινή ύλη" (αόρατη ύλη που αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο μέρος του Σύμπαντος) και τη "σκοτεινή ενέργεια" (μια δύναμη που δρα αντίθετα προς τη βαρύτητα και προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος).

Αυτό είναι. Είμαι έτοιμος να κάνω log in στη Wikipedia και να καταχωρίσω το δικό μου ορισμό στο λήμμα 'ελπίδα'. Ή να δημιουργήσω στο ήδη υπάρχον έναν απευθείας σύνδεσμο με το λήμμα 'σκοτεινή ενέργεια'. Μια δύναμη που δρα αντίθετα προς τη βαρύτητα και προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος. Αυτή είναι η ελπίδα. Αυτή είναι λοιπόν η σκέψη που αναζητώ για να με κρατήσει ακέραιο αυτές τις περίεργες -και καθόλου γενναιόδωρες- μέρες. Αυτές τις μέρες που -άραγε έτσι να είναι;- νιώθω να μη διαστέλλεται κανένα Σύμπαν, ούτε εκείνο που εννοούν οι επιστήμονες ούτε καν αυτό που μπορώ και αγγίζω καθημερινά. Που όλα γύρω μου φαντάζουν τρομακτικά στάσιμα -ανήλιαγα και μουχλιασμένα. Που η αβάσταχτη βαρύτητα του είναι ζητά -όλο και πιο επιτακτικά, όλο και πιο άγρια- την αβάσταχτη ελαφρότητα που μου υποσχέθηκε ο ποιητής. Που θες να γίνεις ένα μ'αυτή τη σκοτεινή ενέργεια, να έρθει και να σε παρασύρει ορμητικά, να της αφεθείς και να σε πάει οπουδήποτε. Οπουδήποτε αλλού. Οπουδήποτε. Που θέλεις η μόνη σκέψη σου να είναι αν χιονίζει στον Άρη και ταυτόχρονα να αναρωτιέσαι αν και εκεί τα παιδάκια, όταν χιονίζει, μόλις ανοίξουν τα μάτια τους το πρωί, ξεχύνονται στο δρόμο, γίνονται ένα με το κατάλευκο και αφήνονται στη σκοτεινή ενέργεια του χιονιού που διαστέλλει τη χαρά τους. Αν εκεί, τουλάχιστον, τα κοριτσάκια γίνονται ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου. Αν εκεί η χαρά γράφεται με κόκκινο, αν η χαρά είναι κόκκινο γαρύφαλλο. Αν εκεί, τουλάχιστον, από τους δυο μας ποταμούς, γευτεί μια νύχτα (κάποια νύχτα...) η έρημος καρπούς. Αν -τελικά- από την έρημη την απόσταση παίρνει υπόσταση κάθε γιορτή μου...

...Γιατί δεν είναι να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι, εκείνο που έχεις γίνει. Είναι να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου. Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ'τη χαρά που δίνεις. Και είναι πράγματι αυτές οι μέρες που νιώθεις, πιο άγρια από ποτέ, την ανάγκη να δοθείς. Να δώσεις. Να γίνεις ένα με τη σκοτεινή ενέργεια και να παρασύρεις κι άλλους. Ορμητικά. Βίαια και μαγικά. Να διαστείλλεις το Σύμπαν. Και το Σύμπαν των άλλων. Να σκορπίσεις, σαν σκόνη αστρική. Και να μη φοβηθείς -ή μετανιώσεις- ούτε για μια στιγμή αυτό το υπέροχο τεμάχισμα, γιατί μόνο το τεμάχισμα μπορεί να μας κρατήσει ακέριους -αρκεί να το ξέρουμε. Και πως μπορεί να μην το ξέρουμε μια κ'η γνώση μας είναι εκείνη που μας τεμαχίζει και μας επανασυνδέει μ'αυτά που αρνηθήκαμε. Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη... Γιατί πια δεν είναι τίποτα που να λυγίζει τη ζωή σου και τα μάτια σου, και τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να το δείξεις περήφανα και να το τραγουδήσεις, και τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να στρέψεις τη μορφή του προς στον ήλιο... Άσ'το παράθυρο ανοιχτό σ'όλες τις καταιγίδες, θα δεις στο φως μιας αστραπής όσα ποτέ δεν είδες...

Ε, ναι λοιπόν. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ, κάτι μυστικό. Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας...
Ναι λοιπόν. Χιονίζει στον Άρη.